Memory Love ครั้งหนึ่ง...หัวใจยังมีรัก

บทนำ

 “Season of love”  ฤดูกาลที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรักหลากหลายรูปแบบ   แตกต่างตามฤดูกาลที่แปรผันอยู่ทุกช่วงเวลาของชีวิต  ทุกข์ สุข เศร้า เหงา รัก  ไม่มีฤดูกาลใดหรอกที่จะสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่าง  บ้างสุข  บ้างเศร้า  บางครั้งก็สิ้นหวัง  แต่ในเมื่อ เป็น “ฤดูรัก”  ไม่ว่าบทสรุปจะจบลงที่ตรงไหน อย่างน้อย ครั้งหนึ่งก็เคยรู้จักกับคำๆนี้ “รัก”

           สายลมแผ่วเบาพัดผ่านช่องหน้าต่าง  นำพาความเหน็บหนาวแห่งฤดูกาลใหม่เข้าสัมผัสผิวกายอันแสนบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่ง  เพียงสัมผัสแรกความรู้สึกบางอย่างในส่วนลึกกลับถูกกระตุ้นขึ้นมาอย่างรุนแรง  ส่งผลให้มือเรียวที่กำลังขีดเขียนบางอย่างอยู่หยุดชะงักลง  ดวงหน้าหวานเบือนออกสู่นอกหน้าต่างมองไปยังแหล่งกำเนิดของความเย็นที่กำลังแผ่ซ่านไปทุกอณูขุมขนในขณะนี้  พลันเสียงแผ่วเบาก็ดังลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

“ใกล้แล้วสินะ...ใกล้เข้ามาแล้ว...หิมะ” เปลือกตาบางหลุบต่ำลงคล้ายกำลังปกปิดความรู้สึกบางอย่าง  หญิงสาวปล่อยให้สายลมพัดมากระทบผิวอยู่แบบนั้นโดยไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด

กริ๊งงงงงงง!

เสียงแผดร้องบาดแก้วหูของโทรศัพท์บ้านดึงสติหญิงสาวที่หลุดออกไปไกลแสนไกลกลับมาอีกครั้ง  ร่างบางเคลื่อนตัวไปยังต้นกำเนิดเสียงด้วยความเร็ว

“สวัสดีค่ะ”

“นั่นน้องไหมหรือเปล่าค่ะ”ปลายเสียงถามขึ้น

“ค่ะ ...ม่านไหม”

“น้องไหมนี่พี่กุ้งเองนะคะ”

“อ่าค่ะ  พี่กุ้งมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าค่ะ”หญิงสาวถามออกไป  เพราะปกติถ้าไม่มีเรื่องด่วนจริงๆพี่กุ้งจะไม่โทรเข้ามาแบบนี้

“พี่แค่อยากรับรู้ความคืบหน้าของงานน่ะ  ไหมทำงานไปถึงไหนแล้ว”

“อ๋อถ้าเรื่องนี้พี่กุ้งไม่ต้องห่วงค่ะ  เหลืออีกไม่มาก ไหมจะส่งให้ทันกำหนด”

“จ๊ะ  ได้ยินแบบนี้พี่ค่อยสบายใจหน่อย  งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะ”

“ค่ะ”กริ๊ก!  สายถูกตัดไปแล้วแต่หญิงสาวกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม  เรียวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด แต่ไม่ทันไรเสียงรบกวนเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

กริ๊งงงงงงง!

“ม่านไหมพูดค่ะ”

“ยัยไหม  กลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่ติดต่อเพื่อน”เสียงหวานแหลมจากปลายสายทำให้เจ้าของชื่อถึงกับชักโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน

“เบาๆก็ได้คาอึล”

“ย่ะ! ยัยเพื่อนนิสัยไม่ดี  ไม่ยอมติดต่อมาเลยนะ”

“โทษทีช่วงนี้ฉันยุ่งน่ะ  แล้วเธอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน”ทั้งๆที่เธอมาโดยไม่ได้บอกใครสักคนแล้วทำไมเพื่อนคนนี้ถึงรู้ได้ล่ะ??

“ฉันเป็นใครเธอลืมไปแล้วหรือ ยังไงก็ช่างเถอะเธอคงไม่คิดจะคุยกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแค่ทางโทรศัพท์ใช่มั้ย”

“อือๆ  แล้วเธอว่างเมื่อไหร่ล่ะ”หญิงสาวถึงกับหลุดหัวเราะกับคำประชดของเพื่อน

“ฉันว่างทุกเมื่อสำหรับเธอ”

“งั้นตอนค่ำๆเจอกันที่ร้านเดิมก็ได้  โอเคมั้ย”

“ได้  ถ้าเธอเบี้ยวฉันจะไปหาที่บ้านเลย”

“จร้า” ^_^

“งั้นแค่นี้แหละฉันไปก่อนล่ะ”

“อือ”หญิงสาววางโทรศัพท์อีกรอบ  ก่อนจะเดินออกไปยังระเบียงบ้านที่มีแปลงดอกไม้กำลังบานต้อนรับฤดูกาลใหม่เป็นการผ่อนคลาย

          ม่านไหม  คือชื่อที่ทุกคนรู้จักในฐานะนักเขียนนวนิยายที่มีชื่อเสียงในช่วงเกือบสามปีที่ผ่านมา  หญิงสาวเปิดตัวด้วยผลงานที่สร้างความประทับใจให้กับผู้อ่านอย่างไม่มีวันลืม  นับจากนั้นงานเขียนของเธอก็ได้รับความนิยมในหมู่วัยรุ่นจนติดอันดับนักเขียนสุดPopของสำนักพิมพ์  ทุกคนจะรู้จักหญิงสาวผ่านทางสื่อต่างๆแต่ยังไม่มีใครได้พบตัวตนที่แท้จริงของเธอแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่หน้าตาที่ม่านไหมนำรูปการ์ตูนตัวหนึ่งมาเป็นตัวแทนของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธออยากปิดบังอะไร  แต่ตอนนี้ชีวิตของเธอจำเป็นต้องทำแบบนี้  เพราะนอกจากงานเขียนแล้วเธอยังมีอีกหนึ่งหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบในฐานะลูกสาวของครอบครัว ~ จนเวลาผ่านไปสามปีกับงานเขียนชิ้นสำคัญที่ทำให้หญิงสาวลงทุนเก็บกระเป๋า   เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้ดีที่สุดและนี่ก็เป็นประเทศที่เธอเลือก “ ประเทศเกาหลี”  ดินแดนที่เธอไม่ได้กลับมาเยือนอีกเลยนับตั้งแต่ก้าวจากไปเมื่อสามปีก่อน 

          การเดินทางครั้งใหม่นี้สำหรับสร้างผลงานชิ้นสำคัญ  เธอหวังว่าจะได้ไอเดียใหม่ๆมาเขียนนิยาย  แต่สุดท้ายหลังจากที่อยู่มาได้สองสัปดาห์ม่านไหมกับไม่พบสิ่งที่ตามหา  ตรงกันข้ามหญิงสาวกลับพบว่าเวลานี้เธอไม่มีไอเดียอะไรในหัวเลย  โดยเฉพาะบรรยากาศที่แสนคุ้นเคยเช่นนี้  บรรยากาศที่ทำให้หัวใจที่คิดว่าเข้มแข็งมากพอกลับมาร้องไห้อีกครั้ง...