คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 9 - ความฝัน
Chapter IX
“ที่นี้...ที่ไหนหนะ...” เด็กสาวผมสีดำยาวเอ่ยออกมาเบาๆ
บรรยากาศรอบๆตัวเธอนั้นแตกต่างไปทั้งท้องฟ้าสีแดงสดราวดั่งเลือด
เมฆสีดำทมิฬที่กำลังล่องลอยไปมาพร้อมกับหยาดน้ำฝนสีดำขุ่นกำลังโปรยปรายลงมา
เด็กสาวมองไปทั่วๆก็พบกับซากปรักของตึก และเสาไฟฟ้าที่บิดเบี้ยวราวกับสถานที่ที่เธอเคยจากมา
“เมือง...มิทาคิฮาระ?..”
โฮมูระพึมพำเบาๆพลางปาดน้ำฝนที่ไหลผ่านใบหน้าขาวๆของตน หล่อนเดินสำรวจบริเวณให้ทั่วๆ
จนกระทั้งท้องฟ้าเปลี่ยนสีเข้มกว่าเดิม
...ช่วยด้วย...โฮมูระ..จัง...
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องไห้ของใครสักคนหนึ่ง
โฮมูระหันไปหาตามเสียงทันทีก็พบกับ...เด็กสาวผมสีชมพูมัดแกละด้วยริบบิ้นสีแดง
ร่างบางอยู่ในชุดโรงเรียนมัธยมมิทาคิฮาระที่ขาดและไหม้เกรียม
โฮมูระรีบวิ่งไปหาเด็กสาวที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
“ไม่นะ...มาโดกะ...ทำใจดีๆไว้นะ...ฮึก”
ดวงตาสีอเมทิสต์สั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลริน โฮมูระกุมมือของเด็กสาวเอาไว้หลวมๆ
ทันใดนั้นบรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปเป็นสีดำทันที
ร่างบางของเด็กสาวผมสีสีชมพูค่อยๆจางหายไป
“ม่ายยยยยยยย”
เด็กสาวคร่ำครวญออกมาพลางทุบพื้นไปด้วย
...คุณอาเคมิ...
...โฮมูระ...
...แม่เด็กใหม่...
เสียงเรียกชื่อของเด็กสาวดังไปทั่ง
โฮมูระกันไปมองรอบๆก็พบกับสาวน้อยเวทมนตร์สวมชุดสีเหลือง สีแดงและสีฟ้า
พวกหล่อนทั้งสามคลานเข้ามาใกล้เด็กสาวผมสีดำ
สภาพของสาวน้อยเวทมนตร์ทั้งสามมีแต่รอยแผลและเลือด โฮมูระร้องไห้ออกมา
“ทำไม...ทำไม...มันถึงเป็นแบบนี้..”
เด็กสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พลางจับโล่สีเทาที่ติดอยู่ที่แขนข้างซ้าย
“ทำไม..ทำไม มันไม่ไป..?” เด็กสาวพึมพำออกมาและพยายามใช้โล่แต่ผลก็เหมือนเดิม
โฮมูระทรุดตัวลงพลางมองท้องฟ้าสีดำทมิฬ
...เธอนะ...
...อ่อนแอ...
...เพราะฉะนั้น...
...ฉันจะช่วยเธอ...
...เราจะมาทำลาย...
...โลกใบนี้...
...ด้วยกัน...
...และสร้างโลกใบใหม่ที่เธอต้องการ...
...หึหึหึ...
...ฮะฮะฮ่าฮ่า...
“ไม่...ฉันไม่ต้องการแบบนี้...ฉันไม่ต้องการรรรรรรรร!!!”
.
.
.
“เฮือก!!!” ดวงตาสีอเมทิสต์เบิกกว้าง เธอลุกขึ้นจากเตียงทันทีและสำรวจรอบๆกายตน
ก็พบว่าตนนั้นอยู่ในห้องนอนสีขาวสะอาดเฉกเช่นเดิม “ฝันไปงั้นเหรอ...”
โฮมูระหันไปมองนาฬิกา
ก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำ
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ...คุณอาเคมิ”
หญิงสาวผมสีทองเอ่ยทักทายเด็กสาวผมสีดำที่กำลังก้าวเข้ามาในเขตห้องครัว
“วันนี้เธอตื่นสายหรือเปล่า...?”
มามิถามพลางยกชาและอาหารเช้ามาเสิฟ
“ไม่รู้สิ...” คนถูกถามตอบกลับเบาๆ
พลางตักแฮมเข้าปาก ผู้ถามเลือกที่จะเงียบและมองการกระทำของรุ่นน้อง
“เอ้าเถอะ...รีบๆกินจะได้ไปโรงเรียนทัน...พวกคุณคานาเมะรออยู่”
รุ่นพี่สาวกล่าวพลางถอดผ้ากันเปื้อนของตนและเดินไปรอกับรุ่นน้องอีกสามคน หลังจากนั้นก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกันทั้งห้าคน
ตกเย็น
วันนี้โฮมูระก็ต้องอยู่ในห้องกรรมการรักษาระเบียบเหมือนเคย วันแล้ววันเล่านอกจากการสำรวจเมืองเธอก็ต้องมานั่งหมกตัวอยู่ในห้องของฮิบาริ
เคียวยะ แต่วันนี้ผิดแปลกไปหน่อยเพราะพอถึงเวลาไปสำรวจเมือง ฝนฟ้ากลับไม่เต็มใจมากนัก
“ฉันกลับได้มั้ย?...ในเมื่อวันนี้ฝนตก”
“ไม่ได้...”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพลางดูเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ
“ถ้าว่างมากก็มาช่วยซะสิ...เจ้าสัตว์กินพืช...”
“นี่...ฉันไม่ใช่ ‘เจ้าสัตว์กินพืช’
และชื่อของฉัน อาเคมิ โฮมูระ จำไว้ด้วยนะ...” เด็กสาวเอ่ย
ก่อนที่จะหยิบกระเป๋านักเรียน จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
ให้ตายสิ...ทั้งๆทีวันนี้มีนัดกับมาโดกะแท้ๆ
เด็กสาวบ่นในใจ
กางร่มและกำลังจะก้าวออกจากเขตของโรงเรียน แต่ทว่ากลับถูกใครบางคนฉุดไว้ก่อน
“เธอนะ...ยังกลับไม่ได้”
เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหูของเด็กสาว ดวงตาสีม่วงเบิกกว้าง พอจะหันกลับไปก็สายไปเสียแล้ว
มือทั้งสองของฮิบาริก็ล็อคแขนของเธอไปเสียแล้ว
“จะทำไร...” โฮมูระกัดฟันพูด
“ก็แค่ให้ช่วยทำงานเท่านั้นเอง...”
ฮิบาริเอ่ย หลังจากนั้นก็หิ้วเด็กสาวผมดำที่กำลังหงุดหงิดเข้าไปที่ห้องทำงานของเขา
ฮิบาริก็ปล่อยให้เด็กสาวอยู่ในห้อง และก็ยัดกองเอกสารให้เธอ “เช็คให้หมด...”
“...”
โฮมูระไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้าน้อยๆจากนั้นก็ทำงานที่ได้รับมอบหมาย
ระหว่างนั้นก็มีชายหนุ่มกวนปรtสาทเธอเป็นระยะๆ
เวลาได้ล่วงเลยจนถึงห้าโมงเย็น
โฮมูระนั่งไขวข้างพลางเล่นโทรศัพท์ หลังจากที่จัดการกับกองเอกสารของตนเสร็จ
ส่วนฮิบาริ เคียวยะก็นั่งดื่มชาที่โต๊ะของตน
“นายรู้มั้ยว่าที่นี้มีร้านขายของประเภทปืนปะ?” เด็กสาวผมดำหันไปถามเจ้าของดวงตาสีนิล
พลางหยิบปืนที่เหน็บไว้ที่ขาออกมาลูบเบาๆ
“ถามทำไม...จะไปปล้นรึไง???”
เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ทำให้เด็กสาวหันปืนมาจ่อทันที
“ตอบๆมาเหอะ...”
“อยู่แถว......” เขาขยับเข้ามาใกล้เด็กสาว
พลางกระซิบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ จนทำให้ใบหย้าตายด้านของเด็กสาวขึ้นสีทันที
“ฉันไม่มีทางไปที่นั้นเด็ดขาด! จำไว้!”
โฮมูระตอบกลับ “ฉันกลับบ้านละ”
โฮมูระเดินลงจากชั้นสามของโรงเรียน
จากนั้นก็ไปเปลี่ยนรองเท้าที่ล็อคเกอร์ของตน
ระหว่างทางที่เธอเดินออกไปนอกโรงเรียนก็พบกับหนุ่มผิวสีแทนกำลังเล่นเบสบอลอยู่
เด็กสาวเห็นดังนั้นก็สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆและเอ่ยทัก
“อ้าว...คุณยามาโมโตะ ยังไม่กลับหรอคะ?”
“เดี๋ยวก็จะกลับแล้วละ เดินไปพร้อมกันมั้ย?”
“อา...ค่ะ”
ระหว่างทางกลับทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรมาก ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มอมแดง
ทันใดนั้นเด็กสาวก็หยุด
“คุณยามาโมโตะ คงรู้แล้วสินะว่าฉัน คุณโทโมเอะและคนอื่นๆเป็นสาวน้อยเวทมนตร์สินะ”
หล่อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบ “ฉันอยากให้คุณยามาโมโตะรู้อะไรบางอย่าง...”
โฮมูระพูดเสียงเบาและหันไปหาหนุ่มบ้าเบสบอล
“พวกเรามาที่เมืองนี้เพราะต้องกำจัดบางอย่าง...”
โฮมูระเดินเข้าไปใกล้ๆ พลางหยิบโทรศัพท์ของตนออกมา “ขอ...โทรศัพท์หน่อยค่ะ”
ชายหนุ่มหยิบออกมาตามที่เด็กสาวขอร้อง
“ฉันแลกเมลล์ไว้แล้ว...เพราะฉะนั้นถ้าฉันส่งอะไรทีมันเร่งด่วน
กรุณาทำตามด้วยค่ะ” โฮมูระบอกพลางยัดโทรศัพท์สีขาวกลับเข้ามือของยามาโมโตะ
“อะ...อ่า” ยามาโมโตะรับโทรศัพท์คืน
พลางมองเมลล์ของคู่สนทนา พอเงยหน้าอีกครั้ง เธอก็หายไปเสียแล้ว
------------------------------------------
มาแล้วค่า~ ตอนนี้อาจสั้นงะ
ช่วงนี้หัวตันมากกกกกกก อากาศก็ร้อนไปไหน
ความคิดเห็น