LOVE online รักออนไลน์ของยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #6 : พลาดอย่างแรง

Ep.6 Love online <3

รอยยิ้มที่ฉันเมื่อวานก่อน พยายามจะลบมันเท่าไหร่มันก็ไม่เลือนหายไปจากใจของฉันเลยสักนิด ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาทางสีหน้าของหมอนั้น ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกชัดเจนขึ้นมา

 

ตริ๊ง

Mr.G: หายไปนานนะ ไม่ยอมตอบแชทฉันเลย

 

ตริ๊ง

Mr.G: เฮ้ยเธอ

 

ทำยังไงดี พอผ่านเรื่องของกันต์มาได้ก็มาเจอเรื่องของมิสเตอร์จีอีก เอายังไงดีล่ะฉัน ฉันคิดไม่ออกหรอกนะว่าจะบอกเขายังไง

"น้ำ ทำไมไม่ตอบแชทกันต์ล่ะ?"

"เฮ้ย พี่เนย เข้ามาเมื่อไหร่เนี่ย?"

ฉันหันควับไปหาพี่เนยที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ปกติก็ต้องถีบประตูให้รู้ว่าพี่เนยมาไม่ใช่รึไง แต่นี้ มาเงียบๆ

"มาตั้งนานล่ะ แกนั้นแหละ เอาแต่เหม่อ"

อ้าวหรอ? ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วก็หันมามองหน้าจอคอม

"ถามทำไมไม่ตอบ

 

ตริ๊ง

 

"นั้นไง มาอีกแล้ว"

"รู้แล้ว แต่ว่า ไม่รู้จะตอบยังไงดี"

"แกก็บอกไปเลยว่าแกคือน้ำ ไม่งั้นก็มานั่งอึกอัดอยู่คนเดียว อีกอย่าง แกไม่เคยบอกมันไม่ใช่หรอ?ว่าแกรักมันน่ะ แค่ทำตัวเนียนๆไปก็พอแล้วนี่น่า"

"แต่ว่า...ไอ้หมอนั้นมันรู้เรื่องของฉันหมดเลยนะ"

"แกก็รู้ไม่ใช่หรอ?"

"..."

มันก็ใช่

"อีกอย่าง หมอนั้นก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย เขาคงไม่อะไรมากกับแกหรอก"

เออ นั้นดิ แล้วมันชอบใครว่ะ? ฉันลูบคางตัวเองครุ่นคิดสักแปบแล้วก็เอื้อมมือเข้าไปพิมพ์ตอบแชทของหมอนั้น

 

Pilot: ขอโทษนะ ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ

Mr.G: ในที่สุดก็ตอบสักที ฉันคิดว่าเธอเห็นหน้าฉันแล้วไม่อยากคุยกับฉันซะอีก

 

จึก // ลูกศรแทงใจ

ใช่เลย

 

Pilot: เปล่าซะหน่อย

Mr.G: ถ้าอย่างนั้นก็ตาเธอบอกฉันแล้วเธอคือใคร?

 

ฉันถึงกับกลืนน้ำลาย

"บอกไปเลย"

เฮย เจ๊เนย ยังไม่กลับอีกหรอ? ฉันหันควับไปมองเจ๊เนยแล้วก็ปิ๊งขึ้นมา

"พี่เนย ช่วยหน่อยสิ"

"ช่วยไร?"

----

ตริ๊ง

Mr.G: ที่แท้ก็พี่เนยนี่เอง

 

มันเชื่อด้วยวุ้ย

"แบบนี้มันจะดีหรอ?"

"อือ"

"เฮ้ย อย่างนี้ฉันก็กลายเป็นแกไปเลยนะ"

"แค่ยืมชื่อกับหน้าเท่านั้นแหละ"

ฉันส่งรูปพี่เนยไปแทนฉันเรียบร้อย แล้วกันต์ก็ดูท่าว่าจะเชื่อด้วย

 

ตริ๊ง

Mr.G: อย่างนี้พี่ก็รู้ความลับผมหมดเลยดิ

Pilot: ไม่หรอก

Mr.G: เอางี้ เดี๋ยวผมไปหาพี่เลยดีกว่า ผมล่ะอยากเจ๊อ อยากเจอ

 

"เฮ้ย"

"ไม่ต้องเลยนะ น้ำ ทำอะไรสักอย่างดิ"

"รู้แล้วๆ"

 

Pilot: ไม่ต้องหรอก ฉันยุ่งๆ นายก็อยู่แบบเดิมของนายไปนั้นแหละ

Mr.G: อ้าว งั้นหรอครับ โอเคๆ

 

"เฮ้ยน้ำ ลองถามดิ ว่าผู้หญิงที่มันชอบเป็นใคร?"

"อ้าว ถามทำไมอ่ะ ฉันไม่อยากรู้"

ฉันกรอกตาไปมาแล้วก็นั่งนิ่งๆ

"โอย ฉันพิมพ์เองก็ได้"

พี่เนยพลั่กฉันให้ลุกออกเก้าอี้แล้วตัวเองก็ไปนั่งแทนที่ พร้อมกับกดๆจิ้มๆแป้นพิมพ์ ช่วยไม่ได้ ให้พี่เนยเล่น คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

Pilot: กันต์ ที่บอกว่าชอบผู้หญิงอยู่คนนึง ใครหรอ?

 

เฮ้ย ถามงี้เลยดิ ถึงฉันจะบอกว่าไม่อยากรู้แต่ก็จ้องหน้าจอคอมแบบลุ้นๆ

 

Mr.G: บอกไม่ได้ครับพี่

Pilot: อ้าว ทำไมล่ะ?

Mr.G: ก็ผมไม่คิดว่าจะเป็นคนรู้จักนี่ครับ ก็เลยบอกไป แต่ตอนนี้ขอเก็บเป็นความลับก็แล้วกัน

 

โธ่เอ้ย แย่ชะมัดเลย อ้าว นี้ฉัน เสียดายอะไรของฉัน

"ที่นี้ก็เครียร์กันเอาเองนะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

"ขอบคุณนะพี่"

"เออ ที่ฉันมา ฉันจะมาบอกว่า ไลค์แกน่ะ พุ่งทะลุพันไปเรียบร้อย"

ห๊า ฉันถึงกับตาโตแล้วก็พุ่งเข้าไปดูมือถือในมือของพี่เนย

"เฮ้ย จริงด้วย"

"ฉันเกลียดแกไอ้น้ำ"

อ้าว ว่าแล้วเจ๊แกก็เดินตึงตังออกไปจากบ้านฉันทันที มาพาลฉันเฉยเลยอ่ะ ไม่เป็นไร ดูของตัวเองก็ได้ ฉันคลิ๊กเข้าเพจของพี่เนยแล้วก็แล้วก็มองรูปของตัวเอง ให้ตายเถอะ ดูแต่ละเม้นฯดิ

 

`น่ารักจังเลย´

`พี่น้ำน่ารักขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ชอบครับ ไลค์ๆ´

`รู้ว่าน่ารักขนาดนี้จีบไปนานแล้วครับ´

`ว่างไหม พี่ขอจีบ´

`วี้ดวิ้ว อย่างนี้พี่ขอฉุด´

 

กรี๊ดดด นี่ฉันก็ป๊อบใช่เล่นเหมือนกันนี่น่า เหอะๆ

-----

"น้ำ"

"หืม"

ฉันกำลังนั่งขมักเขม็นกับการวาดรูปอยู่ข้างๆไอ้กันต์ ฉันพยายามทำตัวปกติกับมันแล้วนะ แต่ก็มักจะลดการทะเลาะแล้วก็ขอไปทีเท่านั้นเอง

"หน้าเธอเปื้อนแล้วนะ"

"ห๊า"

ฉันที่กำลังสนใจการตัดเส้นครั้งสุดท้ายภาพนี้ของฉันมันก็จะสมบูรณ์โดยที่ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่กันต์พูดเท่าไหร่นัก

"น้ำ"

"อย่าเพิ่งกวนดิ"

ฉันยังจ้องกระดาษของตัวเองแล้วก็ลากเว้นตัดขอบรูป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่แก้ม แล้วฉันก็ต้องหันไปหาไอ้กันต์ทันที

"ก็บอกว่าแก้มเปื้อนสี"

"...-////-"

ฉันสบตากับเขาสักพักแล้วก็ต้องหลบตา ห้มหน้ามามองภาพของตัวเอง คราวนี้มือก็สั่นๆไม่ได้ลงมือวาดต่อ

"เป็นอะไรล่ะ?"

"เปล่า"

"เปล่าอะไร ก็เห็นๆอยู่"

"เฮ้ย อย่ากวนดิ กำลังวาดรูปอยู่นะ"

ฉันขึ้นเสียง แต่ก็ไม่ได้วาดรูปเลยแม้แต่น้อย

ตึกตักๆ

อะไรกันเล่า ความรู้สึกแปลกๆนี่อีกแล้ว โอย ไม่มีสมาธิเลย ส่งมันไปทั้งแบบนี้เลยก็แล้วกัน

ฟลุบ

"อ้าว เสร็จแล้วหรอ?"

"ยัง ไม่มีอารมณ์เล่า"

"เฮ้ย เดี๋ยวๆ มานี้ๆ"

หมับ

กันต์คว้ามือของฉันแล้วก็ดึงฉันลงมานั่งข้างๆ ก่อนจะแย่งรูปในมือของฉันไปแล้วก็ขีดๆเขียนๆภาพของฉัน เมื่อกี้มันอะไรกัน? อย่างกับ ไฟฟ้าช็อตเลย ฉันก้มมองมือตัวเองแล้วก็กุมมือของตัวเองไว้นิ่งๆ เมื่อกี้ ที่โดนไอ้กันต์จับมือ...ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว นี่ฉัน ชอบมันจริงๆอย่างนั้นหรอ? เฮ้ย ไม่ใช่ๆ เพราะว่าฉันไม่เคยจับมือกับผู้ชายมาก่อนล่ะมั้ง ก็แค่นั้นแหละ

"อะ เสร็จแล้ว"
"อะ อือ ขอบใจ"

ฉันรับภาพคืนมา

"ก็แค่นี่แหละ" --- ยิ้ม

ตึกตักๆ

เฮ้นน้ำ อย่าหลง อย่าเคลิ้มมันแค่ยิ้มเองนะ แค่ยิ้มเอง ฉันลุกขึ้นมาแล้วก็เอาภาพไปส่งให้อาจารย์ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม กันต์ก็ก้มหน้าวาดภาพของตัวเองต่อไป จมูกหมอนี้มันโด่งชะมัดเลย แถมยังหน้าขาวเว่อร์ ปากก็แดง อ๊ะ เดี๋ยวนะ นี้ฉันกำลังจ้องหน้ามันนี่หว๋า เฮ้ย น้ำๆๆๆๆ

แปะๆๆๆ

ฉันตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติแล้วก็นั่งก้มหน้าผากตัวเองข้างๆไอ้กันต์

"เป็นไรอ่ะ ปวดหัวหรอ?"

"หึ"

ฉันส่ายหน้าพั่บๆเมื่อรู้ว่ากันต์เริ่มสังเกตุเห็นความิดปกติของฉันแล้ว

"นึกว่าลืมกินยาซะอีก"

"ยาอะไร?"

"ยาระงับประสาทไง กินทุกวันไม่ใช่หรอ?"

ไอ้กันต์พูดให้ฉันงงแล้วก็เดินเอาภาพไปส่งครู เอ๋? ฉันไม่ได้กินนี่น่า แล้วยาระงับปราสาทมันใช้กดประสาทสำหรับคนที่เครียดมากๆ กับ...คนบ้า

"เฮ้ย ไอ้กันต์ แกว่าฉันบ้านี่หว๋า"

"ฮ่าฮ่า เพิ่งรู้ตัวหรอ?"

"ไอ้ผีจีนเอ้ย"

ฉันวิ่งไล่ไอ้กันต์รอบห้องศิลปะแล้วก็ต้องหอบแฮ่กๆ วิ่งตามไม่ทัน อย่าให้ฉันจับได้นะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะกระโดดกัดหูนายเลยคอยดู

"ฮันแน่ ยิ้มอะไรจ๊ะน้ำ"
อ๊ะ เพื่อนของฉันที่เดินตามออกมาจากห้องศิลปะพูดขึ้นมาหลังจากที่จ้องหน้าฉันเมื่อกี้

"หรอ? ฉันยิ้มหรอ?"

"ก็เออดิ เริ่มชอบไอ้กันต์มันแล้วใช่ไหมล่ะ?"

"เฮ้ย บ๊า ฉันเนี่ยนะ ไม่มีท๊าง"

แล้วทำไมฉันต้องขึ้นเสียงสูงด้วยฟะเนี่ย 

----

"น้ำ วันนี้วันเกิดไอ้เบว ไปป่ะ?"

"ไปดิ ถ้ามันชวนนะ"

"เฮ้ย มันชวนอยู่แล้ว ไปเหอะ"

เพื่อนของฉันกอดคอไปเลือกของขวัญแล้วก็จบลงที่บ้านของไอ้เบว

"ยินดีต้อนรับว่ะ แม่กูไม่อยู่ด้วย เต็มที่ๆ"

"ฮ่าฮ่า ไอ้ห่า พ่อแม่ไม่อยู่ก็จัดปาร์ตี้เลยนะมึง"

"ก็นิดนึง เข้ามาๆ"

ฉันเดินตามฝูงเพื่อนเข้าไปในบ้านของไอ้เบวแล้วก็นั่งลงปประจำที่ บ้านมันกว้างชะมัดเลย ขนาดเพื่อนมาเกือบหมดห้องยังไม่รู้สึกอึดอัดเลย รู้สึกว่าห้องรับแขกบ้านมันจะจุได้อีกมั้งเนี่ย

"เอานี่ ของขวัญ แกขึ้นอีกปีแล้วนะมึง"

แล้วก็ถึงเวลาให้ของขวัญ

"นี่ของฉัน"

ฉันโยนของฉันให้ไปอย่างไม่กลัวของข้างในพัง

"ขอบใจนะน้ำ เออ ฉันว่าฉันจะให้แกแต่งสวยซะหน่อย พอเห็นแกในรูปแล้วอย่างเห็นกับตาตัวเองเป็นบ้างว่ามันจะสวยเหมือนในรูปไหม?"

"นั้นดิ"

"ฉันก็อยากเห็นว่ะ"
"เฮ้ยครีม จัดเลย"

"ได้ค่า"

ไอ้ครีมเดินเข้ามาลากฉันขึ้นชั้นสอง

"เฮ้ยครีม อะไรกันเนี่ย"
"แหมๆ ก็ฉันอยากเห็นเหมือนกันนี่น่าว่าน้ำจะน่ารักแค่ไหน ก็เลยเตรียมชุดแล้วก็เครื่องแต่งหน้าไว้เรียบร้อย นะๆ อยากเห็นจริงๆ"

"ไม่เอา"

ไอ้กันต์มันก็อยู่ข้างล่างนะเว้ย อายมัน

"ไม่เอาอะไรล่ะ เพื่อนเราโหวตกันมาแล้ว ทั้งห้องบอกว่าอยากเห็นแกแต่งสวย จะมีก็แค่ไอ้กันต์เท่านั้นแหละที่บอกว่าไม่อยากเห็น"

"อ๊ะ ทำไมว่ะ"

"มันบอกกลัวฝันร้าย"

ไอ้กันต์...- -* ฉันสวยนะจะบอกให้ จากที่จะปฏิเสธ พอได้ยินว่าไอ้กันต์มันพูดอย่างนั้นฉันก็เดินดุ่มๆนำหน้าไอ้ครีมกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองสามคนไปเลย พวกนั้นก็ได้แต่ยืนอึ้ง ก่อนจะหัวเราะแล้วก็เดินตามฉันมา

---

"อะแฮ่ม เลดี้แอนด์เจนเทอร์แมน บัดนี้ถึงเวลาที่จะเปิดของขวัญชิ้นใหม่ นั้นก็คือ แท้น แท่น แทนนนน น้องน้ำของเรานั้นเอง"
ฉันถูกลากออกมาจากบันไดหลังจากที่เพื่อนฉันพากันรุมทึ้งอยู่นานหลายนาที จนตอนนี้ฉันก็กลายร่างเป็นซินเด่อเรร่าเรียบร้อย จะเอาให้นายอึ้งไปเลย ไอ้กันต์

"เฮ้ย ไม่เอาเว้ย ฉันอายว่ะ"

"ไม่ต้องอายหรอก เพื่อนเราอยากเห็น"

พรึ่บ

แล้วฉันก็มายืนอยู่หลางวงของเพื่อนๆ ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองมาที่ฉันเป็นตาเดียว

"แม่ง น่ารักว่ะ"

"เออว่ะ"

พวกนั้นพูดออกมาแล้วก็หยิบโรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปฉัน เฮ้ย

"อย่าถ่ายดิ ฉันอายนะเว้ย"

ฉันพูดอย่างเขินๆแล้วก็เดินไปดึงมือถือวชมาจากพวกนั้น

"เอ้า น้ำครับ ของดีก็อยากเก็บไว้เชยชมบ้างสิครับ"

"นั้นสิครับ สวยขนาดนี้ เห็นครั้งเดียวมันไม่พอนะครับ"

"ทะลึ่งละพวกนาย"

ฉันแทบจะเอาเท้าไปยันหน้าของเพื่อนตัวดีที่แสดงสีหน้าหื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"กันต์ จัดการดิ"

เบวเข้าไปสะกิดไอ้กันต์ที่นั่งขมวดคิ้วมองฉัน

"อะไรผีจีน ฉันแต่งแบบนี้แล้วไม่สวยรึไง? นั่งหน้าบูดอยู่ได้ ขี้ไม่ออกหรอ?"

"เรื่องของฉัน"

อ้าว ดูเหมือนมันจะโกรธอะไรฉันเลย ฉันทำอะไรผิดว่ะเนี่ย?

"สภาพฉันแบบนี้มันไม่เข้าตาแกมากนักหรอ? งั้นฉันจะแต่งแบบนี้ทุกวันเลย"

"วี้ดวิ้ว เยี่ยมๆ"

ไม่ใช่เสียงของกันต์นะ แต่เป็นเสียงของเพื่อนผู้ชายในห้องมากกว่า

"แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว จะเปลี่ยนทำไมก็ไม่รู้"

หมอนั้นบ่นพึมพัม แล้วก็กระดกแก้วเหล้ารอดเดียวหมดแก้ว

"อ้าว ไอ้กันต์ มึงชอบผู้ชายคงจะไม่เข้าใจหรอก ว่าผู้ชายเขาชอบผู้หญิงแบบนี้เว้ย"

"ไอ้ห่า กูบอกกี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ใช่เกย์ คุยกับพวกมึงแล้วอารมณ์เสีย"

กันต์ไม่พูดเปล่า พลั่กหัวเพื่อนตัวดีแล้วก็ลุกพรวดออกจากห้องรับแขกไปเลย

"โอ้ๆ งอนหรอจ๊ะน้องกันต์"

"เฮ้ยๆ อย่าไปกวนมัน มันดูไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว สงสัยไม่ชอบใจที่น้ำสวยขึ้นมั้ง"

"ฉันสวยขึ้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกันต์อารมณ์บูดด้วยว่ะ"

ฉันเท้าเอวถามแล้วก็ขมวดคิ้วถาม

"เอ้า ก็มันหวงแกไง"

"เออ นั้นดิ ฮ่าฮ่า"

"ฮ่าฮ่า"

-////- ฉันถึงกับเม้มแกแน่น ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากเดินตามกันต์ออกมา หมอนั้น อยู่ไหนว่ะ? บ้านไอเบวเนี่ยก็จะกว้างไปไหนเนี่ย?

"ออกมาทำไม?"

"อ๊ะ...ไอ้ผีจีน ตกใจหมดเลย"

ฉันกุมหน้าอกเมื่อหัวใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อกี้

"ก็ออกมาตามนายนั้นแหละ"

"มีอะไร?"

"ทำไมต้องเย็นชาใส่ฉันด้วยว่ะ"

"..."

กันต์เงียบไปแล้วก็เดินออกมาจากมุมมืดของประตู

"เดินออกมาทำไม?"
"ทำไม? ก็ฉันไม่อยาก..."

"ไม่อยากเห็นฉันนสภาพนี้รึไง? ทำไมว่ะ? ฉันสวยขึ้นแล้วไม่ดียังไง?"

ฉันเท้าเอวหาเรื่องกันต์

"...."

กันต์ส่ายหน้าแล้วก็เงียบ ไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย

"หรือว่า...แกหวงฉันอย่างที่พวกนั้นมันว่าจริงๆ"

"..."

กันต์ก็แค่เงยหน้ามามองหน้าฉันแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ฉันแค่พูดเล่นๆไปอย่างนั้นเองนะ หมอนี้ เอาจริงดิ

"กันต์ ว่ายังไง!?"

"เออ ฉันหวงแก! จบป่ะ!?"

เฮือก

ฉันถึงกับอึ้งไปสักพักแล้วก็กลืนน้ำลายมองหน้าของกันต์

"ไม่จบเว้ย ทำไมแกต้องห่วงฉันด้วยล่ะ?"

"ก็เพราะว่าฉันชอบแกไง!"

เฮือก

ฉันถึงกับอ้าปากค้าง พูดไม่ออกเลยเรา

"เฮ้ย อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้ดิ ฉันไม่ตลกนะเว้ย ป่ะๆ เข้าข้างใน ออกมานานแล้วเดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วงนะเว้ย"

ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วก็ดึงเสื้อของกันต์ในเดินตามเข้ามาในห้อง

หมับ

"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ!"

กันต์จับมือของฉันไว้แล้วก็มองตาของฉัน ฉันได้แต่ยื่นนิ่งๆแล้วก็มองตาของกันต์ อะไรกัน ความรู้สึกกดดันที่เพิ่งเคยรู้สึกเป็นครั้งแรก

"ฉันชอบเธอ...จริงๆ"

ฉันหลุบตาลงต่ำแล้วก็ดึงมือกลับ แต่กันต์กลับไม่ยอมปล่อยมือของฉัน ฉันเริ่มกลัวขึ้นมานิดๆแล้วนะ เพราะว่าสีหน้าของกันต์ตอนนี้มันเหมือนกับว่าสามารถทำเรื่องที่ไม่ควรทำได้ตลอดเวลา กลิ่นเหล้านี่น่า ใช่แล้ว เขาเมา แค่เมาเท่านั้นแหละ ถึงได้พูดอะไรออกมาแบบนั้น

"กันต์ นายเมามากแล้วนะ กลับเข้าไปข้างในเหอะ"

ฉันพยายามจะดึงมือตัวเองกลับอีกครั้งแต่หมอนั้นก็เข้ามาจับมือฉันทั้งสองข้างแล้วก็ดึงเข้าไปโอบเอวไว้

"กันต์ ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันนะเว้ย!!"

"แกไม่เชื่อที่ฉันพูดหรอ!?"

"จะเชื่อได้ยังไง! ก็แกเมาจนไม่รู้เรื่องแล้วนะเว้ย!!"

ฉันพลั่กไหล่ของกันต์เพื่อกันตัวเองออกห่างๆ แต่หมอนี้ก็แรงเยอะเหลือเชื่อ ฉันไม่สามารถหลุดออกจากตรงนี้ได้เลย

"ปล่อยฉันนะ กันต์!!!"

ฉันหยุดดิ้นแล้วก็จ้องหน้าของหมอนั้น อ๊ะ สีหน้าที่ดูจะเจ็บปวดนั้น...

"เธอรังเกียจฉันอย่างนั้นหรอ?"

"เออ ฉันรังเกียจ นายเมาแล้วก็นั่งอยู่นิ่งๆดิ อย่ามาซ่าแบบนี้สิเว้ย คนอื่นเขาเดือดร้อนนะ"

"แต่ว่าฉันไม่ได้เมา"

"เมา นายเมา นายถึงได้พูดว่าชอบฉันไง"

"ฉันไม่ได้เมานะ"

"เมา นายเมา เมา เมา เมา"

ฉันไม่อยากจะยอมรับว่าเขาพูดมันออกมาจากใจจริงๆฉันก็เลยหาข้อแก้ตัวแบบไม่ให้กันต์ได้แก้ตัวเลย

หมับ

O_o

หมอนั้นดันฉันเข้ากับกำแพงแล้วก็ประกบปากลงมาที่ปากของฉัน

"อือ อ้ายอันน"

ฉันตีไหล่เขาแรงเพื่อให้เขาปล่อยแต่เขากลับจับมือของฉันไว้ การสัมผัสที่ไม่ได้ถูกล่วงล้ำอาณาเขต แต่เป็นการจูบที่สัมผัสหนักๆที่ริมฝีปาก หมอนั้นหลับตาลงแล้วก็ขบปากของฉันเบาๆ ก่อนจะถอนจูบไป ฉันได้แต่ยื่นนิ่งแล้วก็เอื้อมมือมาแตะปากตัวเอง

"...น้ำ"

เพียะ

ยังไม่ทันที่กันต์จะได้พูดอะไรฉันก็ฟาดมือไปที่แก้มซ้ายของเขาทันที ก่อนจะกุมมือตัวเองแล้วก็สะอื้นน้อยๆ

"น้ำ ฉัน..."

"ไอ้บ้าเอ้ย แกคิดว่าฉันไม่คิดอะไรเลยรึไง? ฮึก ไหนบอกว่าชอบไง ชอบแล้วเขาทำกันอย่างนี้หรอ?"

ฉันปาดน้ำตาแล้วก็ชนไหล่หมอนั้นหลับเข้าไปในห้องรับแขกแล้วก็เดินขึ้นไปอย่างไม่ฟังเสียงถ่วงของเพื่อนๆ

"เฮ้ยน้ำ เป็นอะไรว่ะ?"

"เฮ้ย"

ฉันคว้าเสื้อผ้าของตัวเองยัดใส่กระเป๋านักเรียนแล้วก็เดินกลับลงมา เพื่อนของฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ก็เลยมายืนดักฉันอยู่หน้าประตูห้องรับแขก

"น้ำ เป็นอะไร จู่ๆก็..."
"ถอยไป ฉันจะกลับแล้ว"

ฉันพูดแค่นั้น แต่น้ำตาของฉันมันก็ร่วงเผาะๆอย่างไม่บอกไม่กล่าว จนฉันต้องยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกหลายต่อหลายครั้ง

เอี๊ยด

คนที่เดินเข้ามาในห้องทำให้ฉันอยากเข้าไปตบเขาอีกสักสองสามที

"น้ำ ฉันไม่..."

"นายเงียบไปเลย เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว"

ตอนนี้ฉันกำลังเดือดจัด กันต์ที่เดินเข้ามาหาฉันพยายามที่จะเข้ามาแตะตัวฉัน แต่ฉันก็ถอยหนีแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ แล้วสุดท้ายก็แหวกฝูงเพื่อนออกมาจากห้องนั้นได้สำเร็จ 
"ฮึก ไอ้บ้ากันต์ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ไอ้บ้า ไอ้บ้า"

ฉันพึมพัมหลังจากออกมาจากบ้านของเบว

"เฮ้ย น้ำเดี๋ยวก่อน..."

ครีมแล้วก็เพื่อนอีกสองสามคนวิ่งตามฉันออกมาแล้วก็กางมือดักหน้าดักหลังเหมือนจะรู้ทันว่าฉันจะหนีแน่ๆ ฉันก็เลยปาดน้ำตาอีกครั้งแล้วก็เงยหน้ามอง

"เกิดอะไรขึ้นว่ะน้ำ ทำไมแก ร้องไห้"
"นั้นดิ ไอ้กันต์มันทำอะไร?"

เพื่อนของฉันมาเพื่อแค่นเอาคำตอบ

"ไม่รู้ แก อยากรู้แกก็ไปถามมันเอาเอง แล้วฝากบอกมันด้วย ว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก"

ฉันพูดแล้วก็แทรกตัวออกมาจากวงล้อมของเพื่อนฉันได้สำเร็จ สุดท้ายพวกนั้นก็ไม่ได้ตามมาแต่หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครสักคน ตอนนี้ฉันไม่สนแล้ว คิดอย่างเดียวว่าจะต้องออกจากที่นี้ให้เร็ว เร็วที่สุด ฉันเกลียดนาย ไอ้ผีจีน

...........