[SF] Hey! Say! JUMP

ลำดับตอนที่ #1 : [Okaryu]--My Present :: 04/01th-O.K.--

:: My Present ::  04/01th





*ฟิคแต่งขึ้นเพื่อความบังเทิงค่ะ ไม่ได้ต้องการให้ตัวไอดอลเสียหาย อาจจะอิงมาจากเรื่องจริงบางเรื่อง แต่ที่สำคัญคือส่วนใหญ่แต่งขึ้นมาค่ะ*



วันที่ 1 เมษายนของ ทุกๆปีมีธรรมเนียมซึ่งปฏิบัติต่อกันมานาน
นั่นก็คือ เป็นวันแห่งการโกหก ซึ่งในวันนี้ทุกๆคนจะสามารถโกหกได้โดยห้ามโกรธกัน

ทว่ามันช่างน่าเศร้าใจนักสำหรับคนบางคนที่เกิดในวันนี้
หนึ่งในนั้นคือ โอคาโมโตะ เคย์โตะ

เขาบอกใครต่อใครว่าวันเกิดของเขาคือวันนี้
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาเสมอๆ คือ
‘ อย่ามาโกหกน่า-- ’

เคย์โตะก็ได้แต่นิ่งเงียบเสมอ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี




หลังจากเคย์โตะกลับมาจากอังกฤษ ก็ได้เข้า johnny jimusho อย่างรวดเร็ว
จนบรรดาจูเนียร์หลายๆคนแอบกระซิบกระซาบกันว่าเพราะใช้เส้น
แต่เขาก็ยังคงเงียบอยู่ต่อไป บางทีเขาอาจจะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มากความ ไม่อย่างนั้นพ่อของเขาอาจจะเดือดร้อนได้


เคย์โตะรู้ตัวเสมอว่าเขาไม่ใช่คนมีความสามารถมากมายอะไร เขาจึงพยายามเล่นกีต้าร์ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาชอบให้ดีที่สุด


เวลาผ่านไปไม่นาน เขาก็ได้เดบิวต์ด้วยการเป็นสมาชิก Hey! Say! JUMP
นั่นยิ่งทำให้ข่าวลือเกี่ยวกับเขาตั้งแต่ตอนที่เข้าบริษัทยิ่งมีมากกว่า เสียงกระซิบกระซาบกัน


บางครั้งที่เคย์โตะเดินเข้าบริษัทเพื่อไปฝึกซ้อม มักจะพบกับสายตาที่มองอย่างสงสัยใคร่รู้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นสายตาที่มองมาอย่างหยามเหยียด
ไม่ว่าสายตาของคนรอบข้างจะเป็นแบบไหน แต่สิ่งที่ตัวเขาเองทำได้มีเพียงอย่างเดียวคือ ยิ้มสู้เข้าไว้ เพื่อไม่ให้เขาและพ่อต้องตกเป็นข่าวประจำวันไป


เคย์โตะเคยแอบน้อยใจจนคิดจะลาออกกลับไปอังกฤษให้ได้ เมื่อครั้งที่ได้ยินสมาชิก JUMP บางคนคุยกันในห้อง


" นายไม่คิดเลยหรือไงว่าทำไมเคย์โตะถึงเข้าบริษัทได้ง่ายๆแบบนี้ ” เสียงเรียวสุเกะดังแว่วมา เพราะเจ้าตัวเป็นคนค่อนข้างเอะอะเสียงดัง กระซิบยังไงก็ได้ยินกันทั่ว


ยูโตะเบ้หน้าใส่ พร้อมกับพูดปกป้องเพื่อน “ อย่าพูดอย่างนั้นสิยามะจัง-- ”


“ หรือว่านายคิดว่าบริษัทนี้มันเข้ากันได้ง่ายๆขนาดนั้นเลย ” ยูริสอดขึ้นมา ยูโตะถอนหายใจเพราะไม่สามาถจะแย้งอะไรได้


ในฐานะพี่ใหญ่ โคตะพูดขึ้นมาเบาๆเพื่อหยุดบทสนทนาอันเผ็ดร้อนในครั้งนี้
“ ไม่ว่าเคย์โตะจะเข้ามาได้ด้วยวิธีไหนก็ตาม พวกนายก็ไม่ควรจะมาพูดแบบนี้นะ เพราะตอนนี้เขาก็เป็นเพื่อนของพวกเราแล้วคนหนึ่ง ”


คำพูดนั้นมันตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเคย์โตะมาจนวันนี้


ถึงแม้ว่าอาจจะมีใครก็ตามที่คิดว่าเขานั้นไร้ความสามารถ แต่ตราบใดที่เขายังมีสมาชิก JUMP เป็นเพื่อนคอยเคียงข้าง เขาก็จะสู้ไม่ถอยเลยทีเดียว




“ เคย์โตะ–- เป็นอะไรหรือเปล่า ” เพื่อนสนิทกล่าวทักขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
คนผมยุ่งส่ายหน้าให้เบาๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูอ่อนระโหย


ยูริเดินเข้ามาก่ายคางบนไหล่ของร่างสูง และยิ้มหวานให้ ส่วนเรียวสุเกะก็เดินมาชกไหล่อีกข้างเบาๆ
ถึงสองคนนี้จะเคยพูดอะไรไม่ดีๆไว้ แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็โด่ดดังเกินกว่าจะมาสนใจอะไรเล็กน้อยแบบนี้


ยูโตะเอียงคอ ถามด้วยความสงสัย “ เห็นนายเหม่อมาตั้งนานแล้วนะ หรือว่าอารมณ์คนแก่เข้าสิง ”
อีกคนที่เคยคิดว่าเคย์โตะพูดโกหกเรื่องวันเกิดตัวเอง ก็คือคนๆนี้(ที่พูดมาก็เพื่ออยากให้เคย์โตะไม่น้อยใจ)


หลังจากสมาชิก JUMP ได้ยิน ต่างก็เดินเข้ามารุมล้อมรอบตัวเคย์โตะ ต่างพูดถึงงานวันเกิดที่อยากจะจัดให้แก่เขาในวันพรุ่งนี้
ยกเว้นเพียงคนเดียวที่นั่งเท้าคางเคี้ยวอาหารอย่างไม่สนใจใคร


“ ริวทาโร่ ” ฮิคารุพูดด้วยเสียงดุๆ จนน้องเล็กต้องหันมา “ ช่างเถอะ นายคงเด็กไปอาจจะไม่เข้าใจว่าถ้าจะให้ความสำคัญกับเพื่อนน่ะมันทำยังไง ”
โคตะถึงกับหันไปมองคนข้างๆอย่างตกใจที่พูดออกมาได้แรงขนาดนี้


เด็กน้อยที่นั่งอยู่ทำหน้าบูดใส่ ก่อนที่จะพูดอย่างหงุดหงิด “ ก็แค่วันเกิดทำไมต้องตื่นเต้นด้วยนะ ”
เป็นเพราะเจ้าตัวคงเป็นลูกคนโต จึงอาจจะอยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้น้องได้เห็น แต่ว่าในวงก็ยังเป็นน้องเล็กอยู่ดี
ล่าสุดวันเกิดปีที่แล้ว เขาก็ได้รับที่คาดผมจากชินทาโร่ ยิ่งทำให้หงุดหงิดง่ายเข้าไปใหญ่


ยูยะยืนยิ้มคนเดียว จนยูริหมั่นไส้แกล้งเตะเข้าที่หน้าแข้ง


“ โอ๊ย! เตะฉันทำไมเนี่ยยูริ ”
“ หมั่นไส้ ยืนยิ้มอยู่ได้ ”
“ ก็วันเกิดฉันพึ่งผ่านมานี่ พอพูดถึงวันเกิดเลยดีใจ เออใช่–- วันนั้นยูริกับฉันไปกินข้าวที่ภัตตาคารด้วยล่ะ เคย์โตะสนใจไม๊ฉันจะแนะนำให้-- ”
คนตัวเล็กกว่ารีบลากยูยะออกไปก่อนที่จะพล่ามอะไรไปมากกว่านี้ ก่อนที่จะสร้างความน่าเบื่อให้กับสมาชิก


“ วันเกิดฉันกับริวทาโร่ก็เดือนเดียวกับเคย์โตะนะ ” ไดกิพูดขึ้นมา “ จริงๆเลี้ยงรวมกันล่วงหน้าเลยก็ดีนะ-- ”
เคย์สะกิดไดกิเบาๆ แล้วกระซิบอะไรบางอย่างจนเจ้าตัวหน้าแดงขึ้นมา ยูโตะถามด้วยความอยากรู้ แต่โดนทั้งคู่ไล่ออกมา


“ วันนี้ฉันขอตัวก่อนนะ รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ ” เคย์โตะพูดขึ้นมา “ ไม่ได้น้อยใจสักหน่อยน่า ” เสริมท้ายเพื่อให้เรียวสุเกะกับยูโตะมั่นใจ


ริวทาโร่ลุกขึ้นพรวด จนเรียวสุเกะสะดุ้ง


“ งั้นผมกลับด้วย วันนี้ชินทาโร่ไม่ได้มาซ้อม ผมไม่อยากกลับคนเดียว ” ริวทาโร่ตะโกนออกมาราวกับกลัวเคย์โตะจะไม่ได้ยิน
แต่เมื่อเห็นเคย์โตะขวมดคิ้วเข้าหากันจึงถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ ใจ “ ไม่ได้งั้นหรือ-- ”


“ หา-– อ๋อ! เปล่า กลับด้วยกันก็ดี มีเพื่อนคุยด้วย ” เคย์โตะตอบกลับด้วยความร่าเริง จนยูโตะจับได้


“ ดีใจล่ะสิ สงสัยงานวันเกิดไม่ต้องจัดให้แล้วมั้ง เนอะยามะจัง ” ยูโตะแซวก่อนหันไปหาเสียงสนับสนุนจากคนข้างๆที่หัวเราะเบาๆ




หลังจากร่ำลาสมาชิก JUMP แล้ว ทั้งเคย์โตะกับริวทาโร่ก็เดินไปขึ้นรถไฟด้วยกัน
ระหว่างทางริวทาโร่ดูเหมือนจะมีอะไรอยากพูดกับเคย์โตะ ทว่าเมื่อจะพูดออกมา จู่ๆก็กลับหันไปชมวิวข้างนอกดื้อๆ
เจ้าตัวอาจจะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้สังเกต แต่พฤติกรรมทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาเคย์โตะ


ในเมื่อไม่พูดสักที เขาเป็นคนพูดก่อนก็ได้


“ ริวทาโร่ไม่ชอบวันเกิดเหรอ ” เคย์โตะถามออกมา “ ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีความฝันเท่าไรเลยนะ ”


เด็กน้อยมองหน้าคนข้างหน้าอย่างเคืองๆ แต่ก็ตอบกลับมา
“ ไม่ได้ไม่ชอบนะ วันเกิดผมก็ชอบของขวัญที่พ่อกับแม่ให้อยู่ แต่พอวันเกิดของน้องอีกสองคน ดูเหมือนผมจะมีความสำคัญไม่เท่าเลยน่ะสิ ” 


เคย์โตะแอบอึ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่คนตัวเล็กกว่าพูดออกมา เพราะเขาเป็นลูกคนเดียวเลยไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร


“ งั้นพรุ่งนี้วันเกิดฉันอยากกินอะไรหรือเปล่า ฉันเลี้ยงก็ได้ ” คนสูงกว่าไม่รู้จะหาอะไรมาปลอบ จึงอยากเลี้ยงอะไรอร่อยๆให้น้องได้หายน้อยใจ
“ ถือว่าเลี้ยงวันเกิดนายไปด้วยเลยไง แล้ววันเกิดนายก็กินอีกทีดีหรือเปล่า ”


ริวทาโร่ดีใจส่งยิ้มหวานให้ จนเคย์โตะแอบใจเต้นไม่เป็นจังหวะ


“ จริงๆผมมีเรื่องจะบอกพี่ด้วยนะ-- ” เสียงของริวทาโร่ถูกกลบด้วยเสียงของรถไฟที่กำลังจะถึงสถานีของตัวเองที่จะ ต้องลง ทำให้เคย์โตะไม่ได้ยินเสียงที่เจ้าตัวเล็กอยากจะพูด


“ เตรียมตัวลงได้แล้ว เดี๋ยวก็เลยหรอก ” เคย์โตะเตือนเมื่อคนตรงหน้าทำท่างอิดออดจะไม่ลง


“ -- ”


“ นี่! ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า ” เคย์โตะพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย


“ –-สุขสันต์วันเกิดนะเคย์โตะคุง ” นี่คือสิ่งที่ริวทาโร่ต้องการพูดและได้พูดออกมาแล้ว “ --ล่วงหน้านะ ”


เคย์โตะหรี่ตาลงด้วยความสงสัย ก่อนที่จะลูบหัวเด็กน้อยซึ่งตอนนี้หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเบาๆ 


“ ขอบใจนะ น่ารักจังเลยนะเรา ฮ่ะ– ฮ่ะ- ” เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนกับคำชมทำให้ร่างเล็กไม่กล้าเงยหน้า ขึ้นสบตาคนตรงหน้า


เมื่อรถไฟเทียบชานชาลาผู้โดยสารก็รีบลงจากรถไฟรวมถึงริวทาโร่ด้วย คนแก่กว่าพยายามมองหา แต่ร่างเล็กก็กลืนหายไปพร้อมกับฝูงชน เคย์โตะรู้สึกผิดที่ไม่ได้กล่าวลาก่อน


ทว่าไม่นานหลังจากกลับถึงบ้าน โทรศัพท์มือถือของเขาก็ส่งเสียงออกมา
เคย์โตะเปิดโทรศัพท์มือถือออกพร้อมพบกับอีเมล์หนึ่งฉบับที่ถูกส่งมาโดยริวทา โร่


‘ ไม่โกรธผมนะ ที่อวยพรล่วงหน้า ผมอยากพูดกับพี่เป็นคน แรกนี่นา ’


เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดตั้งแต่เขาเคยได้มา


‘ ไม่โกรธหรอกน่าเด็กน้อย วัยรุ่นใจร้อนจริงๆ-- แล้วพี่ก็มีอะไรอยากบอกเหมือนกันนะ ’




เช้าวันใหม่ของเคย์โตะถูกรบกวบด้วยอีเมล์ที่ถูกกระหน่ำส่งมาจากทั้งพ่อและ แม่ของตัวเอง สมาชิก JUMP อีกเก้าคน เพื่อนที่โรงเรียน และเพื่อนเก่าที่อังกฤษ
แต่ไม่มีอีเมล์ฉบับไหนถูกใจเท่ากับอีเมล์ล่วงหน้าฉบับเมื่อวานตอนเย็นอีกแล้ว


เขารีบไปรับคนตัวเล็กกว่าหน้าบ้านเพราะวันนี้สัญญาว่าจะพาไปหาอะไรอร่อยกิน กัน แต่รอเท่าไรก็ไม่ยอมออกมาจึงโทรเข้าไป ไม่นานเจ้าตัวก็ออกมา


“ ไม่ออกมาสักพรุ่งนี้เลยล่ะ ” เคย์โตะแกล้งกระแนะกระแหนน้อง แต่เมื่อเห็นน้องหน้ามุ่ยจึงรีบปลอบ “ กลัวเรื่องที่พี่อยากจะบอกล่ะสิ ”


คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าตอบเป็นเชิงว่าใช่ แล้วรีบก้มหน้าหนี
ร่างสูงจับริวทาโร่หมุนตัวให้มาเผชิญหน้ากับตน “ มองหน้าพี่สิ ” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน


“ ฟังสิ่งที่พี่พูดดีๆนะ ไม่ว่านายจะคิดไม่เหมือนกับพี่ก็ตาม แต่พี่แค่อยากให้นายรับรู้เอาว่า-- พี่ชอบริวทาโร่นะ ”


ริวทาโร่เม้มริมฝีปากแน่นระหว่างที่เคย์โตะกำลังพูด แต่เมื่อได้รับรู้ว่าสิ่งเคย์โตะคิดเหมือนกับตนจึงปล่อยโฮออกมา


“ ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน ชอบมานานแล้วด้วยหัวเม่นๆของพี่น่ะ ” ริวทาโร่กล่าวติดตลกออกมาทั้งน้ำตา


เคย์โตะหัวเราะหึๆออกมาก่อนจะกอดอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะถามอะไรบางอย่างออกมา


“ รู้หรือเปล่าว่านายอวยพรวันเกิดให้ฉันคนแรกเลยนะของปีนี้ ”
ริวทาโร่ตอบว่าไม่


“ แล้วรู้หรือเปล่าว่าของขวัญสุดวิเศษในปีนี้ของฉันคืออะไร ”
ริวทาโร่ส่ายหน้าตอบ


เคย์โตะแกล้งทำเป็นนึกอยู่นาน ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้คนตัวเล็กดีใจออกมา



“ ริวทาโร่ไงล่ะ ”