รูปถ่ายกับความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : หญิงสาวกับดอกไม้

หญิงสาวกับดอกไม้

   แสงสีส้มอันอ่อนโยนของยามเย็น อากาศที่ปลอดโปร่ง สายลมผัดเอื่อยๆมากระทบกายให้รู้สึกเย็นสบาย เป็นช่วงเวลาที่แสงแดดได้โอบอุ้มเราไว้ด้วยประกายแสงสีส้มนวล  ช่างอ่อนโยน อบอุ่น และผ่อนคลาย แม้ในบางคราแสงแดดยามเย็นก็อาจทำให้รู้สึกเหงาและเศร้าสร้อยขึ้นมาได้เช่นกัน เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้น เวลาที่บันทึกไว้ในภาพถ่าย เวลาที่ไม่เคยหวนคืนกลับมา

   แช๊ะ แช๊ะ แช๊ะ เสียงกดชัตเตอร์ดังแผวเบา ทิวออกมาถ่ายรูปเล่นเป็นประจำในช่วงเวลายามเย็นเช่นนี้ เขาทำมันจนเป็นกิจวัตรประจำวันมาตั่งแต่สมัยเข้ามาเรียนที่กรุงเทพใหม่ๆ ช่วงนั้นอะไรๆก็ดูน่าตื่นตาตื่นใจจนอดใจที่จะกดชัตเตอร์ไม่ได้ ทำเอาเกือบอดตายตั่งแต่เดือนแรก ก็ค่าฟิมล์มันถูกซะที่ไหนหล่ะ แถมรายได้ของนักศึกษาก็น้อยนิด พอนึกย้อนกลับไปก็นึกขำตัวเอง เป็นช่วงเวลาแห่งวัยเยาห์ทีมีความสุข โดยเฉพาะตอนที่เริ่มมีเธอเดินเข้ามาในชีวิต

   ทิวเป็นเด็กหนุ่มบ้านนอกจากภาคใต้ที่เข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพ ตอนนี้เขาเป็นนักศึกษาปีที่ 3 คณะนิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แม้จะอยู่กรุงเทพมา 2 ปีแล้ว แต่ทิวก็ยังคงมีลักษณะของคนต่างจังหวัดติดตัวอยู่ไม่น้อย เช่น เรื่องของสำเนียงการพูดที่บางครั้งก็ยังมีทองแดงตกหล่นอยู่บ้างหรือเรื่องการแต่งกายที่ดูเซอร์ๆ แต่จะออกไปทางโทรมๆซะมากกว่า ที่จริงเขาก็อยากจะลองแต่งชุดราคาแพงๆแบบที่เพื่อนๆใส่ดูบ้างแต่มันติดที่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยเอื้อยอำนวยซักเท่าไหร่

   ทิวรักการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจและมักจะเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆพร้อมกล้อง cannon รุ่นเก๋ากึกคู่ใจ ที่เขาเรียกมันว่าไอ้ปืนใหญ่ เขาเรียกมันตามชื่อบริษัทผู้ผลิต ทิวได้รับไอ้ปืนใหญ่เป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อผู้จากไปแล้วของเขาอีกทีหนึ่ง

   ไอ้ปืนใหญ่เป็นกล้องที่มีอายุมากพอดู ภายนอกมันดูเป็นกล้องรุ่นเก่าที่ดูแล้วไม่น่าจะสามารถถ่ายรูปได้อีก แต่ใครจะไปรู้ว่าที่จริงแล้วมันเป็นสิงห์ปืนดุที่ผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชนและปัจจุบันก็ยังเป็นที่เกรงขามอยู่ในวงการ

   ทิวกับไอปืนใหญ่เป็นคู่หูที่รู้ใจกันทั้งคู่มักจะพากันออกมาเดินทางถ่ายรูปเป็นประจำ สถานที่ๆก็จะต่างกันไปบางวันไกลบ้างใกล้บ้าง อย่างวันนี้เขาออกมาถ่ายรูปในสวนดอกไม้ที่มหาวิทยาลัย ที่ๆมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุมและมีดอกไม้ชนิดต่างๆ ถูกปลูกไว้อย่างสวยงามทั่วบริเวณ ทิวตั้งใจว่าวันนี้จะมาถ่ายรูปของดอกไม้ในสวนแห่งนี้ เขาไม่รู้หรอกว่าพวกมันมีชื่อว่าอะไรแต่สีสันและความงามของมันดึงดูดใจให้เขาอยากจะลั่นชัตเตอร์ไอ้ปืนใหญ่เพื่อบันทึกภาพของดอกไม้เหล่านี้เอาไว้ เช่นเดียวกับเธอคนนั้น

   สายลมผัดมาเอื่อยๆทำให้เกสรดอกไม้ร่วงหล่น ผมสีดำขลับพลิ้วไหวราวกับกำลังหยอกล้อกันกับสายลม ใบหน้างดงามเข้ารูป ทรวดทรงบ่งบอกถึงความเป็นหญิงงามทุกประการ เธอนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรเช่นเดียวกับที่ไม่รู้ว่าเธอคือใคร บนโต๊ะมีสมุดหนังสือกางตั้งไว้ มือเรียวบางดูคู่นั้นดูนุ่มนวลน่าสัมผัส ข้างหนึ่งท้าวคางไว้ ข้างหนึ่งกำลังจดบันทึกอะไรซักอย่าง เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสเป็นประกายมองออกไปอย่างไรจุดหมาย ช่างดูเหงาและเศร้าสร้อยเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง หรือบางทีอาจจะรอใครบางคน

   แช๊ะ แช๊ะ แช๊ะ เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นอย่างแผ่วเบามีเพียงไอ้ปืนใหญ่กับนายของมันเท่านั้นที่ได้ยิน

เวลาแม้จะบันทึกไว้เป็นรูปถ่ายได้ แต่เวลาก็ไม่เคยย้อนกลับมาให้สัมผัสได้อีกครั้ง

หญิงสาวกับดอกไม้

รูปถ่ายที่ยังคงงดงามอยู่ในความทรงจำ