คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 - ชายปริศนา
Chapter III
“ทำไมเธอถึงไม่ชวนพวกนั้นมาด้วยละ”
โฮมูระถามขึ้น เมื่อทั้งสองเดินมาสถานที่ที่เปลี่ยว “คงเพราะว่าครั้งนี้
มันพิเศษมั้งจ๊ะ” มามิตอบ โฮมูระกระตุกยิ้มน้อยๆบนใบหน้า
“คุณอาเคมิ
ฉันว่าแถวนี้มีสัญญาณของแม่มดอยู่” มามิพูดออกมา
“มันจะแปลกมั้ยละ
แถวนี้เป็นที่อับแถมสกปรกอีก” โฮมูระวิเคราะห์ออกมา มามิพยักหน้ารับเชิงเห็นด้วย
และทอดสายตามองรอบๆ
บรรยากาศยามดึกช่างมืดมัวและหนาวเหน็บเสียจริง
คิคิคิคิๆๆๆๆๆๆ
เสียงหัวเราะปริศนาดังขึ้น
มันเรียกความสนใจของโฮมูระและมามิได้อย่างดี
“มามิ ได้ยินมั้ย..เสียงนั้นนะ”
โฮมูระถามสาวผมทองเบาๆ เจ้าตัวพยักหน้าช้าๆ
ทันใดนั้นบรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไป อุณหภูมิเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว มามิถอนหายใจออกมา
“เริ่มเลยมั้ยคะ คุณอาเคมิ”
“อืม...เอางั้นก็ได้”
เพียงชั่วครู่ทั้งมามิและโฮมูระก็ได้อยู่ในชุดสาวน้อยเวทมนตร์ พริบตาประตูมิติก็ปรากฎ
ทั้งสองคนจึงเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
โดยไม่รู้เลยว่ามีคนจับจ้องตลอด
เด็กสาวทั้งสองเดินไปตามทางที่มีแต่ดอกไม้เหี่ยวเฉา
ทางเดินเป็นพื้นดินสีน้ำตาลอมแดง ตลอดทางมีแต่กิ่งก้านของต้นไม้ ไม่มีใบไม่มีหญ้า
ท้องฟ้าสีแดงคลึ้มช่างดูน่ากลัว
ไม่ทันไรทันไรทั้งสองก็ยืนอยู่ตรงหน้าแม่มดตนหนึ่ง แม่มดตนนั้นมีลักษณะคล้ายๆผึ้ง ดวงตาคู่โตสีแดงก่ำ
ตัวยาวสีดำตัดเหลือง ลายปีกสีดำราวดั่งมีตัวอ่อนขยับอยู่มากมาย
“เอาละ...เริ่มเลย” โฮมูระเอ่ยออกมาและเสยผมสีดำดุจเส้นไหม มามิหัวเราะออกมาเบาๆ
จากนั้นก็เสกปืนออกมาเป็นพันๆกระบอก
โฮมูระเองจึงหยุดเวลาและหยิบอาวุธสงครามออกมา ทั้งปืนกล ระเบิด RPG ฯลฯ ยิงกระหน่ำไม่ยั้ง
ติ๊ก....
ทันใดนั้นการหยุดเวลาก็จบลงเสียงของปืนและอาวุธต่างก็ดังขึ้น
เพียงพริบเดียวแม่มดผึ้งก็ตายลงด้วยน้ำมือของเด็กสาวสองคน มามิเดินไปเก็บกรีฟซี๊ด และนำมาแบ่งกับโฮมูระ
ประตูมิติก็หายไปทันทีเมื่อทั้งสองเดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอ....
“พวกเธอ มาทำอะไรที่นี้ตอนดึกดื่นแบบนี้” เสียงทุ้งของชายคนหนึ่ง
เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำรัตติกาล
ดวงตาสีนิลคมดุจเสือ ใบหน้าเรียวราวถูกสะกดไว้ เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาว ทับด้วยเสือกักคุรันสีดำ
มีปลอกแขนเขียนว่า “หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียน”
“แล้วคุณละคะ มาทำอะไร” โฮมูระสวนกลับด้วยท่าทางเย็นชา ชายหนุ่มคิ้วกระตุกเล็กน้อย “ฉันถามเธอ
เธอก็ต้องตอบ” พอได้ยินคำตอบ โฮมูระขมวดคิ้วทันทีส่วนมามิก็หัวเราะเบาๆ
“แล้วทำไมฉันถึงต้องตอบคุณ”
“เธอกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด...รู้มั้ย?”
“ไม่รู้...ค่ะ”
ชายหนุ่มรู้สึกหมดความอดทน เขาจึงเอากระบองสั้นออกมาเตรียมจะสู้
“ฉันก็อยากสู้กับนายนะ...คอยวันหลังได้มั้ย พอดีติดธุระ” โฮมูระเอ่ยกับชายตรงหน้าและเสยผมด้วยความเคยชิน
เขาจึงเก็บกระบองสั้นและเดินหายไปในความมืด “กลับกันเถอะ คุณอาเคมิ”
มามิกระตุกแขนเสื้อโฮมูระเบาๆเจ้าตัวละสายตาจากชายหนุ่มและเดินตามรุ่นพี่ไป
“โฮมูระจังงงง คุณมามิ”
มาโดกะวิ่งเข้ามากอดบุคคลทั้งสองทันทีที่พวกเธอก้าวเข้ามาในบ้าน “ไปไหนกันมาคะ”
มาโดกะถามสาวผมเหลืองพลางกอดเพื่อนสาวใบหน้านิ่ง
“ความลับจ๊ะ” มามิบอกและเดินขึ้นห้องของตนไป
มาโดกะหันไปหาโฮมูระแต่เจ้าตัวส่ายหน้าและเดินขึ้นไป
“ฉันละอยากสู้กับนายจริงๆ”
โฮมูระเอ่ยกับตนเองเบาๆ ทันทีที่เข้าห้องและทรุดตัวลงบนพื้น
“มาทำอะไรอีก...คิวเบย์”
---------------------------------------------------------------------
แจ้งข่าว!!! อาทิตย์หน้าเริ่มเรียนsummerแล้ว อาจอัพอาทิตย์ละตอนนะคะ เดี๋ยวจะรีบปั่นหลายๆตอนภายในอาทิตย์นี้นะคะ
และก็
อย่าลืมเม้นและแอดfavorite
กันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น