(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

ลำดับตอนที่ #2 : ควบ 2 ตำแหน่ง

The night prince 3 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว

"แล้วรู้ได้ยังไง ว่าฉัน ไม่โหด"

ฟลุบ

ผมอึ้งไปสักพัก บ้าอะไรเนี่ย คูเปอร์เหวี่ยงผมมาที่เตียงแล้วก็ขึ้นมาค่อมร่างของผมเอาไว้

"อะไรกันครับ?"

"ก็ฉันน่ะ เป็นปีศาจ จะขอเชือดนายเดี๋ยวนี้แหละ"

ปีศาจ?

"ปีศาจแมวเหมียวน่ะหรอครับ?"

ผมถามออกไปอย่างสงสัย เขาถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ทำไมล่ะ? ก็มันจริงนี่น่า

"ที่พูดอย่างนั้น คิดว่าเป็นแมวแล้วทำอะไรไม่ได้อย่างนั้นหรอ?"

"ก็...ผมยัง จับอาบน้ำได้สบาย ไม่คิดว่า จะน่ากลัว เท่าไหร่นัก อ๊ะ!"

ผมต้องยันตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะได้หนีคูเปอร์ เจ้าหมอนี้ อยู่ดีๆก็ถอดเสื้อคลุมตัวเองเฉยเลย เสื้อคลุมนี้มันมีชิ้นเดียวนะ ถ้าถอดแล้วมันก็โป๊ไม่ใช่รึไง? ไม่ใช่ว่าผมอายหรืออะไรหรอกนะ แต่ว่า ผมถูกเขาค่อมอยู่!! บ้าเอ้ย!!!

"คูเปอร์ นาย จะทำอะไรน่ะ!!"

"เริ่มกลัวขึ้นมาแล้วหรอ?"

ก็ใช่น่ะสิ อยู่ในสภาพนี้ไม่กลัวได้ยังไง

"อาบน้ำ ฉันอยากจะอาบน้ำ นายจะต้องอาบน้ำให้ฉัน"

"..."

"แต่ว่า เมื่อตอนเย็น ก็เพิ่ง..."

"ก็เพราะอย่างนั้นแหละ ถึงต้องอาบไง ตัวมีแต่กลิ่นแชมพู..."

เอ่อ จะบอกว่าเป็นความผิดของผมรึไง?

"เอาล่ะ ที่นี้ก็ อาบน้ำให้ฉันสิ"

เอ๊ะ ค่อยยังชั่ว เขาลุกขึ้นไปจากตัวผม แล้วก็เข้าห้องน้ำไป แล้วแบบนี้เขาเรียกว่าโหดยังไงหรอเนี่ย? อ๋อ เข้าใจล่ะ จะใช้งานผมแบบโหดๆสินะ อย่างนี้นี่เอง

"เร็วๆสิ อาบน้ำน่ะ อาบน้ำ"

"ครับๆ"

ผมปลดกระดุมข้อมือแล้วก็พันแขนเสื้อกับขากางเกงขึ้น คูเปอร์ก็นอนแช่ในอ่างน้ำรออยู่แล้ว ผมสีดำที่เปียกน้ำเป็นประกาย กับดวงตาสีฟ้าเทาๆ ไม่ได้มีแค่ความเจ้าเลห์เพียงอย่างเดียว แต่แฝงไปด้วยความเศร้าที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ เดี๋ยวก่อนนะ ที่นี้มีแมวกันทุกบ้านเลยนี่น่า ถ้าอย่างนั้นเมืองนี้ก็มีแต่ปีศาจแมวน่ะสิ

"มองอะไรอยู่ได้ อาบน้ำน่ะ อาบน้ำ"
"...ขอโทษครับ"

มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ แล้วก็มองเขาจนเพลิน ผมนั่งลงข้างๆอ่างน้ำแล้วก็หยิบหินขัดหลังขึ้นมาถูหลังให้เขา

"นายไม่ถามอะไรฉันเลยหรอ?"

ก็อยากถามอยู่หรอก แต่ เป็นแค่พ่อบ้านที่เขาจ้างมา จะไปกล้าได้ยังไงเล่า?

"...จะให้ผม ถามอะไรล่ะครับ?"

"ก็อย่างเช่น ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมถึงเป็นแมวให้เวลากลางวัน แล้วก็ เป็นคนในเวลากลางคืนอะไรแบบนี้"

"ก็นั้นมันเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย ผมไม่กล้าหรอกครับ"

"เฮ้อ เลิกใช้คำสุภาพกับฉันสักทีเหอะ ทีเมื่อกี้ยังเรียกฉันว่า นาย เลย"

"ก็นั้น ผมตกใจน่ะครับ"

-////-

"จริงหรอ?"

เจ้าหมอนี้ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ทำเอาผมผละไปข้างหลัง

"ครับ"

"ถ้านายไม่พูดกับฉันล่ะก็ ฉันจะ...ฉันจะ..."

"คุณเป็นเจ้านายนะครับ ไม่ใช่เพื่อนเล่น"

"ก็ฉัน อยากจะมีเพื่อนบ้างนี่น่า"

เขาพูดเสียงแผ่วแล้วก็ดำน้ำลงไปแค่ครึ่งหน้า แถมยังเป่าลมอีกต่างหาก 

"ก็ได้ ฉันจะ คิดว่านายเป็นเพื่อนก็แล้วกัน แล้วก็เป็นเจ้านายด้วย"

"..."

เขาเหลียวมามองผมด้วยหางตา ก่อนจะดำน้ำไปทั้งตัว อะไรของเขา?

"นี่ ไม่สงสัยหรอ ว่าทำไม ฉันถึงเป็นแบบนี้"

"ก็ไม่นี่"
ความจริงอยากรู้จะแย่

"ในฐานะเพื่อนล่ะ ไม่อยากรู้หรอ?"

"ก็ได้ ฉันอยากรู้ก็ได้"

ก็นายอยากเล่านี่น่า เล่ามาซะทีเหอะ

"เรื่องมันเกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุได้ 13 ก็แปดปีมาแล้ว จู่ๆก็มีแสงสว่างมาจากโบสถ์เก่า แล้วตั้งแต่คืนนั้น ฉันก็กลายเป็นแบบนี้...ไม่ใช่แค่ฉันนะ แต่ทั้งเมืองนี้ ก็ด้วย..."

"ทำไม ไม่ตามหาที่มาของแสงนั้นล่ะ"
"ก็เคยทำแล้ว แต่ว่า...ก็มีแค่โบสถ์เก่าเท่านั้นที่พอจะเป็นเบาะแส เอาเถอะ เป็นแบบนี้มันก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นัก"

"..."

"ตอนกลางวันจะต้องกลายเป็นแมว พอตกกลางคืนก็ต้องทำงาน ก็ทำเอาเหนื่อยเหมือนกัน แต่ว่า ถ้าฉันไม่ทำล่ะก็...ธุรกิจของพ่อก็คงจะพัง"

"..."

ก็น่าเห็นใจอยู่หรอก คงจะไม่ได้...ออกไปไหนมาเลยอย่างนั้นสินะ

"นี่คูเปอร์ ออกไปข้างนอกกันไหม?"

"ไปข้างนอก ฮ่าฮ่า ก็บอกแล้วไง ว่าต้องทำงาน ถ้าเป็นตอนกลางวัน ก็อาจจะได้ ร่างแมวแบบนั้น ออกไปก็ไม่สนุกหรอกน่า"

แต่ว่า สีหน้าของนายมันบอกว่าอยากจะออกไป

"เอาล่ะ ทำงานๆ"

งั้น นายก็อายุ ยี่สิบสามสินะ พอๆกับฉันเลยนี่น่า เป็นเมืองที่แปลกพอดูเลยแฮะ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น หลังจากที่เจ้านายออกมาจากห้องน้ำผมก็เดินตามออกมาแล้วก็แต่งตัวให้เหมือนพ่อบ้านคนอื่นๆ แต่ว่าทำไมเจ้าหมอนี้มันจะต้องยิ้มแล้วก็มองผมแบบแปลกๆด้วยก็ไม่รู้

 

วันต่อมา

"เหมียว"

เอ่อ เจ้าเหมียว คูเปอร์ เอ่อ นั้นแหละ ผมเดินเข้าไปเกาคางมันอย่างที่เคยๆ

"แง๋ววว"

"อ๊ะ โทษที ลืมไป ว่านายคือคูเปอร์"

ผมชักมือกลับแล้วก็ทำงานต่อไป ทั้งเกร็งแล้วก็ทำอะไรไม่ถูกก็จะให้ทำงานอย่างร่าเริงโดยมีคูเปอร์จ้องอยู่แบบนี้ได้ยังไง

"เอ่อ อย่ามาจ้องกันอย่างนี้ได้ไหม?"

"แง๋ววว"

ดูท่าแล้วเขาจะไม่ยอมไปไหน ผมก็ยอมทำงานต่อไปจนกระทั่งเสร็จ

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว ที่นี้ก็..."

"แง๋วววว"

ผมจับมันขึ้นไหล่แล้วก็เดินออกมาจากบ้าน คูเปอร์จ้องหน้าผม

"นายจะถามว่าเราจะไปไหนหรอ?"

"เหมียว"

"ก็ ออกไปข้างนอก นายไม่ได้ออกจากบ้านตั้งกี่ปี ฉันทำงานเสร็จแล้วตอนนี้ ฉันจะพานายออกไปข้างนอก ในฐานะเพื่อนล่ะ"

"เอเนส"

อ๊ะ ผมต้องชะงักเมื่อพ่อบ้านโกลออกมาขว้างผมไว้

"จะพาคุณคูเปอร์ออกไปไม่ได้นะ"

"เหมียว"

คูเปอร์กระโดดไปหาโกล แล้วก็จ้องหน้า โกลก็พยักหน้ารับ

"เข้าใจแล้วครับ"

"เหมียว"

หน้าระรื่นเลยนะ

"ดูแลคุณคูเปอร์ให้ดีๆล่ะ เข้าใจไหม?"

"ครับ"
ผมพยักหน้ารับ แล้วก็เดินเข้าไปในเมือง เดินดูนู่นดูนี้ไป เขาเองก็ดูจะตื่นเต้นมากๆ แบบแมวๆแหละนะ เขาก็คงจะไม่เคยออกมาจากปราสาท ตั้งแต่ตอนที่อายุสิบสาม

"อ๊ะ คูเปอร์ เอาปลอกคอไหม?"

ผมแกล้งพูดแล้วก็ก้มไปมองปลอกคอสีแดงที่มันเข้าตาผมสุดๆ

"เหมียว"

ผมนึกสนุกลองเอามาใส่แล้วก็จ่ายเงินให้พ่อค้าไป เจ้าเหมียวคูเปอร์ก็ดิ้นพล่านๆอยากจะเอาออกจะแย่ แต่ผมก็หัวเราะแล้วก็เกาคางมันอย่างสนุกสนาน

"เอาล่ะ สนุกกันพอแล้วล่ะ เราไปหาเบาะแสกันเถอะ"

"เหมียว"

ผมเดินออกจากเมืองไปที่โบสถ์เก่านอกเมือง ข้างในก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย ก็เหมือนโบสถ์ธรรมดาที่ไม่ได้ใช้มานาน

"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"

ผมนั่งลงบนโต๊ะเก่าๆฝุ่นเคละนั้นแล้วก็มองซ้ายมองขวา

"เหมียว"

"จะว่าไป มันก็แปลกนะ คนทั้งคนจะกลายเป็นแมวได้ยังไงกัน?"

ผมสอดมือเข้าไปอุ้มคูเปอร์ลอยขึ้นจากโต๊ะ

"อย่างกับโดนคำสาป..."

"เหมียว"

"อย่าทำเสียงอย่างนั้นจะได้ไหม? -////- มัน ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ...."

ผมหลบตา ก่อนจะวางเขาลงบนตัก

"เหมียว"

เจ้าหมอนั้นจ้องหน้าผมอย่างกับว่าจะถามว่าผมหมายความว่ายังไง แต่ผมก็แค่อุ้มมันแล้วก็เดินออกมาจากโบสถ์

"วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะนะ ไม่ได้อะไรสักอย่าง"

"เหมียว"

คูเปอร์รับคำของผมแล้วก็กระโดดขึ้นมาอยู่ที่ไหล่ของผม

"เก่งจังนะ รู้อยู่หรอกนะว่าแมวนะการทรงตัวเป็นเลิศ แต่ว่า นายก็เป็นคนไม่ใช่รึไง?"

"เหมียว"

เออ พูดกันไม่รู้เรื่องเลย แต่ว่า ก็พอจะเดาๆได้อยู่หรอกนะ ผมเดินกลับออกมาจากป่านอกเมือง แต่แล้ว หูของผมก็ได้ยินเสียงอะไรแว่วๆข้างในป่า

"ได้ยินเสียงอะไรไหม?"

ผมก้มลงไปถามคูเปอร์ หูของคูเปอร์กระดิกหูไปมาแล้วก็หันกลับมามองผม

"ไปดูกันเถอะ"

"เหมียว"

ผมเดินเข้าไปในป่าตามเสียงที่ฟังไม่ได้สรรพนั้นไป ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ เสียงอู้อี้นั้นก็เริ่มชัดขึ้น เสียงใสๆของผู้หญิงแล้วก็ เสียงสวดอะไรบ้างอย่างนั้น

"เฮือก"

ผมเริ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างกลัวๆ พอผมเห็นต้นต่อของเสียงแล้วผมก็หน้าซีดไปเลย

"มะ แม่มด"
ผมอุทานออกมาให้ได้ยินคนเดียว แต่ไม่ผิดแน่ หมวกแหลมๆกับเสื้อคลุมสีดำ ข้างๆมีไม้กวาด ข้างหน้าของเธอคือหมอต้มน้ำเดือดๆหลากสีขนาดยักษ์ เธอเองก็กำลังท่องอะไรสักอย่าง อย่างกัยกำลังทำพิธี แม่มดชัดๆ

"...ขอให้ครั้งนี้ได้ผลทีเถอะ"

อ๊ะ แต่พอเธอหันหน้ามา ความกลัวของผมก็หายไปเกือบครึ่ง น่ารักชะมัดเลย
"อ๊ะ นั้นใครน่ะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรเลย เธอก็ร้องทักขึ้นมาก่อน แย่ล่ะสิ อย่างนี้ก็อยู่ไม่ได้แล้ว เธอแค่ยกมือขึ้นไม้กวาดที่อยู่ข้างๆก็ลอยเข้ามาอยู่ในมือยิ่งทำให้ผมรู้ว่าต้องรีบออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุด ใครกันนะ แม่มดสาวคนนั้น

...............