[SF] Hey! Say! JUMP

ลำดับตอนที่ #4 : [Nakayama]--Gray memory :: 08/10th-N.Y.--

Gray Memory  08/10^th

                เคยหวังไว้ว่าสักวันนึงจะสามารถตัดใจได้

                เคยหวังไว้ว่าสักวันอีกคนจะพบคนที่ดีกว่า

                เคยหวังว่าจะสักวันจะได้เห็นรอยยิ้มแสนหวานอีกครั้ง

                เคยหวังไว้ว่าสักวันอยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

                ฉันมันเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหม

                ยามะจัง...

                หลังจากวันเกิดของเรียวสุเกะ  ยูโตะก็แทบจะไม่ได้เข้าใกล้หรือพูดกับอีกฝ่ายเลย  แม้แต่เสียงกระซิบก็ไม่ได้ยิน  ปลายผมสักเส้นก็ไม่ได้สัมผัส  เขารู้สึกโหยหาเสียเหลือเกิน

                “ ทาคาคิคุง...มาเร็วจังเลย ”

                “ ยูริจะได้ไม่รอนานไงครับ ”

                เสียงของยูริและว่าที่แฟน  พร้อมกับการปฏิบัติอย่างหวานชื่นของทั้งสองทั้งคนต่อหน้าร่างสูง  ทำให้ยูโตะนึกถึงภาพเหตุการณ์ต่างๆของเขาและเรียวสุเกะ

                จนมาถึงวันๆหนึ่งที่ทะเลาะกันอย่างหนัก

                ‘ ยูโตะไม่รู้ตัวหรือว่าตัวเองชอบจิเนนน่ะ ‘  เสียงตวาดของเรียวสุเกะยังคงดังก้องอยู่ในหู  ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ  ทั้งๆที่เห็นว่ายูริก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว  แต่ในใจของเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยแม้แต่น้อย  เพียงแต่มีความดีใจและตื้นตันในความรักของคนทั้งสอง  แล้วเขาล่ะ...กำลังทำอะไรอยู่กันแน่  ความรู้สึกที่ไม่มั่นคงนี้  มันย้อนกลับมาทำร้ายเขาและโดยเฉพาะเรียวสุเกะ

                ทุกๆวันที่ต้องเผชิญหน้ากับเรียวสุเกะ  เขาทั้งรู้สึกสมเพชตัวเองและสงสารอีกฝ่าย  รอยแดงๆที่ตามักจะปรากฎให้เห็นอยู่เสมอหลังจากวันนั้นมา  ดวงตาหวานสั่นคลอเมื่อบังเอิญมาสบตากัน  ความรู้สึกผิดมันจุกอกขึ้นมาตลอดเวลา  อยากจะเข้าไปปรับความเข้าใจ  ก็มักจะมีองครักษ์มาคอยกีดกันไว้

                “ แค่นี้ยามะจังก็ร้องไห้จนน้ำตาจะแห้งไปหมดแล้ว ”  เคย์โตะเอ่ยลอยๆขึ้นมาทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้ากัน  ยูโตะเองก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย  “ นายก็รู้ทั้งรู้ว่ายามะจังรักนายมากแค่ไหน  แต่นายก็ยังจะทำร้ายความรู้สึกของยามะจัง ”  คำพูดที่แทงใจดำยูโตะไปเต็ม  ถึงกับทำให้ยูโตะหน้าเสีย

                “ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ  จะให้ฉันเดินไปกระชากตัวมาคุยแล้วบอกว่า ยูโตะผิดไปแล้วขอโทษนะ  เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม... แบบนั้นน่ะเหรอ ”  ยูโตะพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก

                “ ขืนนายทำแบบนั้นฉันซัดนายตายแน่ ”  เคย์โตะกัดฟันพูดพลางกำหมัดแน่น

                ยูโตะเองก็รู้ดีว่าเคย์โตะก็รักเรียวสุเกะไม่แพ้เขาเช่นกัน  แต่คนที่เรียวสุเกะเลือกกลับเป็นเขา  เคย์โตะจึงฝ่ายเฝ้ารอดูห่างๆ  รักแต่ได้แค่ปกป้อง  หากใช้คำๆนี้กับเคย์โตะก็อาจจะไม่ผิดไปมากนักเท่าไร

                เขาอดคิดไม่ได้ว่าฝ่ายเรียวสุเกะเองก็กำลังหลบหน้าเขาอยู่เช่นกัน

                เช้าวันถัดมาร่างสูงมายืนรออดีตแฟนที่ประจำ  เพราะคิดว่าอยากจะทำตัวให้เป็นเหมือนกับปกติ  แต่ทว่าเขากลับคิดนึกถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายว่าจะคิดเช่นไร  ยืนไปไม่นานก็พบรุ่นพี่ที่เรียวสุเกะรู้จักดีเดินมา  เมื่อสบตากันอีกฝ่ายก็ทำตัวมีพิรุธ  ลุกลี้ลุกลนราวกับพยายามปิดบังอะไรบางอย่างไว้ข้าง  เขาจึงรีบทักทาย

                “ ไดจัง!!!  หวัดดีครับ ”  ยูโตะทักขึ้นมาอย่างเสียงดัง  จนคนที่ยืนอยู่ห่างๆยังสะดุ้ง

                ไดกิทำท่าเหมือนกับพูดกับใครบางคนอยู่  ก่อนที่จะหันมายิ้มแหยๆให้

                “ อะ..อื้อ  หวัดดี  อากาศดีนะวันนี้ ”  ร่างโปร่งขวมดคิ้วเล็กน้อย  เพราะคำทักทายแปลกๆของรุ่นพี่

                ยูโตะตัดสินวิ่งจำอ้าวเข้าไปหา  ทางด้านไดกิเองก็ตกใจจนทำตัวไม่ถูก

                เสี้ยววินาทีนั้นยูโตะก็พุ่งไปยังเป้าหมายโดยอ้อมไปยังด้านหลังของไดกิ  พบเรียวสุเกะกำลังยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าของเขา  ดวงตาแดงก่ำน่าจะผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน  ตัดกับใบหน้ากลมหวานที่ซีดเซียวราวกับไม่มีชีวิตชีวา  ยูโตะอยากจะดึงตัวเล็กกว่าเข้ามากอด  อยากจะปลอบ

                ในตอนนั้นความทรงจำที่เคยมีให้แก่กันหลั่งไหลเข้ามาภายในหัว

                รอยยิ้มแสนหวาน

                หยดน้ำตาที่กำลังร่วงหล่น

                ดวงตากลมช่างออดอ้อน

                เสียงสะอื้นเบาๆที่ดังมาจากที่ไกลแสนไกล

                เขาไม่สามารถที่จะสัมผัสคนตรงหน้าได้อย่างเดิมอีกต่อไปแล้ว

                ไดกิคว้ามือของยูโตะที่กำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสรุ่นน้องของตนพลางส่ายหน้าเบาๆ

                “ ยูโตะ-- ”  ไดกิเอ่ยชื่อเขาออกมาเพียงแค่นั้น  พร้อมกับสายตาที่ดูหม่นๆของเรียวสุเกะ  ทำให้ยูโตะตัดสินใจเป็นฝ่ายที่เดินออกไปก่อน

                เรียวสุเกะซุกใบหน้าข้างหลังไดกิก่อนจะปล่อยโฮออกมา

                ยูโตะรีบวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต

                ฉัน...ขอโทษ...

                แล้วหลายวันถัดจากนั้นมา  เขาพยายามจะเข้าไปคุยกับเรียวสุเกะ  กลับโดนหลบหน้า  ซ้ำยังได้ยินสิ่งที่เคย์โตะกำลังถามอยู่จึงคิดอยากจะเข้าไปร่วมวงด้วย  จนเกือบลืมไปว่าสถานะของเขานั้นไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว  “ แล้วยามะจังจะทำยังไงต่อไป ”  เสียงทุ้มๆนั้นทำให้สีหน้าของคนที่นั่งข้างๆเจื่อนลงไปทันที  “ เอาแต่ร้องไห้แบบนี้  สุดท้ายคนที่จะเจ็บคือนายนะ ”

                เรียวสุเกะทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะตอบออกดังราวเสียงกระซิบ

                “ ไม่รู้เหมือนกัน  ฉันควรจะทำยังไง  จะควรรู้สึกอะไรอยู่อีกหรือเปล่า ”  ร่างเล็กตัวสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น  “ ตอนนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน  จะทำอะไร  ฉันก็แทบจะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว ”  ร่างเล็กโผเข้าซบไหล่หนาของเคย์โตะก่อนจะร้องไห้อยู่อีกพักใหญ่

ยูโตะที่เห็นภาพเช่นนั้นต่อหน้าต่อตา  ก็รู้สึกว่าการกระทำของเขานั้นทำให้คนๆนึงต้องเจ็บปวดแสนสาหัส  ตัวเขาเองยังเจ็บไม่ถึงครึ่งของเรียวสุเกะเลยด้วยซ้ำ

แต่อีกใจเขาก็ยังคงหึงหวงในตัวของเรียวสุเกะอยู่เช่นกัน  มากอดเคย์โตะแบบนี้เป็นครั้งที่สองเขาเองก็รู้สึกเคืองๆขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

แสดงว่าเขายังคงรัก  ยังคงหวงห่วงคนๆนี้อยู่ใช่ไหม  ถึงไม่อยากจะปล่อยไป

ขายาวตัดสินใจก้าวอย่างรวดเร็วไปหาเรียวสุเกะและเคย์โตะที่อีกฝั่ง  ก่อนที่จะเลื่อนประตูเปิดเสียงดังจนทั้งคู่ผละออกจากกัน  สายตาของทั้งสองคนดูจะยังไม่เข้าใจในสถานการณ์ตอนนี้

เรียวสุเกะที่แสดงสีหน้าอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

เคย์โตะที่ได้แต่กำมือเพื่อนชายเอาไว้แน่น

ยูโตะที่ยืนหน้าถมึงราวกับเก็บความไม่พอใจนี้มานานแสนนาน

“ อะไรของนายยูโตะ ”  เคย์โตะที่รู้สึกตัวก่อนใครลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเพื่อนรักของตน  โดยที่ไม่ยอมปล่อยมือของเรียวสุเกะ  “ จู่ๆเดินหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้ฉันกับยามะจังก็ตกใจหมดสิ ”

ยูโตะเองก็ไม่ได้ที่จะปั้นสีหน้าเช่นนี้เหมือนกัน  เพียงแต่เขาไม่รู้จะแสดงสีหน้าออกมาเช่นไร

ให้ยิ้มทั้งๆที่ภายในใจโกรธ

ให้หน้าบึ้งทั้งๆที่ในใจยังไม่แน่ใจ

ให้งุนงงทั้งๆที่คนที่ตัวเองยังรักอยู่กอดกับเพื่อนตัวเอง

เขาควรจะยังมีความรู้สึกอยู่ใช่ไหม

“ ช่วยปล่อยมือเรียวสุเกะจะได้ไหม ”  สรรพนามที่เปลี่ยนไปอีกครั้งทำให้เรียวสุเกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  ก่อนที่จะบีบมือเคย์โตะกลับไป  ไหล่บางสั่นสะท้านด้วยความกลัวจับใจ

ยูโตะเห็นอาการเช่นนั้นแล้วหัวใจเริ่มกระตุกขึ้นมา  หากเขาอยากจะกลับไปเป็นเหมือน  ทว่าคนตรงหน้าล่ะ...ยังจะให้อภัยเขาอยู่หรือเปล่า

“ แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยละ  นายจะทำยังไง ”

ยูโตะผลักเคย์โตะออกไป  แล้วแกะมือของทั้งคู่ที่จับกันแน่น  ฝ่ายเรียวสุเกะที่เห็นว่าท่าไม่ดีเพราะทั้งสองฝ่ายต่างก็เตรียมตัวกำหมัดไว้แน่น  ก็เป็นฝ่ายปล่อยมือเคย์โตะออกมาเอง

“ เคย์โตะ...ขอบคุณนะ ”  เรียวสุเกะกล่าวๆสั้น  ซึ่งเคย์โตะก็เข้าใจดี  เขาเองก็ไม่คิดอยากจะยุ่งกับความรักระหว่างสองคนนี้สักเท่าไร  ได้เพียงแค่แอบมองอยู่ห่างๆ  “ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ”  ปากก็บอกปฏิเสธ  แต่หัวใจแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ  ยูโตะรู้ดีเสมอถึงนิสัยของคนๆนี้  ที่มักจะแคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง  จนทำให้เจ้าตัวร้องไห้มานับครั้งไม่ได้

ร่างหนาได้แต่มองหน้าทั้งสอง  ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง  พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

ตอนนี้เหลือเพียงสองคนกับอีกหนึ่งความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะสามารถมาบรรจบกันได้หรือไม่  ต่างฝ่ายก็ยืนรอดูสถานการณ์ว่าควรจะกระทำอย่างไรต่อไปดี  จนเรียวสุเกะทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งหนึ่ง

“ ไม่ร้องไห้แล้วนะเรียวสุเกะ ”  ยูโตะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่มักจะปลอบเรียวสุเกะเวลาเศร้าใจ  แต่เขาจะทำได้เหมือนเดิมหรือเปล่า  จะพูดปลอบใจคนที่กำลังร้องไห้เพราะเขาอยู่ได้หรือไม่

เรียวสุเกะไม่พูดอะไรแต่ยังคงยืนน้ำตาไหลรินออกมาอย่างเงียบ  แล้วจ้องมองร่างสูงกว่าราวกับมีอะไรจะพูดออกมา  ทว่ายูโตะกลับเป็นคนทำลายความเงียบขึ้นมา

“ ตั้งแต่วันนั้น... ”  ยูโตะเว้นวรรคเพื่อเรียบเรียงความรู้สึกที่ยากเกินจะบรรยายออกมา  “ ...ตลอดเวลาที่ไม่มีนายเคียงข้าง—  ฉันรู้สึกเจ็บปวด  ตรงนี้—อกข้างซ้าย  มันคอยจะพร่ำเพ้อเรียกหานายตลอดเวลา  ก่อนหน้านั้นที่นายบอกว่าฉันชอบยูริ  มันไม่ใช่เลยแม้แต่นิดเดียว  คนๆนั้นเป็นแค่เพื่อน  ความรู้สึกที่มีในตอนก็ก็คือเป็นห่วงในฐานะน้องชายคนนึงเท่านั้น  ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้นจริงๆ ”

ร่างเล็กยืนนิ่งฟังด้วยความตั้งใจ  ต่างกับยูโตะซึ่งตอนนี้กำลังตื่นเต้นเพราะเรียบเรียงคำพูดในหัวไม่ทัน

อยากจะปรับความเข้าใจ

อยากจะพูดออกมาให้หมด

อยากจะรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริง

และอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม

“ เพราะอะไรฉันถึงรู้...  เพราะไม่นานหลังจากวันนั้น  ฉันก็เห็นยูริเดินไปกับผู้ชายคนหนึ่ง  อาการในตอนนั้นทำให้ฉันได้รู้ว่าทั้งสองคนเป็นมากกว่าเพื่อน ”  ยูโตะถอนหายใจออกมาเบาๆ  “ ถ้าฉันรักเขาจริง  ในตอนนั้นฉันคงไปกระชากตัวยูริออกมา  แต่ว่าฉันไม่ได้ทำ  แม้แต่คิดก็ไม่เคย  คิดเพียงแต่ว่าน้องชายของเราทั้งสองคนคงจะมีความสุขกับคนที่รัก ” 

เรียวสุเกะเหลือบมองใบหน้าเรียวเมื่อได้ยินคำว่า ‘เราทั้งสองคน’

“ ไม่เหมือนกับที่ฉันทำในวันนี้  พอเห็นนายอยู่กับคนอื่นทีไร  ฉันมักจะหงุดหงิดจนควบคุมตัวเองไม่ได้เสมอเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับเรียวสุเกะ ”  ยูโตะหน้าขึ้นสีจางๆ  แต่ยังคงพูดต่อไป  “ วันนั้นที่นายแอบร้องไห้อยู่หลังไดจัง  ฉันเองก็เจ็บปวดเหมือนกันที่นายร้องไห้ออกมาเพราะฉัน  ฉันอยากจะขอโทษนายตั้งแต่วินาทีนั้น  แต่ทำได้แค่วิ่งหนีไปจากความจริงตรงหน้า ”

คนตรงหน้ายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน  ร่างโปร่งรู้สึกดีขึ้นที่คนตัวเล็กเผยรอยยิ้มออกมา

“ ขอโทษจริงๆในวันนั้นที่ไม่สามารถจะปกป้องความรู้สึกที่มีต่อนายเอาไว้ได้  มัวแต่ลังเล  จนในที่สุดก็เป็นตัวฉันเองที่ทำให้ต้องเสียนายไป  นายจะยกโทษให้ยูโตะคนนี้ได้ไหม ”

ยูโตะพูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมาหมดแล้ว  ทั้งความรู้สึกผิดในใจ  ความรู้สึกในระหว่างคนทั้งสองคนที่ไม่แน่นอน

หากเรียวสุเกะไม่ให้อภัยเขา  เขาก็พร้อมที่จะปล่อยมือคนๆนี้ไป

“ ยูโตะบ้าที่สุดเลย ”  เรียวสุเกะว่าเบาๆ  “ ยูโตะไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันเลย  จู่ๆพูดแบบนั้นออกมา  ทั้งๆที่— ฮึก— เป็นวันสำคัญของฉันแท้ๆ ”

ยูโตะได้แต่กุมมือนิ่มเอาไว้  เพื่อบอกว่าความผิดนั้นมันยังคงฝังลึกในใจเขาเช่นกัน

จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมนะ


 

“ แต่ฉันไม่เคยโกรธนายเลยแม้แต่นิดเดียว  เพราะฉันเองก็พูดสิ่งที่ทำร้ายนายไปเหมือนกัน ”  คนตัวเล็กหยุดพูดเพื่อเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาไม่หยุด  ยูโตะกลั้นหายใจไปชั่วครู่หนึ่ง  “ ไม่ใช่ยูโตะคนเดียวหรอกนะที่ในใจจะคอยพร่ำเพ้อเรียกหา  แต่ฉันเองก็เหมือนกันอยากจะกลับไปกอด  อยากพูดคุยเหมือนเดิม  แต่มันก็ทำไม่ได้  กลัวนายจะรังเกียจที่เข้าใกล้ฉันคนนี้  กลัวนายจะไล่ฉันออกไป ”

ร่างโปร่งดึงตัวเรียวสุเกะเข้ามากอดให้สมกับที่ปราถนา

ฉันยังไม่ได้บอกนายเลยอีกคำๆนึง...

“ เพราะฉันรักยูโตะ  รักมากเกินที่จะเก็บไว้เพียงคนเดียว  ในเมื่อนายต้องการจะไปฉันจึงปล่อยนายไป ”  สิ่งที่เรียวสุเกะพูดออกมานั้นทำให้ยูโตะร้องไห้ออกมา

ความรัก...สำหรับเขานั้นไม่มากเกินไปหน่อยหรือ

“ แต่นายต้องการฉันกลับคืนไป  ก็ต้องคิดค่าตอบแทนหน่อยนะ ”  เรียวสุเกพูดติดตลก

ไม่จำเป็นแม้แต่จะต้องคิดคำนวณ  ค่าตอบแทนมันอยู่ที่ปากของเขาแล้วเพียงแต่เขาจะสามารถพูดมันออกมาได้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง

“ รักนะเรียวสุเกะ  รักมากๆ  รักที่สุด ”  คำพูดของยูโตะพรั่งพรูออกมาจากใจ  คำพูดที่อยากจะบอกมานานแล้ว  แต่ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ  ความผิดที่มีชื่อว่าลังเล  เขาจะฉีกมันทิ้งซะ  “ จะรักคนเดียวตลอดไป ”

               ยูโตะก้มลงกดลงบนริมฝีปากนิ่มสีหวานด้วยความโหยหา  สัมผัสที่คุ้นเคย  รสชาติที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา  เขาไม่เห็นคุณค่าในตัวคนที่อยู่ใกล้ๆนี้เลย

แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา  มันทำให้เขาได้เรียนรู้อย่างหนึ่ง

ความรู้สึกของคนเรา  แม้จะมั่นคงสักเพียงใด  หากหวั่นไหวเพียงเล็กน้อย

ก็จะถูดพังทลายโดยง่ายดายด้วยมือของตัวเอง

“ ยูโตะ--  สุขสันต์วันเกิดนะ ”  เรียวสุเกะกระซิบออกมาเบาๆ  แล้วกอดยูโตะแน่น

~fin~ 

เคย์โตะที่ยืนมองทั้งสองคนอยู่เงียบๆตั้งแต่ต้น  ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

แผนการในครั้งนี้เขาได้คิดขึ้นมาเงียบๆคนเดียว  เขารู้ว่าเวลาที่ยูโตะจะเข้าห้องคือตอนไหน  เขารู้ว่าประโยคใดที่จะทำร่างบางต้องร้องไห้ออกมา  และเขาก็รู้ว่าถ้าพูดประโยคใดออกไป  ยูโตะจะเดินกลับมา

ในหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำ  เพราะไม่อยากปล่อยเรียวสุเกะไป

แต่อีกใจ  เขาทนไม่ไหวกับการที่เห็นเรียวสุเกะต้องมานั่งร้องไห้อยู่ทุกวัน  มันทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน

เรียวสุเกะเป็นคนที่เขารักมากที่สุด  แต่เขารักจนได้เพียงแค่มองห่างๆ  ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรมากนัก  เพราะคิดว่าเพียงแค่เรื่องนี้ก็ทำให้เรียวสุเกะร้องไห้มามากพอแล้ว

สิ่งที่เขาเจ็บปวดคือ  การได้เห็นคนที่รักร้องไห้ออกมา  โดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดมากที่สุดคือ  การที่เห็นคนที่รักปล่อยมือจากตนไป  --หรือเปล่านะ

สุดท้ายแล้ว...

เขาจะแบกรับความเจ็บปวดทุกๆอย่างของเรียวสุเกะเอาไว้เอง


fin