(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

ลำดับตอนที่ #4 : น่ารักกว่าเดิม

The night prince 5 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว

"ได้เวลาอาหารแล้วครับคุณแอนนี่"

"เรียกแอนนี่เฉยๆก็ได้ฉันไม่ถือหรอก ขอบใจที่มาบอกนะ"

"ครับ เชิญที่ห้องอาหารครับ"

ยัยนี้ก็ตั้งใจใช่ย่อยนะ พยายามที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเอง

หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จ ผมก็เก็บโต๊ะอาหารแล้วก็ออกไปที่ห้องของตัวเอง

ก๊อกๆ

อ๊ะ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย ใครกัน?

"ครับ"
"เอเนส..."

ฟลุบ

"อ๊ะ คูเปอร์ เป็นอะไรน่ะ?"

"เอ่อ ขอโทษนะ คือว่า ฉันลองเอายาให้กินแต่ว่า...ผลมันก็ออกมาเป็นอย่างเนี่ย ฝากหน่อยนะ ฉันจะรีบไปทำยาแก้เดี๋ยวนี้แหละ"

อ้าว ไปแล้ว แล้วนี้คูเปอร์จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย? หมอนี้ ตาหมุนเป็นวงเลย เมาอย่างนั้นหรอ?

"เป็นไงบ้าง เอ้า เข้ามาก่อน"

"เอ...เนส"
คูเปอร์ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวของผม นี่ ช่วยเดินไปให้มันถึงเตียงก่อนจะได้ไหม?

ฟลุบ

"เอ้า ตัวหนักเป็นบ้า"
"เอเนส...โลกหมุนติ้วๆเลย"

เออ รู้แล้ว แล้ว เมายายัยนั้นแล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะเนี่ย?

"อยู่นิ่งๆสิ"

คูเปอร์เอาแต่หมุนหัวตัวเองไปมาอยู่บนเตียง ท่าทางจะแย่แล้วนะ

"เฮ มองหน้าฉันสิ มองหน้าฉัน อย่าทำตัวโงนเงนอย่างนั้นสิ"

"เอ เนส...เวียนหัวจัง"

"ก็บอกให้มองฉันนี้ หรือไม่ก็หลับตาไปเลย"

หมอนั้นหลับตาลงแล้วก็หอบหายใจระรั่ว

"ดีขึ้นไหม?"

"ยังรู้สึกว่าตัวเองหมุนติ้วๆอยู่ดี จับฉันไว้หน่อยสิ"

"อือ"

ผมจับมือของหมอนั้นไว้ เขาก็ดูสงบไปแล้ว

"ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?"

"อือ"

ผมนั่งมองหน้าของคูเปอร์ที่หลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าผม

"ไม่น่ากินยายัยนั้นเข้าไปเลย"
"หึๆ แล้วมีหวังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมเนี่ย?"

"อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง...ชักเริ่มง่วงล่ะสิ"

เอ่อ แล้วเขาก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วก็ซบหน้าลงกับตักของผม

"นี่นาย ตักนิ่มจังเลย"

"-////- พูดอะไรของนาย..."

"นี่ ถ้าฉันกลับร่างเดิมได้แล้ว ไปเที่ยวในเมืองกันอีกนะ"

อ๊ะ...หึ ผมเงียบไปแล้วก็เสยผมที่ปรกหน้าเขาออก

"อือ ได้สิ"

"ได้แล้วๆ อย่าแก้ๆ"
"นี่ เชื่อถือได้ไหมเนี่ย?"

"ได้ อันนี้แม่ฉันทำ"

"งั้นก็แล้วไป"

ผมรับแก้วยามาจากแอนนี่แล้วก็กรอกปากคูเปอร์ เขากินยาเข้าไปแล้วก็ลืมตาขึ้นมา

อ๊อก // น็อคไปแล้ว

"อ้าว คูเปอร์ เฮ้ยแอนนี่ หมายความว่าไงฟะ?"

"ไม่เป็นไรหรอก แค่สลบไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว ฉันไปนอนล่ะนะ วันนี้ไม่ไหวจริงๆ"

"เฮ้ย เดี๋ยวดิ พาเขากลับห้องเขาก่อนสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ให้คูเปอร์นอนกับนายเนี่ยแหละ เผื่อช็อคตอนกลางคืน นายจะได้ช่วยเขาได้ไง"

"แล้วทำไมต้องเป็นฉันไม่ทราบ ฝีมือเธอไม่ใช่หรอ?"

"ก็ใช่อยู่หรอก แต่เขาเป็นเจ้านายของนาย"

ปัง

ยัยบ้าเอ้ย นี่ปิดประตูใส่หน้าฉันอย่างนั้นหรอ ยัยนี้ มันน่าหนัก ผมก้มลงมองคูเปอร์ที่สลบไม่ได้สติไปแล้ว เฮ้อ งั้นก็ นอนที่นี้ก็แล้วกัน

 

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วก็มองหน้าคูเปอร์ เหลือแต่เสื้อผ้าเปล่าๆ อ่า คงจะ กลายเป็นเจ้าเหมียวแล้วแน่ๆเลย แล้วอยู่ไหนล่ะ?

"เหมียว"

อ๊ะ ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้นี่เอง อยู่ตรงหน้าอกของผม

"หลับสบายไหม?"

"เหมียว"

มันเอาหัวมาถูกับหน้าอกของผม แล้วก็นอนหลับตาต่อ

"เมื่อคืนคิดว่าจะแย่ซะแล้ว"
"เหมียว"

มันส่งเสียงตอบผมเบาๆแล้วก็นอนต่อ 

ปัง

อ๊ะ แอนนี่อยู่ดีๆก็เปิดประตูออกมาเฉยเลย

"เสร็จแล้ว ยาแก้..."

"เบาๆ คูเปอร์นอนอยู่"

"อุ้ย โทษที เอานี้ เอาให้เขากินเดี๋ยวนี้เลย"

"แน่ใจนะ ว่าจะไม่เป็นอะไรเหมือนเมื่อคืน"

"แน่สิ อันนี้แหละ ชัวร์"

ผมเขย่าเรียกเจ้าเหมียวให้ตื่นแล้วก็กรอกยาเข้าปากคูเปอร์

"แค่กๆ"

มันสำลักเล็กน้อย พวกผมก็จับตามอง ว่ามันจะเห็นผลไหม? 

10 นาทีผ่านไป

ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ก็ยังเป็นแมวเหมือนเดิม

"ไหนบอกได้ผลไง?"

"ก็มันอาจจะต้องใช้เวลา สักหน่อย"

"แง๋วววว"

อ๊ะ แล้วคูเปอร์ก็นอนชักดิ้นชักง้ออยู่บนเตียงของผม อ้าว เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย?

"ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง"
"ก็ ไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวฉัน ไปเอายาแก้ก่อนนะ"

ฟิ้ววว

ยัยนั้นหายไปกับสายลม ทิ้งผมให้ทำอะไรไม่ถูกไว้ตรงนี้ คูเปอร์ก็ดูจะทรมาณมากๆเลยด้วย

"คูเปอร์ ทำใจดีๆไว้นะ"
"เหมียว แง๋ววววว"

"คูเปอร์"
ทำยังไงดี แต่แล้ว ร่างของเขาก็ค่อยๆขยายออก สุกท้ายก็กลับคืนร่างมนุษย์

"แฮ่กๆ อ่า ตอนนี้กลางวันอยู่นี่น่า ฉัน กลับคืนร่างได้แล้ว"

คูเปอร์ในสภาพเปลือยไม่มีอะไรห่อหุ้มร่างกายทำให้ผมหน้าร้อนขึ้นมา

"แต่ดูเหมือนว่าจะเกินมานะ"

"อะไร?"

หู กับ หาง ของนาย ยังเป็น...แมวอยู่เลย

"อ๊ะ หูของฉัน"

เขาลุกขึ้นมาแล้วก็จับหูของตัวเอง แล้วพอลุกขึ้นมาหางของเขาก็โบกไปมา

"หางก็ด้วย"

"นาย กลับมาเป็นคนแล้ว"

"กลับมาแล้วๆ อ๊ะ นาย กรี๊ดดดด"

แอนนี่รีบออกจากห้องเพราะว่าเขาเปลือยอยู่ เอ่อ นั้นสิ -////-

"นาย รีบใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวแอนนี่ช็อคซะก่อน"

เขาก็พยักหน้ารับไวๆ แล้วก็สวมเสื้อผ้าที่ใส่มาเมื่อคืน

 

"กลับมาแล้ว แต่ว่า ดันเกินซะนี้ แต่ก็น่ารักดีนะ"

"แต่ว่า ฉันก็ออกไปทั้งๆอย่างนี้ไม่ได้น่ะสิ"

"ก็บอกว่าเป็นคลอสเพลย์ไปซะก็จบ"

"มันจะมากไปแล้วนะ ยัยแม่มดไม่มีความรับผิดชอบ"
"กรี๊ดดดด เจ้าชายแมวปากร้าย อย่ามาว่าฉันนะ"

เฮ้อ พวกเขาจะทะเลาะกันอีกนานไหมเนี่ย แบบนี้ผมก็ลำบากใจเหมือนกันนะครับ

"เอ่อ คุณคูเปอร์ครับ"

แล้วคนที่มาห้ามศึกครั้งนี้ก็คือพ่อบ้านโกล

"โฮ ดีใจจังเลย คุณหนูกลับร่างเดิมแล้ว"

อ้าว อีกคน ร้องไห้โฮใหญ่เลย

"ผมไปบอกชาวเมืองก่อนนะครับ..."
"เดี๋ยวก่อน มันยังไม่สมบูณร์ดีนะค่ะ แอนนี่ต้องขอเวลาอีกสักพัก เพื่อพัฒนายาของแอนนี่ เพราะงั้น...ไปก่อนนะจ๊ะเบบี้"

"เออ ไปซะได้ก็ดี รำคาญเสียง"

"ชิ"

"เชอะ"

เอ่อ พวกคุณ จะทะเลาะกันทำไมเนี่ย? แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ ที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงจะยังเป็นแมวอยู่นิดนึงก็เถอะ แต่ผมก็เห็นด้วยกับความคิดของแอนนี่นะ ว่ามันน่ารักดีน่ะ

............