คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : IF We Could.. 5
“ฮยอ ผมอุย้วยแปปนึ”
แบอมออผมแล้วระิบเบาๆ ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม้อระิบ ทั้ๆที่ทุน็เ้าห้อนอนันหมแล้ว
“อืม ไ้สิ”
ผมับแบอมยืนอยู่ระเบียนอห้อ พื้นที่มันเล็มา ถ้าสะุผมอาะลไปไ้
“ผมะไม่อ้อม้อมนะ” ผมมวิ้วแล้วมอู่สนทนาที่ยืนเอาหลัพิระเบีย
“อ่า” สีหน้าท่าทาอแบอมริัมานผมรู้สึหวั่นๆอย่าบอไม่ถู
“พี่ับแบมแบมแอบเทันใ่มั้ย”
!!!
“......”
“ฮยอยัไม่ลืมใ่มั้ยว่าเรายัไม่หมสัาห้ามเทอ่ะ”
“ั้นไม่ลืม”
“ั้แ่เมื่อไหร่”
“หมายถึบหรือหมายถึรัล่ะ”
“่าเถอะฮยอ ผมะไม่ห้ามหรอนะ แ่็ระวัหน่อยละัน”
แบอมำลัะหันหลัแล้วเ้าไป้าใน
แ่ผม็โยนำถามใส่่อน
“แล้วนายล่ะ ั้แ่เมื่อไหร่”
“?”
“นายับินยอไ อย่านึว่าั้นไม่รู้นะ” ผมเลิิ้วึ้นแล้วมอไปยัแบอม
“อ่า สรุปรู้ันหมแล้วใ่มั้ยเนี่ย”
“นายับินยอัเนยิ่ว่าพี่อี ่อหน้าแฟนลับ็ว่าเยอะแล้ว ลับหลันี่เยอะยิ่ว่า ไม่มีใรรู้หรอแบอม”
“แหม ฮยอ็เหมือนันนั่นแหละ ่อหน้าว่าเนียนแล้ว ลับหลันี่เนียนยิ่ว่า”
“ั้นไม่เถีย ฮ้าวว~
พี่ไปนอน่อนนะ พอีมีนรอให้ออยู่”
ผมเินไปบไหล่แบอมปุๆ แล้วเ้าห้อนอนทันที นี่สรุปือเรื่ออผมับแบมแบม รู้ันหมแล้วใ่มั้ย แ็สันรู้ เพราะผมบอ ยูยอมรู้ เพราะแบมไม่เยมีวามลับับยูยอม แบอมรู้ ินยอ็้อรู้ ส่วนยอแนี่ ผมว่ามีสัมผัสพิเศษแน่นอนถึแม้ะไม่มีนบอ
“แบมแบม!”
ผมเรียแบมแบมที่ำลันอนทับยูยอมอยู่
ทับบนัว็ว่าแย่แล้ว นี่ทำไม้อออ้วยวะ แล้วยอแ็ไม่ห้าม้วย
ือไร?
“มีอะไรหรอมาร์” แบมแบมหันมามอหน้าผมแล้วทำาแป๋ว แ่ัวไม่ยับไปไหนเลย้วย้ำ
“…..” ผมยืนออทำหน้านิ่
“พี่มาร์นอน่อนเลย
แบมอูอันนี้ับยอมแปปนึ” แบมแบมว่าแล้วยับหน้าเอาไปใล้ยอมมาึ้น อยาลอีับพี่ใ่มั้ยแบมแบม
“มานอน! มันึแล้วเห็นมั้ย นาย็้วยยูยอม นาย็เหมือนันยอแ”
“หวา ท่านผู้อาวุโสอ์ลแล้ว นอนันเถอะ” แบมแบมระิบับยูยอมและยอแ ทำเอายอแหัวเราะลั่น
แป๊! ปิสวิ์ไฟเรียบร้อย
พรึบ!
นั่นไ พอแสไฟาหลอไฟับล
แสไฟาหน้าอ็ึ้นมาแทน แบมแบมนี่ัวีเลย ผมยัไม่ทันะไ้ล้มัวลนอนเลย้วย้ำ
“นี่พวนาย อยาให้ั้นโมโหริๆใ่มั้ย”
“อะไรเนี่ย มานอนห้อนอื่นแล้วยัะมาว่าเ้าอห้ออี!”
“ที่เือน เพราะหวัีมั้ยล่ะแบมแบม”
“….”
“โอเ แ่ถ้าไม่เห็นมันล่ะ็ ั้นไปละ”
ปึ!
BamBam Part
“แบมแบม!” ยูยอมับพี่ยอแะประสานเสียันทำไมเล่า
ผมไม่ผิะหน่อย ็ผมอยู่ันแบบนี้่อนที่พี่มาร์ะย้ายมานอนห้อนี้อีนะ
“แบมไป้อเร็วๆเลย” ยูยอมว่า
“ถ้าเาอยาไปนอนที่อื่น ็ปล่อยเาไปสิมี่”
“พี่มาร์ะไปนอนไหน ไม่มีห้อเหลือแล้วนะ”
“......”
“เร็วๆเลย ยูไม่อยาให้พี่มาร์ับแบมทะเลาะัน”
“หึ ไม่เอาอ่ะ เี๋ยวหายอน็มานอนเอนั่นแหละ!”
ปานี่ทำไมอบพูไม่รับใอยู่เรื่อยเลย ทั้ๆที่ริแล้วอยาไปหาแทบแย่ แ่พี่มาร์เป็นนออไปเอหนิ ทำไมะ้อเป็นผม้วยที่้อ้อน่ะ แล้วถ้าพี่มาร์ไม่ลับมาริๆล่ะ
่าเหอะ!
ผมนอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ นถึเวลาีหนึ่ อนนี้เีย้าๆหลับเป็นายแล้ว ให้เวลาอี 1 ั่วโมนะมาร์ ้วน ถ้ายัไม่มา แบมะไมุ่ย้วยลอีวิเลย
นานเินไปแล้วนะ มาร์ ้วน
ไม่อยานอนอแบมแล้วหรอ
ผมระับผ้าห่มนวมแน่นึ้น มอไปยัประูที่ไม่มีทีท่าว่าะมีนเปิมันเลยันิ
ลิ๊!
“มาร์!” ผมเ้ัวลุึ้นนั่ทันที ที่ไ้ยินเสียประู
“แบม? ทำไมยัไม่นอน?” มาร์เินเ้ามาหาผม้วยท่าทีสบายๆ ท่ามลาวามมื
ปั๊!ๆๆ
ำปั้นเล็ทุบลบนออมาร์ โยที่ไม่สนเลยว่านโนระทำะเ็บแ่ไหน
“อั๊! ีพี่ทำไมเนี่ยแบม”
“ให้รอนานเินไปแล้ว นโ่!”
“ู่ว~ เี๋ยวสอนนั้น็ื่นหรอ” มือหนา้าหนึ่รวบ้อมืออนบนเียไว้
“ออไปเลย!” มือเล็บิ้อมือให้หลุาพันธนาารแล้วผลันรหน้านเออไปนินึ แบมแบมล้มัวลไปนอนอีรั้้วยท่าทีุนเียว
มาร์่อยๆึ้นไปนอนบนเียเปิผ้าห่มแล้วยับัวเ้าสวมอร่าแบมแบมไว้า้านหลั
“ทำอะไร ปล่อยเลยนะ” แบมแบมพยายามึมือมาร์ออ แ่มีหรอพี่เ้ะปล่อยไป่ายๆ
มาร์ยับปาหยัเ้าใล้นิริมหู ลมหายใอุ่นรินรนแบมแบมรู้สึเสียวสันหลัวาบ
“พูทำร้ายิใพี่ แล้ว็มาให้พี่้อนี่ มันใ่หรอแบมแบม” มาร์ระิบเบาๆ้าหู นแบม้อถอหนี
“็ไม่ไ้อให้้อหนิ”
“…..”
มาร์ทำท่าะปล่อยมือออาแบมแบม แ่โนมือเล็ึมือไว้ให้อยู่ที่เ่า
“โ้ย อโทษ เล่นัวนิหน่อยไม่ไ้เลยหรือไเล่า”
ผมพลิัวเ้าหาพี่มาร์
“พูใหม่อีทีิ เพราะๆ้วย”
“แบมอโทษน๊าพี่มาร์อน้อแบม” ผมเอาหัวุอพี่มาร์ ำเสื้อแน่น นมันเินนี่
พี่มาร์ระับอ้อมอแน่นึ้น ผมสัมผัสไ้ถึวามร้อนรลาหัว ผมไม่ินับพี่มาร์เวอร์ันอบอุ่นแบบนี้อ่ะ (.///.)
“พี่บออะไรรู้ัฟัมั่ ไม่ใ่มีแ่เถีย”
“อือ เ้าใแล้ว นอนัทีเถอะ ่ว”
ผมเอื้อมมือไปอพี่มาร์ไว้พร้อมับเอาาพา
“เล่นให่เินไปแล้วแบมแบม”
“.....”
“แบมแบม”
“…..”
“หลับแล้วหรอ”
หมับ!
มือหนาวาลบน้นาที่พาัวเอเอาไว้ ‘ทำไมนุ่ม’ มาร์ิ
“พี่ะทำอะไร” ผมับมือมาร์ไว้
“ยัไม่หลับหรอ”
“ถ้าะวา เอามาวาไว้รนี้พอ” ผมับมือพี่มาร์มาอผมไว้รบริเวลำัว
“ไม่ไ้ะทำอะไรัหน่อย” เื่อายแหละ
ผมำลัะเ้าสู่ห้วนิทราอยู่แล้ว แ่็สัมผัสไ้ถึอะไรที่มาลูบไล้บริเวเอว มันทำให้ผมเสียววาบทันทีนเผลอราออไป ็มันไม่เยโนสัมผัสแบบนี้เลยัรั้นี่
“อื้อ มาร์” ผมอามือมาปิปาทันทีหลัาลั่นอะไรน่าอายออไป
ไม่รู้ยูยอมับพี่ยอแะไ้ยินหรือเปล่า
“ถ้าราอี พี่ไ้ทำริๆแน่”
“็อย่าวนสิ”
“็รนี้มันน่าวน”
“ฮื้ออ ถ้าทำอี แบมะไปนอนับพี่ินยอ”
“โอเๆ ยอมแล้ว นี่ไ เอาไว้ที่เิมแล้ว นอนเถอะ”
ในที่สุ็เลิวนไ้ัที อบใหู้่ลอเลยไอ้พี่นนี้หนิ
BamBam End Part
หลับะแล้วไอ้้อนอผม ผมเลื่อนมือึ้นมาลูบหัวแบมเบาๆ
อนโนแบมแบมพูออมาแบบนั้น
ยอมรับเลยว่าโรน้อยใ น้อยใที่สุ แถมยัไม่ออมาามอี
ถามว่าผมหายไปไหน ปล่อยให้แบมแบมรอั้นานหรอรับ
ผมไปทำรามยอนินมารับ ไม่ิเหมือนันว่าแบมแบมะิมานานี้ ฮ่าๆ น้ำาผมเือบะไหลออมาแล้วริๆ แ่สายาันไปเหลือบเห็นห่อรามยอนพอี มีแ่รามยอนเท่านั้นแหละรับที่ไม่เยทำให้ผมเสียใ
Special [MB]
“ฮยอ ผมออไป้านอับพี่มาร์แปปนึนะ”
“นี่มันึแล้วนะะพาันไปไหนฮยอ” แบอมหันมาถามผม
“แม่น้ำฮันอ่ะ”
“เอาเ้นท์ไปานอนที่นั่นเลยมั้ยฮยอ” แ็สัน! ทำไมวามิี
“แปปเียว ไปเหอะแบมแบม”
ผมเปิประูออแล้วเินนำ ผมับแบมแบมใส่ฮู๊แล้ว็าเายาวธรรมา
ับรอเท้าแะสบายๆ ไม่มีใรรู้แน่นอน มีแ่้อเอาหน้ามาประิเท่านั้นแหละ
ถึะรู้ว่าเป็นเราสอน พอแบมลมาาเสริมส้นแล้ว ็พอๆับผมนี่แหละ
อาะสูว่านิหน่อย แ่ถ้าเทียบับระับวามหนาอร่าายแล้ว ผมนะว่ะ ไปฟิล้ามมานานี้
ไม่หนาให้มันรู้ไปสิ หึ
อนนี้เรามาถึแม่น้ำฮันแล้ว แ่้อเินอีหน่อยว่าะถึสะพาน
“ีั ไม่มีนเลย” แบมแบมพูึ้นมา
แสาเสาไฟที่มีเป็นระยะๆ พอโนัวแบมแบมแล้วมันยิ่ทำให้ผมหลใหลึ้นไปอี ยิ่อนเพาะเวลาแบมแบมยับปา ปามันะไประทบับแสไฟพอี ทำไมถึเหมือนเยลลี่นานี้ฮะแบมแบม
“แบมแบม” ผมหยุเิน
“ะลับแล้วหรอ ยัไม่ถึเลย”
ผมยื่นมือเ้าไปใล้ับมือเล็้าๆ อนแรแบมูเหมือนะลัเล
แ่็...
หมับ!
ผมียิ้มออมาทันที ผมอบยิ้มแล้วเม้มปา เลียริมฝีปา เวลาเินหรือประหม่า ึ่แบมแบมือนที่ทำให้ผมเป็นบ่อยมาที่สุ แ่อยู่ใล้ใ็ประหม่าแล้ว
มืออเราสอนระับันแน่นมาึ้น สัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นที่มาามืออีฝ่าย
“รี๊ โนผู้ายับมือ้วย” ผมพูึ้นมาแล้วทำท่าเินอายนแบมแบมทำหน้าเอือม
“อย่ามาทำัวใสใสเลย อร้อ!”
เินไปไ้ัพั แบมแบม็พูโพล่ึ้นมา
“เฮ้ย มีนมา ทำไีมาร์” ยัไม่ทันะไ้ึ้นสะพานเลย
“มาหลบหลัพุ่มไม้นี่่อน”
ผมลาแบมแบมมานั่หลบหลัพุ่มไม้ เรานั่หันหน้าเ้าหาันในระยะที่ใล้ันมานสัมผัสถึลมหายใออีน ผมหัวแบมแบมให้มาบับไหล่ แบมแบมเลื่อนมือมาอเอวผมไว้
ายหิู่หนึ่เินผ่านพุ่มไม้ที่เราอยู่
“โอปป้า วันนี้ไปนอน้าที่บ้านันนะ”
“ะีหรอ”
“อือ ีสิ”
“โอเ ั้นไปัน”
“เฮ้อ ไปแล้วล่ะแบมแบม” ผมถอนหายใออมาอย่าโล่อ
“มาร์ หน้าาเธอเป็นยัไอ่ะ ใ่อาาเ่หรือเปล่า แบมะไปบอเธอเี๋ยวนี้แหละ วนผู้ายเ้าบ้านไ้ยัไัน” แบมแบมั้ท่าะลุไปบอริๆ นผม้อรั้ัวเอาไว้
“ฮ่าๆๆ ไม่้อไปหรอ”
“ทำไมอ่ะ แล้วำอะไร” แบมแบมมวิ้วแล้วมอหน้าผมอย่าไม่เ้าใ
“เธอแ่ว่าแม่นายอี แล้วผู้าย็เป็นสามีอเธอนั่นแหละ”
“รู้ไ้ไ”
“ูาแหวนไ เหมือนพี่ับนาย”
“โอ๊ย แล้วใระไปรู้เล่าเห็นเรียโอปป้ายัับวัยรุ่น”
“ทำไมไม่เรียพี่ว่าโอปป้าบ้าอ่ะ”
“ฮยอ! แบม เป็น ผู้าย อย่าเพ้อให้มันมา” พูไม่พอทำไม้อหยิเอวพี่้วยล่ะ แบมแบมเินหันหลัไป่อนผม ผมเลยรีบวิ่ไปุมมือแบมแบมเอาไว้แล้วเินไปพร้อมัน
นถึลาสะพาน เราับมือันยืนมอแม่น้ำที่ไหลไปามระแสลม มอแสสีอึ เสียรถที่แล่นไปมา สายลมปะทะเ้าับใบหน้านทำให้รู้สึ่วนิหน่อย นแบมแบมพูโพล่ึ้นมาทำลายวามเียบ
“แบมอบเสียพี่ในเพลอพี่ินยออ่า”
“เพลอื่นไม่อบหรือไ”
“เพลอื่น็อบ”
ผมปล่อยมือาแบมแบม แล้วับไหล่เล็หันหน้ามาทาผม ผมมอเ้าไปในาออีฝ่าย
“I want you to find me and save me ท่อนนี้ใ่มั้ย”
“ื้อ เินั มัึโอปป้า ารัแฮ”
าย!!! ายๆๆ ผมายแล้วใ่มั้ย!! นี่แบมเอโยใส่ผมหรอ แถมยัเรียผมว่าโอปป้า้วย ไม่ริใ่มั้ย
หลัแบมแบมพู้วยเสียแอ๊บแบ๊วบ แบม็เอามือึ้นมาปิหน้า แล้ว็ทำมือรูปหัวใใส่ผม
“ทำไมทำหน้าั้นอ่ะ แบมไม่น่ารัหรอ” บาทีผมอาะทำหน้าเอ๋อแ เหมือนนไม่มีวิาอยู่ในร่า็ไ้
“….”
“ั้นลับเหอะ ลืมๆไปะนะเมื่อี้อ่ะ” แบมแบมเินผ่านัวผมไป แ่ผมับมือเอาไว้
“…..” แบมแบม้อหน้าผมนิ่
.
.
.
“แ่น่ารั...นพี่พูไม่ออเลยแหละ”
(.///.)
“ทำใหู้บ่อยๆนะ”
“หึ มัึนโ่” ระ่ายน้อยอผมหน้าแแปร๊เลย นั้ลร๊า
“่าพี่อีสิ วันนี้่ายัไพี่็ไม่โรธ”
“ื้ออ ลับแล้ววว”
ผมยืนันทาแบมแบมไว้ แบมยับ้าย ผม็ยับาม ยับวา ผม็ยับ้วย นแบมแบมผลัผมออาทา แล้ววิ่นำโ่เลย
ผมเยบอแล้วใ่มั้ยว่า
'แบมแบมน่ะ ือวามสุอผม'
รารีสวัสิ์นะรับทุน
*********************
YOUNGJAE & YUGYEOM
TO MARKBAM
แบมแบม! พวเราื่นั้แ่แบมเรียพี่มาร์แล้ว!!
*******************
WRITER (เมมา) : สำหรับนที่อ NC นะ รอแปปนุเน้อ อยาให้ทำวามรู้ัับมาร์แบมีว่านี้่อนน๊า
******************
TO READDER : อบุทุๆอมเม้นเหมือนเิม บานมาเม้นให้บ่อยมา อบุริๆ อบุน๊า
ความคิดเห็น