[BTO] Beast Tamer Online โลกจินตนาการแห่งสรรพสัตว์

ลำดับตอนที่ #2 : Ep.1 ความฝัน

     Ep.1 ความฝัน

 

#โรงพยาบาลกลาง

      "และนี่ก็คือบรรยากาศภายในเกม BTO หลังจากที่คอร์ ระบบปฏิบัติการอัจฉริยะคอร์ประกาศถึงอีเวนท์พิเศษที่จะช่วยเคลียร์เงื่อนไขในการปลดเงื่อนไขในการอัพแพทช์ใหม่ของเกม ส่งผลให้สหพันธ์ทั้ง 8 ซึ่งถือเป็นขั้วอำนาจที่ใหญ่ที่สุดในเกมเริ่มมีการเคลื่อนไหวออกมากันแล้วนะคะ

      ถ้ายังไงเรามาเริ่มกันที่การสัมภาษณ์คุณซิกฟรีด ผู้นำของกองกำลังที่เรียกได้ว่าเกรียงไกรและ ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกมกันดีกว่านะคะ!!!"

      "ปิดการทำงาน..."

      ปิ๊บๆ วูบ... หน้าจอโทรทัศน์ดับลงตามคำสั่งปิดการทำงาน ขณะที่ชายหนุ่มบนเตียงนอนเหม่อมองจอโทรทัศน์ที่กลายเป็นเพียงผนังโล่งๆที่ไม่มีอะไรพลางปิดหนังสือภายในมืออย่างเหนื่อยหน่าย
 

      ผ่านมา 3 วันแล้วนับตั้งแต่วันแถลงข่าวครบรอบ 10 ปีของเกม BTO ซึ่งนั่นส่งผลให้ขุมกำลังใหญ่ๆทั้งหมดภายในเกมเกิดการเคลื่อนไหวทว่านั่นกลับไม่ได้ช่วยให้ชายหนุ่มบนตัวเตียงเกิดความสนใจเลยแม้แต่น้อย เพราะถึงจะติดตามข่าวไปเขาก็คงไม่มีโอกาสได้เล่นเกมนี้อยู่ดี

      เพราะอาการป่วยของลูกชายเพียงคนเดียวอย่างเขาทำให้แม่ของเขาต้องทำงานหนักเพื่อค่ารักษาพยาบาลมาโดยตลอด สมบัติต่างๆที่เห็นภายในห้องนี้เป็นเงินเก็บที่แม่ของเขาพยายามออมเพื่อซื้อมาให้เขาใช้งาน เนื่องจากค่าห้องพักฟื้นรายปีและค่ารักษาพยาบาลรวมไปถึงค่าจ้างพยาบาลต่างๆนั้นแม่ของเขาต้องเสียค่าใช้จ่ายสูงถึงหลายล้านบาท การจะให้เขาขออุปกรณ์ BED สำหรับเล่นเกม BTO ที่กินราคาถึงหลักล้านเช่นกันนั้นเขาคงไม่สามารถทำได้...

     ตุบ... ร่างผอมทิ้งตัวลงบนเตียงพลางหลับตาลงเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา เผื่อว่าเขาจะได้ฝันต่อจากเมื่อวานนี้ ซึ่งเป็นการสานฝันต่อเนื่องมาจากเมื่อ 3 วันก่อน...

     ความฝันเกี่ยวกับการผจญภัยในโลกกว้างกับคู่หูที่รู้ใจ ซึ่งทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันแต่เขาก็อยากโลดแล่นไปในโลกแห่งนั้นมากกว่านอนตายซากอยู่ในห้องพยาบาลแบบนี้...

-----

     ซ่าๆๆ... เสียงแมกไม้ไหวยามต้องลมกับท้องฟ้าสีครามแต่งแต้มด้วยปุยเมฆนั้นไม่เคยทำให้เขารู้สึกเบื่อ เพราะท้องฟ้าในโลกของเขานั้นมีเพียงสีเทาหม่นจากผลพวงของสงครามโลกครั้งที่ 3 ซึ่งอาวุธนิวเคลียร์ได้เปลี่ยนแปลงระบบนิเวศน์ของโลกไปจนหมด

     ต้นไม้และดอกไม้ในปัจจุบันเกิดจากการตัดต่อพันธุกรรมให้ทนต่อสภาพอากาศได้ แต่นั่นก็ทำให้พวกมันขาดความสวยงามของ 'ชีวิต'... เขาเคยมองดูแปลงดอกไม้จากบนห้องนอนอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งแม้ดอกไม้ในแปลงนั้นจะดูสวยงามแต่เขาก็สัมผัสถึงความมีชีวิตชีวาไม่ได้ไม่เหมือนกับที่เขาสัมผัสได้จากที่นี่

     ฮึบ อ้า... เขาค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นรับแสงตะวันยามเช้าพลางจ้องมองกลุ่มนกที่ผละออกจากรังเพื่อเตรียมหากินและบิดขี้เกียจอีกนิดหน่อยก่อนจะยืนขึ้นพลางคว้าอุปกรณ์บางอย่างออกมา

     "เอาล่ะทุกคนออกมากันเลย Release All!!! (ปลดปล่อยทั้งหมด)"

     วาบ... แสงสว่างจำนวนมากพุ่งออกมาจากเครื่องจักรภายในมือของเขา ก่อนที่แสงเหล่านั้นจะก่อร่างขึ้นเป็นสัตว์จำนวนมากทั้งสัตว์ทั่วๆไปและสัตว์ในเทพนิยายรวมไปถึงมนุษย์จำนวนหนึ่งที่กำลังหาวและบิดขี้เกียจอยู่เช่นกัน

     "วันนี้ชั้นว่าจะพักอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง ไว้สายๆค่อยออกเดินทางต่อดังนั้นทุกคนยืดเส้นยืนสายกันตามสบายนะ "

     โฮก / กรร / แกว๊กๆ~* สิ้นเสียง บรรดาสัตว์ต่างๆก็พากันแยกย้ายไปพักผ่อนตามอัธยาสัย เว้นเพียงมนุษย์กลุ่มหนึ่งที่ยังคงยืนอยู่ใกล้กับเขาไม่ได้แยกย้ายไปเหมือนกับสัตว์อื่นๆ

     "ไม่ไปพักกับคนอื่นๆเหรอ?"

     "ม่ายอาว~* เค้าว่าพักอยู่กับเจ้านายดีกว่าอ้ะ~♥"

     "เฮ้อ... อายุปูนนี้แล้วยังจะอ้อนเป็นเด็กๆอีกนะ"

     หญิงสาวที่ดูแล้วอุยุไม่น่าจะเกิน 16 ยิ้มแยกเขี้ยวให้กับเขาพร้อมหางฟูฟ่องทั้ง 9 ที่ไม่น่าจะใช่เครื่องประดับโบกดสะบัดอยู่ข้างหลังเช่นเดียวกับหูเรียวแหลมที่กระดิกเล็กน้อยเหนือศีรษะ ชายหนุ่มยิ้มให้กับท่าทีของอีกฝ่ายก่อนจะตบตักเป็นเชิงอนุณาต ทำให้หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างอย่าร่าเริงและกระโจนเข้าหายชายหนุ่มในทันที

     ปุ้ง!!! ร่างของหญิงสาวกลายเป็นหมาจิ้งจอก 9 หางตัวน้อยที่คุดคู้อยู่บนตักของชายหนุ่มด้วยท่าทีขี้อ้อนเป็นที่สุด โดยมีชายหนุ่มอีก 2 คนซึ่งน่าจะเป็นสัตว์ในร่างมนุษย์เช่นเดียวกับหญิงสาวก่อนหน้านี้

     "แล้วพวกนายล่ะ? อย่าบอกนะว่าอยากอยู่กับชั้นเหมือนกันน่ะ"

     "แยกไปก็ไม่รู้จะทำอะไรนี่หว่า สู้นั่งหาเรื่องนายยังน่าสนุกกว่าเยอะ"

     "ได้ยินแล้วไม่ยักรู้สึกแฮปปี้สักเท่าไหร่แฮะ... เปลี่ยนเป็นนั่งเฉยๆละกัน"


     ปุ้ง!!! ร่างของชายหนุ่มท่าทางกวนโอ๊ยกลายเป็นลิงสีแดงสดที่ดูซุกซนเหลือร้ายและกระโดดขึ้นไปเกาะไหล่ชายหนุ่มอย่างเป็นกันเองและทิ้งชายคนสุดท้ายที่ดูมาดเข้มแม้ว่าเจ้าตัวจะแสดงออกถึงท่าทีสะลืมสะลือสุดติ่งออกมาก็ตามที

     "ชั้นง่วง..."

     "อ่า... นั่นก็เป็นปกติของนายตลอด 365 วันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอสหาย?"

     "เพราะงั้นชั้นจะนอน..."

     "ชั้นไม่สงสัยเล้ย~!!! วันๆ 24 ชั่วโมงนายเล่นนอนซะ 20 ชั่วโมงนี่หว่า!!!"

     "งึมงำๆ..."


     ปุ้ง!!! ชายหนุ่มคนสุดท้ายกลายร่างเป็นมังกรสีดำตัวน้อยที่ค่อยๆบินไปเกาะบนหัวของชายหนุ่มด้วยท่าทีคุ้นเคยและขดตัวนอนตรงนั้นก่อนที่เสียงกรนจะตามออกมาในเวลาอันสั้น...

     ชายหนุ่มทอดถอนใจและนั่งมองบรรดาสัตว์ต่างๆแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาสัยก่อนจะยิ้มออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เพราะในความฝันนี้เขาไม่ได้โดดเดียวอีกต่อไปแต่มีสัตว์ต่างๆคอยอยู่เป็นเพื่อนของเขา

     ในโลกแห่งความฝันนี้เขาเป็น 1 ใน 8 มนุษย์ที่ถูกเลือกโดยจ้าวผู้ครองโลกแห่งนี้เพื่อต่อสู้กันเองเพื่อให้เหลือคนสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียว... ถ้าถามว่าเพราะอะไร? เขาบอกได้เต็มปากเลยว่าจำไม่ได้ แต่ใครจะสนล่ะ? เพราะสิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือการได้อยู่กับผองเพื่อนในตอนนี้มากกว่า

     ตึงๆๆ!!! / .....? เสียงก้าวเท้าอันมีน้ำหนักทำให้เขาและเหล่าสัตว์เลี้ยงมองไปตามต้นเสียงนั้นพร้อมการปรากฏตัวของไดโนเสาร์กินเนี้ออันโด่งดัง... T-REX!!!

     "ฮ่าๆๆๆ!!! วันนี้แหละคือวันที่ชั้นจะเอาชนะแกล่ะ!!!"

     "... นี่นายอีกแล้วเหรอ?"


     บนหัวของไดโนเสาร์ตัวนั้นปรากฏร่างของชายอีกคนหนึ่งที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพลางชี้ไม้ชี้มือมาทางเขาก่อนจะส่งภาษาสากลด้วยการชูนิ้วกลางมาให้เป็นการตบท้าย... ชายคนนี้คือหนึ่งในผู้ถูกเลือกเหมือนเขาซึ่งเท่าที่เขาฝันเห็นมาชายคนนี้มาท้าเขาสู้ได้เช้า สาย บ่าย เย็น ค่ำ ดึก และลามไปจนถึงเช้ามืดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจนเขารู้สึกชินไปแล้ว

     กฏของการถูกคัดออกในเกมนี้คือการยึดอุปกรณ์พิเศษที่ใช้เก็บสัตว์เลี้ยงของคู่ต่อสู้มาให้ได้ ทำให้อีกฝ่ายประกาศขอถอนตัวเอง หรือไม่ก็ฆ่าอีกฝ่ายทิ้งซะ ซึ่งเขาก็ไม่อยากทำอย่างนั้นสักเท่าไหร่ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง

     ทว่าวันเวลาที่ผันผ่านก็นำพาจุดจบมาสู่ช่วงเวลาดีๆเหล่านี้ในที่สุด...

.....

     วันเดือนเคลื่อนคล้อย เวลาไหลไป จนกระทั่งการต่อสู้ของผู้ถูกคัดเลือกทั้ง 8 จบลงท่ามกลางหยาดเลือด น้ำตา และความทรงจำมากมายเมื่อ 1 ใน 8 ผู้ถูกเลือกนั้นมีความคิดอันโหดร้ายที่ต้องการจะเป็นผู้เหลือรอดเพียง 1 เดียวส่งผลให้ 3 ใน 8 ผู้ถูกเลือกโดนบุรุษผู้นี้สังหารลงไป ขณะที่ตัวเขาและผู้เหลือรอดอีก 3 คนร่วมมือกันจนเอาชนะอีกฝ่ายลงจนได้

     เมื่อการต่อสู้จบลงโดยที่ผู้เหลือรอดทั้งหมดยกให้เขาเป็นผู้ชนะในการทำสอบนี้ ทำให้เขาได้มีโอกาสเข้าพบผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง 8 ที่พวกเขาไม่เคยพบเห็นกันมาก่อน เพราะขณะที่พวกตนถูกเลือกมานั้นสิ่งที่พูดคุยกับพวกเขาเป็นเพียงเสียงและเงารางๆในความฝันเพียงเท่านั้น

     ร่างของเขาถูกดูดหายไปในวังวนแสงทันทีที่ทุกคนยอมรับเขาเป็นผู้ชนะ จนกระทั่งร่างของเขามาปรากฏอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีขาวอันว่างเปล่า ทว่ากลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันอบอุ่น อ่อนโยน แต่แข็งกร้าวและทรงอำนาจในเวลาเดียวกัน

     ครืนๆ... เงาร่างขนาดใหญ่ทั้ง 8 ลอยลงมาจากบนฟากฟ้าท่ามกลางอาการตื่นตะลึงของชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองร่างเหล่านั้นไม่วางตา 

     'เจ้าสินะ... ผู้ที่เอาชนะบททดสอบของพวกเราและเหลือรอดมาได้เป็นคนสุดท้าย'

     'ไม่ใช่คนที่ข้าเลือกเหรอเนี่ย? ข้าคิดว่าคนที่ข้าเลือกจะเป็นผู้ชนะซะอีก...'

     'แต่เขาก็คือผู้ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว... พวกเราต่างก็เฝ้าดูการต่อสู้นี้มาตั้งแต่ต้นไม่ใช่รึไง?'


     ร่างทั้ง 8 หันไปพูดคุยกันเองโดยไม่แยแสกับมนุษย์ตัวจ้อยที่ยืนอยู่ใจกลางกลุ่มของพวกตน ทว่าร่างขนาดใหญ่ร่างหนึ่งกลับเคลื่อนเข้ามาใกล้กับเขา ส่งผลให้เจ้าของร่างอื่นๆต่างพากันเงียบเสียงและหันไปมองร่างที่เคลื่อนไปอยู่ใจกลางกลุ่มของพวกตน

     'สวัสดี... จำเสียงของเราได้หรือไม่ มนุษย์ผู้ที่ข้าเลือกสรรค์...'

     "จำได้สิ แต่ชั้นไม่นึกว่าตัวจริงของเสียงนั้นก็คือพวกท่าน ที่พวกเราทุกชีวิตในโลกแห่งนี้ให้ความยำเกรง เหล่า '8 มังกรศักดิ์สิทธิ์'"


     ร่างของมังกรทั้ง 8 ปรากฏสู่สายตาของชายหนุ่มที่กวาดสายตาไปมองสิ่งมีชีวิตที่เปรียบได้ดั่งเทพเจ้าผู้รังสรรค์โลกใบนี้ขึ้นมาหรือจะบอกว่าทั้ง 8 เป็น 'เทพเจ้า' ของโลกนี้ก็คงไม่ผิดนัก

     "เหตุใดพวกท่านต้องให้พวกเราทั้ง 8 ต่อสู้กันเองเพื่อให้เหลือเพียงหนึ่งเดียว? เป็นเกมเพื่อความบันเทิงของพวกท่านหรืออย่างไร???"

     '.....'


     มังกรทั้ง 8 ต่างมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะหันมากล่าวกับชายหนุ่มว่า

     'พวกเรายินดีเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟังอยู่แล้วมนุษย์หนุ่ม... แต่ให้พวกข้าเรียกเจ้าว่ามนุษย์มันดูห่างเหินกันไปสักหน่อย ถ้ายังไงเจ้าช่วยบอกชื่อของเจ้าให้พวกเราฟังได้หรือไม่?'

     "....."


     ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำและเงียบไปซะเฉยๆ ทำให้ 8 มังกรคิดว่าการเจรจาครั้งนี้ท่าจะยากซะแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับเงยหน้าขึ้นมาสบตาเหล่ามังกรและกล่าวออกมาว่า

     "คิระ... ชื่อของชั้นคือ คิระ!!! ทีนี้บอกชั้นมาได้แล้วว่าทำไมพวกท่านถึงจับมนุษย์อย่างพวกเรามาสู้กันเอง... ถ้าไม่มีเหตุผลที่ดีพอแล้วละก็ต่อให้เป็นพวกท่านข้าก็จะสู้!!!"


     คิระตั้งท่าพร้อมสู้โดยที่มือข้างหนึ่งคว้าอุปกรณ์จักรกลขนาดเล็กเอาไว้ในมือ ซึ่งการกระทำดังกล่าวสร้างความชื่นชมจากเหล่ามังกรถึงความกล้าหาญที่มนุษย์ตรงหน้าพึงมี

     "ได้สิ... เราจะเล่าความจริงทั้งหมดให้เจ้าฟังเอง แต่จงจำเอาไว้ด้วยว่ากลังจากฟังเรื่องราวเหล่านี้จบชะตากรรมของโลกจะปลดเปลื้องจากพวกเราลงไปบนบ่าเล็กๆทั้งสองของเจ้า... จงตั้งใจฟังให้ดีคิระ นี่คือเรื่องราวของหายนะที่แม้แต่พวกเรา 'พระเจ้า' ของโลกใบนี้ก็ไม่อาจต่อกร และเจ้า... คือความหวังสุดท้ายของพวกเรา!!!"

-----

     "คิระ ตื่นได้แล้วลูกเช้าแล้วนะจ้ะลูกรัก"

     "งือ..."


     ร่างของชายหนุ่มในชุดผู้ป่วยค่อยๆขยับตัวไปมาบนเตียง ขณะที่หญิงสาวข้างเตียงค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นค่อยๆบรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอให้อย่างเบามือจนกระทั่งชายหนุ่มลืมตาตื่นในเวลาต่อมา

     "อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่"

     "อรุณสวัสดิ์จ้ะคิระ ปกติลูกจะต้องตื่นมารอรับแม่ทุกทีไม่ใช่เหรอ? แต่ช่วง 2-3 วันมานี้ดูลูกนอนยาวกว่าปกตินะจ้ะ... ไม่สบายรึเปล่า? มีอาการแปลกๆตรงไหนรึเปล่าลูก?"

     "เปล่าครับแม่ แต่ช่วงหลายวันมานี้ผมฝันดีน่ะครับ"

     "เหรอจ้ะ... แล้วฝันสนุกมั้ยจ้ะลูก? อ้ะๆๆ ดูจากรอยยิ้มแบบนี้คงสนุกมากเลยใช่มั้ย?"


     ผู้เป็นแม่เดาอาการของคิระออกทำให้คิระยิ้มตอบแม่ของตนกลับไปพลางเล่าถึงความฝันของเขาถึงการผจญภัยในโลกกว้างกับเหล่าสัตว์เลี้ยงตลอดทั้งวัน โดยที่ผู้เป็นแม่คอยรับฟังเรื่องราวต่างๆด้วยรอยยิ้มอยู่ไม่ขาดสาย เพราะลูกชายของเธอที่ปกติจะเอาแต่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆกำลังเล่าเรื่องราวที่ตนฝันถึงได้อย่างสนุกสนานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

     แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอสุขไปด้วยได้ยังไง?

     "คิระจ้ะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของลูกแล้วนะ ลูกอยากได้อะไรมั้ยจ้ะ?"

     "อืม... ผมไม่มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษนะครับ... นอกจาก..."

     "บอกมาเถอะจ้ะ ถ้าแม่หามาให้ได้แม่จะหามาให้ แต่ถ้าไม่ได้แม่สัญญาว่าปีหน้าหรือปีต่อๆไปจะต้องหามาได้แน่ๆจ้ะ"

     "งือ..."


     คิระมีท่าทีอิดออด แต่ด้วยสายตาคาดคั้นแกมวิงวอนของผู้เป็นแม่ในที่สุดคิระก็ตัดใจยอมบอกสิ่งที่ตนบอกออกไป

     "ผมอยากเล่นเกม BTO ครับแม่... เพราะความฝันของผมกับระบบเกมของ BTO ที่ฟังผ่านๆมามันค่อนข้างเหมือนกัน แต่แม่ครับ BED เครื่องนึงราคาเป็นล้าน ต่อให้เป็นเครื่องมือสองรุ่นเก่าๆราคาก็ยังเฉียดล้านอยู่ดี ถ้ายังไงปีนี้ผมขอขนมเค้กฝีมือแม่เหมือนทุกปีกับหนังสือรวมภาพสัตว์ชุดใหม่ก็พอ... นะครับ"

     แม่ของคิระยิ้มเศร้าๆให้กับลูกชายและโอบกอดลูกพลางลูบหลังของอีกฝ่ายเบาๆ... ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดคุยกันต่อจนเลยเวลาเยี่ยม ทำให้คิระใช้เวลาที่เหลือกับการอ่านหนังสือต่อจนความง่วงเข้าแทรกแซง และส่งเขากลับเข้าสู่ความฝันอันแสนสนุกที่กำลังจะบอกเล่าความจริงบางอย่างให้กับเขา...

-----

โปรดติดตามตอนต่อไป...