LOVE online รักออนไลน์ของยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #5 : เครียร์ไปเลย

Ep.5 Love online <3

ฉันกำลังกลัวที่จะก้าวเข้าห้องเรียนของตัวเอง เมื่อคืนนี้ก็เอาแต่เถียงกับตัวเองหน้ากระจกทั้งคืน ตื่นเช้ามาก็เลยสภาพเหมือนศพแบบนี้

"เฮ้ย นั้นไอ้น้ำนี่หว๋า น้ำๆ"

เพื่อนของฉันเข้ามาคว้าแขนไว้แล้วก็ดึงฉันเข้าไปหา

"อะไรๆ"

"นี่รูปแกป่าวว่ะ"

เพื่อนฉันเอารูปของฉันที่ยืนเหวออยู่หน้ากระจกมาให้ฉันดู ฉันก็กรอกตาไปมาแลวก้ยิ้มแหยๆให้

"ใช่จริงๆด้วย บอกแล้ว เนี่ยแหละ คนเดียวกัน"
"ก็ มันดูไม่เหมือนนี่หว๋า"

มาถามแค่นี้หรอ? แล้วพวกนั้นก็เดินมองรูปของฉันในมือถือเดินไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนเหมือนเดิม
"อะไรว่ะ?"

ฉันเดินเกาหัวตัวเองแล้วก็เดินเข้าห้องไป

ปึ้ก

แต่เพราะว่าไม่ได้มองก็เลยชนกับใครสักคนเข้าเบาๆ

"โทษที ฉันไม่ได้ระวัง"

ฉันพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้าไปมอง สายตาก็กวาดไปรอบห้องเพื่อมองหน้ากันต์ แต่ว่า มันไม่อยู่

"เยส"

ฉันอุทานขึ้นมาแล้วก็ก้าวเข้าห้อง

"อะไรของเธอ น้ำ"

อ๊ะ เสียง จากข้างหลัง...เฮือก

"อะ ไอ้ผีจีน"

ฉันอุทานออกมาทันทีที่เงยหน้าไปมองผู้ชายข้างหลัง

"ก็เออดิ คิดว่าใครล่ะ?"

มองซ้ายมองขวาแล้วก็กลืนน้ำลาย ทำตัวให้ปกติดิ ปกติ

"เอ่อ ฉันก็คิดว่าเสาไฟฟ้าอ่ะดิ"

ฉันพูดอะไรของฉันเนี่ย ฉันหันกลังหมุนตัวไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

"เป็นอะไร"

ฉันที่นั่งก้มหน้าพยายามจะไม่มองหน้าไอ้ผีจีน แต่ว่าไอ้กันต์มันก็มานั่งจ้องหน้าฉันอยู่ข้างๆ ไอ้บ้าเอ้ย อย่า เข้ามาใกล้ดิว่ะ

"ปะ เปล่า"

"จะเปล่าได้ไง? เหม่อตั้งแต่เดินเข้ามาในร.ร. เมื่อกี้ก็เดินชนฉันหน้าประตู แถมยังขอโทษอีกต่างหาก แถมตอนนี้ก็ไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ ปกติก็เห็นใช้ฉันไปซื้อของบ้างล่ะ เอาของบ้างล่ะ วันนี้ไม่เห็นจะใช้เลย"

จะอธิบายอะไรนักหนาย่ะ ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่ปกติ

"น้ำ แกแม่ง น่ารักว่ะ"

"นั้นดิ ไม่เห็นบอกเลยว่าแต่งตัวมาแล้วจะน่ารักขนาดนี้"

อ๊ะ เพื่อนฉันเข้ามาหาแล้วก็โชว์รูปของฉันที่ถ่ายเมื่อวาน โอย ช่วยชีวิตแท้ๆเลย ฉันใช้โอกาศนี้หันไปคุยกับเพื่อนโดยที่ไม่ตอบอะไรไอ้ผีจีน

"ฮ่าๆ ฝีมือพี่เนยน่ะ"

"แต่เขา...บลาๆๆๆ"

---

รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยฉัน สองวิชาแรกก็ต้องไปห้องคณิตฯ ฉันถึงได้ออกห่างจากหมอนั้น ถึงจะรู้ตัวว่าหมอนั้นมองฉันอยู่ตลอดเวลาก็เถอะ หรือว่าหมอนั้นจะรู้ว่าฉันว่าคือไพลอตว่ะ แต่ว่าเมื่อคืนฉันก็บอกว่าฉันปวดหัวแล้วก็ออฟไลน์เลยนี่หว๋า จับไม่ได้แน่ ทำไม มันจ้องฉันอย่างนี้ล่ะ ฉันปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนก่อนวิชาที่สามจะเริ่มแล้วก็ต้องมานั่งอึดอัดอยู่ข้างๆหมอนั้น

ฟลุบ

อ๊ะ จรวดกระดาษ ฉันมองหน้าที่มา แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับไอ้กันต์ที่ขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ เฮือก ของมันหรอ? ฉันคลี่กระดาษออกแล้วก็เปิดดูข้อความข้างใน

`เที่ยงนี้เราต้องคุยกันนะ´

เฮือก คุย คุยอะไร ไม่ต้อง ฉันยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้เข้าใจไหม?

กริ๊งงง

เสียงระฆังบอกยกแรกเริ่มขึ้นทำให้ฉันนั่งนิ่งไม่ได้ลุกออกไปกับเพื่อนๆของฉัน

"เอาบ่ะ ที่นี้ จะบอกฉันได้รึยัง? ว่าเธอเป็นอะไร?"

"เป็นอะไร ก็บอกแล้ว ว่าไม่ได้เป็นอะไร ถึงฉันเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉันน่า"

ฉันลุกพรวดขึ้นไปแล้วก็กอดอก เหวี่ยงใส่เลย มันจะได้ไม่กล้าถามมาก

"ใช่ มันเรื่องของเธอ แต่ว่าเธอทำตัวไม่ปกติใส่ฉันแบบนี้มันก็ต้องเกี่ยวกับฉันด้วยดิ"
"ไม่ปกติยังไง? ฉันก็แค่..."

"หลบหน้า.."

ใช่ เฮ้ย รู้อีก

"ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย"

ฉันกรอกตาไปมาหาข้อแก้ตัวที่ดีๆสำหรับตัวเอง

"ก็วันนี้มันเป็นวันนั้นของเดือนนี่น่า อยู่กับผู้ชายมันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี เข้าใจไหม?"

"..."

เขาแค่หรี่ตามองแล้วก็กอดอก

"จริงนะ"

"อือ เพราะงั้น สองสามวันนี้นายอย่าเพิ่งเข้ามาใกล้ฉันล่ะ ฉัน...จะอารมณ์ไม่ดี เข้าใจนะ ไปล่ะ"

หลังจากที่ฉันพูดเองเออเองเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องทันที เกือบไปแล้วไหมเนี่ยฉัน

"เฮ้อ..."

ฉันพิงกำแพงแล้วก็เหลียวไปมองข้างหลัง ฮวู่ ไอ้กันต์มันไม่ได้ตามมา

"ฉันเป็นบ้าอะไรของฉันเนี่ย?"

แค่รู้ว่าเขาเป็นมิสเตอร์กันต์ก็จะตีตัวออกห่างเลยหรอ? ฉันนี่มันงี่เง่าจริงๆเลย ฉันเคยอยากเจอเขานักไม่ใช่รึไง แล้วทำไมฉันต้องหนีเขาด้วย

ตึก ตัก ตึก ตัก

กรี๊ดดด ไอ้หัวใจบ้า ทำไมต้องเต้นแรงด้วย ฉันไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย ไอ้ปากสุนัขนั้นไม่ได้มีอิทธิพลกับหัวใจของฉันหรอก ฉันไม่ได้รักหมอนั้น ไม่ได้รัก

----

วันต่อมา

ตริ๊ง

Mr.G: ทำไมไม่ตอบแชทฉันเลย

 

ตริ๊ง

Mr.G: เฮ เป็นอะไรน่ะ เธอทำตัวแปลกๆเหมือนยัยนั้นเลยนะ

 

ตริ๊ง

Mr.G: เธอรู้ไหมว่าฉันต้องการคนคุยด้วยน่ะ

 

ตริ๊ง

ตริ๊ง

ตริ๊ง

 

กรี๊ดดด พอสักที ฉันไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ มิสเตอร์จี...ไม่ว่าจะไอ้กันต์หรือมิสเตอร์จีฉันก็ไม่อยากคุยทั้งนั้นเฟ้ย

----

วันต่อมา

"เฮ้ยน้ำ ระวัง"

ตุ้บ ฟลุบ

ฉันมองไปตามเสียงของเพื่อนที่เตือนให้ฉันระวัง เพราะฉันสนใจหันไปตามเสียงของแกนั้นแหละ ก็เลยโดนบอลอัดเต็มๆ แถมยังน็อคเลยอีกต่างหาก ตอนนี้ฉันก็นอนหายใจอยู่ข้างๆฟุตบาท ถึงนี้จะเป็นวิชาพละแต่ว่าฉันก็ไม่ได้แข็งแรงถึงได้มานั่งข้างๆฟุตบาทแบบนี้ แล้วก็เจอดีเข้าให้

"...น้ำๆ น้ำ"

อ๊ะ ไอ้กันต์ ไอ้กันต์วิ่งเข้ามาหาฉันแล้วก็ตบแก้มของฉันเบาๆ ถึงรู้สึกตัวอยู่ แต่ฉันก็กำลังจะน็อคแล้ว ไม่ไหวแล้ววววว

"อาจารย์ ไอ้น้ำน็อคไปแล้ว"

...

"โอยยย"

ฉันปรือตาตื่นขึ้นมาก็ต้องร้องโอย หัวฉัน หนักชะมัดเลย

"ตื่นแล้วหรอ?"

"ใครน่ะ?"

ฉันลุกขึ้นมาแล้วก็ขยี้ตามอง ก่อนจะเบิกตากว้าง

"กันต์"

"..."

พอฉันมองหน้าเขาชัดๆ ฉันก็ต้องร้องอ๋อ แล้วก็ต้องถอยกรูไปทันที หมอนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

"เอ่อ คือแบบ...ฉันจำได้ว่าฉันโดนบอลอัดแล้วก็น็อคไป แล้วมาอยู่นี่ได้ไง?"

ฉันมองรอบๆตัวแล้วก็ระรึกได้ว่านี้ห้องพยาบาลนี่น่า แถมยัง อยู่กับหมอนี้สองคนอีกต่างหาก

"ฉันอุ้มมาเอง"

ห๊า นะ นาย อุ้มมาหรอ?

"..."

เฮ้ย อย่าเงียบใส่ฉันแบบนี้ดิว่ะ ฉัน กลัวนะเว้ย

"น้ำ แกเกลียดฉันรึเปล่า?"

ฉันส่ายหน้าพั่บๆ

"ถ้าอย่างนั้น ทำไมแกจะต้องตีตัวออกห่างฉันด้วยว่ะ"

สีหน้าจริงจังที่ต้องการจะเอาคำตอบจากฉัน ฉันเพิ่งเคยเห็นมันเคียดเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ฉันต้องหลุบตาลงต่ำแล้วก็สุดหายใจเข้าเต็มปอด

"ฉัน ก็ไม่รุ้เหมือนกัน"

"ห๊า เธอ ไม่รู้ แล้ว แล้วจู่ๆจะตีตัวออกห่างจากฉันทำไมล่ะ?"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้...ฉัน รู้สึก แปลกๆ"

ที่รู้ว่านายคือคนที่ฉันชอบมาตลอด

"เธอ...รู้สึกแบบไหน?"

"สับสน มั้ง..."

"ยังไง?"

"โอยย อย่ามาถามมากได้ไหมไอ้ผีจีน เอาไว้ฉันอยากคุยกับแกฉันก็มาคุยเองแหละ จบนะ"

ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็ต้องเซจนเกือบล้ม

หมับ

"ระวังหน่อยสิ"

อ๊ะ ฉันสบตากับกันต์โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แล้วหัวใจของฉันมันก็เต้นแรงขึ้น

"ขอบใจ"

ฉันหลุบตาลงต่ำแล้วก็เดินออกมาจากห้องพยาบาล

"น้ำ..."

เสียงตะโดนที่ดังตามมาข้างหลังทำให้ฉันหันไปมอง
"อะไร?"

"รีบๆกลับมาเป็นน้ำคนเดิมเร็วๆนะ"
รอยยิ้ม...ฉันหยักหน้าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้อง ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ หมอนั้นยิ้มให้ฉันด้วย รอยยิ้มนั้นทำให้ฉัน รู้สึกชัดเจนขึ้นมา...

........