คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : sweetest :3
"ความสูง 172 ซม. หรือค่ะ"
"เอ่อ ใช่เเล้วค่ะ 172 ซม.ค่ะ อาจจะสูงกว่านี้อีกนิดค่ะ"
"เชิญเลยค่ะคุณอุเอฮาระ หมายเลขที่ 1203 ค่ะ" พนักงานสาว พูดเเล้วยื่นหมายเลขมาให้ฉัน
"อะไรนะค่ะ มีคนสมัครเยอะมากเลยหรอค่ะเนี่ย"
"ดูถ้าวันนี้เป็นพันกว่าคนค่ะ"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
ฉันเดินกลับไปหาแม่เเล้ะพี่ชายที่รออยู่
"แม่ มีคนมาสมัครเยอะมากอ่า หนูว่าไม่ผ่านหรอก กลับเหอะค่ะมีแต่คนขาวๆอ่า"
"ลูกแม่ก็ไม่ดำนิจ๊ะ แค่เหลืองแทน เท่านั้นจริงไหม ไผ่"
"ครับเเม่ จริงๆครับ แกจะเเพ้ก็แพ้แค่ความสวยแหละ"
แม่ลูก 2 คนนี้เข้ากันเป็นปี่ เป็นขลุ่ยจิงๆเลย ฉันนี่หละกลุ้มใจชะมัดฉันล่วงมือเข้าไปในเสื้อโค้ทแล้วเจอ ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดหน้าของผู้ชายคนนั้น ยังไม่ได้ซักเลย ลืมซะสนิท หน้าผากของฉันปูดตั้ง 2 วัน หน้าเกลียดมากๆ โดนยัยอันธพาลล้อด้วย
"ผ้าเช็ดหน้าใครอ่ะ ลูกปลา"
"ไม่รู้ ได้ยินว่าจะเรียกไปถ่ายรูปที่ละ 10 คน จะถึงหนูเมื่อไหร่เนี่ย"
ฉัน แม่ และ พี่ไผ่ นั่งรอไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุด เวลาของฉันก็มาถึง ตื่นเต้นจริงเลยนะเนี่ย วิ้วๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยที
"เอาหละครับ เชิญหมายเลข ตู๊ด ต๊ด ตู๊ด ถึง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ที่ห้องไดเเล้วครับ" พนักงานประกาศ
"ไปนะค่ะแม่ เจอกันนะพี่ไผ่"
ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องเพื่อที่จะไปออดชั่น ใครคนนึงก็ตะโกนออกมา
"ซากุระ ซากุระ"
ฉันหันไปเจอ อิชิฮาร่า ฮิโรกิ ที่ดูจากลักษณะถ้าทางแล้ว วิ่งมาจากที่ใดซักที่นึงด้วยความเร็วสูง มาที่นี่ เพื่อมาหาฉัน ฉันรีบวิ่งไปหาฮิโรกิ พร้อมกับเรียกชื่อเขา
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา อายโว้ย"
"ฉันจะมาบอกว่า โชคดีนะซากุระ ทำให้ได้นะ หน้าผากหายเเล้วไม่ต้องห่วงแล้วก็ จะเป็นกำลังใจให้นะ"
คำพูดสุดท้ายนั้นทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาก ฉันก้าวเข้าไปในห้องนั้นด้วยความมั่นใจ ห้องเชือดที่ฉันนั่งรอมาทั้งวัน ข้างในมีเวทีตรงกลางอยู่ พร้อมไมโครโฟน โต๊ะกรรมการตรงกลาง มีคณะกรรมการ 5 คน นั่งอยู่ ทุกคนมีคะแนนความสามารถ10 คะแนน บุคลิกภาพ 10 คะแนน สุขภาพจิต 10 คะเเนน และตรงข้างห้อง มีตากล้องที่จะให้เราโพสถ้าถ่ายรูบกับเขาเขาจะให้คะแนนเรา 10 คะแนน และ กรรมการทั้ง 5 จะให้คะเเนนภาพที่ออกมาอีก 10 คะแนน
_____________________________
ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ที่เขาเตรียมไว้ให้มองสาวๆคนแล้วคนเล่า ขึ้นไปบนเวที สัมภาษณ์ แสดงความสามารถ ถ่ายรุบจนถึงคิวของฉัน
"เอ่อ คุณอุเอฮาระ แนะนำตัวสั้นๆให้เราฟังทีซิครับ"
ฉันมองหน้ากรรมการทีละคไปเจอะกับกรรมการคนสุดท้าย เขาคือคนที่ให้นามบัตรฉันนี่
"ฉันชื่อ อุเอฮาระ ซากุระค่ะ เป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น - ไทย เพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้ 2 ปีแล้ว ตอนนี้เรียนอยู่มัธยมปลาย ปี 2 โรงเรียน T ค่ะ การเรียนของฉันอยู่ในขั้นที่ดีมาก งานอดิเรกของฉันคือ ร้องเพลง เล่นเทนนิส ค่ะ ฉันรักเทนนิสมาก ฉันมีชื่อไทยด้วยค่ะ ชื่อว่า สุภัทรา ชื่อที่ครอบครัวชอบเรียกคือ ลูกปลาค่ะ"
"ทำไมคุณถึงสนใจงานชิ้นนี้ค่ะ" กรรมการอีกท่านนึง ถามฉัน
"ฉันคิดว่ามันน่าสนใจค่ะ โดยส่วนตัวเเล้วอาจจะไม่เหมาะกับฉัน แต่มันเป็นเรื่องที่ท้าทายแล้วอาจจะเปลี่ยนจากเด็กที่เอาเเต่เรียนอย่างฉันให้พบเจอโลกใหม่ๆ หลังจากที่อยู่ในโลกแคบมานาน"
"ถ้าเกิดว่าคุณเกิดดังขึ้นมาหละครับ คุณจะรับกับสภาพความไม่เป็นส่วนตัวไหวหรือเปล่า"
คนที่ให้นามบัตรฉันถามฉันขึ้นมา ฉันก็อมยิ้มแล้วเริ่มพูดโดยที่ไม่ตื่นเต้นเลย ก็ตอบเขาไปว่า
"ฉันก็คงต้องยอมรับสภาพนั้นไปค่ะ ในเมื่อว่าฉันตัดสินใจที่จะทำมันเเล้ว ไม่ว่าจะมีอะไรเข้ามาขัดขวางก็ต้องทำให้สำเร็จ ฉันคงจะถอยไม่ได้ คงต้องพยายามมุ่งหน้าต่อไปข้างหน้า ฉันจะมัวย่ำอยู่กับที่ หรือเสียใจในสิ่งที่ได้ตัดสินใจทำไปวันนี้ไม่ได้อีกแล้ว คงต้องปล่อยให้ชีวิตเดินต่อไปเรื่อยๆ ปรับตัวให้ได้ มันไม่ใช่สิ่งใหม่สำหรับฉันหรอกค่ะ"
กรรมการทุกคนมีสีหน้าที่ฉันอ่านไม่ออก แต่คนที่ถามฉันเขาอมยิ้มแล้วส่ายหัว หมายความว่าไง
"งั้นคุณช่วยแสดงความสามารถของคุณ ให้พวกเราดูด้วยนะค่ะ คุณอุเอฮาระ"
ฉันเริ่มร้องเพลง If i ain't got you ของ alicia keys ไม่เสียเเรงเลยที่เรียนร้องเพลงมาจากประเทศไทย และยังคงจะเรียนต่อเมื่อมาอยู่ที่นี่ เมื่อมาร้องจบ กรรมการก้อพยักหน้า และกรรมการคนสุดท้ายก็ถามฉันว่า
"ถ้าคุณด้ายเป็นนางเเบบในสังกัดของเรา คุณจะได้ทั้งถ่ายแบบ โฆษณา หรือ แม้แต่ละคร ถ้าคุณรู้ผลแล้ว คุณจะทำอะไรเป็นอันดับเเรก ครับ"
ฉันยิ้มหวานๆพร้อมกับหัวเราะเบาแบบอายๆ และจ้องไปที่เขา
"ฉันคงจะกระโดด ร้องกรี๊ดๆๆ แล้ววิ่งเข้าไปกอดเเม่ของฉันที่สนับสนุนฉันมั้งค่ะ หรือไม่ก้ออาจจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าไม่ได้มัน และก้อยังคงกอดแม่ ขอบคุณเเม่เหมือนเดิม"
"โอ.เค. ครับ เชิญไปถ่ายรูบได้ เราจะเเจ้งผลทางไปรษณีย์ ในอีก 2 อาทิตย์นะครับ"
ฉันเดินไปถ่ายรูป อืม มันก้อไม่ได้แย่นะเนี่ย การถ่ายรูปเนี่ยสนุกดี ฉันคิดว่าทำได้ดีพอดู
______________________________
"เป็นไงบ้างซากุระ" (ฮิโรกิ)
"เขาทำไรเกบ้างลูกปลา" (พี่ไผ่)
"โอ้ย เหนื่อย ขอนั่งเงียบๆได้ป่ะ หิวด้วย แม่จ๋า ลูกปลาหิว"
"ดีลูก วันนี้เลี้ยงฮิโรกิคุงด้วยเลยแล้วกัน อย่าเซย์โน นะจ๊ะ"
"ได้เลยครับคุณน้า"
วันนั้นเเม่พาไปกินข้าวนอกบ้านที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว พ่อแป่ จองไว้ให้ฉันเพื่อฉลองการออดิชั่น ที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยของฉัน และวันนั้นก้อผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ทุกๆคนฟัง และบอกว่า อีก 2 อาทิตย์รู้ผล
"ซากุระถ้าหลานได้ขึ้นมาจริงๆ อย่าทิ้งการเรียนนะลุก เราจะเอนเเล้วนะ"
"ค่ะ คุณปู่ คุณย่า หนูจะพยายาม"
"ดีมากลูกพ่อ แล้วมาแกสองคนมาเป็นเสาหลักของอุเอฮาระ กรุ๊ป ต่อไปน่ะ"
"ค่ะ/ครับ คุณพ่อ"
"เอ้าดื่มๆๆๆๆ"
อีก 2 อาทิตย์เท่านั้นชีวิตที่เดินมาจนถึงทางแยกได้เริ่มต้นขึ้นเเล้ว ขอให้ฉันโชคดีด้วยเถอะ
_______________________________
ความคิดเห็น