[BTO] Beast Tamer Online โลกจินตนาการแห่งสรรพสัตว์

ลำดับตอนที่ #8 : Ep.7 พบกันอีกครั้ง (V.3)

     - Ep.7 พบกันอีกครั้ง -


     ปวดหัวจังเลย... ทำไมกัน? ทั้งๆที่ผมกำลังรู้สึกเบาสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นและสามารถเคลื่อนไหวร่างกายเข้าต่อสู้กับกลุ่มชายชุดดำได้อย่างสบายๆอยู่เลยแท้ๆ แต่ทำไมจู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างพร้อมกับอาการปวดหัวที่เหมือนมี มือของใครก็ไม่รู้มาบีบสมองของผมอย่างงั้นละ...


     หลังจากนั้นผมก็พยายามตั้งสติและตั้งใจกลับไปสู้ต่อ ทว่าในตอนนั้นเองที่ปลายเท้าของพี่ชายหัวโล้นหวดเข้าใส่ปลายคางของผม ทำให้ทุกๆอย่างกลายเป็นสีดำไปหมด... รอบด้านมีแต่สีดำแบบนี้... รู้สึกเหมือนผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนนะ?

-----

     #?????


     [ อูย... ]


     เสียงร้องครวญครางดังออกมาจากร่างของคิระหลังจากที่เขาฟื้นคืนสติขึ้นมาท่ามกลางพื้นที่สีดำซึ่งเด็กหนุ่มรู้สึกคลั้บคล้ายคลับคลาว่าตนเคยมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้...


     "... ที่ไหนอ้ะ?"


     แต่อนิจจา... พระเอกของเราจำไม่ได้ (เอ้า... ซะงั้นอะ!!!)


     [ หงับ!!! ]
     [ จ๊ากกก~!?! ]


     สัมผัสของฟันคมๆแล่นผ่านบริเวณฝ่ามือจนเด็กหนุ่มต้องแหกปากร้องลั่นด้วยความเจ็บ ก่อนที่เขาจะยกมือข้างนั้นขึ้นมาและพบกับแววตาขี้เล่นอันคุ้นเคย

     "นี่กัดผมอีกแล้วเหรอ!?! คราวก่อนหลอกให้เคลิ้มแล้วกัดมาทีนึงแล้วนะ!!!"

     "อ๊งๆ~♥"


     จิ้งจอกสีทองตัวน้อยโบกหางทั้ง 9 อย่างร่าเริงพลางส่งเสียงร้องตอบกับคิระก่อนที่เด็กหนุ่มจะนึกถึงเรื่องราวในครั้งก่อนขึ้นมาได้ในชั่วพริบตานั้นเอง

     "อ๊ะ... ใช่แล้ว ที่นี่คือ!!!"

     "...ภายในห้วงความคิดของนายยังไงล่ะ"

     "อ๊ะ... คิระ!!!"


     น้ำเสียงที่เหมือนกันกับเขาไม่ผิดเพี้ยงดังมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่คิระจะหันไปเผชิญหน้ากับตัวเขาอีกคนหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความสับสนเล็กน้อย

     "ดีใจจังที่ได้เจอนายอีก... ว่าแต่ทำไมนายยังไม่หายไปล่ะ? ก็นายบอกว่านายจะรวมวิญญาณเข้ากันกับชั้นนี่นา? เอ๊ย!!! ก่อนหน้านั้นบอกชั้นก่อนว่าทำไมชั้นกลับมาอยู่ที่นี่ได้? หรือว่าชั้นตายอีกครั้งนึกแล้วใช่มั้ย!?! โอ้ม่าย~!!! คืนชีพไม่ทันไรก็ตายอีกแล้วเหรอเนี่ย!!!"

     [ ผัวะ!!! ]
     [ แง้ก!!?!? ]


     กำปั้นลุ่นๆพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของเด็กหนุ่มก่อนที่ร่างของคิระจะปลิวตีลังกาไปในอากาศชนิดที่กรรมการในการแข่งขันยิมนาสติคต้องพากันกดคะแนนเต็มให้กับความเร็วและท่วงท่าในการหมุนกันเลยทีเดียว!!!

     [ โครมมม~!!! ]
     [ แหง่กๆๆ ]


     แต่คะแนนท่าลงคนได้ 0 กระมัง... (ฮา!!!)


     ... คิระลุกขึ้นนั่งพร้อมความมึนจากแรงหมัดก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามายืนกอดอกตรงหน้าเขาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงนาบเนิบว่า

     "สงบสติหน่อย... นายยังไม่ตายหรอกชั้นรับประกันได้"

     "แง้... บอกกันดีๆก็ได้ ไม่เห้นต้องต่อยกันเลยนี่นา~!!!"

     "ถ้ายังไม่เลิกพูดชั้นจะแจกหมัดให้นายอีกสักหมัด..."

     "เลิกแล้วครับ... ได้โปรดอย่าต่อยผมอีกเลยครับ"


     เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะลงหมัดซ้ำถ้าเขายังไม่หยุดพูด คิระจึงเลือกที่จะนั่งนิ่งๆต่อไปดีกว่าถามแล้วโดนต่อยแบบเมื่อตะกี้...

     "ขอไล่ตอบทีละคำถามก็แล้วกันนะ... ที่นายว่าชั้นยังไม่หายไปนั่นก็ไม่ถูกซะทีเดียวเพราะตอนนี้วิญญาณของชั้นเป็ นส่วนหนึ่งของนาย ดังนั้นชั้นจึงยังคงเป็นตัวของชั้นอยู่แม้จะเป็นส่วนหนึงของนายไปแล้ว"

     "เอ่อ... นายพูดไรอะ? ชั้นไม่เข้าใจเลยง่ะ???"

     "... สรุปง่ายๆคือแม้ชั้นจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของนายไปแล้วแต่ชั้นก็ยังไม่ได้หายไปโดนสมบูรณ์... เข้าใจรึยัง?"

     "โอเคเก็ท!!!"


     คิระนั่งทำท่าวัณฑยาหัตถ์บนตัวพื้นอย่างแข็งขันเมื่อเห็นอีกร่างหนึ่งของตนกำลังทำท่ากำหมัดเบาๆก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวต่อไปว่า

     "ส่วนเรื่องที่นายกลับมาที่นี่นั้นเป็นเพราะหัวของนายโดนกระแทกอย่างแรงจนสติหลุดออกจากร่างจนชั้นสามารถพูดคุยกับนายได้แบบนี้ไง"

     "โอ้!!! เป็นอย่างนี้นี่เอง..."

     "นี่นายกวนตีนชั้นรึเปล่าเนี่ย?"

     "ห้ะ!?! ผมเปล่ากวนนะสาบานได้!!!"


     เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่ากำหมัดและย่างสุขุมเข้ามาหาทำให้คิระต้องรีบถอยห่างออกมาจากอีกฝ่าย... ทว่าสัมผัสอันคุ้นเคยก็เล่นงานเขาเข้าให้อีกครั้งหนึ่ง

     [ งั่ม!!! / กรี้ด~!!! ]


     จิ้งจอกน้อยงับเข้าใส่มือของเขา ณ ตำแหน่งเดิมจนคิระเผลอหลุดกรี้ดเสียงแบบสาวๆออกมาพลางยกมือที่มีจิ้งจอกน้อย งับอยู่ขึ้นมาจ้องอย่างเคืองๆ

     "อิ๋ง~?"

     "ไม่ต้องมาส่งเสียงร้องแบบนั้นเลยนะ!!! กัดผมบ่อยๆแบบนี้นี่มีความแค้นอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย!?!"

     "อ๊งๆ~♥"

     [ แผล่บๆๆ~* ]
     [ หวา~!?! ]


     จิ้งจอกน้อยกระโจนจากมือของเด็กหนุ่มขึ้นไปบนอกและจัดแจงเลียหน้าของเขาอย่างรักใคร่ ทว่าสำหรับเด็กหนุ่มที่ไม่รู้อะไรแล้วเขารู้สึกเหมือนกำลังโดนแกล้งซะ มากกว่า

     "โอ๊ยๆๆ!!! บอกให้เขาออกไปทีสิครับคิระ!!!"

     "กูมิโฮ พอแล้วมานี่มา"

     "งี้ดๆๆ~*"


     จิ้งจอกน้อยหันกลับมามองชายหนุ่มเพียงครู่ก่อนที่เธอจะหันไปมองคิระด้วยความรักใคร่ตามเดิม... ทำให้ชายหนุ่มทำได้เพียงทอดถอนใจและตอบคิระกลับมาว่า

     "ช่วยไม่ได้นะ... ก็นายเล่นขังเธอเอาไว้ใน CT โดยไม่ยอมปล่อยออกมาเล่นเลย พอมีโอกาสได้เล่นกับนายก็เลยไม่ยอมเลิกง่ายๆน่ะ"

     "แอ๊~!!! งั้นช่วยบอกเธอทีสิครับว่าผมจะปล่อยเธอออกมาเล่นบ่อยๆดังนั้นช่วยเลิกเลียหน้าผมสักที!!!"

     "ได้ยินแล้วนะกูมิโฮ? เลิกเลียหน้าคิระแล้วลงมาได้แล้ว"

     "อ๊งๆ~♥"


     จิ้งจอกน้อยเลิกเลียหน้าของเด็กหนุ่มและกระโดดลงไปนั่งกระดิกหางข้างๆตัวเขาอย่างว่าง่าย ขณะที่คิระลุกขึ้นมานั่งทำหน้ามุ่ยอยู่เงียบๆ

     "ว่าแต่ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับคิระ?"

     "หืม? ลองว่ามาสิ"

     "หลังจากที่ผมกับคุณรวมวิญญาณกันแล้ว... จะมีบางครั้งที่ร่างกายของผมรู้สึกแปลกๆไป บางครั้งผมก็รู้สึกราวกับนั่นไม่ใช่ร่างกายของผมเอง แต่กลับจำได้ว่าผมทำอะไรลงไปบ้าง... ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกันครับ"


     สีหน้าของอีกฝ่ายดูไม่ค่อยประหลาดใจสักเท่าไหร่เมือ่ได้ยินสิ่งที่คิระกล่าว ถึง... ก่อนที่เขาจะอุ้มจิ้งจอกน้อยขึ้นมาหยอกเล่นพลางเอ่ยตอบคำถามของคิระอย่าง ช้าๆ

     "... จำที่ชั้นเคยบอกกับนายได้มั้ยว่าความทรงจำ ความสามารถ และทุกๆอย่างของชั้นจะหลายเป็นของนายน่ะ?"

     "อื้ม!!! ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมแข็งแรงขึ้น... แต่ผมคิดว่ามันเป็นเพราะผมอยู่ในโลกของเกมออนไลน์ซะมากกว่า"

     "ชั้นไม่รู้นะว่า 'เกมออนไลน์' ที่นายพูดถึงมันคืออะไร? แต่ตอนนี้พลังของชั้นกลายเป็นของนายเรียบร้อยแล้วเพียงแต่ร่างกายของนายยังไม่สามารถใช้มันได้อย่างเต็มที่... ถ้าจะให้เทียบนายกับชั้นก็เหมือนหนังสือคนละเล่ม ซึ่งการที่เรามารวมกันนั้นก็เหมือนกับการเอาข้อมูลในหนังสือของชั้นไปเขียนลงในหนังสือของนายจนหมด พอจินตนาการออกไหมว่าการอ่านหนังสือแบบนั้นมันน่าปวดหัวขนาดไหน?"

     "เอ่อ... มันคงลายตาน่าดูนะผมว่า"


     คิระตอบไปตามที่ตนคิดขณะที่อีกฝ่ายเปยรอยยิ้มบางๆออกมา

     "นั่นแหละ... อาการปวดหัวของนายก็คือการที่นายพยายามอ่านความสามารถของชั้นที่อยู่ในตัวของนาย แต่เพราะร่างกายของนายไม่เคยชินกับมันนายก็เลยมีอาการปวดหัวอย่างนั้นยังไงล่ะ"

     "ง่ะ แต่ผมไม่รุ้ตัวเลยนะเวลาที่ผมใช้ความสามารถของคุณน่ะ?"

     "ก็มันเป็นของนายไปแล้วนี่? จะมานึกว่า 'อยากใช้ความสามารถของคิระอีกคนจัง' จากนั้นร่างนายก็มีแสงแล้วแปลงร่างหรืออะไรแบบนี้รึไง?"

     "....."


     'แบบนั้นก็ไม่เลวนะผมว่า' คิระได้แต่แอบคิดแล้วทำหน้าเพ้อฝันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่น้ำเสียงของอีกฝ่าย จะดึงสติของเขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง


     "ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ผ่านไปสักพักสมองนายก็คงเรียบเรียงข้อมูลทั้งหมดใหม่ จากนั้นนายก็คงใช้ความสามารถต่างๆของชั้นได้เหมือนกับเป็นของนายเองแล้วละ"

     "เง้อ!!! แล้วถ้าผมเกิดใช้ความสามารถของคุณตอนคับขันแล้วล้มพับไปแบบคราวนี้จะทำยังไงละครับ?"

     "แก้ไม่ยากหรอกของแบบนั้น"

     "ยังไงครับ?"


     คิระอีกคนตอบกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทำให้เด็กหนุ่มรีบยิ้มรับและตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบที่ทำให้เขาแทบหงายหลังว่า

     "ท่องนะโม 3 จบแล้วภาวนาให้ตัวเองรอดไง"

     "....."


     '!~^@!@~#%+~!!!!!' สารพัดคำด่าไปถึงโคตรเหง้าศักราชเท่าที่คิระพอจะคิดได้ถูกขุดขึ้นมาด่าฝาแฝดตรงหน้าอย่างต่อเนื่องในหัวสมองตันๆของเขา จนกระทั่ง...

     [ เปรี๊ยะ... / อุ๊บ!?! ]


     ความรู้สึกปวดแปลบในศีรษะทำให้คิระต้องยกมือขึ้นกุมมันด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด... ขณะที่ภาพบรรยากาศโดยรอบเริ่มลางเลือนลงในทุกขณะ

     "คิระ!?! เฮ้ ทำใจดีๆเอาไว้!!!"

     "มะ... ไม่ไหวแหล่ว..."


     คิระรู้สึกเหมือนร่างของเขาร่วงลไงปในหุบเหวอันว่างเปล่าพร้อมร่างฝาแฝดของเขาที่เริ่มลอยห่างออกไป... ก่อนที่สภาพรอบด้านจะสว่างจ้าไปด้วยแสงสีขาวอันเจิดจ้า...

-----


[ โปรดติดตามตอนต่อไป ]