ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part1 "อีหนูขาวอึ๋ม"
"อีหนูขาวอึ๋ม"
[Bobby Part]
[New York]
"อื้อออ๊ะบ๊อบบี้ขา..."
"ว่าไงครับเเม่ดอกเดซี่ของผม..."
ผมตอบเสียงเครือในขณะที่ริมฝีปากร้อนยังคลอเคลียอยู่บริเวณต้นคอขาวหลังจากที่ไปหิ้วอีหนูขาวอึ๋มมาได้จากผับ ก็หล่อนเล่นยั่วผมซะขนาดนั้นจะให้วัยรุ่นฮอร์โมนพลุ่งพล่านอย่างผมทนได้อย่างไง
"บ๊อบบี้อย่าเเกล้งเดซี่สิคะอะอื้อออ"
สาวๆอเมริกานี้ร้อนเเรงสมคำร่ำรือจริงๆ...
ติ๊ด!~~~
ในขณะที่ผมกับอีหนูขาวอึ๋มกำลังเข้าได้เข้าเข็มกันพอดิบพอดี เสียงโทรศัพท์เครื่องใหญ่บนหัวเตียงกลับดังขึ้นมาส่งผลให้การกระทำหยุดลงอย่างหน้าเสียดาย
"เเป๊ปนึงนะครับ"
ผมก้มลงจูบลงไปยังซอกคอขาวเนียนอย่างเสียดายก่อนที่จะผละออกมาจากร่างเซ็กซี่เย้ายวน
ใครเเม่งโทรมาตอนนี้วะ
ผมเพ่งสายตาไปยังโทรศัพท์เครื่องใหญ่ เเต่เเล้วก็ต้องตกใจจนเกือบทำโทรศัพท์ตกลงบนพื้นเมื่อรายชื่อของผู้โทรเข้าปรากฏณ์เด่นตระง่าอยู่บนหน้าจอ
'MOM'
เชี้ยเเม่โทรมา!!!
ผมสูดอากาศเข้าออกเเรงๆสองสามทีเรียกความกล้ากลับคืนมา ก่อนที่มือสั่นจะลื่นหน้าจอเพื่อรับสายอย่างมีสติ
"ครับเเม่"
"ทำไมรับสายเเม่ช้า? เเอบลากสาวมาคั่วที่คอนโดอีกเเล้วใช่ไหม?"
ผมลอบเเอบกลืนน้ำลายเหนียวในลำคออย่างลำบากเพราะคงต้องจำใจโกหกเพื่อเอาตัวรอดตามเคย
"ป่าวครับเเม่อ่านหนังสืออยู่..."
ยมบาลยกโทษให้กูด้วย...
"งั้นก็ดี...ตอนนี้เเม่กำลังไปถึงคอนโดลูกเเล้วจะได้รู้กันว่าอ่านหนังสือหรือเเอบคั่วสาวๆอยู่กันเเน่..."
ตู้ด....
".........."
ชิปหายเเล้วชิปหายของจริง!!!
"เดซี่ออกไปได้เเล้ว พรุ่งนี้ผมจะโอนเช็คไปให้"
"ทำไมคะบ๊อบบี้ เดซี่ยังค้างอยู่เลยนะ..."
"ผมบอกให้คุณออกไปจากห้องผมเดียวนี้"
ผมกดเสียงต่ำอย่างเอาจริง ทุกคนรู้ดีว่าเวลาผมเล่นกับเวลาผมเอาจริงมันเเตกต่างกันเเค่ไหน
เเม่ดอกเดซี่รีบวิ่งจ้าเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายไปตามพื้นก่อนที่จะวิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ผมไม่รอช้ารีบจัดการเตียงนอนสภาพยับยู่ยี้จากสงครามรักบนเตียงให้กลับมาเรียบไม่ผิดสังเกตุ ขายาวก้าวไปยังตู้หนังสือฝุ่นเครอะเพราะไม่เคยคิดจะเปิดมาอ่าน จัดการเลือกหยิบขึ้นมาสองสามเล่มเเล้วทำการจัดฉากวางไว้บนโต๊ะอย่างเเนบเนียน
รอดเเล้วกู....
ตึ๊ง~~~
เสียงอ๊อดดังขึ้นบ่งบอกว่าผู้เป็นมารดาของผมได้มาเยือนถึงถิ่นเเล้ว มือหนายกขึ้นเช็ดเหงื่อกาฬที่ไหลออกมาตามใบหน้า
ขายาวก้าวออกไปอย่างระมัดระวังก่อนที่จะหมุนลูกบิดเปิดออกต้อนรับผู้เป็นมารดาให้เข้ามายังห้อง
"สวัสดีครับเเม่..."
"กลับมาบ้านทั้งทีทำไมไม่ไปหาเเม่ มาคลุกที่คอนโดอย่างนี้ต้องมีอะไรเเน่ๆ..."
ร่างสูงดูดีของมารดาเดินเข้ามาสำรวจไปตามห้องเพื่อค้นหาสิ่งผิดปกติ เเม้ว่าอายุจะปาเข้าไปถึงเลข4เเล้วเเต่ถ้าไม่รู้จักกันจริงๆอาจจะคิดว่าเเม่ผมพึ่งจะ20ต้นๆก็ได้นะ
"เเดดที่อเมริการุนเเรงเเค่ไหนเเม่ก็รู้นี้ครับสู้อ่านหนังสืออยู่ในห้องสบายกว่าอีก..."
ขอโทษที่ต้องโกหกนะครับ ผมรักเเม่มากนะ...
"ลูกบอกว่าอ่านหนังสือใช่ไหม?"
อยู่ดีๆเเม่กลับหยุดการเคลื่อนไหวอยู่บริเวณซอกข้างเตียงสร้างความสงสัยให้ผมเดินเข้าไป
"เเล้วนี้คืออะไรคิมจีวอน..."
เเพนตี้ลูกไม้สีเเดงสดถูกหยิบขึ้นมาโชว์ตระง่าอยู่บนใบหน้าของผม ของกำนัลที่เเม่สาวร้อนรักฝากเอาไว้ให้ผมดูต่างหน้าบัดนี้กลับกลายเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าผมเเอบนอนคั่วอีหนูขาวอึ๋มมาจริงๆ เเละตอนนี้หลักฐานตกมาอยู่ในมือมารดาเรียบร้อยเสร็จสรรพ
ซวยเเล้วไงกู....
"โถ่เเม่ครับผมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ผู้หญิงเค้าให้ท่าเองอะ"
ผมบอกเสียงอ่อนขอความเห็นใจหลังจากถูกคุณเเม่สุดที่รักเทศนานานนับชั่วโมงเรื่องหิ้วผู้หญิงมาคั่วบนห้อง
"ไม่ต้องเลยคิมจีวอนเเม่จะไม่ยกโทษให้ลูกอีกเเล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เเม่จะปล่อยเลยตามเลย ถ้าเเม่จับได้ว่าเราเเอบหิ้วผู้หญิงเข้าห้องอีกเเม่จะทำเรื่องย้ายลูกมาอยู่โรงเรียนประจำที่นี้!"
เสียงของมารดาที่เคยนุ่มนวลยามได้ฟังตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงเเข็งอย่างเอาจริง เเล้วลูกชายตัวเล็กๆอย่างผมจะทำอะไรได้นอกจากนั่งก้มคอตกอย่างยอมรับผิด
ยิ่งเรื่องโรงเรียนประจำนี้ยิ่งเเล้วไปใหญ่ เเค่โรงเรียนประจำที่ผมอยู่ที่เกาหลีก็เเทบบ้าเเล้ว กว่าจะถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่โรงเรียนปล่อยให้ออกไปเที่ยวข้างนอกได้นี้รอจนเเทบน้ำตาเล็ด
"ไม่นะครับเเม่คิมจีวอนยอมรับผิดเเล้วววว"
เมื่อถึงคราวตาจนก็คงต้องใช้ลูกไม้ออดอ้อนเข้าหาพร้อมกับอ้อนมารดาด้วยการหอมเเก้มซ้ายขวาหลายๆที
"จริงๆเลยเจ้าลูกชายกระล่อนเมื่อไหรจะโตสักทีห๊ะเรา สัญญากับเเม่ได้ไหมว่าจะไม่ไปหิ้วสาวมากระทำชำเราในห้องอีก?"
"สัญญาครับสัญญา~"
จะไม่ทำที่ห้องเพราะจะไปทำที่อื่นเเทน...
"ถึงเเม่จะปล่อยเเต่อย่าคิดว่าจะรอดนะ เดือนนี้เเม่ขอยึดเครดิตเป็นการลงโทษ"
คำพูดประกาศิตของมารดาเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ บัตรเครดิตที่เป็นเหมือนเครื่องช่วยชีวิตยามนึกสนุกเเต่ตอนนี้เเม่กลับยึดมันไปจากอก
คำว่ายึดพูดเบาๆก็เจ็บ...
"ขอให้มีความสุขนะเจ้าลูกชาย~"
เสียงหวานสบายอารมณ์ของมารดาที่กำลังเดินออกจากห้องพร้อมกับบัตรเครดิตสีทองนับสิบใบเป็นการตอกย้ำผมให้มองตามตาละห้อย จบกันชีวิตสวยหรู
เดือนนี้กูคงได้เเดกมาม่าจนขี้ออกมาเป็นเส้น...
คิดเเล้วมันก็ปวดหัวเลยต้องโทรไปปรับทุกข์กับเพื่อนสนิทที่เกาหลี
ขายาวก้าวไปยังเตียงใหญ่พร้อมกับทิ้งตัวนอนลงนอนเเผ่อย่างไม่สบอารมณ์ตามประสาชายโสด เมื่อคิดได้จึงหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ออกมากดเบอร์โทรหาเพื่อนซี้รู้ใจนามว่ากูจุนฮเว
"ฮัลโหลมึง"
"อ้าวไปเหยินโทรมามีไร"
"มึงว่างปะกูเหงาอยากคุยด้วย"
"ไม่ค่อยว่างว๊ะ"
"ทำไรวะ"
"........."
".........?"
"อื้ออ๊ะจุนฮเวทำอะไรอยู่... อือออ"
เสียงหวานเล็ดลอดเข้ามายังบทสนทนา ฟังรอบเเรกก็รู้ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนก็คงเป็นคิมจินฮวานพี่รหัสเมียคนสวยของมัน
".............."
"อื้อออะจะจุนฮเวเร็วๆอีก...."
ครับไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจกันทุกคำ...
"เออ มึงคงรู้เเล้วใช่ไหม"
ครางลั่นซะขนาดนั้นถ้าไม่ได้ยินกูควรไปเปลื่ยนหูใหม่เเล้วละ
"ขยันเอากันจริงนะมึง ปิดเทอมนี้ได้ใจเอากันสามเวลาเช้าสายบ่ายเย็นเลยสินะ"
"ช่วยไม่ได้เมียกูลีลาเด็ดชิปหาย เเค่นี้ก่อนนะมึงเมียกูไม่ไหวละ"
ตู๊ด....
เสียงตัดสายอย่างไร้เยื่อใยจากเพื่อนสนิทที่ตอนนี้คงกำลังเผด็จศึกกับเมียบนเตียงอย่างเมามันส์ เหลือเพียงผมชายโสดไกล้ขึ้นคานนิเวศ ไม่รู้เมื่อไหรจะมีเมียเเบบคนอื่นเขาสักที
ชาติหน้าขอให้กูเกิดมามีเมียเจ็ดวันเจ็ดคน!
[Hanbin Part]
ภายในผับที่เต็มไปด้วยเเสงสีเร้าอารมณ์ สาวน้อยสาวใหญ่รวมไปถึงบุรุษเพศกำลังหลงระเริงไปกับความบ้าคลั่ง เสียงดนตรีดังก้องสลับเปลื่ยนเพลงไปมาเป็นเสหมือนตัวปลุกเร้าอารมณ์ให้หึกเหิม ผีเสื้อราตรีนับสิบกำลังเต้นส่ายสะโพกไปมาบนเฟอร์อย่างเย้ายวนชายหนุ่มด้วยความสนุกเร้าใจ
เเต่ผมมาที่นี้เพราะต้องการลืมใครบางคน...
ปัง!
"เอาเหล้ามาอีกเเก้ว!"
เสียงของเเข็งกระเเทกลงกับโต๊ะอย่างรุนเเรง เเก้วสีใสบรรจุน้ำสีอัมพันภ์นับสิบเรียงรายอยู่บริเวณหน้าเลาว์บาร์
"คุณดื่มเยอะเกินไปเเล้วนะครับ"
เสียงของเด็กเสริฟหนุ่มดังขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ผมเงยหน้าขึ้นหันไปจ้องหน้าคนที่กล้ามาออกคำสั่งกับผมด้วยสายตาเเข็งกร้าว
"กูจะกินอีกสักร้อยเเก้วเเล้วไปหนักหัวมึงหรือไง กูมีตังจ่ายอย่าเสือก!"
"ขอโทษครับๆ..."
เด็กเสริฟตอบออกมาด้วยท่าทีหวาดกลัว พร้อมกับเสริฟเครื่องดื่มสีอำพันภ์ที่ผมต้องการมาไว้ตรงหน้า
มือหนาไม่รีรอจัดการจับเเก้วสีใสกระดกของเหลวรสร้อนลงไปยังลำคอทันที สัมผัสร้อนเเรงจากของเหลวรสขมกำลังบาดไปตามลำคอจนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
ชีวิตที่ผ่านมาหลายเดือนที่ผ่านมาของผมเรียกได้ว่า'เละเทะ'ทั้งเข้าผับมีเรื่องเเตะต่อยคั่วหญิงนับไม่ถ้วน ภาพพนจ์เด็กนักเรียนดีเด่นตอนนี้ไม่เหลือเเล้วทุกอย่าในชีวิตของผมเหมือนกำลังนับศูนย์ใหม่
ป่านนี้คนตัวเล็กที่เกาหลีคงลืมเรื่องผมไปเเล้วเเละคงกำลังมีความสุขกับคนที่เขาได้เลือก ผมพยายามทำใจยอมรับเเละพยายามยินดีที่เขาพบคนที่ใช่จริงๆ เเต่หลายเดือนที่ผ่านมามันก็เเสดงให้เห็นว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเเค่ไหนผมก็ไม่สามรถลืมคนคนนั้นได้
ทุกครั้งที่เขาโทรมาผมต้องกลั้นใจคุยออกไปด้วยน้ำเสียงมีความสุข ต้องทำเหมือนว่าทุกอย่างมันโอเคทั้งที่ในใจมันกลับอยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง
ผมเชื่อเเล้วละว่าคนที่ดีก็ชนะได้เเค่ใจ เเต่ยังไงก็เเพ้คนที่ใช่ที่ชนะทั้งใจเเละความรู้สึก
"นั่งคนเดียวไม่เหงาหรอคะสุดหล่อ คืนนี้สนใจมาสนุกกันไหมคะ?..."
ผมหลุดออกมาจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงผมทองสุดเซ็กซี่เย้ายวน หล่อนกำลังไล้นิ้วไปตามใบหน้าได้รูปของผมอย่างเชิญชวณ
ผมกระตุกยิ้มร้ายให้เเม่เสือสาวเเล้วจัดการจับเอวบางให้มานั่งบนตักผม
เป็นคนดีเเล้วมันไม่เคยได้ดีงั้นก็เลวให้มันสุดเลยเป็นไง!
ในขณะที่ริมฝีปากร้อนของผมกำลังดูดดื่มนัวเนียกับเเม่สาวผมทองอย่างเร้าร้อน กลับมีเสียงของพวกนักเลงกลุ่มหนึ่งดังเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ จนผมต้องหยุดการกระทำลงเเล้วหันไปมองตามเสียงที่กำลังดังขึ้นเข้ามาไกล้ๆ
"กระทืบมันให้เดินกลับออกไปไม่ได้!!!"
ผมลุกขึ้นทันทีที่กลุ่มนักเลงนับสิบคนกำลังถืออาวุธมุ่งเข้ามาทางผม เมื่อพิจรณาใบหน้าของหัวโจกที่กำลังมุ่งเขัามาปะทุร้ายผมจึงนึกได้ว่ามันเป็นคนเดียวกับที่ผมเคยมีเรื่องชกต่อยด้วย เเต่ครั้งนี้ไม่ได้มาเดี่ยวเเม่งยกมาเป็นฝูงเลย!
เมื่อเห็นท่าจะไม่ดีขายาวของผมรีบวิ่งออกไปจากทางหลังร้านจุดหมายคือคอนโดหรูที่อยู่ออกห่างไปไม่ไกล ขายาวรีบสาวเท้าอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อเห็นว่ากลุ่มนักเลงนับสิบคนยังวิ่งตามหลังมาติดๆ
ผมวิ่งจนมาถึงจุดหมาย มือหนาจัดการเปิดประตูห้องออกอย่างรวดเร็วเเล้วปิดประตูลงล็อคกลอนเรียบร้อยเสร็จสรรพทันเวลาก่อนที่พวกกลุ่มนักเลงมาถึงพอดี
"ไอฮันบินมึงเปิดประตูออกมาเดียวนี้!!!"
ปัง!!!!
"FUCK! WTF!"
ผมสถบคำหยาบออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าประตูที่เป็นเกาะกำบังเดียวกำลังโดนทุบอย่างเเรงเเละกำลังจะพังลงในอีกไม่ช้า
เเม่งเอ้ย!!!
ตอนนี้ผมเหมือนมืดเเปดด้านไม่มีที่ผมจะสามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไปมีทางหนีทางเดียวเดียวคือกระโดดลงไปข้างล่างของตึกซึ่งจากนั้นผมก็คงไปเฝ้ายมบาลเป็นที่เรียบร้อย ขายาววิ่งวนไปมาในห้องเป็นหนูติดจั่นจนเดินไปเดินมาเหลือบไปเห็นระเบียงห้องที่อยู่ไม่ไกลกัน
เดียวนะมันยังมีอีกทาง...
จู่ๆผมกลับคิดหาทางหนีรอดได้ มันคงเป็นหนทางสุดท้ายเเละเป็นหนทางที่เสี่ยงอันตรายสุดๆ เเต่ถ้าไม่ทำก็คงโดนกระทืบอยู่ดีสู้ออกไปหาทางรอดดีกว่า
ร่างสูงไม่รอช้าวิ่งไปยังระเบียงพร้อมกับใช้ทักษะทางการปืนไต่ตามเเนวระเบียงเพื่อข้ามไปยังอีกฝากหนึ่ง
สำเร็จ!
ผมรีบวิ่งไปเเอบอยู่ยังซอกมุมมืดทันทีที่ได้ยินเสียงพังประตูเสียงดังพร้อมกับเสียงของพวกนักเลงกำลังวุ่นกับการตามหาตัวผม
"ไอเชี้ยคิมฮันบินมึงออกมาเดียวนี้คิดว่าจะหลบกูได้หรอ!"
ออกไปให้มึงกระทืบกูคงโง่ละ...
"หลบได้หลบไปนะมึง ฝากไว้ก่อนเถอะเเล้วกูจะกลับมาใหม่!"
ผมนั่งนิ่งอยู่บนบริเวณระเบียงของเพื่อนบ้านจนเเน่ใจว่าพวกนักเลงได้กลับออกไปเเล้ว ร่างสูงยันกายลุกขึ้นเตรียมพร้อมที่จะปืนกลับไปยังห้อง เเต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาสยบทุกความเคลื่ยนไหวของผมให้กลับมาสนใจ
"มึงเป็นใคร!"
ผมสะดุ้งตัวโยนทันทีที่เสียงดุกร้าวของบุคลปริศนาดังลั่นเข้าสู่โสตประสาท
ผมสะดุ้งตัวโยนทันทีที่เสียงดุกร้าวของบุคลปริศนาดังลั่นเข้าสู่โสตประสาท
ขายาวที่กำลังปืนป่ายอยู่บนระเบียงต้องหยุดชะงักกระทันหันเมื่อรับรู้ได้ถีงบุคคลปริศนาที่กำลังเดินเข้ามาไกล้เรื่อยๆ
"มึงเข้ามาห้องกูได้ยังไง..."
"......"
วัสถุเย็นเชียบปริศนากำลังจ่ออยู่บริเวณต้นคอของผม หัวใจของผมเต้นระรัวด้วยความตกใจทันทีที่ประสาทสัมผัสมันบอกว่าวัสถุนั้นคืออะไร
ปืน...
"อย่าขยับถ้ามึงยังไม่อยากไปหายมบาล..."
เสียงทุ้มเยือกเย็นดังจากข้างหลังในขณะที่มือปริศนาก็ยังคงจ่อปลายปืนมายังต้นคอของผม
หนีตีนเสือกมาเจอปืน ชีวิตดีจริงๆเลยกู...
เเขนยาวของผมค่อยๆยกขึ้นอย่างผู้ยอมเเพ้ก่อนที่จะอธิบายความจริงออกไป
"กูหนีพวกนักเลงมา..."
เเกร๊ก...
ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมอธิบายไปจะไม่เข้าหูของมันสักเท่าไหร เสียงกดเปิดเซฟปืนข้างหูกำลังทำให้ผมกลัว
"มึงเป็นโจรใช่ไหม..."
"ปะ ปะ ปล่าวกูอยู่ห้องข้างมึงนี้เอง"
ผมยกเเขนสั่นชี้นิ้วเรียวออกไปยังบริเวณระเบียงอีกฝากนึง
"ถ้ามึงโกหกกูจะฝังลูกตะกั่วไว้บนหัวมึง"
สัมผัสเยือกเย็นหายออกไปจากลำคอของผม บุคคลปริศนาจัดการรวบเเขนทั้งสองข้างของผมมาไว้ข้างหลังโดยไม่ให้ผมได้ตั้งตัวส่งผลให้ความเจ็บปวดเเล่นเข้ามาทันที
"โอ้ย!เชี้ยกูเจ็บนะ!"
"หุบปากเเล้วตามกูมา"
ผมกำลังจะเเหกปากด่ามันอยู่เเล้วเเต่ก็ต้องกลั้นใจหยุดลงไปก่อน สายตาคมของผมไล้พริจรณาโครงหน้าของเจ้าของห้องสุดโฉดคนที่เอาปืนมาจ่อคอผม
อืม หน้าตาก็ใช้ได้นั เเต่เสียที่ฟันของมันนั้นละทำให้ความโหดเเบดหายไปในพริบตา เหยินเเค่ฟันเเต่พาเหี้ยทั้งหน้า....
เเล้วกูจะประเมิณสภาพความเหี้ยของใบหน้ามันไมวะ?
"มึงเป็นคนเกาหลีหรอ?"
หรือมันมาจากเกาหลีเหนือวะ เจอหน้ากันชักปืนขึ้นมาทักทายกันเเบบนั้น
หรือมันมาจากเกาหลีเหนือวะ เจอหน้ากันชักปืนขึ้นมาทักทายกันเเบบนั้น
ผมต้องหาทางรอดโดยการตีสนิทไอหมอนี่ เเต่จะว่าไปมองหน้ามันดีๆเเล้วคุ้นๆยังไงไม่รู้วะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเเต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก...
"เเล้วมึงได้ยินกูพูดภาษาเขมรหรือไง"
ไอโหดคลายข้อมือหนาของผมทันทีที่เดินเข้ามาถึงในห้องสุดหรู
ห้องกูกับมึงก็ติดกัน เเต่ทำไมกูถึงได้รู้สึกถึงความเเตกต่างระหว่างชนชั้น...
"กูจะบอกว่ากูเป็นคนเกาหลีเหมือนกัน เพราะฉะนั้นมึงควรปล่อยกูไปถือซะว่าเป็นเพื่อนร่วมชาติ..."
"กูจะเเน่ใจได้ไงว่ามึงไม่ใช่โจรมาขโมยของห้องกู มาให้กูค้นตัวก่อน"
ผมไม่ขัดขืนปล่อยให้ไอหน้าโหดฟันเหยินค้นตัวไปมาจนมันเเน่ใจ เเต่ทว่ากลับมีเสียงของพวกนักเลงกลุ่มเก่าดังขึ้นมาเสียก่อน
"กุว่ามันต้องเเอบไปซ่อนที่ไหนนี้เเหละค้นเเม่งให้ทั่วทุกห้องกูต้องอัดมันให้หนำใจก่อนจะกลับ!"
เชี้ยเเล้วไง!
ผมหันไปสบตาเจ้าของห้องอย่างเว้าวอนขอที่หลบภัย ร่างสูงถอนหายใจเบาๆอย่างเบื่อหน่าย
"ไปหลบใต้ผ้าห่ม..."
เเววตาผมเป่งประกายไปด้วยความหวังก่อนที่จะรีบวิ่งไปบนเตียงเเละนำผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมอำพางตัว
ผมนอนคดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพื้นใหญ่ อุณหภูมิเย็นเชียบในห้องไม่สามารถดับความร้อนรุ่มกังวลภายในใจได้ อัตราการเต้นหัวใจยิ่งเต้นระรัวเมื่อได้ยินเสียงเสียงของพวกกลุ่มนักเลงกำลังสนทนากับของห้องนี้
"ลุกออกมาจากเตียงกูได้ละ"
ไม่นานหลังจากนั้นเสียงทุ้มดุดันก็ดังขึ้นพร้อมกับตวัดผ้าคลุมที่คลุมกายของผมไว้อย่างรุนเเรง
"ขอบคุณนะมึงกูคิดว่าจะไม่รอดเเลัว..."
ผมลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับบอกขอบคุณเพื่อนข้างห้อง ขายาวก้าวออกจากห้องเตรียมที่จะกลับเข้าห้องของตัวเอง เเต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อพบว่าประตูที่เคยตั้งอยู่ในสภาพดีตอนนี้หลุดออกหมดจนไม่เหลือเค้าของประตูอีกต่อไป
จบกันชีวิตกู....
ในขณะที่ผมกำลังยืนคอตกมองสภาพประตูเเละห้องที่เละจนดูไม่ไดั กลับมีเสียงนึงดังขึ้นราวกลับเสียงที่สวรรค์ประทานมาให้ผม
"มาอยู่ห้องกูก่อนไหม...."
-------------------------------Talk-----------------------------
100% จบกันไปเเล้วพาทเเรกบ๊อบบินเจอกันก็ชักปืนจอค่อกันซะเเล้วหาความโรเเมนติกไม่เจอจริงๆ5555อย่าลืมมาเม้นคุยกันน้าไรท์รอส่องเม้นส่องเเทกอยู่ อย่าลืมติดเเฮทเเทค #ดบบสายเหลือง ในทวิตนะคะรอส่องอยู่มาเม้ามอยคุยกันได้ในเเอคทวิตไรท์ Chen_meiji คือเป็นอซอด้วย5555
ไรท์อาจจะใช้ภาษาไม่ค่อยสวยนะคะขอโทษด้วยจะปรับปรุง♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น