คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [BIGGEST LIE] โกหกครั้งที่ 7
บทที่ ๗
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเบาๆที่หน้าห้องปลุกให้ผมตื่นลืมตาอันหนักหน่วงของ
ตัวเองขึ้นมามองที่ประตู พ่อของผมเพิ่งกลับบ้านยังอยู่ในชุดเครื่องแบบตำรวจกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เหมือนกับช็อคกับสภาพที่เห็นข้างหน้า
อะไร … ยังไง … ทำไม ?
ก็แค่ผมนอนบนอกไอ้พี่ดินแล้วมันก็เอาแขนมาโอบหลังผมไว้หลวมๆแค่
นั้นเอง … แค่นั้นเอง ! เวรละ !
พ่อผมทำท่าเหมือนจะอ้าปากพูดอะไรอีกรอบ คนที่ผมนอนทับอยู่คงรู้สึก
ได้ถึงอาการนิ่งและเสียงหัวใจที่เต้นแรงของผมจึงค่อยๆตื่นขึ้น มองผมก่อนจะหันไปมองพ่อ แล้วก็นิ่ง …
บรรยากาศเย็นเฉียบและเงียบสงบอย่างกับป่าช้า
“หลับสบายมั้ยไอ้ลูกชาย” คำทักทายนั้นเหมือนจะเป็นคำทักทายกับไอ้พี่
ดินมากกว่า พ่อลีกเลี่ยงการสบตากับผม ขณะที่ผมเองไม่รู้ว่าควรจะเลิกกอดคนข้างๆดีหรือไม่ เพราะมันสายไปแล้วล่ะครับ
“ครับ” มันตอบ ไม่ปฏิเสธ ไม่มีท่าทางตื่นอะไร แต่ผมรู้สึกได้ว่าเสียงหัวใจ
มันเองก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ลงมาคุยกันข้างล่างก่อนกลับสิ”
แล้วพ่อก็เดินออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าลงบรรไดไป ผมกับไอ้พี่ดินหันมองหน้ากันแล้วก็ผละตัวออกจากกันโดยไม่ได้นัดหมาย ราวกับว่าการสัมผัสกันมันสร้างความเจ็บปวดให้เราไม่ต่างจากโดนไฟช็อต มันหันมองพื้นห้องที่จู่ๆก็หน้าสนใจขึ้นมากว่าหน้าผมพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“อย่าลืมกินยาล่ะ นายยังไม่หายดี” แล้วมันก็ลงไปข้างล่าง โดยไม่ลืมปิด
ประตูให้ผม ผมที่รู้สึกดีขึ้นมากจากเมื่อคืนนิดหน่อย เอาหน้ามุดกับหมอนอย่างขัดใจ
กลิ่นไอ้พี่ดินยังคงตินหมอน เงาความอบอุ่นบนเตียงยังคงไม่หายไปไหน
บ้าเอ้ย ! เขาคิดยังไงถึงได้นอนอยู่กับผมที่นี่ทั้งคืนแทนที่จะกลับบ้านไป
แล้วผมประสาทไปแล้วหรือไงถึงได้เข้าไปกอดเขาเหนียวหนึบอย่างกับตุ๊กตาหมีแบบนั้น
ซวย ซวย ซวย !
แถมพ่อยังเข้ามาเห็นฉากเด็ดนี่อีก “ลงมาคุยกันข้างล่างก่อนกลับสิ”
เสียงของพ่อดังขึ้นในหัวผม ผมรู้จักท่านพอที่จะรู้ว่ามันเป็นการประโยคบอกไล่(?) และผมก็รู้จักท่านดีพอที่จะเดาได้ ว่าสองคนนั้นกำลังคุยอะไรกันอยู่ข้างล่าง เสียงสองคนนั้นพึมพำกันจากข้างล่างเบามากจนผมจับใจความไม่ได้
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเสียงประตูบ้านปิดลงและพ่อผมเดินมาเปิดประตูห้องผม เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าเตียง
“ดีขึ้นหรือยัง” พ่อถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พ่อคุยอะไรกับพี่ดิน”
“สัพเพเหระ”
เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่แค่ สัพเพเหระ แน่ๆ
“มันไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะ ผมกับพี่ดิน…”
พ่อปัดมือและหลับตาลงเหมือนไม่อยากจะฟังต่อ “เอาเถอะๆ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าเราจะเป็นเกย์” ผมอ้าปากค้าง … ผมไม่ได้บอกพ่อว่าผมเป็นยังไง แต่ผมก็รู้ว่าท่านรู้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันไม่ใช่เรื่องนั้นที่ผมเป็นห่วง
“ผมรู้ว่าพ่อไม่ว่าอะไร แต่ผมกับพี่ดิน…” พ่อส่งสายตาตักเตือนมาให้ผม
“สิ่งที่ต้องห่วงตอนนี้ คือสุขภาพของตัวเอง นอนพักซะ พ่อเองก็เหนื่อย
แล้ว คำแก้ตัวเก็บไว้คุยกันทีหลัง” แล้วพ่อก็ออกจากห้องไป
ผมคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวเองบนเตียงขึ้นมากดพิมพ์ข้อความ
To สุดหล่อ : คุยกับพ่อว่ายังไงบ้างอ่ะ ?
4 วินาทีต่อมา
From สุดหล่อ : สัพเพเหระ
ผมเอาหัวโขกกับหมอนอีกสองสามรอบ ก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจว่าไอ้
พี่ดินกับพ่อไม่ได้แค่บังเอิญใจตรงกัน
To สุดหล่อ : พ่อบอกว่าถ้าผมถาม ให้บอกอย่างนั้นใช่ไหม?
From สุดหล่อ : อืม
ว่าแล้ววววว ซื้อหวยไม่เคยพลาดจริงๆผม
To สุดหล่อ : เอาจริงๆ คุยกันว่ายังไง?
From สุดหล่อ : คุยเรื่องการวางแผนอนาคต พ่อนายแนะนำงานที่มี
เงินเดือนดีพอที่จะสร้างครอบครัวที่มั่นคงได้ให้สองสามงาน
To สุดหล่อ : เฮ้อ โล่งอกไปนึกว่าจะโดนหนักกว่านี้
From สุดหล่อ : หนักกว่าคุยไป ทำความสะอาดปืนพกไปมั้ย?
ว่าแล้วววว ผมว่าแล้วไม่มีผิด
To สุดหล่อ : พ่อผมคงคิดว่าเราคบกันอยู่
แล้วหน้าตาท่าทางโฉดๆ หนวดเคราไม่โกนอย่างไอ้พี่ดินมันก็ชวนคิดว่ามันก็คงจะชวนให้นึกถึงโจรสามชายแดนภาคใต้อยู่ไม่น้อย ท่านถึงได้ยกปืนออกมาเช็ดเล่นๆเป็นการขู่แบบนั้น แต่ก็คงขู่ละนะ ผมรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อผมชอบพี่ดินจะตาย
พี่ดินดีอย่างนั้น น่าเอาเป็นตัวอย่าง อย่างนี้
To สุดหล่อ : ยังไงก็ ขอบคุณที่ช่วยดูแลผมเมื่อคืน ดีขึ้นมาก
To สุดหล่อ : แต่ทำดีกับผมเเค่ครั้งเดียว อย่าคิดว่าสงครามระหว่างเราจะจบนะครับ
ความคิดเห็น