นางร้าย กะ นายโหด

ลำดับตอนที่ #5 : ในยามมืดมิด

ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่


"ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย"  ฉันพูดออกมาในเมื่อที่นี้มันไม่ใช่บ้านของฉัน


"ห้องพยาบาล" เอิ้ก...!!!! เสียงนี้คุ้นๆ


"นาย..!!" ฉันชี้หน้าเค้าแล้วทำหน้าตาอย่างกับเห็นผี


"อะไร...ฉันอุตสาแบกมาน่ะเนี้ย  แล้วยังจะมาชี้หน้ากันอีก ปกติคนไม่ถกกันไม่ทำแบบนี้หรอก"


"แล้วใครใช้ให้นายแบกฉันมาฮะ" ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี


"ก็ฉันกลัวว่ายุ่งมันติดเชื้อปากไวไฟอยางเธอน่ะสิ เดียวมันเที่ยวกัดชาวบ้านเค้าไปทั่ว กินเลือดมากแล้วก็ท้องแตกตายพอดี"อีตาบ้าเอ้ย..เป็นบ้ารึไงกลัวยุงตาย


"ประสาท นายนี่มันประสาทชัดๆ" ฉันต่อว่าเขา


"ไปได้แล้ว..ขี้เกียจเถียงกับเธอ" เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน


"อย่างกับว่าฉันอยากเถียงกับนายตายแหละ" ฉันยังนั่งตูบนเตียงเพื่อจะให้นายนั้นไปก่อน


"นั่งอยู่นั้นแหละ ลุกสิจะไปส่ง"  หา...จะบ้ารึไง


"ไม่...ฉันมีขาเดินกลับเองได้" ฉันพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น


"ตามใจ...นี้ก็มืดแล้วด้วย" นายนั้นพูดแล้วเดินออกไป


ฉันหันไปมองออกนอกหน้าต่าง ฉันก็พบว่ามันมืดมากๆแล้วด้วย และฉันก็เป็นคนกลัวความมืดมากที่สุดเช่นกัน ฉันตัดสินใจคว้ากระเป๋าที่อยู่ข้างๆตัวของฉัน(ส่งสัยนายนั้นเอามาให้)แล้วเดินออกไปหน้าโรงเรียน จนกระทั้งถึงทางหน้าโรงเรียนมืดก็มืดไฟที่มีก็ติดๆดับๆ และในมุมมืดข้างกำแพงของโรงเรียนฉันสังเกตเห็นเงาอะไรบ้างอย่าง ฉันจึงรีบวิ่งสุดชีวิต


"กรี๊ด!!!" ฉันกรีดร้องสุดเสียงเมื่อมีเงาอะไรบางอย่างวิ่งตามฉันมา


ฉันวิ่งไปเรื่อยๆด้วยความกลัวจนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน  แต่ก็จะพอเดาได้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของฉันมันคือสวนสาธารณะที่ตอนนี้ไม่มีใครเลย ฉันตรงเข้าไปหลบตรงพุ้มไม้เล็กๆพุ้มหนึ่ง เงาดำนั้นยังคงมุ้งหน้ามาทางฉันที่หลบอยู่ตรงพ้มไม้


"ใครน่ะ ตามฉันมาทำไม" ฉันตัดสินใจตะโกนออกไป  แต่!!สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับว่างเปล่า


มีเพียงสายลมเท่านั้นที่พัดผ่าน แต่!!!!


"ฮึๆ แค่เนี้ยะทำเป็นกลัวไปได้" ฉันตกใจมาก ตอนนี้ใจเต้นยังกะกลองแต็กฉันหันหลังมาพร้อมที่จะเผชิญสิ่งตรงหน้า


"ไอ้ต้น" ฉันพูดขึ้นเนื่องจากบุคบคผู้นี้มันเคยยกพวกตีกับพี่ฉัน


"เฮ้ย..พวกเราจัดการนางนี่ซะ" นายต้นหันไปสั่งลูกน้องอีก5คนที่อยู่ด้านหลัง


"อย่าน่ะ..!!! พวกหมาหมู่" ฉันถอยหลังพร้อมปรามพวกนั้น แต่พวกนั้นไม่สน มันเข้าจับแขนและขาฉันไว้


"อยากรู้นักว่าถ้าพี่แกรู้เรื่องนี้แล้จะเป็นยังงัย ฮึๆ.."


"ถ้าพี่ฉันรู้เรื่องนี้พวกแกต้องตายแน่ไอ้สารเลว..!!!.."


"เพี้ยะ........โอ๊ย..เจ็บน่ะ" ฉันถูกพวกนั้นตบ"ไอ้หน้าตัวเมีย!!!"ฉันซ้ำเติมมัน


"ปากมากจริงๆน่ะ  เตรียมตัวรับใบหน้าอันใหม่ของแก่ได้แล้ว" ต้นพูดพร้อมกับเอามีดสั้นออกมา


"ช่วยไม่ได้แกอยากเกิดมาเป็นน้องไอ้แม็กเองนี้หว่า.."


"แกสู้พี่ฉันไม่ได้...เลยหันมาเล่นงานฉันแบบนี้มันสกปรกที่สุด!!!" 


"ฮึๆ พูดไปเถอะ !!" นายนั้นเอามีดยื่นมาแล้วกำลังจะกีดหน้าของฉัน


"!!!..ผัวะ..!!" เสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วปรากฏร่างของใครคนหนึงถือไม้อยู่ในมือ


"พี่หรอค่ะ..พี่" ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากร่างๆนั้น


"เฮ้ย..!!แกเป็นใคร" ไอ้ต้นตะโกนออกไป


"ปล่อยเดี้ยวนี้..."


"อย่ามาแส่น่ะโว้ย!!ถ้าไม่อยากตาย"นายต้นตะแบงเสียงใส่ร่างนั้น


"ฉันบอกให้ปล่อยเธอ..ได้ยินไหมว่ะหูหนวกรึไง!!!"
 
สิ้นเสียงของเขา พวกลูกน้องของต้นก็ตรงดิ่งไปที่ร่างของชายคนนั้น ฉันหลับตาปี้เพราะว่าเขาต้องแพ้อยู่แล้วเพราะลูกน้องนายต้นมีอยู้ตั้ง5คน

"ตุ๊บ...ผัวะ..เพี้ย..ตึ้ง...ตัง..โป๊ก" นายนั้นตายแน่ๆ แต่!!พอฉันลืมตาขึ้นมา
   พวกนั้นกลับลงไปนอนกองกันอยู่กับพื้น
 

"อย่า..อย่าน่ะเฟ้ยไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน" นายต้นคว้าตัวฉันแล้วรัคฉันแล้วทำท่าใช้มีดกดลงคอของฉัน


"ถ้าเข้ามา...แม่นี่ตาย!!!" อึ๋ย...ไม่น่ะฉันยังไม่อยากตาย..


นายนั้นตรงเข้ามาทั้งๆที่ถ้าเก้าเข้ามาฉันต้องตายแน่ๆ


"ผัวะ...ตุ๊บ" ร่างที่รัดคอฉันร่วงลงพื้น


"บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง มันอันตราย"


"อาร์ม!!!" ฉันเรียกชื่อนั้นทันทีที่ได้ยินเสียง


"ใช้  ทำไม ทำเป็นตกอกตกใจไปได้"  นายนั้นทำท่างงๆ


".................."


"เกือบได้หน้าสวยแล้ว...ถ้าฉันมาช้ากว่านี้ โถ้..!!อดเห็นเลย.."


"ช่วยทำไม..."


"หา.....!!! "


"ช่วยฉันทำไม ฉันกันนายไม่ถูกกันอยู่น่ะ...ให้พวกนั้นจัดการฉันซะ ก็หมดเรื่องนายจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยจัดการกับฉันเอง" ฉันพูดออกไปทั้งสงสัยและแปลกใจ


" ก็เพราะที่ช่วย...ก็เพราะฉันอยากกำจักเธอด้วยตัวของฉันเองน่ะสิ"


"นาย..." ฉันกดเสียงหนักแน่น


"นี้ช่วยก็เพราะอยากแกล้งฉันเองหรอกหรอ" ฉันถามเขา


"...ใช้แล้ว.." นานนั้นตอบอย่างไม่ลังเลใจเลยสักนิดเดียว


".................." ทนไว้มายเอ้ยอย่าได้เผลอต่อยปากนายนี้เป็นอันขาด


"จะกลับบ้านไหม..จะไปส่ง"


"....................."จะมาไม้ไหนอีกเนี้ย


"แถวนี้พวกบ้ากามเยอะนะ" นายนั้นพูดจบเริ่มทำให้ฉันกลัว


"ว่าไง..จะให้ไปส่งไหม"


".................."


"งั้นฉันไปก่อนน่ะ บ๊าย " นายนั้นพูดพร้อมก้าวเดิน


"เดี้ยว..ให้นายไปส่งก็ได้" ฉันตัดสินใจพูดออกไปเพราะเขาคงไม่มาช่วยฉันเป็นรอบที่สองเป็นแน่


"ก็..แค่เนี้ยะ กับอีกแค่ว่า ไปส่งฉันหน่อยเนี้ยมันพูดอยากนักรึไง ฮึๆ.."


"ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะฉันเลยน่ะย่ะ" ฉันสะบัดหน้าหนีเขา พร้อมกับเดินออกมาพร้อมกันกับเขาอีกนั้นแหละ


"บ้านอยู่แถวไหน" เขาแกล้งถามฉันทั้งๆที่สืบเรื่องฉันมาเป็นอย่างดีแล้ว


"แล้วที่นี้ มันที่ไหนกันล่ะ" ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้


"ไม่รู้ดิ!!! แล้วที่นี่มันที่ไหน" อ้าวเวรกรรม ไอ้เราก็นึกว่าจะรู้ซะอีก


"นี่  อย่าบอกน่ะว่าเราหลงทาง" ฉันหน้าเหวอไปทันที


"คงงั้นมั้ง" นายนั้นตอบเสียงเฉนเล้ย


"มันไม่ตลกเลยน่ะย่ะ" ฉันพูดเสียงสั่น


"ก็เธออยากวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเองหนิ"


"แล้วนายรู้ได้ยังงัยฮะ!!!"


"ก็ฉันวิ่งตามเธอมา"


"แล้วทำไม  ไม่จำทางเอาไว้หละ" ฉันต่อว่าเขา


"แล้วเธอเป็นคนวิ่งนำหน้า..ทำไมไม่หัดจำบ้าง" นายนั้นเถียงฉันคืน


"แล้วใครใช้ให้นายวิ่งตามฉันมิทราบ!!!"


"เฮ้อ...!!! คนเรา  ไอ้เราก็อุตสาวิ่งตามมาช่วย กับ มาโวยวายใส่กันซะนี่"


"ให้ตายเถอะ"ฉันพึมพำออกไป


"ฮึๆ..เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะจำทางไม่ได้อย่างนั้นหรอ"เขาหันหน้ามาพูดกับฉัน


"เหรอ.."ฉันพูดขึ้นโดยไม่เต็มใจเท่าไหรนัก


"ที่จริงแล้วฉัน รู้จักทางที่นี่ ดีเลยล่ะ"


"................."นาย..เห็นฉันเป็นขี้ หรือไงแกล้งกันอยู่เรื่อย


เขาพาฉันเดินไปเรื่อยๆโดยไม่พูดไม่จา ฉันรู้สึกปวดขามากๆก็ยังไม่พาฉันหยุดพักอีก ทรมานกันเห็นๆ

"บ้านหลังนี้ บ้านเธอใช่ไหม" เขาพาฉันมาหยุดอยู่บ้านหลังหนึ่ง


"ใช่..นายรู้ได้ไง" ฉัยถามเขา อย่างงงๆ


"ก็..มันมีป้ายเขียนบอกน่ะ" อะ..อ้าว  จริงสิ ฉันเนี้ยท่าทางจะประสาทขึ้นไปทุกวัน


ฉันรีบวิ่งเข้าบ้าน แต่กำลังจะเปิดประตูฉันก็วิ่งกลับออกมาอีก


"ขอบคุณน่ะย่ะ..!!!"ฉันตะโกนบอกเขาซึ่งกำลังเดินกลับ


"ไม่เป็นไร.."เขาพูดแต่เขาไม่หันหน้ามาทางฉันแต่ว่าเขาก็โบกมือให้


"นายบ้าเอ้ย!!"ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะเข้าบ้าน

และในคืนนี้ฉันก็ได้ฟังเทศน์ไปหลายกัณน์เลยเชียวหละ ทั้งพี่ ทั้งพ่อและแม่ต่างพลัดตากันมาเทศสนาให้ฉันฟัง   เฮอ..............................