ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บรรณารักษ์จำเป็น
แก๊งป่วนก๊วนกามเทพ 2
"น้ำตาล ช่วยหน่อยนะ"
น้ำตาล นั้นคือชื่อของฉันค่ะ แล้วผู้หญิงสี่คนที่อยู่ตรงหน้าฉันก็กำลังขอร้องให้ฉันไปช่วยงานที่ห้องสมุดให้เขาหน่อย สี่คนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย พวกเขาช่วยฉันไว้เมื่อหลายวันก่อน ก็ดีเหมือนกันแหละ ฉันเองก็อยากจะขอบคุณอยู่เหมือนกัน ฉันไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใครนานๆ
"ค่ะ ตาลจะช่วยก็ได้ค่ะ"
"เย้ๆ ตาลน่ารักที่สุดเลย ถ้างั้น นี้คือรางวัลจ๊ะ"
พี่ช้อกโก้ยื่นสร้อยข้อมือมาให้ฉัน ทำเอาฉันยืนงง แล้วพี่เขาก็ยัดใส่มือฉันเลย
"อะไรล่ะค่ะ?"
"รางวัลก่อนทำงานจ๊ะ ไปก่อนนะ"
"พี่จัดการคุยกับครูให้แล้วนะ เข้าไปก็ไปทำงานได้เลย"
"ไปก่อนนะจ๊ะ"
ก็นะ แค่งานเล็กๆน้อยๆ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนอยู่แล้ว ไปทำแค่ตอนเที่ยงคงไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก
"อุ้ย.."
เอาแต่เหม่อลอย ชนกับใครเข้าก็ไม่รู้ อ๊ะ ผู้ชายตัวสูงๆคนนี้
"ขอโทษค่ะ"
"ขอโทษค่ะ"
"...ไม่เป็นไร"
เสียงทุ้มต่ำของเขา ทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นมา เดินผ่านหน้าฉันไปแล้ว ผู้ชายใส่แว่นคนนั้น -/////- เอ่อ...ฉันจะ เขินเขาทำไมกันนะ
"ฮิฮิ"
อ่า บ้าไปแล้วเรา หัวเราะอยู่คนเดียว
12.00 น.ห้องสมุด
ฉันก้าวเข้ามาในห้องสมุดที่มีคนบางตา ส่วยใหญ่ก็เห็นแค่ชั้นหนังสือ กับพวกที่เข้ามาใช้คอมกันเท่านั้น จะมีสักกี่คนที่เข้ามาอ่านหนังสือจริงๆ
"เอ่อ อาจารย์ค่ะ..."
"อ๊ะ ค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรอค่ะ?"
"เอ่อ คือ หนูชื่อน้ำตาลค่ะ..."
"อ๋อ น้ำตาลที่จะมาช่วยงาน พอดีเลย มาๆ.."
เอ้า เดินเข้ามาลากฉันเลย
"อาจารย์ค่ะ...เก็บของทำไมล่ะค่ะ?"
ฉันถามอาจารย์ที่ดูจะทำหน้ารีบร้อนไปไหนก็ไม่รู้
"ไม่ต้องเรียกอาจารย์หรอก ฉันชื่อ เชอร์รี่ แล้วก็ไม่ชอบให้เธอมาเรียกอย่างนี้ด้วยนะจ๊ะ น้ำตาลที่น่ารัก ฉันรีบ ไปก่อนล่ะน่า"
"เอ๊ะ ไป? เดี๋ยวค่ะ อาจารย์..."
ไปซะแล้ว แล้วฉันจะทำ...ยังไงล่ะที่เนี่ย ไม่ได้บอกอะไรฉันไว้สักอย่าง แล้วอย่างนี้ฉันจะต้องทำอะไรบ้างล่ะเนี่ย?
"เอ่อ ขอโทษนะฮะ นี้หนังฮะ"
จ๊ะ พี่เห็นจ๊ะ แต่ว่า...
"คือ พี่เพิ่งมาใหม่ ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง? ขอโทษนะจ๊ะ"
"พี่ฮะ แต่ว่า ผมรีบนะฮะ..."
เอาล่ะสิ งานหินซะแล้ว เอ่อ กำลังอาละวาดแล้วสิ ก็ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำไง
"น้องใจเย็นๆนะจ๊ะ คือว่า..."
อ๊ะ แล้วฉันก็ต้องถอยออกมาจากเคาเตอร์เพราะแรงดึงของใครบ้างคน เขาเดินเข้ามาแล้วก็ช่วยรับหนังจากเด็กคนนั้นมา แล้วก็ยังช่วยจัดการเรื่องบันทึกการยืมให้ด้วย
"ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ"
เอ๊ะ ผู้ชายคนนี้...ที่เจอเมื่อเช้า เขาเขียนบ้างอย่างใส่เศษกระดาษให้ฉันแล้วก็เดินเข้าห้องสมุดไป ฉันก้มมองกระดาษแผ่นนั้นแล้วก็ยิ้มออกมา นี่มันวิธีการแล้วก็สิ่งที่ฉันจะต้องทำในฐานะของบรรณารักษณ์
"ขอบคุณนะค่ะ"
"อะแฮ่ม ทำงานวันแรก เป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
อ่า พี่ช้อกโก้ เข้ามาหาฉันหลังจากที่เลิกเรียน ฉันยิ้มให้แล้วก็พยักหน้ารับเบาๆ ไม่รู้ว่าฉันชอบที่จะทำงานหรือเพราะอาหารตา เอ่อ ก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่ว่า ฉันชอบมองผู้ชายคนนึง เขาจะมาที่ห้องสมุดทุกๆวัน แล้วก็ยังนั่งอยู่โต๊ะหน้าสุด ตรงข้ามกับเคาเตอร์ที่ฉันนั่งอยู่ ก็เลย เห็นหน้าเขาทุกๆวัน เขาใจดีกับฉันมากๆเลย แล้วก็เคยช่วยฉันด้วย
"ก็ดีค่ะ ตาลว่า มันก็ อาจจะมีอะไรดีๆ กับตาลก็ได้"
ฉันอมยิ้มแล้วก็ยิ้มให้พวกพี่ๆ
"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"ค่ะ"
"จริงสิ เย็นนี้ไปเที่ยวกับพวกพี่นะ"
พี่รสพูดขึ้นมาแล้วก็กระโดดเข้ามากอดคอฉัน แล้วก็ยังเอาแก้มมาถูกับแก้มฉันด้วย
"คือว่า ตาลติดธุระน่ะค่ะ"
ความจริง ฉันมีงานพิเศษต่างหาก ฉันไม่อยากจะโกหกหรอกนะ แต่ว่าร.ร.นี้เขาไม่ให้เด็กน.ร.ทำงานพิเศษน่ะสิ
"งั้นหรอ ไม่เป็นไรจ๊ะ"
พี่ช้อกโก้มองพี่โรสก่อนจะยิ้มให้กัน แล้วก็ตบหลังฉันแรงๆสองที
"งั้น พวกพี่ไปก่อนล่ะนะ"
ว่าแล้วเขาก็โบกมือหนี้ฉันไปเลย อะไรของเขา
ร้านขายดอกไม้
ฉันทำงานพิเศษที่ร้านขายดอกไม้ เพราะเป็นร้านเล็กๆก็เลยไม่มีคนเข้าสักเท่าไหร่ จะว่าไป ที่ยังไม่มีใครรู้เรื่องที่ฉันทำงานพิเศษก็เพราะว่าฉันปลอมตัวล่ะมั้ง อิอิ เห็นฉันแบบนี้แต่ฉันก็รอบคอบนะจะบอกให้
"ตาล วันนี้พี่ไม่อยู่นะ ฝากร้านหน่อยล่ะ"
"ค่ะพี่"
นายจ้าง หรือ พี่บัว บอกกับฉันก่อนจะออกจากร้านไป
กริ๊งๆ
อ่า โทรศัพท์
"สวัสดีค่ะ ร้านบัวชมพูค่ะ"
"สั่งดอกไม้หน่อยค่ะ"
"ได้ค่ะ"
"ช่วยไปส่งที่..."
ด้วยเหตุนี่ฉันก็เลยต้องออกไปส่งดอกไม้ที่ที่เขาสั่ง
ติ๊งต๋อง
เอี๊ยด
"ดอกไม้มาส่งแล้วค่ะ"
อ๊ะ ผู้ชายคนนี้ อีกแล้ว แย่ล่ะสิ ถ้าเขาจำฉันได้ แล้วเรื่องนี้แดงออกไปล่ะก็...ฉันได้ถูกไล่ออกกันพอดี
"ต้อม ใครหรอลูก..."
"มีคนส่งดอกไม้มาให้ค่ะ"
"เอ๋ ไม่ได้สั่งนี่น่า"
"ช่วยเซ็นรับด้วยค่ะ"
ผู้หญิงคนนึงเดินออกมาแล้วก็เซ็นรับดอกไม้ เขาเริ่มจ้องหน้าของฉัน แล้วก็ขมวดคิ้วเป็นปม ฉันรีบดึงหมวกลงมาปิดหน้าไว้ แล้วก็รีบเดินออกมา งานเข้าล่ะสิฉัน สถานที่ ก็ไม่ได้ผิดนี่น่า แล้วทำไม จะต้องมาเจอกับเขาด้วยนะ
วันต่อมา
"นี่ค่ะ หนังสือ"
ฉันส่งหนังสือให้เขาแล้วก็หลบตา พร้อมกับปัดผมของตัวเองให้ปรกหน้าตัวเองไว้
"ชื่ออะไร?"
"เอ๋? ถามฉันหรอ?...ฉันชื่อน้ำตาล"
"อยู่กับใคร? ไม่มีพ่อแม่หรอ? ผู้ปกครองล่ะ?"
อะไรอ่ะ ใส่มาเป็นชุดเลย หรือว่า เขาจะจำฉันได้
"ทะ ทำไมล่ะ? นาย อยากจะรู้เรื่องนี่ไปทำไม?"
"เมื่อวาน เธอเป็นคนไปส่งดอกไม้ที่บ้านฉันใช่ไหม?"
กึ๋ย ฉันจ้องเขานิ่งแล้วก็ล่อกแล่กไปมา
"เอ่อ พี่คะ เสร็จหรือยังค่ะ หนูรีบค่ะ"
"เชิญค่ะ"
เพราะเสียงของรุ่นน้องข้างหลัง ทำให้เขาเลิกจ้องหน้าเอาคำตอบจากฉัน ค่อยยังชั่ว เขาถอยออกไป แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมเอามือเท้าคาง ประมาณว่ารอเอาคำตอบอยู่ แบบเนี่ยฉันก็ไม่เป็นอันทำงานเลยน่ะสิ
"เฮ้อ"
กว่าอาจารย์จะมา กว่าฉันจะได้ปลีกตัวออกจากสายตาของผูชายที่ชื่อต้อมนั้น ก็ทำเอาหัวใจเกือบวายเลยฉัน ฉันขึ้นบันได้ไปเก็บหนังสือที่ชั้นบน โอ้ ฝุ่นหรอเนี่ย หนาเป็นนิ้วๆขนาดนี้
"ฮัดเช่ยยยย"
"ฮัดเช่ยยยย"
อ๊ะ เกือบแล้ว เกือบตกลงไปซะแล้ว
"ฮัดเช่ยยย"
อ๊ะ คราวนี้ไม่ทันแล้ว กรี๊ดดด
หมับ
"ชิ...เกือบแล้วไหมล่ะ?"
"อ๊ะ ขอบคุณ..."
เขาวางฉันลงจากอ้อมกอดของเขา แล้วก็ยืนจ้องหน้าฉัน
"ที่นี้บอกมาได้รึยัง ว่าทำไมต้องไปทำงานพิเศษ ก็รู้ไม่ใช่รึไง ว่ามันผิดกฏน่ะ"
"..."
รู้จริงๆสินะ
"แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยเล่า?"
ฉันพูดแล้วก็เดินหนีเขาออกมาจากชั้นวางหนังสือ
"อาจารย์ค่ะ กลับก่อนล่ะนะค่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"คือ มีธุระค่ะ"
ฉันรีบเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วก็เดินจ้ำอ่าวกลับห้องเรียนทันที ตอนนี้ฉันกำลังสับสนแล้วนะ หรือว่าฉันควรจะเลิกดี
"น้ำตาล เป็นยังไงบ้าง?"
"รุ่นพี่ ตกใจหมดเลย"
"โอ๊ะ สีหน้าไม่ดีเลยนะ มีอะไรรึเปล่า?"
พี่เลิฟเข้ามากอดคอฉัน พร้อมกับเอาแก้มมาถูกับแก้มฉัน
"เอ๊ะๆ ดูเจ้าหมอนั้นสิ นั้นต้อมใช่ไหม? เจ้าแว่นที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดนั้นกำลังคุยอยู่กับสารวัตรน.ร.ด้วยล่ะ"
"เอ๊ะ? งั้นหรอ? เขาเป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับฉันนี่น่า ที่รู้มา เขาก็เป็นสารวัตรน.ร.ไม่ใช่หรอ?"
ว่าไงนะ เขาเป็น สารวัตรน.ร.อย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนี้ฉันก็ซวยน่ะสิ
"เอ๋ ดูเหมือนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ เอ๋? จะเป็นเรื่องอะไรน่า..."
เดี๋ยวนะ ถ้าเกิด บอกเรื่องของฉันไปล่ะ โอย แย่แล้วๆ ฉันผละเข้าไปกลางวงสนทนาของสารวัตรน.ร.แล้วก็ยอ้มให้หน้าระรื่น ทั้งที่ในใจฉันน่ะ มันกังวลจะแย่อยู่แล้ว
"เอ่อ ขอโทษนะค่ะ พี่คนนั้น ขอคุยด้วยหน่อย จะได้รึเปล่าค่ะ?"
"..."
เขาก็แค่มองฉันด้วยหางตา ก่อนที่เพื่อนๆของเขาจะออกห่างๆแล้วก็เดินหายไป ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคน
เขาก็แค่มองฉันด้วยหางตา ก่อนที่เพื่อนๆของเขาจะออกห่างๆแล้วก็เดินหายไป ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคน
"มีอะไร?"
"เรื่องงานพิเศษของฉันน่ะ..."
"อ๋อ เรื่องนั้นน่ะ ฉันก็ว่าจะรายงานไปเหมือนกัน"
"อย่านะ...ถ้าบอกเรื่องนั้น ฉันอาจจะ ต้องออกจากร.ร.นี่ ถ้าเป็นอย่างนั้น..."
ฉันก็แย่น่ะสิ ย้ายมาหลายร.ร.แล้วนะ ร.ร.เนี่ย นานสุดแล้วนะ
"เอาเถอะ ถ้าบอกเหตุผลมาล่ะก็ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจ"
"คือว่า...ฉัน ฉันน่ะ ทำงานเพื่อที่จะเก็บเงินเรียนต่อน่ะ"
ก็ต้องมีเหตุผลอยู่แล้วสิ ไม่อย่างนั้นจะทำเพื่ออะไรล่ะ คิดน้อยเกินไปแล้วนะ
"ก็รู้อยู่หรอก ว่าต้องมีเหตุผลแบบนี้ แต่ว่า ผู้ปกครองของเธอล่ะ?"
อ๊ะ เรื่องนั้น...
"พ่อของฉันเสียไปแล้ว แม่ของฉัน นอนป่วยอยู่ที่ร.พ.บ. ฉันอยู่คนเดียวก็ว่าได้ล่ะมั้ง"
ฉันหลบหน้าเขา แล้วก็ลูบแขนตัวเอง
"..."
"แค่นี้ ใช้เป็น เหตุผลได้ไหม?"
ฉันพูดเสียงแผ่วแล้วก็จ้องหน้าเขา
"ขอร้องล่ะ อย่า...รายงานเรื่องของฉันเลยนะ ไม่งั้น..."
ฉันก้มหน้าเศร้าลงมาอีกที ผลจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ว่า...
"ยังไงฉันก็จะรายงานอยู่ดี"
"เอ๊ะ..."
นั้นสินะ หน้าที่ก็คือหน้าที่สินะ แต่ว่า...
"ถึงฉันจะบอกไป นายก็ไม่ได้เห็นใจฉันอยู่ดี...งั้น ฉันไปก่อนล่ะนะ"
"นี่ ที่ฉันจะต้องรายงาน ก็เพราะว่าอยากจะช่วยเธอนะ ที่ร.ร.ของเราไม่ยอมให้น.ร.ทำงานก็เพราะว่าอยากจะให้น.ร.ทุมเทกับการเรียน แล้วก็ยังมีงบมากพอที่จะให้ทุนเธอเรียนต่อ แล้วก็ยังอาจจะช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอด้วย ฉันคิดว่า มันน่าจะดีกับตัวเธอมากกว่า"
เอ๊ะ อย่างนี้เองหรอ?
"ก่อนอื่น ฉันจะไปร.พ.บ.กับเธอด้วย"
"เอ๊ะ ทำไมล่ะ?"
"จะไปดูอาการของแม่เธอด้วยไง"
ชิ แม่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย ก็แค่เป็นโรคหอบที่จะต้องอยู่ในที่ที่มีอากาศบริสุทธิ์แล้วก็ปลอดโปร่งเท่านั้นเองนะ เพียงแต่ว่าอาการท่านทรุดลงไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนี่เอง
ร.พ.บ.
"เอ๊ะ มีคนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แล้ว ทำไมล่ะค่ะ แต่ หนูยัง..."
"รู้สึกว่าจะเป็นเด็กม.ปลายคนนึง เอ่อ รู้สึกจะเป็นลูกคุณหนูเลยล่ะค่ะ มาสอบถามเรื่องอาการป่วยแล้วก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เมื่อวันก่อนนี้เองค่ะ"
"รู้สึกว่าจะเป็นเด็กม.ปลายคนนึง เอ่อ รู้สึกจะเป็นลูกคุณหนูเลยล่ะค่ะ มาสอบถามเรื่องอาการป่วยแล้วก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เมื่อวันก่อนนี้เองค่ะ"
ฉันหันไปมองต้อมที่เดินตามมาติดๆ แล้วก็งงไปกันใหญ่
"เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้น เรื่องนี่ก็คงจะไม่ต้องรายงานแล้ว"
"จริงหรอ?"
"อือ แต่ว่า...ถ้ามีคนอื่นรู้ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ"
อ่า เดินไปแล้ว นี่เขาจะ ไม่รายงานเรื่องนี่อย่างนั้นสินะ จะว่าไป ใจดีจริงๆเลย ผู้ชายสวมแว่นคนนั้น
..................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น