The Cupid Gang แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ

ลำดับตอนที่ #5 : หรือว่า ฉันกำลังตกหลุมรัก

แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ 5

และแล้ว เวลาที่ฉันจะต้องกลับไปที่ร.ร. นั้นก็คือ วันที่ฉันจะต้องเอาเจ้ากระรอกน้อยไปปล่อย ฉันเดินเข้ามาในป่าที่ฉันเจอมันตอนแรกกับต้อม เพราะเขาเป็นคนบังคับฉัน ให้เอามาคืนที่เดิม

"เอา ตรงนี้ก็พอแล้ว"

ฉันนั่งลงแล้วก็ปล่อยให้มันได้ยืนอยู่บนพื้นหญ้ากลิ่นหอมๆนั้น มันเอาจมูกมาชนนิ้วของฉันอีกครั้งก่อนที่เจ้ากระรอกจะกางหูออก แล้วก็หายเข้าไปในป่า ฉันเองก็เดินตามมันไป ถึงจะมีเสียงห้ามของต้อมอยู่บ้าง แต่ว่า ฉันก็อยากจะส่งมันให้ถึงบ้านนี่น่า

"ตาล ไปเถอะ..."

"เดี๋ยว ขอเวลาฉัน อีกนิดเดียว แค่อีกแปบเดียวเท่านั้นแหละ"

ฉันเดินตามเจ้ากระรอกน้อยไป แล้วก็เห็นมันกระโดดเข้าไปในโพรงของมัน แต่ว่า มันก็กระโดดกลับออกมา วนอยู่แถวนั้นสักพัก ทำให้ฉันหันกลับไปดูโพรงของมัน ว่างเปล่า คงจะไม่อยู่กันแล้วสินะ

"โพรงของมันว่างเปล่า"
"ก็นั้นน่ะสิ มันคง ไม่มีครอบครัวหรอกมั้ง"

"ถ้างั้น ฉันก็เอามันไปเลี้ยงได้แล้วใช่ม่ะ"

"มันอยากไปอยู่กับเธอรึไง ดูสิ หายไปไหนก็ไม่รู้ เพราะงั้น กลับสักทีเถอะ"

"แต่ว่า..."

"ไม่ต้องแต่แล้ว สายมากแล้วนะ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รอกันพอดี"

แงงงง ต้อมลากฉันออกมาจากป่าพอดีกับที่รถเข้ามารับเราพอดี เพื่อนๆของฉันก็เก็บของออกมาจากห้องกันแล้วด้วย

"อย่าเข้าไปอีกล่ะ ไปเก็บของได้แล้ว เข้าใจไหม?"

"อะ อื้ม รู้แล้ว"

ฉันเดินคอตกกลับไปที่ห้องพักแล้วก็ลากกระเป๋าตัวเองออกมาจากห้องพัก เตรียมพร้อมที่จะขึ้นรถกลับบ้าน

"เฮ้อ ฉันไม่อยากจะ ปล่อยมันไปเลย"

"ตาล เป็นอะไร ขึ้นรถได้แล้ว"

แม้ว่ารถจะออกมาจากเขาน้ำวนแล้ว ฉันก็ยังเหลียวมองหลังรถตลอด แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับเจ้าตัวเล็กๆที่กระโดดตามรถมา

"เจ้าตัวเล็ก จอดค่ะ จอด"
เอี๊ยดดดด

ฉันกระโดดลงมาจากรถแล้วก็ไปรับมันขึ้นมา

"กลับมาแล้วหรอ กระรอกน้อย"

ฉันเอากระรอกน้อยไว้ในกระเป๋าแล้วก็กลับขึ้นรถ

"มีอะไรหรอ?"

"เปล่าหรอก ทำของหล่อนน่ะ ไปต่อเถอะค่ะ"

ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ดีจังเลย

"อะแฮ่ม"

อ่า คนที่มานั่งข้างๆฉันก็คือต้อม บ้าจริง ที่นั่งข้างๆฉันทำไมมันจะต้องว่างด้วยนะ

"จะดีหรอ เอามันมาด้วยอย่างนี้"

"รู้ด้วยหรอ?"

"แค่เห็นสีหน้าเธอ ฉันก้รู้แล้ว อย่างเดียวที่จะทำให้เด็กที่ถูกแย่งของเล่นหายหน้าบึ้งได้ก็มีแค่การได้ของเล่นกลับมาเท่านั้นแหละ"

"..."

แล้ว ที่มานั่งกับฉันเนี่ย ทำไมกัน จะมาว่าฉันอย่างนั้นหรอ?

"นายจะมาว่าฉันไม่ได้แล้วนะ เพราะว่า มันอยากจะอยู่กับฉัน มันก็เลยกลับมาหาฉัน แบร่"

เจ้ากระรอกตัวนั้นกระโดดออกมาจากกระเป๋าของฉัน แล้วก็ไปซุกอกของต้อม อ๊ะ อะไรกันเล่า

"มันอยากอยู่กับฉันมากกว่าล่ะมั้ง"

ต้อมยักคิ่วให้ฉัน แล้วก็เกาคางให้มัน

"ชิ ตัวเองคัดค้านแท้ๆ"

"..."

เขาไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินหนีไปเลย อ๊ะ ไม่ได้นะ มันยังอยู่กับนายอยู่เลย ถ้ามีใครเห็นล่ะก็อาจจะโดนปล่อยกลางทางเลยก็ได้ ฉันที่อยากจะเดินตามไปจะแย่แต่ก็กลัวคนสงสัย ให้ตายเถอะ กระรอกน้อยของฉันน๊า >.<

 

หลายวันต่อมา

"เอามันมานะ"

"อยากได้ก็มาเอาดิ"

อ๊ะ กรี๊ดดดดด ฉันอยากจะบ้าตาย เขาอุ้มกระรอกน้อยของฉันขึ้นสูงเหนือหัวเขาแล้วก็ยังทำหน้ากวนปราสาทฉันอีก

"เอาคืนมานะ"

"นี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาสัตว์เลี้ยงมาร.ร. ฉันในฐานะสารวัตรน.ร.จะขอยึดไว้ จนกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียน"

"อย่านะ ขอร้องล่ะน่า ก็ฉันอยู่คนเดียวนี่น่า ถ้าไม่เอามาด้วย มันอาจจะเหงาก็ได้นี่น่า"

ฉันยกมือขึ้นขอร้องแล้วก็กระโดดจับกระรอกน้อย แต่ว่า ฉันจะเตี้ยหรอเขาสูงเนี่ย ถึงได้รู้สึกว่าต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างนี้

"เอาวอร์คืนมานะ"

"วอร์ นี้ตั้งชื่อว่าอะไรนะ?"

"วอร์ไง วอร์เทอร์ที่มาจากน้ำน่ะ"

"ก็เพราะว่ามันเกือบจมน้ำตายสินะ"
ชิ ฉันกอดอกนิ่ง แล้วก็แก้มป่องไปซะแล้ว งอลแล้ว ไม่เอาคืนมาซะที

"นี่ ห่วงมันขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ก็วอร์เป็นกระรอกของฉันนี่น่า"

"ของเราต่างหาก ฉันก็ช่วยมันเหมือนกันนะ"

ก็รู้อยู่หรอก ไม่งั้น วอร์คงไม่ติดนายมากขนาดนี้หรอก

ก๊อกๆ

"ทำอะไรกันอยู่จ๊ะเด็กๆ"

อ๊ะ อาจารย์เข้ามาโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว โชคดีที่ต้อมเก็บวอร์ทัน ไม่อย่างนั้นอาจารย์ก็ได้ยึดวอร์ไปแน่ๆ

"เอ่อ คือ เรากำลัง เล่นทายชื่อหนังสือกันอยู่ค่ะ"
ฉันพบักหน้าหงึกๆแล้วก็ยิ้มแหยๆให้อาจารย์ อาจารย์พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปด้วยแววตาแปลกๆ

"เดี๋ยวค่ะ อาจารย์ วันนี้ก็จะ..."

ปัง

คงจะไปอีกตามเคย ไม่เคยอยู่ติดห้องสมุดเลยยยย ฉันอยากจะบ้า ฉันขี้เกียจจะเถียงเขาต่อ ก็เลยหยิบหนังสือเอาไปวางเข้าที่

"ให้ช่วยไหม?"

"ไม่ต้องเลย ช่วยคืนสัตว์เลี้ยงฉันมาดีกว่า"

"..."

ฉันปีนขึ้นไปบนบันไดแล้วก็เก็บหนังสือเข้าที่แบบไม่สนใจเขา ต้อมก็แค่เดินออกมานั่งโต๊ะตัวเดิม พร้อมกับนั่งอ่านหนังสือแบบไม่สนใจฉัน แบร่ ตาบ้า

"วี้ด"

ฉันผิวปากเรียกวอร์แล้ววอร์ก็กลับมาหาฉัน ต้อมก็มองตามมา ฉันก็เลยยักคิ้วให้ ก่อนจะเก็บหนังสือต่อไป

 

ช้อกโก้'s Talk

"เป็นยังไงบ้าง?"

"ก็ไปได้สวยล่ะ? คิดว่าอีกไม่นาน พวกเขาก็จะสารภาพรักแล้วล่ะ"

"หน้าเบื่อ"

ฮาทพูดก่อนจะเดินหนีไป

"อะไรของเขา"

"ก็ยัยนั้นเห็นว่ามันเร็วไปน่ะสิ"

พวกเราเฝ้าสังเกตการ์ณก่อนจะเดินออกมาห่างๆ

"ฉันว่ามันก็เร็วไปจริงๆนะ"

"งั้นหรอ 2-3 อาทิตย์นี้เร็วไปอย่างนั้นหรอ?"

"ไม่มั้ง ฉันว่ากำลังดี ถ้าใช่ฉันเห็นแค่วันเดียวก็รู้แล้ว"

เลิฟพูดขึ้นมา แล้วก็กอดคอโรส

"ฉันชอบคนที่มีอายุมากกว่าน่ะ"

เฮ้อ คิดถึงเรื่องตัวเองอีกแล้ว ฉันกำลังคิดว่า เวลาแค่นี้มันทำให้พวกเขารักกันไม่ได้ อาจจะแค่มีความรู้สึกดีต่อกัน แต่ว่ามันอาจจะไม่ใช่ความรัก

"ดูเธอเครียดๆนะช้อก เป็นอะไรน่ะ"

"เปล่าหรอก แค่คิดว่า จะทำยังไงดี ให้พวกเขารู้สึกรักกันมากกว่านี้"

"แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคนสองคน พวกเราไปยุ่งมากๆ มันก็ไม่ใช่ความรักน่ะสิ"

"อย่างนั้นหรอ?"

"จ๊ะ"

นั้นสินะ พวกเขาดูสนิทกันมากขึ้นก็จริง แต่ว่า จะรักกันหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ มันขึ้นอยู่กับพวกเขาเอง หน้าที่ของพวกเรา ทำได้แค่เฝ้ามองเท่านั้น จริงไหม? เดี๋ยวนะ บ้างที ฉันอาจจะทำอะไรได้มากกว่านั้น

 

หลายวันต่อมา

"พี่ว่า ตาลหน้าจะหยุดทำงานที่ห้องสมุดได้แล้วล่ะ"

"เอ๋ แต่ว่า..."

"มันก็แล้วแต่นะ ว่าตาลอยากจะหยุดรึเปล่า? แต่ว่า พอดี ตอนนี้ขาดคนที่ห้องพยาบาลช่วยหน่อยได้ไหมจ๊ะ"

พี่ช้อกโก้ทำหน้าแบบตาอ้อนวอนฉันอย่างจริงจัง ฉันก็เป็นพวกใจอ่อนซะจริง

"ก็ได้ค่ะ"

เพราะอย่างนี้ฉันก็เลยเลิกทำงานที่ห้องสมุด แต่เปลี่ยนมาเป็นห้องพยาบาลแทน แต่ส่วนใหญ่ที่ฉันได้เจอ ก็คือเด็กแล้วก็นักกีฬาที่จะต้องได้รับความเสี่ยง ฉันก็ช่วยปฐมพยาบาลเท่าที่ฉันจะช่วยได้ แต่อาจารย์ห้องพยาบาลก็ชมว่าฉันเก่งนะ

ก๊อกๆ

"ยุ่งอยู่รึเปล่า?"

"เอ่อ ไม่ค่ะ"

ที่ไม่เข้าท่าก็คือรุ่นพี่ที่ชอบแวะเข้ามาหาฉันบ่อยๆ ฉันดูไม่ออกเลยนะ ว่าชอบฉันน่ะ ใช่ว่าฉันไม่ชอบนะแต่ว่าฉันแค่คิดว่า เขาไม่ใช่เท่านั้นเอง

"งั้น ไปทานข้าวกับพี่นะ"

"เอ่อ พี่แม็กค่ะ คือ ตาลไม่แน่ใจว่า..."

"เอาน่า แค่ทานข้าวเที่ยงเองนะ"

เขาเดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็ทำให้ฉันเบี่ยงตัวหลบเขา ฉันคิดว่าวันนี้จะไปหาต้อมมากว่า เพราะว่าฉันไม่ได้เจอเขาเลย หลายวันมานี้

"อ่า คือแบบว่า ตาล..."

"นะ น่า นะ"

"อ่า ก็ได้ค่ะ"

แล้วเราก็ออกมาจากที่นั้นไปที่โรงอาหารแทน เอ่อ ไม่ใช่แค่วันเดียวที่ฉันมานั่งดินข้าวกับเขา จู่ๆนักกีฬาที่กำลังเป็นดาวรุ่งมาสนใจผู้หญิงตัวเล็กๆธรรมดาๆอย่างฉันเนี่ยนะ มันไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่ อีกอย่าง ฉันบังเอิญเป็นคนทำแผลให้เขาเมื่อหลายวันก่อนที่เขาเกิดอุบัติเหตุในการซ้อม ตอนนี้ฉันอยากจะเจอเขาจริงๆเลย ต้อมน่ะ ฉันไม่ได้คุยกับเขามาตั้งหลายวันแล้วนะ มันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป

"เฮ น้องตาล ตาล"

"คะ"

"ฟังที่พี่พูดรึเปล่า"

"อ๊ะ ขอโทษค่ะ คือ...ตาลจะต้องไป ห้องสมุดก่อนแล้วล่ะค่ะ"

ฉันลุกออกมาแล้วก็เดินตรงไปที่ห้องสมุด วอร์มุดออกมาจากกระเป๋าของฉัน แล้วก็เอาจมูกมาชนแก้มฉันอย่างที่เคยๆ

"ไงวอร์"

ดูมันจะตื่นเต้นมากๆ อยากจะเจอต้อมเหมือนกับฉันงั้นหรอ แต่พอเราเข้ามาในห้องสมุด เรากลับไม่เจอเขา

"อ้าว ไปไหนนะ"

ปกติก็อยู่ที่นี้ตลอดนี่น่า ที่ไม่ได้อยู่ที่นี้ ฉันเดินไปเดินมาอยู่ในห้องสมุดไปสักพักก่อนจะถอดใจ วันนี้ เขาคงจะไม่มาหรอกมั้ง

ร้านดอกไม้

"เฮ้อ"

"เป็นอะไรหรอตาล ถอนหายใจมาตั้งกี่ครั้งแล้วล่ะวันนี้"

"เอ่อ เปล่าค่ะ ตาลก็แค่ ไม่ได้เจอ คนที่อยากจะเจอเท่านั้นเองค่ะ"

"งั้นหรอ มีสมาธิหน่อย ไปส่งดอกไม้จ๊ะ"

"ค่ะ"

อ๊ะ ที่อยู่นี้ มันบ้านของต้อม

ติ๊งต๋อง

"สวัสดีค่ะ เอาดอกไม้มาส่งค่ะ"

"ค่ะ"

คนที่มาเปิดประตูกลับไม่ใช่ต้อม แต่เป็นแม่ของเขา ฉันคิดว่างั้น

"เอ่อ ต้อมล่ะค่ะ?"

"เอ๋? นี่รู้จักต้อมด้วยหรอเนี่ย?"

"ค่ะ หนูเป็นรุ่นน้องที่ร.ร.ของเขาน่ะค่ะ แล้วก็ มีเรื่องอยากจะคุยกับเขาหน่อย"

"อ่า พอดี เขาไม่สบายน่ะจ๊ะ วันนี้ก็เลยไม่ได้ไปร.ร."

งั้นดอกไม้นี่ก็เป็นดอกไม้เยี่ยมไข้น่ะสิ จากใครกันนะ

"เอ่อ หนูขอเยี่ยมได้ไหมค่ะ?"

"ได้สิ เข้ามาก่อนสิจ๊ะ"

แม่ของต้อมดูใจดีจังเลย ฉันเดินเข้าไปในบ้าน แล้วก็เดินตมเขามาเรื่อยๆจนถึงห้องของใครสักคน

"ลืมแนะนำตัวไปเลย หนูชื่อน้ำตาลค่ะ"

"จ๊ะ ฉันรู้แล้วล่ะ ลูกชายฉันเล่าให้ฟังบ่อยๆ เกี่ยวกับเด็กที่ชอบเลี้ยงกระรอกที่ทำงานอยู่ที่ห้องสมุด แล้วก็ยังทำงานพิเศษที่ร้านขายดอกไม้อีกด้วย"

อ่า รู้เยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย

"เข้าไปสิจ๊ะ แต่คิดว่าเขาคงหลับไปแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันเอาดอกไม้ที่ได้มาไปวางไว้ใกล้ๆเขาแล้วก็ดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆ

"ดูท่าทางจะเหนื่อยน่าดูนะ"

ฉันพูดอยู่คนเดียวแล้วก็มองหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขา

"ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย แต่ฉันก็ ชอบนายซะแล้วสิ"

ฉันพุดเสียงแผ่วแล้วก็มองออกไปรอบๆห้อง ทั้งห้องนี่มีแต่สีฟ้าทั้งนั้นเลย

"นายชอบสีฟ้าอย่างนั้นหรอ?"

ฉันหยักหน้าแล้วก็สำรวจรอบห้องของเขาไปเรื่อยๆ

"เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่านายสะสมบอลด้วย"

ไม่รู้สิ ส่วนใหญ่เห็นเอาแต่จ้องหนังสือทั้งวัน แต่ห้องเขาก้มีแต่หนังสือซะด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือทั้งนั้นเลย

"มีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่รู้ แต่ว่า ฉันจะพยายามจำก็แล้วกันนะ"

ฉันกลับไปนั่งข้างๆเตียงของเขา แล้ววอร์ก็กระโดดออกมาแล้วก็เอาจมูกไปชนแก้มของต้อม

"นายก็คิดถึงต้อมงั้นหรอ? ถ้างั้น นายอยู่นี่ก็แล้วกันนะวอร์ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมารับ"

ฉันพูดแล้วก็สั่งวอร์ วอร์เองก็ดูเหมือนจะชอบต้อมแล้วก็บ้านของต้อม คงจะต้องกลับแล้วนะ

"นี่ หายไวๆล่ะ"

ฉันจ้องหน้าเขาอีกครั้ง อ่า ริมฝีปากสีแดงๆนั้น ฉันเคยจูบมาแล้วนี่น่า

"บ้าน่า คิดอะไรของฉันเนี่ย?"
ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะออกมาจากห้อง โดยที่ทิ้งวอร์เอาไว้กับต้อมด้วย

"อ้าวจะกลับแล้วหรอ?"

"ค่ะ พอดี ตาลมีงานจะต้องทำต่อน่ะค่ะ"

"งั้นหรอจ๊ะ ว่าจะชวนทานข้าวด้วยกันซะหน่อย"

"ไว้โอกาศหน้าดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะค่ะคุณน้า"
"เรียกแม่ก็ได้จ๊ะ"

"อ๊ะ..."

เรียกแม่อย่างนั้นหรอ กรี๊ดดดด ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยจะให้เรียกแม่ มันก็...

"ค่ะ คุณแม่"

"ดีจ๊ะ"

กรี๊ดดดดด แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่นะค่ะ คุณแม่....

.............