The Cupid Gang แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ

ลำดับตอนที่ #4 : คนใจร้าย

แก๊งป่วน ก๊วนกามเทพ Ep.4

วันต่อมา

"ทุกคนค่ะ วันนี้เราจะเดินขึ้นไปบนโบสถ์เก่าตรงนู่นนนนน"

เสียงอาจารย์ที่คุมการเข้าค่ายครั้งนี้กำลังบอกกำหนดการของวันนี้อยู่ แล้วก็ชี้ไปที่ภูเขาด้านบนที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ไกลขนาดนั้น เราจะเดินไปอย่างนั้นหรอ? โอยยย ได้ตายแน่ๆเลย

"โอ้ อาจารย์ ไกลขนาดนั้น..."
"เอาล่ะ ไม่ต้องมาบนเลย อาจารย์ก็ไปกับพวกเธอนั้นแหละ"

"โอ้ ไปดูโบสถ์เก่าๆ ไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย"
นั้นสิ ฉันก็เห็นด้วยนะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อาจารย์นี่น่า

"เอาล่ะ เงียบก่อน ที่ให้ทุกคนเตรียมชุดว่ายน้ำมาก็เพราะว่า ข้างบนมีทะเลสาบที่ไปที่ไหนก็ไม่สวยเหมือนที่นี้ อีกอย่าง โบสถ์เก่าๆที่พวกเธอพูดถึง ถ้าเขียนคำอธิฐานแล้วเอาไปเผาใส่เตาที่นั้นซะ คำขอจะเป็นจริง ที่นี่ อยากไปกันหรือยังจ๊ะ"

"..."

เสียงเงียบเป็นปริบทิ้ง เข้าใจตรงกันว่าพวกเขาตกลงจะไป ฉันล่ะ เปลี่ยนอารมณ์ตามไม่ทันเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ
"ฮัดเช่ยย"

"เป็นไรไปน่ะตาล"

"ไม่เป็นไรๆ ฮัดเช่ยยย"

ไม่ไหวๆ คงจะเป็นหวัดล่ะมั้ง พวกเราเริ่มออกเดินทางหลังจากที่อาจารย์พูกจบได้ไม่นาน มีทางไว้ให้ก่อนมันก็ดีอยู่หรอก ทั้งธรรมชาติแล้วก็เสียงของนก

"...แกรกๆ"

อ๊ะ ฉันก้มลงไปดูกระเป๋า แล้วก็เอาแตงกวาให้มันกิน ที่รู้ๆมา กระรอกมันกินผลไม้ได้เกือบทุกชนิด โดยเฉพราะผลไม้จำพวกถั่ว แต่ว่า ตอนนี้ที่หาได้ก็แค่นี้เท่านั้น ที่นี้มีผลไม้มากมายเพียงแต่ ฉันไม่รู้จะเอาอะไรให้มันกินดีเท่านั้นเอง

ปึ้ก

"อ๊ะ ขอโทษ"

"เดินมองทางสิ สนใจแต่มัน เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"

ยึ๋ย นี่ฉัน เดินขึ้นมาอยู่บนสะพานไม้เก่าๆได้ยังไงกันเนี่ย? ฉันรีบจับราวสะพานไว้แล้วก็มองหน้าผู้ชาย เอ่อ นั้นต้อมนี่น่า ต้อมเองหรอเนี่ย

"ก็มันน่ารักนี่น่า..."

มัน? นาย เห็นด้วยหรอ ว่าฉันเอากระรอกตัวนี้ใส่กระเป๋ามาด้วยน่ะ ฉันเดินต่อไป โดยมีต้อมเดินอยู่ข้างหน้า เพื่อนเราอยู่ไหนกันเนี่ย? เดินไปก่อนไม่รอเลย แล้ว จะพูดอะไรกับเขาดีล่ะเนี่ย จนกระทั่งมาถึงโบสถ์ที่เป็นเป้าหมายของเราสักที ฉันล่ะ ขาลากเลย เกือบๆ 10 กิโลได้ล่ะมั้ง อยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันกำลังขาดน้ำ

"เอานี่"
ต้อมยื่นขวดน้ำมาให้ฉันแล้วก็ตีสีหน้าเรียบๆ ฉันล่ะ เดาใจไม่ถูกเลย

"ขอบคุณนะ"

อึก อึก รอดตายแล้วเรา ฉันคืนขวดน้ำให้เขา แล้วเขาก็ยกมันขึ้นดื่ม อ๊ะ นี่..-////-

"เป็นอะไร?"

"เปล่า"

ก็นาย กำลัง จูบฉันทางอ้อมน่ะสิ ฉันส่ายหัวพั่บๆแล้วก็เดินเข้าไปในโบสถ์พร้อมๆกับทุกคน จะว่าไป ตอนนี้ เขาหายไปแล้ว อ่า ไปอยู่กับเพื่อนซะแล้ว ฉันเองก็หาเพื่อนบ้างดีกว่า

"ฮัดเช่ยยย"

หลังจากที่อาจารย์ได้เทศน์สนาเกี่ยวกับประวัติของโบสถ์แล้วก็ปล่อยให้พวกเราได้พักผ่อนกันตามสบาย ข้างหลังของโบสถ์เป็นทะเลสาปที่ใหญ่เอาเรื่องเหมือนกัน ทุกคนท่าทางจะชอบใจมากๆ ถึงได้โดดลงน้ำกันเกือบจะทันที แต่ก็แค่เกือบครึ่งเท่านั้น เพราะอีกครึ่ง กำลังอยู่หน้าเตาเผาของโบสถ์ ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะเรื่องที่อาจารย์เล่าให้ฟังก่อนมาน่ะสิ

"ฮัดเช่ยยย"

"ตาล เป็นไรไหม? ดูไม่โอเคเลยนะ"

"อือ ไม่เป็นไรหรอก"

"จริงหรอ แล้วแยกออกไปเดินคนเดียวมันอันตรายนะ"

"เอ๊ะ.."

ฉันหรอ ฉันเปล่าแยกไปคนเดียวนะ ฉันเดินกลับต้อมต่างหาก

"แกรก.."

อ่า กระรอกของฉัน มันอยากจะออกมาข้างนอกล่ะ ฉันมองซ้ายมองขวา เช็คดูว่าอาจารย์กับคนดูแลป่าอยู่เที่ยวนี้รึเปล่า แล้วก็เปิดกระเป๋าอุ้มกระรอกตัวนั้นออกมา

"อะไรน่ะ? นี่เธอ..."

"กระรอกนี่น่า"

"นี่เธอเลี้ยงมันอย่างนั้นหรอ..."

เพื่อนฉันเข้ามาจ้องมันแล้วก็พากันจิ้มๆมันใหญ่ ดูมันจะกลัวนะ กระโดดขึ้นมาบนบ่าฉันซะแล้ว

"ฮิฮิ"

"น่ารักจังเลย ชื่ออะไรหรอ?"

"เอ๊ะ นั้นสิ ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลย"

"งั้น ฉันช่วยก็แล้วกัน..."

"อ่า นั้นสิ ฉันก็ด้วย ชื่อ แก้มป่องล่ะ"

"เปาชื่อนี้ดีกว่า กะรอกน้อย"

เอ่อ ฉันว่า พวกเธอมีรสนิยมในการตั้งชื่อได้ห่วยมากๆเลยนะ

"เอาเป็น..."

"อย่าดีกว่า..."
เสียงของใครสักคนทำให้พวกเราหันกลับไปมอง เอ่อ ต้อม

"ทำไมล่ะ ก็แค่ตั้งชื่อเองนะค่ะพี่ต้อม"

"เพราะว่า จะผูกพันธ์น่ะสิ"

ผูกพันธ์?

"เวลาปล่อยมันไป จะเสียใจเปล่าๆ"

"แต่ ฉันไม่คิดว่าจะปล่อยมันนี่น่า ฉันจะเลี้ยงมันเอง"

ฉันยืนประจันหน้ากับเขาแล้วก็เถียงคอเป็นเอ็น

"เจ้ากระรอกตัวนี้มันเป็นสัตว์ป่า โตมาในป่า ไม่ได้เป็นสัตว์ที่อยู่ในร้านขายสัตว์ บ้างที่ มันอาจจะมีครอบครัวแล้วก็ได้ ถ้าคืนเอามันไปด้วย เธอก็จะเป็นคนพรากครอบครัวคนอื่นน่ะสิ อีกอย่าง มันอยากอยู่กับเธออย่างนั้นหรอ..."

อ๊ะ ฉันชะงักไป แล้วก็ก้มมองกระรอกตัวนี้

"ก็ใช่น่ะสิ ไม่อย่างนั้น มันจะ ติดฉันขนาดนี้เลยหรอ?"

"ไม่ใช่เพราะเธอเอาอาหารให้มันกินรึไง?"

อ๊ะ มันก็...

"สันชาตญาณของสัตว์จะคิดว่าคนที่ให้อาหารเป็นมิตร บ้างที มันอาจจะกำลังรอให้เธอพามันกลับไปที่เดิมก็ได้ ถึงได้อยู่กับเธอตลอดน่ะ"

"..."

ฉันเม้มปากแน่น ที่เขาพูดมามันถูกทุกอย่างเลย แต่ว่าฉัน ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นนี่น่า ฉันชอบมันนี่น่า

"เอาเถอะ อยู่กับมันได้ จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้แหละนะ"

หมับ

"ใจร้ายจังเลย พี่ต้อมไม่เข้าใจหรอกค่ะ ก็แค่สัตว์เลี้ยงนะค่ะ"

"นี่พี่ต้อมไม่รู้รึไงค่ะ ว่าตาลน่ะ ชอบสัตว์มากขนาดไหน ถึงขนาดยอมเสี่ยงชีวิตเลยนะค่ะ"
"ใช่ พวกเราก็ไม่ยอมหรอก กระรอกตัวนี้ มันเป็นของตาลแล้วนะค่ะ พี่ต้อมไม่เกี่ยวซะหน่อย"

เพื่อนๆของฉันเข้ามาเถียงแทน เมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป

"พี่ต้อมน่ะ..."

"พอเถอะ ที่นายพูดมา มันถูกทั้งหมดนั้นแหละ ฉันจะ...ฮึก เอามัน...ไปปล่อย ฮึก ก็ได้"

แย่จริง นี่ฉัน...ร้องไห้หรอเนี่ย? ฉันรีบหันหลังให้แล้วก็ก้มลงเก็บของที่อยู่บนพื้น พร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย

"ตาล..."

เพื่อนของฉันคงจะเริ่มเป็นห่วงซะแล้วสิ ไม่ได้การล่ะ เลิกรองไห้สักที ยัยบ้าเอ้ย ก็แค่ ทิ้งมันไปก็เท่านั้นเอง เจ้ากระรอกตัวนี่น่ะ

"ขอตัวนะ"

ฉันวิ่งออกมาทันทีที่เก็บของใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ แล้วก็มานั่งอยู่ข้างทะเลสาปที่แสนอบอุ่นนี่ ฉันปาดน้ำตาที่คลออยู่อีกครั้ง แล้วก็กอดเข่าตัวเองแน่นกว่าเดิม

"ตาล"

อ๊ะ เสียงนี่

"พี่ช้อกโก้"

"เป็นอะไรอย่างนั้นหรอ?"

"เปล่าค่ะ ตาลก็แค่..."

ไม่ใช่แค่พี่ช้อกโก้หรอก แต่พี่ฮาท พี่เลิฟ พี่โรสก็อยู่ด้วย

"ตาล ฮึก กระรอกค่ะ..."

"กระรอก?"

"เมื่อคืน ตาลกับต้อมไปช่วยมันไว้ แต่ว่าเมื่อกี้ ต้อมบอกว่า ยังไงก็เอามันไปเลี้ยงไม่ได้ ฮึก ตาลก็แค่ รู้สึกผิดหวังเท่านั้นเอง ทั้งๆที่ สนิทกัน ขนาดนี้แล้วแท้ๆ ฮึก"

"ตาล ใจเย็นๆ"

"เขาบอกว่า ถ้าเกิดมันมีครอบครัว ฮึก ตาลก็จะเป็นคนพรากพวกเขาออกจากกัน ฮึก"

พี่โรสลูบหลังของฉันเพื่อปลอบใจ แต่มัน กลับทำให้ฉันร้องไห้ฟูมฟายหนักกว่าเดิม

"ขนาดร้องไห้ยังน่ารักเลยอ่ะ"

"เลิฟ ใช่เวลาไหม เก็บมือถือไปเลย"

พี่ช้อกโก้ดุพี่เลิฟแล้วก็มานั่งข้างๆฉัน

"ทำไม ไม่ลองพูดกับเขาดูล่ะ ลองขอเขาดูอีกที จะได้ไม่ต้องผิดหวังไง? ถามไปตรงๆเลย ว่าถ้ามันไม่มีครอบครัว ก็เลี้ยงได้ใช่ไหมล่ะ?"

เอ๋?

"ยังไงก็เหลือเวลาอีกตั้งคืนนึงก่อนเรากลับนี่น่า"

จริงด้วย ถ้าพามันกลับไปที่เดิมล่ะก็ เราก็ต้องรู้แน่ๆ ว่ามันมีครอบครัวรึเปล่า บ้างที มันอาจจะเดินกลับไปที่รังเพื่อที่จะหาครอบครัว อย่างน้อย ได้ไปส่ง ก็ยังดี

"เอาล่ะค่ะ กลับกันได้แล้วนะค่ะเด็กๆ เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน"
"ครับ/ค่ะ"

ได้เวลากลับซะแล้วสิ ฉันเดินกลับลงมาตามทางที่เคยผ่านมา เอ่อ จะว่าไป ทางมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย

พรืด

"กรี๊ดดด"

หมับ

"เป็นอะไรไหม?"

หมับ

ฉันกอดตอบแล้วเพื่อรั้งตัวเองเอาไว้ เกือบจะตกลงไปซะแล้วเรา

"ขอบใจนะ"

อ๊ะ หันมาอีกที ต้อมนี่น่า ต้อมอีกแล้วหรอ?

"เดินระวังหน่อยสิ"

อ๊ะ กระรอกน้อยของฉันมันร่วงลงไปเกาะกับกิ่งไม้ซะแล้ว

"เจ้าตัวเล็ก"

"อ่า อย่าสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"

ต้อมดึงแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะกระโจนลงไปช่วยมัน

"เดี๋ยวมันก็ตกลงไปหรอก"

"เฮ้อ นี่จะช่วยมันตลอดเลยรึไง?"

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าฉันไม่ช่วย แล้วใครจะช่วยล่ะ"

"ก็...เฮ้อ เออๆ รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันช่วยเอง"

ต้อมกระโดดลงไปแล้วก็ช่วยเจ้ากระรอกน้อยขึ้นมาได้สำเร็จ

"เย้ๆ กระรอกน้อย"

มันกระโดดมาหาฉัน แล้วก็มุดเข้าไปกระเป๋าหน้าฉันที

"โอ้ คงจะกลัวสินะ เอานี้..."

ฉันหยิบเมล็ดทานตะวันออกมาให้มัน ต่อว่าฉันก็ต้องล่วงกระเป๋าครั้งแล้วครั้งเล่า มัน หมดซะแล้ว

"น่าสงสาร เดี๋ยวฉันจะหาอาหารมาให้นะจ๊ะ เจ้ากระรอกน้อย"

ฉันเดินต่อมาเรื่อยๆ โดยมีต้อมเดินตามหลังมาติดๆ

"ฮัดเช่ย"

ขนาดกินยาดักไว้แล้ว ฉันคงจะเป็นหวัดซะแล้วสิ

ตกดึก

ฉันออกมาข้างนอกเพื่อออกมาหาอาหารให้มันกิน ที่เต็นเก็บอาหารของค่าย น่าจะมีอะไรให้มันกินบ้างสิ

"ชอบกินอะไรกระรอกน้อย"

ฉันพึมพัมอยู่คนเดียวแล้วก็วางมันไว้ที่โต๊ะกลางเต็น กระรอกจะชอบเมล็ดถั่ว แตง หรือผลไม้ที่มีรสเปรี้ยว อะไรดีล่ะ?

"ไม่เห็นจะมีอะไรที่นายพอจะกินได้เลย"

"ทำแบบนี้มันเรียกว่าขโมยนะ"

อ๊ะ เสียงนี้มัน...

"ต้อม"
ฉันเกือบจะตกจากบันไดซะแล้ว

"ฉันก็แค่ หาอาหารให้เจ้าตัวเล็กเท่านั้นเอง"

ฉันหน้ามุ๋ยแล้วก็ลงมาจากบันได

"ก็บอกแล้วไง ว่ามันเหมือนขโมยน่ะ"

"แต่ว่า...กระรอกน้อยของฉัน มันไม่มีแรงแล้ว ดูสิ"

ฉันอุ้มเจ้ากระรอกน้อยขึ้นมา มันก็เอาแก้มไปถูกับมือของต้อม

"ดูมันชอบนายนะ"

"ก็ฉันช่วยชีวิตมันตั้งสองครั้งแล้วนี่น่า"

"ฮิฮิ นั้นสิ ถ้าอย่างนั้นจะช่วยมันอีกสักครั้ง คงจะไม่เป็นไรหรอก ใช่ม้า"

"ก็ปล่อยมันซะสิ"

ชิ สุดท้ายก็อยากจะให้ฉันปล่อยมันซะนี่ พูดมากจริงๆเลย

"เฮ ใครอยู่ในนั้นน่ะ"

"เฮ๊ย"

อ้าว เขาดึงฉันลงมาหลบใต้โต๊ะกลางห้อง

"เสียงเมื่อกี้..."

"อาจารย์น่ะสิ ชวู่ เงียบๆก่อน"

ฉันนั่งนิ่งเมื่อรู้สึกตัวว่าหน้าของเขาอยู่ห่างจากฉันไม่กี่เซ็นต์เท่านั้นเอง แล้วความร้อนจากร่างกายของฉันมันก็มารวมกันอยู่ที่หน้าของฉันนี่เอง

"ไปแล้ว...อ๊ะ"

เขาหันมาหลังจากที่ส่องอาจารย์ แต่ว่า จมูกของเขาเฉียดแก้มฉันไปนิดเดียวเองนะ แล้วฉันก็หน้าแดงกว่าเดิม

"ขอโทษที"

"..."

ฉันถึงกับนิ่งเขาก็ลุกขึ้นแล้วก็หายไปสักพัก กลับมาอีกทีพร้อมกับเมล็ดแตง

"เอานี่"

เขาส่งมันมาข้างหน้าฉัน แล้วเจ้ากระรอกน้อยก็ออกไปหาต้อม พอกินอิ่มแล้วก็กระโดดขึ้นบนไหล่ของต้อมเลย

"จะว่าไป มันก็น่ารักดีนะ"

"เห็นไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้นฉันเลี้ยงมันได้แล้วใช่ม้า"

"ไม่ได้ พรุ่งนี่เอามันไปปล่อยเลยนะ"

นายก็ยังเหมือนเดิมนั้นแหละ ชิ แบร่ๆๆๆๆๆๆ

..............