(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

ลำดับตอนที่ #3 : แค่เป็นห่วง

The night prince 4 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว

"แฮ่กๆ รอดมาได้อย่างหวุดหวิดเลยนะเนี่ย"

ผมหอบแฮ่กๆอยู่ในปราสาท ประจวบเหมาะกับที่ฝนมันตกลงมาพอดี ตัวผมก็เปียกไปหมด คูเปอร์เองก็ด้วย

"เหมียว"
คูเปอร์เลียขนของตัวเอง แล้วก็เหลียวมามองผมด้วยหางตา ตาแมวมันน่ากลัวอยู่แล้วนะ ยิ่งเป็นแมวดำยิ่งหน้ากลัว แต่ก็เป็นแมวอยู่ดี จะบอกว่าเป็นความผิดของผมรึไงที่เปียกกันทั้งคู่อย่างนี้น่ะ

"ไปอาบน้ำกันมะ?"

ผมก้มหน้าแล้วก็สอดแขนเข้าไปอุ้มคูเปอร์ เจ้าหมอนั้นก็แค่จ้องหน้าของผมเท่านั้น

"ป่ะๆ อาบน้ำๆ อาบน้ำกันนะ เจ้าเหมียว"

เวลาหมอนี้เป็นแมวแล้วน่ารักดีชะมัด ทั้งว่าง่าย ไม่ออกคำสั่ง ก็เขาพูดไม่ได้นี่เนอะ

"เหมียว"

มันดิ้นออกจากมือของผม ทำให้ผมเสยผมที่เปียกน้ำนิดๆของตัวเองแล้วก็หัวเราะน้อยๆ

"ครับๆ เจ้าชาย ขออภัยที่แกล้งเล่น ถ้าอย่างนั้น จะเอาออกให้ก็ได้ครับ"

คราวนี้ผมยอมเข้าใจเอาปลอกคอสีแดงออกจากคอของเขา แล้วก็ตรงไปที่ห้องของเขาเช็ดตัวให้คูเปอร์ พอเสร็จแล้วผมก็ออกจากห้องกลับไปที่ห้องของตัวเอง คุณพ่อบ้านโกลก็เดินสวนกับผมพอดี

"เป็นยังไงบ้างครับ"

"เอ่อ เปียกฝนนิดหน่อยครับ แต่ผมเช็ดตัวให้แล้ว"

"อาหารเย็นเย็นนี่ผมจะจัดการเองนะครับ"

"ขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็คิดไว้แล้ว ว่าเย็นนี้จะเป็นคนลงมือทำอาหารเอง"

ผมโค้งนิดๆแล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเอง พออาบน้ำเสร็จก็รีบออกมาจากห้อง แต่แล้วก็ดันลื่นล้มหน้าห้องน้ำซะนี่

"บ้าจริง อะไรล่ะเนี่ย? กระป๋องน้ำอัดลม?"

เอ่อ ผมไม่ใช่คนทิ้งของเรื่อราดแบบนี้หรอกนะ

"เหมียว"

"คูเปอร์"

มันก้าวเข้ามาหาผม แล้วก็เลียแก้มของผมเบาๆ

"อะไรของนาย? ฉันเช็ดตัวเองได้น่า นายไม่ต้องมาเลียให้ฉันหรอกน่า"

ผมดันคูเปอร์ออกจากตัว แต่ว่าหมอนั้นก็ยังเลียแก้มผมอีก แล้วผมก็รู้สึกหนักขึ้น หนักขึ้น แค่กระพริบตาทีเดียวคูเปอร์แมวดำ ก็กลายเป็นผู้ชายเปลือยผมสีดำ แถมยัง ทับตัวผมอยู่อีก จริงสิ แสงของพระอาทิตย์มันกำลังหายไป คูเปอร์ก็เลยกลายเป็น เจ้าชายคูเปอร์ไป

"อืมม"

เหมือนว่าหมอนี้จะยังไม่รู้ตัว ว่าตัวเองกลายร่างไปแล้ว ยังไม่เลิกเลียผมเลย

"นะ นาย หยุดเลียฉันได้แล้ว"

"อ๊ะ..."

ผมพลั่กอกเขาออกแต่ว่าเขาก็จับมือของผม กลายเป็นว่า ผมนอนราบไปพื้นโดยมีคูเปอร์ก้มหน้าเลียแก้มของผมอยู่

"พะ พอได้แล้วน่า -////-"

"...อืมมม"

"นี่นาย คูเปอร์..."

เขาลืมตาขึ้นมา แล้วก็มองหน้าผม ดูเหมือนว่าจะรู้สึกตัวแล้วสินะ เขาเลียขอบปากตัวเองแล้วก็ยอมปล่อยมือ

"หึๆ"

"-////- นาย ถอยออกไปหน่อยสิ ฉันจะ ไปเอาเสื้อผ้ามาให้"

"ไม่ต้องหรอก ฉันชอบอยู่แบบนี้แหละ เย็นดี"

เย็นดีอย่างนั้นหรอ? เจ้านายฉัน มันบ้ารึเปล่าเนี่ย?

"ไม่ได้นะ นาย อย่ามาเดินโป๊อยู่ในห้องคนอื่นเขาจะได้ไหม?"

"แต่นี้มันบ้านฉันนะ ฉันจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ เนอะ"

เขาก้าวขึ้นเตียงของผม แล้วก็หลับตาอย่างสบายอารมณ์

"อย่ามานอนหลับในห้องฉันนะ คูเปอร์..."

ไม่ขยับ

"คูเปอร์.."

ไม่กระดิก

"ถ้านายไม่ลุกขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะ..."

"จะอะไร?"

"จะออกไปตามคุณโกลมาไง"

"ก็ไปสิ"

ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ เจ้าหมอนี้...ไม่เคยกลัวอะไรเลยรึไง? ผมก็เหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าจะไล่ยังไงดี ก็เลยทำเป็นไม่สนใจ รีบคว้าเสื้อมาสวมพร้อมกับวางไว้ให้คูเปอร์อีกชุด

"ฉันออกไปทำงานแล้วนะ ถ้านายไม่ออกไป ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก ก็นี่มันบ้านนาย แต่ว่า คุณโกลเขาทำอาหารเย็นไว้ให้นายนะ ถ้าไม่ไปกิน เขาจะเสียใจนะ"
"..."

ไม่ขยับ นอนได้นอนไป คนบ้าอะไรเนี่ย? หัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับปั๊บเลย

"คูเปอร์"

"รู้แล้วๆ นายนี้ บ่นอย่างกับเมียฉัน"

เมีย? -////-

"พะ พูดอะไรน่ะ? แล้วนายเคยมีเมียรึไงกันเล่า"

"ไม่เคยหรอก แต่อีกไม่นานก็ไม่แน่หรอก"

เขาเท้าคางตัวเอง แล้วก็จ้องผมยิ้มๆ ผมก็แค่ปรับสีหน้าให้เรียบๆแล้วก็เดินออกมาจากห้อง หมอนั้น พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้

 

โต๊ะอาหาร

รอมาสักพักคูเปอร์ก็ออกมากินข้าวเย็นในชุดลำลองของผม เป็นแค่แมวแท้ๆ ทำไมถึงได้หุ่นดีแบบนี้นะ อ๊ะ นี่เรา คิดอะไรอยู่เนี่ย อกุศลจริงๆ

"อิ่มแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหารครับ"

พ่อบ้านกับผมเริ่มเก็บโต๊ะอาหาร ดูท่าคูเปอร์จะยังไม่ลุกไปไหน เอาแต่จ้องผมอยู่อย่างนั้น เริ่มยั่วแล้วนะ

"คูเปอร์ จะมองฉันอีกนานไหม? มีอะไรอย่างนั้นหรอ?"

"ยัยผู้หญิงที่เราเห็นเมื่อตอนเย็นน่ะ แม่มดใช่ไหม?"

"...ก็น่าจะมั้ง"

"ฉันว่าใช่เลยล่ะ ยัยนั้น เป็นใครกันนะ"

"ฉันว่า ยัยนั้นต้องเป็นตัวต้นเหตุแน่ๆ แล้วนายรู้หรือเปล่าว่ายัยนั้นเป็นใคร?"

"ไม่รู้หรอก โกล ช่วยหาข้อมูลให้หน่อย ว่ามีใครอาศัยอยู่นอกเมืองแถวๆโบสถ์เก่าหรือเปล่า? โดยเฉพราะผู้หญิงกำลังรุ่นๆเลยล่ะ หน้าตาก็ดีใช่ได้ หุ่นก็เซ็กซี่..."

หลังๆมันเริ่มไม่เกี่ยวแล้วนะ ( - - )

"ครับ"

โกลรับคำแล้วก็ออกไปจากห้องอาหาร

"เสื้อผ้านายใส่สบายชะมัด"

"อ๊ะ ผมเน้นใช้งานน่ะครับ ใส่สบาย ถ้านายชอบล่ะก็ ฉันจะซื้อมาฝากเวลาที่ฉันออกไปข้างนอกก็แล้วกันนะ"
ผมเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วก็กลับไปที่ห้องของตัวเองหลังจากที่เก็บจานแล้วก็ขายของเสร็จ จะว่าไป ยัยแม่มดนั้นมันก็ หุ่นดี แล้วก็สวยใช้ได้ ที่คูเปอร์บอกว่าไม่แน่อาจจะมีเมียเร็วๆนี้ หมายถึงยัยนี้อย่างนั้นหรอ? เวลาพูดถึง ทำหน้าอย่างกับจะกินไปได้ทั้งตัว หื่นซะไม่มี

"แล้วเราคิดอะไรอยู่เนี่ย นอนๆ นอนได้แล้ว"

เดี๋ยวก่อนนะ วันนี้เขาจะเอากาแฟหรือเปล่าน่า ผมลุกออกมาจากห้องของตัวเอง แล้วก็ไปที่ห้องทำงานของคูเปอร์ กำลังทำงานอยู่เลย จะเข้าไปดีหรือเปล่านะ คงจะ ไม่ต้องหรอกมั้ง

เคร้ง

อุ้ย ผมเดินไปชนกับโต๊ะวางแจกันดีนะที่หันกลับมาจับไว้ทัน ไม่อย่างนั้นก็แตกพอดี

"ใครน่ะ?"

อ๊ะ โธ่เอ้ย ว่าจะมาแอบดูเฉยๆ

"ฉันเอง"
ผมก้าวเข้ามาในห้องเผยตัวให้เห็น

"นายเองหรอ? มีอะไรล่ะ?"
"เปล่าหรอก นายจะเอาอะไรไหมล่ะ? หิวหรือเปล่า จะเอามื้อดึก หรือว่า กาแฟ หรือว่าขนมรึเปล่า?"

"หึๆ นายเป็นห่วงฉันอย่างนั้นหรอ?"

"...อืม"
"หึๆ"

"นี่ตกลงไม่เอาอะไรใช่ไหม? งั้นฉันไปนอนก่อนล่ะ"
"เดี๋ยวก่อน อยู่กับฉันเนี่ยแหละ"

"..."

"ทำไม อยู่ไม่ได้อย่างนั้นหรอ?"

"แต่ว่า..."

"ก็แล้วแต่นาย"

เขาก้มหน้าทำงานต่อไป ผมก็เลยทำอะไรไม่ถูก จะบอกว่าให้อยู่เป็นเพื่อนอย่างนั้นสินะ ก็ได้ ผมนั่งลงตรงข้ามกับเขาแล้วก็อยู่เงียบๆให้เขาทำงานไป

"ถ้ายัยนั้นเกี่ยวด้วยก็ดีน่ะสิ จะได้เลิกเป็นเจ้าเหมียวแบบนี้ซะที"

"แต่ว่า เป็นแมวเหมียวคูเปอร์ก็น่ารักดีออก"

ผมพูดกับตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินล่ะนะ

"จะว่าไป นายก็ชอบเกาคางฉันเล่นตลอดเลยนะ ตอนที่ฉันเป็นแมวน่ะ"

"เอ่อ คือว่าแบบ...มัน เคยตัวน่ะ"
"นายเลี้ยงแมวด้วยหรอ?"

"แต่ก่อนก็เคยเลี้ยง แต่ว่าตอนนี้ มีตัวใหม่ให้เลี้ยงแล้ว"

ผมมองเขายิ้มๆ ฉันก็เลี้ยงนายอยู่ไง

"อย่าเอาแชมพูมาฟอกตัวฉันอีกก็พอแล้ว ถ้าจะอาบน้ำเอาไว้รอให้ฉันกลายเป็นคนก่อน แบบนั้นมันสนุกกว่าเยอะ"

สนุกกว่า? -/////- ไอ้หมอนี้ มันรู้ความหมายที่มันพูดหรือเปล่าฟะนั้น?

 

วันต่อมา

"ได้เรื่องแล้วครับ"

"เหมียว"

"เป็นผู้หญิงที่ย้ายเข้ามาเมื่อแปดปีก่อน เป็นเวลาเดียวกันกับที่เกิดเรื่องประหลาด อีกอย่าง เธอออกจะเก็บตัวเงียบแล้วก็ไม่ค่อยเข้าหมู่บ้านถ้าไม่จำเป็น แถมแม่ของเธอยังเป็นแม่หมออะไรทำนองนั้นด้วยครับ"
โกลรายงายความคืบหน้าเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นให้คูเปอร์(ในร่างแมว)ฟัง ผมก็เลยได้ฟังไปด้วย

"เธอชื่ออะไรครับ?"

"แอนนี่ครับ"

แอนนี่หรือ?

"ที่อยู่ของเธอผมก็ได้มาแล้ว ว่าจะลองไปดูแล้วก็เอาตัวมา..."

"เดี๋ยวผมไปเองครับ"

ผมอาสา

"แต่ว่า..."
"เหมียว"
คูเปอร์เขากระโดดขึ้นมาในอ้อมแขนของผมแล้วก็ร้องขึ้นมา

"ก็ได้ครับ ระวังตัวหน่อยก็แล้วกันนะครับ"

"ครับ"

 

กระท่อมไม้กลางป่า

ผมเดินเข้าป่ามาพร้อมๆกับคูเปอร์ เป้าหมายที่จะไปก็คือกระท่อมในป่านั้น

"บรรยากาศน่าขนลุกชะมัด"

"เหมียว"
"เห็นด้วยใช่ไหมล่ะ?"

"เหมียว"
เจอแล้ว ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วก็ก้าวเข้าไปในบ้านหลังนั้น

ก๊อกๆ

"ขอรบกวนหน่อยครับ"

เอี๊ยด

แล้วประตูก็เปิดออกทั้งๆที่ไม่มีใครมาเปิดประตู ผมเริ่มเสียวสันหลังแล้วนะ

"เอ่อ ผม เข้าไปนะครับ"

ประตูก็เปิดกว้างขึ้นอย่างกับตอบรับคำถามของผม น่ากลัวแฮะ ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ยินดีต้อนรับ ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าพวกคุณจะต้องกลับมา"

"...คุณ แอนนี่สินะครับ"

"เชิญนั่งก่อนดีกว่า"

บ้านหลังนี้ ภายนอกดูทรุดโทรมอย่างกับจะพัง แต่ภายในกลับดูสะอาดตาแล้วก็น่าอยู่กว่าที่คิดไว้ซะอีก

"คุณน่ะ เป็นแม่มด สินะครับ"
"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ เป็นแค่แม่มดฝึกหัดน่ะค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้น เรื่องเมื่อแปดปีก่อน คุณก็ อยู่ด้วยใช่ไหม?"

"..."

ดูสีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที แสดงว่าแปดปีก่อน เธออยู่ด้วยสินะ

"คุณนะ อยู่ที่นี้ก่อนที่เมืองนี้จะถูกสาป คุณรู้สินะ"

"...ฉะ ฉัน"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ช่วยบอกพวกเราหน่อยเถอะ เกี่ยวกับคำสาปนี้"

"ฉันขอโทษค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะร่ายมนต์ให้แมวที่ตายไปแล้วฟื้นขึ้นมา มันเป็นมนต์ชุบชีวิต แต่ว่า ฉันเกิดพลาดขึ้นมา เมืองทั้งเมืองก็เลย กลายเป็นแบบนี้..."

เอ๊ะ ผิดพลาดอย่างนั้นหรอ?

"กลางวันเป็นแมว กลางคืนเป็นคน...ฉันก็ไม่อยากให้ชาวเมืองเป็นอย่างนี้หรอกนะค่ะ ฉันก็พยายามหาทางแก้ตลอดแปดปี แต่ลองเท่าไหร่ มันก็ไม่เคยได้ผลเลยนี่น่า ฮึก จะให้ฉันทำยังไงเล่า?"

เอ่อ เธอร้องไห้ออกมาแล้ว ท่าทางเรื่องที่เธอพูดมันจะเป็นเรื่องจริงนะเนี่ย ผมมองคูเปอร์เป็นการขอความคิดเห็น แต่หมอนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วก็กระโดดเข้าไปหาเธอที่ร้องไห้กับมือของตัวเอง

"เหมียว"
อ่า ปลอบใจอย่างนั้นหรอ? ยัยนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ปาดน้ำตาออก

"ขอบคุณนะค่ะ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้"

"เหมียว"
แอนนี่เลิกร้องไห้แล้วก็เล่ารายละเอียดของวันนั้นให้ฟัง จะว่าไป ก็ลองมาตั้งหลายวิธีแล้ว เรียกได้ว่าเกือบจะหมดหนทางเลยก็ว่าได้ ลำบากหน่อยแล้วล่ะ

"ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นี่ตะวันก็ใกล้จะตกดินแล้วด้วย"

"เหมียว"
อ๊ะ ดูท่า คูเปอร์จะไม่อยากกลับ นี่นาย ชอบแอนนี่จริงๆอย่างนั้นหรอ ถึงขั้นไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเลยเนี่ยนะ

"ตามใจ นายจะอยู่ที่นี้ก็ได้นะ"

ผมผสานมือไว้ที่ท้ายทอยแล้วก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้น

"แง๋วว"
"โอย ทำบ้าอะไรน่ะ มันเจ็บนะ"

แต่คูเปอร์ก็มาขว้างแล้วก็ยังกระโดดกัดข้อมือผมอีกต่างหาก

"เอ่อ คูเปอร์เขาจะบอกว่า ให้ฉันกลับไปอยู่ที่บ้านของเขาด้วย เพื่อให้ฉันปรุงยาแก้ได้สะดวกๆน่ะค่ะ"

"เอ๊ะ นี่เธอ เข้าใจภาษาแมวด้วยหรอ?"

"ค่ะ"

ถ้างั้น...

"เอาจริงหรอ?"

"เหมียว"

"ก็ตามใจ นายเป็นเจ้านายฉันนี่น่า"

ถึงผมจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมๆเขาไปล่ะนะ สุดท้าย แอนนี่ก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วก็ยึดห้องใต้ดินเป็นที่ปรุงยา ผมก็เลยต้องทำงานหนักขึ้นเป็นเท่าตัว พ่อบ้านโกลก็มีงานต้องทำอยู่แล้วด้วย อย่างนี้งานต่างๆมันก็ต้องตกมาเป็นของผมน่ะสิ เฮ้อ หนักเข้าไปอีก รีบๆปรุงยาให้เสร็จไวๆ แล้วก็ออกไปจากบ้านนนี้ได้เลย ขว้างหูขว้างตา 

...........