All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #6 : เป็นเพื่อนกัน

Ep.6 All male สลับขั้วมามั่วรัก

 

"กล้า"

เฮือก
"สรุปเรื่องมันยังไง?"

ฉันสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีกเมื่อเทย์ส่งเสียงดุๆถาม

"อะไรของนาย ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยรึไง?"

ฉันตะคอกกลับแล้วก็เดินก้มหน้าแทบมุดดินหนีกลับไปหอ เวลานี้ไม่สนแล้วว่าใครจะว่ายังไง อาจงอาจารย์ไม่สนแล้วเฟ้ย

หมับ

"เฮ้ย อย่าเดินหนีกันอย่างนี้ดิว่ะ ฉันไม่ชอบนะเว้ย"

หมับ

แล้วฉันก็ต้องสะบัดมือออกอย่างไว

"ก็ฉันไม่ได้อยากจะทำอะไรให้นายชอบนี่หว๋า"

ฉันพูดเสียงดุ แล้วก็จ้องหน้าหมอนั้น กล้าดียังไง มาถึงเนื้อถึงตัวฉันเนี่ย? เดี๋ยวฉันก็ต่อยเข้าให้ซะหรอก

"แต่ว่าฉัน..."
เขาถึงกับเงียบไปเมื่อมือถือของฉันมันสั่นครืนๆอยู่ในกระเป๋า

ตายล่ะ เบอร์นี้

"ไอ้พี่โอ๊ต"

ฉันอุทานขึ้นมาเบาๆแล้วก็เหลียวไปมองเทย์

"เอาไว้คุยกันวันหลังนะ ไปล่ะ"

ฉันว่าแล้วก็ยกโทรศัพท์แนบหูพร้อมกับส่งเสียงห้วนๆตอบกลับไป

"เดี๋ยวก่อน กล้า กล้า"

ฉันแค่ส่ายหน้าแล้วก็หันมาฟังเสียงนุ่มๆปนเสียงหัวเราะของโอ๊ตต่อ

"แหมๆ กล้า กล้า หึๆ พวกมันยังไม่รู้ว่าเธอคือหอมสินะ ซื่อๆอย่างเธอหลอกคนอื่นได้กี่วันแล้วล่ะ?"

"จะกี่วันมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่"

"นี้จะไม่ยอมคุยกับพี่ดีๆเลยใช่ไหม?"

"แค่รับสายก็ถือว่าปราณีมากแล้วนะ พี่จะเอาอะไร?"

ปัง

ฉันกระแทกประตูให้ปิดลงเสียงดังกระหึ่มแล้วก็ถามถึงเจตนารมณ์ที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเขา

"เฮ้อ ช่วยไม่ได้ในเมื่อหอมไม่ต้องการที่จะคุยกับพี่ดีๆ พี่คงะต้องใช้ไม้แข็ง..."
น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเจ้าเลห์สร้างความวุ่นวายใจให้ฉันไม่น้อย แถมยังจะเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอนี่อีกมันทำให้ฉันแทบคลั่งเพราะว่ารอฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด

"พี่จะพูดอะไร พูดมาเลยดีกว่า ไม่งั้นหอมจะวางแล้วนะ"

"เฮ้ยๆ โอเคๆ พูดเดี๋ยวนี้แหละ เอางี้ หอมรู้ใช่ไหมว่าพี่เข้าแข่งคัดเลือกครั้งนี้ด้วย"

อ๊ะ จริงอยู่ที่พี่โอ๊ตเคยเป็นเพื่อนกับพวกเรามาก่อน แต่ว่าเมื่อปีก่อนหลังจากที่เกิดเรื่องนั้น พวกเราก็เลยห่างกันไปเอง ไม่สิ เรียกว่าแยกทางแล้วก็ตัดขาดความสัมพันธ์กันไปเลยต่างหาก

"แล้วจะทำไม?"

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมหอมถึงมาแข่งแทนไอ้กล้า แต่ว่า พี่จะไม่เปิดปากพูด ถ้าหากว่าหอม..."
"ไม่ค่ะ หอม เอ๊ย ฉันมาที่นี้เพื่อแข่งแทนพี่กล้า ยังไงซะ ฉันก็จะไม่มีวันยอมแข่งแพ้แน่ๆ"

"หึๆ พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะให้เราแข่งแพ้"

แล้วฉันก็ต้องอ้าปากค้างกับเสียงเจื้อหัวเราะนั้น

"แล้วจะให้หอม ฉันทำอะไร?"

"แหม อย่าทำตัวห่างเหินอย่างนั้นสิครับน้องหอม อย่างแรก ช่วยเรียกแทนตัวเองว่าหอมเหมือนเดิมจะได้รึเปล่า ทำให้พี่ได้ไหม?"

เจอคำนี้เข้าไปฉันถึงกับกำมือถือแน่น แล้วความรู้สึกแน่นอกก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่เคยเจอประสบการ์ณช้ำใจมาก่อน

"มีแค่นี้ใช่ไหม?"

"พี่ไม่ได้ขอให้หอมแข่งแพ้ เพราะพี่รู้ว่ายังไงหอมก็ทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ แต่ว่าเรื่องที่พี่จะขอให้หอมทำ คือการอยู่เฉยๆไม่ต้องลงแข่ง"

"ว่า ว่ายังไงนะ!"

ฉันถึงกับกำมือถือในมือซะแน่น ปากเม้มเป็นเส้นตรงแล้วก็กำมืออีกข้างทุบกำแพงซะแน่น

"ก็อย่างที่หอมได้ยิน เลิกคิดที่จะเข้าแข่งซะ"

"นี่พี่จะบีบให้ฉันออกจากการแข่งขันครั้งนี้อย่างนั้นหรอ?"

ฉันกำหมัดแน่นอีกครั้งหลังจากที่ทบทวนสิ่งที่เขาขอให้ฉันทำ

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ ที่พี่ต้องการจริงๆ คือให้หอมออกจากร.ร.ชายล้วนนั้นมาซะ"

เสียงเรียบๆที่บ่งบอกว่าเขาเอาจริงนั้นยิ่งทำให้ฉันกัดฟันกรอดๆอย่างสะกดอารมณ์

"ไม่มีทาง ฉันมาที่นี้เพื่อแข่งบาส ฉันก็ต้องได้แข่ง ใครจะห้ามยังไงฉันก็ไม่ฟังทั้งนั้น"

"เฮ้อ นี้หอมจะไม่กลัวว่าความจะแตกเลยรึไง?"

เฮือก

"นี่ นี่พี่ขู่ฉันหรอ?"

ฉันถึงกับขมวดคิ้วแล้วก็เม้มปากแน่นอีกที

"หอม..."
"อยากจะทำอะไรก็เชิญเลย ฉันไม่สนแล้วโว้ย"

ตี้ด ตี้ด ตี้ด

แล้วฉันก็ขว้างมือถือในมือทิ้งทันที

เพร้ง

"เฮ้ย ซวยแล้ว"

ฉันรีบหมุนกลับไปเก็บซากโทรศัพท์ที่เพิ่งโยนระบายอารมณ์เมื่อกี้ แงๆ พังหมดเลย

"อะไรมันจะแข่นแค้นขนาดนั้น"

เสียงเรียบๆที่ได้ยินมาจากข้างหลังเรียกความสนใจไปจากมือถือ ที่ต้องเรียกว่ากลายเป็นซากไปแล้ว

"นินนนน"

ฉันเรียกนินเสียงยานแล้วก็ยังกัดปากล่างของตัวเองพร้อมกับชูซากของมือถือให้นินดู

"เฮ้ย เชี่ยอะไรว่ะเนี่ย?"

นินชะงักไปนิดก่อนจะพดขึ้นมาเบาๆ

"ก็ไอ้พี่..."
เดี๋ยวนะ ถ้าฉันบอกว่าไอ้พี่โอ๊ตมันแบล็คเมฉันเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง ไอ้นินก็ต้องรู้ความจริงแน่ๆ แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องไปมากกว่านี้

"ก็ฉันอารมณ์เสียนี่หว๋า ผลมันก็เลย ออกมาเป็นแบบนี้"

"เฮ้อ อย่าทำร้ายข้าวของดิว่ะ แกไม่ใช่หอมนะเว้ย จะได้พังของพังของเอา ใจเย็นๆหน่อยดิ"

จะให้เย็นอะไรอีกล่ะ ก็มันขู่ฉันนี่น่า คำขู่ที่ฉันต้องหนักใจสุดๆไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำยังไงแล้วในตอนนี้ คิดได้อย่างเดียวว่าจะต้องโทรหาพี่กล้า แล้วก็ปรึกษาหาทางออก

"นิน เอามือถือมาดิ"

แล้วฉันก็เข้าไปล่วงกระเป๋าของนินอย่างไม่เกรงใจ

"เฮ้ย ดะ เดี๋ยว.."
แล้วฉันก็ได้โทรศัพท์มาไว้ในครอบครอง
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน"

"แปบเดียว"

ฉันเดินหนีไอ้นินเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็ลงล๊อกให้หมอนั้นตามมาไม่ได้

"รับสิ รับ"

"ฮัลโหล นินหรอ?"

เสียงหวานๆที่ได้ยินจากปลายสายทำให้ฉันชะงักไปนิดนึง แล้วก็พูดเสียงเรียบๆ

"พี่"

"หอม? อะไรน่ะ ทำไมเอามือถือไอ้นินโทรมาล่ะ แล้วไอ้นินมัน..."

"หอมปามือถือพังไปแล้วอ่า"

"ง่ะ อย่าบอกนะว่า..."

"อือ เละเลย"

 ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด แต่ว่าพี่ฉันกลับนิ่งเงียบ แบบนี้ไม่ยกโทษให้กันแหงๆเลย

"พี่ หอมขอโทษนะ หอมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ คือแบบ ก็ไอ้พี่โอ๊ตมันขู่หอมอ่ะ หอมก็เลย..."
"มันว่ายังไง?"

เสียงใสๆของพี่กล้าไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้เลยสักนิดแถมยังกดดันฉันมากขึ้นมากขึ้นไปอีก

"เขาขู่ให้หอมแพ้ในหารแข่ง ไม่สิ เขาบอกให้หอมอยู่เฉยๆ หรือเรียกอีกอย่าง เขาขอให้หอมถอนตัวจากการแข่งครั้งนี้..."

พี่กล้าไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่นั่งเงียบ

"พี่กล้า หอมไม่เป็นไรหรอก พี่โอ๊ตน่ะ ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก"

"หอม! ลืมไปแล้วรึไงว่ามันเคยทำอะไรไว้"

เฮือก

ฉันถึงกับสะดุ้งโทรศัพท์แถบจะลุดมือ

"รู้แล้วๆ ทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ? ฮึก หอมตกใจนะ"

"เอ่อ เออ รู้แล้ว รู้แล้ว พี่ขอโทษ"

"ไม่รู้แหละ ยังไงหอมก็จะแข่ง ไม่สนแล้ว"

"หอม พี่ว่า รีบถอนตัวเถอะนะ"

ง่ะ อะไรกันล่ะ? จู่ๆก็พูดเสียงอ่อนแบบนั้น

"พี่คิดว่าแผนนี้มันไม่เวิร์คแล้วว่ะ นะหอม กลับมาเถอะนะ พี่ไม่สนการแข่งแล้ว นะหอม พี่ห่วงหอมจริงๆนะ"

กึก

แล้วฉันก็ต้องชะงักไปอีกที

"พะ พี่กล้า"

"นะหอม...ออกมาจากร.ร.ซะเถอะ นะ หอมนะ"

แนเม้มปากแน่น มือก็เริ่มสั่น จะเอายังไงดีล่ะ เอายังไงดีล่ะ ฉันจะ ทำยังไงดี ความฝันของพี่ ก็คือการเป็นนักบาสมืออาชีพ ถ้าพลาดครั้งนี้ไปล่ะก็...โอกาศมันก็ปลิวหายไปกับสายลมเลยนะ

"ไม่"

"หอม!"

"ไม่เอา หอมไม่กลับ หอมจะแข่ง หอมก็ต้องได้แข่ง ส่วนเรื่องพี่โอ๊ต ถ้าพี่ไม่ทำอะไรเลย หอมจะเป็นคนจัดการเอง"

"หอม!"

"หอมจะแข่ง เพื่อพี่..."

พี่กล้านิ่งไป ไม่ได้อ้าปากพูดอะไรสักนิด แล้วก็เป็นฉันเองที่เปิดปากพูดต่อ

"พี่เชื่อใจหอมนะ ถึงหอมจะซื่อบื้อไม่ทันคน แต่เรื่องโกหกหน้าตายหอมก็ไม่เป็นรองใครนะพี่กล้า ไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้ก่อนนะพี่"

ฉันว่าแล้วก็ตัดสายไปเลย

แกร๊ก

"เฮ้ย คุยกับใครว่ะกล้า"

"หอมน่ะ"

"หรอ? กูนึกว่าไอ้โอ๊ตซะอีก สรุปมันจะเอายังไง กูตามแม่งไม่ทันแล้วนะเว้ย"

"จะเอายังไงอย่างนั้นหรอ?"

"ก็มันเป็นหัวหน้าแก๊งสามสิบสอง แล้วก็ยังเป็นกัปตันทีมบาสสามสิบสองเหมือนกัน มันจะลงแข่งด้วย...ที่มาหาก็แค่อยากจะหาเรื่องเราอีกต่างหาก"

อ๊ะ จริงหรอ? จริงสินะ เราห่างกันไปตั้งนานหลายต่อหลายเดือน นิสัยของพี่ก็คงจะเปลี่ยนไป ไม่สิ มันน่าจะเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่คบกับฉันแล้วล่ะมั้ง

"จะเอายังไงล่ะมึง?"

นั้นสิ จะเอายังไงดีนะ

หมับ

แล้วนินก็จับไหล่ของฉันแล้วแตะเบาๆ

"ถามหน่อย มึงมีอะไรปิดบังกูรึเปล่าว่ะ?"

เฮือก

จะปิดนิน ก็คงไม่ได้นานแน่ๆ คิดว่านินจะเป็นคนแรกที่รู้ ที่ไหนได้ ไอ้พี่โอ๊ตดันจับสังเกตได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

"มี แต่ว่าบอกไม่ได้"

"ทำไมว่ะ?"

"ก็เพราะว่าหอมห้ามบอกน่ะสิ"

"ง่ะ ถ้างั้นกูไม่อยากรู้แล้ว"

หึๆ ไม่คิดเลยว่าจะต้องเอาไม้นี้มาใช้เร็วขนาดนี้ นินมันสนิทกับฉันก็จริงนะ แต่เพราะมันเห็นว่าฉันเป็นคนจริงจัง มันก็เลยกลัวสิ่งที่ฉันห้ามเอาไว้

"งั้นอย่าถามฉันอีกนะ"
ฉันพูดเสียงเรียบแล้วก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้นิน

"อืม แล้ววันนี้ มึงให้กูนอนเป็นเพื่อนไหม?"

"ง่ะ อะไร? ไม่ต้อง"

"ไม่เอา คืนนี้กูจะนอนนี้แหละ"

"เฮ้ย ก็บอกว่าไม่ต้องไง"

"ไม่เอา จะนอน"

นินไม่ว่าเปล่าถอดเสื้อแล้วก็มุดลงไปอยู่ใต้ผ้าห่มของฉัน

"เฮ้ย นั้นมันเตียงฉันนะ ไปนอนอีกเตียงดิ"

"ไม่เอา นอนด้วยกันดิ"

อะไรน่ะ นอนด้วยกัน ไอ้บ้าเอ้ย? ฉันเป็นผู้หญิงนะเว้ยไอ้นิน เอ่อ แต่ก่อนก็เรียกนินเฉยๆ พอได้เข้ามาอยู่ใกล้ๆกับมันแล้วฉันก็เลยเพิ่มสรรพนามเข้าไปอีกนิด

"ไม่เอาโว๊ย"

แล้วนี้มันกี่โมงกี่ยามแกถึงจะนอนย่ะ 5 โมงเย็น

"เฮ้อ อยากจะนอนก็นอนไป แต่ว่าฉันจะออกไปกินข้าวล่ะ"

"อ้าว ไปด้วย"

"ไม่ต้องเลย นอนเงียบๆไปนั้นแหละ เดี๋ยวจะซื้อมาฝาก"

"อ่า รีบไปรีบมานะ"

สีหน้าเรียบๆของเขาบอกฉันว่ามันอ้อนเต็มที่ โอย ขนลุก นี่นิน นายชอบพี่ฉันจริงดิ? กรี๊ดดด พี่ฉันกำลังเป็นเป้าหมายของไอ้นินซะแล้ว แงงงง ไอ้นินบ้า พี่ชายฉันนะเว้ย

ฉันเดินไปหน้าม.แล้วก็หยุดยืนอยู่หน้าร้านขายข้าวแกงที่ตอนนี้คนกำลังอัดแน่นรอคิวกันใหญ่

"เฮ้อ แล้วจะได้กินไหมว่ะ?"

ฉันยืนรอแล้วรออีก กว่าจะถึงคิว

"เอา กระเพาะปลาสองถุงคะ ครับ"

บ้าเอ้ย เกือบหลุดพูดคำทิ้งท้ายว่าค่ะอีกแล้ว

"จ๊ะ รอก่อนนะ"

"ครับ"

ฉันว่าอย่างนั้นแล้วก็กอดอกมองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุ้งอีกทีเมื่อมีมือของใครสักคนแตะที่ไหล่เบาๆ

"อะไรว่ะ? อ๊ะ พี่ซุ๋ย ตกใจหมดเลย"

"กลายเป็นคนขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะเรา"

พี่ซุ๋ยพูดยิ้มๆแล้วก็ชักมือกลับไป

"ทำไมซื้อสองถุงล่ะ?"

"เอ่อ ผมซื้อไปเพื่อเพื่อนอ่ะครับ"

"เพื่อนที่ว่า คนที่ชื่อนินจา สินะ"

"อ่า ครับ พี่รู้จักด้วยหรอครับ?"

"ก็ต้องรู้สิ หัวหน้าแก๊งเอ็มเอฟนี่น่า ใครจะไม่รู้จักบ้างล่ะ?"

"เอ่อ มันก็ นั้นสินะครับ แหะๆ"

"หึๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"ครับผม"

จริงด้วยสิ พรุ่งนี้มันก็ต้องออกไปซ้อมนอกสถานที่น่ะสิ เฮ้อ เรื่องวุ่นๆของฉันมันยังไม่จบนี่น่า

เอี๊ยด

ปัง

"นิน เอานี้กระเพาะปลา"

"อืม มายอ้าว เค้าจานอน"

ง่ะ อะไรมันจะรักปานนั้น ฉันยังเขินเลยนะเนี่ยถ้าเกิดพี่กล้าอยู่ที่นี้ มีหวังได้หลงรักไอ้นินไปแน่ๆเลย ฉันยัง รับไม่ได้ที่พี่ฉันจะมีแฟนเป็นผู้ชายนะเออ

"เฮ้อ แล้วแต่นายก็แล้วกัน แต่อย่ามาแตะต้องฉันก็พอ"

ฟิ้ววว

ลมแรงๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันหันไปมองแล้วก็เจอเข้ากับหน้าหล่อๆที่มีรอมช้ำๆอยู่มุมปาก

"เทย์"

"อะไรกัน กลัวนินขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันช่วยดีไหม?"

"ช่วยอะไรของนาย?"

"หึๆ อย่างน้อยๆก็ลากหมอนั้นออกจากห้อง"

อ๊ะ ก็ดีน่ะสิ แต่ว่า ก็น่าสงสารนินเหมือนกันนะ

"ไม่เป็นไรหรอก ฉัน โอเค ละมั้ง"

"ละมั้งหรอ? หึๆ ฉันว่า นายควรจะออกไปกับฉันนะ"

"ออกไปกับนาย? ทำไม?"

เทย์เอียงคอแล้วก็ยกมือลูบท้ายทอยแล้วก็หลบตาไปทางอื่น ก่อนแววตาของเขาจะเปลี่ยนไปเมื่อเห็นซากโทรศัพท์ในมือของฉัน

"เอางี้นะ คืนนี้ไปเล่นเกมที่ห้องฉันก่อน"

รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นทำให้ฉันเสียวสันหลังวูบ

"อะไรของนาย?"

จะมามุขไหน?

"น่านะ อย่างน้อยๆฉันก็ไม่คิดที่จะลวนลามนายแน่"

อะไรของนาย ฉันก็ได้คิดแบบนั้น เอ่อ ยอมรับก็ได้ว่าคิดนิดนึง

"เรื่องอะไรฉันจะต้องไปด้วย"

"เอาเถอะ นายอยากจะอยู่ในนินจับทำเมียก็ไม่เป็นไรหรอก"

แล้วเทย์ก็ค่อยๆปีนลงต้นไม้ไปช้าๆ

"ดะ เดี๋ยวก่อน..."

บ้าเอ้ย ฉันก็บ้าจี้รึไง แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่ให้ไอ้นินหน้ามืดปล้ำฉันล่ะ

"แล้วห้องนาย มันอยู่ไกลไหม?"

 ต่อค่ะ
 

ฉันนั่งเล่นเกมกับเทย์โดยมีเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วห้อง

"เฮ้ย เล่นกระจอกว่ะกล้า"

"กระจอกอะไรเล่า? ก็เพิ่งเคยเล่น ครั้งแรก"

ใช่ว่าของที่บ้านจะไม่มีที่บ้าน แต่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ที่มานั่งกดจอยเกมยิกๆแบบนี้ก็เพราะว่าถ้าไม่ทำก็ไม่มีอะไรทำไง

"ครั้งแรก? ก็ได้ยินมาว่านายเทพไม่ใช่หรอ?"

เฮือก ก็ใช่อ่ะดิ พี่ฉันมันเทพ แต่ว่าฉันน่ะ...มันกาก

"วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี เข้าใจป่ะ?"

"อ๋อ อืมๆ เพราะอย่างนี้นี่เอง..."

แล้วความเงียบก็เริ่มเข้าปกคลุมอีกครั้ง คือ บรรยากาศมันน่าอึดอัดยิ่งกว่าอะไรดี

"ได้ยินว่า ไอ้หมอนั้นมันเรียกนายว่าหอมหรอ?"

"แค่กๆ"

แล้วฉันก็สำลักน้ำอัดลมที่เพิ่งดื่มเข้าไป

"หอมเป็นใคร?"

เฮือก

คิดว่าจะหลุดพ้นจากไอ้นินมาได้แล้วนะ แต่ว่าเทย์ก็ดัน...

"นะ น้องสาวฉันเอง"

"น้อง นายมีน้องด้วยหรอ?"

"อืม น้องสาว"

เขาส่งทิชชู่ให้ฉัน คิ้วฉันกระตุกอย่างเตือนว่ามันกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับตัวฉัน

"น่ารักเหมือนนายรึเปล่า?"

แล้วเจ้าตัวก็หัวเราะซะลั่นห้องอย่างกับว่ามันไม่ใช่เรื่องซีเรียส คือ นายเอ๊ะใจเรื่องฉันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย แต่ก็ดีไม่ใช่หรอ?

"น่ารักดิ"

"นั้นสินะ ขนาดพี่เป็นผู้ชายยังหน้าหวานขนาดนี้"

ฉ่า -////-

อืม คือว่า เขินทำไมว่ะเนี่ย? คือจำได้ว่าเทย์ไม่เคยรู้จักพี่กล้ามาก่อน คือ เมื่อกี้ก็ชมฉัน แล้วก็ยังชมฉันอีก งงป่ะ? คือฉันหมายถึง เขาชมฉันที่ตอนนี้เป็นพี่กล้า แล้วก็ชมน้องฉัน ที่ก็คือตัวฉัน งงป่ะ? เออ นั้นแหละ ช่างมันเถอะเนอะ

"กะ กี่โมงแล้วเนี่ย? ฉันกลับก่อนล่ะนะ"

เมื่อเห็นเข็มนาฬิกาเคลื่อนตัวไปจนเกือบจะเลขสิบสอง บอกเวลาเที่ยงคืน

"ดะ เดี๋ยวก่อนสิ"

หมับ

ไม่ใช่แค่พูด แต่เขายังจับแขนฉันไว้อีกต่างหาก

"อะไร?"

แล้วฉันก็สะบัดอย่างหวงเนื้อหวงตัว

"สรุป ไอ้หมอนั้นมันเป็นใคร?"

เฮือก

ฉันคิดว่านายจะไม่ซีเรียสซะอีกนะ แล้วไหง๋ถึงได้มาถามฉันอีก ใบหน้าเขียวช้ำที่ได้มาจากพี่โอ๊ตเมื่อคืนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ

"นะ นายเกี่ยวอะไรด้วย?"

"ที่ฉันช่วยนายก็เพราะว่าเห็นว่านายเป็นเพื่อนนะกล้า ฉันแค่อยากรู้ ว่าฉันช่วยนายมันดีหรือไม่ดี"

เขาดูจะเครียดๆ แต่ว่าฉันก็ได้แต่เม้มปาก เพื่อนหรอ? เอิ้ม ฉันรู้นะว่านายหวังดี...สายตาแบบนั้นทำให้ฉันเริ่มใจอ่อนขึ้นมาจริงๆ

"พี่โอ๊ต...ผู้ชายคนนั้นคือพี่โอ๊ต อดีตเพื่อนบ้าน...แล้วก็อดีตแฟน..."

ฉันพูดเสียงเศร้าๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นเข้า...ฉันก้มหน้าลืมไปสนิทว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในฐานะพี่กล้า แล้วสิ่งที่ฉันทำพลาดไปก็คือ...

"นี่นาย..."

เสียงตื่นๆของเทย์ทำให้ฉันทวนคำพูดของฉันอีกครั้งแล้วก็ต้องตาโตเพราะว่าฉันยังพูดไม่จบประโยค โอยย แบบนี้ความลับแตกแน่

"นายเป็นเกย์"

ง่ะ คือแบบ จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่หมอนี้หัวช้ากันนะ ฉันที่กำลังจะอ้าปากแก้ตัวก็ต้องถอนหายใจ

"จะบ้าหรอ? ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นแฟนกะ..."

หมับ

ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค เขาก็แตะที่ไหล่ของฉันแล้วก็ทำสีหน้าจริงจัง

"เฮ้ยกล้า ไม่เป็นไร ฉันมันคนสมัยใหม่ รับได้"

ง่ะ =()= หมอนี้...เข้าใจผิดไปนั้น

"เทย์...มันไม่ใช่นะ..."
หมับ

แล้วหมอนั้นก็ตบบ่าฉันแรงๆพร้อมกับพยักหน้าหยกหยัก

"ฉันเข้าใจ นายไม่ต้องอธบายอะไรแล้วล่ะ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งที่หอ"

"เฮ้ย..."

 

ระหว่างทางก็เงียบกันมาตลอด เป็นความผิดของฉันรึเปล่านะ ที่ไม่ยอมพูดไปตรงๆ ปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนี้ มันก็ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ แค่ความลับไม่แตกก็น่าจะพอแล้วนี่เนอะ

"กล้า.."
"หืม...อะ อะไร"

"ฉันจะเชื่อนายนะ เพราะว่านาย คือเพื่อนของฉัน"

เพื่อน?

"มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ รับรอง เรื่องของนายไม่รั่วไหลไปไหนหรอก"

เอ่อ คือ เทย์จะวนเข้ามาเรื่องที่เข้าใจว่าพี่กล้าเป็นเกย์ใช่ไหม? ช่างเขาเถอะ พี่กล้าคงจะ ไม่เสียหายหรอกนะ เพราะว่าหมอนี้ก็คงไม่คิดที่จะพูดแล้วด้วย

"ไปนะ"

"เดี๋ยว..."

"อะไรหรอ?"

"นายน่ะ...บอกแล้วนะ ว่าจะเชื่อฉัน"

"อืม"

เขาตอบรับแล้วก็ส่งยิ้มให้

"อืม ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่น่า"

ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินเข้าห้อง หมอนั้นก็โบกมือจนกระทั่งฉันปิดประตูสนิท

"หวังว่านายคงจะยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่หลังจากที่รู้ความจริงล่ะนะ"

"ห้าววว อารายอ่า"

กึก

แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเสียงงัวเงียของใครบ้างคนกำลังคลานเข่ามาหา

"กล้า เพิ่งกลับหรอ?"

นินจา ยังอยู่อีกหรอ? ให้ตายเถอะ ลืมไปเลย นินขยี้ตาแล้วก็นั่งชันเข่าอยู่บนเตียง

"อะ อืม"

"ไหนข้าวล่ะ?"

"นี้ยังเพิ่งตื่นหรอ? นี้ฉันเอากลับมาให้ตั้งนานแล้วนะ"

ฉันเดินเข้าไปแกะถุงอาหารให้

"ไม่ต้องหรอกๆ ฉันกลับไปนอนห้องดีกว่า"

ว่าแล้วนินก็เดินงัยเงียไปที่ประตู

"อ้าวเฮ้ยนิน!!"

โครมมม

แล้วนินก็ล้มตึงลงไปทันทีจนฉันต้องเข้าไปประคอง

"เป็นอะไรรึว่ะนิน นิน"

นินปรือตาแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็สลบคาอกฉัน

"นะ นาย มันบ้าป่ะเนี่ย?"

"ปวดหัว"

แล้วเสียงเรียบๆที่ดังขึ้นมาที่หน้าอก แล้วก็ตามมาด้วยอาการหน้าแดงของคนตรงหน้า แถมยังหอบหายใจระรัวอีกต่างหาก นี้หรือว่า...

"นี้นาย ตัวร้อนนี่น่า นิน..."

ไม่สบายซะแล้ว ฉันพยุงร่างหมอนี้ขึ้นมาแล้วก็ลากไปโยนไว้ที่เตียง

"นิน...นิน..."

แย่ล่ะ ตัวร้อนมากเลย ฉันกำลังจะลุกขึ้นไปหายาให้หมอนี้กินแต่ก็ต้องเบิกตากว้าง แผ่นหลังสัมผัสกับเตียง เนื้อตัวสั่นๆ เพราะว่านินกระชากแขนเหวี่ยงไปที่เตียงแล้วก็พลิกตัวขึ้นมาค่อมร่างเล็กของฉันไว้

"อะ ไอ้นิน ทะ ทำอะไรน่ะ!!"

"...ขอจูบหน่อย"

 

อ๊ายยย เกิดอะไรขึ้นกับนินจาของไคริกันเอ่ย? นินจาของไคริกำลังไม่สบายแล้วก็เป็นแมวขี้อ้อน(?) หรือเสือหิว คุๆ น่าเป็นหวงต้นหอมซะแล้ว ไม่อยากจะเล่าต่อเลย ต่อตอนหน้าแล้วกันนะ ตอนหน้าๆ จะขอเม้าท์ว่า รุ่นพี่ซุ๋ยจะขอทำคะแนนกับต้นหอม คุๆ ชอบรุ่นพี่คนนี้ที่สุดเลยอ่า 

ขอบคุณเสียงเชียร์ ทุกกำลังใจนะค่ะ รักทุกคนค่ะ จุ๊บๆ