คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 - การต่อสู้
Chapter IV
สวัสดีครับ
ผมชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ
เป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ของอิตาลี่ รุ่นที่สิบครับ
ผมมีครูสอนอยู่เขาชื่อว่า “รีบอร์น” เขาสอนการเป็นบอสและก็บลาๆๆ ช่างมันเหอะครับ ตัดมาเหตุการณ์ปัจจุบันกันดีกว่า
“อ้อรีบอร์น
เรื่องที่นายบอกว่ามีเซอร์ไพรส์นะ ใช่เรื่องนักเรียนใหม่ปะ”
ผมถามรีบอร์นขณะที่เรานั่งอยู่ในห้องของผม
“นั้นก็ส่วนหนึ่งนะแต่...พวกหล่อนนะมีพลังวิเศษ”
“พลังพิเศษ?”
ผมย้ำอีกครั้ง ก็จริงอยู่ที่พวกผมสงสัยนักเรียนใหม่ทั้งห้า
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นคมมีพลังวิเศษ
“แล้วมันคือพลังอะไร” รีบอร์นส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันอยากให้พวกนายจับตาดูพวกหล่อนไว้” รีบอร์นย้ำ
“อืม” ผมตอบกลับ เอาจริงๆผมว่าผมต้องทำตัวสนิทกับพวกนักเรียนใหม่
จะได้จับตาดูได้อย่างถนัด “ดึกแล้วแนไปนอนก่อนนะ”
ผมบอกรียอร์นเบาๆและเดินไปที่เตียงจากนั้นก็ปิดไฟนอนทันที หวังว่านะพรุ่งนี้คงไม่มีอะไร...หลอกมั้ง
“เห้ยยย
บนดาดฟ้านักเรียนใหม่มีเรื่องกับคุณฮิบาริว่ะ” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น
ทันทีที่เหล่ามาเฟียเดินเข้ามาในรั้งโรงเรียน
“อะไรนะ! เจ้าฮิบาริมันไปมีเรื่องกับนักเรียนใหม่” โกคุเทระพูดออกมาด้วยความตกใจ
“เรารีบไปดูกับเถอะครับรุ่นที่สิบ” หนุ่มผมทองบอกผู้เป็นนายและวิ่งขึ้นไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียนทันทีถึงแม้จะมีเสียงของปืนและระเบิดดัง
แต่พวกเขาต้องตกใจเมื่อเจอสภาพของผู้พิทักษ์แห่งเมฆาและนักเรียนใหม่
ใบหน้าหล่อเหลามีรอยขีดข่วน
เลือดไหลซิบๆ ชุดนักเรียนที่เคยมีสภาพดีแต่กลับมีรอยไหม้และรอยขาดมากมายจนไม่เหลือชิ้นดี เสื้อเชิ๊ตสีขาวบริสุทธิ์เริ่มไหม้เกรียม
กางเกงขายาวสีดำมีรอยขาด
“คุณฮิบาริ!?!”
สึนะอุทานและกำลังจะไปช่วยร่างสูงที่กำลังจะล้มลง แต่มีเสียงหนึ่งขัดเสียก่อน
“โฮมูระจัง! พอเถอะ!” เด็กสาวผมสีชมพูมัดแกละตะโกนเรียกเด็กสาวผมสีดำที่มีสภาพไม่ต่างจากคู่ต่อสู้สักเท่าไหร่
ชุดนักเรียนของนามิโมริมีรอบไหม้และขาดจนสามารถเห็นผิวสีขาวราวกับน้ำนม เลือดไหลตามใบหน้าสวย ดวงตาสีอเมทิสต์สั่นระริก เด็กสาวผมดำเริ่มหอบ
เธอหยิบปืนพกจากกระเป๋าและเล็งไปที่ชายหนุ่มดวงตาสีนิล
“ตายยากจริงนะ ฮิบาริ เคียวยะ...”
เจ้าหล่อนพึมพำออกมาเบาๆ แต่พอทำให้ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาได้ยิน
เขากระตุกยิ้มออกมา “เธอก็เหมือนกันนะ
อาเคมิ โฮมูระ” โฮมูระหัวเราะเบาๆและพยุงร่างของตนให้ยืนขึ้น
“เอาให้จบภายในรอบนี้เลย...”
โฮมูระกล่าวออกมา ฮิบาริจึงเอาท่อนฟาออกมาอย่างเตรียมพร้อม ทั้งสองกระโดดลอยบนฟ้า
โฮมูระยิงปืนกระหน่ำใส่ฮิบาริ
เขาปัดลูกกระสุนได้เกือบหมดแต่ก็ยังมีโดนบ้าง ทำให้นักเรียนที่มุงดูต้องหลบหลีกอย่างรวดเร็ว
ฮิบาริกระโจนมาทางโฮมูระและฟาดใส่โฮมูระทันที หล่อนหลบและยิงตรงราวระเบียง
ชายหนุ่มกระโดดออกทันทีและโจมตีโฮมูระ เด็กสาวหลบและใช้ขาเตะทอนฟา
จากนั้นก็เอาปืนเล็งหน้าของฮิบาริ ขณะที่ชายหนุ่มเอาทอดฟาที่เหลืออีกข้างจ่อคอของโฮมูระ
“พอเถอะครับ...คุณฮิบาริ!!” สึนะตะโกนออกมา แต่ถูกยามาโมโตะขัดเสียก่อน “อย่าห้ามเลย...สึนะ”
ชายหนุ่มผิวสีแทนเอ่ยออกมา
“แต่..!?!”
“หยุดก่อน... ฮิบาริและอาเคมิ โฮมูระ”
รีบอร์นเอ่ยออกมา ทำให้สายตาของทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองในทันที
“เจ้าหนู...”
“ช่วยไม่ได้สินะ...งั้นไปก่อนละ”
โฮมูระเอ่ยและปาระเบิดควันออกมาทำให้คนในบริเวณนั้นสำลัก
พอควันหายไปก็ไม่เหลือร่องรอยของอาเคมิ โฮมูระเสียแล้ว
“ช่วยไม่ได้สิน้า...ไปกันเถอะคุณคานาเมะ
คุณซากุระ คุณมิกิ”
มามิถอนหายใจเหือกใหญ่และกระโดดลงจากดาดฟ้าพร้อมกับเพื่อนของเธอ
นักเรียนที่มามุงดูก็เริ่มถยอยกลับห้องเพราะใกล้เวลาเรียน
“คุณฮิบาริ...” สึนะพึมพำออกมาเบาๆ
และเดินกลับห้องพร้อมกับแฟมิลี่ของตน เหลือเพียงฮิบาริ เคียวยะ กับรีบอร์น
ชายหนุ่มผมดำจ้องมองพื้นที่ที่เขาพึ่งต่อสู้ไปและคิดในใจ
“เธอเป็นใครกันแน่...อาเคมิ โฮมูระ”
โฮมูระลากตนเองและเดินมาที่หลังโรงยิมเพราะเป็นสถานที่ที่ไร้ผู้คน
จากนั้นก็ทรุดตัวลงที่พื้นทันที
ด้วยความเหนื่อยและความเจ็บปวดที่สะสมขณะต่อสู้กับฮิบาริ “แฮ่ก...แฮ่ก” โฮมูระครางออกมาเบาๆ
และกุมแผลที่มีเลือดไหลไม่หยุด บ้างก็แห้งจนติดผิวหนังไปเสียแล้ว
“อยู่ที่นี้เอง...โฮมูระ”
เด็กสาวผมสีแดงเอ่ยออกมาพลางเดินเข้ามาใกล้เด็กสาวที่บาดเจ็บ “มามิ ซายากะ มาโดกะ
อยู่ทางนี้” เคียวโกะตะโกนบอกกับเหล่าเพื่อนของตนที่กำลังหาสาวผมดำ
“อยู่นี่เอง...คุณมิกิคะ
ช่วยรักษาทีคะ”
“ชิ...”
โฮมูระสบถออกมา แต่ก็ยอมให้เด็กสาวผมฟ้ารักษาแต่โดยดี ซายากะแปลงเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ ชุดเดรสสีฟ้าสั้น
มีเสื้อคลุมสีขาวยาวถึงพื้น เธอเอามือแตะตามบาดแผลของโฮมูระ
พริบตาบาดแผลก็หายปลิดทิ้ง
โฮมูระพยุงตัวให้ลุกขึ้นโดยมีมาโดกะช่วยอีกแรง
“โฮมูระจัง...ฉันว่านะ เธอกลับไปก่อนดีกว่านะ”
“แต่...” โฮมูระพยายามเถียงกลับแต่มาโดกะและทุกคนยืนยันคำเดียว ’กลับไปพัก’ สุดท้าเด็กสาวก็กลับบ้านของตน
หลังจากที่เด็กสาวผมดำออกจากรั้วโรงเรียนไป
คนอื่นๆก็ถยอยกลับห้องเรียนของตน
ตกเย็น
“ทุกคน...วันนี้เราแวะซื้อของที่มินิมาร์ทกันก่อนได้มั้ยจ๊ะ
ฉันต้องซื้อส่วนผสมของเค้กนะจ๊ะ” มามิกล่าวออกมาขณะที่พวกเธอกำลังเดินกลับบ้าน “เอาสิๆ
แล้วจะทำเค้กไรอะ” เคียวโกะถามขึ้น มามิครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จ๊ะเอ่ยออกมา “น่าจะเป็น...ชีสเค้กนะ” ซายากะกับเคียวโกะทำตาลุกวาวทันทีที่ได้ยินคำตอบ
มาโดกะเห็นการกระทำก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ขำอะไร...มาโดกะ”
ซายากะถามเพื่อนสนิทของตน แต่เจ้าตัวก็ยักไหล่ และเดินเข้ามินิมาร์ททันที
“จะซื้ออะไรไปฝากโฮมูระจังดีน้า...”
มาโดกะพึมพำขณะที่เลือกซื้อของไปฝากเพื่อนที่นอนพักอยู่ที่บ้าน
แต่ก็เจอสิ่งที่ไม่ขาดฝันเมื่อเธอเหงยหน้าขึ้นและสบตากับ “ซาดาดะ..คุง”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อสบตากับเพื่อนสาวที่นั่งข้างตน “คุณคานาเมะ...เดี๋ยวสิ!” สึนะวิ่งมาจับไหล่ของเด็กสาวไม่ให้เธอหนี
“รุ่นที่สิบ!?!” โกคุเทระตะโกนออกมาด้วยความตกใจ และกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาสึนะทันที
“มีอะไรหรอคะ...ซาวาดะคุง”
สาวผมชมพูหันมาถามด้วยเสียงสั่นๆ
“ฉันอยากรู้ว่าทำไม...คุณฮิบาริถึงไปสู้กับคุณอาเคมินะครับ”
สึนะถามออกมาเบาๆ มาโดกะชงักเล็กน้อย “ทำไมถึงอยากรู้หรือคะ?” มาโดกะถามต่อ “นะครับ”
สึนะอ้อนวอนทำให้มาโดกะถอนหายใจเหือกใหญ่
“เรื่องมีอยู่ว่า....”
.
.
.
.
.
.
“อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ
ทุกคน” สาวผมทองบอกทุกคนในบ้านที่กำลังเดินลงมาจากบันได เคียวโกะทำจมูกย่นและดมกลิ่นเล็กน้อย
“วันนี้แพนเค้กใช่ม่ะ” สาวผมแดงเอ่ยอย่างสดใสและวิ่งมาที่ห้องรับประทานอาหารทันที
“ใช่จ๊ะ...”
มามิเอ่ยตอบ และสาวน้อยเวทมนตร์ทั้งห้าก็ทานอาหารเช้าด้วยกัน
และเดินไปโรงเรียนตามปกติแต่ทว่า
“นาย!” โฮมูระอุทนขึ้นเมื่อเห็นบุคคลคนหนึ่ง ผมสีดำยาวสยายไปกับสายลม
ดวงตาสีนิลจับจ้องไปทางนักเรียนที่เดินเข้าไปในรั้งโรงเรียน
แต่ก็ต้องละสายตาเมื่อได้ยินเสียงอุทานของเด็กสาว
“หืม...สะสางต่อจากเมื่อคืนสินะ”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ สายตาที่มองมาทางโฮมูระช่างเหมือนกับเสือที่กำลังล่าเหยื่อ
“หึ”
โฮมูระสบถออกมา และเสยผมตามเคยชิน “คุณมามิคะ
ทั้งสองเคยเจอกับแล้วเหรอ”
มาโดกะถามสาวผมทองที่กำลังมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วงสีหน้าเรีบยเฉย “ใช่..เมื่อคืนเอง”
มามิตอบกลับเบาๆ
“ฉันว่าที่นี้ไม่สะดวกนะ” ฮิบาริกล่าวออกมา
“งั้นก็เปลี่ยนที่สิ...ฉันอยากสู้แล้ว”
โฮมูระพูดออกมาด้วยสีหน้าตายด้านตามปกตอของเจ้าตัว
“งั้นตามฉันมา...เจ้าสัตว์กินพืช”
ฮิบาริเอ่ยออกมาและเดินนำเด็กสาวทั้งห้า พอมาถึงบนดาดฟ้าฮิบารินำกระบองสั้นออกมาและฟันเด็กสาวผมดำทันทีแต่โชคดีหล่อนหลบได้
โฮมูระควักปืนออกมาและกระหน่ำยิงทันที
ทำให้การต่อสู้ครั้งนี้ไม่มีใครยอมใคร
.
.
.
.
.
“เรื่องก็ประมาณนี้นะ”
มาโดกะบอกกับหนุ่มผมสีโอ๊กและเพื่อนๆของเขาทั้งเรียวเฮ ยามาโมโตะ โกคุเทระ
สึนะพยักหน้าทำความเข้าใจเล็กน้อย “งั้นฉันไปละ..”
เด็กสาวมัดแกละกล่าวลาจากนั้นก็เดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินทันที “เดี๋ยวก่อน..” ยามาโมโตะตะโกนออกมา แต่ไม่ทันเสียแล้วสาวน้อยเวทมนตร์ทั้งห้าก็เดินออกจากมินิมาร์ท
พวกเขาจึงวิ่งออกมาแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“กลับมาแล้ว..โฮมูระจัง”
มาโดกะเอ่ยทักทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตูบ้าน เด็กสาวใบหน้าตุ๊กตาหันมาตามเสียงเรียก
ตอนนี้หล่อนอยู่ในชุดไปรเวท ผมสีดำยาวถึงก้นแต่กลับถูกรวบด้วยโบว์สีแดงสด
ชุดเดรสแขนกุดสีดำมีลูกไม้ตกแต่งอยู่ทั่ว
ความคิดเห็น