คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4
4
“เอ้า มาสิ่ พ่อฉันอยู่ด้วยล่ะ พาลูกสะใภ้มาดูตัว”ห๋า
“O o O”คาเมะตาโต
“มาสิ”ยามะพียื่นแขนให้
“จะบ้าเรอะฉันไม่ใช่แฟนนายนะ”คาเมะมองหวาดๆ
“ยังหรอกหร๋อโอเค งั้นคาเมนาชิ คาซึยะ คบกับผมนะคับ” ยามะพีพูดซะดัง คนที่อยู่ในโรงแรมต่างลุ้น บางคนก็ส่งเสียงตกลงมา อายโว้ยทำไงล่ะตานี่ ดูเขาคุกเข่าอีก แล้วยามะพีก็ล้วงกระเป๋า แกจะเอาอะไรออกมา ถ้าคุณเห็นหน้าเต่าตรงหน้าผม คุณจะบอกได้เลยว่า น่าจูบมากกก 555+ ที่จริงผมไม่ได้เตรียมจะขอเขาหรอก แต่พ่ออยู่ขออวดหน่อย แล้วที่ผมล้วงเนี่ย พอดีมีแหวนกับสร้อยอยู่
“ลุกขึ้นสิ”คาเมะอายดึงยามะพีขึ้น ยามะพีส่ายหน้า
“คบกับฉันเถอะ นะ คนสวย”ยามะพียิ้มหวาน คาเมะแถบใจละลาย พยักหน้าเบาๆ ยามะพียกมือคาเมะขึ้น บรรจงใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย คาเมะตาโต รอบวงแหวนมีเพชรเม็ดเล็กเต็มไปหมด คนที่เห็นต่างร้อง โห ยามะพียิ้มลุกขึ้น ใส่สร้อยให้อีก จี้ก็สวย รูปหัวใจ พออยู่บนคอคาเมะยิ่งสวย ยามะพีหอมแก้มคาเมะเบา
“สวยจัง”ยามะพีกระซิบเบา ก่อนยื่นแขนให้ควง
“บ้า”คาเมะควงแขนยามะพี นี่ถ้าแม่เห็นทำไมล่ะเนี่ย โอ้ย ไม่อยากคิด หาข้อแก้ตัวไม่ได้เลย
“พ่อมีแขกไหม”ยามะพีถามเลขาหน้าห้อง
“ไม่มีค่ะ”เลขาสาวยิ้ม ยามะพีพยักหน้า
“อ๋อ ลืมบอก ที่นี่ของพ่อฉันน่ะ”ยามะพียิ้มหวาน คาเมะตาค้าง ถึงว่าเข้ามาโดยไม่คิดจะปฏิเสธ ทั้งคู่เดินเข้าห้องผู้บริหาร
“หวัดดีคับพ่อ”
“อ้าว พ่อลูกชาย นั่นใครล่ะ”ยามาชิตะคนพ่อถาม
“ลูกสะใภ้พ่อไง คาเมะนี่พ่อฉันนะ ส่วนพ่อนี่คาเมนาชิ คาซึยะ”ยามะพีแนะนำ คาเมะโค้งให้ นายยามาชิตะยิ้ม
“เดี๋ยวพ่อส่งการ์ดไปเชิญคนมาฉลองงานหมั่นลูกชายตัวเองดีไหมเนี่ย”นายยามาชิตะเห็นแหวนที่นิ้วนาง คาเมะเขินก้มหน้าใหญ่
“เอาสิ่พ่อ”ยามะพีเห็นด้วย เค้าเป็นคนชอบงานปาร์ตี้อยู่แล้ว คาเมะบิดเนื้อให้
“โอ้ยยย เจ็บนะ”ยามะพีลูบแขน
“สม ผมว่าเร็วไปนะฮะ”คาเมะหันมาบอกพ่อยามะพี
“ไม่หรอกลูก เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านนะ แม่คงดีใจ”นายยามาชิตะยิ้ม คาเมะยิ้มตอบ
“ฮะ”คาเมะตอบรับ จะว่าไปก็ไม่ดุ ตอนแรกนึกว่าดุ ค่อยยังชั่ว แต่ฉันต้องคบตานี่จริงๆหร๋อเนี่ย ไม่หน้าเชื่อ
“ว้ายยย น่ารักจังเลย”คุณแม่ครับ แฟนผม กอดซะ
“สวัสดีฮะ คุณน้า”คาเมะโค้งให้
“ไม่ได้จ๊ะ แม่จะ ต้อง คุณแม่”นางยามาชิตะบอก
“เอ่อ ฮะ คุณแม่”คาเมะยิ้มเขินๆ
“จ๊ะ ไปนั่งเล่นกัน”ผมถูกลืมคับ ท่านผู้อ่าน ไม่ได้ๆ
“แม่ ผมล่ะ ผมยืนอยู่ตรงนี้นะ”ยามะพีทำแก้มพอง
“ว้ายย แม่ไม่เห็น”ยามะพีอ้าปากค้าง ไม่เห็น ผมเป็นคนพามานะคับแม่ไม่เห็น ดูเต่าน้อยสิ่คับ ขำใหญ่ หมั่นไส้อะ
“แม่นะแม่ ผมไปข้างบนแล้ว”ยามะพีเดินหนีขึ้นห้อง นางยามาชิตะขำ คาเมะก็เช่นกัน
“เขาขี้งอนอย่างนี้หร๋อฮะ คุณแม่”คาเมะหันมาถาม
“จ๊ะ อย่างงี้แล่ะ ต้องง้อบ่อยๆ อ่ะ พี่ชายเขามาแล้ว แม่ฝากลูกง้อหน่อยนะจ๊ะ”นางยามาชิตะเดินออกไปรับลูกคนโต คาเมะเดินขึ้นบันไดไป
“แม่ ไอ้โทโมะมันคิดไงกลับบ้านเร็วเนี่ย”พี่ชายตัวดี นามทักกี้เอ่ยขึ้น
“อ๋อ เอาลูกสะใภ้มาให้”นางยามาชิตะยิ้ม
“อะไรนะ มันจะชิงมีก่อนผมได้ไง ของผมยังเลยนะแม่”ทักกี้โวย พรางมองหาน้องชาย
“นั่นน่ะสิ่ ไวมากเลยล่ะพ่อบอกว่าหมั่นกันแล้ว”นางยามาชิตะเอ่ย
“ห๋า อยู่ไหนล่ะแม่”ทักกี้มองหา
“บนห้องจ๊ะ”แม่บอก ทักกี้อ้าปากค้าง
“สองคน”ทักกี้ถาม แม่พยักหน้า ทักกี้ยิ้มก่อนขึ้นไปแอบฟัง
“นี่ ทำตัวขี้งอนไปได้”คาเมะนั่งลงข้างๆ
“ก็อยากให้คนสวยง้อนี่นา”ยามะพียกคาเมะมานั่งตักเอาคางเกยไหล่ไว้
“ไอ้บ้า ปล่อยเลย”คาเมะตีมือยามะพี
“ไม่เอาอ่ะ คาซึยะ แต่งงานกันเหอะ นะ”ยามะพีมองหน้าคาเมะอย่างจริงจัง เมื่อกี้ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมเนี่ย
“จะบ้าหร๋อ เราเพิ่งเจอกันนะ”คาเมะมองหน้ายามะพี
“คาซึยะ เวลาไม่สำคัญนะ เคยได้ยินไหม รักแรกพบอ่ะ ฉันชอบนะ ชอบนายตั้งแต่เห็นนายตรงมาหาจุนโนะ ตอนที่นายแว๊ดใส่ฉัน”ยามะพีจูบหน้าผากเนียน คาเมะเขิน
“บ้า นายเจ้าชู้จะตาย”คาเมะบีบจมูกยามะพีไปมา
“ฉันจะเลิกนะ ถ้านายขอ”พูดหวานกันเนี่ยรู้ไหมว่าทักกี้กับแม่ แล้วยังพ่ออีก มีกระโถนคนละใบแล้ว
“จริงรึป่าว งั้นก็ถามแม่ก่อน”คาเมะโอบรอบคอยามะพี ยามะพียิ้ม
“นายน่ารักจริงๆเลย”ยามะพีหอมแก้มเนียนก่อนมาที่ปาก คาเมะหลับตาลง ที่จริงเค้าไม่ได้เกลียดตั้งแต่ที่เห็นก็ชอบนั่นแล่ะ ชอบก่อนหน้าที่ยามะพีจะเห็นเค้าอีก พอวันนี้เห็นยามะพีคุยกับเพื่อน เลยหึงอ่ะหึงเข้าใจใช่ไหม
ความคิดหยุดลงเมื่อรู้อะไรบางอย่างสอดเข้าใต้กางเกงแล้วคาเมะตาโต นี่เค้าโดนตานี่ทับอยู่หร๋อเนี่ย เมื่อไหร่
“อ่ะ พอแล้ว”คาเมะดันอกยามะพี ยามะพีทำแก้มพอง คาเมะขัดใจเค้านี่ ของเค้าก็ตึงแล้วนะ คาเมะลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าดีๆ มองคนขี้งอนขำๆ
“ไว้งานหมั่นแล้วจะยอม”คาเมะหอมแก้มยามะพี ยามะพีหันมายิ้ม
“อย่าคิดเบี้ยวล่ะ ฉันจะรอแล้วจะทบต้นทบดอกเลย”ยามะพีเอาหน้าผากชนกับคาเมะ
ความคิดเห็น