Shoes รองเท้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

 

ทำไมฉันจะต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเกเร ไม่ตั้งใจเรียน หรืออาจะเป็นเพราะครูหมั่นไส้ฉัน 

"ตอบมาแพรใหม ทำไมไม่ทำการบ้าน"

และแน่นอนมาฉันตอบไปแล้ว ว่า...

"ไม่เข้าใจค่ะ"

"แล้วเวลาครูสอนทำไมไม่ถามตรงที่ไม่เข้าใจ"

"ก็ครูสอนไม่เข้าใจทั้งหมดนั้นแหละ"

เพราะคำพูดนี้แหละฉันถึงได้มานั่งถอนหญ้าในสวนหย่อมหน้าร.ร.ให้อายสายตาประชาชีแบบนี้ 

"โอยยยย ร้อยนน!"

สุดท้ายฉันก็มาหลบแดดใต้ต้นไม้ เอนหลังพิงต้นไม้แล้วก็หลับตาลง ผ่อนลมหายใจตอนที่สายลมเย็นๆพัดมากระทบหน้า ฉันก็ควรจะหลับนั้นแหละถ้าไม่ใช่...

"เฮ้ยยยย!!"

แหมะ 

โครมมม 

ฉันลืมตาขึ้นตามเสียงเงยหน้ามองข้างบนแล้วก็ต้องล้มโครมลงเพราะแรงของหนักๆที่กระแทกเต็มๆหน้า 

"แม่ง! อะไรว่ะแม่ง!?"

พอยันตัวขึ้นมาก็หยิบไอ้ของหนักๆพอดีมือขึ้นมาดูแล้วพบว่า...รองเท้า!!!

"เฮ้ย เป็นไรป่าวว่ะ!!"

เสียงตะโกนดังมาจากชั้น 2 ในฉันที่กำลังระลึกว่ารองเท้าข้างนี้มันอยู่บนหน้าฉันเมื่อกี้ควันออกหูเพราะความโกรธ

"พ่องมึงสิไอ้เหี้ย! เต็มหน้ากูเลย! มึงรออยู่นั้นนะ กูจะขึ้นไปหา!!!"

แล้วก็ไม่รอช้าคว้ารองเท้าน.ร.วิ่งขึ้นบันไดตรงไปห้องเมื่อกี้ 

ปัง 

ประตูเลื่อนถูกเปิดออกจนเสียงกระแทกดังลั่น ก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่ริมหน้าต่างที่มีกลุ่มผู้ชายสองสามคนนั่งติดขอบหน้าต่างมองฉันอย่างหวาดๆ 

"แม่ง! โยนไปทำเหี้ยอะไรว่ะ!?"

ถามว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนี้ เพื่อนฉันหรอ? ก็เปล่า ไม่เคยเข้ามาเหยียบห้องนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็รุ่นเดียวกันแค่ไม่สนิทเท่านั้นแหละ

"เอ่อ เอ่อ ขอโทษฮะพี่"

"พี่เหี้ยอะไรกูอยู่ห้อง 4 ชั้นเดียวกะพวกมึงเนี่ย"

ยังไม่วายเอารองเท้าชี้หน้าทั้งยังเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง 

"ขอโทษฮะ"

ผู้ชายคนนึงก้าว(ถูกเพื่อนถีบ)ออกมาข้างหน้าฉัน ยกมือไหว้อย่างสั่นๆ นี้ฉันหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ? ให้ฉันลดระดับเสียงที่ตะคอกใส่ลง เจอแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ

"แล้วไหนเจ้าของ!?"

แต่ก็ยังตวาดใส่อยู่ดีนั้นแหละ ถึงจะเริ่มหายโกรธแล้วก็เถอะ

"ทำไม? จะสวมให้รึไง"

กึก 

เสียงทุ้มๆที่ดังมาจากข้างหลังทำฉันสะดุ้ง เหลียวกลับไปมองก็เห็นแต่หน้าอก เงยหน้าสูงขึ้นอีกนิดก็พบว่าตัวเองโคตรเตี้ยเลยตอนยืนกะไอ้หมอนี้ 

"จะเอามาคืน!"

พลั่ก 

ฉันโยนรองเท้ากระแทกอกหมอนั้นแล้วเบี่ยงตัวเดินหนีออกมา แค่ขอโทษก็พอแล้ว ดูท่าจะรู้สึกผิด 

หมับ 

"เหี้ย! ปล่อย!"

ฉันสบัดมือไอ้นั้นออกหลังจากที่เดินมาจนถึงหน้าประตูแล้ว จะมาคว้แขนฉันไว้ทำซากอะไรว่ะ!?

"เป็นไรรึเปล่า?"

"ไม่เป็นมั้ง หน้ากูงี้ชาเลยสัส"

ฉันชี้หน้าตัวเองหมุนตัวกลับไปอีกครั้งแล้วก็ต้องชะงักกึกอีกรอบ รู้สึกมึนๆขึ้นมา 

แหมะ 

รู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรออกมาจากจมูก น้ำมูกหรอ? ร้อนขนาดนี้เนี่ยนะ เพราะงั้นด้วยความข้องใจเลยยกมือขึ้นปาดจมูกตัวเอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างมองหยดเลือดสีแดงที่เลอะเต็มหลังมือ 

"เชี่ย!"

"เป็นไร!?"

ไอ้ผู้ชายข้างหลังคว้าแขนฉันอีกครั้งก็เลยเป็นมาฉันเซเข้าไปชนแผงอกกว้างของเขาเข้าพอดี๊ พอดี จะพลั่กรึก็กลัวเสียฟอร์ม แต่จะอยู่อย่างงี้รึก็หวงตัว 

"เลือดกำเดากูไหล"

ทีงี้ล่ะพูดเบาเหมือนเสียงกระซิบเมื่อกี้ล่ะตวาดลั่นห้อง ไอ้เจ้าของรองเท้ามันจะช่วยไหมเนี่ย 

"ไหน ดูดิ"

หมับ 

มันจับไหล่ฉันดันออกห่างนิดแล้วก็ก้มหน้ามาดูฉันที่กำลังก้มหน้ามือสองข้างกุมจมูก

"เหี้ยล่ะไง"

ฉันได้ยินหมอนั้นพูดเบาๆแล้วก็จับข้อมือฉันไว้ 

"เฮ้ย เดี๋ยวกูมา มึงอย่าเสือกโยนรองเท้ากูไปโดนหัวใครอีกนะมึง"

"อ้าว มึงจะไปไหนว่ะไอ้ผ้าใบ"

ผ้าใบนี้ชื่อสินะ? - -* พ่อแม่ก็ช่างตั้งเนอะ เป็นศิริมงคลซะจริง 

"กวนตีน"

ได้ยินแค่นั้นแล้วหมอนั้นก็โอบไหล่ดึงฉันออกมา จบที่ห้องพยาบาล สภาพฉันเนี่ยน่าเกลียดมากเลย นอนปลดกระดุมเสื้อสองสามเม็ด หายใจพยาบๆอยู่บนเตียง เพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นไข้แดด พอเลือดกำเดาไหลปุ๊บก็เกือบน็อค ถึงขั้นยืนไม่ไหวจนไอ้ผ้าใบตัวต้นเหตุต้องอุ้มมาส่ง อาการก็ดีขึ้นมากแล้วแต่ว่ายังไม่มีแรงลุกออกไปไหน นี้ก็เย็นละด้วย อาจาร์ยห้องพยาบาลก็ไม่อยู่ นี้ถ้ามีผู้ชายสักคนนั่งอยู่ด้วยนี่ได้ฟีลหนังโป๊เลยอะเนี่ย 

"เป็นไงบ้าง?"

"หืม? เชี่ย!"

พอเงยหน้าดูเท่านั้นแหละก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ไอ้ผ้าใบอีกแล้ว นี้เมื่อกี้คิดเล่นๆนะเว้ย 

"ตกใจอะไร!?"

มันก็พลอยสะดุ้งตามฉัน ให้ฉันกรอกตาไปมา 

"มาทำเชี่ยไรเนี่ย!?"

"เอ้า ก็กูเป็นคนทำมึงมานอนห้องพยาบาลกูมาดู มันแปลกหรอว่ะ"

เออ มันไม่แปลกหรอก แต่แม้ง กูระแวง 

"มึงจะกลับยังล่ะ"

ผ้าใบลากเกาอี้มานั่งข้างๆให้ฉันดึงผ้าห่มขึ้นสูงคลุมถึงหน้าอก 

"กูไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"

ปากดีไปงั้นแหละ ตอนนี้ยังไม่มีแรงลุกออกจากเตียงเลย 

"แต่มึงเดินไม่ไหว"

"กูเดินไหว"

"งั้นมึงเดิน"

เงียบ 

ฉันได้แต่เม้มปากแน่นมองไอ้ผ้าใบแบบระแวง แม่ง จะเอาอะไรจากกูว่ะ 

"เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้าน"

"ไม่ต้อง กูกลับเองได้"

กูไม่ยอมให้มึงไปส่งกูหรอก สเต็ปนี้ตามท้องเรื่องนิยาย ใช่เลย ฉันต้องตกหลุมรักหมอนี้แน่ๆ ถึงหน้าตาจะดูหล่อคม ไม่โดดเด่นถึงขั้นป๊อบมากๆ แต่ก็ต้องมีคนแอบชอบอยู่พอควร คือถ้าเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นที่ฉันชอบอ่านก็ต้องหล่อ

เท่ สมาทต์ ดูมีตังค์แล้วก็อ่อนโยนกว่านี้ ไม่ใช่ลากฉันมาห้องพยาบาลแบบไม่ถนุถนอมแบบนี้ 

"กูจะไปส่ง!"

"มึงไม่ต้องเลยไอ้รองเท้า กูกลับเองได้เว้ย"

ปากดีไปเหอะ คิดว่าคงจะคลานออกไปเองไม่ได้แน่ คงจะต้องรอให้แรงมันไหลกลับเข้าร่างมาซะก่อน

"มึงอย่าเรื่องมากได้ไหมแพร กูมีเรื่องต้องทำต่อนะมึง"

"เชี่ย กูไม่ได้ขอให้มึงไปส่ง มึงจะทำหอกอะไรที่ไหนก็ไปดิว่ะ!"

ไอ้ผ้าใบส่ายหน้าแล้วก็ก้าวมาหาฉันคว้าแขนแล้วก็อุ้มพาดบ่า 0_0 ไอ้บ้า ทำบ้าอะไรว่ะ โอย จุก 

"ไอ้รองเท้า ปล่อยเว้ย กูจุก"

ถึงจะดิ้นๆยังไงมันก็ไม่มีทีท่าจะปล่อย ฉันสิยิ่งดิ้นก็ยิ่งจุก จนต้องเงียบให้มันยอมปล่อยเอง

"เอา ลง"

ผ้าใบวางฉันลงแล้วก็ประคองฉันที่ทำท่าเซจนจะล้มไว้ 

"นั่งแท็กซี่กลับ"

"อะไร?"

บ้านฉันมันไกลมากเลยนะ เปลืองตังค์โคตรๆเลยขอบอก ฉันส่ายหน้าพั่บๆแล้วก็ยื้อตัวเองท่าเดียว ถ้าแรงจะเยอะกว่านี้คงถีบคนตรงหน้าได้แล้วแต่เพราะเพิ่งฟื้นไข้นี่แหละปัญหาหลัก 

"น้าครับ ส่งยัยนี้ให้ถึงบ้านนะครับ ห้ามให้ลงกลางทาง นี้ครับ"

พอมันจับฉันยัดใส่รถคาดเข็มขัดไว้ได้แล้วก็หันไปบอกน้าคนครับพร้อมกับส่งเงินให้ไปห้าร้อย 

"พรุ่งนี้ก็เอาตังค์ทอนมาให้กูด้วยล่ะ เปลืองชิบหาย"

ปัง

ด้วยใบหน้าตึงๆของไอ้รองเท้าฉันหุบปากเงียบ ก็นะ นั่งแท็กซี่กลับบ้านแบบไม่เปลืองตังค์ตัวเองใครจะปฏิเสธถือซะว่าชดใช้ที่นายมาทำเลือดกำเดาฉันไหลก็แล้วกันนะ ส่วนเงินที่เหลือก็ถือเป็นค่าทำขวัญฉัน คิคิ