ย้อนรอย... รัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนเริ่มของเรื่อง

���������������������������������������� �
��� "มี๊จะส่งเดลา... ไปเรียนอังกฤษด้วย... "
��� มารดาแจ้งความจำนงค์ให้ทราบทันที เมื่อเขาเอ่ยปากว่าจะกลับไปอังกฤษ พร้อมกับเนตรสุภางค์แฟนสาวก่อนวันเปิดเทอม
��� "อะไรนะครับ?"
��� "มี๊พูดว่า จะให้เดลาไปเรียนที่อังกฤษกับได.."
��� "เดลา?.. มี๊คงไม่ได้หมายถึงยายหุ่นยนต์กะโปโล ลูกนายมานะคนขับรถ ที่มี๊เอามาอุปการะหรอกนะ"
���� คุณดิรกายิ้มกว้าง พยักหน้าช้า ๆ แววตามุ่งมั่น ราวกับจะยืนยันว่าสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังสงสัยนั้น ถูกต้องแล้ว
��� "แล้วก็อย่าบอกล่ะ ว่ามี๊มีแผนจะให้เด็กนั่นไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกับผมน่ะ..."
��� ไดโวยวายหน้าตื่น...แต่ผู้เป็นมารดากลับมีท่าทีเฉยเมย เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับเป็นเรื่องปกติ..
��� "เข้าใจถูกต้องจ๊ะ..."
���� อีกฝ่ายแทบเต้นกับคำตอบที่ได้...
���� "ไม่มีทาง...ผมยอมไม่ได้.."
���� "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ... ไดก็คิดเสียว่าเดลาเป็นน้องสาวคนหนึ่งซะก็สิ้นเรื่อง..."
���� หนุ่มหล่อส่ายหน้าดิก...ทำท่ายันมือแสดงการปฏิเสธ
���� "ไม่มีทาง...ผมไม่มีทางยอมรับยายเด็กโลว์คลาสคนนั้นมาร่วมวงศาคณาญาติด้วยหรอก.. เชิญมี๊บ้าไปคนเดียวเถอะ...�แต่ถ้ามี๊ยังยืนยันว่าอยากจะส่งยายเด็กนั่นไปชุบตัวจริง ๆ ล่ะก็ เลิกคิดเรื่องที่จะให้ไปอยู่ใกล้ ๆ ผมได้เลย แค่ได้ยินผมยังรู้สึกแย่ ขืนให้ไปอยู่ใกล้ ๆ ล่ะก็...ผมไม่ไหวหรอกครับมี๊"
���� มารดาถอนหายใจเฮือก..สีหน้าเริ่มออกอาการไม่สบอารมณ์ขึ้นมาตะหงิด ๆ
��� "ทำไมล่ะได...มี๊ไม่ชอบเลยนะที่เรามีความคิดแบบนี้น่ะ...เดลาน่ะ เขาเป็นเด็กดีแล้วก็น่ารักจะตายไป ทำไมจะต้องตั้งแง่รังเกียจรังงอนน้องขนาดนั้นด้วย..."
���� คนถูกดุหน้าหงิก พาลนึกเคืองบุคคลต้นเหตุขึ้นมาอีกหลายกอง...ค่าที่ทำให้มารดาผู้แสนดีดุเขาได้...
��� "จะบอกอะไรให้ว่าน้องน่ะไม่ได้อยากไปหรอก...ถ้าไม่ติดว่าถูกมี๊ตะล่อมทั้งพ่อทั้งลูก ซึ่งก็กว่าจะยอมมี๊ก็ทำเอามี๊เหงือตก...มี๊คิดดีแล้วหละสำหรับเรื่องนี้...เพราะฉะนั้นไดไม่มีสิทธิ์จะชอบหรือไม่ชอบ..แต่ที่บอกก็แค่อยากให้รับทราบแค่นั้นแหละ..."
��� เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด..ทำปากแบะ
��� "ผมไม่เชื่อหรอกว่ายายเด็กนั่นจะไม่อยากไป...�แอบดีใจจนเนื้อเต้นสิไม่ว่า...ที่จะมีโอกาสได้ไปเห็นเมืองนอกเมืองนากับเขา...อย่าว่าแต่ไปเมืองนอกเลย แค่เมืองไทยเราสองพ่อลูกนั่นก็แทบไม่มีปัญญาจะไปเที่ยวด้วยซ้ำ..ดีหน่อยว่าหัวดีก็เลยมีทุนได้เรียนโรงเรียนดี ๆ กับเขาเท่านั้นเอง.."
��� "ได..มี๊ไม่ชอบเลยนะ..ที่ได้ยินลูกพูดจาดูถูกคนอื่นแบบนี้... คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่ก็เลือกดำเนินชีวิตได้...อย่างหนูเดลาเป็นต้น นั่นน่ะทั้งขยัน อดทน มุมานะทำงานทุกอย่าง เพื่อส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือ ในขณะที่คนมีมากมายอย่างได...กลับไม่ใช่...น่าจะเอาอย่างบ้าง"
��� เห็นน้ำเสียงและสีหน้าของมารดาจริงจังเช่นนั้น ไดก็ยิ่งเดือดดาลหนัก...
��� "ถ้ามี๊ปลื้มยายเด็กดีที่ว่านั่นมากมายขนาดนั้น...�มี๊ก็เก็บเอารองแขนรองรองขามี๊ต่อไปเถอะ...ไม่ต้องเอามันมายุ่งกับผม...อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ว่ามี๊น่ะ กำลังวางแผนจะให้ยายเด็กนั่นไปเป็นสายให้...ผมอายุตั้ง 20 แล้วนะมี๋.. ไม่จำเป็นต้องมีพี่เลี้ยงมาคอยตามล้างก้นให้หรอกน่า..."
��� "อายุเท่าไหร่มันก็วัดไม่ได้หรอก ว่าคนเราจะมีความคิดความอ่านที่ดีน่ะ... มี๊ว่าถ้าเทียบไดกับเดลาแล้ว ไดยังเด็กนัก..."
��� ไดแทบเต้น ที่ถูกมารดาเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กที่ไม่มีอะไรเลยอย่างดาหลาเช่นนั้น... มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้เลยจริง ๆ... เพราะคุณสมบัติที่ทำให้มารดาเขาชื่นชมยายเด็กนั่นนักหนา ก็เป็นแค่คุณสมบัติพื้น ๆ ที่คนในระดับหล่อนจะต้องมีเอาไว้...สำหรับรับจ้างทำงาน...ไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับลูกชายคนเดียวของมหาเศรษฐีอย่างเขา...
����"มี๊เป็นอะไรหรือเปล่า กินยาผิดมาใช่ไหม... ถึงได้หันไปชื่นชมยายเด็กกาฝากมากกว่าลูกชายตัวเองเสียอีก"
��� เขายังไม่ยอมลดละ... ในขณะที่มารดากลับมีท่าทีเยือกเย็นลงไปมาก
��� "มี๊มีสติดี...แล้วก็รู้ตัวตลอดว่ากำลังทำอะไร ที่ไดถามมี๊ตอบให้แล้วไงว่า ว่าเดลาเป็นเด็กดี...ที่มี๋อยากหยิบยื่นโอกาสดี ๆ ให้...เพราะมี๊เชื่อเสมอว่าการสร้างโอกาสให้กับคนอื่นน่ะ ถือเป็นกุศลอันยิ่งใหญ่ อีกอย่าง เดลาก็ไม่ได้รับเงินจากเราไปฟรี ๆ นะ เขายังอาสาช่วยงานมี๊ได้ตั้งหลายอย่าง เอาล่ะ ไม่ต้องมาโยกโย้�ก็อย่างที่บอกนั่นแหละว่า...แค่จะบอกให้รับทราบ... ส่วนเรื่องอื่นมี๊จัดการเอง..."
��� "ผมว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำแปลก ๆ ....เพราะเน็ตใช่ไหม?? มี๊ไม่ชอบเขา ก็เลยอยากเอายายเด็กนั่นไปกันท่า...ก็ได้ผมตามใจมี๊ก็ได้ แต่อย่ามาว่ากันทีหลังก็แล้วกัน ถ้ายายเด็กนั่นเกิดเป็นอะไรขึ้นมา แล้วก็อย่าหวังนะว่า ผมจะยอมให้ยายนั่นคุมง่าย ๆ"
��� เขาบอกเสียงขุ่น...ด้วยความเดือดดาลเมื่อเห็นว่ามารดาไม่เอาด้วยแน่...โมโหยายเด็กกะโปโลที่ชื่อดาหลาอย่างมากมาย...ค่าที่ไม่ยอมปฏิเสธความต้องการของมารดา...ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรซักนิด...
��� ป่านนี้เจ้าหล่อนคงเที่ยวป่าวประกาศไปทั่วแล้วล่ะมั๊ง...ว่าจะได้ไปเมืองนอก...
����หึยย!!!�ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห... คงแอบวางแผนเอาไว้หมดแล้วหละว่า ขั้นต่อ ๆ ไปจะทำอะไร...พวกคนจนก็เป็นอย่างนี้แหละ ชอบเห็นแก่เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ เสมอ...
����อยากรู้นักว่า ยายหน้าจืดนั่นใช้มนต์วิเศษอะไร ถึงได้มัดใจมารดาเขาให้อยู่หมัด...ถึงขั้นส่งเสียเลี้ยงดูราวอย่างกับเป็นลูกก็ไม่ปาน...เกือบจะมากกว่าเขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวด้วยซ้ำ อ๊ากกก...!! หนำซ้ำยังพยายามยัดเยียดจะให้เขาช่วยเอ็นดูด้วย...ไม่มีทาง เมินซะเถอะ
��� "ก็แล้วแต่ไดจะคิด เพราะมี๊คงไม่ล้มเลิกความตั้งใจอย่างแน่นอน เอาน่า คิดซะว่า มีน้องสาวไปช่วยดูแลเรื่องการกินการอยู่ มี๊จะได้ไม่ต้องคอยห่วง"
��� มารดาตอบยิ้ม ๆ
��� "คุมประพฤติสิไม่ว่า แล้วมี๊ไม่ห่วงว่าเด็กนั่นจะเสียชื่อหรือ?? ในเมื่อหล่อนเป็นหญิงสาว ส่วนผมก็หนุ่มทั้งแท่ง หากพลาดพลั้งเกิดอะไรขึ้นมา จะว่ายังไง"
��� เขาทำหน้ายียวนขณะถาม...มารดาก็เลยหัวเราะอย่างรู้ทัน
��� "มี๊มั่นใจมากที่สุดว่า ไม่มีทางเกิดเรื่องที่ไดว่าอย่างแน่นอน เพราะเดลาไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ลูกชอบ แล้วอีกอย่าง ไดก็ไม่มีนิสัยชอบเอาเปรียบผู้หญิงที่ไม่มีใจให้อยู่แล้วจริงไม๊"
��� เขายิ้มมุมปากขณะตอบมารดา
��� "มันก็ไม่แน่ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี่ครับ เวลาขัดสนขึ้นมา ใครใกล้ผมเอาหมด"
��� "ได มี๊ไม่ชอบเลยที่ได้ยินลูกพูดเหมือนคนไม่มีความคิดแบบนี้"
��� มารดาทำเสียงเข้มหน้าดุด้วยความไม่ชอบใจในสิ่งที่เขาเอ่ย
��� "ผมพูดเรื่องจริงนี่ครับ ในเมื่อมี๊เห็นผมไร้ความคิดมากมายขนาดนั้น�มันก็ต้องพูดกันตามเนื้อผ้านั่นแหละ"
��� เขาเถียงข้าง ๆ คู ๆ
��� "อาจจะยากซักหน่อยนะ เพราะต้องผ่านด่านแกรนด์ฟาร์อีกคน...ท่านคงไม่ยอมปล่อยให้ไดทำอะไรแบบนั้นแน่...แล้วมี๊ก็ห้ามขาดเลยนะว่า�ไม่ให้เข้าใกล้น้องเกิน 2 ฟุต�แล้วก็ห้ามยุ่งกับเรื่องของน้อง ส่วนน้องมีสิทธิ์จัดการกับไดได้เต็มที่ทุกเรื่อง..."
��� "มันจะอะไรกันนักกันหนา.."
��� เขาโวยวายเสียงขุ่น..
��� "ไม่รู้แหละ ที่ผ่านมามี๊คงปล่อยไดซะจนเคยตัว เพราะฉะนั้นมันถึงเวลาแล้วที่ลูกจะต้องหันมาทำตัวเป็นเด็กดี แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ จะได้มีความรู้พอที่จะสืบสานกิจการขายเครื่องเพชร ที่มี๊และปาป๊าอุตส่าห์สร้างเอาไว้"
��� ท่าทีของมารดาบอกว่าเอาจริง ไดก็เลยต้องเงียบ แต่แววตาและความคิดบอกว่าไม่มีทางยอมยอมจำนนใด ๆ ทั้งสิ้น
��� %%%%%%%%%%%%%%%��������
��� "ฉันให้เธอแสนหนึ่งสำหรับการไปบอกกับแม่ว่าจะไม่ทำตามความต้องการของท่าน..."���
��� ได ตะโกนใส่หน้าเด็กสาวร่างเล็กทันที ที่เธอโผล่หน้ามาให้เห็น...เพราะไม่อาจทนความรู้สึกรุมร้อนที่สุมอยู่ในอกจนแทบระเบิด แค่ทนรอพบหล่อน�เกือบครึ่งชั่วโมงก็ถือว่ามากพอแล้ว
��� ดาหลา ทำหน้างง มองด้วยความไม่เข้าใจว่า เขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่...แต่ซักพักก็นึกขึ้นได้ว่า�น่าจะเป็นเรื่องการรับปากคุณถิรดาว่าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ เพื่อช่วยสอดส่องความประพฤติของได...เธอก็เลยยิ้มขำ�
���� "ก่อนอื่นก็ต้องขอกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงนะคะ ที่อุตส่าห์นับรวมฉันไปเป็นญาติ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงเลยนะคะ..."
��� ไดมองเธอตาแทบถลน
����"บังอาจมากไปแล้วนะ...ฉันไปนับญาติกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่??"
��� "อ้าว ก็เมื่อครู่นี้ไงคะ...ประชาสัมพันธ์ประกาศออกไมล์ชัดเจนเลยนะคะว่า�ขอเชิญคุณดาหลา แตนามนิตย์พบญาติน่ะค่ะ... ช่างเถอะ หูคุณอาจจะตึงก็ได้ ว่าแต่เรื่องที่คุณบอกว่าจะให้ฉันแสนหนึ่งน่ะ ถ้าจะให้แลกกับการไปเรียนต่อที่อังกฤษล่ะก็ น้อยไปหน่อยค่ะ... ถ้าเป็นซักสองสามล้านก็ว่าไปอย่าง..."

����"สำหรับเธอ... แสนหนึ่งก็มากเกินไปด้วยซ้ำ"
��� สีหน้าของเขาเข้ม ขณะพูดเสียงลอดไรฟันด้วยความโมโห...ดาหลาไม่ได้นึกกลัวซักนิด กลับชอบใจด้วยซ้ำที่ทำให้นายหน้าหล่อ นิสัยเสียเดือดซะได้...

��� "งั้นก็เก็บเศษเงินของคุณไว้เถอะ...�ฉันไม่กล้าผิดคำพูดที่ได้รับปากกับคุณดิรกาแม่ของคุณหรอกค่ะ..."
��� "กลัวผิดคำพูดหรือว่า ห่วงอย่างอื่นกันแน่"
��� เขาพูดอย่างเยาะเย้ย
��� "ก็แล้วแต่คุณจะคิดสิคะ..คนอย่างคุณคิดอะไรดี ๆ ไม่เป็นอยู่แล้วนี่"
��� "อย่าบังอาจมาว่าฉันนะ... อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วเธอจะมาตีตัวเสมอฉันได้ เธอมันก็แค่ลูกคนขับรถช่างประจบสอพลอ...คุณแม่ก็เลยหลงเท่านั้นเองแหละ อย่าลืมกำพืดตัวเองสิ... ถ้าขืนทำตัวเป็นหุ่นยนต์ใต้การควบคุมของแม่ตลอดเวลาแบบนี้ ซักวันจะต้องเสียใจ"
��� ไดทำตาลุก ตะโกนใส่เธอลั่น...ในขณะที่ดาหลาพยายามทำเป็นนิ่งเฉย แม้ในใจจะเริ่มหวาดกลัวตัวสั่นขึ้นมาบ้างก็ตามที...

��� "ดิฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่า ตัวเองเป็นใคร และที่ดิฉันยึดมั่นอยู่ตลอดเวลาก็คือ เกิดเป็นคนต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณคน ในเมื่อคุณดิรกาอุตส่าห์มีเมตตาต่อฉันขนาดนั้น ฉันหรือจะกล้าปฏิเสธท่านลง"
��� "ไม่อยากปฏิเสธหรือคิดจะจับฉันกันแน่"
��� ดาหลามองเขาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ยิ้มขำ...คนพูดก็เลยยิ่งเดือดไปใหญ่
��� "ถึงฉันจะจน แต่ฉันก็ไม่ใช่คนโง่หรอกค่ะ... รู้ไหมว่าการไปยุ่งกับผู้ชายรวย แต่นิสัยห่วย ๆ อย่างคุณ...ก็เท่ากับเอามือไปจับอุจจาระให้เปื้อนเล่น เหม็นติดมือเปล่า ๆ ฉันไม่เอาด้วยหรอกขี้เกียจมานั่งเป็นทุกข์ทีหลัง"
��� "อ๊ากกก....เธอกล้าหาว่าฉันเลวหรือ ดาหลา"
��� เขาคำรามเสียงดังใส่...ด้วยความเดือดดาล...ในขณะที่อีกฝ่ายยังทำท่าทีเหมือนไม่สะทกสะท้านใด ๆ ทั้งสิ้น
��� "ไม่บังอาจขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่เปรียบเทียบให้ฟังเฉย ๆ คุณอาจจะดีกว่าหรือแย่กว่า ก็สุดแล้วแต่จะคิด"
��� "อยากลองดีกับฉันใช่ไหม??? ได้เลย งันมาลองดูกันซักตั้งสิ.."
��� ไม่พูดเปล่า เขากลับคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้มั่นก่อนจะออกแรงลากกึ่งจูงตรงไปที่รถ
��� "คุณได ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ จะไปไหน ช่วงบ่ายฉันยังมีเรียนอีกนะ..."
���� คราวนี้คนเก่ง...ทั้งดิ้นทั้งบิดหนีการเกาะกุมของเขา แต่ไดกลับไม่สนใจฟังซักนิด เปิดประตูรถสปอร์ตคันโก้ของตนได้ ก็ยัดเธอลงไปทันที แล้วก็รีบอ้อมไปขับรถออกไปในทิศทางที่เธอไม่คุ้นเอาซะเลย...

��� สถานการณ์เช่นนี้...สร้างความหวาดวิตกให้เธอไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าก่นด่าตัวเองอยู่ในใจไปตลอดทางว่า...

��� "อยู่ดี ๆ ไม่น่าหาเรื่องเดือดร้อนเลยดาหลา...รู้ทั้งรู้ว่าหมอนี่น่ะเข้าขั้นคนบ้า ก็ยังจะกล้าไปแหย่ให้อาละวาดจนได้...โอยตายแน่ พ่อแก้วแม่แก้วจ๋า ช่วยลูกด้วย... อย่าให้เขาทำอะไรลูกเลย...อย่างน้อยลูกเป็นคนดีมีประโยชน์ ไม่เคยคิดกับใครเลยนะคะ..."