All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #10 : เผชิญหน้า เทย์ vs โอ๊ต

Ep.10 All male สลับขั้วมามั่วรัก

 

เผชิญหน้า เทย์ vs โอ๊ต

 

"นายแน่ใจนะว่าเอาอยู่"

"อืม แน่อยู่แล้ว"

เทย์ส่งยิ้มหวานส่งมาให้ เห็นเขานิ่งๆแบบนี้แต่ที่จริงกำลังเกร็งสุดๆไปเลยมั้ง ซ้อมบาสได้แค่ 3 วันก็ต้องมาแข่ง 1 to 1 กับปีศาจอย่างพี่โอ๊ต 

"หึ คิดว่าจะกลัวจนไม่กล้ามาซะอีก"

มาถึงก็กัดกันเลยนะพี่โอ๊ต มาคนเดียวจริงๆด้วย ฉันคิดว่าแทปจะมาด้วยซะอีกนะ 

"เริ่มกันเลยเถอะ"

พี่โอ๊ตก้าวลงสนามเลี้ยงบาสรอเทย์ที่เพิ่งถอดเสื้อเดินตามลงไป ฉันได้แต่ยืนกัดเล็บอยู่ขอบสนาม ถ้าแพ้ล่ะก็ความฝันของพี่ก็จบ ฝากนายด้วยนะ เทย์

"ถ้านายทำ 1 แต้มก่อนพระอาทิตย์ตกดินจะถือว่านายชนะ"

พี่โอ๊ตว่าเสียงเรียบ เทย์ก็จ้องตาคนที่สูงไล่ๆกัน ต่างจากฉันที่กำลังกำมือแน่น นี้มันอะไรกันรู้อยู่แล้วสินะว่าเทย์ไม่เคยเล่นบาสมาก่อนน่ะ แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าต่อให้นะ กำลังหยามกันอยู่ชัดๆ

"คิดดีแล้วสินะ ถึงได้พูดมาน่ะ"

อ๊ะ! น้ำเสียงเทย์ฟังหยิ่งๆ แววตากำลังคมวาว มุมปากกำลังยกยิ้มพอใจ สีหน้าดูหยิ่งยโส ไม่สิ เขามั่นใจมากต่างหากว่าต้องชนะได้แน่ๆ

"หึ เออ"

ทันที่ทีเริ่มขยับตัว พริบต่แรกบอลในมือของพี่โอ๊ตกลับไปอยู่ในมือของเทย์ซะแล้ว ทำเอาพี่โอ๊ตช็อกไปเลย 

"เทย์…"

สุดยอดเลย เร็วมาก ระยะเวลาแค่ 3 วันให้เขาเล่นบาสได้เก่งถึงขั้นแย่งลูกจากพี่โอ๊ตได้แล้วงั้นหรอ? เหมือนฉันจะเห็นภาพซ่อนของพี่โอ๊ตตอนที่เทย์เลี้ยงลูกตรงไปที่ห่วง 

"ไปเลย!!"

ฉันเชียร์สุดใจในจังหวะที่เทย์กระโดดขึ้นมาใต้ห่วงระยะนี้ต่อให้เป็นมือใหม่ยังไงก็ไม่พลาดแน่ 

หมับ 

"คิดว่าฉันจะให้มันเจ็บเร็วอย่างนี้เลบหรอ"

โกหกน่า พี่โอ๊ตโผล่มาอยู่ข้างหลังเทย์ตบลูกในมือจนกระเด็นกลิ้งออกนอกสนาม 

"หึๆ อย่างนี้ฉันก็ไม่ได้อ้อมมือให้มือใหม่แล้วสินะ…"

ขวับ 

พี่โอ๊ตวิ่งไปเก็บบอลแล้วก็พูดพร้อทแสยะยิ้มให้เทย์เจ็บใจเล่น แต่เทย์กลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย คนที่เจ็บใจคือฉันต่างหาก ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมอง 

"หึๆ ฉันไม่ยอมหรอกนะ"

เป็นอีดครั้งที่พี่โอ๊ตกระโดดบล็อกลูกชู้ตของเทย์ได้ เทย์กำลังอยู่ในสภาพเหนื่อยล้าสุดๆ เหงื่อเกาะตามใบหน้าไม่ต่างอะไรกับพี่โอ๊ต เห็นชัดๆเลยว่าพี่โอ๊ตกำลังได้เปรียบ ทั้งฝีมือ ทั้งกำลังกาย เทย์ ไม่มีทางชนะเลยแสงของพระอาทิตย์ก็ค่อยๆหายไปแล้วด้วย แบบนี้คง...

"ยังหรอก!"

"เทย์…"

"ทำหน้าแบบคนตัดใจนั้นใช้ไม่ได้เ ลยนะนายน่ะ! ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันน่ะ ไม่แพ้หรอก!"

ฟลุบ 

อะไรน่ะ เทย์เข้าไปตบลูกจากพี่โอ๊ตทันทีเบี่ยงตัวหลบการบล๊อกของพี่โอ๊ตแล้วก็กำลังเลี้ยงลูกเข้าไปในเขตวงใน ความเร็วที่เขามีมันมาตลอดแต่พี่โอ๊ตล่ะ วิ่งตามขึ้นไปแล้ว ไม่ทัน แบบนี้ชู้ตไม่ได้แน่ๆ

"ก็บอกแล้วไง! ว่าฉันไม่ให้มันจบง่ายๆหรอก!!"

พี่โอ๊ตกระโดดขึ้นตบลูก ไม่ไหว กระโดดสูงกว่าเทย์อีก  แบบนี้ไม่มีทางชนะเลย

"ดื้อด้านจริงๆเลย!! ไอ้บ้าเอ้ย!!!"

"บอกแล้วไงว่าไม่แพ้น่า!!!"

ตุบ ตุบ ตุบ 

ลูกบาสเด้งกระแทกพื้นอยู่หลายครั้งก่อนจะกลิ้งมากระทบเท้าของฉัน 

"อะ อะไรกัน…"

ฉันยืนค้างกับภาพที่เห็นเมื่อกี้ เท้าของทั้งสองคนแตะพื้นเกือบจะพร ้อมกัน 

"ก็บอกแล้วไง ว่าไม่แพ้"

เทย์มองพี่โอ๊ตแบบสะใจสุดๆ เมื่อกี้ ก่อนที่พี่โอ๊ตจะแตะบอลเขาก็เปลี่บนมือจากขวาเป็นซ้าย ทั้งๆที่เป็นมือใหม่แต่กลับดรั้งค์บาสได้ด้วยท่าที่เพอร์เฟ็คแบบนั้น... อดไม่ได้ที่จะต้องพูดว่า...

"สะ สุดยอดเลย"

เทย์หันกลับมาหาฉันแล้วก็วางมือลงบนหัวฉันพร้อมกับโยกไปมาเบาๆ 

"เท่านี้ก็ไม่ต้องกลัวแล้วนะ"

ประจวบเหมาะกับแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์ตกดิน ดูเป็นประกายที่สุด น่ามองที่สุด เท่าที่ฉันเคยได้เห็นมา หัวใจของฉันกำลังเต้นแรงเพียงเพราะสัมผัส จากมือใหญ่นั้น 

"อย่าลืมทำตามข้อตกลง อย่ามายุ่งกับหมอนี้อีก"

"ชิส์"

พี่โอ๊ตกัดฟันแน่นทำได้แค่หลบหน้า แบบนี้แสดงว่า 

"นะ นายชนะ"

"ใช่ ฉันชนะ"

"นายชนะ! ฮ่าๆ"

ฉันหัวเราะร่วนหลังจากตั้งสติได้ เทย์ทำได้ เขาชนะพี่โอ๊ตได้ตามที่บอก เทย์ชนะ เท่านี้ฉันก็ไม่ต้องกลับไปที่ร.ร. เท่านี้ฉันก็จะได้แข่งต่อในฐานะพาทเนอร์ของทีม ฉันยังเป็นยังเป็นพี่กล้าต่อไปได้! ดีใจจนได้แต่กระโดดไปมา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่โอ๊ตขยับเข้ามายืนข้างๆ 

"พะ พี่โอ๊ต"

หมับ 

เทย์ดึงฉันไปอยู่ข้างหลังเอาตัวมาบังเต็มที่ฉันก็ได้แต่กำเสื้อเขาแน่น 

"ดูแลให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้น กูเอามึงตายแน่!"

"เออ! กูจะดูแลให้ดีเลย"

 

"สุดยอดไปเลย ท่าครั้งค์นั้นน่ะ ตินแรกฉันคิดว่านายชู้ตได้อย่างเดียวซะอีกนะ…"

ระหว่างทางเข้าหอฉันก็โม้ซะลืมไปเลยว่าตัวเองพูดอยู่เรื่องเดียวตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว 

"ท่าไม้ตายน่ะ เพราะหมอนั้นคิดว่าฉันชู้ตได้อย่างเดียว ในตอนสุดท้ายก็เลยไม่ได้ระวัง"

"แต่ว่านายเก่งมากเลยนะ…เปลี่ยนจากมือขวาเป็นมือซ้าย สรุปนายถนัดข้างไหนกันแน่?"

"ก็ต้องขวาสิ"

"อ๊ะ! แต่ว่าลูกดรั้งค์นั้น นายใช้มือซ้ายไม่ใช่หรอ!?"

"นั้นสินะ"

คำตอบที่เจ้าตัวเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ทำเอาฉันอึ้งไปหน่อย ถ้าอย่างนั้นตอนนั้นนายก็พึ่งดวงล้วนๆเลยสิเนี่ย!! 

"นะ นี่นาย ชนะมาได้ยังไงเนี่ย!!"

"หึๆ"

เทย์หัวเราะแล้วก็ดึงผ้าขนหนูในมือ)ันไปซับเหงื่อ 

"พลังใจล้วนๆ…"

"นายว่าไงนะ"

"เปล่าหรอก หึๆ"

ฉันมัวแต่ก้มมองมือถือก็เลยไม่ได้ฟังสิ่งที่เทย์พูด เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นนินกอดอกมอง หน้าแบบนั้น ฆ่าฉันได้เลยนะนั้น 

"เอ่อ เทย์ แยกกันตรงนี้นะ ฉันจะเลี้ยงขอบคุณทีหลัง"

"อ่า ได้ๆ"

ไม่นานฉันก็มายืนเผชิญหน้ากับนิน เมื่อเช้าโทรไปหาไม่ยอมรับแต่พอกลับมานายกลับมายืนเครียดตรงหน้าหมายความว่าไงกัน 

"นิน…"

จะเริ่มพูดอะไรก่อนดีล่ะ ขอโทษที่พูดแรงไปก่อน หรือจะบอกเรื่องแข่งกับพี่โอ๊ตก่อนดี 

"นายแพ้แมวตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เอ๊ะ!

นินชูกล่องยาเล็กๆให้ฉันมองก่อนจะรีบคว้ามาซุกไว้ด้านหลัง 

"นี่นายแอบค้นของฉันหรอ!?"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!"

เฮือก 

เสียงนินดังก้องไปทั่วทั้งสนามหญ้าหน้าหอ 

"จะบอกมาได้รึยัง!!?"

"บะ บอกอะไร!?"

ซวยล่ะสิ นินกำลังโกรธมากเลยด้วย คือถ้าตรงนี้มีคนเดินผ่านสักสอง สามคนฉันคงชิ้งหนีขึ้นห้องได้ แต่นี้เงียบเป็นลานป่าช้า เพิ่งทุ่มครึ่งเองนะ หายหัวไปไหนกันหมด!!

"ไฟนจะยาแชร์คอนแท็กกับน้ำยาล้าง ยังไม่รวมของอย่างอื่นอีกนะ..."

นี้ ค้นซะรู้หมดแล้วใช่ไหม ซวยแล้วหอม โกหกไปดิ เนียนๆไปเลย 

"กล้า!"

สะดุ้ง!

"จะตะคอกทำไมว่ะ!?"

ฉันตะคอกกลับแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ สถานะการ์ณไม่ดี ขอชิ้งก่อนล่ะ หมับ 

"ไอ้กล้า! มึงไม่เคยเดินหนีกู"

ไม่เคยอะไร ฉันเห็นพี่ทำประจำ แต่ว่าเวลานี่ฉันไม่กล้าสบัดมือนินเลย เหมือนกำลังโดนกดดันยังไงก็ไม่รู้ 

"นิน ถ้านายใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกัน"

ฉันหนีเขาอีกแล้ว เมื่อหลายวันก่อนก็เอาแต่พูดตัดพ้อทำร้ายน้ำใจของนิน 

"กล้า!…"

"อ้าวๆ อยู่นี้เองสินะครับหัวหน้า"

ฉันยกมือขึ้นดันหน้าของผู้ชายที่ตัวสูงกว่าฉันหน่อยก่อนที่จะกระโจนเข้ามากอด เจอกันครั้งที่แล้วทำให้ฉันรู้ว่าจำเป็นจะต้องป้อกกันตัวจากหมอนี้ 

"ไอ้สอง! กล้ามันไม่ชอบก็ยังจะไปทำอีกนะมึง ไอ้น้องซน!"

โป๊ก

"อูยยย พี่ศร อย่าเขกหัวดิ เจ็บ"

"ไอ้สอง ไอ้ศร มาทำอะไรว่ะ!?"

"อ้าวๆไอ้นิน ก็จะมาเอาของไงมึง"

หลังจากที่ตั้งสติได้ว่าพวกเขาเข้ามาช่วยได้ทันเวลาฉันก็เตรียมใส่เกียร์ผีทันที 

"ของอะไรว่ะ!…"

"เฮ้ยกล้า ไหนของอ่ะ!?"

ยึ๋ย! ยังๆงไม่ทันได้ทำตัวลีบออกจากตรงนี้ประเด็นก็กลับมาอยู่ที่ฉันซะแล้ว 

"ของ? ของอะ..."

"นี้ไงๆ เจอแล้วๆ"

หมับ 

สองเข้ามากระชากกล่องยาออกจากมือของฉันแล้วก็ยิ้มหน้าระรื่นให้นิน 

"ยาที่ผมฝากไว้อ่ะพี่นิน"

"- -*"

นินยังขมวดคิ้วมองอย่างไม่เชื่อ สายตา ฉันสิ เวลานี้สติหลุดออกจากร่างไปแล้ว พวกนายจะมาเอาอะไรจากฉันกันแน่ล่ะ ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ว่าเวลานี้ขอใช้เป็นข้ออ้างจัดการคนโมโหโหดก่อนแล้วกัน 

"ยาของสองน่ะ"

ฉันพูดแล้วก็ก้มหน้ามองเท้า ถ้าพวกเขาไม่เล่นด้วยฉันต่ยแน่ๆเลย 

"ครับผม ยาผมเอง ผมเป็นภูมิแพ้อ่ะครับเลยขอยาพี่กล้า พี่กล้าเขาก็บอกว่าที่บ้านเขามีผมเลยมาเอาครับ"

สองฉีกยิ้มกว้างพูดออกมาได้เป็นฉากๆให้ฉันเลิกลั่กไปมาอยู่ข้างๆ 

"เดี๋ยวนะ มึงจะบอกว่าไม่ใช่ของกล้า แต่เป็นของมึง?"

"คร้าบ"

นินยังขมวดคิ้วมองฉันอยู่สักพักให้ศรก้าวเข้ามากอดคอฉัน 

"เออๆ ไอ้คอนแท็กที่กูฝากมึงซื้ออ่ะ กูจะเอาไปให้แฟนว่ะ อยู่ไหนอ่ะ?"

"อ่า อยู่บนห้อง"

"เออดี กูจะได้ขึ้นห้องมึงด้วย"

"กูไปด้วย!"

นินโพล่งขึ้นมาทำท่าจะเดินตามมาแต่สองก็ขวางไว้ซะก่อน 

"พี่นินครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ ไปทางนู้นกันครับพี่"

"เฮ้ย! เรื่องเชี่ยไรว่ะ!!?"

"เรื่องแก๊งครับพี่ ฐานของเราด้วย เครป่ะ? ปะๆ"

นินถูกลากไปอีกทางให้ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วก็ต้องทำหน้าปั่นยากเมื่อหันไปเห็นศรที่กำลังยิ้มให้ฉัน นี้พวกนายตั้งใจช่วยฉันชัดๆเลยนี่น่า 

"รึว่า...พวกนายสองคน..."

"ไปคุยกันในห้องดีกว่า หอม…"

กึก 

 

"คราวหลังระวังหน่อยนะ ไอ้นินมันโง่ก็จริงแต่พอเวลามันตื้อก็ตื้อจนหน้ากลัว…"

เข้าใจดีเลยล่ะค่ะ ฉันนั่งเรียบร้อยอยู่บนเตียงให้ศรเดินวนไปลื้อนู่นลื้อนี้ 

"เอ่อ....คือ...."

"เออ จริงสิ วันนี้ฉันไปหาไอ้กล้ามาแล้ว"

ช็อก 

ผู้ชายคนนี้รู้เรื่องไปถึงไหนกันแน่ 

"นี่นาย...รู้เรื่ิองนี้ตั้งแต่เมื่อไหร?่"

ศรยักไหล่เป็นคำคอบแล้วก็เดินไปยืนพิงหน้าต่าง 

"เพิ่งรู้วันนี้ แต่ตงิดใจตั้งแต่วันที่ไอ้โอ๊ตมันมาแล้ว..."

"สองก็..."

"อืม มันรู้แล้ว"

กึก 

ซวยล่ะสิ แล้วอย่างนี้...

"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ฉันจะช่วย"

"เอ๊ะ!"

"กล้ามันเคยช่วยฉันสองคนไว้ เรื่องแค่นี้ฉันจะช่วยปิดให้"

เอ๋? ฉันยังนั่งนิ่งหลังจากประมวลผลได้ก็ตาวาว 

"จะ จริงหรอ!?"

"เบาๆ! เดี๋ยวข้างห้องได้ยิน"

ศรวิ่งเข้ามาปิดปากฉันไว้แล้วก็ขมวดคิ้วตีหน้าเครียด 

"เพิ่งเคยเจอน้องสาวไอ้กล้า ไม่คิดว่าจะเหมืิิอนกันจนแยกไม่ออกแบบนี้"

ศรเดินสนรอบๆตัวฉันราวกับกำลังจับผิด 

"เอาเถอะ แข่งเสร็จเมื่อไหร่ก็เปลี่ยนตัวกับกล้าทันทีเลยนะ"

ศรกอดอกนั่งลงบนเตียงให้ฉันยืนมอง 

"จะช่วยเท่าที่ช่วยได้เท่านั้นนะหอม"

ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วก็ส่งยิ้มให้ 

"คิดว่าจะแย่แล้วซะอีก ขอบคุณค่ะ"

"เฮ้อ ถึงจะหน้าตาจะเหมืินยังไงก็คนละคนละน่า..."

"เอ๋?"

"ก็ไอ้กล้ามันไม่พูดขอบคุณค่ะหรอก แล้วก็รอยยิ้มนั้นน่ะ เก็บเขากล่องได้เลย ไอ้กล้าไม่เที่ยวแจกยิ้มแบบนี้ห รอก"

"แหะๆ"

ก็คิดว่าตอนนี้ฉันเป็นตัวของตัวเองได้แล้วนี่น่า 

"ช่วงนี้จะช่วยกันไอ้นินออกห่างๆให้ หอมก็ระวังตัวหน่อยล่ะ ที่โรงยิมก็ด้วย"

"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ หอมดูแลตัวเองได้ค่ะ"

"...เลิกใช้หน้าไอ้กล้าพูดแบบนั้นได้ไหม จะอ้วกแตก"

อ่า อย่างน้อยๆตอนนี้ความลับก็ยังไม่ถูกเปิดเผยล่ะนะ แถมยังได้พันธมิตรมาเพิ่มอีก 2 

"โทรหาไอ้กล้าซะด้วย มันอาละวาดโรงบาลแถบเละเลย"

นี่แหละ ปัญหาใหญ่ จะโทรหาพี่ได้ยังไงกันมีหวังหูชาแน่ๆเลย

"ไปล่ะนะ แล้วนี้ คอนแท็กคู่ใหม่กับยาแก้แพ้ กล้าฝากมาให้"

อ่า แบบนี้ฉันคงจพต้องโทรไปหาหน่อยล่ะมั้ง พี่ที่ใจดีแบบนี้...คงจะต้องโทรไปหาก่อนที่จะทำโรงพยาบาลเละซะก่อน 

...............................................

 

Oss! จบจ๊ะจบ แหมๆ ไคริบอกแล้วไงว่าสองพี่น้อง สอง ศร จะมีบทบาทในชีวิตหอม เป็นองครักษ์ประจำกายนั่นเองค่ะ แบบที่หอมต้องยอมรับเลยว่าพี่กล้ามีส่วนดีให้ลูกน้องเคารพได้เหมือนกัน 

 

คุๆ เห็นๆไหมค่ะว่าเทย์เขาพูดจริงทำจริง ไอ้ตรงประโยค ดูแลให้ดีนะมึง เกิดอะไรขึ้นกูเอามึงตาย ที่พี่โอ๊ตพูดไคริชอบมาก แล้วเทย์ก็บอกว่า เออ กูจะดูแลอย่างดีเลย ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังสู้กันเพื่อแย่งนางเอก(?) แต่ก็จริงแหละเนอะ แบบพี่โอ๊ตก็ยอมแพ้ ส่วยเทย์คึกชอบใจใหญ่เลย คุๆ ตอนหน้าจะมีอะไรพิเศษต้องติดตามนะค่ะ จะขอรวบรัดเร็วๆไปเลย เนื้อๆน้ำไม่ต้อง ไคริชอบกินแห้งๆ น้ำนิดๆพอคล่องคอค่ะ (นิยายหรือก๋วยเตี๋ยวย่ะ)