(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

ลำดับตอนที่ #5 : ชักจะสับสน

The night prince 6 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว

"กลับมาบ้านหน่อยสิลูก"

"ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆผมก็คงจะไปถึงล่ะแม่"

กริ๊ง

ผมวางหูจากแม่ของผม แล้วก็ถอนหายใจ ปู่นะปู่ อยากจะเจอไม่เห็นจะต้องอ้างว่าจะตายก็ได้นี่น่า แข็งแรงขนาดนั้นไม่มีทางที่จะป่วยใกล้ตายให้ผมกลับไปดูใจแน่ๆ

"ใครหรอ?"

"อ๊ะ คูเปอร์ ตกใจหมดเลย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เกิดฉันเผลอชกนายขึ้นมา จะมาโทษฉันไม่ได้นะ"

"ที่นายบอกว่าเย็นๆจะไปถึงน่ะ หมายความว่ายังไง?"

"ฉันกำลังจะไปหานายอยู่พอดี พรุ่งนี้ฉันจะต้องกลับบ้าน อาจจะไปสักสองสามวันแล้วจะรีบกลับมา"
"บ้านนายหรอ? ดีล่ะ ฉันจะไปด้วย"

เอ๊ะ อ้าว ไหง๋กลายเป็นแบบนี้ล่ะ

"นาย ไม่ต้องเลย"

"ก็ฉันอยากไปนี่น่า"
"แต่ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะ ฉันต้องไปเยี่ยมญาติน่ะ"

"ก็นายบอกแล้วนี่น่า ว่านายจะเข้าไปในเมืองกับฉันอีก"

อ้าว ไหง๋เสียงหง๋อยขนาดนั้น

"ก็ได้ๆ ตามใจนายก็แล้วกัน"

 

ผลมันก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้แหละ สรุปเขาก็ไปกับผมเฉยเลย ทั้งๆที่หูกับหาง...เอาเถอะ ใส่หมวกแล้วก็เหมือนคนธรรมหา หางก็แค่ยัดใส่เสื้อไว้ก็พอ

"โอ้ นี่น่ะหรอ น้ำตก"

"..."

เฮ้อ จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ก็แค่ธารน้ำข้างทาง

"นาย อย่าเวอร์ให้มาก"

"ก็ฉันไม่เคยออกมาจากบ้านเลย ตั้งแต่อายุสิบสาม แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นเลยนี่น่า อีกอย่าง มากับนายมันสนุกดีออกนะ"

"-////- อือๆ อย่ากระดี๊กระด๊าให้มากนัก"

"คร้าบผม"

ทำไม มันถึงได้ น่ารักขนาดนี้...ชิ อย่าไปมองจะดีกว่า แกล้งทำเป็นไม่สนใจ...

ฟลุบ

"ง่วงจังเลย"

อ๊ะ แล้วมาพิงฉันทำไมเล่า

"นี่นาย ทำอะไรน่ะ นี่มันรถประจำทางนะ ไม่ใช่รถส่วนตัว"
"ก็มันง่วงนี่น่า"

อ่า โธ่เอ้ย แล้วก็ หลับแบบนั้นมันก็...ช่วยไม่ได้นะ

 

"เย้ ถึงแล้ววววว"

"ซะที่ไหนล่ะ ต้องเดินไปอีกสองกิโล"

"โอ้ งั้นหรอ ไปกันเลย ใกล้เย็นแล้วด้วย"

"จะกลัวอะไร ร่างนายไม่เปลี่ยนแล้วนะ"

"เปล่า..."

จ๊อก

"ฉันหิวต่างหาก"

ผมยิ้มออกมาแล้วก็แวะร้านอาหารในเมือง

"รบกวนหน่อยครับ"

ผมเดินเข้าไปในร้าน แล้วก็ส่งเสียงเรียก กุ๊กที่ทำอาหารอยู่ที่นี้ก็เดินออกมา พอเห็นผมก็ตาโต

"เอเนสจังงงงงง"

หมับ

แล้วก็โผเข้ากอดผมด้วย

"ฮ่าฮ่า ใจเย็นๆครับ"

"คิดถึงจังเลยยยย"

"ครับ ผมก็คิดถึงเหมือนกันครับ คุณอานัส"

"ยินดีต้อนรับกลับจ้า นั่งๆ"

ว้าว คิดถึงจังเลย อาหารร้านนี้เนี่ย

"อร่อยจังเลย ขออีกจานครับ"

เอ่อ ท่าทางจะหิวจริงๆนะ กินเข้าไปเยอะขนาดนั้น หรือว่าจะอร่อยมากๆ

"เท่าไหร่ครับ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับกลับ"

"ขอบคุณครับ ไปเถอะคูเปอร์"

"อือ"

เอ่อ แล้วที่ถืออยู่นั้นนั้นมันอะไร? สายใหม เจ้าหมอนี้...ทำตัวอย่างกับเด็กแบบนี้ น่ารัก เอ้ย เราคิดอะไรกันเนี่ย

"บ้านนายอีกไกลไหมเนี่ย?"

"นั้นไง"

"ว้าววว บ้านนาย ใหญ่จังเลย"

เอ่อ บ้านฉันก็มีฐานะพอดู แต่ว่าผมอยากจะหาเงินเอง ก็เลยออกจากบ้านไป

"กลับมาแล้วแม่"

"เอเนสสสส"

หมับ

อ่า แล้วผมก็ล้มลงไป
"โอย ใจเย็นๆ แม่ฮะ ผมเจ็บนะ"

"อ๊ะ นั้นเพื่อนลูกหรอ? เป็นพ่อบ้านเหมือนกันสินะ"

"เอ่อ..."

ผมมองคูเปอร์ ไม่รู้ว่าจะตอบแม่ยังไงดีเลยเรา

"ครับ ผมชื่อคูเปอร์ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ"

"จ๊ะๆ เอเนส คูเปอร์ ทานอะไรมารึยังจ๊ะ"

"อือ ผมกินข้าวอยู่ในเมืองมาแล้วล่ะ"

"งั้นหรอ?"

"แม่ ไม่ต้องเฉไฉเลย ปู่อยู่ที่ห้องสินะ ผมจะไปเขาแล้วก็กลับเลยก็แล้วกัน จะไปดูว่าตายรึเปล่า?"

"เอเนส นายโหดจังเลยนะ"

ปู่ฉันไม่ตายหรอกนะ พอผมเปิดประตูเข้ามาก็เห็นปู่ของผมนอนอยู่บนเตียง

"โอ้ เอเนส แค่กๆ"

ดูก็รู้แล้วว่าแกล้งน่ะปู่

"เฮ เอเนส ปู่นายดูแปลกๆนะ"

"นี่ปู่ ผมมาหาแล้วนะ จะเอายังไง? เลิกแกล้งได้แล้ว"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วก็เขย่าตัวปู่ ปู่ของผมก็ลุกขึ้นมาแล้วก็มองผมอย่างเซ็งๆ

"อ้าว ไม่ได้ป่วยหรอกหรอ?"

คูเปอร์ถึงกับอึ้ง แล้วก็มองอย่างงงๆ

"แกนี้รู้ทันฉันตลอดเลยนะ"

"ก็ปู่ใช้ไม้นี้เรียกผมกลับบ้านตลอด"

หมับ

ปู่ของผมกอดคอผมแล้วก็จะร้องไห้

"คิดถึงจังเลย เอเนสหลานรัก"

"ผมก็คิดถึงครับ"

เอาเป็นว่าผมมาที่นี้เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาหลอก แต่ผมก็เต็มใจให้หลอกล่ะนะ ผมเองก็คิดถึงครอบครัวอยู่ไม่น้อย

"แกจะกลับเลยอย่างนั้นหรอ?"

"เปล่าหรอกฮะ ตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี้สักสองสามวัน ผมพาเพื่อนมาเที่ยวด้วยนะฮะ"

"เออๆ ช่างหัวมัน"

อ้าวปู่ เพื่อนผมนะครับปู่ คูเปอร์ถึงกับหัวเราะออกมา

"ปู่นายน่ารักดีเนอะ"

 

ตกดึก

ทำไม เราต้องนอนห้องเดียวกันด้วยฟะเนี่ย?

"ฉันไม่อยากใส่หมวกเลย"

"ไม่ใส่ไม่ได้หรอก เพราะว่าหูของนาย..."

"นี่ ดูสิ หางของฉัน มันขยับได้ดั่งใจฉันเลย ดูสิๆ"

เอ้า หมอนี้นั่งลงมาข้างๆแล้วก็หันหลังมาให้ดู หางของหมอนั้นก็มาสบัดมาโดนจมูก

"ฮัดเช่ย"

"ฮ่าฮ่า"

"ทำบ้าอะไรเนี่ย?..."

หมับ

ผมดึงหางของหมอนั้นแล้วก็กระชากเข้ามาหา หมอนั้นก็นั่งตรงหน้าผม

"โอย เจ็บนะ"

"ก็สมควรแล้วนี่น่า ก็เพราะว่านายแกล้งฉัน"

"ปล่อยนะ มันเจ็บ"

"..."

หมอนั้นหันหลังมามองทั้งน้ำตา ร้องไห้เลยหรอ?

"ขอโทษที"
ผมปล่อยมือ หมอนั้นก็หันหน้ามาหา แถมยัง ทำหน้าแบบนั้น...

"ไอ้บ้า มันเจ็บนะเฟ้ย"

"ก็นาย อยากมาแกล้งฉันก่อนทำไมเล่า"

"ฮึก แง นายมัน..."

"อะไรกันเล่า?"

จู่ๆจะมาร้องไห้ทำไมกันเล่า? ผมเช็ดน้ำตาแล้วก็ขยี้หัวเขาแรงๆ พร้อมกับกดลงไป ขืนมองหน้าเจ้าหมอนี้ไปมากกว่านี้ล่ะก็ ผมได้ใจเต้นแรงไปมากกว่านี้แน่ๆ

"เลิกร้องได้แล้วน่า มัน...มันน่าสมเพชนะ"

"นี่นาย ฉันเป็นเจ้านายนายนะ"

"แต่ตอนนี้ นายเป็นเพื่อนฉันนะ"

"นายโหดชะมัด ที่ตอนอยู่ที่บ้านฉันไม่เห็นนายจะขัดคำสั่งฉันเลย"

"...นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเที่ยว"
"จริงนะ"

"อือ"

 

วันต่อมา

"ฮ่าฮ่า เล่นน้ำๆ ฮ่าฮ่า สนุกจริงๆเลย"

เออๆ เล่นเข้าไป จริงสินะ ตอนเป็นแมวก็คงจะเล่นน้ำไม่ได้ เพราะธรรมชาติของแมวมันไม่ชอบน้ำอยู่แล้ว เขาเนี่ยดูสดใสจังเลยนะ ในสภาพที่เปลือยท่อนบนแบบนั้น แถมยังหูแมว แล้วก็หางนั้น ดู เข้ากับเขาจังเลย น้ำที่กระจายเป็นประกายรอบๆตัวของเขา ดู...เป็นธรรมชาติดีจัง

"เอเนส มาเล่นด้วยกันสิ"

"ไม่ต้องเลย นายอยากเล่นก็เล่นไปสิ"

เขาดึงผมที่นั่งดูเขาอยู่ข้างสระให้ลงไปเล่นน้ำด้วย

"ไม่เอา บอกแล้วไงว่าไม่เล่น"

"ถ้านายไม่เล่น ฉันจะอุ้มนายโยนลงไป"

"จะ จะบ้ารึไง? ฉันจะขอบอกนายตรงนี้เลยนะถึงฉันจะตัวเล็กกว่า แต่ก็แรงเยอะกว่านายแน่"

"หรอ ลองดูไหมครับ คุณเอเนส"

หมับ

"เฮ้ย อย่านะคูเปอร์"

หมอนั้นพยายามจะดึงตัวผมลงน้ำ แต่ว่าผมก็ยื้อตัวเองไว้ แต่หมอนี้ แรงเยอะชะมัดเลย

"เฮ้ย ปล่อยฉันนะเฟ้ย"

"ไม่ปล่อย นายจะต้องจมไปซะ เหมียว"

อ๊ะ เมื่อกี้ หมอนี้ร้องว่าเหมียวอย่างนั้นหรอ?

"อ๊ะ"

เพราะกำลังเหม่อ หมอนั้นก็เลยใช้จังหวะนั้นเหวี่ยงผมลงน้ำ

"บุ๋มๆ"

น้ำลึกชะมัด

"พรวด แค่กๆ เจ้า...บ้า..."

ผมโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วก็กำลังโวยเขา แต่...ก็ต้องชะงักไปเลย เพราะว่าหน้าของผม อยู่ห่างจากคูเปอร์แค่ไม่กี่เซ็นท์

"...หึๆ นายตัวเบาชะมัดเลย"

คูเปอร์ยังโอบรวบเอวผมไว้

"ปล่อยฉันนะ"
"นี่ เดี๋ยวก็จมหรอก ว่ายน้ำไม่แข็งไม่ใช่รึไง? ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ดึงขึ้นมา นายก็จมน้ำป๋อมแป๋มแล้ว"

"อย่ามาโม้น่า ฉันก็แค่ไม่ได้ตั้งตัวเท่านั้นเอง"

"หรอ? งั้นฉันปล่อยล่ะนะ"

"อ๊ะ..."

หมับ

โธ่เอ้ย รู้งี้น่าจะหัดว่ายน้ำให้มันเก่งๆกว่านี้ ผมคว้าคอคูเปอร์เอาไว้ อายชะมัดเลย

"หึๆ"

"อะไรเล่า? -////-"

 

ตุ้บ

"อ่า อร่อย เหล้าเนี่ย รสชาติอย่างนี้นี่เองสินะ"

เฮ้ย กินเยอะไปแล้วนะ กินเหล้าอย่างกับกินน้ำ

"พอแล้วมั้ง"

"คุณปู่เนี่ย คุยสนุกจริงๆเลยนะครับ"

"นี่ พ่อหนุ่ม ทำไมต้องสวมหมวกตลอดเวลา"

"ก็เพราะว่า ผมมีหูเหมือนแมวน่ะสิครับ"

เงียบ

เฮ้ย แล้วไปบอกเขาทำไมกันเล่า? อึ้งกันทั้งบ้านเลย

"ก๊ากกกกก"

เอ้า หัวเราะเฉยเลย เออ ดี คิดว่าเป็นเรื่องตลกซะงั้น

"เอิ้ก รู้สึกฉันจะไม่ไหวแล้ว ไปนอนก่อนนะ"

ปู่ของผมลุกขึ้นอย่างเซๆ แม่ของผมก็เลยพยุงปู่พาไปที่ห้อง

"นายเองก้พอได้แล้ว"

ผมดึงแก้วออกจากปากของคูเปอร์ พร้อมกับหิ้วปีกหมอนั้นกลับไปที่ห้อง

"ไม่เป็นรายยย ฉ้านเดินเองดายย"

"หรอ นายน่ะ พูดยังจะไม่เป็นภาษาคนเล่า"

"เอิ้ก..."
- - เฮ้อ เจ้านายนะเจ้านาย เมาอย่างหมา

ฟลุบ

"แฮ่ก ตัวหนักชะมัดเลย"

ผมปลดกระดุมที่แขนเสื้อแล้วก็พันแขนเสื้อขึ้น หมอนี้ ตัวเหม็นเหล้าชะมัด อย่างนี้ ต้องเปลี่ยนเสื้อให้หน่อยแล้วมั้ง

หมับ

"นายจาทามอารายอ่ะ จะลวนลามฉ้านหรา"

- - ไอ้หมอนี้...มันน่าไหมเนี่ย

"เงียบไปเลย นอนได้แล้ว ฉันจะเปลี่ยนเสื้อให้"

ผมปลดกระดุมของหมอนั้นแล้วก็ถอดเสื้อของเขาออก

"อืม"

อ๊ะ เสียงคราง -////- อะไรกันฟะ?

"อ๊า..."

เจ้าบ้าเอ้ย อย่าส่งเสียงแบบนั้นจะได้ไหมฟะ? มัน...รู้สึกแปลกๆ

ฟลุบ

เขาหลับไปบนเตียงของผม เกือบไปแล้วไหมล่ะ? ดีนะที่เปลี่ยนเสื้อให้เขาเสร็จแล้ว เสื้อเขาเหม็นชะมัดเลย ผมโยนเสื้อเขาใส่ตระกร้าแล้วก็มองตัวเองในกระจก เรานี่ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไม ไม่เห็นมีสาวมาติดบ้างเลย ช่างเหอะ นอนดีกว่า

ฟลุบ

----

"อืม"

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแรงลมที่ปะทะกับหน้า อ๊ะ

"คูเปอร์...นี่นาย ทำอะไรน่ะ?"

ผมเบิกตากว้างแล้วก็ดันเขาออกห่างๆ

"ฉันรู้สึก...อยากจาจูบนายขึ้นมา มว๊ะ"

อ๊ะ เจ้าบ้านี้ ละเมอหรอเนี่ย เขาค่อมผมอยู่แล้วก็ก้มลงมาอย่างกับจะจูบผมจริงๆ

"คูเปอร์ ลืมตาสิเฟ้ย ทำบ้าอะไรของนาย?"

"เอ เนส..."

หมับ

เอ้า ที่นี้ก็กอดซะแน่น จนผมหายใจไม่ออกเลย

"เอ เนส..."

ฟลุบ

อ่า หมอนี้ ละเมอหรอเนี่ย? เกือบไปแล้วไหมเรา หลับไปซะแล้ว ผมดันเขาให้นอนลงข้างๆผม แล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้

"ละเมอซะหน้ากลัวเลยนะนาย"

ผมพูดแล้วก็หลับตาลงข้างๆเขาแล้วคืนนี้ผมจะหลับลงไหมเนี่ย? หัวใจมันเต้นแปลกๆ ผมจะรู้สึกอะไรแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันเองเนี่ยนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยเรา

..........