ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ep.8 ระบบของเกม... เฮ้ยเยอะไปไหนเนี่ย!?! (V.3)
- Ep.8 ระบบของเกม... เฮ้ยเยอะไปไหนเนี่ย!?! -
แม้จะดีใจอยู่บ้างที่ตัวผมอีกคนยังไม่ได้หายไป แต่ไอ้บทที่จะพบก็พบ บทที่จะจากก็จากแบบนี้มันชวนให้ผมหงุดหงิดนะเฟ้ย!!! เจอกันยังไม่ทันถามอะไรก็โดนต่อย พอบทมีเรื่องจะถามก็ดันจากกันซะดื้อๆแบบนี้ พระเจ้ามีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย!?!
# อาคารเริ่มต้น : ห้องพยาบาล
...บรรยากาศภายในตัวห้องดูไม่สู้ดีนักเมื่อเจ้าหน้าที่จำนวนมากพากันเดินเข้าออกอยู่เป็นระยะๆหลังจากเกิดเหตุพยายามลักพาตัวหญิงสาวตอนกลางวันแสกๆ ที่จนบัดนี้เจ้าตัวก็ยังไม่ได้ปริปากบอกอะไรกับเจ้าหน้าที่สักคำ และเอาแต่เฝ้าดูอาการของชายหนุ่มที่บุกเข้ามาช่วยตนเอาไว้โดยมีเด็กชายและคู่หูหมาป่าคอยปลอบใจอยู่ข้างๆ...
"ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ พี่คิระต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆเลยเชื่อผมสิ"
"....."
รินพยายามชวนอีกฝ่ายคุยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศเนื่องจากเขารู้สึกอึดอัดที่ต้องนั่งข้างๆร่างอันไร้สติของคิระ ขณะที่หญิงสาวจ้องมองร่างของชายหนุ่มด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อยโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น
"พี่คิระน่ะเก่งจะตาย แถมยังมีราชาไบซันเป็นพวกด้วยนะ ดังนั้นพี่เขาต้องเก่งมากเลยละจริงไหม?"
"....."
รินยังคงพยายามชวนอีกฝ่ายคุยต่อไปทว่าสิ่งที่หญิงสาวตอบกลับมายังคงมีเพียงความเงียบและท่าทีอันนิ่งเฉยเช่นเดิม
"แล้วก็... พี่เขาก็ต่อยตีเก่ง แต่แค่เผลอไปหน่อยเดียวเท่านั้น... ดังนั้น... เอ้อ..."
"....."
แม้ว่ารินจะพยายามชวนคุยสักเท่าไหร่แต่หญิงสาวดูจะไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้มีเจ้าหน้าที่เข้ามาสอบถามถึงสาเหตุของเรื่องต่างๆแต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรจนเด็กชายต้องช่วยไกล่เกลี่ยให้ไปรอบหนึ่งแล้ว ดูท่าคนที่จะทำให้เธอยอมปริปากพูดได้คงมีแค่ชายหนุ่มบนเตียงเพียงคนเดียวกระมัง?
หญิงสาวมีส่วนสูงราวๆ 169 Cm. ซึ่งจัดได้ว่าสูงกว่ารินอยู่พอสมควร เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเหยียดตรงและดัดเป็นลอนบริเวณปลายผมคาดด้วยที่คาดผมสีดำสลับขาว ชุดที่เธอใส่นั้นเป็นเสื้อแขนยาวสวมทับด้วยเสื้อสเว็ตเตอร์สีน้ำตาลอ่อนและกระโปรง เมื่อรวมถุงเท้าสีดำยาวและรองเท้าสีเดียวกันและแววตากลมโตสีฟ้าใสที่ดูเศร้าสร้อยแล้วทำให้เธอดูสวยแบบเศร้าๆได้อย่างน่าประหลาด
[ อือ... ]
ร่างของชายหนุ่มบนตัวเตียงส่งเสียงครวญครางเบาๆออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบ ทว่าจนถึงบัดนี้เวลาได้ผ่านไปถึงสองชั่วโมงแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย แถมคนข้างก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรด้วยแม้แต่คำเดียว ทำให้รินไม่อาจทนอยู่เฉยๆได้อีกต่อไปและลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย
"โอย... เอางี้!!! ผมจะไปซื้อน้ำมาให้ พี่สาวอยากดื่มอะไรมั้ย?"
"....."
"โอเค... เงียบถือว่าไม่เอา.. งั้น.. ผมไปละ!!!"
[ กึกๆๆๆ... ]
[ แกร๊ก!!! ]
เด็กชายกระทืบเท้าอย่างหัวเสียพลางก้าวตรงไปยังบานประตูและกระชากมันออกอย่างแรง
"น้ำส้ม..."
"... หะ!?!"
เด็กชายที่กำลังก้าวเท้าออกไปจากห้องต้องชะงักฝีเท้าและหันกลับมามองเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังส่งรอยยิ้มบางๆมาให้เขาอย่างอบอุ่นต่างกับบุคลิกซึมๆที่เป็นมาตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมานี้
"ชั้นขอน้ำส้มค่ะ... แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนชั้นมาตลอดสองชั่วโมงนะคะ"
"....."
'เวลาเธอยิ้มก็น่ารักดีแฮะ...' รินจ้องมองภาพรอยยิ้มของเธอตาค้าง จนกระทั่งหญิงสาวสาวจ้องมองเขากลับด้วยความสงสัยทำให้เด็กชายตั้งสติได้และรีบออกวิ่งไปหาซื้อน้ำตามที่บอกเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเด็กชายก้าวพ้นบานประตูออกไปแล้วหญิงสาวจึงเก็บรอยยิ้มของเธอเอาไว้และกลับไปทำหน่าเศร้าซึมตามเดิมจนกระทั่งน้ำเสียงอ่อยๆของใครบางคนดังออกมาจากบนตัวเตียง
"... ที่นี่คือ?"
".....!!!"
น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูประหลาดใจของคิระทำให้เด็กสาวรีบหันกลับมามองชายหนุ่มที่ได้สติและกำลังยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากจนเธอต้องรีบเข้าไปช่วยพยุงอีกแรงหนึ่ง
"ที่นี่คือห้องพยาบาลค่ะ... ว่าแต่คุณคิระรู้สึกยังไงบ้างคะ?"
"เอ่อ... มันรู้สึกมึนๆ แล้วก็ปวดตุบๆในหัว... นอกนั้นก็รู้สึกเหมือนผมจะต้องทำอะไรสักอย่างที่สำคัญแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก... ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ?"
ประโยคแรกๆก็ดีอยู่หรอก... แต่พอมาถึงประโยคสุดท้ายนี่สิ!!! เด็กสาวถึงกับน้ำตาคลอเบ้าทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าวจนคิระถึงกับเหวอเมื่อได้เห็นหยดน้ำใสๆไหลรินออกมาจากของตาของเธอเลยทีเดียว
"อะ... เอ้อ!!! ผมนึกออกแล้ว เธอคือเด็กสาวที่ผมช่วยเอาไว้เมื่อตะกี้ใช่มั้ย?"
"ชั้นชื่อ มีนะ (Miina) ค่ะ"
"อ้อ มีนะจังสินะ? ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ"
"ค่ะ!!!"
เด็กสาวปาดน้ำตาออกและกลับมายิ้มสดใสอีกครั้งหนึ่งในเวลาสั้นๆจนคิระอดแปลกใจไม่ได้ ก่อนที่ร่างของรินจะเดินกลับเข้ามาในตัวห้องพร้อมกระป๋องน้ำจำนวนมากภายในอ้อมแขน
"ดันเผลอหยอดเหรียญเงินซื้อน้ำเลยได้มาซะเยอะเลยเรา... อ๊ะ? พี่คิระ!!!"
"สวัสดีครับริน ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ"
"โฮ้ย~!!! ผมรู้อยู่แล้วละว่าพี่คงไม่เป็นอะไร... ว่าแต่เอาน้ำหน่อยมั้ยครับ?"
[ กึก!!! ]
[ อาเระ? ]
เท้าของรินสะดุดเข้ากับขอบประตูจนกระป๋องน้ำทั้งหลายพุ่งตรงมายังร่างของคิระซึ่งนั่งอ้าปากค้างอยู่บนตัวเตียง ก่อนที่แววตาของเขาจะเปล่งประกายออกมาพร้อมสองมือที่ตวัดเข้าหากระป๋องเหล่านั้นในชั่วพริบตา
[ ควับๆๆๆๆ!!! ]
[ ฟู่ว... ]
กระป๋องทั้งหมดถูกรวบเอาไว้อย่างง่ายดายพร้อมเสียงทอดถอนใจของคิระที่รับรู้ได้ว่าเขาใช้ความสามารถเหนือมนุษย์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้งหนึ่ง ทว่าบรรยากาศเงียบผิดปกตินั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่ารินที่หอบเอากระป๋องพวกนี้มาหายไปไหน?
"รินครับ... หายไปไหนแล้วเนี่ย?"
"อู้อี้ๆ... / .....?"
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากข้างตัวเตียง ทำให้คิระต้องชะโงกหน้าออกไปดู ก่อนจะพบว่าใบหน้าของรินกำลังซุกหน้าอยู่บนทรวงอกของมีนะที่พยายามเข้าไปรับร่างของเด็กชายจนล้มลงไปด้วยกันนั้นเอง!!!
"อูย... เจ็บจังเลย... เอ๊ะ?"
"โอย... นี่มันอะไรเนี่ย? นิ่มๆ... แต่รู้สึกดีแฮะ เฮ้ย!!!"
"..... / ..... / ....."
ใบหน้าของมีนะเริ่มขึ้นสีจัดพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ขณะที่หน้าของรินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดพร้อมมือที่ยังคงทาบอยู่บนทรวงอกของอีกฝ่ายโดยมีคิระที่ทำสีหน้ากลืนไม่เขาคายไม่ออกจ้องดูอยู่จากมุมสูง...
[ กรี้ด~!!! / ว้าก!!! / จ๊าก!!! ]
ทั้ง 3 กรีดร้องขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกันก่อนที่มือของมีนะจะหวดเข้าใส่ใบหน้าของรินด้วยความเร็วสูง
[ เพียะ!!! / โครม!!! ]
ร่างของรินปลิวไปตามแรงตบของเด็กสาวที่ตอนนี้กระโดดขึ้นไปบนตัวเตียงและใช้ร่างของคิระเป็นที่กำบังท่ามกลางใบหน้าสับสนของเด็กหนุ่มที่จ้องมองมีนะสลับกับรินอยู่เนืองๆ
"เกิดอะไรขึ้น!?! / เสียงมาจากห้องพยาบาล!!! / ไปดูกันเร็ว!!!"
[ โครม!!! ]
[ กึกๆๆๆ / แกร๊กๆๆ!!! ]
[ ..... ]
เจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาในตัวห้องพร้อมอาวุธครบมือและเครื่อง CT ที่ถูกยกขึ้นในท่าเตรียมพร้อม... ทว่าภาพของมีนะที่หลบอยู่ข้างหลังคิระโดยมีร่างของรินนั่งกุมแก้มของตนอยู่ข้างกำแพงทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ได้แต่จ้องมองภาพเหล่านั้นด้วยความงง
"เอ่อ เกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยน่ะครับ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วละ"
"แน่ใจนะ? ...เอาล่ะทุกคนแยกย้ายได้!!!"
คิระจำได้ว่าชายที่ออกคำสั่งกับเหล่าเจ้าหน้าที่คือคนที่เขาคุยด้วยตอนขอเข้ารับการฝึกเบื้องต้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้เดินตามเจ้าหน้าที่คนอื่นๆไปและเดินกลับมาหาคิระด้วยสีหน้าอมทุกข์โดยไม่ผิดบัง
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณลูกค้า แต่ตอนนี้เรากำลังตรวจค้นตัวตึกอย่างเร่งด่วนเพราะเหตุวุ่นวายเมื่อครู่นี้ ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมว่าคุณลูกค้ากับเพื่อนๆน่าจะไปใช้ห้องที่คุณจองเอาไว้เมื่อสักครู่นี้เพื่อศึกษาระบบพื้นฐานจนกว่าเราจะมั่นใจในความปลอดภัยของที่นี่ดีกว่านะครับ"
"ขอบคุณมากครับ... มีนะ ริน ไปกันเถอะ"
"เอ๋? อ้ะ... ค่ะ!!!"
มีนะรีบเกาะแขนของคิระเอาไว้และเดินตามชายหนุ่มออกไปขณะที่รินได้แต่ลูบแก้มตัวเองป้อยๆสสับกับจ้องมองมือตัวเองพลางระลึกถึงสัมผัสเมื่อสักครู่นี้อยู่เงียบๆ
"เมื่อตะกี้นี้เรา... กับพี่สาวคนนั้น... เอื๊อก!!!"
[ จ๊อกๆๆ... ]
เลือดกำเดาไหลเยิ้มออกมาจากจมูกของเด็กชายอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รินจะรีบตั้งสติแล้ววิ่งตามคิระกับมีนะไปก่อนที่จะพวกเขาคลาดกัน
# อาคารเริ่มต้น : ชั้น 3 ห้อง 327
"ยินดีต้อนรับสู่ระบบฝึกฝนขั้นพื้นฐานของผู้เล่นใหม่ หากท่านมีอะไรต้องการสอบถามโปรดรอจนระบบอธิบายเสร็จแล้วทางเราจะมีการเว้นช่วงให้ถามคำถามค่ะ"
เสียงจากระบบดังขึ้นภายในห้องพักสีขาวซึ่งมีพื้นที่โล่งกว้างสำหรับฝึกซ้อมและส่วนพักอาศัยซึ่งมีเตียงขนาดใหญ่สำหรับนอนพักรวมไปถึงห้องน้ำและห้องครัวซึ่งแยกเป็นสัดส่วนอย่างลงตัว
'ห้องพักนี่เหมือนกับโรงแรมของทางระบบซึ่งสามารถนอนพักหรือฝึกฝนได้ตามแต่สะดวก... ห้องพักนี่จำกัดเวลาใช้อยู่ที่ 24 ชม. ตามเวลาของเกมซึ่งหากคุณต้องการเลิกบริการก็แค่นำกุญแจลงไปคินที่เคาท์เตอร์ข้างล่างหรือเมื่อเวลาหมดทางระบบจะส่งคุณหลับลงไปที่นั่นด้วยตัวเอง... ตอนนี้ผมขอให้คุณเข้าไปอยู่ในนั้นจนกว่าเราจะตรวจจนแน่ใจแล้วว่าคุณมีนะจะปลอดภัยจากพวกชายชุดดำนั่นแล้วเราจะแจ้งให้คุณทราบอีกครั้งหนึ่งครับ'
เจ้าหน้าที่ร่างสูงกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้นโดยไม่ได้บอกวิธีใช้ห้องนี้โดยละเอียดทำให้คิระต้องลองลูบๆคลำๆตรงนั้นตรงนี้มั่วๆจนกระทั่งรินหารีโมตควบคุมห้องนี้เจอและสั่งเปิดระบบช่วยเหลือขึ้นมาได้ในที่สุด
"โปรกเลือกรูปแบบการฝึกฝนค่ะ"
[ ปิ๊บๆ... วู้ม!!! ]
[ ..... ]
หน้าจอแสงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าร่างของคิระพร้อมข้อความที่ขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอนั้นว่า [ ฟังการบรรยาย ] / [ ฝึกภาคปฏิบัติ ] / [ ฝึกฝนอิสระ ] ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรชายหนุ่มมากนัก...
"เอ้อ... ริน มีนะ... ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเริ่มตรงไหนดี... ช่วยผมทีสิครับ"
"เอ่อ... / ง่า..."
ทั้งสองคนจ้องมองกันอยู่ครุ่หนึ่งก่อนที่รินจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นมาก่อนว่า
"พี่คิระ... จากที่ดูพี่น่าจะเป็นผู้เล่นระดับสูงจนไม่น่าจะมาใช้ห้องฝึกฝนแบบนี้แล้วนะครับ แล้วทำไมพี่ต้องมานั่งเปิดคู่มือของมือใหม่ดูแบบนี้ด้วยละ?"
"จริงด้วยค่ะ... จากที่ดูคุณคิระน่าจะมีระดับสัก 25 ขึ้นไปแล้วด้วย... แถมเท่าที่ดูเหมือนคุณจะมีอาชีพเป็น 'Fighter Tamer' ด้วย... เอ๊ะ!!!หรือว่าคุณตั้งใจมาฝึกกระบวนท่าใหม่คะ?"
"....."
คำพูดของรินและมีนะทำเอาคิระมึนไปครู่ใหญ่... ระดับ? อาชีพ??? กระบวนท่าใหม่!?! สงสัยเขาคงจะต้องเคลียเรื่องเข้าใจผิดกับคนตรงหน้าซะก่อนละมั้ง?
"เอาแบบสั้นๆได้ใจความเลยก็แล้วกันนะครับ... ผมเพิ่งมาเล่นเกมนี้เป็นวันแรก แถมนี่ยังเป็นเกมออนไลน์เกมแรกที่ผมเล่นในชีวิตอีกด้วยดังนั้นผมเลยอยากจะมาฝึกฝนให้เล่นเป็นจะได้ช่วยแม่หาเงินในโลกแห่งความจริงอีกแรงหนึ่ง เพราะผมป่วยจนต้องนอนโรงพยาบาลมาตลอดชีวิตและเป็นภาระของแม่มาตลอด 17 ปี... ดังนั้นเลิกเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนเก่งหรืออะไรแบบนั้นได้แล้วละครับ!!!"
"...../....."
เมื่อเห็นสีหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งของอีกฝ่ายแล้วชายหนุ่มจึงเริ่มต้นอธิบายเกี่ยวกับตัวเขาโดยละเอียดอยู่พักใหญ่ๆตั้งแต่เรื่องอาการป่วยของเขา อุบัติเหตุฟ้าผ่าก่อนเข้าเกม การที่เขาร่วงลงไปในหุบเขาไบซัน และอื่นๆจนถึงปัจจุบัน ยกเว้นเรื่องของตัวเขาอีกคนหนึ่งที่อีกฝ่ายขอให้ปิดเอาไว้และอธิบายว่าการเคลื่อนไหวแปลกๆของเขาคงเป็นผลกระทบจากฟ้าผ่าในครั้งนั้นแทน
หลังเล่าจบทั้งรินและมีนะต่างจ้อวมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจจนไม่ได้กล่าวอะไรออกมา จนกระทั่งรินเป็นฝ่ายหัวเราะออกมาก่อนใครเพื่อน
"ฮะ.. ฮะๆ... ฮะๆๆๆๆ!!! โอ้ย~* พี่คิระครับจะโกหกก็ให้มันแนบเนียนหน่อยสิครับ... ถ้าพี่นอนป่วยมาตลอด 17 ปีแถมไม่เคยเล่นเกมนี้มาก่อนละก็พี่ไม่มีทางควบคุมราชาไบซันอย่างเชี่ยวชาญแบบนั้นหรือเคลื่อนไหวแบบนั้นได้หรอก เพราะแม้นี่จะเป็นโลกของเกมออนไลน์ที่พี่สามารถปรับเปลี่ยนรูปร่างให้มีกล้ามขึ้นมาได้นิดหน่อย แต่ถ้าพี่ไม่เคยฝึกการต่อสู้มาเลยยังไงเวลาพี่วิ่งหรือเดินก้ต้องมีอาการเหนื่อยหอบบ้าง แต่ตอนที่ผมเห็นพี่สู้กับพวกชุดดำนั่นพี่คิระเก่งจะตายไปแถมตอนใช้ราชาไบซันสู้พี่ก็ออกคำสั่งต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วโดยไม่ต้องยก CT ขึ้นมาดูเลยด้วยซ้ำ!!! แล้วแบบนี้พี่ยังจะมีอะไรแก้ตัวอีกเหรอครับ?"
"... แล้วมีนะล่ะครับคิดว่ายังไง?"
"เอ่อ... คือ... ชั้นบอกไม่ได้หรอกค่ะว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่ชั้นว่าคุณคิระเก่งมากๆ... แล้วก็ใจดีมากด้วยค่ะ"
เด็กสาวมีท่าทีกระอักกระอ่วนขณะที่รินยังคงลงไปนอนขำกลิ้งอยุ่บนตัวพื้น ทำให้คิระเลิกพยายามโน้มน้าวให้ทั้งสองเชื่อคำพูดของเขาและหันไปศึกษาข้อมูลกับทางระบบแทน...
BTO เป็นเกมที่เน้นการจับอสูรสัตว์มาเลี้ยงซึ่งสัตว์อสูรในเกมนี้จะมีหลากหลายสายพันธ์ขึ้นอยู่กับภูมิประเทศและเผ่าพันธุ์... ส่วนผู้เล่นนั้นจะมีชื่อเรียกในเกมนี้เป็นเทมเมอร์ (Tamer) ซึ่งมีความหมายว่าผู้ฝึกสัตว์นั่นเอง
เทมเมอร์และสัตว์อสูรของเขาจะต้องเดินทางไปในโลกกว้างเพื่อพัฒนาไปด้วยกันซึ่งเมื่อมีระดับที่สูงขึ้นตัวเทมเมอร์จะสามารถเลือกอาชีพเพื่อพัฒนาความสามารถของตนเองไปในทิศทางต่างๆ ส่วนสัตว์อสูรนั้นสามารถพัฒนาร่างได้ตามขั้นตอนของตัวสัตว์อสูรเอง ใช้อุปกรณ์เสริม หรือใช้ระบบพิเศษของเครื่อง CT
เทมเมอร์สามารถเปลี่ยนอาชีพของตนได้ที่ระดับ 20 ก่อนที่เหล่าเทมเมอร์จะไปพัฒนา ค้นคว้า และเปลี่ยนอาชีพขั้นต่อไปตามแต่ที่เทมเมอร์คนนั้นๆต้องการ โดยอาชีพที่เทมเมอร์สามารถเลือกเปลี่ยนได้นั้นมีทั้งสิ้น 8 สายอาชีพด้วยกันซึ่งได้แก่
Fighting Tamer (นักสู้) : เป็นเทมเมอร์ที่มีความสามารถทางกายสูงที่สุด สามารรถปะทะกับสัตว์อสูรขนาดใหญ่ได้เพียงลำพังหรือออกลุยในแนวหน้าร่วมกับสัตว์อสูรคู่ใจได้อย่างง่ายดาย จุดเด่นคือทักษะต่อสู้และเสริมพลังตัวเองจำนวนมากที่ช่วยให้ตัวเทมเมอร์แข็งแกร่งทัดเทียมกับสัตว์อสูรได้ง่ายๆ
Sniping Tamer (นักซุ่มยิง) : เป็นเทมเมอร์ที่เน้นการต่อสู้ระยะไกลเป็นหลัก สามารถพกพาอาวุธประเภทปืนหรือธนูไปซุ่มโจมตีสัตว์อสูรในที่ลับหรือยิงสนับสนุนสัตว์อสูรของตนระหว่างต่อสู้ได้จากระยะไกล มีความสามารถพิเศษในการตรวจหาศัตรูในระยะไกล อำพรางกาย และทักษะจู่โจมระยะไกลอันทรงพลัง
Traping Tamer (นักวางกับดัก) : เป็นเทมเมอร์ประเภทที่เน้นการวางกับดักหรือแกะรอยศัตรู สามารถค้นหาสัตว์อสูรที่ซ่อนตัวอยู่หรือแกะรอยสัตว์อสูรประเภทต่างๆได้ เน้นการใช้อาวุธที่พกพาสะดวกจำพวกมีดสั้นร่วมกับ กับดักหลากชนิดที่มีประสิทธิภาพแตกต่างกันไป มีความสามารถในการต่อสู้ค่อนข้างต่ำแต่จะมีความเร็วและทักษะซ่อนตัวสูง
Sneaking Tamer (นักเร้นกาย) : เทมเมอร์ระดับสูงที่มีความสามารถในการอำพรางกายชั้นเลิศและทักษะพิเศษในการสังหารสัตว์อสูรได้ด้วยการจู่โจมไปยังจุดตายอย่างแม่นยำ มีทักษะผสมยาพิษและยาแก้พิษหลากชนิดไว้ใช้ร่วมกับลูกดอกอาบยาพิษหรืออาวุธลับจำพวกดาวกระจายเพื่อทำให้ศัตรูอ่อนแอก่อนลงมือสังหารในครั้งเดียว มีความสามารถในการต่อสู้ตัวต่อตัวในระดับหนึ่งแต่ทักษะส่วนใหญ่เน้นการลอบสังหารมากกว่าสู้ตรงๆ
Supporting Tamer (นักบวช) : เทมเมอร์ที่มีทักษาะเสริมพลังและฟื้นฟูหลากหลายสำหรับเพิ่มความสามารถให้กับสัตว์อสูรหรือตนเองเพื่อใช้ในการต่อสู้ เป็นอาชีพที่มีความสามารถในการรักษาสูงที่สุดและสามารถฟื้นชีวิตให้กับสัตว์อสูรที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้ได้ มีความสามารถในการต่อสู้ต่ำที่สุดในบรรดาอาชีพทั้งหมด
Magician Tamer (นักเวทย์) : ผู้ครอบครองพลังเวทมนตร์อันทรงอาณุภาพ สามารถใช้เวทมนตร์บทเล็กในการปะทะระยะประชิด เวทมนตร์บทกลางสำหรับสนับสนุนสัตว์เลี้ยงในการต่อสู้ และเวทมนตร์บทใหญ่สำหรับทำลายล้างเป็นวงกว้าง มีพลังทำลายสูงที่สุดในบรรดาอาชีพทั้งหมดแต่มีข้อเสียที่การเสียเวลาในการร่ายเวทมนตร์ ซึ่งหากถูกขัดระหว่างการร่ายจะทำให้เวทมนตร์ล้มเหลว ทว่าหากร่ายสำเร็จก็จะได้พลังทำลายล้างอันมหาศาลเป็นสิ่งตอบแทน
Crafting Tamer (นักประดิษฐ์) : ผู้ครอบครองสติปัญญาอันปราดเปรื่องและควมคิดอันสร้างสรรค์ สามารถนำอุปกรณ์ต่างๆมาผสมหรือสร้างเป็นสิ่งใหม่ๆ หรือนำชิ้นส่วนของสัตว์อสูรมาสร้างเป็นอุปกรณ์ใหม่ๆตามที่ใจต้องการ ซึ่งบางครั้งเทมเมอร์สายนี้สามารถสร้างอุปกรณ์ชั้นเลิศที่มีเพียงชิ้นเดียวภายในเกมออกมาขายได้ในราคาสูงอีด้วย
Merchant Tamer (พ่อค้า/แม่ค้า) : พ่อค้าแม่ขายผู้มีวาทะศิลป์ดีเยี่ยม สามารถติดต่อซื้อขายสินค้ากับ NPC ได้ในราคาที่ถูกกว่าปกติและขายของได้ในราคาที่แพงขึ้น สามารถเพิ่มโอกาสได้ของลับจากสัตว์อสูรต่างๆรวมไปถึงความสามารถอื่นๆในการสร้างร้านหรือธุรกิจของตนเองได้ เป็นอาชีพที่สร้างและผลาญเงินได้รวดเร็วที่สุดในเกม
แต่ละอาชีพจะมีขั้นตอนการเปลี่ยนอาชีพที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งขึ้นอยู่กับระบบว่าจะสุ่มภารกิจแบบใดให้... ฯลฯ
ใจความหลักๆที่คิระจับได้เกี่ยวกับอาชีพต่างๆมีเพียงเท่านี้เพราะนอกเหนือจากที่ว่ามานั้นจะเป็นทักษะของอาชีพต่างๆที่คิดระคิดว่ามันยังคงห่างไกลกับตัวเขาในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงข้ามไปดูยังส่วนของสัตว์อสูรและเรื่องอื่นๆที่เขาควรจะรู้มากกว่านี้แทน...
ว่าแต่เนื้อหาที่ต้องอ่านในนี้มีตั้งหลายร้อยหัวข้อ... เฮ้ยมันจะเยอะไปไหนเนี่ย!?! แบบนี้กว่าเขาจะทำความเข้าใจได้หมดไม่ใช่ว่าต้องมานั่งอ่านทั้งคืนหรอกนะ!!!
-----
[ โปรดติดตามตอนต่อไป ]
แม้จะดีใจอยู่บ้างที่ตัวผมอีกคนยังไม่ได้หายไป แต่ไอ้บทที่จะพบก็พบ บทที่จะจากก็จากแบบนี้มันชวนให้ผมหงุดหงิดนะเฟ้ย!!! เจอกันยังไม่ทันถามอะไรก็โดนต่อย พอบทมีเรื่องจะถามก็ดันจากกันซะดื้อๆแบบนี้ พระเจ้ามีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย!?!
-----
# อาคารเริ่มต้น : ห้องพยาบาล
...บรรยากาศภายในตัวห้องดูไม่สู้ดีนักเมื่อเจ้าหน้าที่จำนวนมากพากันเดินเข้าออกอยู่เป็นระยะๆหลังจากเกิดเหตุพยายามลักพาตัวหญิงสาวตอนกลางวันแสกๆ ที่จนบัดนี้เจ้าตัวก็ยังไม่ได้ปริปากบอกอะไรกับเจ้าหน้าที่สักคำ และเอาแต่เฝ้าดูอาการของชายหนุ่มที่บุกเข้ามาช่วยตนเอาไว้โดยมีเด็กชายและคู่หูหมาป่าคอยปลอบใจอยู่ข้างๆ...
"ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ พี่คิระต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆเลยเชื่อผมสิ"
"....."
รินพยายามชวนอีกฝ่ายคุยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศเนื่องจากเขารู้สึกอึดอัดที่ต้องนั่งข้างๆร่างอันไร้สติของคิระ ขณะที่หญิงสาวจ้องมองร่างของชายหนุ่มด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อยโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น
"พี่คิระน่ะเก่งจะตาย แถมยังมีราชาไบซันเป็นพวกด้วยนะ ดังนั้นพี่เขาต้องเก่งมากเลยละจริงไหม?"
"....."
รินยังคงพยายามชวนอีกฝ่ายคุยต่อไปทว่าสิ่งที่หญิงสาวตอบกลับมายังคงมีเพียงความเงียบและท่าทีอันนิ่งเฉยเช่นเดิม
"แล้วก็... พี่เขาก็ต่อยตีเก่ง แต่แค่เผลอไปหน่อยเดียวเท่านั้น... ดังนั้น... เอ้อ..."
"....."
แม้ว่ารินจะพยายามชวนคุยสักเท่าไหร่แต่หญิงสาวดูจะไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้มีเจ้าหน้าที่เข้ามาสอบถามถึงสาเหตุของเรื่องต่างๆแต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรจนเด็กชายต้องช่วยไกล่เกลี่ยให้ไปรอบหนึ่งแล้ว ดูท่าคนที่จะทำให้เธอยอมปริปากพูดได้คงมีแค่ชายหนุ่มบนเตียงเพียงคนเดียวกระมัง?
หญิงสาวมีส่วนสูงราวๆ 169 Cm. ซึ่งจัดได้ว่าสูงกว่ารินอยู่พอสมควร เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเหยียดตรงและดัดเป็นลอนบริเวณปลายผมคาดด้วยที่คาดผมสีดำสลับขาว ชุดที่เธอใส่นั้นเป็นเสื้อแขนยาวสวมทับด้วยเสื้อสเว็ตเตอร์สีน้ำตาลอ่อนและกระโปรง เมื่อรวมถุงเท้าสีดำยาวและรองเท้าสีเดียวกันและแววตากลมโตสีฟ้าใสที่ดูเศร้าสร้อยแล้วทำให้เธอดูสวยแบบเศร้าๆได้อย่างน่าประหลาด
[ อือ... ]
ร่างของชายหนุ่มบนตัวเตียงส่งเสียงครวญครางเบาๆออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบ ทว่าจนถึงบัดนี้เวลาได้ผ่านไปถึงสองชั่วโมงแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย แถมคนข้างก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรด้วยแม้แต่คำเดียว ทำให้รินไม่อาจทนอยู่เฉยๆได้อีกต่อไปและลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย
"โอย... เอางี้!!! ผมจะไปซื้อน้ำมาให้ พี่สาวอยากดื่มอะไรมั้ย?"
"....."
"โอเค... เงียบถือว่าไม่เอา.. งั้น.. ผมไปละ!!!"
[ กึกๆๆๆ... ]
[ แกร๊ก!!! ]
เด็กชายกระทืบเท้าอย่างหัวเสียพลางก้าวตรงไปยังบานประตูและกระชากมันออกอย่างแรง
"น้ำส้ม..."
"... หะ!?!"
เด็กชายที่กำลังก้าวเท้าออกไปจากห้องต้องชะงักฝีเท้าและหันกลับมามองเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังส่งรอยยิ้มบางๆมาให้เขาอย่างอบอุ่นต่างกับบุคลิกซึมๆที่เป็นมาตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมานี้
"ชั้นขอน้ำส้มค่ะ... แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนชั้นมาตลอดสองชั่วโมงนะคะ"
"....."
'เวลาเธอยิ้มก็น่ารักดีแฮะ...' รินจ้องมองภาพรอยยิ้มของเธอตาค้าง จนกระทั่งหญิงสาวสาวจ้องมองเขากลับด้วยความสงสัยทำให้เด็กชายตั้งสติได้และรีบออกวิ่งไปหาซื้อน้ำตามที่บอกเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นเด็กชายก้าวพ้นบานประตูออกไปแล้วหญิงสาวจึงเก็บรอยยิ้มของเธอเอาไว้และกลับไปทำหน่าเศร้าซึมตามเดิมจนกระทั่งน้ำเสียงอ่อยๆของใครบางคนดังออกมาจากบนตัวเตียง
"... ที่นี่คือ?"
".....!!!"
น้ำเสียงทุ้มที่ฟังดูประหลาดใจของคิระทำให้เด็กสาวรีบหันกลับมามองชายหนุ่มที่ได้สติและกำลังยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากจนเธอต้องรีบเข้าไปช่วยพยุงอีกแรงหนึ่ง
"ที่นี่คือห้องพยาบาลค่ะ... ว่าแต่คุณคิระรู้สึกยังไงบ้างคะ?"
"เอ่อ... มันรู้สึกมึนๆ แล้วก็ปวดตุบๆในหัว... นอกนั้นก็รู้สึกเหมือนผมจะต้องทำอะไรสักอย่างที่สำคัญแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก... ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ?"
ประโยคแรกๆก็ดีอยู่หรอก... แต่พอมาถึงประโยคสุดท้ายนี่สิ!!! เด็กสาวถึงกับน้ำตาคลอเบ้าทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าวจนคิระถึงกับเหวอเมื่อได้เห็นหยดน้ำใสๆไหลรินออกมาจากของตาของเธอเลยทีเดียว
"อะ... เอ้อ!!! ผมนึกออกแล้ว เธอคือเด็กสาวที่ผมช่วยเอาไว้เมื่อตะกี้ใช่มั้ย?"
"ชั้นชื่อ มีนะ (Miina) ค่ะ"
"อ้อ มีนะจังสินะ? ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ"
"ค่ะ!!!"
เด็กสาวปาดน้ำตาออกและกลับมายิ้มสดใสอีกครั้งหนึ่งในเวลาสั้นๆจนคิระอดแปลกใจไม่ได้ ก่อนที่ร่างของรินจะเดินกลับเข้ามาในตัวห้องพร้อมกระป๋องน้ำจำนวนมากภายในอ้อมแขน
"ดันเผลอหยอดเหรียญเงินซื้อน้ำเลยได้มาซะเยอะเลยเรา... อ๊ะ? พี่คิระ!!!"
"สวัสดีครับริน ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ"
"โฮ้ย~!!! ผมรู้อยู่แล้วละว่าพี่คงไม่เป็นอะไร... ว่าแต่เอาน้ำหน่อยมั้ยครับ?"
[ กึก!!! ]
[ อาเระ? ]
เท้าของรินสะดุดเข้ากับขอบประตูจนกระป๋องน้ำทั้งหลายพุ่งตรงมายังร่างของคิระซึ่งนั่งอ้าปากค้างอยู่บนตัวเตียง ก่อนที่แววตาของเขาจะเปล่งประกายออกมาพร้อมสองมือที่ตวัดเข้าหากระป๋องเหล่านั้นในชั่วพริบตา
[ ควับๆๆๆๆ!!! ]
[ ฟู่ว... ]
กระป๋องทั้งหมดถูกรวบเอาไว้อย่างง่ายดายพร้อมเสียงทอดถอนใจของคิระที่รับรู้ได้ว่าเขาใช้ความสามารถเหนือมนุษย์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้งหนึ่ง ทว่าบรรยากาศเงียบผิดปกตินั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่ารินที่หอบเอากระป๋องพวกนี้มาหายไปไหน?
"รินครับ... หายไปไหนแล้วเนี่ย?"
"อู้อี้ๆ... / .....?"
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากข้างตัวเตียง ทำให้คิระต้องชะโงกหน้าออกไปดู ก่อนจะพบว่าใบหน้าของรินกำลังซุกหน้าอยู่บนทรวงอกของมีนะที่พยายามเข้าไปรับร่างของเด็กชายจนล้มลงไปด้วยกันนั้นเอง!!!
"อูย... เจ็บจังเลย... เอ๊ะ?"
"โอย... นี่มันอะไรเนี่ย? นิ่มๆ... แต่รู้สึกดีแฮะ เฮ้ย!!!"
"..... / ..... / ....."
ใบหน้าของมีนะเริ่มขึ้นสีจัดพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ขณะที่หน้าของรินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดพร้อมมือที่ยังคงทาบอยู่บนทรวงอกของอีกฝ่ายโดยมีคิระที่ทำสีหน้ากลืนไม่เขาคายไม่ออกจ้องดูอยู่จากมุมสูง...
[ กรี้ด~!!! / ว้าก!!! / จ๊าก!!! ]
ทั้ง 3 กรีดร้องขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกันก่อนที่มือของมีนะจะหวดเข้าใส่ใบหน้าของรินด้วยความเร็วสูง
[ เพียะ!!! / โครม!!! ]
ร่างของรินปลิวไปตามแรงตบของเด็กสาวที่ตอนนี้กระโดดขึ้นไปบนตัวเตียงและใช้ร่างของคิระเป็นที่กำบังท่ามกลางใบหน้าสับสนของเด็กหนุ่มที่จ้องมองมีนะสลับกับรินอยู่เนืองๆ
"เกิดอะไรขึ้น!?! / เสียงมาจากห้องพยาบาล!!! / ไปดูกันเร็ว!!!"
[ โครม!!! ]
[ กึกๆๆๆ / แกร๊กๆๆ!!! ]
[ ..... ]
เจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาในตัวห้องพร้อมอาวุธครบมือและเครื่อง CT ที่ถูกยกขึ้นในท่าเตรียมพร้อม... ทว่าภาพของมีนะที่หลบอยู่ข้างหลังคิระโดยมีร่างของรินนั่งกุมแก้มของตนอยู่ข้างกำแพงทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ได้แต่จ้องมองภาพเหล่านั้นด้วยความงง
"เอ่อ เกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยน่ะครับ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วละ"
"แน่ใจนะ? ...เอาล่ะทุกคนแยกย้ายได้!!!"
คิระจำได้ว่าชายที่ออกคำสั่งกับเหล่าเจ้าหน้าที่คือคนที่เขาคุยด้วยตอนขอเข้ารับการฝึกเบื้องต้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้เดินตามเจ้าหน้าที่คนอื่นๆไปและเดินกลับมาหาคิระด้วยสีหน้าอมทุกข์โดยไม่ผิดบัง
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณลูกค้า แต่ตอนนี้เรากำลังตรวจค้นตัวตึกอย่างเร่งด่วนเพราะเหตุวุ่นวายเมื่อครู่นี้ ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมว่าคุณลูกค้ากับเพื่อนๆน่าจะไปใช้ห้องที่คุณจองเอาไว้เมื่อสักครู่นี้เพื่อศึกษาระบบพื้นฐานจนกว่าเราจะมั่นใจในความปลอดภัยของที่นี่ดีกว่านะครับ"
"ขอบคุณมากครับ... มีนะ ริน ไปกันเถอะ"
"เอ๋? อ้ะ... ค่ะ!!!"
มีนะรีบเกาะแขนของคิระเอาไว้และเดินตามชายหนุ่มออกไปขณะที่รินได้แต่ลูบแก้มตัวเองป้อยๆสสับกับจ้องมองมือตัวเองพลางระลึกถึงสัมผัสเมื่อสักครู่นี้อยู่เงียบๆ
"เมื่อตะกี้นี้เรา... กับพี่สาวคนนั้น... เอื๊อก!!!"
[ จ๊อกๆๆ... ]
เลือดกำเดาไหลเยิ้มออกมาจากจมูกของเด็กชายอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รินจะรีบตั้งสติแล้ววิ่งตามคิระกับมีนะไปก่อนที่จะพวกเขาคลาดกัน
.....
# อาคารเริ่มต้น : ชั้น 3 ห้อง 327
"ยินดีต้อนรับสู่ระบบฝึกฝนขั้นพื้นฐานของผู้เล่นใหม่ หากท่านมีอะไรต้องการสอบถามโปรดรอจนระบบอธิบายเสร็จแล้วทางเราจะมีการเว้นช่วงให้ถามคำถามค่ะ"
เสียงจากระบบดังขึ้นภายในห้องพักสีขาวซึ่งมีพื้นที่โล่งกว้างสำหรับฝึกซ้อมและส่วนพักอาศัยซึ่งมีเตียงขนาดใหญ่สำหรับนอนพักรวมไปถึงห้องน้ำและห้องครัวซึ่งแยกเป็นสัดส่วนอย่างลงตัว
'ห้องพักนี่เหมือนกับโรงแรมของทางระบบซึ่งสามารถนอนพักหรือฝึกฝนได้ตามแต่สะดวก... ห้องพักนี่จำกัดเวลาใช้อยู่ที่ 24 ชม. ตามเวลาของเกมซึ่งหากคุณต้องการเลิกบริการก็แค่นำกุญแจลงไปคินที่เคาท์เตอร์ข้างล่างหรือเมื่อเวลาหมดทางระบบจะส่งคุณหลับลงไปที่นั่นด้วยตัวเอง... ตอนนี้ผมขอให้คุณเข้าไปอยู่ในนั้นจนกว่าเราจะตรวจจนแน่ใจแล้วว่าคุณมีนะจะปลอดภัยจากพวกชายชุดดำนั่นแล้วเราจะแจ้งให้คุณทราบอีกครั้งหนึ่งครับ'
เจ้าหน้าที่ร่างสูงกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้นโดยไม่ได้บอกวิธีใช้ห้องนี้โดยละเอียดทำให้คิระต้องลองลูบๆคลำๆตรงนั้นตรงนี้มั่วๆจนกระทั่งรินหารีโมตควบคุมห้องนี้เจอและสั่งเปิดระบบช่วยเหลือขึ้นมาได้ในที่สุด
"โปรกเลือกรูปแบบการฝึกฝนค่ะ"
[ ปิ๊บๆ... วู้ม!!! ]
[ ..... ]
หน้าจอแสงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าร่างของคิระพร้อมข้อความที่ขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอนั้นว่า [ ฟังการบรรยาย ] / [ ฝึกภาคปฏิบัติ ] / [ ฝึกฝนอิสระ ] ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรชายหนุ่มมากนัก...
"เอ้อ... ริน มีนะ... ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเริ่มตรงไหนดี... ช่วยผมทีสิครับ"
"เอ่อ... / ง่า..."
ทั้งสองคนจ้องมองกันอยู่ครุ่หนึ่งก่อนที่รินจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นมาก่อนว่า
"พี่คิระ... จากที่ดูพี่น่าจะเป็นผู้เล่นระดับสูงจนไม่น่าจะมาใช้ห้องฝึกฝนแบบนี้แล้วนะครับ แล้วทำไมพี่ต้องมานั่งเปิดคู่มือของมือใหม่ดูแบบนี้ด้วยละ?"
"จริงด้วยค่ะ... จากที่ดูคุณคิระน่าจะมีระดับสัก 25 ขึ้นไปแล้วด้วย... แถมเท่าที่ดูเหมือนคุณจะมีอาชีพเป็น 'Fighter Tamer' ด้วย... เอ๊ะ!!!หรือว่าคุณตั้งใจมาฝึกกระบวนท่าใหม่คะ?"
"....."
คำพูดของรินและมีนะทำเอาคิระมึนไปครู่ใหญ่... ระดับ? อาชีพ??? กระบวนท่าใหม่!?! สงสัยเขาคงจะต้องเคลียเรื่องเข้าใจผิดกับคนตรงหน้าซะก่อนละมั้ง?
"เอาแบบสั้นๆได้ใจความเลยก็แล้วกันนะครับ... ผมเพิ่งมาเล่นเกมนี้เป็นวันแรก แถมนี่ยังเป็นเกมออนไลน์เกมแรกที่ผมเล่นในชีวิตอีกด้วยดังนั้นผมเลยอยากจะมาฝึกฝนให้เล่นเป็นจะได้ช่วยแม่หาเงินในโลกแห่งความจริงอีกแรงหนึ่ง เพราะผมป่วยจนต้องนอนโรงพยาบาลมาตลอดชีวิตและเป็นภาระของแม่มาตลอด 17 ปี... ดังนั้นเลิกเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนเก่งหรืออะไรแบบนั้นได้แล้วละครับ!!!"
"...../....."
เมื่อเห็นสีหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งของอีกฝ่ายแล้วชายหนุ่มจึงเริ่มต้นอธิบายเกี่ยวกับตัวเขาโดยละเอียดอยู่พักใหญ่ๆตั้งแต่เรื่องอาการป่วยของเขา อุบัติเหตุฟ้าผ่าก่อนเข้าเกม การที่เขาร่วงลงไปในหุบเขาไบซัน และอื่นๆจนถึงปัจจุบัน ยกเว้นเรื่องของตัวเขาอีกคนหนึ่งที่อีกฝ่ายขอให้ปิดเอาไว้และอธิบายว่าการเคลื่อนไหวแปลกๆของเขาคงเป็นผลกระทบจากฟ้าผ่าในครั้งนั้นแทน
หลังเล่าจบทั้งรินและมีนะต่างจ้อวมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจจนไม่ได้กล่าวอะไรออกมา จนกระทั่งรินเป็นฝ่ายหัวเราะออกมาก่อนใครเพื่อน
"ฮะ.. ฮะๆ... ฮะๆๆๆๆ!!! โอ้ย~* พี่คิระครับจะโกหกก็ให้มันแนบเนียนหน่อยสิครับ... ถ้าพี่นอนป่วยมาตลอด 17 ปีแถมไม่เคยเล่นเกมนี้มาก่อนละก็พี่ไม่มีทางควบคุมราชาไบซันอย่างเชี่ยวชาญแบบนั้นหรือเคลื่อนไหวแบบนั้นได้หรอก เพราะแม้นี่จะเป็นโลกของเกมออนไลน์ที่พี่สามารถปรับเปลี่ยนรูปร่างให้มีกล้ามขึ้นมาได้นิดหน่อย แต่ถ้าพี่ไม่เคยฝึกการต่อสู้มาเลยยังไงเวลาพี่วิ่งหรือเดินก้ต้องมีอาการเหนื่อยหอบบ้าง แต่ตอนที่ผมเห็นพี่สู้กับพวกชุดดำนั่นพี่คิระเก่งจะตายไปแถมตอนใช้ราชาไบซันสู้พี่ก็ออกคำสั่งต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วโดยไม่ต้องยก CT ขึ้นมาดูเลยด้วยซ้ำ!!! แล้วแบบนี้พี่ยังจะมีอะไรแก้ตัวอีกเหรอครับ?"
"... แล้วมีนะล่ะครับคิดว่ายังไง?"
"เอ่อ... คือ... ชั้นบอกไม่ได้หรอกค่ะว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่ชั้นว่าคุณคิระเก่งมากๆ... แล้วก็ใจดีมากด้วยค่ะ"
เด็กสาวมีท่าทีกระอักกระอ่วนขณะที่รินยังคงลงไปนอนขำกลิ้งอยุ่บนตัวพื้น ทำให้คิระเลิกพยายามโน้มน้าวให้ทั้งสองเชื่อคำพูดของเขาและหันไปศึกษาข้อมูลกับทางระบบแทน...
-----
BTO เป็นเกมที่เน้นการจับอสูรสัตว์มาเลี้ยงซึ่งสัตว์อสูรในเกมนี้จะมีหลากหลายสายพันธ์ขึ้นอยู่กับภูมิประเทศและเผ่าพันธุ์... ส่วนผู้เล่นนั้นจะมีชื่อเรียกในเกมนี้เป็นเทมเมอร์ (Tamer) ซึ่งมีความหมายว่าผู้ฝึกสัตว์นั่นเอง
เทมเมอร์และสัตว์อสูรของเขาจะต้องเดินทางไปในโลกกว้างเพื่อพัฒนาไปด้วยกันซึ่งเมื่อมีระดับที่สูงขึ้นตัวเทมเมอร์จะสามารถเลือกอาชีพเพื่อพัฒนาความสามารถของตนเองไปในทิศทางต่างๆ ส่วนสัตว์อสูรนั้นสามารถพัฒนาร่างได้ตามขั้นตอนของตัวสัตว์อสูรเอง ใช้อุปกรณ์เสริม หรือใช้ระบบพิเศษของเครื่อง CT
เทมเมอร์สามารถเปลี่ยนอาชีพของตนได้ที่ระดับ 20 ก่อนที่เหล่าเทมเมอร์จะไปพัฒนา ค้นคว้า และเปลี่ยนอาชีพขั้นต่อไปตามแต่ที่เทมเมอร์คนนั้นๆต้องการ โดยอาชีพที่เทมเมอร์สามารถเลือกเปลี่ยนได้นั้นมีทั้งสิ้น 8 สายอาชีพด้วยกันซึ่งได้แก่
Fighting Tamer (นักสู้) : เป็นเทมเมอร์ที่มีความสามารถทางกายสูงที่สุด สามารรถปะทะกับสัตว์อสูรขนาดใหญ่ได้เพียงลำพังหรือออกลุยในแนวหน้าร่วมกับสัตว์อสูรคู่ใจได้อย่างง่ายดาย จุดเด่นคือทักษะต่อสู้และเสริมพลังตัวเองจำนวนมากที่ช่วยให้ตัวเทมเมอร์แข็งแกร่งทัดเทียมกับสัตว์อสูรได้ง่ายๆ
Sniping Tamer (นักซุ่มยิง) : เป็นเทมเมอร์ที่เน้นการต่อสู้ระยะไกลเป็นหลัก สามารถพกพาอาวุธประเภทปืนหรือธนูไปซุ่มโจมตีสัตว์อสูรในที่ลับหรือยิงสนับสนุนสัตว์อสูรของตนระหว่างต่อสู้ได้จากระยะไกล มีความสามารถพิเศษในการตรวจหาศัตรูในระยะไกล อำพรางกาย และทักษะจู่โจมระยะไกลอันทรงพลัง
Traping Tamer (นักวางกับดัก) : เป็นเทมเมอร์ประเภทที่เน้นการวางกับดักหรือแกะรอยศัตรู สามารถค้นหาสัตว์อสูรที่ซ่อนตัวอยู่หรือแกะรอยสัตว์อสูรประเภทต่างๆได้ เน้นการใช้อาวุธที่พกพาสะดวกจำพวกมีดสั้นร่วมกับ กับดักหลากชนิดที่มีประสิทธิภาพแตกต่างกันไป มีความสามารถในการต่อสู้ค่อนข้างต่ำแต่จะมีความเร็วและทักษะซ่อนตัวสูง
Sneaking Tamer (นักเร้นกาย) : เทมเมอร์ระดับสูงที่มีความสามารถในการอำพรางกายชั้นเลิศและทักษะพิเศษในการสังหารสัตว์อสูรได้ด้วยการจู่โจมไปยังจุดตายอย่างแม่นยำ มีทักษะผสมยาพิษและยาแก้พิษหลากชนิดไว้ใช้ร่วมกับลูกดอกอาบยาพิษหรืออาวุธลับจำพวกดาวกระจายเพื่อทำให้ศัตรูอ่อนแอก่อนลงมือสังหารในครั้งเดียว มีความสามารถในการต่อสู้ตัวต่อตัวในระดับหนึ่งแต่ทักษะส่วนใหญ่เน้นการลอบสังหารมากกว่าสู้ตรงๆ
Supporting Tamer (นักบวช) : เทมเมอร์ที่มีทักษาะเสริมพลังและฟื้นฟูหลากหลายสำหรับเพิ่มความสามารถให้กับสัตว์อสูรหรือตนเองเพื่อใช้ในการต่อสู้ เป็นอาชีพที่มีความสามารถในการรักษาสูงที่สุดและสามารถฟื้นชีวิตให้กับสัตว์อสูรที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้ได้ มีความสามารถในการต่อสู้ต่ำที่สุดในบรรดาอาชีพทั้งหมด
Magician Tamer (นักเวทย์) : ผู้ครอบครองพลังเวทมนตร์อันทรงอาณุภาพ สามารถใช้เวทมนตร์บทเล็กในการปะทะระยะประชิด เวทมนตร์บทกลางสำหรับสนับสนุนสัตว์เลี้ยงในการต่อสู้ และเวทมนตร์บทใหญ่สำหรับทำลายล้างเป็นวงกว้าง มีพลังทำลายสูงที่สุดในบรรดาอาชีพทั้งหมดแต่มีข้อเสียที่การเสียเวลาในการร่ายเวทมนตร์ ซึ่งหากถูกขัดระหว่างการร่ายจะทำให้เวทมนตร์ล้มเหลว ทว่าหากร่ายสำเร็จก็จะได้พลังทำลายล้างอันมหาศาลเป็นสิ่งตอบแทน
Crafting Tamer (นักประดิษฐ์) : ผู้ครอบครองสติปัญญาอันปราดเปรื่องและควมคิดอันสร้างสรรค์ สามารถนำอุปกรณ์ต่างๆมาผสมหรือสร้างเป็นสิ่งใหม่ๆ หรือนำชิ้นส่วนของสัตว์อสูรมาสร้างเป็นอุปกรณ์ใหม่ๆตามที่ใจต้องการ ซึ่งบางครั้งเทมเมอร์สายนี้สามารถสร้างอุปกรณ์ชั้นเลิศที่มีเพียงชิ้นเดียวภายในเกมออกมาขายได้ในราคาสูงอีด้วย
Merchant Tamer (พ่อค้า/แม่ค้า) : พ่อค้าแม่ขายผู้มีวาทะศิลป์ดีเยี่ยม สามารถติดต่อซื้อขายสินค้ากับ NPC ได้ในราคาที่ถูกกว่าปกติและขายของได้ในราคาที่แพงขึ้น สามารถเพิ่มโอกาสได้ของลับจากสัตว์อสูรต่างๆรวมไปถึงความสามารถอื่นๆในการสร้างร้านหรือธุรกิจของตนเองได้ เป็นอาชีพที่สร้างและผลาญเงินได้รวดเร็วที่สุดในเกม
แต่ละอาชีพจะมีขั้นตอนการเปลี่ยนอาชีพที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งขึ้นอยู่กับระบบว่าจะสุ่มภารกิจแบบใดให้... ฯลฯ
-----
ใจความหลักๆที่คิระจับได้เกี่ยวกับอาชีพต่างๆมีเพียงเท่านี้เพราะนอกเหนือจากที่ว่ามานั้นจะเป็นทักษะของอาชีพต่างๆที่คิดระคิดว่ามันยังคงห่างไกลกับตัวเขาในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงข้ามไปดูยังส่วนของสัตว์อสูรและเรื่องอื่นๆที่เขาควรจะรู้มากกว่านี้แทน...
ว่าแต่เนื้อหาที่ต้องอ่านในนี้มีตั้งหลายร้อยหัวข้อ... เฮ้ยมันจะเยอะไปไหนเนี่ย!?! แบบนี้กว่าเขาจะทำความเข้าใจได้หมดไม่ใช่ว่าต้องมานั่งอ่านทั้งคืนหรอกนะ!!!
-----
[ โปรดติดตามตอนต่อไป ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น