คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 8 - ไปบ้าน
Chapter VIII
ตอนนี้ก็ประมาณห้าโมงเกือบหกโมง
ผมกำลังเดินรอบเมืองแก้เซ็งอยู่
เพราะอะไรนะหรอ?
สึนะต้องไปฝึกกับเจ้าหนู ส่วนโกคุเทระกลับบ้านก่อน
ที่จริงก็อยากกลับไปช่วยพ่อทำงานนะแต่เขาบอกให้มาซื้อของแทนนะสิ ผมเลี้ยวเข้าร้านมินิมาร์ทเล็กๆเพื่อที่จะไปซื้อขนมตุนไว้กินพรุ่งนี้
ผมเดินไปตรงมุมขนมขบเคี้ยวและซื้อมั่นฝรั่งทอดมาสองสามถุง จากนั้นก็นำไปจ่ายเงินทันที
“ทั้งหมด สองร้อยห้าสิบเยนค่ะ” พอได้ยินดังนั้น
ผมก็หยิบเงินตามจำนวนและจ่ายให้พนักงาน ก่อนที่จะเดินออกจากร้าน
ตรงดิ่งกลับบ้านทันที แต่กลับไปสดุดตากับสิ่งๆหนึ่งในตรอกมืดๆเสียก่อน
พวกคานาเมะหนิ...?
แล้วอยู่ในชุดอะไรละนั้น...?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ผมก็แอบไปดู เหมือนพวกเธอจะแต่งคอสย์กระมั้ง
ทั้งชุดสีชมพูพองๆดูน่ารัก,ผ้าคลุมสีขาวยาวถึงพื้นพร้อมกับดาบเล่มยาว
มันคืออะไรฟร๊ะ...?
แต่พอเงยหนาอีกทีก็หายไปเสียแล้ว
อืม....สงสัยจริงๆจะต้องรู้ให้ได้!!!
จากนั้นผมก็ตรงดิ่งกลับบ้าน จะไปบอกพวกสึนะดีมั้ย...? ช่างเถอะ
วันเสาร์ 7:30 น. ,โรงเรียนนามิโมริ
ตอนนี้พวกผมประกอบด้วย สึนะ โกคุเทระ ผม รุ่นพี่ เคียวโกะ ฮานะ และฮารุ(เจ้าตัวบอกว่าอยากช่วยและว่างด้วย) ก็ได้มารออยู่หน้าโรงเรียน
“เจ้าบ้าเบสบอลมาช่วยฉันถือที...”
โกคุเทระหันมาบอกผม ผมจึงเข้าไปช่วยถือขากล้องให้เพราะตอนนี้โกคุเทระห้อยกล้องไว้อยู่แถมยัสะพายกระเป๋าใหญ่บะเร่อ
ส่วนผมสะพายถุงดาบไว้ในมือก็ถือขากล้องให้ สึนะถือถุงเสบียงและสะพายกระเป๋า
ฮานะและเคียวโกะก็สะพายกระเป๋า ฮารุและรุ่นพี่ไม่ถืออะไร
“นั้นไง...คุณคานาเมะ”
เคียวโกะร้องบอก ทำให้ทุกคนหันไปทันที
“ขอโทษทีทำให้รอนานนะคะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก” คานาเมะเอ่ยขอโทษแต่สึนะทำมือปัดๆเชิงว่าไม่เป็นไร
“งั้นตามมาเลยนะคะ” คานาเมะบอกอีกรอบทำให้พวกผมเดินตาไปเพื่อไม่ให้เสียเวลา...
ไม่นานนักพวกเราก็มาถึงบ้านไม่สิคฤหาสน์สไตล์โรมันของคานาเมะ คฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวสะอาดถูกห้อมล้อมด้วยสวนกุหลาบแดง
“เชิญจ๊ะ...”
คานาเมะแย้มยิ้มพลางผายมือให้พวกเราเดินเข้าไป
“สวยจังเลยนะคะเนี่ย...”
ฮารุเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ขอบใจนะคะ...สวนนี้โฮมูระจังปลูกน่ะค่ะ”
คานาเมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีจากนั้นก็เปิดประตูไม้ให้เราเข้า สวนกุหลาบมันก็สวยจริงๆไม่คิดเลยว่าอาเคมิจะมีงานอดิเรกแบบนี้
“ยินดีต้อนรับจ๊ะ...”
เสียงหวานของรุ่นพี่โทโมเอะเอ่ยต้อนรับเราทุกคน เธออยู่ในไปรเวทธรรมดากางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด
“มุมทำงานอยู่ทางด้านนู้นจ๊ะ” เธอเอ่ยพลางชี้ให้ดู ผมผงกหัวครั้งนึงจากนั้นก็เดินไปวางและจัดสัมภาระ
สักพักอาเคมิ ซากุระ มิกิและคานาเมะก็เดินมาหาพวกเรา
“พวกฉันจัดฉากฤดูร้อนเสร็จแล้วนะ”
ซากุระบอกกับพวกเรา “ใครถ่ายคนแรก???” เธอถามอีกรอบแถมยังหันมากาโกคุเทระอีกด้วย
“อาเคมิ
โฮมูระ ก่อน” โกคุเทระพูดพลางขยับแว่นของตนเอง
ผมเหลือบไปมองอาเคมิก็พบว่าเธออยู่ในเดรสสายเดี่ยวสีขาวยาวถึงเข่า ในมือถือหมวกไว้ใบหนึ่ง
“อืม...”
เธอตอบรับเบาๆและเดินไปหาโกคุเทระ
จากนั้นก็เริ่มถ่ายไปเรื่อยๆโดยมีผมกับรุ่นพี่ช่วยทำพร๊อบ
คุณโทโมเอะทำอาหารว่างและชามาเสิร์ฟ ส่วนฮารุช่วยพวกผู้หญิงแต่งตัว
“ใกล้เสร็จฤดูใบไม้ผลิแล้วสิน้า”
คานาเมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตามฉบับของเธอ
“นั้นสิ...อีกสองคนสินะ”
ผมตอบกลับเบาๆ แต่แปลกนะจู่ๆอยากเข้าห้องน้ำ “คานาเมะ...ห้องน้ำอยู่ไหนเหรอ?”
ผมหันไปถามเจ้าของผมสีชมพู
“เอิ่ม...ด้านล่างซายากะจังใช้อยู่
ลองขึ้นไปข้างบนสิ ให้ฉันพาไปมั้ย?”
“อ้อ...ไม่เป็นไรหรอก
เดี๋ยวก็คิวเธอแล้ว ขอบใจนะ” ผมบอกจากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไป
แต่ว่านะ...ห้องไหนมันห้องไหนเนี่ย ผมเดินสำรวจชั้นไปเรื่อยๆ
สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ห้องหนึ่งเหมือนมีคนคุยกันแฮะ ผมจึงเงี่ยหูฟัง
“เราต้องรีบหาทางแก้คำสาปนะ!!!”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย...”
“แต่...ถ้าเกิดแม่มดมันเพิ่มขึ้นมหาสาร
สาวน้อยเวทมนตร์อย่างพวกเราก็เหลือน้อยลงนะ!”
เรื่องบ้าไรเนี่ย...
แม่มด? สาวน้อยเวทมนตร์? คำสาป?
“ถึงอย่างนั้น...ใครนะ!!!”
ซวยแล้วผมเผลอไปจับลูกบิดประตู!!! ผมจึงค่อยๆย่องเพื่อหลบหนีแต่ประตูถูกเปิดออกมาพร้อยกับมีปืนมาจ่อที่คอผม
ผมกลืนน้ำลายหนึ่งครั้งจากนั้นก็เหลียบสายตาไปมองคนที่เอาปือจ่อคอผม คนคนนั้นก็คือ...อาเคมิ
โฮมูระ
“ถ้ายังไม่อยากตายก็หุบปากซะ...”
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น และลากผมเข้าไปในห้องและปิดประตูพร้อมลงกลอน
“คุณได้ยินที่พวกเราคุยกันมั้ยคะ?”
คุณโทโมเอะเดินมาถามผมขณะที่ถูกจับเข้าในห้องวางแผนมั้ง
ในมือก็ถือปืนยาวหนึ่งกระบอก
“ได้ยินบ้างครับ”
ผมเอ่ยพลางยิ้มแห้งๆออกมา คุณโทโมเอะลดปืนลง
“สงสัยเราต้องเล่าให้ฟังแล้วละ...คุณอาเคมิ”
เธอหันไปถามอาเคมิที่นั่งไขว้ข้างอยู่ข้างๆผม อาเคมิไม่ได้ตอบแต่มีสิ่งมีชีวิตคล้ายแมวแต่หูยาวสีขาวกระโดดมาเกาะไหล่ของคุณโทโมเอะ
“ผมคิวเบย์ครับ
ผมจะขอเล่าให้ฟังนะครับพวกโทโมเอะ มามิเป็นก็คือสาวน้อยเวทมนตร์
สาวน้อยเวทมนตร์ก้คือเด็กสาวที่ทำพันธสัญญากับผมเพื่อแลกพรหนึ่งประการ
และต้องกำจัดแม่มดเพื่อช่วยโลก” เจ้าแมวหูขาวอธิบายให้ผมฟัง
“เพราะฉะนั้น...นายควรเงียบแม้แต่ซาวาดะ
สึนะโยชิก็ห้ามบอก มิเช่นนั้นนายตายแน่” อาเคมิพูด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพลางเอาปืนมาจ่อที่หัวของผม
ซึ่งไม่เข้ากับใบหน้าสวยๆของเธอสักเท่าไหร่
“ครับ...”
ผมตอบรับเบาๆ จากนั้นคุณโทโมเอะก็พาผมไปเข้าห้องน้ำจากนั้นก็ถ่ายงานต่อจนเสร็จก็ตกเย็น
คุณโทโมเอะจึงชวนเราทานข้าวเย็นทีเดียว
“ขอบคุณสำหรับอาหารมากๆครับ”
สึนะบอกกับคุณโทโมเอะ
“ไม่เป็นไรหรอก...กลับบ้านดีๆนะจ๊ะ”
เธอเอ่ยบอกและพวกเราทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น