All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #4 : เดือด

EP.4 สลับขั้วมามั่วรัก

เดือด

"ว่ายังไง..."

"เฮือก นาย พูดเรื่องอะไรของนาย"

ฉันได้แต่หลบตาของเทย์ที่นั่งหรี่ตาอยู่บนต้นไม้

"ฉันเห็นน่ะสิ ตอนที่นายกระโจมอกออกมาคว้าชุดชั้นในเข้าห้องน้ำไปน่ะ"
"ง่ะ"

เห็นหรอ? แต่ แต่ว่า เมื่อกี้ ไอ้นินมันก็ยืนอยู่ตรงนี้นี่น่า แล้วทำไมมันไม่เห็นเทย์ว่ะเนี่ย

"เมื่อกี้ไอ้นินมันไม่เห็นนายได้ยังไงว่ะ"

"จะยากอะไรเล่า ตรงนี้มันมืดจะตาย ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่เรียกนาย นายจะสังเกตเห็นฉันรึเปล่าเถอะ"

ง่ะ มันก็จริงอ่ะ ตอนนี้เขาก็แทบจะกลืนกับสีทึบๆของต้นไม้เลยทีเดียว บ้าเอ้ย อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วทำไม ไฟห้องฉันมันดึงได้สว่างน้อยขนาดนี้กันนะ คอยดูเถอะ ฉันจะซื้อหลอดไฟมาติดต้นไม้นั้นซะเฟ้ย

"ไอ้เทย์ แกจะปีนขึ้นมาทำไมฟะเนี่ย?"
"ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย อย่าเปลี่ยนเรื่องดีกว่า คุณผู้หญิง บอกมาหน่อยสิ ว่าเธอเป็นใคร?"

เฮือก

คิดว่าจะไม่วนกลับมาเรื่องนี้แล้วนะ ทีไหนได้ มันยังกลับมาเหมือนเดิมอีก

"เป็นใคร ฉันก็กล้าไง...แล้วก็เป็นผู้ชายด้วย..."

"โกหก"

ฟลุบ

เจ้านั้นกระโดดจากต้นไม้เข้ามาที่ห้องของฉันโดยมีฉันขัดขืนอยู่ตรงหน้า

"ออกไปเลยนะ"

"เฮ้ยๆ เดี๋ยวตก"

เขาที่นั่งยองๆอยู่บนขอบหน้าต่างคว้าแขนของฉันไว้เพราะแรงพลั่กของฉัน

"ออกไป ออกไป"

"เฮ้ยๆ"

พรืด

ง่ะ ซวยล่ะสิ  ฉันเอาแต่พลั่กๆเขา เทย์ก็เลยหงายหลังลงไป เพราะสัณชาตญาณฉันก็เลยเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเขาไว้ได้ทัน

"ง่ะ กล้า อย่าปล่อยนะเว้ย"

"เอ่อ.."

ฉันที่ล้นๆก็จีบคอเสื้อเขาไว้แน่น ไม่บอกก็รู้น่า เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ นี้เป็นโอกาศดีเลยทีเดียวที่ฉันจะใช้ต่อรอง

"ฉันจะปล่อยแน่ ถ้านายยังบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงอยู่ ฉันขอบอกไว้ก่อนเลย ว่าฉันเป็นผู้ชาย ผู้ชาย ได้ยินไหม?"

"ครับๆ ดึงขึ้นไปก่อน"

"ไม่ นายจะต้องบอกมาก่อน ว่านายเป็นพวกชอบโกหก พูดความจริงไม่เป็น"
พอฉันคิดอะไรดีๆออกมาได้ ฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาจ่อหน้าหมอนั้น

"พูดสิ"

"ครับๆ ผมเป็นพวกชอบโกหก ไม่ชอบพูดความจริงคร้าบ"

"ดี"

ฉันกดบันทึกแล้วก็ดึงหมอนั้นกลับขึ้นมา

"ทะ ทำบ้าอะไรของเธอ ถ้าตกลงไปจริงๆ มีหวังได้ไปนอนเล่นอยู่โรงบาลแน่"

"ก็ดีน่ะสิ"

อย่างต่ำก็สักสองสามเดือน ฉันจะได้เป็นพี่กล้าแบบสบายๆไงเล่า

"ดีที่ไหน อ๋อ จริงสินะ เธอจะได้ปิดเรื่องที่เป็นผู้หญิงไว้เงียบๆ"

หมับ

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ผู้หญิง"

ฉันกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อของเทย์ลงมา ไอ้บ้าเนี่ย ตัวกว่าฉันตั้งเยอะ หรือเพราะฉันตัวเตี้ยกันนะ

"อย่าได้ พูดแบบนั้นอีกนะ เทย์"

"ทำไม จะต่อยฉันอย่างนั้นหรอ? หรือว่าจะข่วน..."

พลั่ก ตุ้บ

ฉันปล่อยหมัดใส่หน้าของหมอนั้นจนเขาเซล้มลงไปกับพื้น

"บอกไว้ก่อนเลย ฉันเป็นผู้ชาย"

"แล้วจะกระโจมออกมาจากห้องน้ำทำไม?"

เฮือก

"นั้นก็เพราะว่าฉันระแวงไอ้นินโว้ย"

เทย์ขมวดคิ้วฉับ แต่เพราะการกระทำของฉันเมื่อกี้ก็พอจะบอกได้

"แล้วไอ้ชั้นในที่ฉันเห็น.."

"ไอ้นั้นมันติดมาจากบ้านเว้ย ฉันหยิบกระเป๋าน้องสาวมาแล้วมันติดมาด้วย ที่หยิบเข้าไปเพราะไม่อยากจะให้ไอ้นินมันเห็นโว้ย"

ดีมาก โกหกเนียนๆเข้าไว้น้องหอม แล้วเขาก็ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

"หรือว่าจะจริงว่ะ"

เขาพึมพัมเงียบๆ แล้วแน่นอนว่าฉันได้ยิน ก็ช่วยไม่ได้นี่หว๋า ตอนนี้อะไรที่แก้ตัวได้ก็แก้ไปก่อนนั้นแหละ

"แล้วที่แกปีนต้นไม้ขึ้นมาดูฉันอาบน้ำรึไง?"

"เปล่านะ เปล่า ฉันแค่จะมาถามหาเจ้าโกโก้เท่านั้นเอง"

"โกโก้?"

ดูเหมือนเขาจะข้องใจอยู่ แต่เพราะหมัดที่ทำให้เลือดไหลซิบๆที่มุมปากล่ะมั้ง ทำให้เขาไม่พูดแย้งอะไรต่อ แล้วฉันก็เปลี่ยนเรื่องไปโดยอัตโนมัติ

"แมวสีเผือกที่มันกระโดดมาหาเธอ..."

"- -*"

"นะ นาย ที่กระโดดมาหานายเมื่อตอนเย็นน่ะ"

เจ้านั้นเองหรอ? เดี๋ยวนะ...

"มันสีเผือกทำให้ตั้งชื่อโกโก้ไม่ทราบ"
"ก็ฉันชอบ"

ง่ะ แค่นี้หรอ? เหตุผลมันปัญญาอ่อนมากเลยว่ะ

"ไม่รู้ ไม่เห็น ออกไปเลย"

"หน้าแปลก ก็หน้าจะหนีมาหานายนี่น่า"

หมอนั้นลุกขึ้นยืนแล้วก็เช็ดเลือดที่มุมปากแล้วก็เอาลิ้นดุงกระพุ้งแก้มพร้อมกัยส่งสายตามามองฉันอย่างไม่พอใจ เออ รู้แล้วโว้ยว่าเคืองที่ตันหน้านายเมื่อกี้ ขอโทษนะ แต่ว่าฉันจำเป็นจริงๆ

"คร้าบๆ"

สายตาที่วาววับไปด้วยความสงสัยทำให้ฉันหลบตาแล้วก็รักษาระยะห่างของเขากับฉันไว้

"แล้วฉันจะกลับมาเอาคืนหมัดของนายแน่..."

ฟุ่บ

ว่าแล้ว เขาก็กระโดดข้ามกิ่งไม้แล้วก็หายเข้าไปกับความมืด

"เหมียว"

เฮือก แย่ล่ะสิ มัน...

"โกโก้..."

ฉันหันกลับไปมองตามเสียงใสๆที่คุ้นหู แถมยังดังมาจากข้างหลังอีกต่างหาก ฉันชะงักค้างแล้วก็หันมามองตามเสียง

"เหมียว"

เจ้าโกโก้ที่ได้ชื่อมาแบบแปลกๆจากหมอนั้นทำตาวาวใส่ฉันแล้วก็ยังเข้ามาหาฉัน

"แค่กๆ โกโก้ อยู่นิ่งๆนะ"

ฉันยกมือขึ้นปิดจมูกแล้วก็เดินหนี

"เหมียว"

อย่ามาร้องเหมียวๆใส่ฉันนะ ฉันรีบคว้าเอามือถือขึ้นมาต่อสายหาเจ้าคนตัวโตที่เพิ่งหายเข้าไปในความมืด

"ครับ"

"เทย์ แค่กๆ มาแล้ว...โกโก้...แค่กๆ"

"อ่า เสียงนี้ กล้าหรอ?"

"เออ มา...แค่กๆ เร็วๆสิว่ะ"

"เอ้ยๆ รีบๆกินยาไปก่อนนะ ฉันจะ รีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"

เขาบอกเสียงลนๆแล้วก็ตัดสายไป แต่ฉันสิ เริ่มหายใจไม่ออกแล้วฉัน แน่นหน้าอก อย่างกับว่าหัวใจมันจะกระเด็นออกมาจากหน้าอก 

ฟลุบ

ฉันหมอบลงกับพื้นเมื่อขาดอากาศหายใจไปเมื่อกี้

"แฮ่กๆ เทย์...เทย์..."

มาเร็วๆสิเฟ้ย ฉันจะตายแล้วนะเว้ย ภาพลางๆที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น ใบหน้าชุ่มเหงื่อของใครสักคน คิ้วเข้มๆกับริมฝีที่เผยอขึ้นนิดหน่อยอย่างหอบๆ

"ไม่เป็นไรนะกล้า"

"แฮ่กๆ เฮ้ย"

ฉันลุกออกจากอ้อมกอดของเทย์

"อืม ไม่เป็นไรแล้ว แฮ่กๆ ขอบใจ"

"ปากเก่ง แต่ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ก็น่าสงสารแย่นะครับ"

"หุบปากไปเลย"
ฉันได้แต่แก้มแดงแล้วก็มองหาเจ้าแมวเผือกนั้น อยู่ตรงนั้น...แล้วฉันก็ถอยกรูไปชิดพนังห้อง

"หึๆ ว่าแล้วเชียวว่าจะต้องมาอยู่แถวนี้"
"ทะ ทำไม มันมาอยู่แถวนี้ล่ะ"

"ไม่รู้สิ มันชอบนายล่ะมั้ง"

เหตุผลมันน่าฆ่านัก - -*

"ถ้าจะเลี้ยงมันก็อย่าปล่อยให้มันหนีออกมาสิ มันเดือดร้อนคนอื่นเขานะ"

"ขอโทษก็แล้วกัน ไปนะ อ๋อ อีกอย่าง นายน่ะ ติดเลี้ยงข้าวฉันสองมื้อแล้วนะจะบอก"
ฟลุบ

กระโดดออกทางหน้าต่างอีกแล้ว บ้าจริงๆเลย ฉันไปติดเลี้ยงข้าวนายเพิ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ย่ะ?

 

ต้นกล้า's Talk

"เฮ้อ"

...
"เฮ้อ"
....

"โอยยยย เบื่อโว้ยยย"

พรึ่บ

ผมสบัดผ้าห่มแล้วก็เด้งตัวขึ้นมาจากเตียง เบื่อ เบื่อ เบื่อ เวลาล้วงเลยไปเกือบ 3 โมงเย็นแล้ว แต่ว่าผมกลับไม่มีอะไรทำ ทั้งๆที่ปกติควรจะอยู่ในแก๊งหรือไม่ก็สนามบาสแท้ๆ ไม่โทษหรอกนะ ว่ามันเป็นความผิดของยัยน้องตัวแสบ แต่ก็แอบแค้นไม่ได้ที่ยัดเสื้อผ้าของตัวเองมาให้ผมเนี่ยสิ

"หอมมมม"

อ๊ะ แล้วผมก็ต้องเหวอไปพักนึง เมื่อผู้หญิงสองสามคนเข้ามากอดคอผมเอาไว้แถมยังเอาแก้มมาถูกับแก้มของผมอีกต่างหาก

"เฮ้ย อะไรเนี่ย"

ผมรีบดึงมือสองคนนั้นแล้วก็ถอยกรูไปติดหัวเตียง

"หอม เป็นอะไรน่ะ?"

อ่า เรียกหอมแบบนี้เป็นเพื่อนของหอมอย่างนั้นหรอ? ง่ะ แย่ล่ะสิ สีของดวงตา

"เอ่อๆ เปล่า ขอตัวแปบนะ"

ผมว่าแล้วก็คลานลงจากเตียงแล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าคอนเท็กเลนส์ไปด้วย

"บ้าเอ้ย เกิดมาดวงตาคนล่ะสีอีก คิดว่าจะเป็นเรื่องดี จะได้เป็นสิ่งที่บอกความแตกต่าง แต่ว่าตอนนี้มันกลับเป็นเรื่องยากซะแล้วสิ ผมใส่คอนเท็กที่หอมซื้อมาให้แล้วก็มองหน้าตัวเองอีกที เหมือนเกินไปแล้ว อย่างกับคนคนเดียวกันเลย

"ชิ เป็นผู้ชายแท้ๆ ดันหน้าตาหน้ารักเหมือนผู้หญิง หงุดหงิดโว้ย"

เพราะผมหน้าตาแบบนี้ไง ถึงต้องห้าวๆไว้ก่อน เขาจะได้รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง

"หอม เข้าห้องน้ำหรอ? จริงสิ ขาเป็นยังไงบ้างล่ะ?"

"เอิ้ม กระดูกแตก ต้องเข้าเฝือกสักสองสามเดือนน่ะ"
ผมทำหน้าไม่ถูกเลยกับเพื่อนของหอม

"หว๋า แย่จังเลย เอานี้ ฉันทำเลกเชอร์มาให้"

ผมรับแล้วก็เริ่มเปิดอ่าน

"ขะ ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไรๆจ๊ะ"

"อยู่นี้หน้าเบื่อสินะ ไม่เห็นจะมีอะไรทำเลย"

ก็ใช้น่ะสิ ความจริงก็อยากจะกลับบ้านเหมือนกันแต่ยัยน้องสุดที่รักก็บอกว่า ที่บ้านไม่มีคนคอยดูแล อยู่ที่นี้ดีกว่า แล้วก็ยัดเหยียดผมไว้กับหมอ

"เอ่อ คือว่า..."

เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นดังขึ้นแล้วก็เดินเข้ามาข้างๆเตียง ในมือก็ถือดอกไม้แล้วก็ยังสายตาแบบนั้น

"นายเป็นใครน่ะ?"

ผมถามเสียงเรียบหมอนั้นก็ทำหน้าเหวอไปนิดหน่อย

"อย่าพูดเหมือนไม่รู้จักกันอย่างนั้นสิหอม"

ก็ไม่รู้จักจริงๆนี่หว๋า

"หอมล่ะก็...ทันไง เขาตามจีบเธออยู่ไม่ใช่หรอ?"

ว่าไงนะ ไอ้หมอนี้ตามจีบน้องฉันอยู่อย่างนั้นหรอ? หน้าตาก็ใช้ได้อยู่หรอก แต่ว่าแววตา ฉันไม่ชอบเฟ้ย

"ที่หอมแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ก็เพราะว่าได้ยินเรื่องที่ฉันคุยกับเพื่อนที่ดาดฟ้าสินะ"

สีหน้าเปลี่ยนไปดูรู้สึกผิดที่ดูยังไงก็รู้ว่าแกล้งทำ แต่ถ้าเป็นหอมล่ะก็เราคงจะหลงเชื่อแน่ๆ

"นายพูดถึงอะไร?"

ผมขมวดคิ้วถามเสียงเรียบ ไม่รู้หรอกนะว่าหอมมีความสัมพันธ์กับหมอนี้ยังไง แต่ดูก็รู้ว่าหมอนี้มันตอแหลขั้นเทพ

"ก็ เย็นวันอังคารที่ฉันคุยกับเพื่อนน่ะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลยนะหอม..."

กึก

เมื่อผมได้ยินสิ่งที่หมอนี้พูดก็ต้องชะงักค้างอยู่กับที่ไปเลย เย็นวันอังคาร ก็วันที่หอมวิ่งร้องไห้กลับมาที่บ้าน เป็นวันเดียวกันที่ผมตกจากระเบียง
"คือ เพื่อนฉันมันก็แค่ล้อเล่นเองนะ ไม่ใช่ว่าฉันจีบเธอเพราะเพื่อท้าหรือพนันอะไรแบบนั้นเลยนะ แล้วฉันก็ไม่ได้จีบเธอเพราะพี่ชายรองหัวหน้าขาโจ๋ของเธอด้วย"

กึก

"แล้วฉันก็.."

หมับ

"หะ หอม!"
ผมคว้าคอเสื้อของหมอนั้นหลังจากที่รู้แจ้งว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหอม

"แกเองสินะ! ต้นเหตุที่ทำให้หอมร้องไห้!!!"

หมอนั้นกลืนน้ำลายแล้วก็จับมือของผมเอาไว้แน่น ผมกำหมัดแน่นอยากจะซัดไอ้บ้านี้จริงๆ

"หอม เป็นอะไรน่ะ!?"

เพื่อนผู้หญิงอีกสองคนคว้าแขนผมเอาไว้แล้วก็ดึงให้ออกห่างๆไอ้บ้านั้น

"เลว! เลวที่สุด! ฉันจะซัดแกให้หมอบไปเลย!!!"

"หอม! เดี๋ยวก่อน! หอม!"

"เฮ้ย! อะไรว่ะ!?"

หมอนั้นถอยห่างออกจากผมแล้วก็เริ่มจะงงๆ แต่ผมก็จะกระโจนเข้าใส่อย่างเดียว บ้าเอ้ย ถ้าขาไม่เป็นมัมมี่อย่างนี้ ฉันจะฆ่าหมอนั้นซะ ที่แท้ต้นต่อที่ทำให้หอมร้องไห้ ก็เพราะหมอนี้นี่เอง

"ใจเย็นๆหอม"

"เย็นอะไรล่ะ ไอ้บ้านี้มันหักอกหอมนะ"

"ง่ะ O_O"

"ว่ายังไงนะ!?"

"ใช่ แถมยังหลอกหอม ที่มาจีบก็เพื่อความสะใจแล้วก็คำท้าทายของเพื่อน ฉันเข้าใจถูกไหม?"

ฉันถามซ้ำกับคนที่รู้คำตอบดีที่สุด มันเหวอไปแปบนึงแล้วก็ตีสีหน้าเศร้า

"มันไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะหอม?"

"หุบปากแล้วกลับไปซะ!! ก่อนที่ฉันจะจัดการแกให้จมกองเลือดอยู่ตรงนี้!"

ผมแค่นเขี้ยวพูดอย่างใจเย็นที่สุดแล้วก็หันหลังให้

"หอม ใจเย็นๆสิ"

"เขาอาจจะพูด..."

กึก

เพื่อนของหอมเงียบไปคงเพราะเห็นสีหน้าหน้ากลัวของผม อยากจะฆ่ามันนัก ไอ้คนเลวๆแบบนี้ ผมกำหมัดแน่นแล้วก็ถอนหายใจ ถ้าเป็นตัวของผมตอนนี้หมอนั้นตายแน่ พอนึกถึงจิตใจของน้องที่ไม่รู้จักโตก็เจ็บที่หน้าอกขึ้นมาทันที แฟนก็ไม่เคยมีกับเขา ซื่อๆแบบนั้น โดนหลอกง่ายจะตายไป

"บ้าเอ้ย"

ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วก็ซบหน้าลงกับมือตัวเอง

หมับ

"ไม่เป็นไรนะหอม"

"อ๊ะ"
เพื่อนของหอม ยังไม่ไปไหนอีกหรอเนี่ย? ให้ตายเถอะ ลืมไปเลยว่าตอนนี้ผมคือหอมนี่น่า

"ไมเป็นไรหรอก แค่โกรธ เท่านั้นเอง"

ผมเงยหน้าขึ้นมาตอบ อยากจะยิ้มให้อยู่หรอกนะ แต่ว่าตอนนี้มันยิ้มไม่ออก

"ให้เราอยู่เป็นเพื่อนไหม?"

"ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาเยี่ยมฉันอีกก็พอแล้ว"

ผมตอบเสียงเรียบแบบปัดๆ

"เธอคง อยากจะอยู่คนเดียวสินะ"

"งั้น ฉันจะกลับก่อนล่ะ ถ้าจะมาเยี่ยมแล้วจะโทรมาบอกนะ"

ง่ะ ไม่ได้ฟังที่ฉันบอกรึไง ว่าไม่ต้องมาเยี่ยมอีกน่ะ เฮ้อ ไม่ฟังกันเล๊ย แล้วก็เดินออกไปเลย เอาเถอะ ยังไงซะ ผมก็ต้องอยู่ที่นี้อีกนาน ว่าแล้วก็โทรหายัยน้องตัวแสบก่อนดีกว่า

"พี่กล้า มีไรอ่ะ?"

"หอม ไอ้ทันมันเป็นใคร?"

"..."
นั้นไง ว่าแล้วเชียว

"ที่หอมยอมสลับตัวกับพี่ก็เพราะหมอนั้นใช่ไหม?"

"..."
หอมเงียบไม่ยอมตอบอะไรผมสักคำ

"เฮ้อ...หอม การเงียบมันก็เป็นคำตอบอย่างหนึ่งนะ"

"...พี่กล้า.."

"หอมไม่ต้องเล่าให้พี่ฟังก็ได้ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง แต่ว่า...ที่พี่ถาม เพราะว่าพี่เป็นห่วงเรานะ..."

"พี่กล้า ฮึก...พี่กล้า..."

นั้นไง ร้องไห้แล้วสิ ยัยน้องบ้าเอ้ย ผมอดไม่ได้ที่ยกยิ้มที่มุมปากแล้วก็แค่นเสียงหัวเราะในลำคอ

"อย่าร้องเชียวนะ ตอนนี้เธอเป็นกล้าอยู่นะจะบอกให้ ถ้ามีคนเห็นฉันคุยโทรศัพแล้วร้องไห้ขึ้นมาจะเป็นยังไงไม่ทราบ เสียภาพพจน์ของรองหัวหน้าหมด"

"ฮึก พี่กล้าอ่ะ หอมไม่ได้ร้องสักหน่อย"

"หรอ? ไม่ร้องเลยสินะ แล้วนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ?"

"ฮึก ก็อยู่ในห้องน่ะ เออ พี่กล้า หอมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่กล้าถึงห้ามหอมอยู่ใกล้นิน"

กึก

"อย่าบอกนะว่ามันทำอะไรแก?"

ผมเบิกตากว้างแล้วก็รีบโพร่งถามน้องสาวตัวแสบออกไป

"ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่ทำหน้าสยิวๆแล้วก็เข้ามาทำท่าทางแปลกๆด้วย อย่าบอกนะว่าเขาเป็นอย่างนั้นตลอดเวลาที่อยู่กับพี่..."

"...เอ่อ คือ..."

เฮือก งานเข้าผมล่ะสิครับ ไอ้บ้านิน บอกแล้วว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆ มันก็ยังทำจนติดเป็นนิสัย ความซวยตกมาอยู่ที่ผมสิครับ

"พี่เป็นเกย์!"

"ง่ะ ไม่ใช่นะเว้ย ไม่ได้เป็น"

"แล้วทำไมไอ้นินมันทำแบบนั้น หรือว่าไอ้นินมันเป็น..."

"จะไปรู้มันหรอ? มันแกล้งเล่นมั้ง หอมก็อยู่ห่างๆมันก็พอแล้ว"

ผมเลยได้แต่เปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ

"ก็ได้อยู่หรอก แต่นินแม่งเป็นเกย์ ไม่อยากจะเชื่อ แถมยัง ชอบพี่อีกต่างหาก"

"ง่ะ -///- ไอ้น้องบ้า เลิกพูดไปเลยเว้ย บอกว่าไม่ใช่ ก็ไม่ใช่สิ เออ ไม่คุยด้วยแล้วเว้ย แค่นี้แหละ"

ปิ๊ป

โอย ไม่รู้ด้วยแล้วนะ ไอ้บ้านิน เสือกทำอะไรบ้าๆ หอมเข้าใจว่ากูเป็นเกย์เลยไอ้ห่าเอ๊ย

...............