ปริศนาภิภพมายา

ลำดับตอนที่ #1 : ย้ายเข้า

ตำนาน

เมือนานมาแล้วก่อนที่มนุษย์จะกำมาบนโลกใบนี้  เคยมีดินแดนลึกลับ ขุมทรัพย์สมบัติ เผ่าพันธุ์ต่างๆล้วนอาศัยอยู่ พวกล้วนอยู่ในนิทานต่างๆตามเรื่องเล่าตามตำนานที่เรา  มนุษย์  ใช้เป็นเรื่องเล่าสืบต่อกันมาอย่างช้านานโดยหารู้ไม่ว่าครั้งหนึ่งนั้นพวกเขามีอยู่จริง

เมื่อสิ่งลึกลับในโลกนี่ไม่ได้มีเพียงคำเล่าขานตลอดไปทุกสิ่งเป็นไปตามกฎของมัน  เกิดขึ้นก็มีดับไป มีแสงสว่างก็มีความมืด  มีความดีย่อยมีความชั้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครสามารถควบคุมได้นั้นคือใจคนสิ่งนั้นมันไม่เคยมั้นคง ดิวนามิส กล่าวเบาๆจากตำแหน่งที่ห่างไกลจากโลก  ที่นั้นไม่มีแสงสว่างไม่รูปลักษณ์  ไม่ความมืด มีเพียงความว่าง  ขั้นระหว่างแสงและเงา

เฮ้อออ ท่านดิวนามิส มันคงถึงเวลาแล้วสินะ  ทอล พูดอย่าง เยือกเย็นและหนักใจไม่น้อย

อืม  ดิวนามิส กล่าวเสียงเรียบ

บทที่ 1 ย้ายเข้า

เครื่องบิน  Airbus A630 ขนาดใหญ่กำลังลงนะลานบิน ครอบครัวPure gray(บริสุทธิ์สีเทา)กำลังลงจากเครื่อง

พ่อคุณนิดเขาจะมารับเราตอนไหนละไม่เห็นมาเลย  จีถาม

เหะๆตอนที่โทร เขาบอกพ่อ ว่า5 โมงละ มั้งนะเกลตพูดเซ็งๆ  อ้าวงันจีก็ไม่มีไรทำดิโด้นี่เพิ่งบ่าย 4 เองเอาน่าลูกไปเที่ยวรอบสนามบินก็ได้หนิบรรยากาศที่นี้สดชื่นที่สุดละ ยองมินกล่าว เร็วเท่าคำพูดก็เดินความเร้วแสงเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าทันที

เฮ้ยย พ่อเร็วเข้า  จัดไปไอ้ลูกชาย  นี่นนน ยองมินนนนน  เกลตตโกนลั่น  ยองมินมองสามีขณะกำลังวิ่งเข้ามา

อะไรที่รัก ยองมินกล่าวอย่างตกใจ  

แหมเพิ่งนึกได้ว่าที่อยู่ไหม่เรากำลังจะไปมีเสื้อสวยกว่านี้มากน้าและแบนด์ดังด้วย  เกรตพูดอย่างหอบสุดเพราะคุณเธอพูดจบปุบก็อันตทานหายไปมาอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้าที่อยู่ห่างเกิน  40 เมตร ที่ตกใจจนเหนื่อยเพราะนิสัยที่ซื้อแหลงจนเลือดจนคนเป็นสามีเลือดสาด ซิกๆๆ  มาหลายรอบ

อ้าวแต่มันสวยมากนี่น้า  มินยองพูดอย่างอ้อน

เอาน่าไปกินข้าวก่อนปะ  ลูกหิวแล้วด้วย  เกรตกล่าวขณะส่งซิกบอกลูกหัวแก้วหัวแหวน  มินยองมองจีอย่างดูอาการ         ก็ตกลง จึงมองหาร้านอาหารสไตล์ฝรั้งเศษที่ตนชื่นชอบ

เฮ้อออ  รอดแล้วเราเกือบเป๋าฉีก  คนเป็นพ่อกล่าวด้วยสีหน้าโล่กอก

เฮ้อออ  เกือบแล้วแม่ซื้อเสื้อทีไรเกือบ2ชั้วโมง

หลังจากกินข้าวเสร็ดแล้วจึงเดินออกมารอคุณนิดที่เป็นเพื่อนของเกรตอยู่สิบนาที ก็มีคนหน้าตาตลกๆ ตัวอ้วนๆ  มองไปมองมาเหมือนใครซะคนในแก็งสามช่าผิดอย่างเดียวคือมีผม

เฮ้,,,,  นิดพ่อเกรตตะโกนอย่างอารมเสียที่เพื่อนตัวเองมาช้า เกินเวลานัด 30 นาทีเพราะมันทำมินยองตัวดีเกือบทำเขาเริ่มเลือดชิกอีกเป็นรอบที่สอง  งะทำไมแก่ทำหน้าสยองอย่างละนิดตกใจ ผวา  เฮ้อ ไม่มีไรหรอก ของแนะนำหน่อยนะ นี่ จีลูกชายของฉันเอง แนะนำตัวกับน้าเขาสิลูก  จีครับหวัดครับ เด็กชายจีตอบด้วยท่าทางเป็นกันเอง

น้าชื่อนิดน้าเป็นเพื่อนกับพ่อของเธอนานแล้วหละตอนย้ายมาอยู่มีอะไรอย่างให้ช่วยปรึกษาอาได้ 

ครับบบ  จีตอบสียงเรียบ

เอาละไปกันเถอะรถมารอแล้วนิดพูด   อืม เกรตตอบก่อนมองไปทางจีและมินยองและพบว่าทั้งหายไปร็วเท่าความคิดเกรตรีบกวาดตามองหาตามร้านเสื้อผ้าทันที

ภายในรถ  แม่  พ่อบอกแม่แล้วใช่ไหมว่ารอนะ  ก็มันลืมอะพอเห็นเสื้อเด็กเท่ๆที่จีใสได้มันก็หลงเลย  เหะๆผมโตแล้วน้าจีหันมาพูดระหว่างจีรถแล่นไปบนท้องถนุมต้นไม้ปดับตามที่ต่างๆไม่ว่าจะเป็นสวนหรือไร่ ต้นสนที่ทนต่อสภาพอากาศขึ้นอยู่ตามเกราะกลางถนุน(อธิบายชัดๆคือประเทศสิงขโปรในปี50นั้นเองเพียงแต่มีเทคโนโลยีทีล้ำหน้า) 

วาวว,,,,,ที่ไม่เหมื่อนที่อื่นจริงๆด้วย อ่ะ  ใกล้ถึงยังครับ  จีพูดขณะที่กำลังมองรอบๆ

ใกล้แล้วละรับรองที่อยู่ใหม่ของเราพ่อเขาเลือกไว้ ดีทีเดียว

ในเวลาเดียวกันไม่มากนัก  ห่างจากที่นี่ไกลแสนไกลจากโลกของเรา  ในป่าแห่งคราวดินท์ ป่าหิมะ ที่อยู่อาศัยของมังกรน้ำแข็ง

วิ่งเร็วลูกพวกมาแห่มากันแล้ว  แม่มังกรร้องบอกลูกสาวเพียงหนึ่งเดียว(สายพันธ์มังกรคราวดีนท์ นั้นรูปคล้ายมนุษย์แต่มีเขาน้ำแข็งคล้ายกวาง ดวงตาสี ฟ้าใส  มีปีกที่หลัง)

ตะแต่พ่อละ  น้ำเสียงเหนื่อยหอบพูดออกมาขณะวิ่ง
มังกรผู้เป็นแม่มองพวกมันที่กำลังตามมา  แล้วหันมาหาลูกด้วยสายตาที่เคร้า มองดูลูกแล้วพูดขึ้นว่า  เจ้าจะต้องรอดไปให้ได้เจ้าคือความหวังแห่งเผ่าพันธ์  พูดจบแม่มังกรไม่รอช้ากลายร่างเป็นมังกรตัวใหญ่เข้าปะทะข้าอสูรแห่งความมืด

แม่มมม  นิวตะโกนน้ำตาไหล

ไปซะเจ้าจงไปที่ทะเลแห่งบรรพบุรุษ  อย่างหันหลังกลับมา  แม่มังกรตะโกนบอกลุกของตนด้วยเสียงแห่งความหวังโดยไม่ละสายตาจากศัตรูเลยแม้แต่น้อย

มังกรนิวยืนมองแผ่นหลังของผู้เป็นจึงกัดฟันกลั้นใจไม่ให้ร้องให้  วิ่งไปโดยไม่เหลียวหลัง มุ่งไปที่ทะเลสาบ                        ที่ทะเลสาบแห่งบรรพบุรุษ  มังกรนิวจ้องโครงกระดูกมังกรบรรพกาลแห่งน้ำที่ตั้งอยู่กลางทะเล ด้วยความเหนื่อยจึงล้มตัวในขณะที่สติกำลังจะหมดไปก็ยินเสียงเบาพูด

มังกรน้อยเหตุอันใดจึงเข้ามาที่นี่ละ  เสียงนั้นพูดด้วยความเป็นห่วงหลังจากไม่เคยมีมังกรตนไปมาเยือนแล้วถึง500ร้อยปี

มังกรนิวตั้งสติจึงพูดขึ้น  ท่านบรรพบุรุษได้โปรดช่วยพวกรับด้วย  มังกรน้อยถามด้วยความหวัง 

คงไม่ได้หรอกข้าไม่สามารถช่วยได้  บรรพบุรุษตอบสีหน้ากังวนเล็กน้อย

ทำไมละ 

เพราะข้าหมดพลังที่จะคืนสู่สงครามแล้ว อ้าวนี่แม่หนูเจ้านะไปไหน  บรรพบุรุษถามสีหน้าสงสัยมองมังกรตัวน้อยในสภาพที่หมดแรงกำลังลุกเดินไป

ช่วยแม่ ของฉานนะสิ  คำตอบนี่ทำให้มังกรบรรพกาลถึงกับอึ้ง

ฮ่าๆๆๆ  เจ้านี่น้า  ตอนนี่เจ้าช่วยใครไม่ได้หรอก  จงอย่าฝืนเลย  มังกรบรรพกาลพูดขณะที่มันกำลังมองมังกรน้อยอยู่ด้วยสายตาค้นหาบางอย่างแล้วถามขึ้นว่า  แม่หนู่ท่าเจ้าได้พลังที่ยิ่งใหญ่เจ้าจะทำยังกับมัน

ใช้มันปกป้องสิ่งที่สำคัญ  นิวตอบ

สิ่งที่สำคัญ สินะ  อืมมม  ได้แม่หนูข้าถามเจ้าท่าเจ้าตอบได้ข้าจะยอมช่วย

ถามอะไรว่ามา  นิวไม่รอช้าพูดขึ้นในขณะที่กำลังจะหมดสติด้วยแรงฮืกสุดท้าย

หึหึ  เริ่มละนะ  ข้อแรก เมือเจ้าต้องติดอยู่ในที่แห่งหนึ่งข้างนอกกำลังเกิดเหตุการณ์อย่างนี่เจ้าจะเลือกอะไรระหว่างแสงสว่างและความมืดคิดให้ดีๆละ

แสงสว่าง  นิวตอบอย่างตั้งใจ

ทำไมละ 

เพราะแม่ของเราบอกเสมอว่ามันคือความหวัง  การปกป้อง

อืมมม ก็พอรับได้  ข้อสอง ท่าเจ้าตกอยุ่ในดงของป่าอสูร เจ้าจะทำอย่างไรเมือต้องช่วย เด็ก  ผู้หญิง  คนชรา เจ้าจะช่วยใครคิดดีๆละมันไม่ง่ายเหมื่อนหรอกนะข้อแรก

เมือคิดอยู่นาน  นิวจึงพูดว่า  ผู้หญิงข้าจะช่วยนาง

อืมมม  ลากเสียงยาว  ทำไมละ

เมือต้องอยู่ในสถานะการณ์ที่ไม่สามารถช่วยโครได้หมดเราต้องหาคนที่สามารถพาเราแล้วเขารอดมาให้ได้

ฮ่าๆๆๆ  เจ้า เจ้าตอบถูกใจมากใช่แล้วละเมือเลือกเด็กและคนชราก็รั้งเท้ามีแต่ในคำพูดที่สวยหรูเท่านั้นเหละที่บอกว่าจะเลือกทั้งหมดมันซังฟังดูงี่เง่าจริงๆที่ผ่านมาเจ้าเป็นคนที่สองที่พูดแบบนี้

มันอยู่นั้นวิ่งไปจับมันมาเร็วเข้าสิวะ  โคร่าซัก ปิศาลเผ่าอสรพิษพูดอย่างฉุนเฉียว

นิวหัวเต้นแรงอย่างตื้นกลัวแต่กลับตั้งตัวพร้อมสู้เพราะไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วทันไดนั้นแสงสีฟ้าครามก็สว่างขึ้นพร้องไอเย็นที่รุนแรง

พวกปิศาลเห็นดังจึงหยุดชะงัดลงด้วยความกล้ว  มังกรบรรพกาลยิ้มหยัดกล่าวด้วยเสียงที่น่าเกรงขามว่า  ข้ามังกรบรรพการแห่งน้ำผู้เป็นจ้าวแห่งน้ำทั้งปวงข้าได้เลือกแล้วผู้ที่จะสืบทอดเจตจำนงและความเข็มแข็งแห่งน้ำให้กับทายาทของข้านะที่แห่งนี้พูดจบก็เกิดแสงประหลาดขยายบริเวณน้ำแข็งในทะเลสาบตั้งชันสูงขึ้นเหมือนคริสตรั้นรอบนิวมีอักษระประหลาดรายรอบทันได้นั้นมังกรสาวก็หมดสติไป

กลับมาที่โลกอันสงบสูขของเรา จี กำลังลงจากรถทันทีที่ก้าวขาลงจีก็สูดหายใจลึกๆเอาอากาศธรรมชาติสันสร้างขึ้น

เฮ้ออ อากาศดีจริงๆ จีมองรอบบริเวณที่เข้าอยู่อย่างสำรวจพบว่าบ้านของเขาอยู่บริเวณสวนสาราณะ พ่อๆจีของไปเดินเล่นได้ปะไม่รอให้ได้รับอนุญาตตามนิยามเด็กอย่าซนของตน (เดินไปเลย)  ยังไม่ทันไรก็มีมือมารมาดึงคอเสื้อไว้ซะแล้ว

หึหึหึ  จะไปให้ไอ้ลูกตัวดีมาช่วยกันเอาของเข้าบ้านก่อน

เหะๆๆ  ไม่ได้ไปไหนเลย  จีพูดขั้นมองผู้เป็นพ่อเปล่งออร่าสีดำรอบตัว(คิดไปเอง)

โอเคๆ งั้นเราเข้าไปสำรวจดูบ้านกันเถอะมินยองว่า

งั้นของตัวนะนิดเพื่อนรักของกรตพูดและเดินไปที่รถทันที่

ภายในบ้านที่ตกแต่งสวยงามราวกับพระราชวังตกแต่งสไตล์ยุโรบ  มีภาพวาดตะกูนของครอบครัวในห้องนั้งเล่นมีโซฟาอย่างมีราคามากกว่าสามพันดอนและอย่างอื่นๆ ข้างบ้านเป็นสวนมองผืนๆเหมือนป่าอเมซอนยังไงยังงั้นเลยเละหลังบ้านมีสระว่ายน้ำขนาด

วาวบ้านของเราสวยใช่เล่น อ้ะ จีพูดขึ้นขณะมองไปรอบๆ

ใช่แล้วบ้านหลังทุมทุนสุดกำลังเลยเหละ หมดหลายร้อยล้านเหมือนกันนะเนี้ย(ครอบครัว Pure grayตามจริงมีเงินมาโขทีเดียวแตเกรตไม่ชอบใช้จ่ายมากเท่าไหร่) 

งันพ่อของไปเดินเล่นก่อนนะ จีพูดจ้องคนเป็นด้วยสายตาออดอ้อน

งะ  เดี๋ยวสิยั เกรตชะงัด เมือเจอสายระดับตุกะตาทองยังอาย แล้วค่อยพูดขึ้น ไปเถอะไป๋

เย้  จีไม่รอช้ารีบเดินออกจากบ้านเพื่อไม่ให้พ่อตัวดีเกิดเปลื่ยนใจ เมือจีเกิดมาถึงสวนสาธารณะ จีก็เดินกินบรรยากาศและสำรวจดูรอบขณะที่เขากำลังนั้งพักจีกลับได้ยินเสียงคนเล่นกีต้าร์โปร่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้หากไม่ไกลตัวนัก คนๆนั้นแต่งตัวดูดีมีมาดนักร้อง ผลสั้นแต่ติดกิบสามอันไว้ที่ด้านหน้าของตัวเองผมสีเหลืองทองดวงตาสีน้ำตาลเย็นชาเล็กน้อยปากอมชมพูใสดั้งโด่กำลังดีผิวขาวจัด  เมือเห็นชายหมุ่นเล่นกีต้าร์อย่างเทพจึงของแจมด้วยจีเดินเข้าไปไกล้ก่อนหยิบหมวกของเขาวางไว้ด้านหน้าของชายหมุ่น   ชายหนุ่มมองจีอย่างงแต่ก็ตั้งใจเล่นต่อไปเพราะเขาไม่คิดไรมาก จียิ้มและเริ่มร้องเพลง ชายหนุ่มหันมามองเขายิ้มไม่พูด ด้วยเสียงของจีที่เพราะจับใจ คนในบริเวณจึงเดินมาใก้ลเพือฟังเพลงที่พวกเขาบรรเลงด้วยน้ำเสียงของจีชายหนุ่มถึงกับอึ้งเล็กน้อย  เมือเพลงจบลงจีโค้งคำนับ เสียงตบมือดังสนั้นและคำชื่นชอบทุกคนยิบเงินใส่หวากกันยกใหญ่

โหได้มาเพียบเลยวุ้ย  หึหึหึ

ไงนายเพื่อย้ายมาใหม่หรือไม่เคยเห็นหน้าเลย ชายหนุ่มพูด

อืม เพื่มมาวันนี้เหละแต่นายเล่นกีต้าร์ได้ดีนะใช้ได้เลย555วันนี้กำไรงาม

ชายหนุ่มยิ้มแห้ง เอ่อนายชื่ออะไร

จี เขาตอบสั้นขณะกำลังนับเงินอยู่

ฉันชื่อ ต้น ยินที่ได้รู้จัก  จีหันมามองด้วยรอยยิ้ม ยืนมือออกมาเช่นกันทั้งสองคุยกันอยู่นานก็อย่างถูกคอก็เอยคำลาเพราะนี่เป็นเวลหนึ่งทุ้มเย็นแล้ว  เมือถึงบ้านเด็กชายจีก็คุยเรื่องที่ให้พบกับเพื่อนใหม่ที่สวนสาธารณะ ให้พ่อเกรตฟังและแม่มินยอง ฟังอย่างอมยิ้ม

พ่อจะเข้านอนแล้วนะพรุ้งนี่เปิดเทอมวันแรกด้วยดิ

งะใหนแก่บอกจะล้างจานอ้ะ พ่อเกรตพูดปั้ป  จีก็หายปุป  เกรตทำหน้าอย่างเซ็งๆ

สงสัยพ่อต้องล้างแล้วละพรุ่งนี่ลุกเปิดเรียนด้วย  มินยองอมยิ้มกลั้นหัวเราะ

งะ   (พ่อเกรตคิดในใจแก่จีเดียวพรุ่งนี่ได้สาสมแน่พ่อจะเอาคืนพูดขณะน้ำตาไหลพรากเพราะเสียที ลูกตัวดีตั้งแต่ตอนจัดบ้าน)

เช้าวันใหม่ท้องฟ้าสดใส จีเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียน  โรงเรียนนี่มีลักษณะที่ไม่เหมือนโครทั้งตึกสร้างด้วนหินอัคนีผสมไม้สักบางชนิดการตกแต่งแบบสไตร์พระราชวังต้นไม้ทั้งถูกตัดและแต่งกิ่งอย่างเอาใจใส่ ภายในประดับด้วยเครื่องประดับลิมทองในโคมไฟ ต้องบอกว่ามันสุดยอดสิ่งกว่าสุดยอดเสียอีก(บอกตามตรงเหมือนมากกับพระราชวังแวร์ซาย)

จีเดินยิ้มอย่างมั้นใจตรงไปที่ห้องพักครูเพื่อรายงานตัว กับคูรประจำชั้น

สวัสดีครับ จีกล่าวทักครูด้วยสีหน้อเรียบง่ายและไม่เป็นกังวน

อ้อ เธอสินะที่ย้ายห้องอาจารย์ อืมมม  ครูลากเสียงยาวมองชายหนุ่มตรงหน้าตาไม่กระพิบเละยิ้มออกมาเล็กน้อยโอเคครูชื่อ ริน เธอชะชื่..

จีครับ จีตอบอย่างรวดเร็วอมยิ้มเล็กน้อย

อืมมฮึ โอเคตามครูมาเลยครูรินเอ๋ยเมือมาถึงหน้าห้องครูรินประตูประตูเสียงดังและพูดด้วยน้ำเสียงที่มิตรต่อลูกศิษย์สุดๆว่า    อ้าวๆทุกคนนักที่ไม่งั้นวิ่งรอบโรงเรียนสิบรอบ ทุกนั้งเงียบกริบ เพราะอาราย์รินคำไหนคำนั้นที่น่ากลัวโรงเรียนกว้าง1oกิโลเมตร 

อะๆ จีหันเราะเบา(โหสั้นๆแต่ได้ใจความเงียบสนิจเลยอ้ะ)

โอเชจ้า,,,,,วันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่เข้ามาจากต่างถิ่นนะทำตัวดีๆหน่อยได้ไหม อ้าวจีคุงเธอแนะนะตัวเองหน่อยสิ

หวัดดีเพื่อนทุกคนเรา ชื่อ Pure gray  G เรียกสั้นว่า จี ก็ได้ จีพูดกำลังจะพูดต่อสีกรีดก็ดังสนั้นหวันไหว3.4ริเตอร์และคำถามต่างๆนานาก็ระดูมยิงมาเป็นชุดจนเจ้าตัวตั้งหลักไม่ทันโดนรุมสะกำอย่างหน้าอนาถโทษฐานเกิดมาหล่อและยังเป็นนักแสดงมากความสามารถ(เท่าคนเขียน55)เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่จึงตอบๆไปโดยไม่รู้ว่าโดนสายตาผู้กลุ้มมองอย่างอิดฉา

ใจเย็นทุกคนอ้าวนั้งที่เร็วเข้า  โด๋เดียวเด็กใหม่ตับแตกกันพอดี ครูรินกล่าวติดตลกเล็กน้อยทุกคนเลิกห่อเด็กใหม่และทำตามครูรินทันที โอเค จีคุง เข้าไปนั้งต้องนั้นนะครูรินผายมือไปทางโตะที่ว่างตรงที่ติดหน้าต่างนั้นนะ ข้างๆนายต้นครูรินกล่าวด้วยรอยยิ้มเพราะเธอเป็นพาเซลล์จำพวกหนึ่ง

จียิ้มเล็กน้อยเมือมาเจอคนรู้จักอยู่ในห้องเดียวกันจีนั้งลงข้างต้นแล้วพูด  (ต้นคือคนที่เล่นกีต้าร์นั้นเอง)

ไงต้น จีทักทาย

งะนายเองหรือเนี้ย ต้นพูดเบาๆตื้นเต้นเล็กน้อย

ไหง พูดงี้ จีถามหน้าตาย

โหเมือวันนายแกล้งฉันชะแสบเลยไม่พูดงี้จะให้พูดไง ต้นตอบเสียงเครียดๆพลานนึกถึงวันก่อน

คิคิคิ