(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

ลำดับตอนที่ #6 : น่าหลง

The night price 7 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว

"โฮก"

"เฮ้ย ก็บอกแล้วไง ว่าอย่ากินเข้าไปเยอะขนาดนั้น"

"เนี่ยนะหรอ ที่เรียกว่าแฮงค์น่ะ"

"เออ"

นี่แหละ อาการเมาค้างที่ฉันกลัว แถมต้องเดินทางกลับวันนี้อีกต่างหาก

"จะกลับแล้วหรอเอเนส"

"ครับ ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ"

"อ้าว เดี๋ยวสิ เพื่อนเธอดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ กินอะไรกันก่อนไหมล่ะ แต่คราวนี้ต้องจ่ายน่ะจ๊ะ"

"ฮะๆ เอายังไงคูเปอร์ กินก่อนไหม?"

"อือ อะไรก็ได้ โฮก"

อ่า จะอ้วกก็ไม่อ้วก แถมยังเดินเซอีกต่างหาก สภาพดูไม่ได้เลยนะ ถึงจะพูดอย่างนั้น คนหล่อทำอะไรก็หล่อนั้นแหละ

"รบกวนด้วยครับ ขออะไรอ่อนคนเมาค้างด้วยครับ"

"อ่า ตายแล้ว โดนเหล้าของปู่เอเนสมาสินะ ถึงได้แฮงค์ซะขนาดนั้น"

"ครับ ผมดื่มไปเยอะเหมือนกัน กลับไปนอนที่ห้องได้ยังไงก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน"

- - ก็ฉันนี่ไงแบกนายไปน่ะ

"อุ้ยตาย พี่เอเนส หล่อจังเลย เพื่อนพี่ก็หล่อ กรี๊ดดดด"
อ่า นั้นรุ่นน้องที่เคยเรียนร.ร.เดียวกันใช่ไหม?

"สวัสดีค่ะ"

"อือ โตขึ้นเยอะนะเรา"

"แฮะๆ ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ เอ่อ พี่เอเนสค่ะ..."

เธอดึงผมเข้าไปหาแล้วก็กระซิบ

"แฟนพี่หรอค่ะ?"

"อ๊ะ -////-"

ยัยเด็กแก่แดด

"ฮันแน่ ใช่แน่ๆเลย"

"...มะ..."

ยังไม่ทันได้อ้าปากปฏิเสธเธอก็เดินไปหาคูเปอร์แล้วก็กระซิบอะไรสักอย่าง คูเปอร์ถึงกับหันมามองผมแล้วก็แสยะยิ้ม หันไปพยักหน้ากับเด็กคนนั้น -////- เฮ้ย นี่คุยอะไรกันฟะ?

"ขอบใจนะน้อง"

"ไม่เป็นไรค่ะ รักกันนานๆนะค่ะ บายๆ"

แน๊ะ ยังหันไปขอบคุณอะไรกันอีก นี้ ฉัน...ถูกเด็กรุ่นน้องเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์อย่างนั้นหรอเนี่ย

ฟลุบ

"เป็นอะไรน่ะเอเนส"

"เอ่า ไอ้อี้อะอาย" ----เปล่า ไม่มีอะไร----

"นี่ ฟลุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างนั้นจะกินข้าวได้ยังไง?"

ก็ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหนนี่น่า

 

กลับมาที่บ้านของคูเปอร์

"กลับมาแล้วหรือครับคุณหนู"

"อือ สนุกมากๆเลยล่ะ"

ดูเขาทำท่าเข้า ร่าเริงจังเลยนะ หมอนั้นเดินเข้าบ้านอย่างกระดี๊กระด๊า ไม่รู้ไปได้ยินอะไรมา แล้วยัยเด็กนั้นเผาอะไรฉันล่ะเนี่ย

"กลับกันมาซะที ฉันได้ยาแก้มาแล้วนะ คราวนี้จะต้องคืนร่างได้ครบสามสิบสองประการแน่นอน"

แอนนี่รีบเดินเข้ามาหาคูเปอร์ ไม่พูดเปล่า คำทักทายก็ไม่มี มาถึงก็จับยากรอกปากคูเปอร์เลย คูเปอร์ก็ล้มลงไปนอนชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น อะไรกันเล่า?

"คูเปอร์ นี่แอนนี่ ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"

ผมรีบเข้าไปพยุงคูเปอร์ หมอนั้นทำท่าอย่างกับจะตาย แอนนี่ก็เริ่มจะลุกลี้ลุกลนแล้ว

"ไปเอายาแก้มาสิ อะไรก็ได้ ที่ทำให้เขาไม่ทรมาณน่ะ"
"อ่า ได้ๆ"

คุณโกลเข้ามาช่วยผมพยุงคูเปอร์ไปที่ห้อง อาการแย่ลงไปทุกทีทุกที สุดท้าย แอนนี่ก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ พอเขากินเข้าไปก็สลบไปเลย

"เฮ้อ นี่ คราวหลังระวังเรื่องผลข้างเคียงหน่อยจะได้หรือเปล่า? คนทั้งคนนะ ตายขึ้นมาจะว่ายังไงครับ"

ผมโวยใส่แอนนี่ใหญ่ แอนนี่ก็กลัวจนตัวหดเหลือสามเซ็นท์

"ขอโทษ ก็ฉันมั่นใจนี่น่า"

"เฮ้อ..."

ผมเสยผมตัวเองแล้วก็เดินออกมาจากห้อง พ่อบ้านโกลก็คงจะดูแลเองนั้นแหละ ดีนะที่เขาไม่ได้เป็นอะไร ไม่อย่างนั้น ฉันฆ่าเธอแน่

-----

"คุณเอเนสครับ ช่วยไปดูแลคุณคูเปอร์ต่อให้ผมทีนะครับ"
"เอ๊ะ แล้วคุณโกล..."
"ผมต้องทำงานที่คุณคูเปอร์ไม่ได้ทำในช่วงสองสามวันนี้ให้เสร็จน่ะครับ"

อ่า จริงด้วย ผมพยักหน้ารับแล้วก็เดินเข้าไปในห้องนอนของคูเปอร์ ยังหลับอยู่บนเตียงอยู่เลย เสื้อผ้านี้ ตั้งแต่เมื่อเช้า เช็ดตัวให้หน่อย อาจจะทำให้เขาสบายตัวกว่าก็ได้ ผมเตรียมน้ำอุ่นแล้วก็เปลี่ยนเสื้อให้เขา พร้อมกับเช็ดตัวให้

หมับ

"อืม"

"ตื่นแล้วหรอ? ค่อยยังชั่ว ไม่เป็นไรนะ"

"อ่า ฉัน โดนกรอกยานี่น่า แล้วฉันหายหรือเปล่า?"

"ยัง นายยังเหมือนเดิม"

"เหมือนเดิม...จริงด้วย หางของฉันมันยังอยู่เลย"

เขาแกว่งหางไปมา แล้วก็ขำน้อยๆ

"มีอะไรหน้าขำ นายเกือบตายแล้วนะ"

"...แต่ก็ยังไม่ตายนี่น่า นายนี้คิดมากไปได้"

"นี่ ก่อนจะพูดอะไร นายปล่อยฉันก่อนดีกว่าไหม?"

-////-

"ทำไมล่ะ เป็นเพื่อนกัน จับมือกันไม่ได้หรอ?"

"เพื่อนที่ไหนเขาทำอย่างนั้นล่ะ นายนี่..."

"งั้นหรอ? งั้นฉันก็คงจะไม่ปกติ เพราะว่าฉันอยากจะจับมือของนาย..."

เอ๊ะ...ผมจ้องดวงตาสีฟ้าเทานั้นนิ่งๆ นายจะบอกอะไรกันแน่

"...จริงๆนะ"

อ๊ะ หมอนั้นเลือนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม แล้วก็ยังดึงตัวผมเข้าไปใกล้เขาอีกด้วย ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จะ...จูบหรอ?

"..."

ผมหลับตานิ่ง แต่แล้วเสียงหัวเราะในลำคอก็ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง

"ฮิฮิ ฮ่าฮ่า"

เขาหัวเราะจนตัวงอแล้วก็เงยหน้ามามอง

"จริงด้วย ดูหน้านายสิ เด็กคนนั้นบอกว่าถ้าทำแบบนี้แล้วจะได้เห็นอะไรดีๆล่ะ จริงๆด้วย หน้านาย...ฮ่าฮ่า"

นาย...ผมกำหมัดแน่นอย่างโกรธๆ แล้วก็ปาผ้าชุบน้ำใส่เขา ก่อนจะสบัดหน้าหนีเดินออกมาจากห้อง เจ้าบ้าเอ้ย -////- ใจหายใจคว่ำหมด

"เฮ้ย เอเนส โกรธหรอ? เดี๋ยวดิ"
ถ้างั้น ไอ้ที่พูดว่าอยากจะจับมือของผมนั้นมันก็หลอกกันสินะ ไม่น่าไปเคลิ้มเลยเรา บ้าจริงๆเลย

"เอเนส...กลับมาก่อน..."

ถึงเอเนสจะตะโกนตามผมมาผมก็ไม่ฟังเล่า โกรธ โกรธ โกรธที่สุดเลยเฟ้ย

 

"เฮ เอเนส ยู้ฮู"

เก็บอารมณ์ไว้ คูเปอร์เดินวนไปวนมารอบๆตัวผม แล้วก็ยังคอยส่งเสียงเรียกผมที่ทำงานอยู่เป็นระยะๆ นี่จะกวนกันไปถึงไหนเนี่ย?

"เอเนส..."

---- ล้างจาน

"เอเนส"

---- ตากผ้า

"เอเนสสสส"

---- ปัดฝุ่น

"เอเนสสส เมื่อไหร่นายจะพูดกับฉันสักทีเนี่ย ขี้เกียจตามแล้วนะ ตามมาตั้งแต่เช้า จะเย็นแล้วเนี่ย"

ก็ใครใช้ให้นายมาตามกันเล่า

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปหาแอนนี่ล่ะ"

ชิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน

"บ้างที แอนนี่อาจจะจับกรอกยาจนฉันช็อคจนตายขึ้นมาก็ได้"

"อ๊ะ..."

ผมหันไปมองเขา ก่อนจะรีบหันกลับเมื่อเขายังยืนอยู่ที่เดิม แถมยังจ้องผมอีกต่างหาก

"หึๆ นายเป็นห่วงฉันใช่ไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้น พูดกับฉันสักคำสิ ฉันจะขาดใจแล้วนะ"
อ๊ะ จะขาดใจ?...-////-

"เอเนส..."
"..."
"โอ้ ฉันขอโทษก็ได้เรื่องเมื่อคืน ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว นะ นะ คุยกับฉันสักคำสิ"

"..."

อืม ผมเม้มปากแน่นแล้วก็หันไปหาเขา แค่คำว่าขอโทษเท่านั้นแหละที่ฉันอยากจะได้ยิน

"ก็ได้ แต่ถ้านายแกล้งฉันแบบนั้นอีก ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับนายเลย"

"คร้าบผม"

ได้เวลาอาหารแล้ว ผมก็เข้าบ้านไปทำอาหารให้คูเปอร์กับแอนนี่

"วันนี้จัดสี่ที่นะ"

"เอ๊ะ มีแขกหรอ?"

"เปล่าหรอก บอกให้ทำก็ทำเถอะน่า แล้วก็แช่ไวน์ด้วยนะ"

ผมก็แค่หยักหน้ารับคนอารมณ์ดี แววตาของเขาเปลี่ยนไปมากเลย จากที่เจอกันครั้งแรก แววตาเศร้าๆนั้นก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้น แล้วก็ดูมีชีวิตชีวา อยากจะใช้ชีวิตอย่างให้สนุกสนานสินะ เจ้าชายเหมียวแมว

โต๊ะอาหาร

"เอาล่ะ เชิญทุกคนนั่งครับ"

คูเปอร์พูด เอ๊ะ ทุกคน...

"ฉันหรอ?"
"ใช่ นายแล้วก็โกลด้วย"

"เอ๊ะ คุณหนู"

"เนื่องในโอกาศอะไรล่ะ?"

"ก็ เนื่องในโอกาศ...โอกาศที่ฉันกลับมาคืนร่างยังไงล่ะ"

อ่า อย่างนี้นี่เอง เพราะอย่างนี่สินะ

"แต่ว่า มันไม่เหมือนเดิมทั้งหมดนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง ฉันก็เริ่มชินแล้วด้วย"

อ๊ะ คูเปอร์ใช้หางพันกับแก้วชาแล้วก็ยกดื่ม เอ่อ ทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ?

"แฮะๆ"

แอนนี่ได้แต่หัวเราะแหยๆ โกลก็นั่งลง เริ่มทานอาหาร นั้นสินะ

"ต่อไปนี้ก็นั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้แหละน่า ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่น่า"

เอ่อ นึกอารมณ์ดีอะไรขึ้นมานะ

"เชิญครับ"

 

"นี่แอนนี่"

"อะไร"

"เมื่อไหร่จะปรุงยาแก้เสร็จล่ะ?"

"ก็ อีกสักพักแหละ"

"อือ พยายามเข้านะ"

ผมเดินแยกกับแอนนี่แล้วก็เดินกลับเข้าห้องตัวเอง คูเปอร์ไม่ต้องทำงานตอนกลางคืนแล้ว ผมเองก็เลยได้พักมากขึ้น

"กินไวน์เข้าไป รู้สึกมึนๆเหมือนกันนะเรา"

อืม ผมมุดลงไปใต้ผ้าห่มแล้วก็ข่มตาลงหลับ

-----

"เอเนส..."

"อ๊ะ คูเปอร์"

อ้าว คูเปอร์มุดเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มได้ยังไง แถมยัง นอนซุกอกผมอีกต่างหาก

"นาย เมาหรอ?"

"เปล่าหรอก อยากจะ นอนกับนาย"

"อ๊ะ -////-"

จะนอนเฉยๆก็ไม่ว่าหรอก แต่นายเล่นมาเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผมด้วยเนี่ยสิ มันจักจี้นะ

"อย่าเอามือล้วงเข้าไปสิ"

"หอมจังเลย..."

หอมหรอ? ผมว่า คูเปอร์ต้องเมาแน่ๆเลย

"นี่ นายชอบฉันไหม?"

"อ๊ะ จู่ๆ จะมาถามทำไม?"

"ตอบมาสิ"
"...มันก็..."

ผมพูดออกมาเบาๆแล้วก็ดึงมือของเขาออก

"แต่ว่าฉันเป็นปีศาจนะ แล้วก็ยังเป็นครึ่งแมวครึ่งคนที่มีหูแล้วก็หางเป็นแมวอีกต่างหาก นายคงจะไม่ชอบใช่ไหม?"

"เปล่านะ...หูของนายน่ะ ฉันชอบมากๆเลย"

ไม่รู้เพราะอะไร ทำให้ผมก้มลงไปจูบที่หูของเขา

"..."

"หางของนายก็ด้วย"

ผมลูบหางของเขาเบาๆแล้วก็ดึงเขาเข้ามาใกล้ๆ

"อีกอย่างนะ นายไม่ใช่ปีศาจนะ"

"นาย ไม่ได้กลัวฉัน แล้วเกลียดรึเปล่า?"

"ไม่หรอก...ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ"

"ก็นาย ไม่เคยบอกว่าชอบฉันเลยนี่น่า"

"ก็พูดอยู่นี่ไง จะเอาอะไรอีก"

"นี่ ถ้าอย่างนั้น...นายจะอยู่กับฉันแบบนี้ ตลอดไปเลยไหม?"

"..."

ไม่รู้สิ ฉันเองก็เริ่มไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่า ฉันก็อยากจะอยู่กับนายนะ คูเปอร์ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉัน กำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ผมลุกขึ้นมาแล้วก็ออกห่างจากคูเปอร์ คูเปอร์ก็ลุกขึ้นมาตามผม

"นายเป็นอะไรน่ะ"

"..."

"นี่นาย...ไม่อยากเข้าใกล้ฉันอย่างนั้นหรอ?"

"ไม่ใช่นะ แต่ว่า...เราเป็นเพื่อนกันนะ"

"แล้วเพื่อนกัน นอนด้วยกันไม่ได้หรอ?"

"มันก็ได้ แต่..."

ปกติเขาไม่ใกล้ชิดกันแบบนี้

"ถ้าอย่างนั้นก็นอนสิ"

ดูเขาจะเซๆนะ ไม่พูดเปล่าคูเปอร์กอดผมแล้วก็กดผมให้นอนลงกับเตียง แล้วก็ยังกอดไม่ปล่อย

"จะนอนทั้งๆแบบนี้เลยหรอ?"

"ก็ได้นี่น่า หืม หรือว่านายไม่นอน อยากทำอย่างอื่นล่ะ"

อ๊ะ อย่างอื่นที่ว่านั้นมันอะไร? ผมหน้าแดงขึ้นมา เดี๋ยวก่อนนะ คูเปอร์กลายเป็นแมวตั้งแต่อายุสิบสาม ถ้าอย่างนั้น เรื่องอย่างว่าก็ไม่เคยน่ะสิ ทำไมถึงได้แก่แดดขนาดนี้ล่ะ แล้วก้ยังชอบพูดอะไรกำกวงด้วย

"นี่ เคยมีอะไรกับใครมาก่อนรึเปล่า?"

"มีอะไรกับใคร? หมายถึง เซ็กส์น่ะหรอ?"

"อ่า อือ ก็ทำนองนั้นนั้นแหละ"

"หึๆ ยังหรอก กลางคืนก็อยู่แต่ที่นี้ตลอด กลางวันก็ออกไปไม่ได้เรื่องแบบนั้นถึงอยากจะทำก็ไม่มีโอกาศหรอก"

ว่าแล้วเชียว

"ถามทำไมล่ะ?"

"เปล่า..."

"หรือว่า นายอยากจะลองทำ"

"บะ บ้าน่า นอนได้แล้ว เป้นเด็กเป็นเล็ก"

"เด็กหรอ ฉันอายุเท่าๆนายนั้นแหละ"

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นซะหน่อย มันอยู่ที่นายเป็นผู้ชาย ฉันก็เป็นผู้ชายน่ะสิ"

"อ๊ะ เรื่องแบบนี้เพศเดียวกันทำไม่ได้หรอ?"

ไอ้เด็กนี้...

"เออ รอให้โตกว่านี้ก่อน แล้วจะสอนให้"

ผมพูดแล้วก็นอนหันหลังให้เขา

"...นี่ จะนอนแล้วหรอ?..."

"...."

"นี่ มาคุยกันก่อนดิ"

"...."

"ก็ได้ แต่นายบอกเองนะว่าจะสอนฉันน่ะ ห้ามลืมล่ะ"

จะลืมได้ยังไง นี่ถ้าผมไม่เมาผมจะไม่มีทางพูดแน่ แต่ว่า ทำไมตัวเองต้องมาแอบยิ้มด้วยไม่ทราบ

.......