ย้อนรอย... รัก

ลำดับตอนที่ #2 : การทักทายจาก... คน(ไม่)แปลกหน้า

����������������������������������������� �
����ไม่กี่อึดใจต่อมา หญิงสาวร่างบางที่ไดอยากจะเจอนักหนา ก็มาปรากฎตัวขึ้น ทางด้านหลังของเขา แบบที่เจ้าตัวไม่รู้สักนิด..
��� ม่านดาหลา... พยายามเพ่งมองฝ่าความมืดสลัว เพื่อจะประเมินรูปร่างหน้าตาของผู้ชายที่คงคาบอกว่าใจป้ำนักหนา...กล้าทุ่มทุนบริจาคเป็นเรือนแสน เพื่อแลกกับการได้พูดคุยกับเธอ...ได้ยินทีแรกเธอก็คงวาดภาพเอาว่า คงหนีไม่พ้นพวกอาเสี่ยเมียเผลอที่ชอบอวดรวยจนน่าหมั่นไส้แน่ๆ...�แต่จากการประเมินรูปร่างทางด้านหลังโดยคร่าว ๆ ท่าทางของผู้ชายคนนี้...ดูดีกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ...เพราะศีรษะก็ไม่ได้เถิก พุงก็ไม่ห้อย...แถมอายุอานามก็ไม่น่าจะมากมายซักเท่าไหร่...ไม่น่าจะเกิน 30 ต้น ๆ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ...คนเราวัดที่น่าตาท่าทางอย่างเดียวก็คงไม่ได้หรอก บางครั้งเห็นแค่ภายนอกอาจจะดูดี แต่พอได้เข้าใกล้...ก็แทบวิ่งหนี...
����แต่ก็ไม่เป็นไร ไหน ๆ เธอก็นึกสนุกอยากแกล้งคนอวดรวยให้เสียเงินเล่นแต่แรกแล้ว ก็ต้องเจอกันหน่อยล่ะ...คอยดูนะ...จะเอาให้หนักเลย...เธอกดยิ้มลึก ๆ ที่มุมปากด้วยความชอบใจกับความคิดเจ้าเล่ห์ของตน...แต่พอลองเพ่งพิศเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา...มันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ
����"ทำไมเราถึงได้รู้สึกคุ้น ๆ หน้าผู้ชายคนนี้หว่า...เหมือน....หรือว่า?? อย่าบ้าน่า เป็นไปไม่ได้หรอก..."
��� เธอบอกตัวเองแบบนั้น...ก่อนจะปั้นหน้า...ส่งยิ้มหวานให้เพื่อจะหว่านเสน่ห์ให้หมอ...สำลัก!!
��� "เฮ้ย...ไห ข้าพาคนที่นายอยากเจอมาให้่แล้ว รู้จักคุณดาหลาซะสิ คุณดาหลาครับนี่นายไห เอ๊ย ได แดนภราดรเพื่อนรักของผม"
��� ชื่อที่คงคาเอ่ยถึง...ทำเอาเธอสะดุ้ง...
��� "ไดหรือ...ไม่นะ ต้องไม่ใช่แน่ ๆ ..."
��� แม้จะพยายามปฏิเสธเช่นนั้น แต่หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองชุดทีเดียว... และเมื่อสามารถปรับสายตาให้เข้ากับแสงริบหรี่ได้...เธอก็รู้สึกว่าเข่าของตัวเองอ่อนจนแทบทรุด...เขาหันมาหาเธอช้า ๆ เหมือนภาพสโลโมชั่นในหนัง...แววตาของเขาบ่งบอกอะไรหลาย ๆ อย่างสลับไปสลับมาอย่างรวดเร็ว...เธออ่านไม่ออกหรอก รู้แค่ว่า รอยยิ้มที่ส่งมาทักทายเธอนั้น มันทำให้เธอรู้สึกเย็นเยือกไปถึงสันหลัง....���
��� "ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเด..ลา"���
��� เขาไม่ได้ขยับลุกหรือทำอะไร มากไปกว่าการหมุนตัวมายังทิศทางที่เธอและคงคายืนอยู่...เพียงแค่นั้น...ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความไม่มั่นคงและปลอดภัยในชีวิตได้แล้วหละ....หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น...หวังจะดับความตื่นตระหนกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในอก...สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อรวบรวมพลังในการทำน้ำเสียงให้เย็นเยียบ ห่างเหินที่สุด แม้ว่าริมฝีปากของเธอจะสั่นระริกก็ตาม
��� "ฉันชื่อ... ดาหลาค่ะ"
��� ไดไม่ได้เอ่ยอะไร...แถมเขายังยียวนกวนประสาท...ด้วยการเลิกคิ้วสูง พร้อมกับยิ้มหยันที่มุมปาก�
��� "เพื่อนผมไปอยู่เมืองนอกมาซะหลายปี... ลิ้นก็เลยอาจจะแข็งไปหน่อย...อย่างที่เขาชอบล้อกันว่า�พูดไทยไม่ชะ...อะไรทำนองนี้แหละ...อย่าถือสานะครับ"
��� คงคาแปลอาการปากสั่น กระวนกระวายของหล่อน...เป็นเพราะความโมโห ก็เลยรีบแก้ต่างให้เพื่อนด้วยความเกรงใจ...แต่เจ้าคนต้นเหตุ กลับทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว...หัวเราะลั่น พร้อมกับส่ายศีรษะเบา ๆ อย่างกับว่าสิ่งที่คงคาพูดถูกใจเขายิ่งนัก...
����เดือดร้อนเพื่อนรักต้องรีบแก้ตัวให้พัลวัล...
����"สงสัยจะเขิน...�ก็อย่างว่านั่นแหละครับ...ได้เจอะคนสวยถูกใจทั้งที...ถ้าไม่มีอาการอย่างเพื่อนผมก็เข้าข่ายต้องสงสัยกันหละว่า เป็นพวกบอยไม่ดื่มแน่ ๆ...เอาเป็นว่า ขอโอกาสให้เพื่อนผมได้รู้จักคุณดาหลาให้มากขึ้นก็แล้วกัน...งั้นบุคคลที่สามอย่างผมก็คงไม่จำเป็นต้องมีแล้วหละ....ฝากดูแลนายไดด้วยนะครับ� เห็นหน้าฝรั่งแบบนี้ พูดไทยชัดกว่าผมซะอีก แต่ผมเกิดหมอแกดัดจริตพูดแต่ภาษาอังกฤษ ก็ไม่น่าห่วงอยู่แล้ว เพราะคุณดาหลาเองก็พูดคล่องยิ่งกว่าเจ้าของภาษาซะอีก� อ้อแล้วก็...ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์ช่วย...พวกเราซาบซึ้งน้ำใจคุณดาหลาจริง ๆ "
��� เขาสาธยายยืดยาว แล้วก็รีบผลุบหายเข้าไปในฝูงชน...ชนิดที่เธออ้าปากแทบไม่ทันด้วยซ้ำ...ปล่อยให้เธอยืนมือไม้สั่นอยู่ตรงนั้นต่อไป...�ก็เลยต้องเอาตัวรอดด้วยการซุกมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋ากางเกงทันที... ส่วนสมองก็เฝ้าแต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่า...
��� "จะจัดการเรื่องนี้ต่อไป อย่างไรดี..."
��� เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่า "เคย" รู้จักเขาดี...และก็ยินดีมากมายที่ได้พบเขาอีกครั้ง...ในสภาพที่แข็งแรง ปลอดภัยเช่นนี้...ประโยคคำถามมากมายแล่นมาจุกที่คอหอย แต่เธอก็ไม่กล้าเอ่ย...เพราะอะไรเธอขอเก็บเอาไว้เพียงคนเดียวเท่านั้น...
��� "เขาจะเป็นยังไงก็ชั่ง ไม่ใช่ธุระอะไรของเราอีกแล้ว...ปล่อยทุกอย่างให้เป็นอดีตอย่างที่เคยเป็นน่ะดีแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นมันเลย...หน้าที่ของเรามีเพียงแค่ ทำให้เขาเชื่อว่า เราคือคนแปลกหน้าต่อกันแค่นั้น..."
��� เธอคิดอย่างเศร้าสร้อย...แอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ รวบรวมความเข้มแข็งให้กับตัวเอง เพื่อรอรับเหตุการณ์ตรงหน้า...
��� ดูเหมือนว่าไดเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน... เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น...จ้องมองเธอแบบไม่วางตา...ตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า...หัวสมองของเขากึกก้องอยู่กับคำพูดของคงคาที่เกี่ยวกับคุณสมบัติของหล่อน...เขาเห็นด้วยกับคงคาที่ว่า...
� � เธอเป็นคนดูดี...มีเสน่ห์...�ซึ่งถ้าเทียบกับเขา หล่อนก็ออกจะดูตัวเล็กไปหน่อย แต่ก็เป็นระดับมาตรฐานหญิงไทย คือ ราว ๆ 170 เซนติเมตร ผิวขาวของเธอดูสดใส เนียนละเอียดอย่างกับผิวทารก...ดูคล่องแคล่วทะมัดทะแมงด้วยทรงผมซอยสั้นแนบหู...เน้นให้ใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเครื่องหน้าเหมาะเจาะดูสะดุดตา...เขาจำได้ว่าตัวเองชอบที่จะมองตาโตดำขลับ กับจมูกเชิดรั้น ๆ ของเธอ...เห็นแล้วรู้สึกมันเขี้ยว...นี่คงจะรู้สินะว่า ตนเองมีมีเรียวขาที่สวย...สมส่วนกลมกลึง... ก็เลยเลือกสวมกางเกงขาสั้นจู๋...เพื่อจะยั่วน้ำลายหนุ่ม ๆ ในงานให้หกเล่น...เขาไม่ได้คิดเอาเองหรอก...แต่มีหลักฐานคือ สายตาหนุ่ม ๆ หลายโต๊ะแอบจ้องที่ขาของเธออยู่...
����ที่ขัดความรู้สึกอย่างแรงก็คือ...ท่าทีเฉยเมย เย็นชาของเธอ มันทำให้ความมั่นใจของเขาสั่นคลอนไปมากทีเดียว...ตกลงว่า เขาหรือเธอกันแน่ที่สมองเสื่อม...แต่อย่าหวังนะว่าเขาจะยอมแพ้ง่าย ๆ ...แล้วก็อย่าได้คิดเชียวนะว่า เขาจะไม่รู้สึกถึงอาการหวั่นไหวที่เธอพยายามซุกซ่อนอยู่...
��� รอเดี๋ยวเถอะ จะช่วยสงเคราะห์ให้...เรื่องเตือนความจำคนน่ะ เขาถนัดอยู่แล้ว...โดยเฉพาะคนที่ไม่ควรถูกลืมอย่างเขา...
��� ไดตบเบาะข้าง ๆ ตัวเขา พร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้เธอนั่งลงที่ตรงนั้น...แต่ม่านดาหลากลับมองหน้าเขาแล้วทำนิ่งเฉย เหมือนไม่เข้าใจความหมาย
��� "ตกลงว่า จะยืนค้ำหัวกันอยู่แบบนั้นหรือไง... เดลา"
��� น้ำเสียงออกจะรวน ๆ ด้วยความหงุดหงิด เธอแกล้งหันไปมองรอบ ๆ ตัว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจว่า
��� "พูดกับฉันหรือ.."
��� ได หัวเราะลั่น ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ขำ เขาอยากจับเธอหักคอมากกว่า...����
��� "อ้าวแล้วกัน ผมจะพูดกับใครได้ล่ะ ในเมื่อผมเพิ่งจ่ายค่า "บริการ" คุณไปหมาด ๆ...ไม่เอาน่า...ทำตัวให้สมกับเป็นมืออาชีพหน่อย...!!"
���� คนฟังคอแข็ง หน้าแดงด้วยความโกรธ เสียงก็เลยแหลมปรี๊ดตามอารมณ์ที่กำลังพุ่ง...
��� "คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า??...ที่ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ ก็เพื่อจะช่วยให้คนอย่างคุณ ได้มีส่วนร่วมในการทำบุญบ้างต่างหาก...แต่ถ้าคุณคิดได้แค่นั้น... ก็ไม่ต้องมาคุยกันแล้วล่ะ ฉันคงต้องขอตัว"
��� พูดจบก็รีบหมุนตัวกลับทันที...แต่ไดไวกว่า...เขาคว้าแขนเธอไว้มั่น...และด้วยความที่ใส่รองเท้าส้นสูงแหลมเปี๊ยบในแบบที่เธอไม่ถนัด แค่เพียงเขากระตุกเบา ๆ ร่างเธอก็เซถลาลงบนตักเขาอย่างแม่นยำ...และเขาก็ไม่รอช้ารีบกระหวัดวงแขนรัดเอวบางของเธออย่างแน่นหนาทันที
��� "จะรีบไปไหนล่ะ?? ไม่ได้ยินที่คงคาพูดหรือ ว่าให้คุณช่วยดูแลผมน่ะ...ที่สำคัญคุณมาตะโกนปาว ๆ ว่าอยากให้ผมได้ทำบุญ ผมก็ทำแล้ว...ด้วยการช่วยซื้อบริการกับน้อง ๆ ที่ "อยากจน" อย่างคุณไง�ตอนนี้ก็ถึงตาคุณแล้วหละ ที่จะต้องตอบแทนความดีของผมบ้าง...แทนการยืนเชิดยั่วน้ำลายหนุ่มเล่นอยู่แบบนี้!!"
��� เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยันชิดหูของเธอ...ในขณะที่ม่านดาหลาพยายามดิ้นขลุกขลักเพื่อเอาตัวรอด...คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้ากับเธอถึงขนาดนี้...ถึงจะอยู่ในมุมสลัวก็ตามเถอะ แต่ก็ไม่ถึงกับมีดจนมองไม่เห็น...
����"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ กรุณารักษามารยาทของผู้ดีหน่อย.."
��� นอกจากไม่ทำตามที่เธอร้องขอ เขายังหัวเราะใส่เธออีกต่างหาก
��� "มารยาทเขาไว้ใช้กับผู้ดี...เข้าใจถูกต้องแล้วครับ... แต่ไม่ใช่สำหรับคนอย่างเธอ...น่าสงสาร...อุตส่าห์ลงทุนเอาตัวแลกเพื่อจะได้เข้าสังคมไฮโซ...แต่ก็ยังล้างคราบหิวโซออกไปไม่ได้ วันดีคืนดีก็อ้างเอาการทำบุญมาบังหน้า�แต่แฝงขายบริการ ล่อพวกหนุ่มหน้าโง่ให้มาติดกับเยอะ ๆ จะได้มีไว้เผื่อเลือก..."
��� เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ ว่าจะได้ยินคำพูดเจ็บแสบแบบนี้ออกมาจากปากของเขา...แต่เท่าที่รู้ในตอนนี้ก็คือ...หูของเธอร้อนจี๋เพราะอุณหภูมิความโกรธพุ่งจี๊ดจนสุดขีดจำกัด
��� "ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ ถึงได้ว่ากันปาว ๆ แบบนี้...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้...เพราะฉันจะกลับ แล้วก็ไม่สนใจเงินบริจาคจากคนจิตใจสกปรกอย่างคุณด้วย"
��� "ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะสมาคมของพวกคุณ ได้ตกลงรับความจำนงจากผมไปเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น ก็เท่ากับว่า คุณได้ตกลงที่จะให้บริการผมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้"
��� เขาลอยหน้าลอยตาอย่างเป็นต่อ...ทำเอาเธอแทบร้องกรี๊ด
��� "ฉันรู้แล้วหละว่า คุณกำลังต้องการอะไร งั้นรอเดี๋ยว ฉันจะไปตามผู้หญิงแบบที่คุณว่ามาให้�แต่บอกให้ทำใจไว้ก่อนนะ ว่าอาจต้องใช้เวลามากหน่อย เพราะผู้หญิงแบบนั้นคงไม่อยู่ในงานแบบนี้หรอก...แล้วก็ไม่บอกกันตรง ๆ ตั้งแต่แรกจะได้ไม่ต้องลำบาก มานั่งทำท่าเป็นคนดีให้คนอื่นเขาหลงเชื่ออยู่ตั้งนาน...� "
��� เธอใส่เป็นชุดอย่างเหลืออด...ไม่สนแล้วหละว่าจะทำให้อีกฝ่ายเดือดดาลแค่ไหน...อยากมาว่าเธอก่อนทำไมล่ะ
��� "ไม่เห็นจะต้องทำอย่างที่คุณว่า ให้เสียเวลาเลย ในเมื่อผู้หญิงแบบที่คุณว่าอยู่ตรงนี้แล้วไง"
���� แบบไม่ทันตั้งตัว เขาก็ใช้สองมือประคองดวงหน้าหล่อนไว้มั่น ก่อนจะกดริมฝีปากหนาได้รูปประกบลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างถนัดถนี่....เป็นการปิดฉากบทสนทนาที่เชือดเฉือนอารมณ์ทันทีราวกับหนังเปลี่ยนม้วน...
��� เป็นการกระทำอุกอาจที่ทำเอาม่านดาหลาแทบช๊อค...
��� เธอรวบรวมสติเท่าที่จะทำได้... ยกเท้าที่สวมรองเท้าส้นแหลมเปี๊ยบกระแทกลงที่หลังเท้าของเขาอย่างแรง จนฝ่ายที่กำลังเพลิดเพลินกับการรังแกเธอถึงกับสะดุ้ง...แล้ววงแขนก็คลายออกโดยอัตโนมัติ...หญิงสาวไม่รอช้า�รีบดันตัวออกห่างจากเขาให้มาอยู่ในระยะที่ปลอดภัยที่สุดทันที...ตะโกนใส่หน้าเขาด้วยน้ำเสียงหอบถี่เพราะความเคืองขุ่นที่อัดแน่นในอกว่า
��� "เวลาสำหรับคนไร้มารยาทอย่างนายหมดแล้ว... ส่วนการกระทำที่เลวทรามของนาย ฉันจะขอแช่ง ให้นายเจอแต่เรื่องร้อนใจ อย่าได้สงบสุขเลยทั้งชาติ "
��� เธอรีบเดินแกมวิ่งออกไปจากโต๊ะของเขาทันที... ปล่อยให้คนที่เดินพิษรองเท้าส้นสูงนั่งคลำขาป้อย ๆ มองตามด้วยความเคืองขุ่น
��� "ยายตัวแสบ ฝากไว้ก่อนเถอะ เราต้องได้เจอกันอีกแน่"
������������ %%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
���
�� �คงคา หน้าตาตื่น ขณะที่ถลามาหาไดที่โต๊ะ
��� "เฮ้ย ไอ้นายไห... ทำอะไรคุณดาหลาหรือเปล่าวะ...แกถึงได้ทำหน้าตาตื่นวิ่งไปบอกข้า ว่าไม่ขอเทคแคร์นายแล้ว"
��� ได ชำเลือมองเพื่อนด้วยหางตา ทำท่าทางเหมือนจะรำคาญอยู่หน่อย ๆ ขณะยกแก้วเหล้าขึ้นซดก่อนจะตอบ
��� "แล้วเขาบอกนายว่ายังไงล่ะ"
��� น้ำเสียงออกจะกวน ๆ ไม่น้อย...คงคาส่ายหน้าเบา ๆ ยกมือเท้าเอว ท่าทีเหนื่อยหน่าย...
��� "บอกมาซะดี ๆ อย่าโยกโย้นะ ถ้าคุณดาหลาบอก ข้าจะเดินทะเร่อทะร่ามาถามแกให้เสียเวลาทำไม"
��� คนถูกคาดคั้น ทำหน้าว่าไม่อยากจะเชื่อ
��� "อ้าวตายจริง นึกว่าจะยื่นฟ้องเรียบร้อยไปแล้วซะอีก เอ หรือว่าไม่กล้าบอกวะ ว่าโดนข้าจูบเอา"
��� "หา.."
��� คงคาอ้าปากหวอ� หน้าเสีย
��� "อย่าพูดเล่นนะเว๊ย ไห"
��� เขายักไหล่ หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ราวกับจะยืนยันคำตอบ����
��� คงคาใช้ฝ่ามือเคาะที่หน้าผากเบา ๆ มองเห็นความวุ่นวายตามมาตะหงิด ๆ
�� "โธ่เอ๊ย นายไห ทำแบบนั้นได้ไง นี่มันเมืองไทยนะเว๊ยไม่ใช่เมืองนอกของนาย ทำแบบนี้แล้วข้าจะกล้าสู้หน้าคุณดาหลากับไอ้ไม้เหรอวะ ทำไม๊ ทำไมถึงทำอะไรไม่คิดวะเพื่อน มิน่าล่ะ คุณดาหลาเธอถึงได้ทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้แบบนั้น น่าสงสาร...อุตส่าห์ตั้งใจจะช่วยเหลือคนอื่นแท้ ๆ แต่ดันซวยมาเจอนายซะได้ ข้าไม่น่าไปขอร้องให้เธอมาเจอนายเลยจริง ๆ "
��� ได ชักจะหงุดหงิด กับอาการคร่ำครวญเกินเหตุของเพื่อนรัก
��� "แค่จูบโว๊ยไม่ได้ปล้ำที่ไหน ก็ใครจะไปรู้วะ เห็นแต่งตัววับ ๆ แวม ๆแบบนั้น ก็เลยหลงคิดไปว่าเป็นนักร้องจริง ๆ นายก็รู้ว่าข้าน่ะ เอ็นดูนักร้องจะตาย"
��� "ไม่หน่อยล่ะเพื่อน ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนจะชอบให้ตัวเองโดนลวนลามแบบนั้น...สงสัยว่า นายจะเมาหนักเกินไปแล้วล่ะเพื่อน "
��� "เรื่องเล็กแค่นี้ ไม่่เห็นจะต้องโวยวายอะไรเลย นายเป็นคนบอกข้าเอง ว่าคุณดาหลาเธอจบจากนอก เรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายไป"
��� น้ำเสียงของเขา ฉายแววหยามเยาะแบบไม่ปิดบัง
��� "ถ้านายรู้จักเธอดี นายจะไม่พูดแบบนี้แน่"
��� คงคาบอกเสียงขุ่น
��� ไดหัวเราะหึ ๆ
��� "รู้ได้อย่างไร ฉันอาจจะรู้จักเธอก็ได้ ใครจะรู้"
��� คงคาชะงัก มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
��� "พูดเป็นเล่น...คนดี ๆ อย่างคุณดาหลา คงจะไม่ลดตัวลงมารู้จักคนอย่างนายหรอก รู้ไหมว่า เขานะเพอร์เฟคที่สุด สวย เรียนเก่ง แล้วก็นิสัยดีออกปานนั้น!!"
��� ไดขบกรามแน่น หน้าตาถมึงทึง..
��� "นายว่าอะไรนะ ลดตัวหรือ...ไม่มากไปหน่อยหรือ ทำอย่างกับแม่นั่นน่ะสูงส่งซะเหลือเกิน ใครจะไปรู้ว่าเบื้องหลังของหล่อนเป็นมายังไง"
��� คงคา ส่ายหน้าเบา ๆ
��� "เอาเถอะ ๆ ดูท่าว่านายจะเมาจริง ๆ เอาอย่างงี้ เดี๋ยวข้าจะพาไปส่งห้องก็แล้วกัน"
��� "เอ้า แล้วยายวารีล่ะ"
��� คงคายิ้มขำ
��� "ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวข้าจะจัดการเอาชื่อนายเป็นผู้ประมูลก็แล้วกัน"
��� "เอ๊า ถ้าทำได้แต่แรก แล้วจะต้องให้ข้าเดือดร้อนมานั่งบื้ออยู่ตรงนี้ทำไมวะ"
��� ไดบ่นแบบเคืองอยู่หน่อย ๆ
��� "เอาน่ะ คิดเสียว่า อย่างน้อยก็ทำให้นายได้มาเจอคุณดาหลาไง"���
���� นั่นสินะ!!!
���� ไดคิด แล้วภาพอดีตเมื่อ 6-7 ปีก่อน เริ่มหลั่งไหลออกมาเป็นฉาก ๆ