All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตัวปัญหา

EP.5 สลับขั้วมามั่วรัก

ตัวปัญหา

"เฮ้อ จู่ๆก็ว่างสายไปเฉยเลย พี่แม่ง เป็นเกย์แน่เลยว่ะ"

ฉันถามตัวเองแล้วก็เครียดขึ้นมาจริงๆแล้วนะ

"กล้า ทำบ้าอะไรอยู่ว่ะเนี่ย?"

"เฮือก"
ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีมือมาจับที่ไหล่

"เฮ้ย...นิน ตกใจหมดเลย"

"ตกใจอะไร มึงเหม่อเองป่ะ?"

"เออ กูเหม่อเองก็ได้"

ฉันตอบปัดๆแล้วก็ฟังที่อาจารย์สอนต่อไป ว่ายังไงล่ะเนี่ย? ที่บอกว่าร.ร.นี้เถื่อนที่สุดในเมืองฉันเริ่มไม่เชื่อแล้วสิ ก็เรื่องการเรียนการสอนเนี่ยก็ไม่ต่างจากร.ร.ทั่วไปเลยสักนิด ฉันกับเข้าใจง่ายกว่าเรียนที่โรงเรียนของฉันอีกต่างหาก

"นึกขยันอะไรว่ะเนี่ย?"

นินได้แต่พึมพัมแล้วก็หมอบลงกับโต๊ะตามเดิม

"ตั้งใจเรียนไม่เป็นรึไงว่ะนิน?"

"เฮ้อ ก็กูรู้หมดแล้วนี่หว๋า"

"ง่ะ รู้หมด จริงดิ"

"ฉันน่ะอัจฉริยะนะจะบอกให้"

รอยยิ้มร่าเริงพร้อมกับยักคิ้วให้อีก บ้ารึเปล่าเนี่ย เมื่อคืนยังใจสั่นไม่หาย ขนาดตอนนี้ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย กรี๊ดดด รับไม่ได้เลยที่พี่ฉันเป็นเกย์ แถมคู่ขายังหล่อขนาดนี้อีก ชิ อิจฉาพี่ตัวเอง

วันต่อมา

"เทย์ จะกินอะไรล่ะ?"

"เอิ้ม เอาข้าวพัดก็แล้วกัน"

"เฮ้อ ป้าครับ ขอข้าวพัดสองจานครับ"

ฉันนั่งลงที่หน้าร้านข้าวในโรงอาหารแล้วก็นั่งเท้าคางมองหน้าที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มของเทย์

"อะไร อย่ามาทำหน้าระรื่นหน่อยเลย ฉันเลี้ยงนายแค่มื้อนี้เท่านั้นนะ"

"สองมื้อต่างหากเล่า"

"ฉันไปเป็นหนี้นายตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"อ้าว ก็ฉันช่วยชีวิตนายไว้ถึงสองครั้งเลยนี่น่า นายก็ต้องเลี้ยงฉันสองมื้อสิ"

"ง่ะ นายตีค่าชีวิตฉันเพื่อให้ฉันเลี้ยงข้าวหรอเนี่ย? - -*"

"หึๆ เปล่าหรอก แค่ไม่อยากเห็นคนตายเท่านั้นเอง"

"เชอะ"

ฉันเชิดหน้าใส่แล้วก็เมินมัซะแล้ว แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะที่ฉันจะยอมให้น่ะ ไม่ยอมให้อีกเป็นครั้งที่สองแล้วนะ

"ข้าวพัดจ๊ะ"

"ขอบคุณคะ คะ ครับ"

ง่ะ เกือบเผลอบอกค่ะไปแล้วสิเรา อย่าลืมๆ ตอนนี้เธอเป็นกล้านะ

"ทำไมต้องสั่งเหมือนฉันด้วย"

"เอ้า ก็สั่งง่ายดี"

"- -* ถ้าสมมุติฉันสั่งอะไรที่นายไม่อยากกิน นายก็จะกินหรอ?"

"ก็เออดิ ถามมากรีบๆกินซะเถอะ"

"ครับๆ เออ กินน้ำอะไรล่ะเดี๋ยวไปซื้อให้"

"นมเย็น..."

"นมเย็น? โธ่เอ้ย โหดซะเปล่ากินนมเย็นสีชมพู"

เขายังบ่นอุบอิบแบบให้ฉันได้ยินแล้วก็เดินไปที่ร้านน้ำ ก่อนจะกลับมาโดยที่มีน้ำในมือถึงสองแก้ว

"อ้าว แล้วซื้อนมเย็นมาทำไมตั้งสองแก้ว อย่าบอกนะว่ากินตามฉันน่ะ"

"เอ้า ทีข้าวนายยังสั่งตามฉันเลยนี่น่า นมเย็นมันก็อร่อยดี มั้งนะ"

มั้งนะหรอ?

"พูดอย่างกับไม่เคยกินอย่างนั้นแหละ"

"อ่า -////- ต้องเคยดิ ก็อีแค่นมเย็น"

เฮ้ย แก้มแดง อย่าบอกนะว่า...

"จริงดิ ทำไมนายยังไม่เคยกินนมเย็นล่ะสินะ - +"

ฉันหรี่ตามองแล้วก็ยกนมเย็นขึ้นดื่ม

"เคยดิ"

เขายกขึ้นดื่มตามแล้วก็หน้าเปลี่ยนสี

"หวานจังเลย"

"ฮ่าฮ่า นายเนี่ย ไม่เคยกินนมเย็นจริงๆด้วย ทำไมอ่ะ? ทำไมถึงยังไม่เคยกินล่ะ หือ?"

"ง่ะ ก็บอกว่าเคยไงเล่า"

อึ๋ย แก้มสีชมพูบนแก้มขาวๆนั้น -////- ฉันก็เลยหน้าแดงตาม

"จร้าๆ เคยก็เคย"

"อ๊ะ เมื่อกี้ นายบอกจร้าๆสินะ"

แล้วก็กลายเป็นว่าเขากลับเขากลับเป็นคนหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด

"เออๆ"

เขาขมวดคิ้วแล้วก็เท้าคางกินข้าวต่อ

โครม

แต่แล้ว หลังจากที่เรากินข้าวเงียบๆกันมาสักพักเสียงตึงตังอย่างกับมีใครสักคนกำลังถีบโต๊ะจนคว่ำอย่างนั้นแหละ พอฉันหันไปมอง มันก็เป็นอย่างที่ฉันคิด ไอ้นักเลงหน้าโหดสองสามตัวมันกำลังจะพังร้านข้าวอยู่แล้วเนี่ย แล้วที่สำคัญ มันมาพังร้านขายที่ฉันเพิ่งไปสั่งเมื่อกี้ด้วย บ้าเอ้ย อย่ามามีเรื่องกันตรงนี้นะ ฉันไม่อยากจะมีเอี่ยวด้วยนะเว้ย

"เฮ้ย ไอ้พวกที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ ถอยไปสิว่ะ"

เฮือก

นั้นไง บอกว่าอย่ามายุ่งนะเฟ้ย ฉันมองหน้าเทย์นิดหน่อยแล้วก็วางช้อน พยายามจะสะกดอารมณ์กลัวเอาไว้แล้วเชียวนะแต่ว่าฉันก็คงจะแสดงออกมามากเกินไป

หมับ

"เฮ้ย ก็บอกแล้วไงว่าให้ลุกออกไปไง"

แล้วพวกนั้นก็จับไหล่ของฉันที่นั่งหันหลังให้

"เฮ้ย อย่ามายุ่งกับพวกกูดีกว่า ที่ว่างก็มีเยอะแยะ อย่ามากวนตีนดีกว่า"

เฮ้ยเทย์ อย่าไปกวนโมโหเขาดิ ฉันลุกขึ้นตามแล้วก็สบัดมือออก

"กวนจีนหรอ? พวกมึงรีบออกไปไกลๆก่อนจะโดนตีนกูดีกว่า"

"นั้นดิ"

บ้าเอ้ย ไม่อยากจะมีเรื่องเลยจริงๆ เคยมีเรื่องกับเขาซะที่ไหนล่ะ? หมัดแรกก็ตอนที่ตันหน้าเทย์นั้นแหละ ดูหมอนี้จะแสยะยิ้มอย่างกับว่ากำลังถือไผ่เหนือกว่า อย่าบอกนะที่นายทำหน้าอย่างนั้น ก็เพราะว่านายคิดว่าฉันสู้พวกมันได้สินะ

ควับ

หลังจากที่ฉันหันไปมองพวกนั้นก็ผละถอยหลังไปอย่างอึ้งๆ เหมือนจะกลัวอะไรสักอย่าง เฮ้ย เดี๋ยวก่อนนะ ตอนนี้ฉันอยู่ในร่างของพี่นี่น่า ได้การล่ะ?

"มีปัญหาอะไร?"

"เฮือก กล้า รองหัวหน้าเอ็มเอฟ"

"เออ ฉันเอง"

ฉันพูดเสียงเรียบพยายามตีหน้าตายสุดๆ จริงสินะ เวลาที่ฉันกวนพี่ตอนกินข้าวพี่ก็ระเบิดเลยนี่น่า

"คิดว่ากวนกูแบบนี้แล้วกูจะปล่อยไปอย่างนั้นหรอ?"

ฉันพูดแล้วก็ย่างสามขุมเข้าไปหา อย่างมากก็จะขู่สักหมัดสองหมัด

"เฮ้ยกล้า อย่าเลย กินข้าวเหอะ"

กึก

ฉันชะงักเพราะคำพูดของเทย์ ดีเลย ฉันกำลังหาทางเลี่ยงที่จะสู้กับพวกนี้อยู่ ขอบใจมากนะเทย์ ฉันแบะปากแล้วก็มองพวกนั้นด้วยหางตา ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมตักข้าวเข้าปากเหมือนเดิม เฮ้ย มืออย่าสั่นดิ

"กล้า เมื่อกี้นายคงจะไม่ต่อยพวกนั้นจริงๆหรอกนะ"

"..."
ก็ไม่คิดว่าจะต่อยน่ะสิ ว่าจะปล่อยหมัดเข้าไปแล้วก็หยุดค้างไว้ตรงหน้าพวกนั้นเท่านั้นเองแหละ

"กินเข้าไปเถอะน่า อย่าพูดมาก จะได้รีบออกไปจากตรงนี้"

ฉันพูดแล้วก็เหลียวหลังไปมองไอ้สามตัวนั้นที่นั่งเงียบๆอยู่โต๊ะถัดไปอีกสองโต๊ะ เงียบไปเลย

"หึๆ"

"ขำอะไร?"

"ก็นายดูโคตรน่ารักเลย"

"กึ๋ย"

อะไรน่ะ? -////- โคตรน่ารักอย่างนั้นหรอ? ฉันเป้นผู้ชายนะเว้ย แค่ตอนนี้อ่ะนะ

"ไอ้บ้าเอ้ย"

ฉันว่าแล้วก็ลุกเดินหนีเทย์ ถ้าไม่บังเอิญเดินชนกับใครคนนึงเข้า

"ขอโทษที อ๊ะ พี่ซุ๋ย"

"อ้าว กล้า เป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเลย..."

"อ๊ะ หน้าแดงหรอ?"

ฉันยกมือขึ้นมากุมแก้มของตัวเอง

"เอ่อ คือแบบ..."

เขินที่ไอ้บ้านั้นมันชมว่าน่ารัก -////-

"เอาล่ะๆ ไม่อยากจะพูดก็ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง"

"อ่า ครับ พี่ซุ๋ยจะไปไหนหรอครับ?"

"จะไปกินข้าวครับ"

"อ่า งั้น ผมไม่กวนแล้วพี่ พี่ไปกินข้าวเถอะครับ"

"จริงสิ พรุ่งนี้ตอนเย็นว่าจะไปซ้อมที่สนามหน้าร.ร.นะ เจอกันพรุ่งนี้เย็นๆนะ"

"ครับผม"

ฉันโค้งรับน้อยๆ แล้วก็เดินออกมาจากโรงอาหาร เอ่อ เหมือนจะลืมอะไรบ้างอย่าง ตายห่านล่ะ ลืมจ่ายตังค์ค่าข้าว เออ ช่างมัน ไอ้เทย์มันคงจะจ่าย (ละมั้ง) อย่างนี้ฉันก็ติดค่าข้าวมันเพิ่มอีกมื้อแล้วล่ะสิ

 

"เฮ้ยๆ กล้า กล้า"

หมับ

"อ่า อะไร?"

ใครฟะเนี่ย?

"ลูกพี่ต้องการพบด่วน ไอ้แก๊งสามสิบสองมันเอาอีกแล้วว่ะ"

แก๊งสามสิบสอง อะไรว่ะ? ยังไงก็ตามมันไปก่อนแล้วกัน แล้วพอตามผู้ชายคนนั้นมาแล้วก็ต้องเบิกตาหว้างเมื่อเจอเข้านักเลงสองกลุ่มกำลังยืนจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย

"นิน อะไรเนี่ย?"

"ยังจะมาถามอีก แก๊งสามสิบสองมันเข้ามาหาเรื่องน่ะสิ"

หาเรื่อง? นี่จะ มีเรื่องกันอย่างนั้นหรอ? ซะ ซวยแล้ว ถ้าเป็นพี่กล้าจะทำยังไงว่ะเนี่ย? ฉันหันไปมองไอ้พวกแก๊งสามสิบสองแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง ผู้ชายผมแดงที่ยืนอยู่ข้างหน้านั้นมัน...
"โอ๊ต"

ฉันพูดออกมาเสียงแผ่วแล้วก็ก้มหน้ามองพื้น

"หึๆ ออกมาแล้วหรอ? ไปมุดหัวอยู่ไหนมาล่ะ? กล้า"

เสียงหัวเราะที่หยิ่งยโสอย่างที่มันควรจะเป็น รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นมาบนใบหน้าขาวเนียนนั้น มันน่ารังเกียจที่สุด

"โอ๊ต ทำไมนาย..."

ฉันพึมพัมกับตัวเองแล้วก็มองหน้าหมอนั้น แววตาเกลียดชังที่ฉายอยู่บนดวงตาของฉันไม่ได้ทำให้ผู้ชายตรงหน้าชะงักหรือกลัวเลยสักนิด

"อย่าจ้องหน้ากันอย่างนั้นสิ คราวที่แล้วที่เจอกัน นายยังคุมอารมณ์ตัวเองได้มากกว่านี้เลยนี่น่า หึๆ"

เสียงกลั้วหัวเราะที่ฉันเคยได้ยิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มาเจอกับนายในที่แบบนี้

"กล้า เป็นอะไรน่ะ?"

"หึๆ ฮ่าฮ่า"

แล้วฉันก็หัวเราะขึ้นมาแล้วก็เสยผมตัวเอง

"ที่แท้ ไอ้นักเลงที่สร้างความวุ่นวายก็คือนายเองหรอ? ไม่เปลี่ยนนะ โอ๊ต"

ฉันถามเสียงเข้มแล้วก็ย่างสามขุมเข้าไปหา

"เฮ้ยกล้า อย่าบุ่มบ่ามสิ"

นินร้องเรียกชื่อของพี่กล้าไว้อย่างเป็นห่วง แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่ายังไงซะ โอ๊ตไม่เคยคิดจะทำร้ายใคร แม้การกระทำจะตรงข้ามก็เถอะ

"อะ อะไรน่ะกล้า"

หมับ

ฉันจับต้นคอของหมอนั้นแล้วก็ดึงเข้ามาแนบแก้ม พร้อมกับกระซิบริมหู

"ไม่ได้เจอกันนานนะ"

"อ๊ะ..."
โอ๊ตสะดุ้งนิดๆแล้วก็ผละถอยหลังไป และนั้นก็ทำให้ฉันต้องปล่อยมือ

"ทะ ทำอะไรน่ะ? ปกติแทบจะไม่อยาก.."
พลั่ก ตุ้บ

โอ๊ตกระเด็นไปตามแรงหมัดที่ซัดใส่หน้าเขาไปเมื่อกี้ ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบฉันก็ปล่อยหมดใส่หน้าเขาไปซะแล้ว

"กล้า แก..."
ลูกน้องของพวกนั้นกำลังจะกรูเข้ามาหาฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะโอ๊ตส่งเสียงห้ามไว้ก่อน

"ไม่ต้อง กล้าน่ะ กูจัดการเอง"

โอ๊ตลุกขึ้นมาแล้วก็หัวเราะ เขายกมือขึ้นแตะขอบปากตัวเอง แล้วก็ย่างสามขุมมาหา แล้วก็คว้าตัวฉันขึ้นพาดบ่า

"อะไรว่ะ โอ๊ต ปล่อยนะเว้ย ปล่อย"

ฉันพูดแล้วกดิ้นสุดชีวิต แต่ว่าแรงอันน้อยนิดของฉันมันก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่

"ปล่อยฉันนะโอ๊ต"

ฉันที่ตอนนี้ได้แต่ดิ้นคลุกคลักอยู่บนไหล่ของเขา

"ไอ้โอ๊ต ทำบ้าอะไรว่ะ? ปล่อยกล้าเดี๋ยวนี้นะเว้ย"

"ไม่เอาน่านิน ไม่เห็นรึไงเล่าว่าไอ้กล้ามันต่อยฉันก่อน ฉันก็แค่อยากจะเอาคืน เฮ้ย อย่าให้พวกนั้นตามมาได้ซะล่ะ ฉันอยากจะคุยกับเพื่อนเก่า เป็นการส่วนตัว"

แล้วไอ้เป็นการส่วนตัวทำไมต้องย้ำด้วยว่ะ? ฉันสิ อยากจะกรี๊ดจริงๆเลยวุ้ย

"เฮ้ย ปล่อยนะเว้ย โอ๊ต วางฉันลง วางเดี๋ยวนี้เว้ย"

"ไม่"

โอ๊ตพูดแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น

"ปล่อยโว้ย ปล่อย"

"ก็บอกว่าไม่ไง ถ้ายังดิ้นอยู่ ฉันจะโยนเธอลงเดี๋ยวนี้เลย"

ง่ะ เธอหรอ?

"พูดอะไร ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย อย่ามาเรียกเธอดิ"

ฟลุบ

แล้วพอฉันพูดแบบนั้นโอ๊ตก็วางฉันลงพร้อมกับรวบมือสองข้างไว้อีกต่างหาก สีหน้าแบบนั้น

"คิดว่าฉันไม่ออกหรอ ฉันไม่ได้โง่เหมือนไอ้นินนะ จะได้แยกเธอกับไอ้กล้าไม่ออกน่ะ"

ง่ะ O_๐ โอ๊ต นะ นาย

"อะไรของนาย ฉะ ฉัน..."
"จะโกหกได้อีกนานแค่ไหนกัน ถ้ายังไม่ยอมรับล่ะก็ ฉันจะจับเธอเปลี้ยงผ้าเดี๋ยวนี้แหละ"

"กึ๋ย อย่านะเว้ย ปล่อย ปล่อยเลย"

"ไม่ บอกมาก่อน ว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้"

สีหน้าจริงจังแบบนั้น

"หอม..."

"อย่ามาเรียกสนิทสนมหน่อยเลย เราไม่ได้ สนิทกันขนาดนั้น"

ฉันพูดเสียงเรียบๆ แล้วก็พูดช้าๆชัดๆ แถมยังจ้องตาอย่างรังเกียจ

"พูดจริงหรอ? ไม่ได้สนิทกัน แต่เธอก็เคยจูบกับฉันแล้วไม่ใช่หรอหอม?"

กึก

"อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาพูดอีกนะ ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง"

ฉันสบัดหน้าแล้วก็ดิ้นออกห่างจากเขา แต่ว่ามันกลับทำให้เขาดึงฉันเข้าไปใกล้กว่าเดิม

"จะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อย ปล่อยนะเว้ย ปล่อยสิ"

เมื่อเห็นว่าเขากำลังโน้มหน้าเข้ามาหาฉันก็รีบหันหน้าหนี แต่ว่าเขาก็จับคางของฉันแล้วดึงให้หันหน้าไปหา

"ลองชิมรสรักของฉันอีกหน่อยเป็นไงล่ะหอม? หืม? ไม่คิดถึงกันบ้างรึไง?"

"ไม่ ปล่อย ปล่อย"

กรี๊ดดด ไอ้บ้านี้มันจะจูบฉันอยู่แล้ว

หมับ

"ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับคุณ"

"แก แกเป็นใคร?"

โอ๊ตหัวขวับแล้วก็สบัดมือออกจากการเกาะกุม

"เทย์"

"ใครก็ช่างแต่อย่ามายุ่ง"

โอ๊ตคำรามเสียงดังฟังชัด แต่ดูท่าเทย์จะไม่ยอมหยุด

"คงจะไม่ได้ หมอนั้นน่ะ ฉันขอไปก่อนก็แล้วกันนะ"

หมับ

ยังไม่ทันที่โอ๊ตจะได้ยื้อฉันไว้ เทย์ก็ดึงฉันเข้าไปกอดแนบอก

"เฮ้ย มึงเป็นใครว่ะ อย่ามาเสือก"

"อือ ไม่เอาๆ พูดไม่เพราะเลยนะครับ อยากรู้จักผมก็บอกมาดีๆก็ได้นี่ครับ ผมชื่อเทย์ เป็นเจ้าหนี้ของหมอนี้ครับ"

เจ้าหนี้หรอ? นายใช้สรรพแปลกๆนะ ใครเขาเป็นหนี้ยไม่ทราบ

"แล้วมันเรื่องอะไรของแก อย่ามายุ่งกับกู แล้วก็ส่งหอมคืนมา"

เฮือก

ไอ้พี่โอ๊ต หอมอะไรกันเล่า มีแค่นายนะเว้ยที่รู้ว่าฉันคือหอมน่ะ

"หอม?"

นั้นไง เทย์ก็ไม่ได้โง่นะ เขาหรี่ตามองฉันแล้วก็แสยะยิ้มที่มุมปาก นายท้าทายหมอนั้นนี่น่า เทย์ อย่าไปยุ่งกับโอ๊ตนะ นายไม่รู้หรอกว่าหมอนั้นทำอะไรได้บ้าง

"ไอ้เด็กปากดี"

พลั่ก

นั้นไง เทย์ล้มลงไปตามแรงหมัดของโอ๊ตก่อนจะลุกขึ้นมาแสยะยิ้มอีกที

"ไม่ได้นะครับ ต่อยผมแบบไม่ส่งสัญญาณแบบนี้ผมก็หลบไม่ทันสิครับ"

"ไอ้บ้าเอ้ย กวนตีนนี่หว๋า"

หมับ

"โอ๊ต อย่านะ อย่ายุ่งกับเขา"

ฉันเดินเข้าไปกอดแขนของโอ๊ตไว้ ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปหาหมอนั้น

"เทย์ ถอยไปก่อนสิ ไม่อย่างนั้นนายได้โดนอัดแน่ๆ"

"เงียบไปเลยนายน่ะ ตอนนี้มันไม่เกี่ยวกับนายแล้วล่ะ ตอนแรกว่าจะมาช่วยแล้วก็เดินจากไปเงียบๆ แต่ว่าคุณก็ดันไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆซะแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ด้วนกันหน่อยเป็นไงล่ะ?"

ง่ะ เทย์ นายพูดอะไรออกมาน่ะ

หมับ

"ก็ได้ แต่ว่าถ้านายแพ้ล่ะก็ ห้ามมายุ่งกับยัยนี้อีก"

"ยัยนี้? เฮ้อ ไม่ไหวๆ ถึงจะน่ารักเหมือนผู้หญิงยังไง แต่กล้าก็เป็นผู้ชายนะครับ แต่เอาเถอะ ถ้าผมชนะล่ะก็ คุณก็ต้องเลิกยุ่งกับหมอนั้นเหมือนกัน"

"เป็นอันว่าเข้าใจตรงกันแล้วนะ เตรียมใจไว้ซะเถอะ"

ง่ะ พวกนาย

"บ้าไปแล้วหรอ? อย่ามาเอาฉันเป็นข้ออ้างเพื่อต่อยกันสิย่ะ ฉันไม่ได้..."
"เงียบไปเลย คนเขาจะต่อยกันอย่ามายุ่ง"

งับ ฉันถึงกับแม้มปากแน่นเมื่อทั้งสองคนหันมาพูดเสียงดังใส่ ไอ้พวกบ้า จู่ๆ จะมาตีกันเพราะฉัน รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ นี้ฉัน สวยขนาดที่ว่ามีผู้ชายหน้าตาดีสองคนมาแย่งเลยหรอเนี่ย?

"เอาล่ะ ไหนๆก็ได้เจอแล้ว ฉันจะบอกไว้ก่อน ว่าฉันน่ะชื่อ...อ๊อก"

ยังไม่ทันที่โอ๊ตจะได้พูดจบประโยคก็เซไปเพราะหมัดของเทย์ ให้ตายเถอะ คนเขายังพูดไม่จบแท้ๆ

"ฉันไม่อยากรู้จักนายหรอก เพราะยังไงซะ ฉันก็จะไม่ได้เจอหน้าของนายอีกแน่"

เฮ้ย แลกหมัดกันแล้ว โอย ฉันไม่อยากจะมองนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนต่อยกันจริงๆ

"พอ พอแล้ว พอเถอะ"

ฉันส่งเสียงห้ามแล้วก็พยายามจะเข้าไปห้าม แต่ว่าก็ถูกมือของใครสักคนดึงไว้ซะก่อน

"นิน"

"เออ กูเอง มึงอย่าเพิ่งเข้าไปยุ่ง"

"จะให้ดูเฉยๆได้ไง เทย์มันไม่เกี่ยวเลยนะเว้ย"

"ใครบอกล่ะ ดูมันสิ"

นินพยักเพยิดไปข้างหน้า แววตาของเทย์ หมอนั้น เอาจริงหรอเนี่ย? ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเนี่ยนะ

"หมอนั้น ไม่ได้ต่อยเพราะนายหรอก แต่ว่าเพราะปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง...ไอ้นั้นมันก็เดือดใช้ได้"

นินยิ้มนิดหน่อยแล้วก็กอดอกมอง

"ให้ตายเถอะ ยังยิ้มกันอยู่ได้ ไม่รู้ด้วยแล้วโว้ย จะทำอะไรก็ทำกันไปเลย"

ฉันหันหลังแล้วก็กอดอกเดินหนีพวกนั้น
"เดี๋ยว หอม"

กึก

แล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อไอ้พี่โอ๊ตมันเรียกฉันด้วยชื่อจริง ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ฉันก็เลยต้องหันกลับไปทันที ทั้งสองคนหยุดสู้กันแล้วแต่ว่าต่างฝ่ายก็ต่างหอบแฮ่กๆ ใบหน้ามีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพราะตอนนี้ทั้งไอ้นินทั้งเทย์แล้วก็ไอ้พี่โอ๊ตมันก็จ้องฉันเป็นตาเดียว

เฮือก

ทำเอาฉันสะท้านไปทั้งตัว จะจ้องเอาอะไรกัน?

"อย่าเพิ่งไป บอกกันก่อนสิ ว่าทำเธอถึง..."
"ไอ้พี่โอ๊ต เงียบไปเลย ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นแหละ อีกอย่าง ฉันเป็นผู้ชายเฟ้ย ไม่ใช่หอม"

ฉันตะคอกเสียงดังแล้วก็จ้องเข้าไปในดวงตาของโอ๊ต ขอร้องล่ะ อย่าพูดเลยนะ ฉันเพิ่งจะเข้ามาได้แค่ 3 วัน 3 วันจริงๆ แล้วฉันก็ต้องการที่จะช่วยพี่ อีกทั้ง ยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเจอหน้าทัน เข้าใจไหม?

"เฮ้อ เออ กล้าก็กล้า"

พี่โอ๊ตพูดขึ้นมาทำให้เทย์กับนินกระตุกยิ้ม ทำไมล่ะ? กระตุกยิ้มทำไมกัน นี่ฉันเครียดนะ ฉันเครียด

"กูว่ามึงหลอนแล้วล่ะว่ะไอ้โอ๊ต เสือกมากวนตีนตอนไอ้กล้ามันอารมณ์ไม่จอย ไปไกลๆเลยนะมึง"

นินชี้นิ้วด่าไอ้พี่โอ๊ตแล้วก็เดินตามคว้าคอฉันให้เดินหนีออกมา

"เดี๋ยวๆ เทย์"

ฉันหันไปเรียก แล้วดุเหมือนว่าเทย์จะแค่นเขี้ยวใส่พี่โอ๊ตอยู่ นอกจากนั้นพี่โอ๊ตแกก็ทำท่าจะเข้าไปซัดกันอีกสักรอบ

"เทย์ กลับเถอะ นะ"

เท่านั้นแหละ เทย์ก็พยักหน้าแล้วก็เช็ดเลือดที่ขอบปาก

"ถือว่าเราเสมอก็แล้วกัน แล้วฉันจะมาเอาคืนแน่ๆ"

"นั้นมันคำพูดของฉันต่างหากเว้ย"

พี่โอ๊ตตะโกนไล่หลังมาแล้วก็ยิ้มมุมปากเป็นการบอกกลายๆว่าเขาถือไพ่เหนือกว่าแล้วก็คว้ามือถือขึ้นมาโทรออก แต่ว่าไม่ใช่มือถือของฉันแน่ๆ อย่าบอกนะว่า จะโทรเข้าเครื่องฉัน ไม่ได้นะ มันอยู่กับพี่กล้านะเว้ยยย

"เป็นอะไรน่ะกล้า"

เฮือก

แล้วฉันก็สะดุ้งอีกทีเมื่อนินสะกิด(กระชาก)แขนเสื้อของฉัน

"ห๊ะๆ อะไร?"

"เป็นอะไร หน้าเครียดตั้งแต่เมื่อกี้"

"เอ่อ เปล่าหรอก คิดถึงเรื่องเมื่อกี้น่ะ"

จะไม่ให้คิดได้ยังไงกันเล่า ก็เมื่อกี้เกือบจะถูกจูบซะแล้ว แล้วคนที่มาช่วยไว้ได้ทันมันก็คือเทย์ ที่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันรู้หรือไม่รู้ความจริง

"มึง บอกก่อนเลยนะว่ากูจะไม่ขอบคุณหรอกนะที่ช่วยเพื่อนกู"

นินหันไปชี้หน้าพูดคุ้มเชิงกับเทย์ เฮ้อ เทย์ก็หน้าช้ำไม่หยอกจนฉันต้องควักผ้าเช็ดหน้าสีครามขึ้นมาแล้วก็ดึงให้เทย์หยุดเดินแล้วก็เขย่งเท้าเอื้อมมือไปซับเลือดตามใบหน้าให้เทย์อย่างเบามือ

"เฮ้ยๆ ไม่ต้องกล้า ฉันไม่เป็นไร..."
"เงียบไปเลย"

ฉันส่งเสียงดุเป็นคำสั่งให้เขายืนนิ่งๆ แต่ว่ามุมปากของเขาก็ยกยิ้มอย่างเห็นได้ชัดทำให้ฉันดึงมือกลับ

"ยิ้มห่านอะไร?"

"เปล่า แค่คิดว่านายเกือบจะโดนไอ้นั้นจูบซะแล้ว"

-///-

"เฮ้ย จริงหรอกล้า"

หมับ

แล้วนินก็จับไหล่ของฉันพร้อมกับหมุนตัวให้หันไปหา

"มึง จริงดิ"

แล้วน้ำเสียงที่ดูจะตื้นเต้นเดือดร้อนกว่าคนเสียหายอย่างไอ้นินก็ทำให้ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

"จะ จะบ้ารึไง? กูเป็นผู้ชายนะเว้ย จะโดนจูบได้ยังไง เทย์ ก็พูดไปเรื่อย"

คนถูกว่าขมวดคิ้วแน่นแล้วก็ดึงแขนฉันให้หันไปมองหน้า

"เฮ้ย ก็ฉันเห็น.."
"เงียบไปก่อนเลย นะ"

สีหน้าของหมอนั้นเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเพราะสายตาอ้อนวอนของฉัน หรือเพราะคำพูดอ้อนๆของฉันทำให้เขายอมพยักหน้ารับหงึกๆ แต่ว่าปัญหามันคือไอ้นินน่ะสิ

"มันยังไงไอ้กล้า"

"ก็ไม่ยังไงทั้งนั้นแหละ ไอ้พี่... โอ๊ตมันจะเอาตัวฉันไป เทย์ก็แค่เข้ามาช่วยเท่านั้นแหละ เคป่ะ?"

"ไม่เคโว๊ย แล้วทำไมฉันถึงเห็นไอ้นั้นมันไปซัดเอาซัดเอาแบบนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกับมึงว่ะ"

"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงไอ้นิน เชื่อกูเถอะ"

"แต่ว่า..."
ครืนนน ครืนนน

"แปบนะ"

เพราะโทรศัพในกระเป๋ามันดังขึ้นมาทำให้ฉันหลุดออกมาจากแววตาช่างสงสัยของไอ้นินไปได้ เบอร์ที่โชว์อยู่ทำให้ฉันเริ่มหันซ้ายมองขวาแล้วก็เดินหนีพวกนั้นไปไกลๆ

"ฮัลโหล"

"ไอ้หอม แกไปทำยังไงให้ไอ้เวรโอ๊ตมันจับได้ว่ะ"
ฉันต้องเอาโทรศัพออกห่างๆจากหูหลังจากที่พี่ตะโกนออกมาซะเสียงดัง

"ใจเย็นๆพี่"

"เย็นไม่ได้แล้วเว้ย มันเล่นโทรมาหาแกแล้วก็แบล็คเมแบบนี้ แกจะให้พี่อยู่เฉยๆเลยหอม"

"เดี๋ยวๆ พี่ใจเย็นๆดิ ไอ้พี่โอ๊ตมันมาหาเรื่องหน้าร.ร.แล้วมันก็คว้าหอมติดมือไปด้วย พออยู่ด้วยกันสองคน เขาก็เลยขู่ว่าจะจูบหอม เขาก็เลยจับจุดหอมได้...เรื่องมันก็เท่านั้น"

"ห๊ะ ว่าอะไรนะ อย่าบอกนะว่าแกโดนมันจูบน่ะหอม"

"ยัง ยัง เทย์มาช่วยไว้ได้ทันน่ะ"

"เทย์? เทย์ไหนว่ะ?"

เฮือก

ลืมเล่าเรื่องเทย์ให้พี่ฟัง

"ก็ เพื่อนใหม่ไง"

"เพื่อนใหม่? นี้แกเอาตัวฉันไปผูกมิตรกับสวะทีไหนอีกล่ะ ห๊ะ"

"ฮึก พี่กล้า อย่าตะคอกใส่หอมสิ ฮึก"

ฉันเริ่มน้ำตาคลอเมื่อพี่ชายตัวเองตะคอกลั่น พี่ก็เงียบไปโดยไม่รู้เลยว่าฉันตอแหล

"เอ่อ หอม อย่าร้องนะ อย่าร้องไห้เชียวนะ โอเคๆ พี่ขอโทษ"

ติดกับเรียบร้อย

"ถ้างั้นพี่อย่าตะคอกอีกนะ"

"คร้าบ พี่ขอโทษ"

พี่ฉันดูใจเย็นลงมากฟังจากน้ำเสียงอ่ะนะ

"แต่เรื่องของไอ้เวรโอ๊ตมันก็ยังไม่จบนะ"

"เรื่องนั้นหอมจะเล่าให้ฟังทีหลัง แต่ว่าตอนนี้หอมขอไปเครียร์นินจากับเทย์ก่อนนะ"

"ก็ได้ๆ แต่ว่าอย่าร้องไห้ต่อหน้าพวกมันเชียวนะ"

"ครับผม"

ฉันบอกลาพี่อีกไม่กี่คำแล้วก็ปั่นหน้าเครียดทันที ไอ้พี่โอ๊ตมันคิดที่จะเอาเรื่องนี้มาขู่ฉันจริงๆด้วย จะต้องทำอะไรสักอย่างกับพี่โอ๊ต ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่ๆ

"บ้าเอ้ย"

.....