The Cupid Gang แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ

ลำดับตอนที่ #8 : ฉันเหนื่อย

แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ 8

ปิดเทอมฤดูร้อน

"ตาล...หึหึ"

อ๊ะ กรี๊ดดดด ตุ้บ

"โอยยย"

เสียงของฉันสร้างความแตกตื่นให้กับแม่ของฉัน แม่ก็เลยขึ้นมาบนห้องของฉันทันควันแบบนี้

"เป็นอะไรตาล"

"เอ่อ...ตาล กลิ้งตกเตียงน่ะจ๊ะ ฝันร้าย เอ่อ ฝันดี อืมมมม"

-////- ฉันนั่งกัดหมอนตัวเอง แล้วก็หน้าแดง

"เอ้าๆ ดูทำเข้า ตื่นก็ดีแล้วแม่จะไปทำงานนะ"

"แม่ แม่ แม่ เดี๋ยวก่อนจ๊ะ แม่จะไปทำงานได้ยังไง แม่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเองนะ"
"โธ่ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ งานที่ร้านดอกไม้มันไม่ได้หนักหนาอะไรเลยนี่น่า จริงไหม?"

"แต่ว่า..."

"ไม่ต้องเลยนะ เราเองก็ไปทำงานได้แล้ว มีงานพิเศษหลายที่ไม่ใช่หรอเราน่ะ?"

"จ๊ะ จ๋า ยอมแล้ว"

 

กริ๊งๆ

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

งานพิเศษของฉัน คือเมดในร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง เงินก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็มากพอที่ทำให้ฉันยอมใส่ชุดเมด

"ไว้มาใหม่นะค่ะ"

 

"ของมาส่งแล้วค่ะ"

ตามด้วย งานนี้อีกงาน ส่งของ อิอิ ความจริงที่ร.ร.ก็ห้ามอ่ะนะ แต่ว่า ฉันอยากจะเก็บเงินนี่น่า ถ้าแม่ของฉันไม่สบายขึ้นมาอีก ฉันจะได้ไม่ลำบากอะไร?

"จ๊ะ น้องตาล"

"อ๊ะ พี่เลิฟ..."

"มาส่งของหรอเนี่ย ทำงานพิเศษอีกแล้วหรอ? ขยันดีจังนะ"

"ค่ะ"

ซวยล่ะสิฉัน พี่เลิฟ

"เอ่อ พี่เลิฟค่ะ อย่าบอกเรื่องงานพิเศษของตาลให้ใครรู้นะค่ะ"

"จ๊ะ ไม่ต้องห่วง"

ที่แท้ บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของพี่เลิฟเองหรอเนี่ย ใหญ่โตดีจังเนอะ

"กู๊ดซัมเมอร์จ๊ะ"

"ค่ะ พี่ด้วย"

 

"เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย"

ติ๊ดๆ

เสียงโทรศัพท์ของฉัน

'ไง'

"อ๊ะ ต้อม..."
'ทำไม เสียงตกใจอย่างนั้นล่ะ?'

"อ่า ก็ไม่คิดว่านายจะโทรมาหาน่ะสิ"

'ดูสีหน้าเหนื่อยๆนะ ไอติมหน่อยไหม?'

สีหน้า?

"นี่ นายอยู่ไหนเนี่ย?"

"ข้างหลังไง"

อ๊ะ ฉันรีบหันหลังกลับไป ก็เห็นหน้าของต้อมกำลังยิ้มให้อยู่

"แล้วจะโทรมาทำไมไม่ทราบ"

"ก็แค่อยากเห็นสีหน้าของเธอ ตอนที่ฉันโทรมาหา"

"แล้วผลมันออกมาว่าไง?"

"ก็...ไม่ปลื้มเท่าไหร่"

ก็จะให้ปลื้มได้ไง ตอนที่นายโทรมา ฉันดันนึกถึงความฝันเมื่อเช้า

"-////-"

"นี่ หน้าแดงแล้ว มีอะไร?"

"ก็...ถ้าฉันพูดไปแล้วนายอย่าโกรธนะ"

"อือ อะไรล่ะ?"

ฉันเม้มปากแน่นแล้วก็กวักมือเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆ เขาก็เอียงหูมาใกล้ๆ

'เมื่อเช้านี่ ฉันฝันว่านาย บอกรักฉันน่ะสิ'

"ว่าไงนะ!!! -////-"

เห็นไหม? ดูทำหน้าเข้า

"-////-"

"-////-"

อืม ไปไม่ถูกแล้วสิเรา ฉันนั่งเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน ต้อมที่ทำหน้าเรียบๆแต่หูแดงแล้วนั้นมันก็ น่ารักชะมัด

"ทำงานเสร็จแล้วใช่ม้า?"

"อืม เสร็จหมดแล้ว"

"งั้น ไปกินข้าวกันเถอะ"

"อืม นายเลี้ยงนะ"

"ชิ ตลอดอ่ะ"

ฮิฮิ ฉันหัวเราะแล้วก็เดินตามหลังเขาไป ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่ว่า ฉันกับเขาสนิทกันมากขึ้นแล้วนะ เรียกว่าแฟนกันจะได้หรือเปล่านะ?

"นี่ จับมือหน่อยสิ"

"หืม?...จับทำไมอ่ะ?"

เอ่อ นั้นสิ ก็อยากจับอ่ะ

"ก็..."

"..."

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเอามือล่วงกระเป๋า ฉันหน้ามุ๋ยแล้วก็เดินนำหน้าเขาไปก่อน

"ไปเถอะ วันนี้กินร้านไหนดีล่ะ?"

"ก็แล้วแต่นายเลย"

"ถ้างั้น ร้านนั้นอ่ะ เป็นไง?"

"อืม ยังไงก็ได้ เพราะยังไง นายก็เป็นคนเลี้ยงอยู่แล้ว อิอิ"

โป้ก โอย

"เจ็บน่า"

ต้อมดีดหน้าผากฉันแล้วก็ยังเขย่าหัวฉันไปมา

"ได้ใจใหญ่เลยนะ"

"อือออ"

 

บ้านของต้อม

"อือ"

เสียงเล็กๆของต้อมตอนที่กำลังหลับเนี่ย ฉันเอานิ้วไปจิ้มแก้มของเขาเล่น แล้วเขาก็ครางออกมา พร้อมกับปัดมือ ดิ้นหนีฉันอย่างกับเด็กๆ

"ต้อม ตื่นได้แล้ว..."

"อือ อาราย"

"ต้อม ถ้านายไม่ตื่น ฉันจะปล้ำนายแล้วนะ"

"หือ?"

เขาลืมตาขึ้นมาข้างนึง แล้วก็หลับตานอนต่อพร้อมกับอมยิ้มนิดๆ

"นี่ คิดว่าฉันไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอ?"

"หึหึ"

เสียงหัวเราะแบบนั้นมันกวนกันชัดๆ

"ต้อม ถ้านายไม่ตื่น ฉันจะไปเที่ยวกับพวกรุ่นพี่แล้วปล่อยนายไว้ที่บ้านทั้งซัมเมอร์นะ"

"หึหึ จะทิ้งฉันจริงๆหรอ?"

เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วก็เอื้อมมือมาแตะดีดหน้าผากของฉัน

"-////- มันเจ็บนะ"
"โทษฐานเข้าห้องฉันไม่ได้รับอนุญาติ"
"ก็ มันจำเป็นนี่น่า ถ้าฉันไม่มาปลุกนายเราก็จะได้ไปถึงหัวหินค่ำกันพอดี"

"จริงด้วย เราจะไปหัวหินกันนี่น่า แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า"

ฟลุบ

"ชิ ถ้าจำได้ฉันก็คงไม่ต้องเข้ามาปลุกหรอก"

ฉันกัดเขาเล็กๆ หลังจากที่เขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว เอ่อ ห้องน้ำ

"ต้อม เดี๋ยวฉันไปรอข้างล่างนะ"
"อือ เดี๋ยวฉันจะรีบตามไป"

 

หัวหิน

"กรี๊ดดดด ทะเล"

"อิอิ ว่าแล้ว ว่าทุกคนจะต้องชอบ"

พี่โรสกอดอกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ก็นี่เป็นบ้านพักของพี่โรสเขานี่น่า ใจดีมากๆ ถึงขนาดชวนพวกเรามาเที่ยวที่นี้แบบฟรีๆ กินฟรี อยู่ฟรี ตั้งสามวัน

"ขอบคุณมากนะค่ะ ที่ชวนตาลมาด้วย"

"ไม่เป็นไร ความจริง จะชวนแต่เธอด้วยซ้ำ"

พูดอะไรไม่เข้าใจ ฉันเดินออกมาจากห้องพักของตัวเองแล้วก็ตรงไปที่ทะเล

"อ่า น้องตาล ชุดว่ายน้ำน่ารักจังเลยนะ"

"อ๊ะ ก็...พี่ฮาทเขาให้ยืมน่ะค่ะ"

รุ่นพี่ที่มาด้วยกันเอ่ยปากชมฉัน ทำเอาฉันอายม้วนไปเลย แต่ว่า อยากจะไปเล่นน้ำทะเลจะแย่

ตู้มมมม

"กรี๊ดดดด น้ำทะเล"

หมับ

"เดี๋ยวเถอะ ว่ายน้ำไม่เป็นแท้ๆ ยังอยากจะโดดลงไป เดี๋ยวก็ได้ตายหรอก"

"ต้อม..."

ต้อมคว้าแขนของฉันไว้ก่อนที่ฉันจะได้ลงทะเลไปลึกกว่านี้

"..."

สุดท้าย ต้อมก็เป็นคนสอนฉันว่ายน้ำ ดีจัง ได้จับมือกับต้อมด้วย แถม ได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน กรี๊ดดด ฉันรู้สึก สนุกมากๆเลยล่ะ -////-

"แย่จัง เครื่องดื่มหมดแล้ว ตาล..."

"คะ?"

"ช่วยไปซื้อให้หน่อยสิ"

"ได้ค่ะ"

ฉันรับคำแล้วก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่พวกรุ่นพี่กำลังนั่งคุยกันอยู่

"ต้อม ไปซื้อเครื่องดื่มด้วยกันหน่อยสิ"

"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจเดิน"

"น่านะ เร็วๆ"

ฉันเดินเข้าไปลากเขาออกมา เขาก็ยอมเดินตามมา ถึงปากจะบอกว่าไม่เอา แต่ก็ยอมเดินตามมานะ ฉันเดินบ่นไปตามทาง เขาเองก็เอาแต่เงียบฟังฉัน

"จริงสิ ฝากแม่ดูแลวอร์ จะเป็นอะไรรึเปล่านะ?"

"ห่วงมันจังเลย"

ต้อมพูดขณะที่กำลังเลือกไอติมอยู่ที่ตู้

"ก็ต้องห่วงสิ ก็วอร์น่ะ เราสองคนช่วยชีวิตมันไว้นี่น่า"

ฉันหันไปยิ้มแล้วยิ้มอีก รู้สึกดีที่ได้อยู่กับต้อม แต่ว่า รู้สึกเหมือนเส้นอะไรบางๆกั้นระหว่างเราสองคนอยู่ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเขา จงใจเอาหลังมือไปแตะหลังมือของเขา ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรเลย แงๆ ต้อมเย็นชาจังเลย

"ใจร้ายจังเลย..."

ฉันวางของแล้วก็กลับเข้าไปในห้องครัว

"อะไรหรอ เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรอ?"

"เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ...ตาลไม่รู้ว่าตัวเอง กำลังทำอะไรอยู่"

ฉันก้มหน้ามองมือของตัวเอง แค่จับมือเขายังไม่ยอมจับเลยสักครั้ง แบบ เขาก็เคยจับแล้วแต่ว่านั้นตอนที่ช่วยชีวิตของฉันนี่น่า แต่ ตอนที่ไม่มีเหตุการ์ณแบบนั้น เขาไม่เคยจับมือฉันเลย

"ถ้าอย่างนั้น ก็ลองห่างกับเขาสักพักสิ"

"..."

พี่ช้อกโก้ จู่ๆก็ยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้น

"ลองถามตัวเองดูอีกที ว่าที่ทำแบบนั้นเพราะอะไร? ต้องหาเหตุผล ว่าทำไม ถึงเริ่มทำ..."

พี่ฮาท

"หาความมั่นใจ แล้วก็เป้าหมายให้เจอ..."

"จะบอกว่า ถามตัวเองให้แน่ใจก่อนยังไงเล่า?"

พี่โรส พี่เลิฟ ทุกคน กำลัง ให้กำลังใจฉันอย่างนั้นหรอ? นั้นสินะ ฉันทำแบบนั้นเพราะอะไรกันนะ? เพราะอะไร? ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน

 

ฟิ้วววว

สายลมเย็นๆพัดมากระทบหน้าของฉัน พัดเอาความสับสนของฉันหายไปกับสายลม ในสมองของฉันเหลือแต่ความว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกเลย พยายามจะหาเหตุผลให้กับข้อสงสัยในใจของตัวเองแล้ว แต่ก็ไม่เจอสักที

"มานั่ง ทำอะไรอยู่ตรงนี้..."

อ๊ะ ต้อม ชิ ยังจะมาวนเวียนอยู่ในสมองอีก วันนี้ทั้งวันอุตส่าไม่เข้าใกล้นายแล้วนะ รู้สึกหงุดหงิดก็จริงแต่ว่า ยังหาคำตอบไม่ได้

"นั่งด้วยได้ไหม?"

"...อืม"

ฉันพยักหน้ารับช้าๆ ต้อมนั่งลงข้างๆฉัน

"เกิดอะไรขึ้น ทำไม ไม่มากวนฉัน ปกติก็เห็นว่าเธอชอบมาจุ้นจ้านอยู่ข้างๆฉันไม่ใช่รึไง?"

จุ้นจ้าน? ชิ

"นายอาจจะรำคาญนี่น่า ก็มาพักแท้ๆ ถ้ามีฉันไปกวนการมาที่นี้ก็ไม่ได้เรียกว่าพักผ่อนน่ะสิ"

ฉันพูดแล้วก็แก้มป่องขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ฉันกอดเข่าตัวเองแน่นกว่าเดิมแล้วก็ซบหน้าลงกับเข่าตัวเอง

"..."

"หึๆ..."

เอ๊ะ หัวเราะ?

"มีอะไรน่าขำอย่างนั้นหรอ?"

"ช่วยไม่ได้ จะบอกความลับให้เธอรู้นะ..."

ความลับอย่างนั้นหรอ? ฉันเงยหน้าไปหาเขาแล้วก็ตาเป็นประกาย

"วันนี้ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเป็นวันที่สงบสุขหรอกนะ มันรู้สึกเหมือนกับว่าขาดสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ไป..."

เอ๊ะ สิ่งสำคัญ? ฉันหรอ?

"..."

"เธอน่ะ กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันซะแล้วล่ะ"

"เอ๊ะ..."

"...หึ"

เขายิ้มให้ฉันแก้มทั้งสองข้างเป็นสีแดงขึ้นมา

"นายจะบอกว่า นายชอบฉันอย่างนั้นหรอ?"

"...-////- ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลยนะ"

แต่สีหน้านายมันฟ้องนี่น่า

"ฮิฮิ"

"อะไรเล่า กลับเข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบายพอดี"

"อื้ม"

เขาลุกขึ้นยืนแล้วก็เอื้อมมือมาข้างหน้าฉัน

"...ฮิ"

หมับ

ฉันจับมือของเขาแล้วก็ไม่ยอมปล่อย

"ปล่อยน่า แค่จะช่วยเท่านั้น ปล่อยได้แล้ว"

"ไม่เอา"

ฉันยังจับมือเขาแน่นแล้วก็ลากเขาไปพร้อมๆกัน

"ยัยบ้าเอ้ย"

ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าคำตอบของฉันคืออะไร ฉันรักเขาน่ะสิ นั้นสินะ สิ่งที่ฉันทำ ก็เพราะว่าอยากจะห้เขาสนใจ อยากจะได้ความรับตอบจากต้อม แล้วตอนนี้เขาก็...บอกว่ารักฉันแล้วด้วยนะ

"นี่ต้อม ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะอะไรหรอ?"

"อ๊ะ...ก็ ส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไง"

"...แค่นั้นหรอ? ก็ฉัน อยากจะเป็นมากกว่านั้นนิ๊"

ฉันนั่งถามต้อมตลอดทางกลับบ้าน เขาเองก็ตอบคำเดิมซ้ำๆ

"โอย อย่ากวนดิ จะนอน"

เขาถอดแว่นตัวเองแล้วก็หลับตา จะนอนอย่างนั้นหรอ? เดี๋ยวก่อนสิ ฉันเขย่าเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ทำท่าว่าจะไม่ตื่น

"นี่ ถ้าไม่ตื่น ฉันปล้ำนายนะ"

ฉันกระซิบข้างๆหูเขาให้ได้ยินกันแค่สองคน เขาก็ลืมตามามองฉันข้างนึง

"หึๆ กล้าหรอ?"

"..."

ฉันเม้มปากแน่น ก่อนจะนั่งตัวตรงกอดอกอย่างพอใจ เขาก็แค่นอนต่อไม่สนใจฉันเลย

"แบร่"

"...ฮ่าฮ่า"

เสียงหัวเราะของเหล่าเพื่อนๆของเขาดังมาเป็นระยะ

"อะไรค่ะ?"

"เปล่าๆ น่ารักดีน่ะ"

อ่า ฉันงอลเล่า

 

"เฮ้ย ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านสักที"

ฟลุบ

"..."

ถึงบ้านฉันสักที ฉันฟลุบตัวลงกับโต๊ะหน้าบ้าน สิ่งแรกที่เห็นก็คือบ้านที่ว่างเปล่า แม่ไปไหนนะ เอาเถอะ ได้ที ขออู้หน่อยก็แล้วกันนะ

"กี่ๆ"

"อ๊ะ วอร์ คิดถึงฉันอย่างนั้นหรอ?"

"กี่ๆ"

มันเลียฉันอย่างกับจากกันมานาน

"รู้แล้วๆ"

ฉันเอามะพร้าวให้มัน เป็นของแทะเล่น

"รู้ไหม? ฉันกับต้อมน่ะ คืบหน้าไปบ้างแล้วนะ เขาบอกว่าชอบฉันด้วยล่ะ"

ฉันนั่งเกาคางให้มันแล้วก็พูดถึงเรื่องของต้อมไปด้วย

"ถึงฉันจะพูดเองเออเองก็เถอะ แต่ว่า เขาก็...ไม่ได้ปฏิเสธอะไรนี่น่า ฮิฮิ"

ถือซะว่าก้าวหน้าไปอีกขั้นล่ะนะ จะต้อง เอานายมาเป็นแฟนให้ได้เลย

.............