All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #8 : เหตุผลที่หักหลัง

Ep.8 All male สลับขั้วมามั่วรัก

เหตุผลที่หักหลัง

 

โอ๊ต

"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก..."

ติ๊ด

ผมต้องตัดสายทิ้ง โทรไปตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมรับเลยสักครั้ง

"หอม"

ผมยอมรับเลยว่าคิดถึงหอมมากจริงๆ เพียงแค่สัมผัสแก้มแดงๆนั้นอีกครั้งผมก็ห้ามใจไม่ได้จนเผลอทำอะไรลงไปตามอำเภอใจ

"โธ่เว้ย"

"เป็นอะไรอ่ะมึง ตั้งแต่กลับมามึงเอาแต่จ้องโทรศัพท์นะ"

"เรื่องของกู"

ผมตัดบทง่ายๆ ไอ้แทป เพื่อนเลวที่ตัดยังไงก็ไม่ขาด

"ไอ้กล้ามันแปลกๆนะมึง จู่ๆแม่งก็ต่อยมึงเฉยเลย สงสัยแม่งจะแค้นว่ะ ที่กูพลั่กน้องสาวมันให้รถเฉี่ยว"

ไอ้แทปยังพูดต่อแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกจนหมดแก้ม ผมที่นั่งฟังตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้แต่มองแทปอย่างเคืองๆ

"มึงจะเลวไปถึงไหนว่ะ น้องไอ้กล้ามันเข้าโรงบาลเลยไม่ใช่รึไง?"

เพื่อนอีกคนพูดแทรกขึ้นมาให้ผมส่ายหน้ากับท่าทางของไอ้แทป

"แทป กูขึ้นห้องแล้วนะ มึงก็ตามกูมาแล้วกัน"

ผมมองมันด้วยสายตาเย็นชาให้มันรู้ตัวว่าไม่สมควรพูด ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เพื่อนเลวของผมแท้ๆ แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากรับความผิดแทนมัน

"เออๆ เดี๋ยวกูตามไปนะ เมียจ้า"

"เมียพ่อมึงแหละ"

ผมอยากจะเอาเท้าหยี้หน้ามันจริงๆเลย เล่นผัวๆเมียๆกับผมตลอด แถมยังนอนห้องเดียวกันอีก จะกลายเป้นเกย์อย่างที่มันว่าอยู่แล้วเนี่ย ถ้าไม่ติดที่ผู้หญิงหน้าตาหวานๆคนนั้น

ฟลุบ

"เฮ้อ"

ผมนั่งมองมือถือตัวเองอีกที ถ้าเป็นคนปากตรงกับใจกว่านี้หน่อยก็คงจะดี

"ขอโทษนะ หอม"

อยากจะพูดกับหอมแบบนี้แต่กลับไม่เคยมีความกล้าเลยสักครั้งเดียว ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยแต่หอมกลับพูดแค่ว่า ช่างเถอะ แล้วก็ตัดเยื้อตัดใยผมไปเลย

เอี๊ยด

"เมาว่ะมึง"

ไอ้แทปเปิดประตูเข้ามาแล้วก็ฟลุบตัวนอนลงบนเตียงข้างๆผม

"มึงพูดทำไมว่ะ?"

"...กูก็พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดอะไร มึงอย่าจริงจังนักเลย"

"ไม่จริงจังได้ไง ก็มึงผิด"

"กูรู้น่าว่ากูผิด"

แทปพูดอย่างไม่ใส่ใจทั้งๆที่ตอนนี้ดวงตากำลังสั่นวูบ

"กูก็อยากจะขอโทษ แต่แม่ง ไม่ให้โอกาศกูเลยนี่หว๋า"

แทปพูดเสียงเบา เรื่องมันเริ่มจากที่ผมไปเจอกับแทปที่เป็นสนามบาสเข้าแล้วเพื่อนมันก็ดันท้าผมเล่นบาสผมเกิดชอบนิสัยร่าเริงไม่ซีเรียสของมันก็เลยชวนมันมาที่บ้าน ได้เจอกับกล้า นิน แล้วก็หอมด้วย เพราะความที่เป็นคนแบบนี้ก็เลยเข้ากับทุกคนได้ง่าย แล้ววันหนึ่ง ก็เกิดเรื่องขึ้น เพราะความที่มันเล่นไม่รู้เรื่องหอมก็เลยต้องประสบอุบัติเหตุ

"เพราะมึงเป็นแบบนี้แหละ กูถึงต้องอยู่กับมึงนี่ไง"

เพราะว่าเรานิสัยคล้ายๆกันก็เลยจำใจอยู่เป็นเพื่อนมัน ทั้งๆที่ขอโทษไปซะก็จบ

"มึงก็ผิดเหมือนกันนั้นแหละ"

"อ้าว ไอ้เชี่ยนี้"

ผมพลั่กหัวมันแรงๆแล้วก็ก้มมองมือถือต่อ

"มองอะไรนักหน้าว่ะ มึงรอโทรศัพท์จากใครว่ะ?"

"ไม่มีไรหรอก"

"ไอ้กล้าหรอ?"

"ก็ไม่เชิงหรอก"

"อะไรว่ะ? ช่างแม้งมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแหละ"

ว่าแล้วไอ้คนคิดมากที่พยายามแสดงออกว่าไม่สนใจก็นอนหลับตาแบบที่ไม่สนใจผม เมื่อสองปีก่อน ผมกับหอมก็คบกันดีๆอยู่หรอก แต่พอไอ้เพื่อนจอมกวนนี้เข้ามาในชีวิตผมก็ต้องเลิกกับหอม

คงจะไปโทษไอ้แทปอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะว่าผมเป็นคนโกหกหอมเอง ผมเป็นคนทำให้ทุกคนเข้าใจผิด เรื่องมันก็มีอยู่มว่า หลังจากที่เราซ้อมบาสกันเสร็จแล้วหอมก็บังเอิญไปช่วยลูกแมวตอนกำลังจะถูกรถชนเข้า ขณะที่หอมกำลังอยู่กลางถนนไอ้แทปมันก็โยนลูกบาสให้ แล้วหอมก็เลยสะดุดลูกบาสล้ม พอลุกขึ้นมาอีกที รถกระบะก็เลี้ยวเข้ามาชนเข้าพอดี ถึงจะได้แผลไม่มาก แต่เรื่องสมองของหอม...

ผมก็เป็นพวกปากหมาไง ยอมรับแทนไอ้แทป...ความจริงแล้ว หอมก้าวหลบไม่ทัน เพราะว่าไอ้แทปมันยืนขว้างอยู่ หอมหันกลับมาชนไอ้แทปจนกระเด็นลงไปอยู่บนถนนเหมือนเดิม จะบอกว่าความผิดไอ้แทปก็คงไม่ใช่ จะว่าเป็นความผิดหอม ก็ไม่ใช่ ถ้าจะต้องโทษใครสักคน คงเป็นผมเองที่คว้าแขนหอมไว้ไม่ทัน

ฟลุบ

"มึงเป็นไรว่ะ? อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ หอมเขาไม่โกรธมึงหรอก"

เออ ไม่โกรธหรอก ต่อยซะกรามกูร้าว ไม่โกรธหรอกเนอะ แถมยังปิดเครื่องหนีอีกต่างหาก เฮ้อ เรื่องการแข่งบาสครั้งนี้ไม่อยากให้หอมมายุ่งด้วยเลยสักนิด ไอ้กล้านะไอ้กล้า เสือกให้น้องสาวมาอยู่ในร.ร.ชายล้วน มึงเอาหอมมาเชือดชัดๆ อย่างนี้จะไม่ให้กูห่วงได้ไง หอมยิ่งเอาตัวไม่รอด ซุ่มซ่ามแล้วก็ยังอ่อนแอซะยิ่งกว่าเด็กประถม ถ้าไม่รีบกันออกไป คนอื่นรู้เรื่องนี้เข้าล่ะจะยุ่ง ไอ้ความรู้สึกนี้ เป็นห่วงสินะ ใช่ เป็นห่วงมากเลย เด็กคนนั้นน่ะ

"พรุ่งนี้มึงไปกับกูหน่อย"

"ไปไหน?"

"ไปหาตีน" 

..............................................................

 

"ไอ้นิน จะพาฉันไปไหน นิน! นิน!!"
"แหกปากอยู่ได้กล้า มึงไม่เข้าแก๊งหลายวันแล้ว รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง?"
แก๊ง?? 0_o แก๊ง MF อ่ะนะ ไม่เอานะ!
"เฮ้ย! เป็นอะไรว่ะ!?"
"ไม่ว่างเว้ย วันนี้ต้องไปซื้อโทรศัพท์ใหม่"
เป็นข้อแก้ตัวที่ห่วยมาก เมิ่อวานมันยังเห็นฉันโทรคุยกะพี่อยู่เลยมั้งนั้น
"งั้นกูไห้ไอ้สองไปซื้อให้"
"สอง?"
"ลูกน้องกูไง"
นินขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องหน้าอย่างเอาคำตอบอยากจะบอกจริงๆเลยว่าฉันไม่รู้จักกกก
"ไม่ต้องของแบบนี้ให้ซื้อให้กันได้ไงว่ะ ไปเองได้"
"งั้นก็เข้าแก๊งหน่อย พวหเวรนั้นบ่นถึงปล้วนะมึง"
พวกเวร?? พวกไหนอีก? T^T
"ไปเลย ไม่ต้องพูดมากแล้ว"
สักพักนินก็ลากฉันมาห้องเล็กๆห่างไกลผู้คน ให้บรรยากาศเหมือนบ้านผีสิงกลายๆ
เอี๊ยด
พอเปิดประตูเข้าไป นี้มันรังโจรชัดๆเลยนี่น่า T^T
"ลูกพี่"
ผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงวิ่งเข้ามากระโจนใส่ฉันอย่างกับจะกอดฉัน
เฮือก
หมับ~ โครม
ก่อนที่ฉันจะได้ขยับตัวร่างเล็กของผู้ชายคนรั้นก็กระเด็นล้มไม่เป็นท่าเพราะฝ่าเท้าของนิน เอ่อ เถื่อน
"อูยยย พี่นิน ถีบซะแรงเลย"
"กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเล่นอย่างนี้"
"ฮ่อลลล พี่นิน ก็สองคิดถึงหัวหน้านี่น่า"
โครม~
แล้วผู้ชายที่ชื่อสองอะไรนั้นก็ล้มโครมไปอีกรอบ
"ไอ้กล้ามันเป็นรองหัวหน้า ไม่ใช่หัวหน้า! กูนี่หัวหน้า!!"
สรุปนินโกรธเรื่องนี้สินะ - -*
"ก็สองอยากให้พี่กล้าเป็นหัวหน้าแทนที่จะเป็นพี่นินนี่ครับ…"
สองมุ๋ยปากแล้วก็วิ่งหลบเท้าไอ้นอนมาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ไอ้สอง!…"
"เฮ้ยๆนิน…ใจเย็นดิว่ะ สองมันก็พูดตามที่คิด จะเตะเด็กทำไมว่ะ!?"
เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นมาจากข้างหลัง
เฮือก เคยเจอยักษ์ไหมค่ะ พี่เขาเลยล่ะ
"ไอ้ศร มึงไม่ต้องยุ่งเลย"
"ก็ไอ้สองมันน้องกู จะไม่ให้กูยุ่งได้ไง"
เออ ชักจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ล่ะนะ
"เฮ้ยๆ! พอล่ะ จะเถียงกันทำไม!"
ฉันที่เป็นคนดีเหลือเกิ๊นออกโรงห้าม แล้วนั้นคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวง T^T ตอนนี้ทุหสายตากำลังจับจ้องมาที่ฉัน อือออ นี้ฉันทำอะไรผิด
"ไม่อยากให้เถียงใช่ไหม ได้!"
"ศรจัดการ!"
หมับ
"อ๊ะ!"
ไม่นานฉันก็ถูกล็อกคอล็อกแขนลากออกมาจากบ้านโทรมๆนั้น
"เดี๋ยวๆ! จะพาฉัรไปไหน?!"
"อ้าวๆหัวหน้า ลืมแล้วหรือครับ ว่าใครห้ามศึกเชื่อมสัมพันธ์จะเจออะไร?"
ศึกเชื่อมสัมพันธ์ นั้นมันไม่ใช่ศึกเชื่อมสัมพันธ์นะ นั้นที่บ้านฉันเรียกเถียงเอาชนะเว้ย งั้นพี่กล้าก็รู้เรื่องนี้หรอ? ว่าไอ้การทะเลาะกันของแก๊งนี้เขาเรียกว่าศึกเชื่อมสัมพันธ์น่ะ
"หัวหน้าต้องทำใจนะครับ ก็พี่นินเขาตั้งกฏมาแบบนี้…"
ผู้ชายที่สูงกว่าฉันไม่กี่เซ็นท์ที่เรียกแทนตัวเองว่าสองเดินตามหลังฉันที่ตอนนี้กำลังลอยจากพื้นเพราะโดนนินกับคนที่ชื่อศรนั้นหิ้วปีก
"กฏบ้ากฏบ้าอะไร!? งี่เง่า! ปล่อยนะเว้ย!"
ถึงจะยังไม่รู้ว่าจะเจออะไรแต่ฉันสัมผัสได้เลยว่าต้องมีภัยแน่ๆ หนีก่อนเป็นดี
"อ๊ะๆ ถึงแล้วครับ"
ทะลุจากป่าถึบก็เป็นสระว่ายน้ำร้างผู้คนที่ลึกราวๆ 8-10 เมตร เห็นจากป้ายอ่ะนะ (สังเกตไม่เข้าเรื่อง) สูงขึ้นไปคือแท่นกระโดดสุดเสี้ยว เดี๋ยวนะ…อย่าบอกนะว่า…
"มึงโดนไอ้กล้า…"
คนที่ชื่อศรแสยะยิ้มแล้วลากฉันขึ้นบันได
"ม่ายยยย ปล่อยเว้ยยย"
นี้ที่พี่เอาบทลงโทษจับโยนสระน้ำมาจากไอ้พวกนี้รึไงกัน ที่บ้านฉัน 2 เมตรก็จมแล้วนะ นี้ล่อซะ 10 เมตรฉันไม่ตายรึไง ที่สำคัญกว่านั้นพี่ฉันน่ะว่ายน้ำเอาตัวรอดได้สบาย แต่ว่าฉันน่ะ...ตายอย่างเขียด
"ม่ายยย"
ฟลุบ
เมื่อฉันดึงราวบันไดสุดตัวนินก็เหมือนจะหมดความอดทนเอาฉันขึ้นพาดไหล่แล้ววิ่งดุ่มๆขึ้น บันได ฉันนี้ทั้งจุก ทั้งกลัว ปล่อยฉ้านนนน
"นิน! ปล่อยกู! ไอ้นิน!"
"อะไรมึง คราวที่แล้วมึงยังถีบกูลงไปเพราะกูไปห้ามหมากัดกันเลย คราวนี้กูเอาคืนบ้างล่ะมึง!"
จะบอกว่า แก๊งนี้แม่งโคตรไร้สาระเลย แต่ไอ้ความไร้สาระของพวกนายมันกำลังทำให้ฉันเดือดร้อน
ฟลุบ
หมับ
ทันทีที่มาถึงแท่นกระโดดสูงประมาณ 8 เมตรศรก็เข้ามาล้วงๆเอาโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ออกไปหมด นี้กะจะฆ่ากันรึไง
"เฮ้ย! ไม่เอา กูว่ายน้ำไม่..."
เกือบจะบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็นซะแล้ว แต่พี่กล้าน่ะจับมัดแขนมัดขาเอาไปโยนทะเลยังไม่ตายเลยขอบอก
"กูว่ายน้ำไม่ได้ เข่ากูยังไม่หาย!!"
เท่านั้นแหละพวกนั้นก็ชะงักกึกมองหน้ากันเพื่อเครียร์สถานะการ์ณ
"มึงจมกูลงไปช่วยเอง"
"ตัวเล็กแค่นี้กูคว้าทันก่อนมึงตาย"
O_o
"เอานะ หนึ่ง...สอง..."
พวกนั้นเปลี่ยนจากการล็อกคอมาเป็นจับขาจับแขนฉันเหวี่ยงไปมาราวกับแปลเด็ก ฉันนี้ตะโกนห้ามจนคอจะแตกแล้ว ไม่อ้าววว
"ฮวุ่ๆๆๆ"
เสียงเชียร์จากลูกน้องคนอื่นๆที่รออยู่ข้างล่างก็กระหึ่มไปทั่วทั้งสระน้ำ ให้ตายเถอะ ฉันไม่รอดแน่แล้วววววว
"เฮ้ย! ทำเหี้ยอะไรว่ะ!!"
เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นมาอีกครั้งจากฝูงชนที่อยู่ข้างล่างเรียกเอาความสนใจของศรกับนินให้ฉันได้ตั้งตัวนั่งกองอยู่กับพื้น
"ไอ้โอ๊ต!"
พะ พี่โอ๊ต มาอยู่นี้ได้ไง ทุกคนหันควับกลับไปมองตามเสียง ซึ่งเจ้าของเสียงก็เดินดุ่มๆขึ้นมา สักพักพี่โอ๊ตก็เข้ามากระชากแขนฉันให้ออกห่างจากแท่นกระโดด
หมับ
"มึงจะพาเพื่อนกูไปไหน!?"
ไอ้นินจับมือของฉันไว้อีกข้างออกแรงกระชากนิดเดียวฉันก็เซจนเกือบล้มถ้าไม่ใช่เพราะมือใหญ่อีกข้างที่กำลังจับมือฉันอยู่
"ไปไหนก็ได้ ที่ห่างๆจากมึง!"
ไอ้พี่โอ๊ตทำไมพูดหมาๆอย่างนี้ว่ะ
"แม่ง!…"
ไอ้นินยังคงจ้องหน้าพี่โอ๊ตไม่ยอมละไปไหน พี่โอ๊ตก็ไม่ยอมกัน แบบนี้ยังเรียกศึกเชื่อมสัมพันธ์อยู่ไหม ไอ้สองคนข้างๆเริ่มจะขยับเข้ามาเป็นแบ็คกราวให้นิน แต่ไอ้ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของพี่โอ๊ตก็ช่วยทำให้ฉันเลือกยืนมองอยู่เฉยๆ
"แทป"
"ไงกล้า!"
ฉันกัดฟันแน่นให้ความรู้สึกเดียวกับที่เจอไอ้พี่โอ๊ตเมื่อวันก่อน จากที่ไม่ได้เจอกันสองปี ฉันก้มหน้าลงนิดสบัดมือทั้งสองคนออก
"หะ..."
"แทป…"
"อะไร!?"
พลั่ก
หมัดลุ่นๆลอยเข้าเต็มซีกหน้าของแทปจนเจ้าตัวหน้าหัน แทปเงยหน้าขึ้นมาอีกทีกำลังจะง้างมือสวนหมัดฉันแต่คนที่มาขวางตรงกลางนี้สิทำ ให้แทปต้องลดมือลง
"อะไรว่ะ ก็มันต่อยกูก่อน"
"อย่าต่อยหะ...กล้า...โอเคไหมมึง?"
ฉันใจกระตุกวูบตอนที่ไอ้พี่โอ๊ตเกือบหลุดเรียกชื่อฉันออกมา
"หึ"
เสียงหัวเราะในลำคอของนินยิ่งไปกระตุ้นให้แทปโกรธกว่าเดิมจนจะกระโจนเข้าใส่นินถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้ พี่โอ๊ตล็อกคอไว้ซะก่อน
"เหี้ย ปล่อยกู!"
"มึงใจเย็นดิว่ะ อาทิตย์หน้าก็แข่งแล้ว มึงอยากถูกตัดสิทธิ์รึไง!?"
พอนึกถึงเรื่องนั้นฉันก็หน้าเสียไปทันที ลืมคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเกิดเจอปรับแพ้เพราะทำร้ายคู่แข่งนอกสนามล่ะก็กัปตันได้ฆ่าฉันแน่ๆ
"แต่ไอ้กล้ามันเริ่มก่อนนะเว้ย!!"
"ไอ้แทป!…"
พอพี่โอ๊ตขึ้รเสียงอีกรอบแทปก็สงบลงบ้าง
"ดี! ส่วนหะ...กล้า...พี่ กู..มีเรื่องจะคุยด้วย!"
ที่พี่โอ๊ตทำแบบนี้ทำให้ดูใจเย็นลงไปหน่อย พี่เขาไม่คิดจเเปิดโปงเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง ถ้ามาคุยแบบนี้ต้องมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่
"ได้!"
"ดี กูไปด้วย"
ไอ้นินกำลังจะเสนอตัว แต่ฉันก็ตวัดหางตาไปห้าม นินก็เลยได้แต่ส่งเสียงไม่พอใจ

                        ..........................…………………………………

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์?"
"ทำพังไปแล้ว"
เริ่มต้นประโยคมาน้ำเสียงพี่โอ๊ตฟังดูผ่อนคลายลงไปเยอะตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคน แต่ฉันกลับตอบเสียงห้วนแบบไม่แม้แต่จะมองหน้า
"...หอม พูดกับพี่ดีๆ"
"ทำไมหอม…ทำไมฉันต้องพูดดีๆด้วย"
ฉันที่เกือบลืมไปว่าผิดใจกันมาเลยเรียกชื่อแทนตัวเองเหมือนเมื่อก่อน
"หอม!"
พี่โอ๊ตเริ่มขึ้นเสียงใส่บอกนัยๆว่ากำลังโกรธแต่ฉันกลับจ้องกลับบอกผ่านสายตาว่าไม่กลัวเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเรา มันขาดลงตั้งแต่วันที่พี่แยกตัวออกมาแล้ว
"เฮ้อ พูดดีๆกับพี่ไม่ได้รึไงหอม?"
ฉันถึงกับชะงักค้าง ถึงจะเว้นระยะห่างไว้แล้วแต่พอม องดวงตาเศร้าๆนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ห่างจากพี่โอ๊ตเพียงคืบ
"พี่จะพูดอะไร ว่ามาเลยดีกว่า"
ฉันพยายามตัดบทเต็มที่ขืนอยู่ตรงนี้นานๆฉันก็ได้โกรธเป็นฝืนเป็นไฟแบบนี้เรื่อยๆแน่
"ถอนตัวซะ"
"ไม่มีทาง!"
หมับ
"บอกให้ถอนตัวไง!"
พลั่ก
"ก็บอกว่าไม่!"
ฉันก้าวถอยหลังมาอีกหชายก้าวจนคนก้าวตามชะงัก
"ทำไม กลัวแพ้ฉันงั้นสิ"
พอเขาได้ยินก็ตีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"ถ้าไม่ถอนตัว ฉันจะเป็นคนบีบเธอเอง!"

"ไม่มีทาง! ถึงนายจะบีบฉันยังไง!! ฉันก็ไม่มีทางออกหรอก จะเอาเรื่องอะไรมาขู่ฉันก็ไม่สนทั้งนั้น!! ถ้าเพื่อพี่แล้ว เพื่อพี่..ฉันยอมทำได้ทุกอย่าง! เข้าใจไหม!!?"

เข้าใจอะไรเล่า ฉันไม่สน ไม่สนทั้งนั้นแหละ

"เข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ย้ายหอมาอยู่ใกล้ๆฉัน"

"ห๊ะ"

ฉันฟังอะไรผิดไรเปล่าเนี่ย? 

"ทำไมต้องย้ายง.."

"ข้อแรก ปลอดภัยจากผู้ชาย ข้อสองจะช่วยเก็บความลับเรื่องเป็นผู้หญิงให้ สาม ฉันเป็นห่วง"

กึก

ฉันยืนแข็งทื้อเป็นท่อนไม้ไปซะแล้ว

"ไม่"

"ไม่ได้ ถ้าอยู่คนเดียวเธอจะ..."

"ไม่ นายไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉัน"

ฉันหมุนตัวเดินหนีทั้งๆที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ตอนนี้ไอยากจะคุยแล้ว

หมับ

"มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

"ไม่"

ฉันง้างหมัดหันกลับไปจะซัดเข้าแต่เขากลับจับมือของฉันไว้

"กลายเป็นชอบใช้กำลังตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะเรา"

"อย่ามายุ่ง"

ฉันดึงมือเขา แต่เขาก็จังข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม

"มาคุยกันให้รู้เรื่อง"

"ไม่ ไม่คุย"

หมับ

แล้วอีกมือของฉันก็ถูกอีกคนกระชากเข้ามาหาตัวจนฉันชนเข้ากับอกของเขา เงยหน้าขึ้นมาดูก็ต้องกำเสื้อเขาแน่น

"อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันจะได้ไหม?"

...............................................

Oss! ไคริกลับมาแล้วเจ้าค่ะ แบบ ฉากนี้ซีนเฉลยล้วนๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทั้งสี่คน ก็นะ เรื่องมันก็ง่ายๆ คือการเข้าใจผิดกันไง แต่ปล่อยไว้ตั้งสองปีจะกลับไปแก้มันก็ลำบาก เพราะงั้นสำหรับหลายๆคนที่กำลังเข้าใจผิด รีบๆเครียร์อย่าปล่อยไว้นานนะค่ะ เดี๋ยวจะได้กินแห้วเหมือนพี่โอ๊ตของเรา อุ้ย นี้ไคริเทศนาให้ฟังซะได้ 
   เข้าเรื่องๆค่ะ ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วที่หอมเข้ามาเป็นพี่กล้า ไม่รู้ว่าใครสังเกตรึเปล่าว่าไม่มีใครจับสังเกตพี่หอมเราได้เลย นั้นแหละค่ะ ถึงจะเอาตัวไม่ค่อยรอดแต่เรื่องโกหกหน้าตายไม่เป็นรองใครอย่างที่หอมเขาว่า ส่วนเรื่องใครจะครองหัวใจน้องต้นหอม อันนี้ก็ต้องรอลุ้นอีกที 

เปิดตัวแล้ว กับคู่ ศร สอง พี่น้องคนละขั้วของแก๊ง แหมๆ ไม่ได้มีอะไรมากเลยจริงๆนะ แต่สองคนนี้จะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของหอมแน่นอน อะไร ยังไง ก็ต้องติดตามนะค่ะ


ขอบคุณเสียงเชียร์ ทุกกำลังใจนะค่ะ รักทุกคนค่ะ จุ๊บๆ