The Cupid Gang แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ

ลำดับตอนที่ #6 : เจ้าตัวยุ่ง

แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ 6

ต้อม's Talk

วันต่อมา

ผมลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงอะไรแฉะๆที่แก้ม อย่างกับกำลัง ถูกเลียอยู่ พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นกระรอกขนปุ๋ยอยู่บนหน้าอกของตัวเอง

"วอร์ มาอยู่นี้ได้ไง?"

ผมยันตัวเองขึ้นมาแล้วก็เกาคางให้เจ้านั้น เดี๋ยวก่อนนะ

"นายควรจะอยู่กับตาลไม่ใช่หรอ?"

"กี่ๆ"

ผมมองหายัยนั้น แต่กลับไม่เจอเลย เห็นแค่ดอกไม้ช่อใหญ่ข้างๆเตียงที่ถูกใส่แจกันไว้เรียบร้อย คงจะ เอามาให้ตั้งแต่เมื่อวานอย่างนั้นสินะ แต่ดันทิ้งเจ้าตัวนี่ไว้ซะอีก แม่ฉันจะว่ายังไงล่ะเนี่ย

ก๊อกๆ

"ต้อม แม่เข้าไปนะลูก"

"อ๊ะๆ ครับ"

ผมรีบซ่อนเจ้ากระรอกน้อย ก่อนจะลุกออกมาจากเตียง รู้สึกว่า ไข้จะลดแล้วนะ อย่างนี้ก็หายแล้วล่ะนะ

"หายแล้วหรอลูก"

"ครับ ผม ไม่เป็นไรแล้วครับ"

"แม่ว่ายังมีไข้อยู่เลยนะ นอนพักก่อนนะจ๊ะแม่จะทำกับข้าวให้กินนะ"

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับแม่ ผมหายดีแล้วล่ะ แม่ไปทำงานเถอะครับ ผมจะไปร.ร.ล่ะครับ"

"อ้าว ต้อม วันนี้น้ำตาลเขาจะมาเยี่ยมอีกนะ"

อ๊ะ จริงๆด้วย

"รู้แล้วล่ะครับ มายัยนั้นมาเยี่ยมน่ะ"

"อ้าว ลูกตื่นมาเจอหรอกหรอเนี่ย ก็แม่เข้ามาหลังจากที่เขาออกไป ก็เห็นหลับอยู่นี่น่า แล้วรู้ได้ยังไงล่ะลูก"

"อือ...วอร์เขาบอกผมน่ะครับ"

 

ตกเย็น

ติ๊งต่อง

"สวัสดี...อ๊ะ ต้อม แล้ว คุณแม่ไปไหนซะล่ะ"

"ทำงาน..."

ผมตอบเสียงเรียบแล้วก็เปิดประตูออกกว้าง ประมาณว่า เข้ามาสิ แต่ยัยนี้ก็ยังทำหน้างง แล้วก็เลิ่กลั่กอยู่หน้าประตู

"เข้ามาสิ"
สุดท้าย ผมก็เป็นคนเปิดปากพูดเชิญให้เธอเข้าบ้าน วันนี้อุตส่าไม่ไปร.ร.รออยู่ที่บ้าน แล้วก็มาซะจริงๆ วอร์ก็กระโดดเข้าไปหา อย่างกับว่าคิดถึงน้ำตาลมากๆ

"วอร์ คิดถึงฉันอย่างนั้นหรอ?"

รอยยิ้มพวกนั้น จะไม่สนใจก็ไม่ได้ซะด้วย

"เอ่อ คือ นาย หายดีแล้วหรอ? ฉันมากวนรึเปล่า?"

"ดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้ก็ไปร.ร.ได้แล้วล่ะ"

เธอหันมายิ้มให้ผมแล้วก็เอามือมาทาบหน้าผากของผม

"ไข้ลดแล้วจริงๆด้วย โล่งอกไปที"

สีหน้าแบบนั้น ผมจับมือของตาลออกจากหน้าผาก

"อ๊ะ ขอโทษที ฉัน เป็นห่วงน่ะ จริงสิ ให้ฉันทำกับข้าวให้กินไหม?"

น้ำตาลนั่งยิ้มให้ผม แล้วก็กระพริบตาปริบๆ

"ก็ตามใจสิ"

"แล้ว นายอยากกินอะไรล่ะ? หืม?"

"อะไรก็ได้"

"งั้น...ฉันก็จะ..."

ยัยนั้นเดินเข้าไปในครัวแล้วก็เริ่มทำอาหาร ผมเองก็แค่ยิ้มตามไปเท่านั้น

"เสร็จแล้วๆ รอนานรึเปล่า? ทานให้หมดนะ"

ผมได้แต่นั่งรอแล้วก็ตักอาหารเข้าปาก รสชาติ อร่อยจังเลย

"อร่อยใช่ม้า"

"อืม ก็อร่อยดี"

"ถูกปากนายก็ดีแล้ว เพราะว่าฉันถามแม่ของนายมาแล้ว"

รอยยิ้มนั้น ตั้งใจจะทำให้ฉันกินอย่างนั้นหรอ? เป็นเด็กที่ น่ารักกว่าที่คิดซะอีก

"ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ทีซะว่า ชดเชยกับที่นายช่วยชีวิตฉันไว้ตั้งหลายครั้งก็แล้วกันนะ"

อ๊ะ คิดแบบนั้นหรอกหรอ? ผมวางช้อนแล้วก็เอาจานไปเก็บ

"ไม่เป็นไร เดียวฉันช่วยเอง"

"ไม่ต้องหรอก เธอกลับไปได้แล้วล่ะ"

"..."

"หนี้บุญคุณอะไรนั้น ก็ถือว่าหายกันก็แล้วกันนะ"

ไม่ได้อยากจะไล่หรอกนะ แต่ว่า...ผมคิดว่า เธอจะห่วงผม ก็เลยอยากจะทำให้ ไม่คิดว่า จะทำเพื่อชดใช้บุญคุณเท่านั้น รู้สึก ผิดหวังยังไงไม่รู้

"งั้น ฉันกลับเลยก็แล้วกัน"

น้ำตาลพูดแล้วก็เข้ามาจับวอร์ออกจากไหล่ของผม พร้อมกับเดินออกจากบ้านไป บ้าจริง

"ก็แค่เด็กคนเดียว"

เราจะไปสนทำไมล่ะ

 

วันต่อมา

ทันทีที่พักกลางวันหลังจากที่ผมทานอาหารกลางวันเสร็จก็เข้ามาที่ห้องสมุด เอ๊ะ วันนี้กลับไม่เจอน้ำตาล ไม่เห็นแม้แต่เงาซะนี่ อ๊ะ ลืมไปซะสนิทเลย ยัยนั้น เลิกเป็นบรรณารักษ์แล้วนี่น่า เฮ้อ ผมก็เลย ไม่เป็นอันได้อ่านหนังสือพอดี ผมเดินออกมาจากห้องสมุด ไปทำงานอยู่ห้องพยาบาลนี่น่า ไปดูซะหน่อย คงจะไม่เป็นไรหรอกนะ

ห้องพยาบาล

สิ่งที่ผมเห็นก็คือน้ำตาล แต่ว่า กลับเห็นผู้ชายอีกคนอยู่ด้วย นั้น แม็กหรอ ก็ได้ยินข่าวมาอยู่บ้าง ว่าแม็กกำลังจีบน้ำตาลอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าแม็กมันจะเอาจริง น้ำตาลก็แค่ยิ้มให้เท่านั้น ดูท่าทางไม่ลำบากใจเท่าไหร่เลยนี่น่า แม็กก็หล่อแล้วก็ดูดี น้ำตาลก็คงจะ...ผมดันแว่นแล้วก็เดินหนีมา ชิ ทำไมเราต้องหงุดหงิดด้วยนะ

"อ้าว ต้อม ไปกินข้าวกันนะ"

เลิฟเข้ามาเกาะแขนผม แล้วก็ลากผมมาที่โรงอาหารซะนี่ เอาเถอะ เริ่มจะหิวแล้วเหมือนกัน

"ต้อม ไปทำอะไรแถวนั้นน่ะ?"

"..."

เอ่อ นั้นสิ

"เรื่องของฉัน"

"โอ้ หรอ?"
ไอ้หน้าตาไม่อยากจะเชื่อแบบนั้นมันอะไร อย่ามาจุ้นให้มากได้ไหมพวกเธอเนี่ย ไอ้สี่สาวที่นั่งจ้องหน้าผมเนี่ยมันอะไร อย่างกับจะมานั่งจับผิดกันอย่างนั้นแหละ

"อ้ะ น้ำตาล แม็ก มากินข้าวด้วยกันสิ"

"นั้นสิ โต๊ะอื่นมันเต็มหมดแล้วด้วย น่านะ"

กึ๋ย ผมเหลียวไปมองพวกนั้นก่อนจะหันมาซัดอาหารตรงหน้าเงียบๆ สองคนนั้นก็มานั่งโต๊ะเดี๋ยวกันกับพวกเรา

"น้ำตาล เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านพี่ไหม?"

ผมพยายามจะไม่สนใจ แต่ว่าก็ยังเงี้ยหูฟัง ไปที่บ้านอย่างนั้นหรอ? อย่าเชียวนะ

"..."

"ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อแม่พี่ไม่อยู่บ้าน"

ห๊ะ ไม่อยู่ นี่แก คิดจะชวนไปทำอะไรไม่ทราบ

"...ว่าไงน้ำตาล"

"..."

ผมเหลียวไปมองน้ำตาล ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าจะตอบว่ายังไง

"เอ่อ ตาล จะต้องไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลค่ะ ขอโทษทีนะค่ะ"

"..."

ผมลุกออกมาจากเก้าอี้แล้วก็เอาจานข้าวไปเก็บ

"กี่ๆ"

อ๊ะ กระรอก วอร์ มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? ผมรีบเอาวอร์ไปส่วนไว้ในเสื้อทันที แล้วก็มองซ้ายมองขวา มีใครเห็นรึเปล่านะ ผมเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง เพื่อซ่อนเจ้ากระรอกจอมยุ่งนี้

"วอร์ จะตามฉันมาทำไม เดี๋ยวก็ได้กลับป่าหรอก ยัยนั้นทำไมปล่อยมาได้ยังไงนะ ฮ่าฮ่า"

ผมหัวเราะออกมาเพราะเจ้ากระรอกตัวยุ่งมันไม่ได้อยู่นิ่งๆอย่างที่ผมคิด มันไต่ไปมาตามตัวผมจนหัวเราะออกมาเสียงดัง เริ่มเป็นจุดสนใจของคนอื่นแล้วด้วย ชิ บ้าที่สุดเลย

"วอร์ อยู่นิ่งๆ"

ผมจับวอร์แล้วก็ดึงออกมาจากเสื้อ ช่วยไม่ได้ ต้องเอาไปส่งคืนเจ้าของเขาก่อนล่ะ ยุ่งซะจริงเลย

ห้องน้ำตาล

"ต้อม..."

"เอา เอาเจ้านี้มาส่ง"

ผมโยนวอร์ให้ตาลแล้วก็เดินหนีมา แต่ว่าน้ำตาลกลับเดินตามมา แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

"ขอบคุณนะ"

"เออ ไปเข้าเรียนได้แล้ว เธอสายแล้วรู้ตัวบ้างรึเปล่า?"

"อ่า เข้าใจแล้ว"

"..."

เฮ้อ ยัยเด็กบ้าเอ้ย ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย ผมก็ด้วยนั้นแหละ สายซะแล้ว ยุ่งจริงๆเลย

................