LOVE online รักออนไลน์ของยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : นายคือทาส

Ep.2 Love online <3

"ไอ้ผีจีน!"

"ยัยไข่ดาว!"

"กรี๊ดดดด"

นั้นคือเรื่องปกติของเช้าอันสดใสของเพื่อนๆห้องสามอย่างพวกเรา แต่ว่า ฉันกลับเห็นเป็นเรื่องน่ารำคาญใจ เพราะฉัน เป็นคนถูกด่าอยู่ฝ่ายเดียวเลยเฟ้ย

"วันนี้ก็ผมแกละอีกแล้วนะ อายุก็ขนาดนี้แล้ว ยังจะทำตัวเหมือนเด็ก โอ๊ะ ลืมไป เธอเด็ดอยู่นี่น่า โกงอายุมาเป็นหรือเปล่าเนี่ย?"

"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"

ฉันกอดอกเถียงกับกันต์ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ

"เอ๋ นายจะบอกว่าฉันหน้าเด็กสินะ โฮะๆ มันแน่อยู่แล้ว เพราะฉัน คือ..."
"=_="

"อะไรย่ะ อย่ามองฉันอย่างนั้นนะ"

"ฉันจะรอดูว่าเธอจะพูดอะไร"

"ฉันก็จะบอกว่า ฉันคือ...น้องน้ำสุดสวยของพี่กันต์ไงจ๊ะ"

ฉันช้อนคางของตัวเองแล้วก็สบัดผมใส่หน้าหมอนั้นยิ้มๆ

"เหอะ ถ้าเธอเลิกทำตัวปัญญาอ่อนฉันก็อาจจะมองเธอแบบคนอื่นดูบ้าง"

"อะไรย่ะ ฉันไมได้ปัญญาอ่อนนะ"

หมอนั้นหัวเราะในลำคอแล้วก็กอดอกมองหน้าฉัน

"แล้วไอ้กระเป๋าลายการ์ตูนกับกิ๊ปรูปนางฟ้านั้นล่ะ?"

"ก็...ก็...ฉันชอบของฉันแบบนี้นี่น่า"

"ก็นั้นแหละ ถึงได้บอกไงว่าเธอน่ะ เด็ก"

"กรี๊ดดด แล้วนายล่ะ เสื้อผ้าที่เรียบอย่างกับรีดมาสิบรอบอย่างเนี่ย ผมก็เซ็ทมาซะเนียบ แถมยังพกผ้าเช็ดหน้าอีกต่างหาก ถามจริง นายเป็นเกย์ใช่ไหม? ถึงได้มองฉันไม่เหมือนคนอื่นเขาน่ะ"

ฉันหรี่ตามองแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อจับผิด กันต์ลุกออกจากเก้าอี้ก่อนที่ฉันจะได้เข้าใกล้มากกว่านั้น อะ อ๊า นายกลัวฉันจับผิดใช่ไหมถึงได้ลุกหนีน่ะ

"กรี๊ดดด ไอ้กันตืเป็นเกย์"

พอได้ข้อสรุปแบบคิดเองเออเองแล้วฉันก็หันไปหาเพื่อนที่รวมหัวกันอยู่หลังห้องแล้วก็ชี้นิ้วเผากันต์ทันที

"โอย พึ่งรู้รึไง? เขารู้กันตั้งนานแล้ว"

"เอ๊ะ"

คำตอบที่เพื่อนฉันตกโกนกลับมาจากหลังห้องทำเอาฉันงง

"เฮ้ย มั่วแล้วพวกมึง กูไมได้เป็นเกย์ซะหน่อย"

"ไม่ได้เป็นห่าอะไร? ตั้งแต่กูคบกับมึงมาไม่เห็นมึงมองผู้หญิงหรือจีบผู้หญิงสักคน จะมีก็ไอ้น้ำเนี่ยแหละ กัดกันทุกวี่ทุกวัน โหย"

เพื่อนสนิทของกันต์ตะโกนตอบแบบมีเหตุมีผลแล้วก็ก้มหน้าลงไปเล่นเกมกับเพื่อนต่อ ฉันก็หันควับกลับไปหากันต์ทันที หมอนั้นพอรู้ตัวว่าฉันกำลังมองอยู่ก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที เฮ้ย ไอ้กันต์ มันแก้มแดงนี่หว๋า อ่า ได้การล่ะ ไอ้กันต์มันเป็นเกย์!!!

----

"ทำไมต้องเป็นฉันด้วยฟะเนี่ย? คนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งเยอะ"

ฉันบ่นเสียงดังอย่างหัวเสียเมื่อโดนอาจาร์ยห้องปกครองใช้ให้เอาลังเอกสารไปเก็บที่ห้องเก็บเอกสาร

"เออ นั้นดิ ทำไมต้องเป็นฉัน"

แล้วเสียงผู้ชายตัวโตข้างๆก็ดังขึ้นมาขานรับ ที่ไม่น่าดีใจที่สุดก็คือ ต้องเอาไปเก็บกับไอ้กันต์เนี่ยแหละ ยังดีนะที่มีไอ้เบวไปเป็นเพื่อนอีกคน

"เฮ้ยๆ ปวดขี้ว่ะ ไปกันเองนะ"

อะ อ้าว เฮ้ย ไอ้เบวยัดเอกสารที่ถือมาใส่มือไอ้กันต์แล้วก็วิ่งหนีหางจุดตูดไปเลย

"เฮ้ยผีจีน ทางนั้นมันกลับห้องป่าวว่ะ"
"เออดิ ห้องน้ำมันต้องไปอีกทาง"

สรุป ไอ้เบวมันโยนงานให้นี่หว๋า เอาตัวรอดไปเฉยเลย ไอ้บ้าเบว

"สงสัยมันจะกลัวเรื่องที่เขาลือกันเกี่ยวกับห้องเก็บเอกสารมั้ง"

"เฮือก"

ฉันสะดุ้งขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

"จะพูดทำไมเนี่ย อุตส่าไม่คิดแล้วนะ"

ไอ้ข่าวลือที่ว่ามันคือห้องเก็บเอกสารเก่าที่เคยมีนักเรียนติดอยู่ในนั้นแล้วก็ตายน่ะสิ ทุกคืนๆภารโรงก็จะได้ยินเสียงขูดกำแพงเพื่อหาทางหนี แล้วก็ยังจะพวกนักเรียนรุ่นก่อนๆที่เคยเห็นสิ่งลี้ลับที่ห้องนั้นมาก่อน ปรือออ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

เอี๊ยดดด

เสียงประตู กินใจเหลือเกิน ไม่ต้องมาก็ได้นะ เอฟเฟ็คน่ะ ฉันใช้เท้ายันประตูแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในห้องเอกสารเก่าๆที่ไม่เคยมีนักเรียนคนไหนกล้าเฉียดมาใกล้

"เปิดไฟสิ"

ฉันเอื้อมมือไปข้างๆพนัง แต่ว่ากดกี่ทีไฟมันก็ไม่ติด

"สงสัยไฟเสียมั้ง"

"งั้น เราเอาวางไว้นี่แหละ"

"ไม่ได้ อยากโดนอาจารย์ฆ่าหรอ?"

"..."

ตอนนี้ฉันกับไอ้กันต์กำลังเดินเข้ามาภายในห้องมืดๆเพื่อเก็บเอกสารให้เข้าที่

ปัง

"เฮือก"

ฉันสะดุ้งเพราะเสียงประตูมันกระทบกับพนังห้อง

"ผีจีน รีบ...อะ อ้าว หายไปไหนว่ะ?"

ฉันกำลังจะหันไปพูดกับไอ้กันต์แต่ว่าก็เห็นแค่กองเอกสารที่วางอยู่ข้างๆ ตัวคนหายไปไหนว่ะ? ฉันวางเอกสารแล้วก็หันกลับไปข้างหลัง

"เร็วๆดิ"

"จะไปหรอ? อาจารย์บอกให้เอาไปเก็บเข้าที่นะเว้ย เอามาวางไว้กลางห้องได้โดนปลวกกินกันพอดี"

ฉันตะโกนกลับไปบอกไอ้กันต์ที่ตอนนี้มันออกไปยืนหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว แหม แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นมา นายพร้อมจะหนีฉันแล้วเอาตัวรอดได้ทุกเมื่อ

"อะ เออๆ"

กันต์กลับเข้ามาแล้วก็ยกกองเอกสารเข้ามาในห้องกับฉัน ห้องสี่เหลี่ยมขนาดสองเมตรที่ข้างทางเป็นกองอุปกรณ์ที่ไม่ค่อยได้ใช้เอาไว้ รู้สึกเอกสารจะต้องเอาไปเก็บไว้ข้างในสุดของทางยาวประมาณเจ็ดแปดเมตรนี้

"นะ น้ำ"
"อะไร"

"เกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งฉันนะ"

"เออ"

แล้วมันจะกลัวอะไรกันนักกันหนาฟะเนี่ย? เดินจี้หลังฉันมาติดๆแล้วก็มองซ้ายมองขวาอย่างกับจะหาอะไรอย่างนั้นแหละ แค่มองตรงไปก็พอแล้วมั้ง ฉันสิต้องบอกนาย ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งฉันนะ

"เอาล่ะ วางไว้บนนีก็พอแล้ว"

"งั้นระ เรา ไปกันเถอะ"

แหม พอจะกลับมันเดินนำหน้าไปก่อนเลยนะ แต่พอเราเดินมาถึงกลางห้องก็ต้องชะงัก เพราะได้ยินเสียงแปลกๆ

แกรกๆ

"อืออออ"

"สะ เสียงอะไรน่ะ?"

ฉันถามเสียงสั่น ดูเหมือน เสียงมันจะอยู่ข้างหน้า ฉันที่เดินตามหลังแล้วก็ตัวเตี้ยกว่ามองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ห้องที่มืดขนาดนี้ มองไม่เห็นอะไรเลยเฟ้ย

"กะ กันต์"

"อือออ เข้ามาทามอารายยยย"

"อ๊ากกกกกกกกกก"

"กรี๊ดดดดดดดดดด"

เสียงของคนพูดถามเราเสียงครางยานๆทำให้ฉันรู้ทันทีเลยว่า เจอเข้าให้แล้ว

"นะโม นะโม นะโม"

ฉันบ่นพึมพัมหลังจากนั่งฟลุบลงกับพื้นหลับตาปี๋

หมับ

"กรี๊ดดดดด"

ฉันสะดุ้งแล้วก็ปัดมือของใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เป็นผีแน่ๆ

"นังหนู นังหนู..."

อ๊ะ เสียง...คน

"โหยยย ลุง..."

ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วก็ต้องลุกขึ้นมาจากพื้นอ่างโล่งอก ผีที่ฉันกลัวๆอยู่ที่แท้ก็เป็นลุงภารโรงนี่เอง

"ทำไมมาอยู่นนี่ล่ะ แถมยังมืดๆ เหม็นๆ ไม่น่าเป็นที่อยู่อาศัยของคน หรือว่าลุงจะเป้น ผะ ผี..."

"ไม่ใช่ ลุงเข้ามางีบเท่านั้นเอง"
"งีบ ในนี้เนี่ยนะ"

"เออ ก็ลุงเป็นคนนอนง่ายกินง่าย"

โอ้ ง่ายไปไหมอย่างนี้ ฉันลูบแขนของตัวเองแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"แล้วนังหนูเข้ามาทำอะไรล่ะ?"

"เอาของมาเก็บค่ะ"

เดี๋ยวก่อนนะ เสียงเงียบไปแล้วนี่หว๋า

"อ้าว ลุง เห็นเพื่อนหนูไหมค่ะ?"

"นอนอยู่ตรงนั้น"

ลุงภารโรงชี้ไปที่พื้นทำให้ฉันเบิกตากว้างแล้วก็เข้าไปหากันต์ บ้าเอ้ย เป็นลมไปแล้ว นี่คงจะไม่ได้หัวฟาดพื้นตายไปแล้วหรอกนะ

"เฮ้ย กันต์ กันต์..."

----

"กันต์ กันต์ กันต์..."

"..."

"ไอ้ผีจีน"

"หือ อะไรหรอ?"

"ลุก เมื่อย"

ฉันพูดแล้วก็พลั่กหัวของคนตัวใหญ่กว่า กว่าฉันจะลากออกมาจากห้องเก็บของได้ก็เอาลำบาก แถมยังจะมาล้มทับฉันอีกต่างหาก กันต์ปรือตาขึ้นมาแล้วก็ต้องมองฉันอย่างอึ้งๆ ก็สภาพเราตอนนี้มันไม่น่าดูอย่างแรง ไอ้กันต์มันกำลังค่อมฉันอยู่แล้วมันก็หนักจนฉันขยับไปไหนไม่ได้ด้วย

"เฮ้ย"

พอได้สติ กันต์ก็ลุกออกไปจากตัวฉัน ทำให้ฉันรู้ว่าการได้รับอิสระนี่มันช่างแสนดี

"กะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"

กันต์ลุกขึ้นไปแล้วก็งงๆ เขาจับที่ทายทอยตัวเองด้วย ก็แหงล่ะสิ เล่นหงายหลังไปแบบนั้น ฉันก็ลุกขึ้นแล้วก็ปัดๆดินที่เปื้อนกระโปรงของตัวเอง

"ไม่ต้องมาเกิดอะไรขึ้นเลย นายเป็นล้ม ล้มลงไปในห้องเก็บของแล้วก็ลำบากฉันลากออกมาเนี่ย แถมยังล้มทับฉันอีก กินอะไรมาห๊ะ ตัวหนักอย่างกับควาย"
ฉันด่าเขาเป็นชุดแล้วก็เท้าเอวมองกันต์

"ขะ ขอโทษที"

อ๊ะ หมอนี้...คิดอะไรดีๆออกแล้ว...

"เอ๋ ถ้าเพื่อนในห้องรู้ว่านายกลัวผีห้องเก็บของจนเป็นล้มขึ้นมา เพื่อนๆเราจะว่ายังไงน่า"

แบล็คเมมันซะเลย อิอิ พอเขาได้ยินก็เบิกตากว้างก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

"เธอ อย่าไปบอกใครเชียวนะ โดยเฉพาะเพื่อนเรา ล้อยันลูกโตแน่"

สีหน้าตื่นๆแบบนี้แหละ ฉันชอบ ฮ่าๆ โทษฐานที่นายเอาฉันเป็นโล่แล้วก็ยังให้ฉันแบกออกมาจากห้องเก็บของอีก

"ก็ได้ แต่ว่า มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"..."

เขาถึงกับหรี่ตามอง นายอยากแกล้งฉันดีนัก ไอ้ปากปีจอเอ้ย กลายเป็นหมาน้อยไปซะแล้ว

"อะไร..."

"เธอจะต้องมาเป็นเบ้ฉันนึงเดือน"

"ห๊า"

"ถ้าไม่ ฉันจะไปแหกปากตลอดทางกลับห้องเลย"

"อะ อ่านะคร้าบ ยอมแล้วครับ คุณไข่ดาว เอ้ย คุณน้ำครับ อย่านะครับ"

"โฮะๆๆๆๆ"

............

สวัสดีอย่างเป็นทางการนะค่ะ ไม่เคยที่จะพูดคุยกับผู้อ่านแล้วก็ผู้ติดตามเลย ส่วนตัวคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี แต่ว่า ตอนนี้ก็มีแฟนคลับ 17 คนแล้ว ดีใจมากๆ ถึงจะเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นมานาน ก็พอจะรู้อยู่ว่าฝีมือมันยังแย่ แต่ว่าก็ยังอยากจะลงอยู่ดี ไม่ทราบว่าชอบ หรือไม่ชอบ แต่ว่าแค่เข้ามาอ่านก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามนะค่ะ