คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เข็มที่ดวงใจ
เ็มที่วใ
“าวบ้านทุน
เลื่อนย้ายไปยัรถไฟ่วน ที่นี่ำลัะมีารปล่อยระเบิอฝั่อประเทศู่อริ” ผู้บัับารเมส์ประาศอย่าทั่วถึ
“ทหารทุน ยิพวมันให้ายไปให้สิ้นาแล้วเอันทีุ่นัพบอพวเรา” ผู้บัับารเมส์ล่าวอย่าเ้มแ็
ทหารฝ่ายร้ามยิราเ้ามาอย่าไม่หยุพั
และยัทยอยึ้นมาเรื่อยๆ พวเาพยายามที่ะไปทำลายสถานีรถไฟอพวเรา
พวเรามีหน้าที่ที่ะรัษาบวนรถไฟเอาไว้
“เน ุไป่อนเลยไม่้อรอผม” ผมะโนบอเน
“ันไม่ไปถ้านายยัไม่ไป้วย” เนล่าวเสียแ็
“เื่อใผมเถอะ
พาเ็ๆไปที่สถานีเลยอนนี้” ผมยื่นมือไปบบ่าเน
“ระวัเอาไว้ ไปที่สถานีให้ไ้ล่ะ” เนรีบวิ่ไปยัสถานีรถไฟพร้อมพาเ็ๆอีนับ
10 ีวิ
“อลัน อนนี้แหละเรารีบวิ่ไปันเธอ” ผมะโนบอ
อลันที่ำลัุ่มยิอยู่
ผมับอลันวิ่ไปยัสถานีรถไฟ
อีไม่อีประมาห้าร้อยเมร็ะถือสถานี ู่ๆเสียปืน็ัึ้น
อลันถูยิ่เ้าที่หา
“อลัน ันะประอนายเอ” ผมประออลันไว้
ระสุนปืนรามาที่เราอย่าไม่ยั้
“นายทั้สอนไปที่สถานี่อนเลยเี๋ยวันัารเอ”
ทหารนหนึ่เ้า่วยเหลือและยิอบโ้ฝ่ายร้ามไป
“อีธานนายไป่อนเลย ทิ้ันไว้นี่แหละ
นายไปไม่ถึแน่ถ้ามีันอยู่แบบนี้” อลันหอบและหมแรเิน่อ
“ไม่ไหว็้อไหว
ถ้าันะรอแ็้อรอ อทนอีหน่อยอลัน” ผมเสียแ็ใส่เา
“มานี่ ผม่วยประอ้วย” ทหารนที่ผมเยพาไปรัษาไ้มา่วยเราอย่าทุลัทุเล
นในที่สุเราทั้สามน็ประอมานถึเป้าหมายปลายทาผมรีบึ้นบวนรถไฟ
และพยายามามหาเนับเ็ๆว่าพวเาอยู่ที่ไหน
“อีธาน ันอยู่นี่” เนสะิที่หลัผม
“่อยยัั่ว นายมาถึ” เนเ้ามาอผม
“บอแล้วว่าเื่อใผมเถอะ” ผมลูบหลัเน
“พี่เนๆ
น้อสาวผมหายไป” เ็ผู้ายนหนึ่เินเ้ามาหาเนส่สายาเศร้าสร้อย
“เียวพี่ะ่วยามหาบนรถไฟ่อนนะ
หนูลับไปนั่ับเพื่อนๆ่อน” เนรีบส่เ็ายไปหาเพื่อนๆ
ผมับเน่วยันหาเ็ผู้หิอายุประมา
4 วบ ว่าผลัหลไปรไหนอบวนรถไฟแห่นี้
“ะนี้รถไฟำลัออาสถานี”
เสียาสถานีรถไฟประาศ
“พี่เนๆ น้อผมอยู่้านอพี่ ไป่วยที”
เ็ายร้อไห้โฮเมื่อเห็นน้อสาว
“เนเี๋ยวผมไปเอ” ผมบอแ่เนและพยายามวิ่ไป่วยแ่เน็ามผมมา่วยเ็นนี้
รถไฟยัเลื่อนบวนไ้ไม่เร็วมา
หลัาที่รีบวิ่ไ้ไป่วยเ็ผม็ถูยิเ้าที่หน้าอวา
“ลับไปึ้นรถไฟเถอะ นายบาเ็บแล้ว
มันไม่ทันแล้ว” เนับผมึหนีและวิ่ามให้ทันรถไฟ เนผลัผมึ้นรถไฟ ผมยื่นมือไปรับเน
“ันะไป่วยเ็ ไม่้อเป็นห่วัน
นายยัมีน้อรออยู่ที่บ้าน เี๋ยวันามไปอีบวน” เนไม่รับมือาผม
“ันรันายนะอีธาน ูแลัวเอ้วยล่ะ” เนร้อไห้่อนที่ะวิ่ออไป
รถไฟ็วิ่เร็วึ้นเรื่อยๆ
ผมร้อไห้ออมารู้ว่ายัไไม่มีรถไฟอีบวน
และอีไม่้าระเบิ็ะระหน่ำลเที่ 15 และสถานีรถไฟ
ทันในั้นเสียระเบิ็ัึ้นมาทีละลู
ทั้หม 6 รั้ทำให้ผมใสลายทุลูที่ไ้ยิน ผมรู้สึผิับัวเอ
รู้สึผิ่อเน ผมทำามที่สัาไว้ไม่ไ้ นที่เสียใไม่ใ่เน แ่เป็นผม
“อีธาน อย่าโทษัวเอ นายทำีที่สุแล้ว”
อลันปลอบใผม้วยสีหน้าเศร้าโศ
“ทำไม ทำไมถึไม่เป็นันล่ะ
ทำไม้อเป็นเน” ผมพูประโยนี้เิมๆ้ำๆ ผมูแลเนไม่ไ้
ทำามที่สัาอะไรับเนไม่ไ้เลย ผมรู้สึเ็บที่หัวใมาว่าบาแผลที่โนยิ
หัวใอผมทรมานเหลือเิน เหมือนโนเ็มนับร้อยมาปัที่หัวใ
ผมไ้แ่ั้ำถามและโทษัวเออย่า้ำๆ ผมอวิวอนอะไรไ้มั้ย
ให้ทุอย่าลับไปในอีไ้มั้ย ถ้าทำไ้ผม็อเลือไปแทนเน
ความคิดเห็น