คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 ลีลาวดีและความสับสน
บทที่ 7 ลีลาวีและวามสับสน
ทั้เ้าายนรินทรและเ้าหิสโรา่า็ทอพระเนรหิสาววัยประมายี่สิบปีเห็นะไ้ที่ำลัยอบายถวายบัมทั้สอพระอ์อย่าื่นม เพราะหิสาวผู้นี้มีิริยาที่อ่อนหวานน่ารัเสียริๆ อีทั้ใบหน้าอหิสาวผู้นี้็ามยิ่นั นี่หรือบุรีอเสนาบีลาโหม ่ามีิริยาสมเป็นุลสรีเสียริ
หิสาวผู้นั้น่อยๆ ลานเ่าเ้ามาหาเ้าายนรินทรที่ทรประทับนั่พิพระเนย้วยวามเินอาย เพราะใรๆ ่า็รู้ีว่าเ้าายรัทายาทอสีหราเป็นบุรุษเพศที่ามราวเทพบุรเมื่อไ้เ้ามาเห็นใล้เ่นนี้ ไ้สบพระเนรอพระอ์ไม่มีใรที่ะไม่รู้สึเินอาย
“ ถวายบัมฝ่าบาททั้สอพระอ์ หม่อมันลีลาวี บุรีอเสนาบีลาโหมเพะ ” เ้าายนรินทรทรแย้มพระสรวลอย่าพึพอพระทัยับิริยาอหิสาวที่ื่อ ลีลาวี ผู้นี้นเ้าหิสโราทรหมั่นไส้
“ ไ้เอันเสียที เมื่อเ้านี้พี่นรีแ้ให้เราทราบแล้วว่าเ้าะมา แ่เราิว่าเ้าะมาพรุ่นี้เสียอี ”
“ อนแร็เป็นเ่นนั้นแ่พอทราบ่าวว่าฝ่าบาททรน้ำหม่อมันเป็นห่ว็เลยรีบมาูพระอาาร และถือโอาสอเ้ามาถวายบัมเลยเพะและหาวันนี้ฝ่าบาทประส์ให้หม่อมันถวายารูแลหม่อมัน็ยินีเพะ ” เ้าายนรินทรทรปลายพระเนรไปทาเ้าหิสโรา
“ ็ี เราไม่่อยสบายวันนี้ไ้เ้ามาอยูและหายไว ” ลีลาวียิ้มอย่าเินอายับสิ่ที่เ้าายนรินทรทรรับสั่ ผิลับเ้าหิสโราที่สบพระเนรเ้าายนรินทรอย่าไม่พอพระทัย
“ ลีลาวีเ้ารู้ไหมว่าอะไรที่เ้าวรระวัเมื่อเอ ” ลีลาวีแปลใมาับำถามอเ้าหิสโรา
“ อะไรหรือเพะ? ”
“ ็ผู้ายยัไล่ะ ยิ่เป็นผู้ายบานแถวนี้ร้ายยิ่ว่าเสือ นานที่มันรัมันยั่าไ้เลย นับประสาอะไรับผู้หิบอบบาน่ารัอย่าเ้า ” แม้เ้าหิสโราะไม่รับสั่ว่าหมายถึใร แ่เ้าายนรินทรทรเ้าพระทัยทันทีว่าเ้าหิสโราทรหมายถึพระอ์
“ ลีลาวีแล้วเ้ารู้ไหมว่าอะไรที่เ้าวรระวัมาว่าผู้าย ” เ้าายนรินทรทรเป็นฝ่ยรับสั่ถามลีลาวีบ้า
“ อะไรหรือเพะ? ” เป็นลีลาวีนเียวสินะที่ไม่เ้าใับเรื่อราวทั้หม
“ ็ิใอผู้หิบานแถวนี้น่ะสิ ลับไปลับมาเี๋ยวะ่าเี๋ยวะ่วย เี๋ยวเลียเี๋ยวห่ว เปลี่ยนไปเปลี่ยนมานามไม่ทันแล้ว ” เ้าหิสโราทรพระำเนินเ้าไปใล้เ้าายนรินทรมาึ้น
“ แล้วไม่ใ่ผู้หิแบบนี้หรือเพะที่ทำให้ฝ่าบาทยอมฝืนรัเพื่อะอภิเษสมรส้วย ” สิ่ที่เ้าหิสโรารับสั่เล่นเอาเ้าายนรินทรรับสั่เถียไม่ออ เ้าหิสโราทรทอพระเนรเห็นเ่นนั้น็ทรแย้มพระสรวลเยาะ ึ่ลีลาวี้มอทั้สอพระอ์สลับันไปมาอย่าไม่เ้าใว่ารับสั่เรื่ออะไรัน
“ ทรรับสั่อะไรันหรือเพะหม่อมันไม่เ้าใเลย ” เ้าายนรินทรทรแย้มพระสรวลประทานให้ลีลาวีอย่าอ่อนโยน
“ เ้าอย่ารู้เลย เ้าิใีเินว่าะรับรู้เรื่อเ็ๆ แบบนี้ มันไร้สาระเินไป ”
“ ฝ่าบาท! ” เ้าหิสโราทรรับสั่อย่าไม่พอพระทัย
“ เธอมีอะไระุยับอาอีไหม ถ้าไม่มีเธอ็ออไปไ้แล้ว เพราะอามีเรื่ออยาะุยับลีลาวีสอน ” สิ่ที่เ้าายรับสั่ทำให้แ้มาวอลีลาวีแระเรื่อ้วยวามเินอาย ผิลับเ้าหิสโราที่แระเรื่อเพราะวามโมโห
“ หม่อมันทูลลา! อให้มีวามสุแล้วัน ถ้าทรทำไ้นะ ” รับสั่เพียแ่นั้นเ้าหิสโรา็ทรระทืบพระบาทปึปัออไปนลีลาวี้อทูลถามเ้าายนรินทรอย่าแปลใ
“ เ้าหิสโราทรมีท่าทีเหมือนริ้วฝ่าบาทนะเพะ ”
“ เป็นเรื่อปิอยู่แล้ว หาเ้ามาบ่อยๆ ็ะินไปเอ ” ลีลาวีรู้สึุิถึสิ่ที่เ้าายนรินทรทรรับสั่
“ ทรรับสั่เ่นนี้หมายวามว่า ทรพระราทานอนุาให้หม่อมันมาถวายารูแลบ่อยๆ ใ่ไหมเพะ ” เ้าายนรินทรทรพยัพระพัร์พร้อมรอยแย้มพระสรวล
“ ใ่ ถ้าเ้าไม่เบื่อเสีย่อนนะ ” ริมฝีปาบาอลีลาวีลี่ออเป็นรอยยิ้มว้าับวามเมาอเ้าายนรินทร
“ ไม่เพะ หม่อมันไม่เบื่อแน่ อบพระทัยเพะ ” เ้าายนรินทรทอพระเนรลีลาวีอย่านึเอ็นู ่าน่ารัเสียริผู้หินนี้ ไม่เหมือนนที่เพิ่ออาห้อไปเอาแ่้อะหาเรื่อให้ปวพระเศียรลอเวลา
*****************************************************************
ในเวลาเย็นอวันนั้นะที่เ้าหิสโราออมาาห้อเสวย็้อแปลพระทัยเมื่อทอพระเนรเห็นว่ารถม้าอลีลาวีำลัเลื่อนออไปาหน้าพระำหนัหลว นี่หมายวามว่าเ้าายนรินทรทรปล่อยให้ลีลาวีลับบ้านไ้แล้วอย่านั้นหรือ นึว่าะให้นอนเฝ้าพระอาารเสียอี เ้าหิสโราไ้แ่พระำริอยู่ในพระหทัย
เ้าหิสโราทรเาะพระทวารห้อพระบรรทมอเ้าายนรินทร่อนะเปิเ้าไปโยไม่รอให้เ้าายนรินทรทรพระราทานอนุา ึ่ทันทีที่ทรเ้าไป็ทอพระเนรเห็นว่าเ้าายนรินทรำลัประทับนั่อยู่ปลายพระแท่นบรรทม พร้อมับโ๊ะพระระยาหารอ่อนสำหรับผู้ป่วยนาเล็ั้อยู่ ึ่เ้าอพระระยาหารนั้นำลัทอพระเนรมอพระอ์่อนะส่ายพระพัร์อย่าระอาับท่าทีเหมือนเ็อเ้าหิสโรา
“ ำลัะเสวยพระระยาหารหรือเพะ แล้วพยาบาลส่วนพระอ์ทำไมรีบลับไม่รอป้อน้าวป้อนน้ำ่อนล่ะ ”
“ อาให้เาลับไปเอ ลัวว่านะมอไม่ีที่มาอยู่ับผู้ายั้แ่เ้านมื ” เ้าหิสโราทรทำเป็นพยัพระพัร์อย่าเ้าพระทัย
“ แ่็ั่วราวใ่ไหมเพะ อีหน่อย็มาอยู่นานในานะพระสนม ” เ้าายนรินทรทรสบพระเนรเ้าหิสโรา ่อนะแย้มพระสรวล
“ ็เป็นอย่านั้นระมั็ลีลาวีอ่อนโยนน่ารัมาว่าผู้หิบานที่ทำัวไม่น่ารัเสียเอาเลย ” เ้าหิสโราทรไม่พอพระทัยเมื่อไ้ฟั แ่็ยัทรพระทัยเย็นไว้
“ แ่็ไม่แน่หรอนะเพะเพราะไม่รู้ว่าฝ่าบาทะอยู่ถึวันนั้นหรือเปล่า ” เ้าายนรินทรทรสบพระเนรเ้าหิสโราอย่าไม่ยอมแพ้
“ แ่อาแน่ใว่าไม่ใ่อนนี้ เพราะในอาหารนี้เธอไม่ไ้ใส่อะไรลไปในเมื่อลีลาวีเป็นนทำให้ ” สิ้นำรับสั่เ้าายนรินทร็ะหยิบลอพระหัถ์้อนเพื่อใ้ัพระระยาหาร แ่้วยวามที่ยัทรพระประวรพระหัถ์ึอ่อนแรทำให้ไม่สามารถหยิบลอพระหัถ์้อนไ้ เ้าหิสโราทอพระเนรเห็นเ่นนั้น็ทรพระสรวล
“ แ่นี้ยัไม่มีแรแล้วทำมาเป็นพูี มานี่ทำให้... ” เ้าหิสโราทรหยิบลอพระหัถ์้อน ่อนะประทับนั่ลบนพระแท่นบรรทม้าๆ เ้าายนรินทร
เ้าายนรินทรทรทอพระเนรเ้าหิสโราอย่าแปลพระทัยที่เห็นว่าเ้าหิสโราทรใ้ลอพระหัถ์้อนัพระระยาหารอ่อนมาเป่าให้ลายวามร้อน ่อนะยื่นมา่อที่พระโอษ์อพระอ์ แ่เมื่อเ้าหิสโราทอพระเนรเห็นว่าเ้าายนรินทรเอาแ่ทรทอพระเนรพระอ์็แปลพระทัย
“ ไมเสวยรึไ ” เมื่อทรไ้ยินเ่นนั้นเ้าายนรินทร็ทรแอบแย้มพระสรวล ่อนะเสวยพระระยาหารที่เ้าหิสโราทรป้อนถวาย
“ เธอทานแล้วหรือ? ” เ้าหิสโราทรปลายพระเนรมาที่เ้าายนรินทรทั้ที่พระหัถ์ยัป้อนพระระยาหารถวายอยู่
“ ห่วัวเอเถอะ ”
พระระยาหารเย็นวันนี้รสาิีเป็นพิเศษสำหรับเ้าายนรินทร ไม่ใ่เพราะเป็นฝีมือารทำอลีลาวีแ่เป็นเพราะฝีพระหัถ์ในารป้อนอเ้าหิสโรา่าหา แม้ะเสวยพระระยาหารเล้าพระพัร์ที่บึ้ึอเ้าหิสโรา แ่พระระยาหารมื้อนี้็ยัรสาิีอยู่ี
เมื่อพระระยาหารำสุท้ายหมเ้าหิสโรา็ทรยื่นแ้วพระสุธารสพร้อม้วยถ้วยพระโอสถถวายเพื่อให้ทรื่ม ึ่เ้าายนรินทร็ทรรับมาื่มทั้รอยแย้มพระสรวล เมื่อทอพระเนรเห็นว่าหมหน้าที่แล้วเ้าหิสโรา็ะลุออไปแ่ถูพระหัถ์อเ้าายนรินทรว้าพระพาหาไว้เสีย่อน
“ เี๋ยว อถามอะไรหน่อย ” เ้าหิสโราทรมวพระนอย่าแปลพระทัย
“ อะไรเพะ? ”
“ ทำไมถึป้อน้าวอา ”
“ ็แ่เวทนาเท่านั้น ” เ้าายนรินทรทรแย้มพระสรวล
“ แล้วทำไมเมื่อเ้านี้ถึเรียนุิให้มา่วยอาทั้ๆ ที่เธอ็อยาให้อาาย ” เ้าหิสโราทรถอนพระปัสสาสะ
“ หม่อมันราบทูลไปแล้วว่าหม่อมันอยาให้ฝ่าบาทาย้วยน้ำมือหม่อมันเพื่อวามสนุ ”
“ แ่มันฟัไม่ึ้นเลยนะสโรา สิ่ที่เธอทำมันเหมือนว่าเธอเป็นห่วอาและไม่อยาให้อาาย ริๆ แล้วในใอเธอ้อารอะไรันแน่พออาไม่อยาายเธอ็หาวิธี่าอาสารพั แ่พออายอมายริๆ เธอลับ่วยอาไว้ อนนี้อาสับสนไปหมแล้ว ” อย่าว่าแ่เ้าายนรินทรทรสับสนเลย แม้แ่นที่ระทำอย่าเ้าหิสโรายัสับสนในัวพระอ์เออยู่เลยว่าทำไมถึ้อ่วยีวิเ้าายนรินทร้วยทั้ที่โอาสในารใ้็มาถึแล้ว
“ ว่าอย่าไร? ”
“ หม่อมันไม่รู้! ” เ้าหิสโราะลุออไป แ่เ้าายนรินทร็ทรไวว่าว้าร่าอเ้าหิสโรามาอไว้แน่น แม้เ้าหิสโราะทริ้นรนแ่ไหน็ไม่หลุาารับุม
“ ปล่อยนะ นี่ทรไปเอาแรที่ไหนมาทั้ที่เมื่อรู่ยัแทบะย้อนไม่ึ้น ”
“ ไ้ยาีระมั เธออย่าเพิ่หนีอาไปเลย อาแ่อยาะบอว่าอาพอะเ้าใว่าทำไมเธอถึ่วยอา ็อย่าที่อาเยบอเธอว่าริๆ แล้วเธอไม่ไ้้อาร่าอา เธอแ่โรธและทำให้อารม์ั่ววูบมารอบำวามีในิใ เปลี่ยนวามิเถอะนะเลิิแ้นเลิอยาให้อาใ้และพร้อมรับารเยออาเสียที เพราะวามแ้นนอาะเผาไหม้นที่เธอแ้นแล้วมันยัเผาไหม้ิใอเธอเอ้วย ”
“ แล้วฝ่าบาทะเยให้หม่อมันยัไ แล้วะทรเยไ้หมหรือ หม่อมันสูเสียวามสุในีวิ สูเสียวามรัาพ่อแม่ที่นเป็นลูสมวรไ้และที่สำั หม่อมันสูเสียแม่ ไหนทรรับสั่ให้หม่อมันฟัหน่อยสิว่าฝ่าบาทะเยทั้หมนี้ไ้อย่าไร ” เ้าหิสโราทรสบพระเนรเ้าายนรินทรนิ่เพื่อรอำอบ
“ อายอมรับนะว่าอาเยารสูเลียแม่เธอไม่ไ้ แ่อาแน่ใว่าอาสามารถเยวามสุให้เธอไ้ ”
“ แล้วารที่หม่อมันสูเสียวามรัล่ะฝ่าบาทะเยอย่าไร ะทริว่าหม่อมันเป็นเ้าแม่และมอบวามรัให้หรือว่าะทรฝืนพระทัยเรียนรู้ที่ะรัหม่อมันเพื่อทำามที่รับปาไว้ับเ้าพ่อเ้าแม่เหมือนที่ทรทำอยู่ ” เ้าหิสโราทรรับสั่อย่าน้อยพระทัย
“ แล้ว...ถ้าอารัเธอ้วยหัวใริๆ ไ้ เธอะยอมรับวามรู้สึออาแล้วโยนวามแ้นทิ้ไปรึเปล่า ” เ้าายนรินทรทรระับอ้อมพระพาหาให้แน่นึ้น ำถามนี้่ายาเสียริสำหรับพระอ์ที่ะหาำอบโยเพาะเมื่อมีเ้าายนรินทรอยู่ใล้ๆ เ่นนี้
“ ว่าะถึเวลานั้นฝ่าบาทอาะไม่มีีวิอยู่แล้ว็เป็นไ้ หม่อมันอาะ่าฝ่าบาทไปแล้ว ” เ้าายนรินทรทรแย้มพระสรวลบาๆ เมื่อทรพระำริว่าไม่ว่าะพระอ์ะรับสั่อย่าไรเ้าหิสโรา็ไม่มีวันเปลี่ยนพระทัยที่ะปลพระนม์พระอ์ เมื่อพระำริไ้เ่นนั้น็ทรปล่อยให้เ้าหิสโราเป็นอิสระ
“ แล้วถ้าอา้อายริๆ วันนั้นเธอะเสียใหรือีใ ” เ้าหิสโราทรสบพระเนรมริบอเ้าายนรินทรนิ่ ่อนะรีบวิ่ออาห้อพระบรรทมไปโยไม่อบำถามและไม่สนพระทัย่อพระสุรเสียเรียอเ้าายนรินทรแม้แ่น้อย
“ เี๋ยวสโรา! ”
เ้าหิสโราพอะรับรู้ถึวามีที่เ้าายนรินทรทรมี่อพระอ์ไ้ ทรยอมสิ้นพระนม์เพื่อวาม้อารอพระอ์ ทรยอมรับวามผิแทนพระอ์และทรยินีมอบีวิให้พระส์ แ่ไม่รู้ว่าทำไมในพระหทัยอเ้าหิสโรายัมีแ่วามแ้น หรือริๆ แล้วที่พระอ์้อารไม่ใ่ารใ้้วยวามาย แ่เป็นารใ้้วยวามรัันแน่ พระอ์เอ็ยัหาำอบให้ับัวเอไม่ไ้
“ เราะอยู่ใล้ันมาินไปนทำให้หม่อมันเริ่มใอ่อน อย่าใอ่อนับวามีอเาเ็านะสโรา ”
เ้าหิสโราไ้แ่พร่ำบอพระหทัยอพระอ์
ความคิดเห็น