-[FIC IKON DoubleB♡] Summer Hot!-

ลำดับตอนที่ #3 : Part2 "หลุมหลบภัย"

◊ SQWEEZ

                     "หลุมหลบภัย"




[Bobby Part]
 

 

"มาอยู่ห้องกูก่อนไหม...."
 

 

อย่าพึ่งคิดว่าผมไปพิสวาทไอหน้าจืดนั้นนะ ผมเเค่สงสารห้องเละขนาดนั้นจะไปนอนได้ยังไง 
 

 

กูนี้ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ...
 

 

"กูหรอ?"

 

ไอหน้าจืดถามขึ้นมาอย่างงงๆ 
 

 

"เออ ไม่ต้องร้องไห้ตื้นตันนะเพราะกูจะตบให้มันไหลกลับเข้าไป"

 

"มึงคงไม่เอาปืนมาเเอบยิงหัวกูตอนนอนหรอกนะ?"

 

"งั้นมึงก็ไม่ต้องมา"
 

 

ผมเตรียมตัวเดินกลับไปยังห้องของตนเอง เเต่เสียงทุ้มด้านหลังกลับดังขึ้นมาซะก่อน
 

 

"เห้มึงรอกูก่อนนนน"
 

 

 

 

 

"มึงจัดการกับพวกนักเลงยังไงวะถึงยอมออกไปง่ายๆเเบบนั้น"
 

 

เสียงทุ้มถามผมในขณะที่กำลังนั่งเคี้ยวขนมไปมาบนเตียงกว้างสบายอารมณ์ราวกับว่าห้องนี้เป็นของตัวเอง

 

"กูเเค่โชว์ปืนให้ดู เชี้ยมึงลงมาจากเตียงกูเดียวนี้เลย!"

 

เมื่อเห็นเตียงสุดที่รักของตัวเองกำลังโดนไอหน้าจืดที่ดันใจดีให้มันเข้ามาอาศัยยึดครองไปเลยต้องเเสดงความเป็นเจ้าของซักหน่อยเดียวมันหาว่าผมใจดีได้ใจไป

 

"จริงหรอวะ?"

 

"เออ"

 

จริงๆมันไม่ใช่เเบบนี้หรอกพูดให้ดูเเมนๆไปงั้นหละ ความจริงนะหรอ...

 

 

 

ปัง!!!

 

"เฮ้ไอห้องนี้เปิดประตูดิ!"

 

ผมหันหลังไปมองคนหลบหนีว่าสภาพโอเครึยัง เมื่อเเน่ใจว่าโอเคดีเเล้วจึงไม่รังเลเปิดประตูบานใหญ่ออก

 

"ขอค้นหน่อย"

 

หัวโจกของกลุ่มนักเลงทำท่าจะเดินเข้าไปยังห้องจนผมต้องรีบกันเอาไว้ไม่ให้เข้าไปถึงตัวห้อง

 

"ไม่ได้"

 

"มึงซ่อนไอคิมฮันบินไว้ใช่ไหม?"

 

ไอหน้าจืดนั้นชื่อคิมฮันบิน?   ทำไมมันคุ้นๆวะเหมือนเคยได้ยินจากปากไอจุนฮเว

 

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสงสัยต้องรีบทำให้ไอพวกนี้ออกไปให้ได้ก่อนเรื่องอื่นค่อยเคลียร์

 

"เมียกูอยู่ในห้อง ทำอะไรกันอยู่มึงคงรู้นะ"

 

นี้กูต้องลงทุนช่วยคนไม่รู้จักถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

 

ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหรผมจึงเคลื่อนกายออกไปให้มันเห็นว่ามีคนอยู่ใต้ผ้าห่ม คราวนี้ดูเหมือนมันจะเชื่อเลยถอยออกไปจนลับตา

 

ไอหน้าจืดกูจะรีดค่าคุ้มครองเอาให้มึงกระเป๋าฉีกเลย...

 

 

 

ตัดมาสถานการ์ณปัจจุปันผมกำลังลากไอหน้าจืดลงมาจากเตียงสุดรักสุดหวง ไม่รู้ว่ามันเข้ากับคนง่ายหรือหน้าด้าน ช่างไม่มีความเกรงใจเจ้าของห้องเอาซะเลยโครตคิดผิดที่ให้มันมาอพยพมาอยู่ด้วย!

 

"มึงจะหวงเตียงอไะรหนักหนา เชี้ยปล่อยกูวววว"

 

เตียงนี้นอกจากอีหนูขาวอึ๋มที่ผมลากมาคั่วก็มีไว้ให้เมียในอนาคตเท่านั้น เเล้วเหตุใดไอหน้าจืดนี้ถึงได้ถือสิทธ์ขึ้นไปหน้าตาเฉย!

 

"ที่ของมึงอยู่ตรงนี้"

 

ผมปล่อยมือออกจากข้อมือนุ่มนิ่มของไอหน้าจืดพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟาหรู

 

ผู้ชายห่าไรมือนุ่มชิปหาย...

 

"มึงชื่ออะไรกูก็ลืมถาม?"

 

เมื่อคิดได้ถึงสิ่งที่ยังเป็นคำถามในใจผมจึงไม่โลเลที่จะถามออกมาเพื่อยืนยันให้เเน่ใจ

 

"คิมฮันบิน เรียกB.Iก็ได้"

 

ยิ่งคิดมันก็ยิ่งคุ้นเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหน

 

"เเล้วมึงชื่อไร"

 

"คิมจีวอน บ๊อบบี้"

 

"คิมบับ!"

"หุบปาก!"



"มึงรู้จักจินฮวานใช่ไหม?"

 

หลังจากที่สงบศึกเรื่องชื่อได้ผมเลยถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกไป ดูเหมือนที่ผมสงสัยเอาไว้จะเป็นเรื่องจริงซะด้วย

 

คิมฮันบินเหมือนจะชะงักไปชั่วขณะ มือนุ่มนิ่มวางห่อขนมลงพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าสลด

 

เออ ทำไมกูถึงรู้สึกเป็นคนบาปหนัก...

 

"มึงรู้เรื่องกูกับจินจินได้ยังไง?"

 

"เพื่อนกูเคยเล่าเรื่องเรื่องของมึงกับจินฮวานให้ฟัง กูเลยคิดว่าน่าจะเป็นมึง"

 

ทษฎีโลกกลมนี้น่าทึ่งจริงๆ

 

"คงเป็นไอกูจุนฮเวสินะ มันเคยเล่าอะไรให้ฟังบ้างละ?"

 

ผมคงอยากจะเล่าออกไปให้หมดถ้าไอหน้าจืดคิมฮันบินไม่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

 

"เออมันเล่า....."

 

"........"

 

จะพูดยังไงไม่ให้ไปทำร้ายจิตใจมันวะ...

 

"พูดมาเหอะไม่ต้องห่วงความรู้สึกกู..."

 

งั้นมึงก็ควรจะปรับสีหน้าให้รื่นเริงไม่ใช่อมทุกข์เดจาวูเเบบนั้น...

 

"ไม่ต้องไปสนหรอกมึงปล่อยๆมันไป มาเเดกเหล้ากับกูมาสังสรรค์หน่อยเพื่อน!"

 

เเล้วกูไปตกลงปลงใจเป็นเพื่อนกับมันตอนไหนวะ?

 

"ก็ดีกูร่วมด้วย"

 

ละเเล้วผมก็หาทางเบี่ยงเบนออกจากสถานการณ์อึดอัดได้ ได้ปลอบใจมันเเถมยังได้สังสรรค์เเก้เหงายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัววะฮะฮ่า

 

ยินดีต้อนรับเข้าสู่โหมดเเดกเหล้าเเล้วเล่าไป!

 

 

 

"ดื่มให้กับคนที่ทิ้งกูววว....ดื่ม!"

 

"ดื่มให้กับชีวิตชายโสด!"

 

มือหนาของผมจัดการจับขวดใสที่บรรจุน้ำสีอำพันภ์เเล้วกระดกยกดื่มจนหมดภายในครั้งเดียว น้ำรสขมฝาดกำลังเคลื่อนตัวลงไปผ่านลำคอของผมสัมผัสร้อนเเรงกำลังบาดไปตามลำคอเเต่ในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกดีจนยากที่จะหยุดดื่ม

 

ปัง!!!

 

เมื่อดื่มจนหมดผมกระเเทกวัสถุเเข็งลงบนโต๊ะอย่างรุนเเรงจนเกิดเสียงดัง ความร้อนจากฤทธิ์เเอลกลอฮอลล์กำลังเเล่นเข้าสู่ร่างกายของผมจนใบหน้าเริ่มเปลื่ยนเป็นสีเเดงกล่ำเเต่ก็ถือว่ายังไม่เข้าขั้นเมา ผมไม่ได้คออ่อนขนาดคอพับในขวดเดียวง่ายๆ

 

เเต่ไอคนข้างๆดูเหมือนจะไปเเล้วละ...

 

"ฮึกกกทำมายเค้าม่ายเลือกกูววว!ฮึกกทำมายเป็นกูววไม่ได้!"

 

น้ำเสียงยืดยานน้ำหูน้ำตาไหลกับร่างกายที่เริ่มทรงตัวไม่อยู่เดียวก็จะหงายหน้าหลังจนผมต้องคอยจับเอาไว้เเสดงให้เห็นชัดว่าไอหน้าจืดนี้เมาเเอ๋รเรียบร้อย

 

คออ่อนเสือกไม่เจียมอีกนะมึง!

 

"เฮ้ๆมึงเมาเเล้วพอเลย"

 

ผมรีบดึงขวดเหล้าอีกขวดนึงออกมาเพราะคนคออ่อนทำท่าว่าจะกระดกเข้าไปอีกขวด

 

"กูวม่ายด้ายเมาาา!"

 

"สภาพดูไม่ได้เลยนะมึง รออยู่ตรงนี้ก่อนเดียวกูไปเอายาเเก้เมามาให้"

 

ผมลุกขึ้นยืนขายาวก้าวไปยังกล่องปฐมพยาบาลพร้อมกับค้นหาเเผงยามาให้คนเมา เเต่เมื่อเดินกับมาไอหน้าจืดกลับไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมเเล้ว ผมใช้สายตากวาดหาร่างของคนเมาจนไปพบว่ามันกำลังเดินโซเซไปยังระเบียง

 

มันคงไม่ได้คิดสั้นกระโดดตึกประชดรักหรอกนะ!

 

"ไอคิมฮันบินมึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!"

 

ขายาวไม่รอช้ารับวิ่งไปคว้าร่างของคนเมาไม่ได้สติมาไว้ในอ้อมอกก่อนที่จะไม่ทันเวลา

 

"ฮึกกกูวอยากตายยปล่อยกูดิ้!ฮึกกก"

 

"กูไม่ปล่อยให้มึงมาตายที่ห้องของกูหรอกนะ เชี้ยฮันบินหยุดดิ้นดิ้!"

 

คนในอ้อมกอดของผมดิ้นขัดขืนไปมาจนผมเริ่มทนไม่ไหวจัดการรวบขาเรียวยาวมาพาดไว้บนบ่าในท่าเเบกกระสอบ

 

ดิ้นได้ดิ้นไปนะมึง!

 

"มึงทำอารายยยปล่อยกูวววเอากูวลงปายย"

 

"โอ้ยยยกัดกูทำหอยอะไรวะ!"

 

ผมส่งเสียงโอดควรนออกไปทันทีที่รับรู้ได้ถึงเเรงกัดที่บริเวณช่วงเอว

 

ฤทธิ์เยอะนักนะเดียวกูจับทำเมียซะนี้!

 

ผมทนความเจ็บไม่ไหวจับร่างนุ่มนิ้มทุ่มลงบนเตียงกว้างอย่างเเรงพร้อมกับกรอกยาเเก้เมาลงตามไปติดๆ

 

"ฮึกก..."

 

นี้ผมจะรับอารมณ์มันไม่ไหวเเล้วนะ บทจะเเสบก็เล่นเอาซะผมอย่าทึ้งหัวตัวเอง บทจะร้องไห้ก็ร้องซะผมใจอ่อนยวบ...

 

กูเเพ้น้ำตาคนหยุดร้องเดียวนี้!

 

"กูจะเมามึงก็ไม่ให้กูเมาฮึก..."

 

ก็มึงเมาเเล้วสติเเตกอย่างนั้นจะให้กูทำยังไงวะ...

 

"ฮึกกกูต้องเมาเพื่อจะได้ลืมเค้า..."

 

"....."

 

ผมทำได้เเค่นั่งตัวเเข็งทื้ออยู่บนเตียงกว้างข้างๆมัน ไม่รู้จะปลอบยังไงเรื่องความลงความรักก็ไม่เคยมีประสบการ์ณมาก่อน

 

"ฮึกกก...."

 

"......"

 

เเขนยาวของผมรวบตัวร่างนุ่มนิ่มของคนเมามากอดไว้ในอ้อมเเขนพร้อมกับลูบหลังปลอบไปมาอย่างอ่อนโยนหวังว่าจะช่วยปลอบคนในอ้อมเเขนได้

 

"อย่าร้องมึงยังมีกูเป็นเพื่อนนะ..."

 

"ฮึกก...."

 

"......."

 

เหมือนเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเเต่ผมยังคงนั่งกอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ เมื่อเเน่ใจว่าเสียงสะอื้นหายไปเเล้วจึงคลายเเขนออกอย่างเเผ่วเบาไม่ให้คนที่เผลอหลับไปเเล้วรู้สึกตัวตื่น

 

ผมจัดการประคองร่างเล็กให้นอนราบลงบนเตียงพร้อมกับนำผ้าห่มหนามาคลุมร่างไร้สติ

 

ไอจุนฮเวมึงก็ใจร้ายไปเเย่งคนที่เค้ารักกันมาก่อนได้เนอะ...

 

ตำหนิเพื่อนตัวดีในใจก่อนที่ร่างสูงของผมจะล้มตัวนอนบนเตียงกว้างข้างกายอีกคน

 

กูสาบานว่าจะไม่ชวนมึงเเดกเหล้าอีกฮันบิน! 


[Hanbin Part]

 

"อือ..."

 

เสียงครางอืออาพร้อมกับบิดขี้เกียจต้อนรับวันใหม่ ความรู้สึกหนักไปทั่วศรีษะเเละอาการคลื่นไส้จากฤทธิ์ของเเอลกลอฮอลล์ในกายที่ยังคลั่งคาอยู่ในกายกำลังเล่นงานผม 

 

"อุ๊บ!...."

 

ของเหลวร้อนกำลังย้อนขึ้นมาตามหลอดลมผมจึงต้องใช้มือหนาปิดปากของตนไว้ไม่ให้มันไหลออกมาก่อนเวลาอันควร

 

ผมดีดตัวขึ้นโดยอัตโนมัติจุดหมายคือห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล เเต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปเป้าหมายใหม่ของผมเลยเปลื่ยนไปข้างๆตัวเเทน

 

"อุ๊บเเหวะะ!...."

 

ของเหลวสีขาวใสได้รับการปลดปล่อยบนเตียงสีขาวสะอาดจนร่างกายของผมโล่งเป็นปริดทิ้ง 

 

"อ่าโล่งเเล้ว..."

 

ผมยกยิ้มอย่างสบายอารมณ์เเละกำลังดันตัวเพื่อกลับไปนอนอีกครั้ง

 

 

"อ๊ากกกกกเชี้ยฮันบิน มะ มะ มึงอ้วกใส่กู!" 

 

รอยยิ้มใบหน้าผมกลับหดหายลงไปทันทีที่เสียงทุ้มเเหลมปรี๊ดตะเบงออกมาอย่างไม่พอใจสุดเสียง

 

ภาพของของเหลวสีใสที่เปรอะอยู่ตามร่างหนาของคิมบับทำให้ผมต้องตกตะลึงตาค้าง

 

ไม่ใช่เตียงเเต่เป็นไอเหยิน!

 

"โอ้โหกลิ่นเเม่งเหี้ยมาก!"

 

ตาตี่ของคิมบับที่เล็กอยู่เเล้วกลับต้องหยี๋เบ้หน้าเพรากลิ่นไม่พึงประสงค์จนผมเเทบมองหาลูกกระตาของเขาไม่เจอ

 

"เออ...กูไม่ได้ตั้งใจ"

 

"ไม่ได้ตั้งใจเเต่เอาซะเต็มตัวกูเลยนี้นะ หน้ากูเหมือนโถส้วมบ้านมึงหรอ!"

 

ผมนั่งคอตกบนเตียงอย่างสำนึกผิด เเต่สิ่งที่คิมบับกำลังทำกลับทำให้ผมต้องเบิกตาค้าง

 

"อ๊าซวยตั้งเเต่เช้าเลยกู!"

 

คนกำลังหงุดหงิดใช้เเขนยาวค่อยๆถกเสื้อบางออกจากลำตัวจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนดูเเข็งเเรง

 

"........."

 

ซะ ซะ ซิกเเพ็คโครตน่าลูบเลยวะ!

 

"มึงคิดอกุศลอะไรกับร่างกายกูอยู่ใช่ไหม?..."     

 

น้ำเสียงเบาชวนสยิวปลุกผมให้ตื่นจากความคิดลามกในหัว เเขนยาวของคิมบับกำลังกอดร่างของตัวเองไวอย่างหวงเเหน
 

 

"ป่าว..."
 

 

พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมทำไมของไอเหยินมันมีเยอะขนาดนั้น ในขณะที่ผมมีนิดเดียวเหมือนโมจิด้วยซ้ำ!

 

ติ๊ด~~~

 

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ขายาวลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวังก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดรับสายโทรศัพท์

 

"ห้องที่ประตูพังใช่ไหมครับ?"

 

เสียงของช่างประจำคอนโดดังขึ้นในสาย เมื่อวานผมโทรตามช่างมาดูประตูที่ไม่เหลือสภาพของผมเล่นเอาซะช่างเหงื่อตก วันนี้คงจะซ่อมเสร็จผมจะได้กลับไปห้องสักที

 

"ครับ"

 

"ช่างของทางคอนโดเราลาออกกระทันหัน เกรงว่าคงต้องรออีกสักอาทิตย์นึงหรือจนกว่าจะมีช่างใหม่เข้ามาถึงจะทำการซ่อมให้ได้ครับ"

ตู๊ด...

"........."

 

ม่ายยยยเอาห้องกูคืนมากูจะกลับห้อง!!! 


"ใครโทรมาวะ?"

 

คัมบับหันมาถามผมด้วยความสงสัยหลังจากที่บทสนทนาของผมกับช่างจบลง

 

"ช่าง..."

 

"อ้าวๆกูจะเสือกบ้างไม่ได้หรอ"

 

"กูหมายถึงช่างซ่อมประตูไม่ใช่ช่างที่หมายถึงเสือก" 

 

"อ้าวหรอวะ เเล้วช่างเค้าว่าไง"

 

"ช่างลาออก อาจจะต้องรออีกอาทิตย์นึง"

 

เเล้วกูจะไปซุกหัวนอนที่ไหนวะ...

 

"เเล้วมึงจะไปอยู่ไหน?"

 

"ไม่รู้วะ อาจจะไปนอนโรงเเรม"

 

"ถ้ามึงไม่สะดวกมาอยู่ห้องกูก่อนก็ได้นะ"

 

ผมหันไปมองตาคัมบับตรวจหาพิรุจน์ ใจดีกับคนเเปลกหน้าเเบบผมอย่างนี้มันก็น่าสงสัย

 

"มึงคิดหวังผลอะไรจากกูใช่ไหมเหยิน..."

 

"มีตังให้กูยืมสักพันสองพันใหมเพื่อนรัก"

 

นั้นไงกูว่าเเล้ว!

 

"ที่เเท้มึงก็คบกูหวังเเดกสินะเชี้ยบ๊อบ กูขอบายนอนโรงเเรมสบายกว่า"

 

ถ้าอยู่กับมันตั้งอาทิตย์นึงมีหวังโดนไถรีดจนกระเป๋าผมเเฟ๊บเเน่ๆ

 

"ก็เเล้วเเต่มึงนะ อย่าเมาเเปร๋เสือกปืนขึ้นห้องกูอีกละ"

 

"เออๆ เอาเสื้อมึงมาเดียวกูเอาไปซักให้เสร็จเเล้วกูจะเอามาคืน"

 

ผมเอื้อมมือไปรับหยิบเสื้อเปื้อนของเหลวที่ตนเผลอปล่อยเอาไว้อย่างไม่ตั้งใจ ซักเเล้วเอามาคืนชดใช้ความผิดให้มันละกัน

 

"ตัวนี้เเพงนะมึงอย่าให้เป็นรอยละ เเล้วนี้มึงจะไปเลยหรอวะ?"

 

"อือ ไปเก็บของในห้องเเล้วกูจะไปเลย ย่าห์คิมบับใส่เสื้อด้วยมึงจะเดินโชว์ซิกเเพกไปอีกนานไหม!"

 

มันจะรู้ตัวบ้างไหมว่าซิกเเพคมันน่าลูบไล้เเค่ไหน...

 

เดียวๆกูคิดอะไรอยู่!

 

สบัดความคิดลามกในหัวเเล้วเดินออกจากห้อง ขายาวของผมก้าวเข้าไปยังห้องที่เละจนดูไม่ได้

 

สายตาเรียวกวาดตามองบริเวณห้อง รูปภาพของผู้ชายตัวเล็กที่เเอบถ่ายไว้เมื่อนานมาเเล้วกระจายอยู่ตามพื้นห้องเหมือนจะตอกย้ำความทรงจำที่เก็บเอาไว้สุดใจ

 

ขายาวก้มลงใช้เเขนเรียวเก็บรูปภาพเเต่ละใบขึ้นมาอย่างระมัดระวังราวกลับกลัวว่ามันจะสลายหายไป

 

ภายในรูปภาพปรากฏเด็กชายตัวเล็กก้อมป่องมีใผเป็นรูปหัวใจที่เเก้มข้างขวากำลังฉีกยิ้มกว้างไม่ว่าจะหยิบขึ้นมาดูกี่ทีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

 

"กุหลาบ..."

 

ดวงตาคมของผมดันมองไปเห็นดอกกุหลาบเเห้งดอกนึงกองอยู่กับพื้นไม่ไกล


เเขนยาวเอื้อมมือไปหยิบกุหลาบเเห้งที่เฝ้าทะนุถะนอมมานานนับปีอย่างเเผ่วเบา มันเป็นเสหมือนตัวเเทนของใครอีกยามที่คิดถึงหน้า ความทรงจำเต็มไปด้วยความหอมหวานเเต่ก็เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน


กูควรตัดใจอย่างจริงจังสักที... 




"ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า ห้องของทางโรงเเรมเราเต็มหมดเเล้วคะ"

 

หลังจากที่เสียงของพนักงามโรงเเรมคนสวยจบลงเรี่ยวเเรงในตัวผมเเทบจะหายไปซะอย่างนั้น โรงเเรมนับสิบเเห่งที่เดินหาทั้งวันต่างก็เต็มไปหมดทุกห้อง ถ้าไม่ได้ที่นี้ผมคงคิดหนัก

 

"ไม่มีเหลือเลยสักห้องหรอครับ?"

 

"เต็มตั้งเเต่เมื่อเช้าเเล้วคะ"

 

"ครับ..."

 

ขายาวก้าวออกไปจากโรงเเรมด้วยความเสียดายเพราะสุดท้ายก็กินเเห้วตามเคย ขายาวก้าวออกไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายเเต่พลางคิดถึงทางรอดที่น่าจะพอมี

 

"กูยังมีที่เกาะนี้หว่า!"

 

เมื่อคิดได้ว่ายังมีเพื่อนรักที่น่าจะเป็นที่พึ่งได้ยามเดือดร้อน ผมไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ต่อสายไปยังเพื่อนรักทันที

 

"อ้อ ไอหวังกูเองนะฮันบิน"

 

"อะไรเข้าสิงตัวมึงถึงได้โทรหากูร้อยวันพันปีไม่เคยจะโทรหาเพื่อนอะมึง"

 

ไอหวังหรือเเจ็คสันหวังเพื่อนสนิทสุดที่รักของผมรู้จักกันดีรู้หมดไส้หมดพุงเเต่บางทีมันก็ทำตัวเหมือนพ่อมากกว่าเพื่อน

 

"มาที่ผับMหน่อยกูมีเรื่องให้ช่วย"

 

"ถ้าการเงินมีปัญหาใส่ชุดนักศึกษามาหาพี่"

 

"ไอหวัง!"
 

 

 

 

 

"อะไรจะไปอยู่บ้านกู? กูก็ไม่ได้อยากจะปฏิเสธนะเเต่เเบมเเบมเมียกูขี้หวงหึงยิ่งกว่าอะไรถ้ามึงไปอยู่มีหวังกูโดนเมียไล่ฆ่าเเน่ๆ"

 

"อือออมึงจะม่ายช่วยกูวหน่อยหรอออ มึงเพื่อนกูวรึปล่าววว"

 

ตอนนี้สติผมเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหลังจากที่กระดกเหล้ากับเพื่อนตัวเเสบนับไม่ถ้วน

 

เมื่อวานก็เหล้าวันนี้ก็หล้า นับวันกูจะทำตัวโคฟเวอร์เป็นอีลำยองขี้เหล้าเข้าไปทุกที...

 

"มึงเมาเเล้วนะเชี้ยบีไอ อ๊ากูจะทำยังไงกับมึงดีเนี้ย!"

 

"งื้อออม่ายด้ายมาววว!"

 

ติ๊ด~~~

 

"เอ้าโทรศัพท์มารับดิมึง ไหวไหมเนี้ยโอ้ยกูจะบ้าตาย!"

 

ตอนนี้เหมือนโลกของผมมันหมุนวนจนทนไม่ไหวต้องหลับตาลงไม่รับรู้ถึงสิ่งข้างกายเพื่อลืมความปั่นป่วน

 

"เอามากูรับให้เอง"

 

ผมไม่ขัดขืนนอกจากนอนหลับฟุบคาโต๊ะเหมือนเรี่ยวเเรงที่สะสมมาทั้งวันกำลังออกฤทธิ์

 

"ฮัลโหล!"

 

เพราะฝืนร่างกายอ่อนล้าไม่ไหวผมจึงเผลอหลับไปทั้งที่ยังฟังบทสนทนาไม่จบดีหลับไปปล่อยให้เพื่อนตัวดีจัดการเรื่องต่างๆเอง

 

 

 

 

[Bobby Part]

 

"มันจะหาโรงเเรมได้หรอวะ เเล้วถ้ามันดันโดนพวกนักเลงลากไปอัดละ!"

 

ผมนอนเเผ่ไปบนเตียงกว้างพลางคิดไปต่างๆนานาว่าไอหน้าจืดป่านนี้ชะตากรรมจะเป็นอย่างไรบ้าง

 

เเล้วกูจะไปเป็นห่วงมันไมวะ? ช่างเเม่งจะเป็นจะตายอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของกูสักหน่อย!

 

"............."

 

ยิ่งพยายามหลับตาเพื่อลืมภาพของไอฮันบินหน้าจืดกำลังตกระกำรำบากยิ่งตามมาวนเวียนอยู่ในหัวผม ถ้าหากไม่ไปดูให้เเน่ใจว่ามันโอเคดีผมคงข่มตานอนหลับไม่ได้เเนๆ

 

"อ๊าคิมฮันบินมึงจะตามหลอกหลอนกูตลอดเลยรึไง!"

 

บ่นจบก็ดีดตัวขึ้นพลางขยับขาก้าวออกจากตัวห้องเพื่อไปยังอีกห้องที่อยู่ติดกัน

 

ภาพเเรกทันทีที่ผมก้าวเข้าไปยังห้องคือรูปภาพนับร้อยรูปเเปะเต็มฝาผนังห้อง ขายาวสาวเท้าเขัาไปเพื่อจะได้มองบุคคลในรูปได้ชัดๆ

 

คิมจินฮวานเมียไอจุนฮเวนี้หว่า...

 

ผมละนับถือรักมั่นคงของมันจริงๆนะ ถึงจะรู้ว่าจินฮวานไม่ได้รักมันเเล้วเเต่มันก็ยังสู้จนถึงวินาทีสุดท้าย เเต่โชคชะตาของโลกมันก็ชอบเล่นตลกไม่ใช่ว่าอยากได้เเล้วจะได้มาเสมอไป

 

ผมกวาดสายตาสำรวจไปยังห้องสีขาวสะอาดตาจนไปสะดุดกับเอกสารสีขาววางอยู่บริเวณโต๊ะทำงาน

 

มือหนาหยิบเอกสารขึ้นมาเพ่งมองด้วยความสนใจ

 

คิมฮันบิน มัทธยมปลายเกรด12 ....

 

ผมไล่อ่านประวัติเจ้าของห้องอย่างสนใจจนไปเห็นหมายเลขติดต่อหรือเบอร์โทรนั้นเอง

 

เมื่อนึกได้มือหนาจึงไม่รีรอหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ออกมากดเบอร์โทรศัพท์ไปหาคนที่ทำให้จิตใจมันว้าวุ่น

 

"ฮัลโหล!"

 

ไม่ใช่เสียงไอหน้าจืดฮันบินนี้หว่า เเถมยังตะโกนรับสายอีก

 

"โทรศัพท์ฮันบินไปอยู่กับมึงได้ยังไง?"

 

"กูเพื่อนมัน มึงเป็นใคร?"

 

"กูก็เพื่อนมัน เพื่อนข้างห้อง"

 

"ตอนนี้มันเมาหัวราน้ำอยู่ผับM มึงเอามันไปได้ไหมกูจะไม่ไหวเเล้ว เชี้ยบีไอมึงอย่าอ้วกใส่กูอ๊ากกกก!"

 

ดูจากน้ำเสียงในโทรศัพท์ท่าจะทรมานไม่น้อย เเถมกลิ่นอ้วกไอฮันบินผมนี้เข้าใจมันสุดๆ

 

"โอเคเดียวกูไปรับมันมาเอง"

 

 

 

 

"โอ้ยเชี้ยโครตหนักเลย!!!"

 

ถึงจะบ่นยังไงเเต่ก็ยังต้องเเบกคนเมาไว้บนหลังเหมือนลูกลิงกำลังเกาะเเม่ลิงก็ไม่ปาน 

 

หลังจากที่ไปถึงผับเพื่อนของไอหน้าจืดก็ทิ้งภาระใหญ่ให้ผมเเล้วชิ่งหนีกลับไปทันที 

 

'มึงนี้นะผัวเพื่อนกู?'

 

คำพูดของไอนั้นยังติดที่หูผมอยู่เลย เเค่คิดว่าไอหน้าจืดนี้เป็นเมียผมก็ขนลุกขนพองละ

 

กูเเมนทั้งเเท่งขนาดนี้บังอาจหาว่ากูเป็นเกย์!

 

"อื้อออไอเหยินปล่อยกูวววกูววกลับเองด้ายย!"

 

คนเมาบนหลังกำลังออกฤทธิ์จนผมต้องเร่งความเร็วเพื่อไปถึงคอนโดให้เร็วขึ้น

 

"มึงไปลดน้ำหนักบ้างเหอะเชี้ยฮันบินนี้คนหรือหมู!"

 

เพราะน้ำหนักที่ไม่น่าจะน้อยของคนบนหลังทำให้ผมเเทบจะทรุดไปกับถนน จะให้ขับรถมาน้ำมันก็ดันหมดจะขึ้นเเท็กซี่ก็ไม่มีตังเพราะโดนคุณเเม่สุดที่รักยึดไปจนเหลือติดตัวอยู่ไม่กี่ร้อยเลยตัดสินใจเดินมันเเม่ง

 

"กูวจะไปหาโรงเเรมมมมอย่ายุ่งกับกูวว"

 

ขี้เหล้าเเบบมึงนี้ขืนปล่อยไปไม่วายก่อเรื่องไปทั่วเเน่ๆ

 

"ไม่ต้องไปหาโรงเเรมมาอยู่ห้องกู!"




"อ๊า!เหนื่อยเชี้ย!!"

 

ผมทิ้งคนบนหลังลงบนเตียงอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อเดินเข้ามาถึงยังตัวห้อง เเต่คนบนเตียงกลับไม่รู้สึกรู้สานอนกลิ้งเกือกหัวเรอะคิกคักไปมาอย่างสบายอารมณ์

 

"นี้ไอ้เหยินนนมึงรู้ม้ายยย ซิกเเพ็คมึงโครตน่าลูบเลยวะกูขอลูบหน่อยเด้!!"

 

"มึงคิดอกุศลกับร่างกายกูจริงๆด้วย อย่ามาไกล้กูนะกูมีพระดี!"

 

ผมกอดร่างกายเเข็งเเรงของตัวเองไว้อย่างหวงเเหนราวกับว่าตัวเองเป็นสาวน้อยบริสุทธ์ผุดผ่อง

 

กูเชื่อเเล้วว่าเวลาเมามักจะพูดความจริงออกมา!

 

"อ๊า!ร้อนนน!!!"

 

อยู่ดีๆคนขี้เมาบนเตียงกลับบ่นร้อนขึ้นมาทั้งๆที่อุณหภูมิห้องก็เย็นตามปกติ เเล้วสิ่บที่มันทำหลังจากนี้ทำให้ผมลูกตาเเถบถลน

 

"มะ มะ มึงถอดเสื้อทำไม!"

 

อาภรณ์ที่เคยปกปิดกายบัดนี้กลับถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นอะไรต่อมิอะไร ลำคอของผมเหมือนกำลังเเห้งเหือดน้ำลายที่มีอยู่นิดน้อยกำลังกลืนลงคออย่างยากลำบาก

 

อึก...

 

หน้าท้องเเบบเรียบสีขาวเเบบที่อินรสตรีควรมีตอนนี้เด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้าผม ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ขาวเนียนไปหมดไหนจะเอวเล็กบางน่ากัดนั้น...

 

มึงเป็นผู้ชายเเท้หรือกระเทยเเปลงเพศกันเเน่...

 

"ก็มันร้อนอะ!"

 

ผมรีบสะบัดความคิดลามกในหัวเเล้วรีบไปจัดการคนบนเตียงให้อยู่ในสภาพที่ควรอยู่

 

"ไล่เเต่กูไปใส่เสื้อมึงนี้หละควรใส่ที่สุด!"

 

สาบานว่าหน้าท้องขาวเนียนกำลังทำให้ความคิดของผมกระเจิดกระเจิงไปหมด

 

"อื้ออกูม่ายส่ายยยเอาออกปายมันร้อน!"

 

"ถึงจะร้อนยังไงมึงก็ต้องใส่!"

 

ผมจัดการหยิบเสื้อตัวใหญ่ก่อนที่จะรีบสวมลงไปยังร่างบางน่าสัมผัส

 

"มึงใจร้ายกูไม่อยู่ด้วยหรอกก!"

 

"คิดซะว่ากูเป็นหลุมหลบภัยของมึงเเล้วกัน!"

 

".........."

 

"ถ้ามึงมีอันตรายกูจะนับหนึ่งถึงสามเเล้วพามึงวิ่งหนี"


ซัมเมอร์นี้ชักน่าสนใจขึ้นมาเเล้วดิ...

-------------------------------Talk--------------------------------

100% อัพครบตอนสักทีนึกว่าจะโดนรีดไล่ฆ่าซะเเล้ว เหยินมันเริ่มตะบะเเตกเเล้วละไม่รู้อะไรน่าสนใจคนหรือซัมเมอร์กันเเน่ไรท์นี้เห็นอนคตเลย5555อย่าลืมมาเม้นน้าไรท์จักได้มีกลจปั่นให้อ่านเร็วๆคืนนี้เจอกันอย่าลืมติดเเท็ก #ดบบสายเหลือง ด้วยส่องทุกชมเลยคนเล่นน้อยจริง555

อย่าลืมมาเม้นให้กลจกันน้าไม่ปลื้มนักอ่านเงาๆจริงTT ติดเเฮทเเท็กในทวิต #ดบบสายเหลือง รักรีดหนาสวัสดี♡

สำหรับใครที่งงว่าบ๊อบคุ้นชื่อฮันบินได้ยังไงเข้าไปอ่านภาคเเรกนะคะอ่านตั้งเเต่Ft.hanbin ก็ได้เดียวจะงงเอา
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1296675