All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #12 : เครียร์ปัญหา

Ep.12 All male สลับขั้วมามั่ว

เครียร์ปัญหา

"กล้า"
ทำยังไงดี ไม่มีสมาธิเลย เทย์รู้ซะแล้ว ว่าฉันเป็นผู้หญิง 
"กล้า"
จะทำยังไงดี
"กล้า!!"
"อ๊ะ ครับ"
"...นายเป็นอะไรรึเปล่า?"
พี่ซุ๋ยที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขย่าแขนฉันถาม นี้ฉันกำลังซ้อมอยู่นะหอม หัดทำตัวให้ปกติหน่อยไม่ได้รึไงกัน 
"เปล่าครับพี่"
ฉันพยายามปรับสีหน้าให้เรียบหลังจากที่ไปซ้อมกันมา 
"พรุ่งนี้ไม่ต้องมาซ้อมนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะพี่"
"...ก็แข่งวันมะรืน ให้ร่างหายได้พักผ่อนหน่อยหน่อย ฟื้นกล้ามเนื้อเตรียมพร้อมลงแข่งวันมะรืน"
นั้นสินะ รอบแรกของการแข่ง ฉันจะต้องไปแข่งนี่น่า แต่ว่า ไม่มีสมาะเลย หลังจากที่เทย์พูดแบบนั้นกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ซุปเปอร์แมนวิ่งมาเจอพอดี ให้พวกเราวิ่งแยกกันไปคนละทางละก็...ฉันคงจะตอบเขาไม่ได้แน่ๆ ถึงจะโทรมาถามว่าปลอดภัยดีไหมแต่ก็ไม่ได้พูดเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงขึ้นมาเลยสักนิด เขาคิดอะไรอยู่ฉันไม่รู้เลย
"ครับ"
แหมะ
พี่ซุ๋ยวางมือลงบนหัวของฉันแล้วก็ส่งยิ้มบางๆมาให้ เป็นปกติฉันคงจะอ่อนยวบราวกับจะละลายเพราะรอยยิ้มนั้นแล้ว แต่ตอนนี้ฉันกำลังกลุ้ม เรื่องของนินยังไม่ทันจะซา เรื่องเทย์เข้ามาเสียบอีก แล้วอย่างนี้ฉันจะทนได้นายแค่ไหนกันเนี่ย? 
"หลังๆนี้ทำตัวแปลกๆนะกล้า"

"อ่า แปลกหรอครับ ผมว่าก็ไม่นี่ครับ"
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันควันแล้วก็ยกมือสะบัดไปมาปฏิเสธ 
"หึๆ เป็นแบบนี้ก็น่ารักดีนี่น่า"
น่ารัก...-////- 
"เจอกันวันแข่งนะกล้า"
ว่าแล้วฉันก็เงยหน้ามองพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ หลังจากที่พี่ซุ๋ยเดินจากไปไม่นาน ฉันก็ควักมือถือ...
กึก
แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้ง ก็มือถือนี้เทย์เป็นคนให้ยืมมานี่น่า 
"เฮ้อ...ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย?"
ยังไงตอนนี้ก็โทรไปบอกพี่...
กึก
แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้ง สุดท้ายก็นั่งฟลุบลงบนตรงนั้นกอดเข่ามองพื้น
"คืนโทรบอกพี่ได้ตายแน่ๆเลย"
ฉันบ่นคนเดียวแล้วก็นั่งเขี่ยพื้นอยู่อย่างนั้น ขามันเริ่มล้าๆซะแล้วสิ วันนี้ก็ไม่มีสมาธิเลยด้วย
"มาทำอะไรอยู่คนเดียว มันใกล้จะมืดแล้วนะ"
ฝีเท้าของใครสักคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันให้เงยหน้าขึ้นสบตา ก่อนจะล้มหงายหลังไปเลย 
"ทะ เทย์"
"ทำหน้าอย่างกับเห็นผี นายน่ะ"
เทย์ยื่นมือมาตรงหน้าฉันพร้อมกับส่งยิ้มให้ 
"ปะ เปล่าซะหน่อย"
ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสมือของเทย์ เขาออกแรงดึงแค่นิดเดียวตัวฉันก็ลอยจนเซไปกระแทกหน้าอกของเขาเบาๆ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ เงยหน้าขึ้นไปจมูกก็เฉียดกันไปแค่นิดเดียว 
"...เจ็บรึเปล่า?"
"ปะ เปล่า"
ฉันก้มหน้าถอยห่างจากเขาบอกเสียงรัว ทำหน้าไม่ถูกเลย ความเงียบเขาครอบงำ เสียงอาทิตย์หายไปพร้อมๆกับแสงไฟฟ้าสว่างขึ้น 
"เรื่องนั้นน่ะ"
เฮือก
เรื่องนั้น? เรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง 
"หอม...ขอโทษที่ฉันหอมแก้มนายนะ"
"..."
อ้าว นาย...นายจะคุยกับฉันเรื่องนี้หรอ?
"นายทำตัวแปลกๆตั้งแต่ตอนนั้น ก็เพราะว่าฉันหอมแก้มนายสินะ"
สายตาเรียบๆของเทย์บอกฉันว่าเทย์กำลังรู้สึกผิด
"...เปล่าหรอก เรื่องนั้น ฉันไม่ได้โกรธนายหรอกนะ"
ที่ฉันไม่ได้คุยกับนายตลอดหลายวันมานี้ก็เพราะว่านายรู้ความลับของฉันต่างหากเล่า
"...ถ้าอย่างนั้น ขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจ"
ลำบากใจ? ฉันได้แต่เอียงคอมองให้เทย์ถอนหายใจ
"ก็ที่ฉันบอกว่าฉันชอบนายน่ะ"

เอ๋ เอ๋ เอ๋ -///- นี้เขา บอกชอบฉันหรอ? หมายความว่ายังไงอ่ะ? เขาบอก...
"ชอบ..."
นี้ฉัน ไม่ได้ฟังเลย มัวแต่สนใจเรื่องที่ความลับเพิ่งถูกเปิดเผย แต่ไหง๋กลายเป็นแบบนี้ซะได้ล่ะ?
"อืม ขอโทษนะ ช่วยลืมมันไปหน่อยได้ไหม?"
"...-///-"
ฉัน ซื่อบื้อจังเลยฉัน เขาบอกชอบฉันนี่น่า รู้สึกความร้อนมันจะเข้ามารวมกันอยู่ตรงหน้า 
"ฉัน ไม่ได้ลำบากใจ"
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจกำลังเต้นแรงตอนที่มองหน้าผู้ชายตรงหน้า หมอนั้นกำลังบอกชอบฉัน ไม่สิ ประเด็นมันไม่ใช่เรื่องนั้น 
"...เทย์...เรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิง นายช่วย...เก็บไว้เป็นความลับได้ไหม?"
"...นายเห็นฉันเป็นคนพูดมากหรอ?"
นั้นคำตอบว่าตกลงของนายสินะ
"อือ นายพูดมากตอนที่อยู่กับฉัน"
บรรยากาศดูจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฉันก็เลยเปลี่ยนเรื่องเรียกเสียงหัวเราะจากเทย์ได้ในที่สุด 
"กล้า"
เสียงเข้มๆที่ช่วงนี้ฉันจะได้ยินบ่อยมากดังมาจากข้างหลังให้ฉันหันไปมอง 
"ศร..."
"กล้า...แฮ่กๆ ไอ้นิน..."
ศรหอบหนักๆแล้วก็คว้าข้อมือฉันให้ออกวิ่งตาม เทย์ก็วิ่งตามมาอย่างไว ดูเหมือนจุดหมายปลายทางจะเป็นรังโจร เอ้ย ไม่ใช่ บ้านเก่าๆที่นินใช้เป็นที่รวมกลุ่ม
"เกิดอะไรขึ้นศร?"
ไม่นานนักศรก็ปล่อยมือให้ฉันแล้วก็กระโดดถีบประตุเข้าไป 
"ไอ้นิน พอได้แล้วโว๊ยยยย"
โครมมมม
ตอนแรกที่เปิดเข้าไปแวบแรกฉันเห็นปีศาจในคราบมนุษย์เลยทีเดียว ก็ไอ้นินมันกำลังอาละวาดซะขายของพังเละไปหมด ลูกน้องนับสิบไปกองกันอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง นินเขาเป็นบ้าอะไรของเขา ดวงตาฉายแววโกรธจัด มือกำลังถือขาเก้าอี้ รอบตัวมีแต่ซากเก้าอี้
โครมมมม
เก้าอี้ลอยกระแทกลงกับพื้นพังกลายเป็นซาก ก่อนที่นินจะคว้าเก้าอี้ตัวใหม่มาทำลายฉันก็เข้ามาขวางไว้ก่อน
"ทำบ้าอะไรว่ะนิน!!"
"เนี่ยหัวหน้า พี่นินเอาแต่ทำลายขายของมาตั้งแต่เช้าแล้ว เนี่ยๆ ใครก็หยุดไม่ได้ พี่ศรเลยไปตามหัวหน้ามาเนี่ย"
ได้ทีไอ้ตัวเล็กก็ฟ้องใหญ่ (ได้ข่าวว่าเธอตัวกว่านะ) จนนินกระโดดเข้ามาคว้าคอเสื้อ
"มึงไม่ต้องเสือกไอ้สอง!"
หมับ
"เฮ้ยนิน อย่ารุนแรงดิว่ะ"
ฉันคว้าแขนนินเอาไว้ก่อนที่สองจะโดนเหวี่ยงจนตัวลอยไปกองกับซากโต๊ะ
"ไอ้กล้า ทำไมมึงต้องมายุ่งตลอดเลยว่ะ!?"
นินสะบัดมือฉันออกแล้วก็จ้องหน้าตะคอกใส่เสียงดัง
"ทำไมต้องเสียงดังว่ะ โมโหอะไรอย่าลงกับข้าวของดิ! ไปลงกับตัวปัญหาดิว่ะ!"
ฉันตะคอกกลับพอพูดจบก็ถอนหายใจหลบตานินที่ดูจะโกรธจัดกว่าเดิม 
"...มีอะไรคุยกันดีๆ อย่าลงกับคนอื่น"
ฉันพูดเสียงแผ่วลงให้นินได้ยิน แต่นินก็ไม่ได้ดูเย็นลงอย่างที่ฉันคิด นินคว้าข้อมือฉันแล้วก็ลากออกจากห้อง ท่ามกลางเสียงเรียกของศร สองแล้วก็คนอื่นๆ
"อะไรของแกว่ะนิน??"
เขายังลากฉันไปเรื่อยๆ คิดว่าทางนี้น่าจะตรงไปที่หอ ถ้าไม่ใช่เพราะว่า
"ไอ้นิน ถ้ายังใช้อารมณ์ฉันจะไม่คุยกับแกตลอดชีวิตเลย!"
นินก็หยุดทันทีแล้วก็หันกลับมามองหน้าของฉัน 
"...มึงเป็นไรว่ะกล้า! ไอ้เหี้ยแม่ง! เอาแต่หลบหน้ากู ไม่ยอมคุยกะกู หอก็ไม่ยอมให้กูเข้าไปนอนด้วย แก๊งแม่งก็ไม่คิดจะมาเหยียบเลย แล้วมึงก็ยังมาพูดแบบนี้กับกูอีก!"
เอ่อ คือ พูดไม่ออกอ่ะค่ะ ตามไม่ทันแล้วด้วย ตอนนี้กำลังงง คือ จะบอกว่าตัวปัญหาที่ทำให้นายอาละวาดนี้คือฉันงั้นสิ? 
"เฮ้ย นินมันไม่ใช่แบบนั้นเว้ย ฉันจำเป็นจริงๆ"
"จำเป็นห่าอะไร! ที่ไอ้เทย์มึงยังไปคลุกอยู่กับมันได้ทุกวัน! ตอนไอ้เหี้ยโอ๊ตมันมาหาเรื่องเหมือนกัน มึงก็ไปพึ่งมัน แทนที่จะเป็นกู! กูมันไม่สำคัญสำหรับมึงแล้วไงแม่ง!!"
นินกำลังดูคลั่งสุดๆ ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้ ทำยังไงดีเนี่ย? ฉันจะทำยังไงดี...เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ฉันหยิบมือถือขึ้นมา
"รออยู่ตรงนี้นะ ห้ามตามมา"
ฉันพูดแล้วก็วิ่งออกห่างจากมันไปไกลๆ ต่อสายหาพี่กล้าที่ตอนนี้คงจะทานข้าวเย็นอยู่ที่โรงพยาบาล
"มีไรหอม? เกิดเรื่องหรอ?"
นั้นไง พอรับปุ๊บก็ถามฉันปั๊บเลย 
"พี่ไม่มีเวลาอธิบาย คุยกะนินหน่อยนะ"
ฉันต่อสายหานินแล้วก็จัดการโอนสาย เอามือถือแนบหูเหลียวกลับไปมองนินที่ตอนนี้กำลังทำปากขมุบขมิบคุยโทรศัพท์

กล้า
"มีไรหอม? เกิดเรื่องหรอ?"
ทันทีที่น้องสาวตัวแสบต่อสายหาผมก็ไม่ลังเล เพียงไม่กี่อึดใจก็รับสายแล้วพูดกรอกหูไปทันที ครั้งที่แล้วโทรมาก็ร้องไห้มาให้ปลอบ แล้วครั้งนี้จะมีอะไรอีกล่ะ หรือว่าไอ้โอ๊ตมันทำอะไรหอม!!
"ไม่มีเวลาอธิบาย คุยกะนินหน่อยนะ"
อ้าว ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรสายก็ถูกโอนไปอีกเบอร์ 
"ฮัลโหล อะไรของมึงกล้า มึงทำอะไรของมึง อยู่กันแค่นี้ทำไมต้องคุยทางโทรศัพท์ว่ะ?"
เสียงคุ้นๆที่ออกจะห้าวๆแบบคนมีอารมณ์โกรธหน่อยทำให้ผมหายข้องใจกับการกระทำของหอมเมื่อกี้ 
"ก็มึงโกรธอยู่"
ผมตอบเสียงเรียบ พอจะเข้าใจสถานะการ์ณขึ้นมาหน่อย
"ไอ้เหี้ยแล้วมึงจะตอบกูได้รึยัง!?"
ท่าทางไม่น่าจะโกรธเฉยๆแล้วล่ะ หอมไปทำอะไรว่ะเนี่ย?
"มึงใจเย็นๆ มึงถามกูมาอีกทีแล้วกัน"
ผมพูดกับมันเหมือนที่เคยพูด แต่ดูมันจะเดือดกว่าเดิม ร่ายคำหยาบมาซะผมแสบหู ผ่านไปสักห้านาทีไอ้นินมันก็เงียบไปให้ผมเริ่มพูดต่อ
"ใจเย็นลงรึยัง?"
ผมถามเสียงเรียบแล้วก็เขี่ยอาหารที่พยาบาลเอามาให้ 
"อือ ไอ้เหี้ย แล้วมึงเสือกเงียบให้กูด่าทำไมว่ะ"
ก็กูรู้ว่าเวลามึงโกรธแล้วแม่งต้องทำไงไงล่ะนิน เงียบๆไปเดี๋ยวมึงก็อ่อนลง ไอ้นิน มึงก็แบบนี้ตลอดแหละ
"ก็มึงโกรธกูนี่หว๋า"
อันที่จริง มึงโกรธน้องสาวกูต่างหาก
"แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไรเนี่ย?"
"...มึงยังมีหน้ามาถามกูอีกหรอ? ไอ้เหี้ย"
ผมเกือบจะหลุดขำออกมาตอนที่ไอ้นินมันพูด น้ำเสียงฟังดูอ่อนลงมากจากก่อนหน้านี้ 
"เออ กูถามมึงอยู่เนี่ย เอาทีละเรื่อง กูจะเครียร์ให้มึงฟัง"
10 นาทีผ่านไป
"เอ่อ กูพอจะเข้าใจแล้ว แล้ว..."
ไอ้เทย์นี้ใครว่ะ? จากที่ฟังมันบ่นๆมา ตั้งแต่เรื่องไม่ยอมให้นอนหอเดียวกัน อันนี้กูเข้าใจนะกูแก้ตัวไปแล้ว แล้วเรื่องที่ไอ้เทย์ห่าเหวอะไรนั้นไปแข่งบาสตัวๆกับไอ้โอ๊ตนั้นเพิ่งจะรู้ หอมไม่ได้บอกผมสักคำ 
"ทำไมมึงต้องให้เทย์ช่วยด้วย กูมันไม่สำคัญสำหรับมึงแล้วใช่ไหม?"
ผมถึงกับขมวดคิ้ว มึงมาสำคัญกับกูตอนไหน?
"กูไม่ได้ว่าอย่างนั้น ถ้ามึงเป็นคนไป มึงก็ได้แต่โกรธๆแล้วก็เอาอารมณ์เข้าสู้ เผลอๆแม่งไปท้าต่อยอีกต่างหาก เทย์มันคงใจเย็นกว่ามึงแหละ อีกอย่างมึงเล่นบาสเป็นรึไง?"
"เป็น"
"สู้ได้?"
"ก็ไม่"
นั้นแหละมั้ง ขนาดผมยังสู้พี่โอ๊ตไม่ได้ ถึงจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่เรื่องตัวต่อตัวนี้ก็เอาชนะลำบากเหมือนกัน 
"แต่ไอ้เทย์มันไม่เคยจับบาสด้วยซ้ำ"
งั้นหรอ? แล้วทำไมหอมถึงเลือกให้ไอ้เทย์เป็นคนแข่งว่ะ? ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจ เอาไว้ถามหอมเองทีหลัง แต่ว่าตอนนี้คงจะต้องจัดการให้ไอ้นินมันเลิกบ้าก่อน 
"เออ แต่ก็ชนะ..."
ใช่ไหมว่ะ? ไม่งั้นหอมได้กลับมาตั้งนานแล้ว
"เออ กูไม่เถียง..."
"แล้วอีกอย่าง มึงอ่ะ ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญกับกู แต่ว่าช่วงนี้กูมีอย่างอื่นที่สำคัญกว่า"
ผมพูดเสียงเข้มนินถึงกับชะงักไปนิด
"กูว่ามึงแปลกๆไปช่วงนี้ ตั้งแต่กูเจอน้ำยาคอนแท็กกับยาแก้แพ้แล้ว..."
เหี้ย นี้มึงค้นกระเป๋าน้องกูหรอ? มันหน้าไหมเนี่ยมึง
"แต่พอได้คุยกะมึง กูว่ามึงก็เหมือนเดิม"
ผมหลุดยิ้มออกมาก่อนจะมองนางพยาบาลที่กำลังจะมาเก็บถาดอาหาร
"แล้วมึงไม่ต้องเข้าใกล้กูช่วงนี้เลยนะ"
"ทำไม มึงเป็นเม้นหรอ?"
เสียงหัวเราะที่ผมไม่ได้ยินมาเกือบเดือนดังลั่นถ้าผมอยู่ใกล้ๆมันละก็ คงจะกระโดดเตะไปแล้วล่ะ 
"พ่อมึงสิ"
แล้วผมก็คุยกับมันไปอีกสักพักใหญ่ๆ ปาเข้าไปหลายชม. ไม่รู้ว่ามันรู้รึเปล่าผมกับหอมเป็นคนละคนกัน จะว่าโง่หรือซื่อดี ไอ้นินมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร จะว่ามันก็ไม่ได้ ก็ผมอยู่กับมันตลอดเวลา นี้ก็แยกกันมาเกือบเดือนแล้ว มันคงจะคิดถึงผม ไม่สิ ขาดผมไม่ได้ ก็เล่นโง่ซะขนาดนั้น พอๆกับน้องชายอีกคนของผมเลยมั้ง หอมน่ะเอาตัวรอดไม่เก่ง แต่ไอ้นินมันเก่งเกินกว่าจะเอาตัวรอด เก็ตป่ะ? คือนินมันชอยหาเรื่องใส่ตัวไง ถ้าไม่มีผมอยู่ด้วยมันคงกระโดดไปให้เขาเชือดจนวนตายเกิดได้เป็นสิบๆรอบแน่ 
"ไอ้เหี้ย ยุงกัด"
"นี้มึงอยู่ไหนเนี่ย?"
"...เอ้า ก็ยืนอยู่ป่าข้างๆทางเนี่ย มึงก็ยืนอยู่ตรงข้ามกูเนี่ย จะถามเพื่อ?"
นี้จะปาเข้าไปสามทุ่มแล้วนะ ไปยืนตากยุ่งกัน เฮ้อ จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไงว่ะเนี่ย
"เออๆ กูกลับล่ะ แล้วมึงไม่ต้องเสือกกลับไปนอนหอกับกูเลยนะ กูไม่อยากโดนมึงปล้ำ"
ผมพูดๆแล้วก็กดตัดสาย เป็นเหตุผลที่งี่เง่า แต่ว่าไอ้นินมันก็ยอมเข้าใจ ไม่อยากให้หอมไปอยู่กับมันเพราะอย่างนี้แหละ แม่ง เอาแต่ลวนลาม เผลอหน่อยไม่ได้ต้องเข้ามาจับนู่นจับนี้ 
"หึ"
นี้กูเผลอคิดว่ามึงเป็นเกย์จริงๆตั้งหลายครั้งแล้วนะ ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอน ฝากหน่อยนะหอม ถ้าขาพี่หายเมื่อไหร่แล้วพี่จะรีบกลับไปเลย ช่วยแข่งให้มันจบๆไปเถอะนะ หอม

.........................................................

Oss! กลับมาแล้วกับน้องหอม มีใครคิดถึงพี่กล้าของหอมบ้างไหมเอ่ย? คุๆ บางคนดูออกไปแล้วว่าพี่กล้ากับนินเป็นอะไรกัน? แต่ยังไม่เฉลยหรอกค่า รออีกหน่อย ใช่ว่าคนรักของพี่ชายคนเก่งจะแน่นอนนะเออ มันอยู่ที่อารมณ์ของคนแต่งอย่างไคริค่ะ คุๆ