ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เปิดใจ
แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ 7
เขาดูเย็นชากับฉันจังเลย ฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นหรอ? ฉันช่วยอาจารย์ทำแผลให้น.ร.ไป ก็คิดถึงหน้าของต้อมไปด้วย บ้าจริง เขาไม่อยากคุยกับฉันเพราะอะไรกันนะ
"ขอบใจนะตาล เดี๋ยวที่เหลือครูเก็บของเองจ๊ะ เธอกลับบ้านได้แล้วล่ะ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
ฉันเดินออกมาจากห้องพยาบาลแล้วก็กลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเก็บกระเป๋า เอ๊ะ...
"วอร์อยู่ไหนเนี่ย?"
บ้าจริง ซนซะจริงนะเด็กคนนี้ จะต้องไปอยู่กับต้อมแน่ๆเลย ฉันคว้ากระเป๋าแล้วก็ไปที่ห้องของต้อม อ่า ไม่มีใครอยู่วะแล้ว ห้องสมุดก็คงจะปิดไปแล้ว ไปตามที่บ้านก็แล้วกันนะ
ติ๊งต๋องงงงง
"...มาแล้วหรอ?"
"อ่า คือว่า วอร์"
"อยู่ในบ้านน่ะ"
เขาขยับออกมาจากประตู ให้ฉันเข้าไปข้างใน อ่า ฉันได้แต่ยืนนิ่งแล้วก็หลบตา
"ฉัน ต้องไปเยี่ยมแม่น่ะ นายช่วย พาวอร์มาเลยได้ไหม?"
ความจริง ฉันกลัวเขาไล่อีกต่างหาก
"ก็ได้"
เขาเดินหายเข้าไปในบ้าน กลับมาพร้อมกับวอร์ที่ยืนอยู่บนบ่าเขา
"วอร์ มานี้สิ"
วอร์กระโดดเข้ามาหาฉันแล้วก็เอาจมูกมาโดนแก้มฉัน
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ หนีฉันไปอีกแล้ว กี่ครั้งแล้วเนี่ยที่หนีฉันไปอยู่กับต้อมน่ะ ฉันเป็นเจ้าของนายนะ อย่าซนให้มากนักจะได้ไหม?"
ฉันหมุนตัวกลับแล้วก็บ่นกับวอร์ เจ้ากระรอกน้อยก็จ๋อยไปเลย
"ดีมากๆ ต้องอย่างนี้..."
"เดี๋ยว ฉันไปด้วย"
"เอ๊ะ..."
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินพ้นหน้าบ้านของต้อม เขาก็เดินตามมาด้วย
"...."
"ฉันจะไปซื้อของน่ะ"
"งั้นหรอ...นี่วอร์ คราวนี้ฉันจะยอมยกโทษให้ แต่ว่า ถ้านายหนีฉันไปอีกครั้ง ฉันจะเอานายไปส่งที่เดิม หรือไม่ก็เอาไปส่งร้านขายสัตว์เลี้ยงเลย คอยดู"
"หึๆ"
เสียงหัวเราะในลำคอของต้อมทำให้ฉันหันไปมอง
"หัวเราะอะไรล่ะ?"
"เปล๊า"
ต้อมดันแว่นตัวเองแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น
"แล้ว นายจะไปซื้อของอะไรล่ะ?"
"ก็...ไอติมน่ะ"
"ห๊ะ"
ของที่ว่านี้มัน ไอติมเองหรอ? ต้องเดินไปซื้อถึงร้านค้าที่อยู่ห่างจากนี่ตั้งห้าร้อยเมตร ฉันยิ้มรับแล้วก็เดินพึมพัม บ่นเรื่องนี้เรื่องนั้นไปทั่วให้เขาฟัง เขาก็แค่ตอบรับ อืม อืม อืม อยู่อย่างนี้ หึหึ ถึงจะเหมือนเดิม แต่ฉันก็มีความสุขจังเลย
"ถึงแล้ว ขอบคุณที่เดินมาเป็นเพื่อนนะ"
ฉันยืนตัวตรงหันไปจ้องต้อมที่เลียไอติมอย่างเอร็ดอร่อย
"อืม กลับบ้านดีๆล่ะ"
เขาหันหลังให้แล้วก็โบกมือให้ฉัน
"ตาลลลลลล"
อ๊ะ เสียงนี้
"พี่แม็ก!"
"...ว่าแล้วเชียว ว่าจะต้องมาอยู่ที่นี้ ไปๆ ไปด้วยกันนะ"
"เอ๊ะ เดี๋ยวค่ะ พี่แม็ก"
"..."
ฉันเหลียวไปมองต้อมนิดหน่อย แต่ว่าต้อมก็แค่เหลียวมามอง แล้วก็เดินหนีไปเลย อะ อ้าว ช่วยกันก่อนสิ
"ครับ คุณแม่"
โอยๆ ทำไมพี่แม็กจะต้องมาเฝ้าไข้แม่ฉันด้วยไม่ทราบ
"แม่จ๊ะ ตาลกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ตาลจะมาเยี่ยมใหม่นะ"
"จ๊ะ"
"อ้าว ตาล เดี๋ยวพี่ไปส่ง กลับก่อนนะครับคุณแม่ สวัสดีครับ"
เฮ้อ อยากจะบ้าตาย เขาเกาะติดฉันแจเลย ชักจะเริ่มกลัวๆขึ้นมาแล้วนะ
"ตาล ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องทำแล้ว ไปทานข้าวที่บ้านพี่นะ"
"เอ่อ...ตาล มีการบ้านต้องทำอีกนะค่ะ"
"อ่า งั้นพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ห้ามปฏิเสธนะ ไปล่ะ บายๆ"
พี่แม็กโบกมือลาแล้วก็เดินหนีไปเลย หลังจากที่มาส่งฉันถึงหน้าบ้าน เป็นคนดีจังเลยนะ พี่แม็กเนี่ย
"วอร์..."
ฉันพยายามจะตามหาวอร์ แต่ก็รู้อยู่แล้วว่ามันไปอยู่กับต้อมแน่ๆ ฉันก็เลย กำลังจะไปห้องสมุด แต่ก็ต้องชะงักเพราะพี่แม็กวิ่งเข้ามาหา
"นี่ เย็นนี่มาเจอพี่หน่อยนะ"
"เอ๊ะ ทำไมล่ะค่ะ?"
"เอ๊ะ ทำไมล่ะค่ะ?"
"พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ไปนะ ไปซ้อมก่อนล่ะ"
อะ อ้าว ไปซะแล้ว...เรื่องอะไรนะ ที่อยากจะคุย
"อ๊ะ ต้องไปหาวอร์ก่อน"
ฉันกำลังจะเดินเข้ามาในห้องสมุด แต่ว่า บทสทนาที่ฉันได้ยินทำให้ฉันยืนหลบอยู่ข้างๆแทน
"นี่ แม็กเขาจะคาบไปกินอยู่แล้วนะ ทำอะไรสักอย่างสิ"
"พูดถึงเรื่องอะไรน่ะ"
"ไม่สนใจจริงๆหรอ เด็กคนนั้นน่ะ ก็เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ"
"แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน"
ต้อม กับพวกพี่ช้อกโก้หรอ? คุยเรื่องอะไรกันอยู่น่ะ?
"จะบอกว่า ไม่ได้คิดอะไรกับน้ำตาลอย่างนั้นหรอ?"
อ๊ะ เกี่ยวกับฉันอย่างนั้นหรอ? แล้วก็ยัง พูดถึงเรื่องแบบนั้นด้วย หัวใจเต้นแรงขึ้นแล้ว นี่ฉัน อยากรู้คำตอบของต้อมจังเลย
"คิดสิ..."
-////- คิดหรอ?
"คิดว่ายัยเด็กนั้น เป็นตัวจุ้นยังไงล่ะ"
ตัวจุ้นอย่างนั้นหรอ // ช็อค
"นี่นาย ตาลน่ะ น่ารักน่าถนุถนอมจะตายไป"
"อย่ามาพูดว่าตาลเป็นตัวจุ้นนะ"
"อย่ามาพูดว่าตาลเป็นตัวจุ้นนะ"
ปัง
"นี่ พวกเธอ นี่มันห้องสมุดนะ อย่ามาพูดเสียงดังในห้องสมุดนะ เรื่องไร้สาระพวกนั้น ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอามาใส่ใจหรอกนะ"
"นี่ อย่าพูดออกมาพรอยๆนะ ต้อม ถ้าตาลมาได้ยินเข้าจะว่ายังไง?"
"ก็แล้วยังไงล่ะ ฉันพูดตามที่คิด ยัยนั้นจะคบกับใคร ยังไง ที่ไหน ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับฉัน ไม่อยากจะสนใจด้วยซ้ำไป อ๊ะ..."
"กี่ๆ"
ว่าไงนะ ฉันช็อคไปอีกครั้ง แล้วก็ก้าวออกไปหาวอร์ ก็วอร์มัน กระโดดเข้าไปหาต้อมแล้วนี่น่า
"ตาล..."
พี่ช้อกโก้ดูตกใจที่เห็นหน้าฉัน แต่ฉันก็ตีสีหน้าเรียบๆแล้วก็เดินเข้าไปหาต้อม
"ขอโทษนะ วอร์มันหนีมาอีกแล้วล่ะ แล้วก็มาหานายอีกแล้ว ฉันนี้มัน ตัวจุ้นจริง...จริง...ด้วย..."
ฉันเอื้อมมือไปหาวอร์ วอร์ก็กระโดดมาหาฉัน แล้วฉันก็เอาใส่กระเป๋าไว้ ก่อนจะเหลียวมามองเขาด้วยหางตาโดยที่พยายามจะไม่สื่ออารมณ์ใดๆ
"ตาล..."
"คะ? มีอะไรหรอค่ะพี่ช้อกโก้"
"อ๊ะ...เปล่าจ๊ะ"
"งั้น ตาลไปก่อนนะค่ะ"
แต่ละก้าวที่ก้าวออกมาจากห้องสมุดทำไมมันช่างหนัดขนาดนี้ ได้ยินแต่เสียงของต้อมที่บอกว่าฉันไม่มีความหมาย มันหนักจนฉันเดินไม่ไหว อย่าร้องนะ อย่าร้องไห้ มันจุก จนพูดอะไรไม่ออกแล้ว มันเจ็บที่หน้าอก ฉันกุมหน้าอกตัวเองไว้แล้วก็บีบมันแน่นกว่าเดิม
"อย่าร้องนะ อย่าร้อง..."
"หายไปไหนอีกนะ วอร์"
ฉันเดินตามหาวอร์อยู่สักพักแล้วก็ชะงัก
"ตาล มาแล้วหรอ? รอตั้งนานแน๊ะ"
พี่แม็ก เฮ้อ...
"คะ?"
"เรื่องที่พี่จะคุยด้วย..."
อ่า ลืมไปเลย
"ค่ะ"
"พี่ชอบตาลนะ แล้วก็ จริงจังกับตาลด้วย จะคบกับพี่ ได้หรือเปล่า?"
อ๊ะ เรื่องนั้น ฉันได้แต่ก้มหน้า ไมได้พูดอะไร บ้าจริง...พี่แม็กกำลังสารภาพรักกับเรา ถ้าต้อมเป็นแบบนี้บ้างก็คงจะดีหรอก แต่ว่า เขาไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด สำหรับเขาแล้ว ฉันเป็นตัวจุ้นเท่านั้นแหละ
แหมะ แหมะ
"ฮึก..."
น้ำตา ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ แต่ว่าเสียงสะอื้นของฉันมันก็ยังดังลอดออกมาอีก
"ฮึก...ฮือ"
"อะ ตาล เป็นอะไรน่ะ?"
"ฮึก.."
อย่าร้อง อย่าร้องสิ อุตส่าอดทนมาได้ตั้งหลายชม. จะว่า ร้องไห้ ต่อหน้าผู้ชายคนนี้อีก พี่แม็กเข้ามาจับไหล่ของฉันแล้วก็พยายามจะมองหน้าฉัน แต่ว่าฉันก็เอาแต่ก้มหน้า
"ฮึก ขอโทษค่ะ...ฮึก"
ฉันแค่นเสียงออกมาปนเสียงสะอื้น แล้วก็พลั่กเขาออก เขาก็ถอยออกไปแต่โดยดี
"ตาล..."
"...ฮึก..."
รู้สึกเจ็บปวด
"ตาล ขอโทษ ขอโทษ ฮึก"
ฉันพูดคำเดิมซ้ำๆ ฉันในตอนนี้ พูดคำอื่นไม่ได้เลย ถึงจะปาดน้ำตาออกไปเท่าไหร่ น้ำตามันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด
"..."
ฉันไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไง ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้รู้สึกยังไง
หมับ
อ๊ะ
"พูดออกมาสิ เอาแต่ร้องไห้แบบนั้น คนอื่นเขาจะเข้าใจผิดได้"
ต้อม...เขา เข้ามากอดคอฉันไว้ ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา น้ำตาของฉันมันหยุดไหลแล้วด้วย
"กี่ๆ"
วอร์ก็อยู่ด้วย
"พูดออกไปสิ เอาแต่ร้องไห้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ จะตกลง หรือปฏิเสธ ยังไงก็เลือกเอาสักอย่าง"
"พูดออกไปสิ เอาแต่ร้องไห้ มันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ จะตกลง หรือปฏิเสธ ยังไงก็เลือกเอาสักอย่าง"
อ๊ะ นั้นสินะ ฉันดึงมือของเขาออก แล้วก็หันไปหาพี่แม็ก ฉันไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
"ขอโทษค่ะ ตาล...ไม่ได้ คิดกับพี่แม็ก แบบนั้นหรอกค่ะ ตาล...คิดว่าพี่แม็ก เหมือนรุ่นพี่คนนึงที่เป็นที่เคารพของตาล แค่นั้น จริงๆค่ะ"
"หึๆ ก็นะ ก็ ไม่ได้ หวังให้ตาลรับรักพี่จริงๆหรอกนะ แต่ เป็นที่เคารพ มันก็ดีเหมือนกัน ฮ่าฮ่า งั้น พี่ ไปก่อนล่ะนะ"
พี่แม็กไม่ได้ดูเศร้าเลยสักนิด ทำไมล่ะ?
"เอามาคืน..."
อ๊ะ วอร์กลับมาหาฉันพร้อมๆกับเสียงของต้อที่กำลังเดินจากไป เดี๋ยวก่อน...
"พูดออกมาดีกว่าใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น...ฉันน่ะ คิดว่า ฉัน ชอบนาย"
"..."
เงียบไปเลย ถึงกับ พูดอะไรไม่ออกเลยหรอเนี่ย? ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย? แต่ว่า ไม่เสียใจหรอก ไม่เสียใจเลย ที่ได้พูดออกไป
"...เพราะว่าชอบ ถึงได้อยากไปหาบ่อยๆ เพราะว่าชอบ ถึงอยากรู้ว่านายชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เพราะว่าชอบ ถึงแม้ว่าจะถูกว่าว่าเป็นตัวจุ้นก็ยังชอบนาย ถึงนายจะ ไม่สนใจ ฉันก็ยังชอบนาย..."
แหมะ
"ถึงจะเจ็บปวด แต่ก็ยัง...ชอบนายอยู่ดี"
ฉันพยายามจะปรับเสียงไม่ให้มันสั่น ถึงจะทำได้ แต่ว่าน้ำตาของฉันมันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี
"ชิ ยัยเด็กบ้าเอ้ย"
อ๊ะ ว่าฉันบ้าอย่างนั้นหรอ? ใจร้ายจังเลย อุตส่ารวบรวมความกล้าบอกไป แต่กลับ โดนด่ากลับมา
"กลับกันเถอะ"
อ๊ะ เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็พูดเบาๆ ก่อนจะเดินนำหน้าฉันไปที่ประตู หมายความว่ายังไง งง
"เอ้า ยืนบื้ออยู่ได้ ก็บอกให้กลับยังไงล่ะ จะไปส่ง ที่บ้าน"
"อ่า อืม"
ฉันพยักหน้ารับ แล้วก็เช็ดน้ำตา เขาไม่ได้หยุดรอฉันหรอกนะ แต่รู้สึกได้ ว่าเขา...เปิดใจให้ฉันเข้าไปสักนิดแล้วล่ะ
...............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น