All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #13 : เอสที่เปลี่ยนไป

Ep.13 All male สลับขั้วมามั่ว

 

เอสที่เปลี่ยนไป

 

และแล้ว วันที่จะแข่งก็มาถึง ฉันตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด มือสั่น ปากคอสั่น กำลังยืนกัดเล็บอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกไม่กี่นาทีฉันก็จะได้ลงสนามในฐานะเอสองทีม นั้นสินะ นี้แหละเหตุผลที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี้ เพราะการแข่ง ฉันทุ้มเทฟื้นร่างกายที่ไม่ได้ใช้ซ่อมมาเป็นปีๆ เพื่อการแข่งนี้ เพื่อพี่

"ไปเหอะกล้า"

"คะ ครับ"

ฉันออกเดินตามพี่ซุ๋ยออกมาจากห้องแต่งตัว เพราะเอาแต่ใจลอยนั้นแหละก็เลยเดินท้ายกลุ่ม รู้สึกตัวอีกทีพี่ซุ๋ยก็กอดคอฉันซะแล้ว

"อ่า ครับ?"

"ไม่ต้องตื่นเต้น ทำได้น่า"

"..."

ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่มันก็ช่วยไม่ได้สักเท่าไหร่

"นี้ เครื่องลาง"

อ๊ะ พี่ซุ๋ยใส่สายรัดข้อมือสีเข้มให้แล้วก็ส่งยิ้มกระชากใจ บอกตรงๆเลยว่า โคตรหล่อ ลืมเรื่องอาการตกใจไปหมดแล้ว อาการตื่นเต้นก็เลือนไปหมด

"ขอบคุณครับพี่"

"ไม่เป็นไร น้องชายพี่ทั้งคนนี่เนอะ"

น้องชาย? หัวใจยังเต้นตุบๆเหมือนจะเด้งออกมาจากอก ไม่เอาน่าหอม เธอจะมาใจเต้นกับทุกคนที่ทำดีด้วยไม่ได้หรอกนะ ลืมเรื่องหมอนั้นไปแล้วรึไงกันหอม เตือนตัวเองหน่อยสิ ว่าอย่าหลงรักใครง่ายๆน่ะหอม

"เอาล่ะ ลงสนามได้แล้ว"

หลังจากที่ฟังโค้ชบอกแผนอีกรอบแล้วก็ได้เวลารวมวงเรียกกำลังใจ

"สู้ๆเว้ย ถ้าแพ้มึงแก้ผ้าโชว์แน่"

กึ๋ย ว่าไงนะ แก้ผ้าหรอ? O_o มีแบบนี้ด้วยหรอ?

"เฮ้ย!!"

หลังจากที่ส่งเสียงข่มขวัญทีมตรงข้ามไปแล้วก็ก้าวประจำตำแหน่ง แน่นอนว่าฉันก็ใจจดใจจ่ออยู่กับบอลในมือกรรมการ

ปรี๊ดดดดด

ทันทีที่ลูกบอลลอยขึ้นไปจุดสูงสุดแล้วลูกก็ถูกปัดโดยพี่เพื่อน บอลเลยลอยเข้ามาอยู่ในมือฉันอย่างง่ายได้ ฉันไม่รอให้เสียเวลาเลี้ยงลูกขึ้นบุกตามแผน แต่แล้วก็ต้องชะงักค้าง

"นี้มันอะไรเนี่ย?"

ผู้ชายร่างผอมบางเกือบสองเมตรนี้... กำลังยืนขวางฉันอยู่ บ้าเอ้ย อย่างนี้ก็ไปต่อไม่ได้น่ะสิ มองซ้ายมองขวาก็แล้ว นี้เล่นตัวตัวเลยหรอ? ไม่ได้การล่ะ อย่างนี้ก็ต้องผ่านหมอนั้นออกไปให้ได้

ฟลุบ

"อะไรว่ะ"

ทันทีที่ฉันขยับตัวเบี่ยงหลบลูกก็ลงห่วงไปได้อย่างสวยงามแบบที่ทุกคนต้องยืนค้าง

"ไนซ์ชู้ต"

แปะ

กัปตันตบมือกับฉันแล้วก็วิ่งกลับเข้าแดน ทันทีที่พวกเขาได้บอลแล้วก็รุกต่อแบบที่เราตั้งรับไม่ทัน

กึก

เพราะส่วนสูงฉันนี่แหละที่ทำให้เขาเมินฉัน พอมาประชันกันจริงๆไอ้ตัวสูงๆเมื่อกี้ชะงักกึกแล้วก็แสยะยิ้มมามอง มีแผนหรอ?

ฟลุบ

กึก

หึ คราวนี้เป็นฉันแล้วแหละที่แสยะยิ้ม เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็หมอนี้กำลังจะเลี้ยงลูกหลอก แต่ว่าฉันกลับจับทางได้ทันแล้วบล๊อกได้ก่อนที่จะทันขยับตัว

"...นี้มันอะไรกัน?"

ฟลุบ

ไม่ทันที่หมอนี้จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ฉันก็ตบลูกแล้วส่งต่อให้กัปตันชู้ตลงห่วงไปอย่างสวยงาม

"ไทซ์พาท"

กัปตันส่งยิ้มแล้วก็ยกนิ้วโป้งให้ หลังจากจบควอเตอร์แรกโค้ชของทีมคู่ต่อสู้ก็เริ่มโวยใส่ไอ้ตัวสูงนั้นเสียงดัง

"เหี้ย แผนที่วางมามันใช้ไม่ได้ เอสมันไม่เหมือนเดิมเว้ย"

นั้นแหละคือสิ่งที่พวกเราได้ยิน ไม่รู้สิ เพราะว่าฉันไม่ใช่พี่ล่ะมั้ง แล้วสไตล์ของฉันก็ไม่ได้เป็นแบบรุกหนักๆอาศัยแต่ความเร็วแบบพี่ด้วย อย่างนี้ก็แจ๋มน่ะสิ เพราะนี้มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น

 

ปรี๊ดดดดด

"ขอบคุณครับ"

หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างจับมือกันไปแล้วฉันก็เงยหน้ามองเจ้ายักษ์ที่กำลังช๊อกกับผลการแข่ง

"ดีใจที่ได้แข่งด้วยนะ"

เป็นใครก้ช๊อกทั้งนั้นแหละ ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขายอมให้ฉันทำแต้มได้เยอะขนาดนี้ 202 : 65 แต้ม เป็นคะแนนที่ฉันดีใจมากๆเลยล่ะ ถ้าพี่รู้ คงอยู่ไม่สุขแน่ๆ

หมับ

"เจ๋ง"

ทันทีที่ลงจากสนามได้พวกรุ่นพี่ก็กรูเข้ามากอดฉันจนเซไปคนละทาง ลูกทีมพากันดีใจกันยกใหญ่

"เย้ๆๆๆ"

เท่านั้นแหละ เรื่องก็เลยมาจบที่ร้านเบียร์ข้างๆหอ ยังไม่ทันได้โทรไปบอกพี่เรื่องการแข่งเลยนะ ต้องมานั่งเกร็งอยู่หน้าแก้วเหล้า

เฮือก

"เฮ้ย ไอ้กล้าแม่งเจ๋งว่ะ"

"โคตรเจ๋งอ่ะ เอิ้ก"

ไม่ไหวๆ กินเข้าไปจนเมาฟลุบกับโต๊ะ นี้มันเพิ่งจะแข่งรอบขัดเลือกเองนะ ยังไม่ได้เข้ารอบกลางเลยนะเนี่ย โค้ชก็กลับก่อนแล้วไม่มีท่าที่ว่าจะห้ามลูกทีมดื่มเลยสักนิด

"เอากล้า แดกดิ น้ำแข็งละลายหมดแล้ว"

เกิดมาเคยดื่มซะที่ไหนเล่า เจอพี่กล้าฆ่าแน่ ถ้ารู้ว่าดื่มเหล้า

"ไม่ล่ะ"

ฉันพยายามจะบอกปัดเต็มที่ ถ้าไม่ใช่สายตาทุกคู่กำลังหันมามองฉันถึงกับกลืนน้ำลายลำบาก ไม่กินไม่ได้สินะ

อึก อึก อึก

แล้วฉันก็จัดการกระดกรวดเดียวหมด วางแก้วกระแทกกับโต๊ะดังๆ ยกหลังมือเช็ดปากแล้วก็ลุกพรวดเดินออกจากร้าน

"ไปแล้ว"

"เฮ้ย กล้า รีบไปไหนว่ะอีกแก้วๆ"

ง่ะ ฉันอยากจะอ้าปากค้าง แต่ไอ้มือที่เกี่ยวแขนฉันไว้เนี่ยมันบ่งบอกว่าถ้าฉันไม่ดื่มแก้วนี้อีก พวกพี่ไม่ปล่อยให้ฉันกลับแน่ๆ

อึก อึก อึก

ฉันเช็ดปากอีกครั้งแล้วก็หมุนตัวออกจากร้าน

"เฮ้ยกล้า พี่ไปส่ง"

พี่ซุ๋ยกระโดดออกจากโต๊ะแล้วก็วิ่งมาหยุดข้างๆ

"ขอบคุณครับ"

ฉันจะทำอะไรได้นอกจากเอ่ยขอบคุณ ทางจากร้านเหล้าถึงหอนี้มันไกล๊ไกลเนอะ ไม่ใช่สิ นี้ฉันกำลังเดินต่อเท้านี่น่า รู้สึกพื้นเอียงๆอีกด้วย

ฟลุบ

หมับ

"เฮ้ย กล้า เป็นอะไรไหมนั้น?"

ดีแค่ไหนที่ฉันไม่ล้มหัวทิ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะไหล่พี่ซุ๋ยฉันคงจะน็อคไปแล้ว ฉันยกมือขึ้นคลึงขมับ

"เฮ้ย กินไปสองแก้วเองนะ นี้เมาหรอ?"

"เมาหรอ? บ๊า ผมเนี่ยนะ? เปล่าซะหน่อย"

ฉันรู้สึกว่าฉันมึนๆแล้วล่ะ

"หึๆ"

"มีใครใส่อะไรลงไปในแก้วรึเปล่าเนี่ย?"

ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายืนได้

หมับ

สุดท้ายก็ต้องกำแขนเสื้อของพี่ซุ๋ยเอาไว้ ก่อนจะปรือตามอง

"พี่ ผมว่าผมเมาแล้วล่ะ"

ฟลุบ

 

ซุ๋ย
 

ฟลุบ

ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลยนะ กล้าก็หงายหลังลงไปให้ผมคว้าตัวไว้โดยอัตโนมัติ นี้ตัวเราเบาขนาดนี้เลยหรอกล้า

"กล้า กล้า"

ผมคว้าเอวแล้วก็ประคองหน้ากล้าไว้ แต่ดูท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว แค่เหล้าสองแก้วเป็นแบบนี้เลยหรอเนี่ย? ครั้งที่แล้วไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้ กินไปเป็นกลมยังนั่งโม้ได้สบาย แต่นี้...

"จะให้พี่แบกไปรึไง?"

ไม่รับรู้อะไรแล้ว เอสของพี่

หมับ

ช่วยไม่ได้ ผมช้อนใต้ขาแล้วก็กอดไหล่บางเอาไว้ ตัวเบากว่าที่คิดนะเนี่ย กล้ามก็ไม่มีเลยสักนิด ผมก้มหน้ามองซีกแก้มขาวที่กำลังซุกกับอกของผม แถมยังหลับตาพริ้มอย่างกับว่าเป็นเตียงนุ่ม แล้วนี้ห้องเราเบอร์ไรล่ะเนี่ย ผมต้องแวะถามยามก่อนจะอุ้มขึ้นมา

ฟลุบ

ระยะที่ผมอุ้มกล้าจากร้านเหล้าขึ้นหอมานี้ไม่ได้ทำให้ผมเสียเหงื่อเลย เลี้ยงบอลยังจะหนักซะกว่า ใจจริงก็อยากจะออกไปเลยล่ะนะ ถ้าไม่ใช่เพราะชายเสื้อในมือของกล้า

"หึๆ เด็กขาดความอบอุ่นรึยังไงนะ?"

ผมนั่งลงเกาะมือออกจากชายเสื้อ แต่ว่ามือกล้ามันเหนียวจริงๆ นั่งเกาะมาหลายนาทีแล้วแต่ยังกำแน่น

"นี้จะให้พี่นอนด้วยรึไงกล้า?"

ผมพูดออกมาเบาๆ

กึก

เงยหน้าขึ้นมองแก้มขาวนั้นอีกทีก็ต้องชะงักค้าง ไอ้กล้านี้มันหน้าหวานเหมือนผู้หญิงเลยเว้ย ปากแดงๆ แก้มขาวๆ ขนตาเป็นแพยาว ดูหวานมากๆ ไหนจะน้ำหนักตัวที่เบาเกินกว่าจะเป็นนักกีฬาบาสนั้นอีก ดูยังไงก็ผู้หญิง เพราะงี้แหละ ถึงอยากจะกป้องเด็กคนนี้

"กล้า..."

ไม่ขยับเลยสักนิด

"อือ"

เสียงไอ้น้องตัวเล็กก็เหมือนผู้หญิง...อ่า....แก้มกล้า...น่าฟัดชะมัดเลย...นี้ผมกำลังจะทำอะไรเนี่ย? ดันเผลอโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆซะนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆนี่มันอะไร? ยิ่งทำให้ผมอยากจะก้มลงไปแตะแก้มของกล้า

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจที่เต้นดังขึ้น ระยะห่างที่เหลือไม่ถึงยี่สิบเซ็นกำลังทำให้ผมใจสั่น กล้ามันเป็นผู้ชายนะซุ๋ย แต่ว่ากล้า อ่อนโยน...

Rrrrrrrr

ผมชะงักกึกแล้วก็ลูบหน้าตัวเอง

"นี่กูทำอะไรของกูว่ะซุ๋ย"

ผมหันไปหยิบมือถือของกล้าแล้วก็เขย่าตัวกล้า

"อือ โทรศัพหรอ"

กล้ายอมปล่อยมือจากชายเสื้อของผมแล้วก็คว้ามือถือไปแนบหูทั้งๆตายังปิดอยู่

"โหล...อือ....อืมมม เทย์หรอ?....อือ....อ่า...."

ไม่รู้ว่ากล้าเข้าใจไหม เห็นตอบอยู่คำเดียว ถ้าผมเป็นคนปลายสายคงจะหัวเราะจนท้องแข็ง แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง ผมหลบออกจากห้องเงียบๆไม่ลืมที่จะล๊อกห้องจากด้านในให้ด้วย

"บ้าเอ้ย"

ยังไม่วายด่าตัวเอง ที่จะทำเมื่อกี้นี้เพราะกูเมาหรือเปล่าว่ะ? ไม่ได้การล่ะ กูจะลักหลับแม้กระทั่งเด็กผู้ชายที่เมาหลับไม่รู้เรื่อง เพราะกูเมาแน่ๆ

......................................................

 

      Oss! จบจ๊ะจบตอน นี้ไงๆ เรื่องมันเกิดตรงนี้แหละ เพราะอะไรพี่ซุ๋ยเราถึงได้ทำท่าจะลักหลับหอมล่ะค่ะ เอิ้ม ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ากล้าต่างหาก หรือพี่ซุ๋ยของเราจะเป็นเกย์ กร๊าสสสส ไม่ไหวนะค่ะ ชะนีไทยไม่มีจุดยืน คุๆ ไคริเปล่าใจร้ายเลยเนอะ ไม่มี๊เล๊ยยยยย

 

      เข้าเรื่องดีกว่า คือการแข่งบาสเนี่ย การแข่งบาสของกล้านี้หลายรอบนะค่ะ รอบคัดเลือก ระดับร.ร. ตัวแทนเขต ระดับภาค ไหนจะนอกรอบกับการซ้อมฝึก ไคริไม่อยากจะเอามาโม้ แต่จะเขียนให้ได้แต่เนื้อๆเลยค่ะ รู้สึกเรื่องนี้จะยืดเยื้อมานานหลายตอน เอาความจริงให้กระจ่างแล้วก็ชัดๆกันไปเลยดีกว่า ว่าใครเป็นพระเอกเรื่องนี้ คุๆ