คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [BIGGEST LIE] โกหกครั้งที่ 5
บทที่ ๕
“เอมมี่?” จำสาวผมบลอนด์ที่เป็นเพื่อนไอ้ดินได้ใช่ไหมครับ จู่ๆก็นั่งรถเก๋งสีแดงแจ๊ดมารับผม
หลังจากปล่อยให้ผมเดินกว่าสิบห้านาที แดดแรงก็แรง ร้อนก็ร้อน เหงื่อนี่ไหลชุ่มตัวไม่ต่างจากเล่นสงกรานต์(เว่อร์ไปนิด) ส่งข้อความบอกไอ้เกดกับไอ้แดนก็ไม่มีใครว่าง
“ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะสุดหล่อ ขึ้นมาสิ” ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง เกรงว่าไอ้ดินจะวานให้เอมมี่พาผม
ไปปล่อยป่าที่ไหนที่ไกลว่านี้อีก คราวนี้กลับบ้านลำบากเลยนะครับ ทางเส้นนี้รถผ่านก็น้อย มีแต่ป่ากับป่า แถมพ่อผมยังไปประชุมต่างจังหวัดอีก
“ไม่ต้องกลัวโดนจับกินหรอกน่า ขึ้นมา” เอมมี่ว่าอย่างนั้นผมก็เลยรีบขึ้นรถเข้ามาเลยครับ
เอมมี่รีบส่งขวดน้ำกับเปิดแอร์ให้เย็นขึ้น
“ขอบใจนะ อย่างน้อยในกลุ่มไอ้พี่ดินก็ยังคงมีคนปกติดีๆอยู่บ้าง” เอมมี่ใส่สวมแว่นดำ ยกยิ้ม
ที่มุมปากคล้ายจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็ไม่รู้แล้วก็ออกรถ
“โดนดินแกล้งเหรอ” เอมมี่ถาม
“อือ รู้ได้ไง”
“มีสายบอกมา” เธอพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ
ไอ้กอน แม่งต้องไอ้กอนชัวร์
“แล้วนี่มาช่วยได้ไงอ่ะ ต้องการอะไรแอบแฝงป่ะเนี่ย”
“ถ้าต้องการอะไรแอบแฝงจะให้ป่ะล่ะ” เธอถามอย่างท้าทาย บอกตรงๆว่าเอมมี่เป็นผู้หญิงที่
น่ากลัวมาก ผมคิดผิดมากๆที่ทำให้เอมมี่เจอกับเกดเนี่ย
“เอ่อ … ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะเอาอะไรอ่ะ” เอมมี่แค่นหัวเราะเหมือนผมพูดอะไรให้เธอถูกใจมากๆ
“เปล่าหรอกไม่ได้อยากได้อะไร กำลังจะไปบ้านเพื่อนเลยเห็นต้าพอดีนี่แหละ”
“เหรอ เออ ขอบใจๆ”
พอมาถึงบ้านปุ๊บผมก็เห็นรถไอ้เวรดินจอดอยู่หน้าบ้าน … เอมมี่เองก็เดินลงจากรถมาข้าง
หลังผม “ที่บอกว่าจะไปบ้านเพื่อนนี่…”
เธอพยักหน้าขำๆ “อือ หลังนี้แหละ เอาของมาส่ง เดี๋ยวก็ไปละ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ไม่รู้ว่า
ของอะไรรู้แต่พอเปิดประตูมา ไอ้ดินที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆแม่อรก็ยืนขึ้น ส่งสายตาสะใจให้ผมนิดหนึ่งก่อนจะปลีกตัวไปคุยกับเอมมี่ พี่หลินก็นั่งอยู่ด้วยนะครับ
“ต้ามาก็ดีแล้ว นั่งลงสิ แม่มีเรื่องจะคุยกับเราแล้วก็ดิน” แม่อรเรียกผมไปนั่งข้างพี่หลิน บน
โซฟา ผมเหลือบมองไอ้พี่ดินกับเอมมี่โบกมือลากันหน้าประตู เห็นคุยกันนิดเดียวหัวเราะนิดๆไม่เห็นส่งของอะไรให้กันเลย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เรื่องสำคัญน่ะ” ไอ้ดินเดินกลับมานั่งลงข้างๆผมตรงข้ามแม่อร
“มีอะไรเหรอครับแม่” มันถาม
“จริงๆแม่อยากจะคุยเรื่องนี้พร้อมกับพ่อต้าแล้วก็พวกเรา แต่วันนี้เขาติดประชุม แล้วแม่ก็หา
โอกาสที่เราสามคนจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันยากมาก”
“เรื่องคอขาดบาดตายเหรอคะ” พี่หลินที่นั่งข้างขวาของผมถาม
“เรื่องดีน่ะ แม่อยากรู้ความคิดเห็นของพวกเราทั้งสาม แม่กับพ่อของต้าเราจะแต่งงานกัน”
“หา/หา!” ผมกับพี่หลินเบิกตากว้าง แทบจะลุกออกจากโซฟา ส่วนไอ้ดินก็แค่นิ่งไปนิดหนึ่ง
ไอ้นี่มันแสดงความรู้สึกกับชาวบ้านชาวช่องเป็นหรือเปล่าครับ?
“คิดกันไว้นานแล้วนะ แต่แม่อยากรอให้ต้าเรียนจบกลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ก่อน แม่อยากให้ทุก
คนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในวันงาน พวกเราไม่ขัดข้องอะไรใช่ไหมถ้าเราจะแต่งงานกัน”
“…”
“แม่รู้ว่ามันยากสำหรับต้า ที่จะมีคนอื่นมาแทนที่แม่แท้ๆ แต่ไม่ใช่ว่าแม่เราไม่สำคัญ
นะ เช่นกันกับพ่อของดินและหลิน แม่ไม่มีวันลืมพ่อของพวกเราได้เหมือนกัน”
“ไม่ขัดข้องอะไรหรอกครับ ผมเข้าใจ” ผมรักแม่ของผมนะถึงแม้ว่าท่านจะเสียไปแล้ว แต่อะไร
ที่ทำให้พ่อมีความสุขผมก็ยินดีทั้งนั้น เพราะผมรู้ว่าตั้งแต่แม่ตายพ่อไม่เคยมีความสุขเลย แม่เป็นคนสำคัญในชีวิตของผมกับพ่อมาก พอเธอเสียไปเราถึงกับไม่มองหน้าแทบจะไม่คุยกันเลยในตอนแรก เพราะตอนที่แม่มีชีวิตอยู่ผมมักจะสนิทกับแม่ พ่อเองก็ไกล้ชิดกับแม่ แม่เหมือนตัวกลางระหว่างเราสองคน
แต่หลังจากนั้นไม่นาน ผมกับพ่อก็เริ่มเรียนรู้จักกันอีกครั้งผมคุยกับพ่อมากขึ้น
ปรึกษาอะไรกับพ่อมากขึ้นอย่างที่เป็นจนทุกวันนี้
“อะไรที่ทำให้แม่มีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่หลิน ทีนี้พวกเราทุก
คนก็หันไปทางไอ้ดินที่สีหน้าเหมือนเดิม ไม่ยินดียินร้าย มันคิดอะไรของมันอยู่ก็ไม่รู้
“แล้วดินล่ะ ว่ายังไง” แม่อรถาม
…
“เมื่อไหร่ดีล่ะครับ”
(แล้วก็ให้ลุ้นอยู่ตั้งนาน สัส!)
ความคิดเห็น