คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 6 - ทำงาน
Chapter VI
“โฮมูระจัง พวกเขาจับเธอไปทำไมอะ” เด็กสาวผมสีชมพูมัดแกละ หันมาถามเพื่อนสาวของตนที่กำลังเคาะโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่มีไรหรอก...มาโดกะ” หล่อนตอบสั้นๆ
“แน่ใจ?” มาโดกะขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆเด็กสาวผมดำ
และมองลึกเข้าไปในดวงตาสีม่วงคู่งาม
โฮมูระหยุดเคาะโต๊ะของตน
ดันใบหน้าสวยของมาโดกะออกห่างๆ “แน่ใจสิ” โฮมูระตอบกลับพลางเสยผมสีดำของตนเบาๆ มาโดกะมองการกระทำของเด็กสาวผมสีดำและหันกลับไป
เตรียมหยิบหนังสือเพื่อเรียนในคาบถัดไป
ตกเย็น
โฮมูระรู้สึกอยากกลับที่พัก
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดขาทั้งสองของเธอก็พามาถึงห้องกรรมการรักษาระเบียบเสียแล้ว
...จะเข้าไปดีมั้ย...
เด็กสาวจ้องมองประตูด้วยแววตาว่างเปล่า
จริงๆเธอไม่ได้อยากมานักหรอก ไม่รู้ว่าเพราะจิตใต้สำนึกที่สั่งให้มาแทนที่จะกลับพร้อมมาโดกะและคนอื่นๆ
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
โฮมูระเคาะประตูสามครั้งเป็นมารยาทก่อนที่จะเปิดออกมา
หล่อนก้าวเข้าไปในห้องและปิดประตูเบาๆ หันมามองบุคคลในห้องอย่างไม่สบอารมณ์
“มาแล้วสินะ...”
เขาเอ่ยถามโฮมูระไม่ตอบอะไร หล่อนตรงดิ่งไปที่โซฟาสีเทาและนั่งไขว้ขาทันทีไม่สนว่าจะโดนมอง
ฮิบาริลุกออกจากเก้าอี้หนังสีดำ จากนั้นก็จับแขนของเด็กสาวให้ลุกขึ้น
“เห้ย!!! นายจะพาฉันไปไหน”
“ลงไปข้างล่าง”
เด็กสาวเบ้ปากเล็กน้อย สบัดมือที่ถูกจับโดยฮิบาริออกจากนั้นก็เดินตามไปอย่างไม่สบอารมณ์
“เราจะเดินรอบๆเมือง สำรวจสิ่งที่ผิดไป....”
ฮิบาริเอ่ยออกมาขณะที่เดินสำรวจเมืองนามิโมริ โฮมูระเดินตามอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วเราจะสำรวจเสร็จประมาณกี่โมง”
หล่อนถามชายหนุ่มที่อายุมากกว่าตน
“หกโมง...” เขาตอบกลับเสียงเรียบ
ขณะที่กำลังข้ามถนนไปอีกฝั่ง
...ทำลาย...ทำลาย...
มีเสียงปริศนาดังขึ้น
โฮมูระหันกลับไปมองตรอกที่พึ่งเดินผ่านไป ดวงตาคู่โตของเด็กสาวเบิกกว้างเพราะมีรถยนต์ที่ขับด้วยความเร็วสูงกำลังจะพุ่งมาชนเธอ!!!
เอี๊ยด!!!
“วันหลัง...ห้ามเหม่อเด็ดขาด”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น โฮมูระค่อยๆลืมตาขึ้น และพบว่าตนถูกหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบอุ้มอยู่ในท่าเจ้าหญิง
ฮิบาริวางเด็กสาวให้ยืนเอง โฮมูระหันไปมองตรอก(อยู่อีกฝั่งของถนน)ด้วงสายตาที่มีแต่ความสงสัย
“มองพอรึยัง...”
ฮิบาริพูดเสียงกึ่งดุ ทำให้เด็กสาวหันกลับมาแต่ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก
“อืม...พอแล้ว”
โฮมูระบอกและก้มใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีลงพื้น
พอได้ยินคำตอบชายหนุ่มก็กระตุกแขนของเด็กสาวให้เดินสำรวจเมืองต่อ
“กลับมาแล้ว...”
โฮมูระเปิดประตูสีน้ำตาลทองและกำลังจะก้าวเข้ามาในที่พักของตน แต่ถูกร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดเสียก่อน
“มาโดกะ..” โฮมูระพึมพำออกมาและดันร่างเล็กออกจากตน
มาโดกะทำแก้มป่องแต่ก็ยอมคลายอ้อมกอดและจูงเพื่อนสาวของตนไปที่ห้องรับประทานอาหาร
“คุณอาเคมิ...ทานอะไรมั้ย”
มามิถามพลางยกชาและเค้กออกจากครัว
จากนั้นก็วางบนโต๊ะไม้ดำ โฮมูระไม่ได้ตอบอะไร หยิบชาและเค้กที่ถูกยื่นมาทาน “คุณซากุระ คุณมิกิ เลิกเล่นเกมส์แล้วลงมาทานเค้กกันเถอะ”
มามิตะโกนถามแต่ไม่มีเสียงตอบ มาโดกะจึงอาสาไปตามให้
“ได้ข้อมูลอะไรมาเพิ่มมั้ย”
โฮมูระถามสาวผมทองขณะที่กำลังตัดเค้กเข้าปาก
“ไม่เลยละ....”
มามิตอบก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ช่วยไม่ได้สินะ...เจ้าตัวที่ถามได้ก็ไม่อยู่อีก”
โฮมูระเอ่ยออกมาเบาๆแต่พอทำให้คู่สนทนาได้ยิน มามิทำหน้าเคลียด
“นั้นสินะ...เองนี้เองก็ไม่มีใครรู้ไม่แน่คิวเบย์เองก็ไม่รู้”
สาวผมทองกล่าว โฮมูระวางแก้วน้ำชาเซรามิกสีขาวลง
“งั้นเราก็ต้องหาเอง...”
โฮมูระเอียงคอและจ้องมองคู่สนทนา มามิกำลังจะเอ่ยแต่ถูกขัดด้วยสามสาวที่พึ่งลงมา
เด็กสาวทั้งสาวเดินมาและนั่งข้างๆสาวผมทองและสาวผมดำ
เคียวโกะหยิบจานเค้กและตักกินอย่างเอร็ดอร่อย
“จริงสิโฮมูระ...วันนี้เธอไปไหนมาเหรอ”
เคียวโกะยิงคำถามใส่เด็กสาวผมดำที่กำลังดื่มชาอยู่ ทำให้สายตาอีกสามคู่หันมามองทันที
“อยากรู้ไปทำไม...”
โฮมูระเอ่ยอยากเย็นชาตามฉบับของตน ซายากะฉีกยิ้มออกมาและหันไปกระตุกสาวผมแดงเบาๆ
“ก็พวกฉันเห็นเธอกับหนุ่มผมดำที่สู้กันเมื่อวันก่อน
เดินไปด้วยกันแถมเธอยังสวมเสื้อกัคคุรินด้วยนี่ ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่”
เคียวโกะบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ โฮมูระชงักเล็กน้อย
“เดี๋ยวเธอก็รู้...”
โฮมูระวางถ้วยน้ำชาลงและลุกขึ้นทันที
“รู้ตอนนี้ไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
หล่อนเอ่ยพลางเสยผมสีดำดุจไข่มุกทะเลของตน “ฉันไปละ” เด็กสาวเอ่ยสั้นๆ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไป
ทิ้งเคียวโกะที่มีอารมณ์บูด
“เอาละ...ไปนอนกันดีกว่า
คืนนี้เองก็ไม่มีแม่มด” มามิไล่รุ่นน้องทั้งสามให้ขึ้นไปนอน
ส่วนตนก็เดินไปปิดไฟและขึ้นไปตาม
-------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ใส่ธีมไม่ได้งะ ใครรู้บอกด้วยนะคะ TT
อย่าถ้าชอบหรืออยากอ่านต่อ แอดFav และเม้นด้วยนะะะ
ความคิดเห็น