All male สลับขั้วมามั่วรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันเปลี่ยนชะตา

EP.1 สลับขั้วมามั่วรัก

บทนำ

วันเปลี่ยนชะตา

"เอ้าๆ ตื่นได้แล้วน้องสาวขี้เซ้า"

พรึ่บ

ผ้าห่มที่คลุมตัวฉันถูกดึงออกไปเพราะแรงฉุดของพี่ชายที่แสนจะใจดีของฉัน

"บอกให้ตื่นไง เดี๋ยวก็โยนลงสระน้ำซะหรอก"

เกือบใจดีก็ได้ ฉันปรือตาขึ้นมาแล้วก็คว้านาฬิการูปหูแมวขึ้นมาดู

"6.โมง โหยพี่กล้า จะรีบปลุกไปไหนเนี่ย เมื่อคืนนี้หอมนอนไม่หลับด้วย"

"ไม่หลับหรือไม่ยอมนอน"

ผู้ชายเสียงหวานๆ หน้าหวานๆเหมือนผู้หญิงคนนี้คือต้นกล้า ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตาสีดำผมสีน้ำตาลเข้มแบบเอเซียซอยละต้นคอแบบหนุ่มเกาหลี นั้นแหละพี่ชายฉัน

"ไม่เอาน่าหอม ลุกเดี๋ยวนี้เลย พี่ต้องไปทำกับข้าวอีก ไม่มีเวลามาปลุกหอมอีกรอบหรอกนะ"

"โธ่พี่กล้า..."

"ไม่ต้องพูดมากเลยนะ ไม่รีบลกพี่อุ้มโยนลงหน้าต่างจริงๆด้วย"

เฮือก พี่กล้าใจร้าย ฉันพูดแล้วก็ลุกขึ้นมาอย่างสโหลสเหล

"อย่ามาง้องแงง รีบเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย วันนี้เปิดเทอมวันแรก อย่ามาทำตัวขี้เกียจหน่อยเลย"

"พี่กล้า"

ฉันลากเสียงเรียกชื่อพี่ชายของตัวเองเป็นการอ้อนไปในตัว แต่ว่าลูกอ้อนของฉันก็ไม่เคยใช้กับพี่ชายจอมโหดของฉันได้เลยสักครั้ง รวมไปถึงครั้งนี้ด้วย

"นับ 1..."
"..ง่ะ พี่กล้า..."

"นับ 2..."

"โอเคๆ ไปแล้วๆ"

"ก็แค่เนี่ย"

ฉันกระโดดลงจากเตียงก่อนที่พี่กล้าจะจับฉันโยนลงจากหน้าต่างจริงๆ ไม่ใช่ว่าพี่ฉันไม่รักฉันหรอกนะ แล้วเมื่อกี้ก็ไม่ใช่แค่ขู่ด้วยเพราะว่าฉันเคยโดนโยนออกจากหน้าต่างมาแล้วฉันไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะว่าข้างล่างเป็นสระน้ำน่ะ อีกอย่างพี่ฉันก็กระโดดลงไปด้วย เหอะๆไม่ใช่ว่าห่วงฉันหรอกนะแต่เพราะฉันกอดคอพี่ไม่ยอมปล่อยต่างหาก ก็นะ

"หอม กินข้าว"

"ค่ะ"

ฉันตอบรับเสียงเรียกของพี่ชายแล้วก็มองตัวเองในกระจกอีกที ชุดนักเรียนม.ปลายคอปกกะลาสีกับกระโปรงร้อยกลีบสั้นเท่าหัวเข่าสีเขียวเข้มเป็นชุดนักเรียนม.ปลายที่ฉันชอบมากๆ ผมสีน้ำตาลเข้มของฉันถูกรอบเป็นเปียทั้งสองข้างแล้วก็มัดโบวสีเขียว ไม่ใช่ว่าฉันชอบสีเขียวหรือว่าทำตามกฏร.ร.หรอกนะ แต่ว่าเพราะว่ามันเข้ากับสีดวงตาสีฟ้าของฉันน่ะสิ

"กว่าจะเสค็จลงมานะครับคุณการะเกด"

พี่กล้าของฉันอยู่ในชุดนักเรียนเนคไทสีแดงของร.ร.ชายล้วนแล้วก็ยังสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูทับอีกต่างหาก แหม ดูยังไงก็ไม่เหมือนรองหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มีชื่อว่า MF ถึงจะสูงแค่ 157 ซม.ก็เถอะ

"ชิ"

ฉันยนจมูกหน้าใส่พี่ชายแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะอาหาร

"หอม วันนี้เปิดเทอมวันแรก อย่าไปสายล่ะ"

"ครับผม หอมจะรีบวิ่งไปในถึงร.ร.ก่อนเวลาปฐมนิเทศแน่ๆค่ะ"

ฉันตอบพี่ชายเจ้าระเบียบของตัวเองแล้วก็งับขนมปังปิ้งกับน้ำมะเขือเทศเป็นอาหารเช้าแสนอร่อยฝีมือพี่ชายคนหล่อของฉัน อิอิ ที่ชมพี่ตัวเองไม่ใช่ว่ารักพี่หรอกนะ แต่เพราะว่าฉันกับพี่กล้าเป็นฝาแฝดกันน่ะสิ ฉันเกิดช้าไปแค่ไม่กี่นาทีก็มาเรียกฉันว่าน้องๆๆแล้ว แต่ว่าก็ดีนะ ที่มีพี่ชายแบบนี้ ถึงพี่ฉันจะหัวดื้อ จอมเผด็จการ เอาแต่ใจ ชอบใช้ความรุนแรง ปากแข็ง ขี้บ่น เจ้าระเบียบ ชอบคิดเล็กคิดน้อย เอ่อ รู้สึกฉันจะด่าพี่มากกว่าชมพี่แล้วสิ

"ไปนะพี่กล้า"

"เฮ้ย ต้นหอม..."

"จ๊ะ"

"วันนี้พี่มีซ้อมบาส ไปด้วยกันไหม?"

"อ่า ไม่รู้สิ เดี๋ยวกลับมาก่อนแล้วจะบอกแล้วกันนะ"

ฉันโบกมือลาแล้วก็เดินออกมาจากบ้านอย่างร่าเริง

ซ่า

แต่แล้วฉันก็ต้องวิ่งหาที่หลบฝนที่จู่ๆก็ตกลงมาอย่างช่วยไม่ได้ แย่ล่ะสิ ต้องมาติดฝนอยู่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเนี่ยนะ

"เฮ้ย กล้า เอ้า ไม่ใช่นี่น่า หอม"

"อ๊ะ เสียงนี่..."

ฉันหันไปมองข้างหลังดูเหมือนว่าจะมีคนเรียกชื่อของฉันนะ แล้วฉันก็ต้องร้องอ๋อ ผู้ชายที่สูงเกือบๆ 180 เซ็นท์ผมสีบลอนทองคนนี้คือนินจา หัวหน้าของพี่กล้า

"นินจา"

"ติดฝนหรอ?"

ก็เห็นอยู่ไม่น่าถามนะนาย - -*

"อือ นายก็ด้วยหรอ?"

"เปล่าหรอก ฉันมารับไอ้กล้าน่ะ"

"งั้นหรอ? พวกนายเนี่ย ตัวติดกันตลอดเลยนะ เป็นคู่เกย์ป่ะเนี่ย?"

"-////- จะบ้าหรอ? ไอ้เตี้ยจอมโหดอย่างไอ้กล้าฉันไม่กล้าไปกุ๊กกิ๊กด้วยหรอก แค่เป็นเพื่อนมันก็แทบจะขี่คอฉันอยู่แล้ว ขนาดฉันเป็นหัวหน้าฉันยังต้องเดินมารับมันถึงบ้านเลย"

อ่า บ่นยาวเหมือนกันเลย ฉันแค่แหยนิดเดียวเองนะ

"เออๆ ช่างนายเถอะ เห็นพี่กล้าบอกว่าจะไปซ้อมบาส นายไปด้วยอ่ะป่ะ?"

"ไม่อ่ะ ฉันต้องไปจัดการแก๊งของฉันก่อน รู้สึกช่วงนี้จะมีปัญหาเยอะเหลือเกิน"

นินจาพูดแบบยิ้มๆ เห็นร่าเริงๆแบบนี้ก็เป็นหัวหน้าแก๊งเลยนะจะบอกให้ แถมยังอยู่ร.ร.ชายล้วนเหมือนกับพี่กล้าอีก ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็คงจะได้อยู่ร่วมแก๊งกับนินจาไปแล้ว

"เอานี่ ใร่มฉันก่อนก็ได้ ฉันไม่รีบ"

"อ่า ขอบใจนะ ฉันกำลังรีบพอดีเลย"

ฉันรับร่มคันสีใสมาจากกล้า

"แหม นินจาเนี่ยร่าเริงต่างจากพี่ชายฉันเลยนะ"

ฉันจับต้นคอของตัวเองแล้วก็กางร่มเดินไปร.ร.ต่อ บ้าเอ้ย ยืนคุยกับนินจาแปบเดียวปวดคอเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรฉันถึงได้สูงแค่ 157 ซม. เท่ากับพี่กล้าแป๊ะเลย

"กรี๊ดดด มาแล้วๆ"

เอ่อ นั้นไม่ใช่เสียงต้อนรับฉันแน่ๆ ฉันชะงักเมื่อก้าวแรกที่เข้ามาเหยียบร.ร.มัทธยมเปล่าก็ต้องเจอกับเสียงกรี๊ดที่ฉันไม่ช๊อบ ไม่ชอบ พอฉันมองซ้ายมองขวาแล้วก็ต้องร้องอ๋อทันที คนหล่อเดินผ่านรั่วร.ร. กึ๋ยแล้วก็เดินตรงมาหาฉันด้วย

"เอ่อ ขอทางหน่อย ได้ไหมครับ"

"อ๊ะ ขอโทษค่ะ"

ฉันว่าแล้วก็เบี่ยงตัวหลบให้ผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไป เฮ้ย -////- หล่ออะ มิน่า พวกนั้นถึงได้กรี๊ดกัน ไม่ใช่ๆ ต้องไปดูรายชื่อก่อน ว่าฉันได้อยุ่ห้องไหน ฉันไล่สายตาไปเรื่อยๆแล้วก็เจอชื่อของตัวเอง

"ห้อง 2 งั้นหรอ?"

แล้วมันอยู่ตรงไหนน่า ฉันเดินเข้าไปในอาคารก่อนจะเดินหาห้อง 2 อยู่นานสองนาน จนลืมดูเวลาว่านี้มันได้เวลาเข้าปฐมนิเทศแล้ว แล้วหอประชุมมันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย?

ปึ้ก

"อุ้ย ขอโทษค่ะ"

ขณะที่ฉันกำลังเดินวนหาหอประชุมอยู่ก็ต้องชะงักไป เดินไม่ระวังอีกแล้วต้นหอมเอ้ย

"ไม่เป็นไร"

"อ่า อืม"

"เธอ ที่เจอเมื่อเช้า"

กึ๋ย ผู้ชายคนนี้ที่เจอเมื่อกี้นี่น่า น่ารักจังเลย

"กำลังหาหอประชุมอยู่หรอ?"

"เอ่อ ใช่ ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาก็เลยไม่รู้ว่าหอประชุมอยู่ตรงไหนน่ะสิ"

"อย่างนั้นหรอ? ไปพร้อมฉันก็ได้นะ ฉันก็กำลังจะไปหอประชุมเหมือนกัน"
"อืม ขอบใจนะ"

กรี๊ดด น่ารักแล้วยังใจดีอีกต่างหาก ฉันว่าฉันชอบเขาเข้าซะแล้วล่ะ

"เธอชื่ออะไรน่ะ?"

"อ่าจริงสิ ฉันชื่อต้นหอม เอ่อ เรียกหอมเฉยๆก็ได้ แล้วนาย.."

"อ้าว เธอไม่รู้จักฉันหรอกหรอเนี่ย?"

เขาขมวดคิ้วแล้วก็เสยผม ขี้เก้กชะมัดเลย

"ฉันชื่อ ทัน ตาเธอ เป็นสีฟ้านี่น่า"

"อือ พ่อฉันเป็นอเมริกันน่ะ"

"งั้นเธอก็ต้องพูดอังกฤษได้สินะ"

"อืม แต่ว่าพี่ชายฉันเก่งกว่าเยอะ"

"งั้นหรอ? เธอเนี่ยคุยสนุกดีนะ"

"อ่า นาย อยู่ห้องไหนล่ะ"

"ห้อง 1 น่ะ เธอเนี่ยน่ารักดีนะ มีแฟนรึยังล่ะ?"

"ง่ะ -////- ยังหรอก ถามทำไม จะจีบหรอ?"

"อือ"

"-////-"

 

"เฮ้ย เฮ้ย เธอ!..."

"อุ้ย ขอโทษ อะไรหรอ?"

อ้าว ฉันมานั่งในห้องเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
"นั่งทำตาเคลิ้มตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้วนะ เป็นอะไรเนี่ย?"

"เอ่อ เปล่าจ๊ะ"

ฉันแค่นึกถึงคำพูดของทันต่างหาก ฉันชอบเขาขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะสิ แหม น่ารักซะขนาดนั้น

 

"กลับมาแล้วค่ะ"

"หอม ไปซ้อมบาสกับพี่ไหม?"

"อ้าว ทำไมหอมต้องไปด้วยล่ะ"
"เอ้า นะ ไปดูพี่ซ้อมหน่อย พี่อยากจะอัดวีดีโอไปให้แม่ดูด้วยอีกอย่างนะ พี่จะซ้อมไว้อีกแค่ไม่กี่เดือนก็สอบคัดตัวนักกีฬาแล้ว นะ น่า"

"อ๊ะๆ ก็ได้"

ฉันว่าแล้วก็เดินขึ้นห้องพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปกับพี่ชายคนเก่ง

"หอม สูงขึ้นรึเปล่าเนี่ย?"

"ไม่นะ ก็เท่าพี่นั้นแหละ"
"อ้าวหรอ?"

พี่กล้าพูดไปหัวเราะไปแล้วก็ถอดหมวกของตัวเองมาให้ฉันใส่ไว้ พอดีเลย แดดกำลังร้อนแหมเป็นพี่ที่ใจดีจริงๆเลยนะ ฉันเดินมาพร้อมๆกับพี่กล้าแล้วก็ต้องชะงักเมื่อผู้ชายที่ฉันเห็นอยู่กับผู้หญิงผมสั้นอีกคน

"มีอะไรหรอ?"

"ปะ เปล่า"

ฉันว่าแล้วก็เดินตามพี่กล้าไปแต่ก็เหลียวหลังมองผู้ชายคนนั้นอยู่เป็นพักๆ แต่แล้วก็คลาดสายตาไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ หรือว่า จะเป็นแฟน ให้ตายเถอะ

 

วันต่อมา

"หอม พี่ว่าพี่จะย้ายไปอยู่หอกับเพื่อน หอมอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม?"

"..."

"หอม"

"..."

"หอม"

"อ๊ะ! อะไร"

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของตัวเองร้องเรียกชื่อของฉันไปด้วย

"ฟังพี่อยู่รึเปล่าเนี่ย?"

"อ่า พี่กล้าว่าอะไรนะ"

"พี่บอกว่าพี่จะย้ายไปอยู่หอกับเพื่อน หอมอยู่คนเดียวได้รึเปล่า?"

"อ่า ได้สิ ได้เลย หอมอยู่คนเดียวได้"
"เป็นอะไรป่ะเนี่ย?"

"เปล่า หอมไม่ได้เป็นอะไรหรอก  ไม่ได้เป็นอะไร เลย.."

ฉันก้มหน้ามองลูกบาสในมือขณะที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆสนามบาส ไม่ไหวแล้ว ในใจมันคิดแต่เรื่องก่อนหน้านี้ ไม่ไหวแล้วขอตามไปดูหน่อยเถอะ

"พี่กล้า หิวน้ำรึเปล่า หอมจะไปซื้อน้ำซะหน่อย"

"อ่า อืม ขอน้ำอัดลมนะ"

"ขอพี่ด้วยนะ ของฉันน้ำเปล่านะ"

"ได้ค่ะ"

ได้โอกาศล่ะ หึๆ ขอตามไปดูหน่อยก็แล้วกัน เอ๋ จำได้ว่าไปทางนั้นสินะ นั้นไงเจอแล้ว ดีนะที่ฉันหยิบหมวกของพี่กล้ามาด้วย ทำให้ฉันแอบเข้าใกล้ได้แบบสบายๆ

"ผมเธอ ฉันชอบจังเลย"

"ฮึๆ ก็เธอชอบผู้หญิงผมสั้นนี่น่า ฉันก้เลยตัดผมเพราะเธอเลยนะเนี่ย"

เอ๊ะ นี้ ทันชอบผู้หญิงผมสั้นอย่างนั้นหรอ? ฉันจับผมของตัวเองที่รวบยาวอยู่อย่างข้างหลัง เอ่อ ฉันคิดว่า ฉันอยากจะ...ตัดผมสั้นแล้วล่ะ

"ก็นะ เธอเป็นผู้หญิงของฉันนี่น่า ต้องทำทุกอย่างที่ฉันต้องการสิ"

อ่า อย่างนั้นหรอ? ฉันไม่ได้แอบฟังต่อแล้วก้เดินไปตู้กดน้ำก่อนจะหยอดเรียนเหรียญใส่ตู้

ฉันยืนอยู่อย่างนั้นแล้วก็จับผมของฉันเอง ฉัน ชอบเขาจริงๆนะ ผู้ชายคนนั้น

"นี่นาย เร็วๆหน่อยสิ"

"อ๊ะ ขอโทษที"

ฉันหันหลับไปมองผู้ชายที่ส่งเสียงเตือนสติของฉัน เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ

"นี่ ฉันไม่ใช่..."

อ้าว ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปแล้วก็เอากระป๋องน้ำยัดใส่มือของฉัน

"รีบๆไปเลยไป"

อ๊ะ ไอ้หมอนี้ อุ้ย หล่ออ่ะ ดวงตาสีน้ำตาล

"ชิ ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อยนะ"

ฉันว่าแล้วก้เดินออกมาจากตรงนั้น ไม่อยากจะมีเรื่องกับคนหล่อเท่าไหร่หรอกนะ

 

วันต่อมา

ฉันยืนซื้อน้ำอยู่หน้าร้านขายน้ำก่อนจะหันหลังมาแล้วก็เจอทันยืนโบกมืออยู่ข้างหน้า

"ทัน"

"ทำหน้าอย่างกับเห็นผีแน๊ะ หืม?"

แหมะ

ทันวางมือลงบนหัวของฉันแล้วก็เขย่าไปมา

"ปะ เปล่า-////-"

อุ้ย เขิน

"ไปกินข้าวกันนะ"

"เอ๋?"

ฉันได้พูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนม แล้วก็ได้รู้ว่าเวลาที่ฉันได้เจอกับเขาแล้ว หัวใจของฉันจะเต้นแรงมากๆ แล้วก็ รู้สึกว่า ชอบเขา ขึ้นมาจริงๆ

"นี่ทัน ที่มาทำดีด้วยแบบนี้ นายชอบฉันจริงๆรึเปล่า?"

ก่อนที่ฉันจะแยกกับเขาฉันก็พูดขึ้นมา

"พูดอะไรอย่างนั้นเล่า ก็ต้องชอบสิ"

รอยยิ้มแบบนั้น ทำให้ฉัน...เขินแล้วล่ะ

 

เงาของผู้หญิงผมสั้นที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ทำให้ฉันยิ้มรับ ขนาดฉันตัดผมสั้นแล้วก็ยังดูน่ารักเลยนะเนี่ย

"หอม พี่จะ..."

ปัง

พี่กล้าเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เห็นหน้าของฉันพอดี

"ง่ะ หอม เกิดอะไรขึ้นน่ะ!? ทำไมถึงตัดผมล่ะ!? ห๊ะ!! หอม!!!"

พี่กล้าเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็เขย่าตัวฉันใหญ่

"พี่กล้า หอมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
"ไม่ได้เป็นไร แล้วทำไมต้องตัดผมด้วยล่ะ!"

"ก็...มีเด็กหน้าปากซอยมันเอาหมากฝรั่งมาติดผมน่ะ ก็เลยต้องตัด"

ฉันปัดผมของตัวเองที่เพิ่งตัดเสร็จเมื่อกี้ออกไป ก่อนจะหันไปส่องกระจกอีกที

"บ้าน่า ดูหน้าเธอไม่เสียใจเลยนี่น่า"

"...ก็ไม่เลวนี่น่า ดูสิ เหมือนพี่เป๊ะเลย"

ฉันดึงแขนของพี่เข้ามาส่องกระจก

"เออว่ะ เหมือนกันเป๊ะเลย"

พี่กล้ามองอย่างงงๆ ขนาดส่วนสูงยังเท่ากันเลย

"เป็นแฝดที่เหมือนกันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?"

พี่กล้ายังคงจ้องตัวเองอย่างงงๆ ฉันก็เลยเอาโบว์มามัดผมของฉัน แล้วก็ดึงหัวของพี่กล้ามาผูกโบว์ด้วย

"ฮ่าๆ เหมือนกันจริงๆด้วย"

"เฮ้ย ยัยน้องบ้า ทำอะไรของเธอเนี่ย"

"ฮ่าฮ่า"

ฉันกระโดดหนีพี่ชายของตัวเองไปรอบๆห้อง พี่กล้าของฉันกำลังเดือดจัดเพราะว่าฉันเอาโบว์ไปผูกผมให้เขากลายเป็นฉัน

"ถ้าเราสลับตัวกันเนี่ยไม่มีใครจับได้แน่เลย"

"ยัยน้องบ้า ฉันจะโยนเธอลงไปเดี๋ยวนี้แหละ"

"กรี๊ดดด อย่านะพี่กล้า หอมขอโทษ หอมไม่ได้ตั้งจ๊ายยยยย"

หมับ

"จับได้แล้ว"

พี่กล้าแสยะยิ้มแล้วก็อุ้มฉันไปที่หน้าต่าง บะ บ้าน่า จะโดดลงไปอีกแล้วหรอ?

"พี่กล้า ไม่เอานะ หอมกลัวแล้ว พี่กล้า"

"หึๆ คราวนี้ก็จำไว้ซะเถอะ อย่าเอาอะไรมาผูกหัวพี่อีก"

"กรี๊ดดด!!!"

ตู้มมมม

พี่กล้ากระโดดลงมาจากหน้าต่างชั้นสองที่ข้างล่างมีสระน้ำอยู่เต็มสระ ฉันก็จมบุ๋มๆ ถ้าพี่กล้าไม่ดึงฉันขึ้นมาฉันก็กลายเป็นผีเฝ้าสระแล้ว

"แค่กๆ พี่กล้า แค่กๆ หอมว่ายน้ำเป็นซะไหนเล่า พี่บ้า"

"ฮ่าๆ เป็นยังไงล่ะ คราวนี้ก็จำเอาไว้ซะ"

"แค่กๆ"

 

วันต่อมา

ฉันกำลังจะเดินไปหาทันที่ดาดฟ้าตามที่นัดกันไว้ ถ้าเขาเห็นว่าฉันตัดผม จะทำหน้ายังไงนะ สาเหตุที่ฉันตัดผม ก็เพราะว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูด เขาชอบผู้หญิงผมสั้นนี่น่า ฉันคิดไปแล้วก็หัวเราะไป

"ยัยนั้นน่ะหรอ? ต้นหอมอะไรนั้น ฉันไม่ได้คิดอะไรด้วยเลยสักนิด..."

กึก

เพราะเสียงของทันทำให้ฉันชะงักอยู่หน้าประตูก่อนที่จะเปิดประตูออกไป แล้วสิ่งที่ฉันได้ยิน มันก็ทำให้ฉันช็อคไปเลย

"ฮ่าๆ นั้นสินะ วันนี้แล้วสินะ ที่นายจะหักอกยัยนั้น"
"ใช่แล้ว ฉันจะบอกว่าที่ฉันทำดีด้วยก็เพราะว่าพี่ชายยัยนั้นเป็นรองหัวหน้าแก๊ง WF อีกอย่าง พวกนายก็ดันมาท้าฉันอีก อย่าลืมที่สัญญาไว้ด้วยล่ะ"

"เออๆ ถ้านายโดนพี่ชายยัยนั้นกระทืบพวกฉันไม่ช่วยหรอกนะ"

"ตามสบาย เพราะยังไงฉันก็ไม่คิดที่จะกลับไปคบยัยนั้นอีกแล้วล่ะ"

ช็อค

สิ่งที่ฉันได้ยิน ทำให้ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูไม่ขยับไปไหน

"นี่มัน...เรื่องจริงหรอเนี่ย?"

ฉันว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ถูกหลอก ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ทัน หลอกฉันอย่างนั้นหรอ?

"เอาเถอะๆ ไปก่อนนะ"

เอี๊ยด

ประตูดาดฟ้าเปิดออกมา  ผู้ชายสองคนที่คุยกับทันอยู่เปิดประตูออกมาเห็นหน้าของฉันพอดี

"เย้ย หอม"

"ยะ แย่ล่ะสิ"

ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีที่ตั้งสติได้

"อะไรว่ะ?"

"ต้นหอมอ่ะดิ เมื่อกี้ ยืนอยู่ตรงนี้"

"ห๊า ถ้าอย่างนั้น เมื่อกี้ก็ได้ยินน่ะสิ"

 

"ฮึก...บ้าที่สุด บ้าที่สุดเลย"

ฉันพูดออกมาแล้วก็วิ่งไปที่บ้านของตัวเอง บ้าที่สุดเลย บ้า บ้า บ้า

เอี๊ยด

"อ้าว หอม..."

ฉันวิ่งผ่านหน้าของพี่กล้าแล้วก็วิ่งเข้าห้องของตัวเอง

"ฮึก ฮือ ฉันมันโง่จัง โง่ที่สุดเลย"

ก๊อกๆ

"เฮ หอม เป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องล็อกประตูด้วยล่ะ เฮ หอม"

เสียงของพี่กล้าเคาะประตูเรียก แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยด้วย ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้จะต้องเข้ามาข้างในแน่ๆเลย

เอี๊ยด
"อ๊ะ กำลังจะใช้กุญแจสำรองเลย แล้วนี่...เป็นอะไรน่ะหอม!..."

"ปะ เปล่าซะหน่อย"

"เปล่าอะไรล่ะ ตาแดงขนาดนี้ ร้องไห้อย่างนั้นหรอ? ใครทำอะไรหอม บอกพี่มานะ"

พี่กล้าที่เห็นหน้าของฉันแล้วก็จับไหล่ของฉันทันที

"อะไรเล่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

ฉันยังยืนยันคำเดิม แต่ว่าพี่กล้าก็ยังจ้องหน้าฉันเขม็ง

"มันเกี่ยวกับที่เราตัดผมด้วยใช่ไหม!?"

เฮือก รู้ได้ยังไงล่ะ?

"นี่ เพื่อนที่ร.ร.แกล้งหรอ?!!! บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ว่าพวกนั้นมันเป็นใคร พี่จะจัดการพวกนั้นให้เอง"

พี่กล้าดูจะโกรธขึ้นมา แล้วก็กำลังเดินดุ่มๆออกไปจากบ้าน

"อ๊ะ! พี่กล้า จะไปไหนน่ะ!?"

"ในเมื่อเธอไม่ยอมพูด ฉันจะไปหาคำตอบเอาเอง"

"พี่กล้า ไม่มีใครทำอะไรหอมทั้งนั้นแหละ อย่าโวยวายสิ"
"ไม่รู้ล่ะ"
พี่กล้าพูดๆแล้วก็เดินลงบันไดไป ฉันที่พยายามจะยื้อก็เดินไปหาอีกรอบ

"พี่ ฟังฉันหน่อยสิ หอมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนะ!!"

"ไม่รู้แล้ว ถ้าหอมยังไม่บอกพี่ พี่ก็จะไปตามหาเอาเอง"

ก็เพราะพี่นั้นแหละ พี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันถูกหลอก เพราะพี่เลย เพราะพี่เป็นรองหัวหน้าแก๊งนั้นแหละ เป็นเป้าสายตา เป็นจุดเด่น เป็นจุดสนใจ พี่นั้นแหละเป็นสาเหตุ พี่เลย เพราะพี่

"เอาเลย พี่อยากจะไปก็ไปเลย ถ้าไม่ยอมฟังล่ะก็ หอมจะโดดออกไปนอกหน้าต่างเดี๋ยวนี้แหละ!!"
ฉันพูดแล้วก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเอง พี่กล้าคงไม่ปล่อยให้ฉันจมน้ำป่อมแป๋มแน่ ฉันหยิบแจกันแล้วก็โยนลงไปในสระ

ตู้มมม

แล้วก็ยืนหลบอยู่ที่ระเบียง

"บ้าเอ้ย ยัยน้องบ้า!!"

พี่กล้าวิ่งออกมาจากห้องของฉันแล้วก็ตะคอกเสียงดัง ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นห่วงฉันแล้วก็วิ่งกลับมาช่วย ฉันออกไปดักหน้าพี่กล้าไว้ แต่ว่าพี่กล้าก็วิ่งเข้ามาเต็มฝีเท้าจนฉันขว้างไว้ไม่ทัน

"เฮ้ยยยย!"

พี่กล้าพยายามจะเบรกแล้วแต่ว่าไม่ทันพี่กล้าก็เลยเบี่ยงตัวหลบฉันจนตัวเองหงายหลังแล้วก็ชนระเบียงร่วงลงไป ฉันก็คว้าตัวไว้แล้วนะ แต่ได้แค่เฉี่ยวเสื้อของพี่กล้าเท่านั้น

"พี่กล้า..."

"เฮ้ยยยย!!"

ตู้มมมม

"พี่!"

ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องแล้วก็รีบช่วยดึงพี่ขึ้นมาจากสระน้ำ

"โอย ขาฉัน!!"

"พี่กล้า! แย่ล่ะสิ พี่...!!"

"โอย! จับไม่ได้นะหอม!!"

"ขอโทษ จะเรียกรถพยาบาลเดียวนี่แหละ"

ฉันรีบกลับเข้าไปในบ้านแล้วก็โทรเรียกรถพยาบาลทันที

"ว่าไงนะครับ!!"

"กระดูกขาของคุณแตก ตอนที่กระโดดลงมากระแทกกับ ต้องใส่เฝือก 3 เดือน เดินมากก็ไม่ได้ ทางที่ดี อยู่นิ่งๆไปเลยดีกว่า"

"อ๊ะ!! แต่ว่าอีก 2 เดือนผมก็ต้องเข้าคัดตัวแล้วนะครับหมอ"

พอพี่กล้าได้ฟังหมอพูดแล้วก็ต้องช็อคไปทันที ฉันสิช็อคกว่า เป็นเพราะฉันเองที่อยากจะรั้งพี่ พี่ก็เลยกลายมาเป็นแบบนี้ ถ้าขาเจ็บแบบนี้ ก็ลงแข่งคัดตัวไม่ได้น่ะสิ พี่น่ะ จริงจังกับการแข่งครั้งนี้มากนะ เพราะว่า บาสนะ เป็นเหมือนชีวิตของพี่

แหมะ

"อย่าทำหน้าอยากจะร้องไห้แบบนั้นสิ หอมไม่ได้ผิดสักหน่อย"

พี่กล้าวางมือลงบนหัวของฉันแล้วก็ขยี้เบาๆด้วยรอยยิ้ม มันยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้

"แต่ว่า การแข่งคัดเลือก..."

"ไม่เป็นไรหรอกน่า เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ"

"พี่...ฮึก ฮืออออ พี่กล้า..."

หมับ

ฉันกอดพี่แล้วก็ร้องไห้กับอกของพี่

"ไม่เอาน่า"

เสียงของพี่บ่งบอกได้เลยว่าพี่เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน พี่...ขอโทษ ขอโทษ มันเป็นความผิดของหอมเอง พี่กล้า หอมขอโทษ หอมขอโทษ

 

วันต่อมา

"ตัดผมแล้วน่ารักดีนะหอม แต่ว่า ตัดทำไมล่ะ?"

"เด็กหน้าปากซอยเอาหมากฝรั่งมาติดน่ะ"

ฉันหัวเราะแหยๆแล้วก็ปัดผมของตัวเองแบบไม่แคร์ ใครเขาจะไปกล้าบอกเพื่อนว่าที่ฉันตัดผม เพราะอยากให้ทันดีใจ

"นี่ พี่ทันเขามาหาน่ะหอม"

อ๊ะ มาแล้วหรอ? รู้แล้ว ว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องมาแน่ๆ

"ขอบใจจ๊ะ"

ฉันวิ่งอย่างร่าเริงแล้วก็ยิ้มให้ทัน

"คะ?"

"เอ่อ คือ..."

ทันทำหน้าไม่ถูกตอนเห็นหน้าของฉัน นั้นสินะ ฉันรู้ความลับของเขาแล้วนี่น่า หรือไม่ ก็เพราะว่าเห็นฉันอยู่ในสภาพผมสั้นๆแบบนี้

"ผมของเธอ ทำไมถึง..."

"อ๋อ เด็กแถวบ้านเอาหมากฝรั่งมาติดผมน่ะ ก็เลยต้องตัดซะ ทัน มีอะไรหรอ?"

ฉันเลิกคิ้วถามแบบไม่รู้เรื่องที่เขาคุยกันเมื่อวาน เขาก็เลยกระตุกยิ้มนิดๆ คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนั้นสินะ

"ถ้าอย่างนั้น เมื่อวานนี้ ทำไมไม่ไปที่ดาดฟ้าล่ะ ฉันรออยู่คนเดียวตั้งนาน"

คนเดียว? เหอะ

"ไปแล้วล่ะค่ะ"

ฉันยิ้มแล้วก็เอามือไขว้หลังยิ้มๆ

"ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ? ฉันกำลังจะบอก..."

"พอเถอะ"

ฉันพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้พูดเรื่องโกหกหลอกลวงไปมากกว่านี้

"หอม..."

"อย่าโกหกฉัน ไปมากกว่านี้เลย...อย่าหลอกลวงฉันให้มากไปกว่านี้ มันเจ็บนะ"

ฉันพูดเสียงเรียบโดยที่ไม่ได้ส่งยิ้มให้เหมือนเมื่อกี้ ดวงที่ไหววูบของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเพียงเสียวนาทีของฉันทำให้เขาชะงักแล้วก็ถอยหลังไป

"เอาล่ะๆ ทันก็กลับห้องได้แล้วนะ เพราะว่าหอมเองก็ต้องเรียนแล้วล่ะ เนอะๆ"

ฉันกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้วก็เดินกลับเข้าห้องพร้อมกับโบกมือให้ เจ็บใจ จริงๆเลย เจ็บใจที่สุดเลย ฉันทำอะไรเขาไม่ได้ ทั้งเจ็บใจ แล้วก็ เจ็บปวด อยากจะหนีไปให้ใกล้จากตรงนี้ ไปให้ไกลๆจากเขา

 

"พี่กล้า หอมมาแล้ว เอาขนมมาฝากด้วย"

ฉันเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย

"อ้าวพี่กล้า ไม่ได้บอกนินหรอว่าขาหักน่ะ"

อ๊ะ ไม่น่าพูดเลยฉัน กรี๊ดดด พี่กล้าสลดไปเลยทีเดียว

"อ๊ะๆ คือแบบ เดี๋ยวหอมเอาขนมไปใส่จานนะ"

ฉันปลีกตัวเข้าห้องครัวแล้วก็แกะขนมต้มที่ซื้อมาจากข้างล่างจัดใส่จาน แล้วก็ชะงักไป

แหมะ

หยดน้ำใสๆหยดลงมาบนหลังมือของฉัน บ้าเอ้ย ความรู้สึกผิด เสียใจ เจ็บใจ มันเข้ามารุมฉีกฉันเป็นชิ้นๆ อยากจะหายตัวไปซะ

"บ้าเอ้ย เรานี้มันบ๊องจริงๆ ถ้าทำได้คงจะทำไปแล้ว"
แล้วฉันก็เดินผ่านกระจกเงา มันสะท้อนแสงแดดเข้าตาของฉัน ฉันหันไปมองกระจกเงา ภาพของตัวเองมันก็สะท้อนอยู่ในตาของฉัน อ๊ะ เหมือนมาก เหมือนกับ พี่มากๆเลย แล้วความคิดนึงก็แวบเข้ามาอยู่ในสมอง

"พี่! พี่! พี่!"

"อะไร ทำหน้าแบบนั้น"
"พี่กล้า หอมจะ ไปแข่งบาสแทนพี่เอง!!"

..............