All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #11 : ช๊อค

Ep.11 All male สลับขั้วมามั่ว

 

ช็อค

 

"เหมี้ยว~"

ขนเจ้าเหมียวโกโก้ยังคงนุ่มหน้ากอด หากว่าฉันไม่ได้แพ้แมวอย่างที่เป็นๆอยู่ 

"ไม่ไหว~ แค่กๆ"

ฉันถึงกับหงายหลังหลังจากที่อุ้มโกโก้ได้ไม่ถึง 5 นาที 

"เอานี้ๆ"

เทย์เอื้อมมือมาดึงตัวฉันลุกแล้วก็จัดการยัดยาใส่ปากฉันอย่างไว เหมือนว่าเขาจะเก็บกล่องยาไว้กับตัวไปแล้ว จนฉันต้องเอายากล่องใหม่มาพกแทน 

"เป็นไงบ้าง…"

"อืมๆ"

ฉันพยักหน้าแล้วก็มองโกโก้ที่กำลังนอนตีพุงอยู่บนเตียง 

"มันน่ารักนะ ฉันชอบมันด้วย แต่ทำไมฉันถึงยังแพ้อยู่อีก"

อดคิดไม่ได้จริงๆ ฉันลองกอดมันมาตั้งหลายครั้งตลอดหลายวันที่ผ่านมา ถศรกับสองจะห้ามฉันอยู่กับเทย์ตามลำพังก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่าเขาไว้ใจได้ไงไม่รู้ ถึงจะรู้เรื่องนั้นไปก็คงไม่เปลี่ยน...ล่ะมั้ง 

"นานขึ้น…"

"หืม?…"

"นายจับตัวโกโก้ได้นานขึ้น"

"งั้นหรอ?"

จริงด้วย ฉันมองเจ้าเหมียวน้อยแล้วก็ยิ้มออกมานิดๆแล้วก็ต้องหุบทันทีที่เทย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ 

"ทะ ทำอะไรของนาย!…"

"ก็…คิดว่าจะมีใครได้เห็นนายตอนอ่อนโยนแบบนี้มั้ง"

อ่อนโยน? ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ แต่พี่กล้าคงจะซัดนายหน้าหงายไปแล้ว 

"หิวแล้ว ไปหาข้าวกินกันไหม?"

ฉันเปลี่ยนเรื่องทันควันลุกหนีเพื่อนเพียงคนเดียวไปนั่งข้างๆเตียง ระยะห่างที่ฉันเข้าใกล้แมวก็เพิ่มมากขึ้นด้วย รู้สึกสักเมตรหนึ่งก็ยังไม่เป็นไร นั้นอาจจะเป็นเพราะทุกครั้งที่ฉันมาเจ้าโกโก้ก็จะคอยอ้อนอยู่ตลอด แต่ไม่เคยได้เข้าใกล้เกินเมตรสักที 

"อืม จะไปตลาดข้างๆหอพอดีเลย ปะดิ"

เทย์ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเปิดหน้าต่า งออกกว้าง 

"ทำไมต้องเปิดหน้าต่างด้วย"

"...โกโก้มันไม่ชอบอยู่ในห้องคนเดียวน่ะ"

เอ๋? นี้ไปไว้เพื่อนมันโดยเฉพาะเลยหรอ? แล้วไม่กลัวตีนแมวย่องขึ้นห้องบ้างเลยหรอ? ถึงจะสงสัยแต่ก็พูดออกไปไม่ได้ พอลุกพรวดขึ้นมาฉันก็ต้องชะงักข้างทันที หน้าฉันชนกับแผ่นหลังของเทย์เข้าเข้าเต็มๆเลย แต่เพิ่งรู้สึกว่าเขาสูงมาก ไหล่ก็กว้าง กลิ่นก็หอม อ๊ะ! นี่ฉันคิดบ้าอะไรเนี่ย?

"เป็นไรหน้าแดงๆ"

หมับ 

เทย์ก้มหน้ามามองแล้วก็จับหน้าผากทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัวรู้ตัว รู้สึกแด้มจะร้อนกว่าเมื่อกี้ซะอีก 

"ตัวร้อนนะ ไม่สบายหรอ?"

ไม่สบายเพราะนายแหละ!

"ไม่เป็นไร หิวข้าวน่ะ"

กว่าจะตั้งสติเบี่ยงตัวหลบก็ปาเข้าไปหลายนาทีให้เทย์ยืนจ้องฉันอยู่อย่างนั่น หัวใจเต้นตุบๆราวกับจะกระเด็นออกมาจากอกเลยฉัน 

"โหย กินน้อยจังเลยกล้า ป้าครับขอเส้นเล็กน้ำตกอีกชามครับ"

ว่าฉันไม่กี่คำเจ้าตัวก็หันไปสั่งเพิ่มอีก นี้ฉันได้แต่นั่งมองมันกินเลยเหอะ ก้มหน้ากินอยู่ดีๆหันมาอีกทีมันก็สั่งเพิ่มอีกจานซะแล้ว 

"นายน่ะ กินเยอะไปล่ะ"

จะว่าไป ร้านนี้ก็คนแน่นเลยเนอะ เห็นมีแต่ผู้ชายหอข้างๆทั่งนั้นเลย กำลังเฮฮาปาร์ตี้กันอยู่เชียว หน้าตาแต่ละคนนี้ไม่ต่างจากลูกน้องในรังโจรของนินเลยสักนิดเดียว 

"อย่าไปมองดิ เดี๋ยวมีเรื่ิองหรอก"

"ห๊ะ! มีเรื่อง!"

แค่มองเนี่ยนะมีเรื่องได้ ฉันก็เลยก้มหน้ากินต่อ แบบรีบๆกินรีบๆกลับน่ะนะ 

"แค่กๆๆ"

ผลเป็นไงครับ คนรีบกินรีบกลับ สำลักครับสำลัก 

"อ้าวๆ ฮ่ะฮ่า นี้น้ำ"

ฉันรีบแก้วน้ำมาแล้วกระเดือกรวดเดียวหมดหอบแล้วก็ไอแค่กๆมองหน้าคนทำหน้าจะหัวเราะก๊าก 

"ไม่ขำ!"

ฉันคีบเส้นเข้าปากต่อแล้วก็ต้องชะงักไปนิด ก็ไอ้กางเกงยีนต์ฟิดเปรี๊ยะที่มายืนอยู่ข้างๆโต๊ะเนี่ยสิ

"...เสียงดังไปล่ะ! มาจากถิ่นไหนไม่ทราบ!?"

ฉันถึงกับตัวเกร็งฉันไปทำอะไรให้ไม่ทราบ ถึงต้องมากวนเวลาฉันกำลังทานข้าวเย็น ทำใจกล้ามองหน้ากลับแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาทันที ก็จะไม่หัาเราะได้ไง หมอนั้นเล่นสวทผ้าพันคอสีแดงเสื้อซุปเปอร์แมนนี่น่า ไม่ได้จะขำการแต่งตัวนะ แต่หน้าพี่แกนี้โคตรหน้ากลัว เข้าใจป่ะว่าพอเอ่สองอย่างนี้มาเม็ตกันแล้วมันไม่ใช่อ่ะ 

"กล้า…"

ถึงจะผ่านไปหลายนาทีฉันไม่ยอมหนุดหัวเราะสักทีเทย์เลยเอ่ยปากเตือน แต่ตอนนี้กำลังขำค้างอ่ะ เคยเป็นไหม ขำจนหยุดขำไม่ได้ หายใจไม่ทัน ท้องแข็ง น้ำตาไหลด้วยเนี่ย 

ปัง 

"มีเหี้ยอะไรน่าขำ!!"

กึก 

"...คิคิ...ขอโทษครับ...คิคิ"

ถึงจะกลัวๆสะดุ้งตอนที่หมอนั้นตบโต๊ะบ้างแต่ว่าก็ยังหยุดขำไม่ได้ 

"นี่มึงกวนตีนกูหรอ!!!? เป็นผู้หญิงแล้วเสือกนิสัยแย่อีก!!"

ควับ 

ฉันลุกพรวดขึ้นเผชิญหน้าทันที 

"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ!?"

หมอนั้นแสยะยิ้มอย่างชอบใจที่ทำให้ฉันหยุดหัวเราะได้ แต่ว่านั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก เขาบอกว่าฉันเป็นผู้หญิง 

"กูบอกว่ามึงนิสัยเสีย"

เหมือนคำพูดส่งๆเมิ่อกี้จะเป็นการดูถูกโดยบังเอิญ แต่ว่าฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยรึไง ถึงได้รู้ว่าเป็นผู้หญิงน่ะ 

"เฮ้ยกล้า ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน กินๆ จะได้รีบกลับ"

นั่งไม่รู้ไม่ชี้ โซ้ยก๋วยเตี๋ยวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเทย์ นายมันจริงๆเลยนะ!! แต่ก็ดีสิ เทย์ไม่สนใจที่หมอนี้พูด 

"ไปไกลๆไป!"

ฉันกวักมือไล่แล้วก็นั่งลงคับลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวง่ำๆ เทย์ก็โซ้ยต่อเงียบๆ จะรู้ไหมว่ากำลังตกเป็ยเป้าสายตา ถ้าเป็นพี่กล้าคงไม่สนใจ แต่ไม่ใช่ฉัน

"เก็บตังค์ครับ"

ฉันโพร่งขึ้นมาในที่สุดแบบที่เทย์หันควับมามอง ยังคีบเส้นค้างอยู่เลย 

"ยังกินไม่อิ่มเลย"

"มีเจ้าที่ยืนค้ำหัวอยู่นี้กินไม่ลง"

ฉันจงใจพูดกระทบพี่ซุปเปอร์แมนด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด ความจริงในใจกละวจะแย่ ต้องรักษาฟอร์มพี่กล้าไว้ก่อนชิ้ง 

"สนทำไมว่ะ เอาน้ำแดงให้สักขวดเขาก็ไม่ก่อนเราแล้ว"

ยังจะมาเล่นกับฉันอีก รู้สึกเสียวสันหลังวาบเลยฉัน 

"เปลือง"

ฉันพูดสั้นๆง่ายๆก่อนจะวางตังค์ไว้ร้อยในส่วนของฉันแล้วก็ลุกหนีออกมา เยส สำเร็จ! ฉันออกมาจากสมรภูมิรบเล็กๆนั้น 

"อย่ามีเรื่องดีกว่า…"

ว่าจะหันกลับไปคุยกับเทย์ที่ควรจะเดินตามออกมา แต่มัน ว่าง... เทย์หาย ไม่ได้ตามมานี้หว๋า อย่าบอกนะว่าอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวเมื่อกี้ ไอ้เจ้าบ้า กลางตลอดแบบนี้ไม่น่าจะเกิดเรื่องก็จริงแต่ไอ้การแต่งตัวของคนมาหาเรื่องแล้วก็คิดว่ามันคงจะบ้า เพราะงั้นคนบ้าไม่คิดหรอกว่าที่ไหนสมควรที่ไหนไม่สมควรอ่ะ 

"เหี้ย!!!"

นั้นไง ได้เรื่องไหม!? วิ่งกลับมาก็ไม่เห็นเทย์แล้ว ได้ยินแต่เสียงคนเชียร์ที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่าง ถ้าฉันทายไม่ผิด เทย์คงจะกำลังหมอบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกนั้นทั้งกลุ่มแน่ๆ 

"ยะ อย่ามีเรื่องกันนะ อย่าทำเพื่อนผม…"

ทันทีที่พรวดเข้าไปได้ก็ตะโกนซะลั่น แต่ผลมันกลับตรงข้าม 

ฟลุบ 

ร่างพี่ชายซุปเปอร์แมนนอนหงายอยู่กับพื้น เทย์ส่งยิ้มให้นิดๆเดอนมาหาพร้อมกับใบหน้าช้ำๆ ฉันมองเทย์กับผู้ชายคนนั้นสลับกันสักพัก สรุป ใครอัดใครกันแน่

"อึ้งล่ะสิ ผมก็เป็นมวยเหมิอนกันนะครับ"

พลั่ก 

ฉันพลั่กหน้าผากเทย์ซะเขาหมดหล่อแล้วก็เดินไปนั่งยองๆข้างพี่คนนั้น 

"เป็นไงบ้างพี่.."

"อ้าว ไหง๋เป็นงั้นอ่ะกล้า…"

"ฉันสิต้องถามว่าไหง๋เป็นงี้ไปได้!"

"ก็มันหาเรื่องเราก่อนนะ แถมยังคว่ำชามก๋วยเตี๋ยวฉันด้วย ดูดิๆ"

เทย์ชี้ไปที่โต๊ะ เห็นชามก๋วยเตี๋ยวคว่ำอยู่บนโต๊ะ แค่คว่ำชามก๋วยเตี๋ยวยี้เล่นเอาน๊อกเลยหรอ!

"เฮ้อ ไอ้บ้า! ทะเลาะวิวาท์ผิดกฏหมาย ตำรวจจับนะเว้ย!"

ปี๊ดๆๆ 

ง่ะ ปากพาซวย ตำรวจ!!!

"พ่อมึงมา!!!"

ทันทีที่พวกของพี่ซุปเปอร์แมนพูดขึ้น หัวหน้าที่เหมือนจะน๊อกเมื่อกี้ก็เด้งตัวใส่ตีนหมาโกยก่อนที่ฉันจะเข้าใจซะอีกว่าเขาพูดว่าอะไร 

"O_o"

หมับ 

"เผ่นสิ!"

เทย์คว้าข้อมือฉันแล้วดึงจนตัวปลิว ตำรวจสองคนกำลังวิ่งตามมา ให้ตายเถอะ!! ชีวิตนี้เพิ่งจะเคยวิ่งหนีตำรวจ เป็นครั้งแรก ถ้าไม่ติดที่เทย์ลากฉันวิ่งนะฉันหน้าคม่ำเพราะก้าวไม่ออกตั้งนานแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ แล้วจะบอกพี่ชายสุดที่รักของฉันอย่างงายยยย

"แฮ่กๆ เป็นไง?…"

นายนี้มันยังไงนะ ตอนซ้อมวิ่งไม่เห็นจะวิ่งเร็วขนาดนี้เลย แถมคนที่เหนื่อยคือฉันเองซะอีก 

"นายนั้นแหละ ไปทำร้ายร่างกายเขาจนมีคนแจ้งความได้ยังไงกันเล่า!!"

พอมองกลับไปไม่เห็นเงาของบุรุษสวมชุดสีน้ำตาลฉันก็แวดๆใส่เทย์ทันทีเลย

"ฮะๆ วิ่งหนีตำรวจมันเป็นงี้เองหรอเนี่ย?"

"หะ!? นายพูดอย่างกับนี้เป็นครั้งแรก"

"อืม ใช่น่ะสิ"

แต่หน้านายดูไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด ฉันสิขาสั่นพั่บๆตั้งตัวไม่ทันแล้วเว้ย!!

"เฮ้ย! นั้นไง!"

ง่ะ พวกพี่ซุปเปอร์แมนยังตามน้องมาอีกหรอค่ะ!? 

"ยังต้องเผ่นอีกรอบหรอเนี่ย!?"

หมับ 

เทย์คว้าแขนฉันแล้วออกแรงกระชากจนตัวปลิวอีกครั้งตามมาด้วยเสียงด่าต่างๆนาๆของพวกที่กำลังวิ่งไล่ ให้ตายเถอะ วันนี้จะรอดไหมเนี่ย!? T^T

"แฮ่กๆ"

โอยเหนื่อย ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็ปลอดภัยไม่บาดเจ็บสักนิด 

ฟลุบ 

เพียงแต่ ขามันชาจนล้มฟลุบลงกับพื้น 

"เฮ้ยกล้า!"

เทย์คุกเข่าลงตรงหน้าแล้วก็ส่ายหน้านิดๆ 

"เป็นอะไรเนี่ยนาย!?"

"ยะ ยังจะมาถามอีก..."

เทย์หัวเราะก๊ากออกมาแล้วก็สอดมือไปใต้แขนดึงครั้งเดียวร่างฉันก็ลอยมายืนได้อีกครั้ง 

"เฮ้ย!"

ยะ ยังจะตามมาอีกหรอ!?

"ไม่ไหวๆ ไปเร็ว"

พั่บๆ 

"ไม่ไหวแล้ว นายไปเหอะ"

ฉันไม่ได้ไปตีกับเขาซะหน่อยเพราะงั้นคนที่เขาตามกระทืบคือนาย ไม่ใช่ฉัน! 

หมับ 

"เฮ้ยๆ ทำอะไรอ่ะ!?"

"วิ่งไม่ไหวฉันก็จะอุ้มไปไง"

เทย์ดึงฉันเข้าไปแนบกับหลังแล้วก็ยกขาฉันขึ้น แบบนี้บ้านฉันไม่เรียกอุ้ม เรียกขี่หลังต่างหาก 

"ตัวเบาก็มีประโยช์นตรงนี้ จับดีๆล่ะ"

หมับ 

อยากปฏิเสธใจแทบขาดแต่ความอายมากกว่า นอกจากพี่แล้วฉันก็ไม่เคยขี่หลังใครเลยนะ แม้แต่พี่โอ๊ตก็เถอะ 

"ไปเร็วๆดิ! ตามมาแล้ว!"

สุดซอยเล็กๆที่วิ่งเข้ามาก็ทะลุออกตลาดอีกครั้ง แล้วฝูงชนก็ดันเทย์จนเซเข้ามาในซอยเล็กๆข้างๆทาง 

"ไปไหนแล้วว่ะ!?"

เทย์ปิดปากของฉันไว้สนิทสายตาทอดมองไปที่พวกนั้น ดีเท่าไหร่ที่ตรงนี้มีตู้เก่าๆให้ได้เข้ามาซ่อน นายนี้ก็หัวไวใช่ได้ พอเข้าซอยมาปุ๊บก็ยัดฉันเข้าตู้เล็กๆนี่ปั้บเลย 

"ไปดูทางนู่นดิ!!"

พี่ซุปเปอร์แมนยังไม่จบอีกหรอเนี่ย? ตามอยู่ได้! 

กึก 

ไอ้ความหงุดหงิดเมื่อกี้หายไปหมดสมองขาวโพลนหลังจากที่ปลายจมูกเฉียดกับอะไรเนียนๆเมื่อกี้...กะ แก้ม...O_o เมื่อกี้...เต็มๆเลย 

"…"

ความเงียบเข้าปกคลุมเทย์ไม่พูดอะไรสักคำเอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่ง แต่ว่าฉันนี้สิละสายตาจากเขาไม่ได้

"!!!"

เพียงแวบเดียวจริงๆที่ริมฝีปากของเทย์กดลงมาบนแก้มของฉัน ให้ฉันสะดุ้งแล้วยกมือขึ้นกำเสื้อยืดเขา 

"..."

ดวงตาที่กำลังแนวแน่ไม่มีสั่นเริ่มทำให้ฉันกลัวขึ้นมา เมื่อกี้...เขาหอมแก้มฉันนี่น่า...-///-

"ขอโทษว่ะ…"

เทย์พูดเสียงแผ่วขยับเว้นระยะห่าง ถึงจะบอกว่าเว้นระยะห่าง แต่ตู้แคบๆนี้ก็ยังทำให้ระยะห่างของฉันกับเขามันน้อยอยู่ดี 

"..."

ฉันขยับตัวแล้วก็มุดออกมาจากตู้ เมื่อกี้นี้...เขา...หอมแก้มฉันไม่ผิดแน่ แต่...หอมทำไม หรือว่าเขาจะชอบฉัน! แต่ตอนนี้ฉันเป็นพี่กล้านะ ถ้างั้นเทย์ก็...ชอบพี่กล้างั้นหรอ!?

"เมื่ิอกี้…"

"เทย์…ฉันเป็นผู้ชายนะ"

ไม่รู้ดลใจให้ฉันออกไปอย่างนั้น เพราะว่าอยากจะถามให้แน่ใจล่ะมั้ง เทย์คงจะไม่ได้...ชอบผู้ชาย...

"นายไม่ใช่ผู้ชายซะหน่อย"

กึก 

ฉันชะงักค้างหันกลับไปมองเทย์ที่กำลังทำหน้าเจ็บปวดสุดๆ อะไรกัน…คนที่ต้องทำหน้าอย่างนั้นมันฉันไม่ใช่รึไง!?!

"นะ นายพูดเรื่องอะไร!?…"

"เราอยู่ด้วยกันมากี่อาทิตย์...แปบเดียวก็มองออกแล้วล่ะกล้า…"

เฮือก!

จู่ๆ นายมาบอกฉันทำไม 

"ฉันไม่ได้..."

"จะโกหกฉันอีกก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ…หอม"

ไม่ใช่แค่รู้นะว่าฉันเป็นผู้หญิงแต่ยังรู้อีกว่าฉันคือต้นหอม ไม่ใช่ต้นกล้า 

"...นะ นาย..."

"เพราะงั้นฉันไม่ได้ผิดปกติ ฉันชอบผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย..."

 ...................................................................

 

Oss! จบจ๊ะจบตอน คุๆ เทย์เขารู้ค่ะ เรื่องหอมเป็นผู้หญิงแต่ก็ทำเนียนๆไม่อยากพูดไง แต่วันนี้หอมน่ารักเลยจุ๊บซะเลย ที่แย่กว่านั้นนะ บรรยากาศไม่ได้เป็นใจให้มีฉากหวานสักนิด ไหง๋เป็นงี้!? ทุกคนสงสัย ไคริก็สงสัยค่ะ อยากรู้ที่สุดคือทำไมเทย์ถึงรู้ไว้เฉลยตอนหน้าเนอะ คุๆ

 

ชัดไหมค่ะว่าบอกชอบ คุๆ เทย์เราก็เงี้ย บอกจะทำก็ต้องทำให้ได้ ไม่พูดล้อเล่น ดูเป็นคนเล่นๆแต่ความจริงเครียดใช่ได้เลยล่ะเจ้าค่ะ คือเข้าใจป่ะว่าหอมอึ้งอยู่เรื่ิองที่เทย์รู้ความจริง แบบลืมใส่ใจกับไอ้ประโยคบอกชอบอ้อมๆอ่ะค่ะ คุๆ นางเอกเราซื่อบื้อ ^0^