ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสาปแมว
The night prince 2 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว
สองวันต่อมา
วันนี้เป็นวันที่ผมจะต้องออกไปจ่ายตลาดคนเดียว เนื่องด้วย คุณพ่อบ้านไม่อยู่ ผมก็เลย ได้มาเลือกวัตถุดิบเองด้วยมือของผม ว้าว ตลาดของที่นี้ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ แถมยังมีแต่ของสดๆทั้งนั้น ทั้งเนื้อ แล้วก็ผัก
"ผมเอาอันนี้ครับ"
"โอ๊ะ พ่อบ้านใหม่สินะ หน้าตาดีซะด้วย เดี๋ยวพี่แถมให้จ๊ะ"
"ขอบคุณครับ"
"แง๋วววว"
เสียงแมวจอมโมโหดูเหมือนจะอาละวาดอยู่ที่ร้านของผู้หญิงคนนี้ แมวดำ อีกแล้วหรอ?
"อ่า แมวน่ะจ๊ะ มันขี้โมโหไปหน่อยน่ะจ๊ะ อย่าไปสนใจเลย"
"ครับ"
แมวตัวนั้น มันจ้องผมเขม็งเลย น่ากลัวแฮะ ไอ้ตัวที่บ้านก็ว่าพิเศษแล้วนะ นี่ผม คิดไปเองหรือเปล่าเท่าที่ผมเห็นในหมู่บ้านนี้มีแมวทุกหลังเลย แต่กลับไม่มีหมาสักตัว ที่นี้มีแต่แมวทั้งนั้นเลย สงสัยจะเป็นหมู่บ้านรักแมวล่ะมั้ง
"...กลับมาแล้วครับ"
"เหมียว"
เจ้าเหมียว อีกแล้วหรอ? คราวนี้ผมมองซ้ายมองขวา พ่อบ้านไม่ได้อยู่ คูเปอร์ก็ด้วย ความจริงผมก็ไม่เคยเห็นคูเปอร์ตอนกลางวันสักที แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเจ้านายไป
"เจ้าเหมียว มานี้"
ผมเอื้อมมือไปจับมัน มันก็ไม่ได้ถอยหนีแล้วก็ไม่ได้กลัวเลยด้วย
"อืม กลิ่นหอมดีนะ คูเปอร์"
ผมสูดลมเข้าเต็มปอด คิดว่ามันจะกลิ่นเหม็นกว่านี้ซะอีก
"หิวรึเปล่า?"
"เหมียว"
นั้นคือคำตอบสินะ
"นายไม่ชอบปอกคอหรอ? ถ้าหลงไปเดี๋ยวก็กลับมาไม่ได้หรอก"
ผมอุ้มมันมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็เปิดตู้เย็นหาอะไรให้มันกิน แต่ว่า อาหารแมวก็ไม่มี จานอาหารของแมวก็ไม่มี มันหมายความว่ายังไงไม่ทราบ
"คูเปอร์ นายเนี่ย เป็นแมวที่โชคดีชะมัด เอาไว้ฉันจะทำอะไรให้กินในมื้อเย็นนะ ตอนนี้ที่บ้านก็มีแค่เราแล้ว ฉันว่าจะไปอาบน้ำซะหน่อย จะไปด้วยกันไหมครับ..."
ผมปิดตู้เย็นแล้วก็หมุนคอตัวเอง เดินไปที่ห้องของตัวเอง
"เหมียว"
เจ้าเหมียวคูเปอร์เดินตามผมเข้ามาในห้อง
"ความจริง ตัวนายก็ไม่เหม็นเท่าไหร่ หอมซะด้วยซ้ำ เจ้านายดูแลดีน่ะสินะ"
ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วก็เตรียมน้ำอุ่นไว้อาบ คูเปอร์ก็จ้องผม ผมก็จ้องกลับ
"อะไร? นายก็เป็นตัวผู้นี่น่า อย่ามองฉันอย่างนั้นจะได้ไหม?"
ผมพูดกับมัน แล้วก็เข้าห้องน้ำ
"จะเข้ามาด้วยกันไหมครับ คูเปอร์"
"เหมียว"
มันเดินตามผมเข้ามาแล้วก็กระโดดขึ้นไปอยู่ขอบอ่าง
"อ๊ะๆ อย่าลงไปนะ ฉันคิดว่าแมวจะกลัวน้ำซะอีก"
"แง๋ว"
ผมก้าวลงอ่างแล้วก็นอนลงไปในอ่าง มันเพียงแค่จ้องผมเท่านั้น แล้วก็เอียงคอมอง
"อะไรอีกล่ะ? จะลงมาก็ได้นะ แต่ว่า อย่าร้องก็แล้วกัน แล้วก็ ต้องขึ้นก่อนที่คูเปอร์หรือพ่อบ้านจะกลับมา โอเค๊"
"เหมียว"
มันเอามือแตะน้ำ ไม่กล้าที่จะลงมาอย่างนั้นหรอ? ผมจับตัวมันแล้วก็ค่อยๆวางมันลงบนผิวน้ำ มันก็แค่สะดุ้งนิดหน่อย แล้วก็ลงไปในน้ำ
"โอ้ ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยนะ หนาวหรอเจ้าเหมียว มานี้ เดี๋ยวจะฟอกสบู่ให้"
ผมหยิบแชมพูมาแล้วก็ราดลงบนตัวของคูเปอร์ ก่อนจะขยี้แชมพูจนเป็นฟองทั่วตัวเจ้าเหมียวเล็ก
"แง๊ว"
"หึๆ บอกว่าเสียงดังไงเล่า"
ครืนนนนน
อ๊ะ เสียงรถของพ่อบ้านโกล
"แย่ล่ะสิ โกลกลับมาแล้ว คืนเห็นนายในสภาพนี้ ฉันตายแน่เลย"
ผมลุกพรวดออกจากอ่างแล้วก็ล่างฟองออกจากตัวของคูเปอร์ ก่อนจะรีบออกจากห้องน้ำ เช็ดตัวให้มัน
"ให้ตายเถอะ ทำไมต้องรีบกลับมาด้วยเนี่ย"
ผมเอาไดร์เป่าผมมาเป่าขนให้คูเปอร์เพื่อให้ขนมันแห้ง
"แห้งแล้ว"
ผมรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบออกจากห้องทั้งๆที่ผมยังเปียกอยู่นิดหน่อย
"ต้อนรับกลับครับ"
ผมพูดด้วยรอยยิ้มแล้วก็รับของจากโกลมาถือไว้
"ผมคุณยังเปียกอยู่เลยนะครับ"
"เอ่อ ครับผม อาบน้ำ..."
"คุณคูเปอร์อยู่ไหน?"
"ถามหาคนหรือถามหาแมวครับ"
โกลหันมามองผมควับ ผมพูดอะไรผิดอย่างนั้นหรอ ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่น่า
"แมว"
"เอ่อ...คิดว่า น่าจะอยู่ ในสวน"
หรือไม่ก็ในห้องของผมเอง หรือ ที่ไหนสักแห่งในปราสาทนี่แหละ ขออย่าให้เขาเจอในสภาพที่คูเปอร์ยังเปียกน้ำเลยนะ
"คืนนี้ผมจำเป็นจะต้องออกไปนอกเมือง จะกลับมาอีกทีตอนรุ่งเช้า ฝากคุณดูแลคุณคูเปอร์ด้วยนะครับ"
"ได้ครับ"
ผมเดินเข้ามาในบ้าน ตอนใกล้จะหกโมงเย็นๆ พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกแล้วด้วย ต้องพาคูเปอร์เข้าไปในห้องซะแล้ว
"คูเปอร์ อยู่ไหนน่ะ?"
ผมตามหาคูเปอร์ในบ้าน แต่กลับไม่เจอแม้แต่เหงา พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้วนะ โกลยิ่งย้ำนักย้ำหนาว่าต้องพาคูเปอร์เข้าไปในห้องก่อนพระอาทิตย์ตกดิน
"แง๋ววว"
อ๊ะ อยู่นั้นเอง ผมรีบคว้าตัวของคูเปอร์มาแล้วก็เข้ามาในห้องนอนใหญ่ แต่ก่อนที่ผมจะได้ออกมาแสงของพระอาทิตย์ก็หายไปซะก่อน ผมกำลังจะหันไปเปิดไฟ แต่แสงที่สะท้อนออกมาจากข้างหลัง ทำให้ผมหันไปมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
"นี่มัน อะไร กัน?"
ผมไม่ได้ตาฝาดไปแน่ เจ้าเหมียวที่นั่งมองกระจกเมื่อกี้ กลายมาเป็นผู้ชายที่ผมมักจะเจอในเวลากลางคืน คูเปอร์ แถมยัง อยู่ในสภาพที่ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นอีกด้วย
"เห็นจนได้สิ ความลับของฉัน"
รอยยิ้มกับดวงตาเศร้าๆที่จ้องเข้ามามาในดวงตาของผม ทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัว ว่าควรจะออกจากห้องนี้ไป
"เอ่อ ขอโทษครับ คุณคูเปอร์ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ"
"ไม่ทันแล้วล่ะ..."
เขาย่างสามขุมเข้ามาหาผม แล้วก็ยกมือขึ้นกั้นผมไว้ ดวงตาแบบนั้น...
"เห็นแบบนี้แล้ว ยังจะออกไปทั้งๆที่ไม่ได้คุยกันเลยอย่างนั้นหรอ?"
"ขอโทษครับ"
"นาย เห็นอะไรอย่างนั้นหรอ?"
"...เอือก"
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วก็มองหน้าคูเปอร์
"คูเปอร์ที่ผมคิดว่าเป็นแมว กลายเป็นคูเปอร์ที่เป็นคน ครับ"
"เข้าใจถูกแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่ทั้งแมว แล้วก็ทั้งคน"
ว่าไงนะ เขาเสยผมของตัวเองแล้วก็เดินไปเอาเสื้อคลุมมาสวมไว้
"นายน่ะ วันนี้กล้ามากนะ ที่จะเอาแชมพูมาฟอกตัวให้ฉันน่ะ"
กึ๋ย ว่ายังไงนะ ก็นั้น ฉันคิดว่านายเป็นแมวธรรมดาๆนี่ฟะ
"ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าคูเปอร์กับคูเปอร์ มันจะเป็นคนๆคนเดียวกัน"
"หึๆ"
หัวเราะ แล้วก็ยัง เดินวนไปวนมาต่อหน้าผม
"ช่างเถอะ เรื่องนี้ สักวันนายก็ต้องรู้อยู่ดี จะลาออกเลยไหม???"
"ทำไม ผมต้องลาออก?"
"เหมือนกับพ่อบ้านที่ผ่านๆมาของฉันไง? ลาออก ลาออก เพราะเห็นความจริงที่เขารับไม่ได้ ที่ว่าฉัน เป็นปีศาจ..."
"..."
นั้นสินะ ใครมาเห็นแบบนี้แล้วก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ อาจจะช็อคไปเลยก็ได้ ผมสิ ยังยืนนิ่งอยู่ได้ยังไงอีก ทั้งๆที่กลัวจนทำอะไรไม่ถูก
"ว่าไงล่ะ? เอเนส"
"ผะ ผม ไม่คิดว่า คุณเป็นปีศาจหรอกนะ เพราะว่า ปีศาจจริงๆน่ะ จะต้องมีเขี้ยวแล้วก็โหดๆกว่านี้"
"เอ๋..."
คูเปอร์มองผมอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย ไม่ดีแล้วมั้ง
หมับ ฟลุบ
"แล้วรู้ได้ยังไง ว่าฉัน ไม่โหด"
..............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น